வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

Utz - நாவல்

சில மாதங்களுக்கு முன் ப்ரூஸ் சாட்வின் (Bruce Chatwin) எழுதிய Utz எனும் சிறு நாவலைப் படித்தேன். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் ஒரு பயணக் கட்டுரைத் தொடர்பாக சில அபுனைவு நூல்களைப் படித்த பொது இவரைப் பற்றி முதல் முதலில் கேள்விப்பட்டேன். தொடர்ந்து அவருடைய The Songlines எனும் புத்தகத்தைப் படித்து அசந்துபோனேன். ஆஸ்திரேலியா நாட்டின் பழங்குடியினருடன் பல மாதங்கள் தங்கியிருந்து இந்தப் புத்தகத்தை எழுதியிருந்தார். Tristes Tropiques புத்தகத்துக்குப் பிறகு மிகுந்த மனவிரிவை ஏற்படுத்திய தத்துவ புத்தகமாக என்னை The Songlines மிகவும் கவர்ந்தது. அதைத் தொடர்ந்து, நான் வழக்கமாக மேயும் பழைய புத்தகக் கடையில் Utz நாவலைப் பார்த்ததும் வாங்கிவிட்டேன்.

ஸ்டாலினின் கம்யூனிச ஆட்சியின் போது (1940களில்) உட்ஸ் எனும் செல்வந்தர் செக் குடியரசில் வாழ்கிறார். பரம்பரைப் பணக்காரரான உட்ஸால் பலதரப்பட்ட பீங்கான் பொம்மைகளைச் சேகரிக்க முடிகிறது. பதின்ம வயது தாண்டுவதற்குள் ஆயிரக்கணக்கான பீங்கான் பொம்மைகளை சேகரித்து வைத்துள்ளார். பொழுதுபோக்கு எனும் அளவிலில்லாமல் அது ஒரு கைவிட முடியாத வியாதி போல அவரைத் தொற்றிக் கொள்கிறது. மியூசியத்தில் இருக்கும் பீங்கான் பொம்மைகள் மேல் பரிதாபப்படுகிறார் - 'பாவம், மூச்சு விட முடியாமல் அவை தவிக்கின்றன'. ஐரோப்பாவின் ஏதேனும் நாட்டில் பொருட்நசிவு ஏற்பட்டால் மிகுந்த சந்தோஷத்தோடு அங்கு சென்று வீழும் குடும்பங்களின் சேகரிப்பிலிருந்து பீங்கான் கலைப்பொருட்களை சேகரிப்பார். பெரும் பணக்காரனாக இருந்தாலும் மேற்குலகுக்கு தப்பிச் செல்ல சிறிதும் நாட்டமில்லாமல் இருப்பதால், பீங்கான் பொருட்களைப் பிரிய மனமில்லாமல் செக் குடியரசிலேயே காலத்தைக்கழிக்கிறார்.



தனிச்சொத்துகளில் உபயோகமான பொருட்களை சமூகத்துடன் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும் எனும் சட்டம் வரும்போது உட்ஸிடம் இருக்கும் பீங்கான் பொருட்களை மட்டும் விட்டுவிடுகிறார்கள். எந்தவிதமான உபயோகமும் இல்லை என்பதால் அவை தப்பிக்கின்றன.

ஆனால் செக் குடியரசைத் தாண்டி இவற்றை எடுத்துச் செல்ல முடியாது எனும் சட்டம் இருப்பதால் அவற்றுடன் கம்யூனிச ஆட்சியில் வாழ வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்படுகிறது. பண வசதி இருப்பதால் அடிக்கடி பிரான்ஸ், ஜெர்மனி எனச் சென்றுவருகிறார் உட்ஸ். அப்போதெல்லாம் மிகச் சுருக்கமாகப் பயணத்தை முடித்துக்கொண்டு வீடு திரும்பிவிடுவார். 'என்ன இருக்கிறது அந்த நாடுகளில், பிரான்ஸ், ஜெர்மனி, சுவிஸ் என எங்கும் மனித பொம்மைகள் மட்டுமே வாழ்கிறார்கள்.' என ஏர்போர்டில் சந்திக்கும் அதிகாரிகளிடம் சலித்துக்கொள்கிறார்.

பதினேழாம் நூற்றாண்டின் அரசர் ருடால்ப் பீங்கான் பொருட்களின் பெரும் சேகரிப்பாளர். அவரைப் பற்றி புத்தகம் எழுத ஒரு எழுத்தாளர் விருப்பப்படுகிறார். இறந்துபோனவரைப் பற்றி என்ன எழுதப்போகிறாய், பராக்கில் உட்ஸ் எனும் கிறுக்கன் இருக்கிறான், அவனிடம் செல் என ஒரு நண்பர் அவருக்குச் சொல்ல உட்ஸைத் தேடி ப்ராக் வருகிறார் அந்த எழுத்தாளர். வந்த சமயத்தில் உட்ஸ் இறந்துவிட, அவரைப் பற்றி செய்திகள் சேகரிக்கத் தொடங்குகிறார்.

உட்ஸின் சிறுவயதில் அவரது அம்மாவுக்கு மகனின் பீங்கான் சேகரிப்பு பற்றி மிகுந்த கவலை வர, குடும்ப மருத்துவரைக் கலந்தாலோசிக்கிறார். பலவிதமான மனவிகாரங்களைப் போல இதுவும் ஒன்று எனச் சர்வசாதாரணமாகச் சொல்லிச் செல்கிறார் அவர். நாவலின் மிக முக்கியமான கட்டமாக எனக்குத்  தோன்றுகிறது.

உடமைகளைப் பகிர்ந்து கொள், தனிப்பட்ட சுகங்களுக்காக பொருள் சேகரிக்கக் கூடாது எனும் சட்டம் அரசு போடும்போது உட்ஸின் இந்த பீங்கான் சேகரிக்கும் பழக்கம் மிக விசித்திரமாகக் கருதப்படுகிறது. மற்றவர்களுக்கு உபயோகமில்லை என்பதால் இந்தப் பழக்கத்தை மறுதலிக்காத சட்டம், மற்ற தனிப்பட்ட அடையாளங்களை விட்டுவைக்கிறதா? உட்ஸினுடைய இருப்பின் அடையாளமே அவர் சேகரித்த பீங்கான் பொருட்களால் தான் உருவாகிறது. அதைப் போலவே சமூகத்தில் தனி மனித விருப்பு வெறுப்புகள் அவரவர் அடையாளமாக மாறும்போது அதில் கட்டுப்பாடுகளை விதிக்கும் அரசாட்சியை இந்த நாவல் மறைமுகமாக சுட்டிக்காட்டுகிறது.

பிரூஸ் சாட்வினின் மொழி லாகவமும் சொற் சிக்கனமும் வாகியங்களில் விஷய அடர்த்தியும் நாவலின் ஆத்மாவை கச்சிதமாகப் படம் பிடிக்கின்றன. பொதுவாக இவ்வகை மொழியை தென் அமெரிக்க நாவலலசிரிய்கள் பயன்படுத்துவர்.

நள்ளிரவின் குழந்தைகள் நாவலில் பிரூஸின் மொழிநடையை பின்பற்ற முயற்சித்ததாக சல்மான் ரஷ்டி ஒரு பேட்டியில் தெரிவித்திருக்கிறார். வெளித்தோற்றத்தில் தொடர்பற்றதாகத் தெரியும் பல விஷயங்களை ஒரே வாக்கியத்தில் அமைப்பதன் மூலம் மொழியின் கவர்ச்சியைக் கூட்டுவது இப்பாணியில் பிரதானமானது. உதாரணத்துக்கு,

It was now early evening and we webling sitting on a slatted seat in the Old wish Cemetery. Pigeons were burbling on the roof of the Klausen Synagogue. The sunbeams, falling through camores, lit up spirals of midges and landed on the mossy tombstones, which, heaped one upon the other, resembled sea weed-covered rocks at low-tide.

செக் நாட்டின் கம்யூனிச சட்டங்கள் கடுமையாக்கப்படும்போது மணமாகாதவர்களுக்கு ஒற்றை படுக்கையறை போதுமென்ற சட்டம் அமலுக்கு வருகிறது. தன் பீங்கான் சேகரிப்பைக் காப்பாற்ற தன் சமையற்காரி மார்த்தாவை உட்ஸ் திருமணம் செய்துகொள்கிறார். வேறெனென்ன சிக்கல்கள் வருமோ என பயந்து, பீங்கான்    சிலைகளை பாதுகாப்பான இடத்துக்கு மாற்ற முடிவு செய்கிறார். செக் குடியரசின் எல்லா சத்தங்களையும் அரசு கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறது எனும் பயம் எல்லாருக்கும் இருப்பதால், மிக ரகசியமாக இத்திட்டம் உருவாகிறது. கடைசியில் அவர்களது திட்டம் முடிவடைந்ததா என தெளிவான முடிவு நாவலில் இல்லை.

இது எப்படிப்பட்ட நாவல்?

நூற்றி ஐம்பது பக்கங்களில் ஒருவரது வாழ்க்கையைச் சொல்ல முடியாதுதான் என்றாலும், உட்ஸின் பீங்கான் பிடிப்பைக் கொண்டு ஒரு நாட்டின் வரைபடத்தை வரைய முற்படுகிறார் ப்ரூஸ்.சமூகத்தின் வரைபடத்தை, நாட்டின் வரலாறை எழுத பல உத்திகள் இருக்கும்போது ஏன் இப்படிப்பட்ட ஒரு சிக்கலான விஷயத்தை கையிலெடுக்கிறார் என படிக்கும்போது நாம் யோசித்தால் பல விஷயங்கள் கிடைக்கக்கூடும்.

நாவலைப் படிக்கும்போது வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படாத ஆழங்களைத் தேடுவது மிக சுவாரஸ்யமான விஷயம். ஒரு எல்லைவரை ஆசிரியர் சொல்லவரும் கருப்பொருளின் ஆன்மா அங்கே தான் அடங்கியிருக்கும் என்பது என் எண்ணம். தவறாகவும் இருக்கலாம்.
ஒரு தேர்ந்த நாவலாசிரியர் எண்ணிலடங்கா தளங்களில் கதைக்கண்ணிகளை ஒளித்துவைத்து வாசகர்களுக்குப் போக்கு காட்டக்கூடும். மிகக் கவனமாகப் படிக்காதபோது அவற்றை நாம் கவனிக்காமல் கடந்து சென்றுவிடுவோம் எனத் தோன்றுகிறது.

இந்த நாவலில் அப்படிப் பல பொறிகள் கண்ணில் பட்டன. அதில் முக்கியமானது உட்ஸ் தனக்குள் நிகழ்த்தும் சில உரையாடல்கள். குறிப்பாக,

They listen, listen, listen to everything but...they hear nothing

மேலுள்ள வரியை நாவலில் கேப்ஷனாகக் கூடப் போட்டுவிடலாம். அந்தளவு ஆழமுள்ள வரி. உண்மையில், மக்களை கண்காணிக்க செக் கம்யூனிச அரசு பல உளவு அமைப்புகளையும், தொழில்நுட்பக் கருவிகளையும் பிரயோகப்படுத்தியது என்பது உண்மை. உட்ஸின் வீட்டில் கூட அப்படிப்பட்ட கருவிகள் இருக்கலாம் எனப் பயந்துதான் சமையலறைப் பாத்திரங்களைக் கழுவியபடி மார்த்தாவுடன் ரகசியம் பேசுவார். இவ்வரியில், பெரியண்ணனின் கண்காணிப்பு மட்டும் வெளிப்படுவதில்லை, they hear nothing என்பதில் பல அர்த்தங்களும் உள்ளன.

The Lives of Others  2006இல் ஆஸ்கார் வாங்கிய ஜெர்மன் படத்தின் கதையோடு இதை இன்னும் விரிவாகப் புரிந்துகொள்ளலாம். ஒரு எழுத்தாளரைக் கண்காணிக்க பெர்லின் உளவு அமைப்பு ஒரு குழுவை ஏற்பாடு செய்யும். கிழக்கிலிருந்து மேற்கு ஜெர்மனிக்கு தப்பிச் செல்லவோ, பிரசங்கங்களை அனுப்பவோ அவருக்கு அனுமதியில்லை. அவ்வீட்டில் நடக்கும் சம்பவங்களை இருபத்து நான்கு மணிநேரமும் கேட்கும் உளவாளி மெல்ல எழுத்தாளன் பக்கம் இருக்கும் நியாயத்துக்கு செவி சாய்க்கத் தொடங்குவார். ஒவ்வொரு நாளும் எழுதப்படும் ஆடிட்டில் இன்று ஒன்றும் நடக்கவில்லை அல்லது உப்புச் சப்புப் பெறாத விஷயம் நடந்ததாக எழுதி வைத்துவிடுவார். ஆனால், மெல்ல எழுத்தாளனின் புரட்சிக்கு தன்னை அர்பணிக்கத் தொடங்குவார். இது உளவாளி மனமாறும் சம்பவம். உண்மைச் சம்பவம்.

they hear nothing என்பதை இப்படியும் புரிந்துகொள்ளலாம்.

அதே போல் பீங்கான் உருவ குள்ளர்களான 'கோலம்' பற்றி உட்ஸ் மிக உயர்வாகப் பேசும் இடங்களும் மிக ரம்மியமானவை. ஆதாம் முதல் உலகின் பல மனிதர்கள் பீங்கான் கோலத்திலிருந்து வந்தவர்கள் எனும் நம்பிக்கையால், உலகமே மெளன மனிதகளால் நிரம்பியது என்ற முடிவுக்கு வருகிறான் உட்ஸ். அதே சமயம், கம்யூனிச சீர்கேடுகளை முன்வைத்து செக் குடியரசுச் சமூகத்தையே பல பீங்கான் கோலம்களாக ஆட்சியாளர்கள் நடத்துகிறார்களோ என்பதும் தோன்றாமல் இல்லை. உட்ஸின் இந்த வினோத விளக்கங்கள் உணர்ச்சியற்ற நிலையில் வைக்கப்படும் சமூகத்தைப் பிரதிபலிப்பதாகத் தோன்றுகின்றன.

மிக எளிமையான மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ள இந்த நாவல் பல வாசிப்புகளைச் சாத்தியப்படுத்துகிறது. தகர டப்பாவை அடித்தபடி டான்சிக் நகரத்தில் அதிர்வலைகளை வெளிப்படுத்திய குந்தர் க்ராஸின் ஆஸ்கார் போல, பீங்கான் பொம்மைகளை சேகரித்து ஊமை நாடகத்தையே தன் அடையாளமாக மாற்றிக்கொண்டு, கம்யூனிச நாசத்தையும் ஆதிக்கத்தின் பெருங்கரத்தை காட்டிய உட்ஸும் மறக்கமுடியாத பாத்திரமாக அமைந்துள்ளது. அதனால் தான் சிறு நாவலாக இருந்தாலும் எந்த பக்கத்தை புரட்டிப் படித்தாலும் ஏதேனும் பளிச்சென ப்ருஸ் சாட்வினின் பார்வை உட்ஸ் வழியாக நம்மை உலுக்கிவிடுகிறது.

களிப்பு மரணம் எனும் இரு நிலைகள்

தாமஸ் மன் 'வெனிசில் மரணம்' (Death in Venice) எனும் குறுநாவலை எழுதியிருந்தார். வெனீஸ்  சுற்றிப் பார்க்க வரும் ஒரு பிரபல எழுத்தாளர், அங்கு பார்க்கும் பதினோரு வயதுச் சிறுவனின் அழகில் தன்னை இழந்துவிடுவார். அவனது கரு நீல கண்களில் தென்படும் பரிசுத்தச்  செளந்தர்யத்தில் அவரது அன்றாட வாழ்வு தள்ளாடும். சுற்றுலா வந்திருக்கும் சிறுவனது குடும்பம் செல்லும் இடங்களுக்கெல்லாம் பின்தொடர்ந்து அவனைப் பார்த்தபடி நாட்களைக் கழிப்பார். ஒரு கட்டத்தில், அதைத் தெரிந்துகொள்ளும் குடும்பம் வெனிஸ் பயணத்தை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பு ஆயத்தமாகும். ஒரு முறை அவனைத் தொட்டுப் பார்த்துவிடவேண்டும் என்ற ஆவலில் உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலியிலிருந்து எழ முடியாமல் இறந்து போவார்.

 

இது ஒரு கொலைக் கதையல்ல. எவ்விதமான மர்மங்களும் இக்கதையின் நிழலைச் சீண்டவில்லை. ஒருவித ப்லேட்டோணிக்  காதல் கதையை விவரிக்கும் குறுநாவல் மட்டுமே. ஆனால் மிகப் பிரபலமான குறுநாவலாக இன்றும் இருந்து வருகிறது.ஆஸ்கார் வைல்ட் எழுதிய The Picture of Dorian Gray இவ்வகையைச் சார்ந்ததே.  ஆனால் எனக்கு தாமஸ் மன்  கதையே மிக விருப்பமானது. வாழ்வின் களிப்பு, மரணம் என இரண்டு நிலையையும் மிகத் தீவிரமாக தாமஸ் மன் முன்வைப்பதாலும்,  வைல்டின் கதை அழகியலை மட்டும் முன்வைப்பதால் இருக்கலாம்

 

காலவரையற்ற கொண்டாட்டத்தின் அதீத எல்லையில் வாழ்ந்து வரும் மக்களின் ரசனைகள் வெனீஸ் முழுவதும் நிரம்பி வழிகிறது. வெனீஸ் தண்ணீர் போல். கிட்டத்தட்ட வாழ்வின் சகல சந்தோஷங்களுக்கான அடையாளம் வெனீஸ். வாழ்வின் மேலதிக ருசிகளை தன் சின்னத் தெருக்களில் கொண்டது.

 

இக்கதையிலும் அழகு வெளிப்படையாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கு. ஆனால், அந்த எழுத்தாளரைப் பொறுத்தவரை வெனீஸ் மரணத்தின் அடையாளமாக மாறிவிட்டது. அவரது நிறைவேறாத ஆசைகளின் பிறப்பிடமாகவும், அவரது இறப்பிடமாகவும் வெனீஸ் வெளிப்படுகிறது.

 

ஜெஃப் டையர் (Geoff Dyer)  எழுதிய வெனீசில்  ஜெஃப், வாரணாசியில் இறப்பு (Jeff in Venice,Death in Varanasi) கதைக்கும் தாமஸ் மன் கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

 

 

தாமஸ் மன் கதையை மறு உருவாக்கம் செய்துப் பார்க்கிறது ஜெஃப் எழுதிய நாவல். கிட்டத்தட்ட அவரது பல வரிகளை எடுத்து நயமாக மாற்றியுள்ளார் ஜெஃப்.

 

இரு பகுதிகளைக் கொண்டது இந்நாவல். நாவல் தொடக்கத்தில், விவாகரத்துப் பெற்ற பின் வாழ்வில் கொஞ்சம் ஆர்வம் இழந்து அன்றாட வாழ்க்கையைத் தள்ளிக்கொண்டிருப்பவனாக லண்டன் வீதியில் வலம் வருகிறான் நாற்பது வயதுக்காரனான ஜெஃப். முதல் பகுதியில், ஓவிய விமர்சகனாக  பியனால் (Bienalle) எனும் கலை நிகழ்வைப் பற்றி எழுத வெனீஸ் செல்கிறான். பலதரப்பட்ட விமர்சகர்களைச் சந்திக்கும் போது, ஒரு அழகு தேவதை இவனை இம்சிக்கிறாள். ஒருவர்க்கொருவர் ஈர்க்கப்பட அடுத்த நான்கு நாட்கள் நாவல் முழுவதும் காம விளையாட்டுகளால் நிரம்பிவிடுகிறது. பல நிலைகளில் உடலுறவு கொள்கிறார்கள். உட்கொள்ளும் போதை மருந்தால், அவர்களது அனுபவங்கள் சுயத்தைத் தாண்டிச் செல்கின்றன. கிட்டத்தட்ட ஒரு கொண்டாட்ட நிலப்பகுதியாகவும், இருவரும் அதில் திளைக்கும் ஒரே ஜோடி போலவும் அவர்களுக்கு வெனீஸ் சொர்க்கபுரியாக மாறிவிடுகிறது. நான்கு நாட்களுக்குப் பின் மீண்டும் சந்திப்போமா என்ற எந்தொரு நியமனமும் இன்றிப் பிரிகிறார்கள்.

 

அடுத்தப் பகுதியில், ஒரு ஓவிய விமர்சகன் வாரணாசி நகரத்தைப்  படம் பிடிக்க வருகிறான். முதல் பகுதியில் வந்த ஜெஃப் அல்ல என்பது சில தனிப்பட்ட செய்கைகள் மூலம் உணர்த்தப்படுகிறது. முதல் பகுதியில், ஜெஃப் தன் எண்ணங்களைச் சத்தமாகச் சொல்லிப் பார்ப்பவன். கிட்டத்தட்ட ஒரு வியாதி போல. இரண்டாம் பகுதியில் வரும் பெயரற்ற ஓவிய விமர்சகனுக்கு அப்படிப்பட்டப் பழக்கங்கள் இல்லை.

 

எல்லா மேற்கத்திய பயணக் குறிப்பு போல, வாரணாசியின் அழுக்கு, குப்பை கூளங்கள், பிச்சை எடுப்பவர்களின் உடல் வியாதிகள், எங்கு சென்றாலும் காசு கேட்கும் சிறுவர்கள் எனப் மேற்கத்திய மேலோட்ட பார்வையால்  இப்பகுதியின் முதல் பல பக்கங்கள் நிரம்பி வழிகிறது. ஒரு விதத்தில் எனக்கு மிகவும் சலிப்பாகிப்போனது. ஆனால், மெல்ல கதை வாரணாசியில் நடக்கும் மரணச் சடங்கு கோலாகலங்களைச்  சொல்லத் தொடங்குகிறது. அவன் பார்க்கும் பண்டைய கோவில்கள், சந்திக்கும் மனிதர்கள், அழுக்காக இருந்தாலும் பலர் குளிக்கும் கங்கை என அவனது பார்வை மாறத் தொடங்குகிறது.

 

குறிப்பாக, அவன் சந்திக்கும் யோகிகள் போலியாயிருந்தாலும் அவர்களும் அடிப்படையில் இந்திய அமைப்பில் இயங்குபவர்களே எனும் உண்மை புரியத் தொடங்குகிறது. பீட்டில்ஸ் குழுவினர், ஜார்ஜ் ஹாரிசன், பீட் குழுவின் ஆலன் கில்ஸ்பேர்க்  போல் தற்செயலாகப் பல யோகிகளைச் சந்திக்கிறான். ஆனால், அவர்களால் பெரிதும் ஈர்க்கப்படாமல் எந்த இலக்குமில்லாமல் வாரணாசித் தெருக்களில் சுற்றித் திரிகிறான்.

 

இங்கிருந்து, பல மேற்கத்தியப் பிரபலங்களில் கோணத்திலிருந்து அவனது பார்வை விலகத் தொடங்குகிறது.

 

பின்னர் வங்கியின்  ஏடிஎம் இயந்திரத்தில் பணமெடுக்க வரிசையாக நிற்கும்போது அவனை முந்திப் பலர் முன்னால் செல்வது அவனது ஆத்திரத்தை அதிகமாக்குகிறது. ஏன் எல்லாரும் வரிசையைப் பின்பற்றுவதில்லை, எதிலும் ஏன் இப்படி ஒரு அலட்சியம் என அங்கு முந்துபவர்களிடம் கொஞ்சம் கடுமையாக நடந்துகொள்கிறான். ஆனாலும், மக்கள் பொறுமையாக இருப்பது அவனை எரிச்சலூட்டுகிறது. எதற்காக எல்லாவற்றுக்கும் பொறுமையாக இருக்கிறார்கள்? வேகவேகமாக அவசரப்பட்டாலும் கிட்டத்தட்ட எதை முடிக்கவும் இங்கு பலத்த பொறுமை தேவைப்படுகிறது. அரசின் மெத்தனத்தைக் கண்டு மக்கள் கோபப்படுவதில்லை. அதற்காக சுரணை கேட்டும்போவதில்லை - ஒரு இடத்தில் நடக்கும் குண்டு விபத்தில் மக்கள் யாரையும் எதிர்பாராது பேருதவியாக இருக்கின்றனர். இது அவனை மிக ஆச்சர்யப்படுத்துகிறது. மக்கள் இந்த குழப்பமான வாழ்க்கை ஓட்டத்தில் தங்களுக்குத் தேவையான பாதையை சரிவரப் புரிந்து அதன் படி நடக்கிறார்கள் எனப் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்குகிறான். பல சிக்கல்களுக்கு இடையே இந்தியா எனும் மக்கள் திரள் முன்நகர இது ஒரு காரணி என்ற உண்மை அவனை நிலைகுலையச் செய்கிறது.

 

மெல்ல இந்தியாவின் ஆன்மா அவனுக்குப் பிடிபடத் தொடங்குகிறது. ஒரு நாள் காலை, கங்கை நதியில் குளிக்க இறங்குகிறான். அது வரை அழுக்கு என அவன் ஒதுக்கியிருந்த நீர் அப்படி ஒன்றும் அழுக்காக அவனுக்குத் தெரியவில்லை. தன்னை எல்லாரும் வித்தியாசமாகப் பார்ப்பார்கள் என நினைத்துத்  திரும்பிப் பார்க்கும்போது, ஓரிரு மேற்கத்தியர்கள் தவிர அங்கு குளிக்கும் இந்தியர்கள் எவரும் அவனை கண்டுகொள்வதில்லை. அசாத்தியமான வாழ்க்கைப் பார்வை அவனுக்குக் கிடைக்கிறது. தன் அகம் விரிவடைந்து பேரமைதி அவனை ஆட்கொள்கிறது.

 

இரண்டாம் பகுதியிலும் அவனது வெனீஸ் காதலி வருவாள் என எதிர்பார்த்திருந்தேன். முதல் பகுதியில் அவள் வாரணாசி பற்றி சொல்வதால் வந்த எதிர்ப்பார்ப்பாக இருக்கலாம். ஆனால், முதல் பகுதியில் வரும் ஜெஃப் இரண்டாம் பகுதியில் இல்லை என்பது என் கணிப்பு. அதனால், காதலியும் வருவதில்லை. மொழி, அவர்களது எண்ண ஓட்டம் எல்லாமே வேறுமாதிரி இருப்பதால் இருக்கலாம். ஆனால், முதல் பகுதி படர்க்கை கூறுமுறையிலும், இரண்டாம் பகுதி தன்னிலை முறையாகவும் விரிகிறது. இதனால் என் கணிப்பு தப்பாகவும் இருக்கலாம்.

 

நான் படித்த ஆங்கில நாவல்களில் இந்தியாவைப் பற்றி ஒரு ஒட்டுமொத்தப் பார்வையை ஆழமாக முன்வைத்தது இதுவாகத்தான் இருக்கும். இந்தியாவைப் மேலோட்டமாகப் பார்த்து எழுதும் ஆக்கங்களில் ஒருவித அலட்சிய 'பாவம்' தெரியும். தெருக்களில் அழுக்கு, சுகாதாரமற்ற சூழல்கள், ஒழுக்கமற்ற மக்கள் பண்பு என நேரடியாகப் பார்ப்பதை மட்டும் வைத்து எழுதப்படுபவை. ஆனால், இந்தியா இவற்றில் மட்டும் இல்லை. மிக நுணுக்கமான வாழ்வியல் முறை உள்ளது. வேதியல் பாடம் போல் அதன் இயல்புகளை விவரித்துவிட முடியாது. மிகத் துல்லியமான சுவிஸ் ரயில்கள் போல் திட்டமிட்டு நடப்பவை அல்ல. மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில் ஒழுங்கற்ற தன்மை தெரியும் - இந்திய ராகங்கள் போல். அதன் அனுபவங்களை பார்க்கப் பார்க்க  இந்தியாவின் ஒழுங்குப் பரிமாணம் அவனுக்குப் புரியத் தொடங்குகிறது.

 

அதை இந்தியா ராகங்களைக் கொண்டு விமர்சகன் விவரிக்கும் பக்கங்கள் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. பிரபஞ்ச ஒழுங்கு போல், ராக ஒழுங்கு போல், கண்ணுக்குத் தெரிவதைக் கொண்டு இநதிய   ஒழுங்கின் மத்தியத்தைக் கண்டுபிடிக்க இயலாது. அதனதன் லயத்தோடு ஒன்றாகப் பயணிக்கும்போது  இந்தியாவின் ஆன்மா பிடிபடும் என விமர்சகன் கண்டுகொள்கிறான்.

 

மரணம் மற்றும் மறு உலகம் என  இரு கங்கைக் கரைகளை  விவரிக்கிறார். கிட்டத்தட்ட மரணத்தின் குறியீடாக இருந்தாலும், வாரணாசி மக்கள் வாழ்வின் மீது மிகுந்த பற்றுள்ளவர்கள். வெனீஸ் போல அங்கும் களிப்பும், குதூகலங்களும், வாழ்வின் சந்தோஷங்களும் திகட்டத் திகட்டக் கிடைக்கின்றன. ஆனால், மரணம் என்பது ஒரு நிலைப்பாடு. முடிவல்ல. ஒரு உலகத்திலிருந்து மறு உலகப் பிரவேசம் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளும் மக்கள். இதைப் புரிந்துகொண்டால் இந்தியா எனும் பெருங்குழுவின் ஆன்மாவைக் கைப்பற்ற முடியும் என்ற பேரமைதியோடு நாவலும் முடிகிறது.

 

ஜெஃப் டையரின் மற்ற எழுத்துகளைப் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை இந்த லண்டன் வாசியின் நாவல் அளித்து விட்டது. மற்றொன்றையும் குறிப்பிட வேண்டும் - நாவலின் மொழி அவ்வளவு இயல்பாக இருக்கிறது. எளிமையாக இருந்தாலும், மிகத் தெளிவான மொழி அமைந்திருப்பதால் நாவல் வாசிக்கச் சுவாரஸ்யமாக இருக்கிறது.

பாரபாஸ் - நாவல்

மேற்கு ஐரோப்பிய நாவல்களை வாசிக்கும் வாய்ப்பு கடந்த சில மாதங்களாக உருவாகியுள்ளது. என்ன காரணமோ, எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் ஏதேனும் ஒரு ஐஸ்லாந்திய, ஸ்காண்டிநேவிய நாவலோ, கட்டுரைத் தொகுப்போ கையில் சிக்குகிறது. பொதுவாக, சால்வேஷன்  ஆர்மி, ஆக்ஸ்பாம்  போன்ற பழைய புத்தகக் கடைகளில் நிறைய நேரம் செலவு செய்தால் பல முத்துக்கள் கிடைக்கும் என்பது தெரிந்ததே. ஆனாலும், குறிப்பிட்டுச் சொல்லும்படியான நாவல்கள், புத்தகங்கள் அதுவாகக் கிடைக்கும்போது மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. அவை படிக்கப்படாமல் அலமாரியில் சேரும்போது  அண்டை நாட்டை  கைப்பற்றிய களிப்பும் மலைப்பும் கிடைத்துவிடுகிறது. 

அப்படி படிக்காமல் சேகரித்த புத்தகங்கள் என பாரபாஸ் (பேர்லாகர் குவிஸ்டு. தமிழில் கா.நா.சு மொழிபெயர்ப்பில் 'அன்புவழி') , Growth of the Soil - நார்வே நாட்டு கிளாசிக், Silence in October  என ஒவ்வொன்றாக நேரம் கிடைக்கும்போது படிக்க வைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.  தமிழில் பலருக்கு ஆதர்சமாக  பாரபாஸ் நாவல் இருந்து வந்திருக்கிறது. வண்ணநிலவனின் 'கடல்புரத்தில்' நாவல் முன்னுரையில் இந்த புத்தகத்தை பற்றி முதல் முறை கேள்விப்பட்டேன். மறந்துபோன சமயத்தில், விமலாதித்த மாமல்லன் அவரது தளத்தில் குறிப்பிட்டு,மின் இணைப்பாக வலை  ஏற்றியிருந்தார்.

பொதுவாக இணையம் எனும்  வரப்பிரசாத்தின் கொடும் சாபம் - மின்வடிவ புத்தகங்கள் இருபக்கம் தாண்டுவதற்குள் ஒரு பாப் அப்போ, மற்றொரு தளமோ நம் கவனத்தை கலைத்துவிடும் என்பதுதான். ஆனால் தரவிறக்கம் செய்வது மட்டும் நிற்பதில்லை. இத்தொகுப்பிலேயே ஒல்லியான புத்தகமான  பாரபாஸ் நாவலை  சில  வாரங்கள்  முன் படித்து முடித்தேன்.

 

பாரபாஸ் - படிக்க மிக எளிமையான நாவல். சொல்ல வரும் கருத்தும் நம் எல்லாருக்கும் தெரிந்ததே.ஆனால்,இந்த எளிமையான நிகழ்வுகள் நம்மை மிகவும் பாதிக்கின்றன. பல பகுதிகளை மீண்டும் மீண்டும் படித்து அனுபவிக்க முடிந்தது.

 

ரோமானியர்களின் ஆட்சியில் குற்றவாளிக்குத் தண்டனை நிறைவேற்றும்போது, வேறொரு  குற்றவாளிக்கு விடுதலை அளிக்கும் வழக்கம் இருந்திருக்கிறது. யூதர்களின் பிரதிநிதியாக இருந்து, மக்களை ராஜ விசுவாசத்திலிருந்து திசை திருப்பிய தண்டனைக்காக இயேசு சிறையிலடைக்கப்பட்டிருந்தார். குறிப்பிட்ட நாளில் தண்டனை தருவதற்காக அதே சிறையில் இருக்கும் பாரபாஸ் எனும் கொடும் குற்றவாளியும், ஏசுவும் சிறை மைதானத்துக்கு  அழைத்துவரப்படுகின்றனர். கூடியிருந்த மக்களிடம் கேட்டபோது, ஏசுவுக்கே எனக் கூறியுள்ளனர். அதனால் இயேசுவை தண்டிப்பதாகவும்,  பாராபாசை விடுதலை செய்வதாகவும் அறிவிக்கிறார்கள்.

 

இயேசு சிலுவைச் சுமந்தபடி, சில நம்பிக்கையாளர்கள் புடைசூழ அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார். விடுதலை அடைந்த பாரபாசுக்கு ஆர்வம் தாங்கவில்லை. யார் இவர்? எப்படி தண்டனை நிறைவேற்றுகிறார்கள் எனப் பார்ப்பதற்காகப் பதுங்கியபடி இக்கூட்டத்தைத் தொடர்கிறார். நாவல் இங்கிருந்துதான் ஆரம்பிக்கிறது.

 

முதலில் ஆர்வத்துடன் பின்தொடர்ந்தாலும், இயேசுவின் சீடர்களைப் பார்த்து மலைக்கிறான் பாரபாஸ். இயேசுவை சிலுவையில் அறையும்போது அவரைத் தவிர மற்றவர்கள் துடிக்கிறார்கள். இது அவனை ஆச்சர்யப்படுத்துகிறது. அவரது ஆவி பிரியும் நொடியில் வானமெங்கும் இருட்டாக்கி அடுத்த நொடியில் வெளிசசம் திரும்புகிறது. பாரபாஸ் மிகவும் குழப்பம் அடைகிறான்.

 

யாரெனத் தெரிந்துகொள்ள ஆர்வம் அதிகரிக்கிறது. ஊருக்குள் சென்று தெருத் தெருவாக அலைகிறான். பலர் அவனை அடையாளம் கண்டுகொள்கிறார்கள். ஏசுவுக்குப் பதிலாக விடுதலையானவன் என்பதால் அவன் யாரெனத் தெரியாமலே அவன் மீது மக்களுக்கு வெறுப்பு உண்டாகிறது. தன் சகாக்களைப் பார்க்கும்போதும் அவனால் கேளிக்கையில் ஈடுபடமுடியவில்லை. இவனது விடுதலையை குடி, பெண்கள் என அவர்கள்  கொண்டாடும் சமயத்திலும் பாராபாஸ் பார்த்த தண்டனை நிகழ்வு அவனைத் தொந்திரவு செய்கிறது.

 

தண்டனைப் பற்றியே சிந்தித்தபடி ஏசுவைப் பற்றி சிலரிடம் கேட்டறிகிறான். செத்தவர்களைப் பிழைக்க வைப்பவர் - ஆனால் தனது தண்டனையிலிருந்து தப்பவில்லையே எனும் முரண் அவனைக் குழப்புகிறது. ஊரைத் தாண்டியிருக்கும் மலைக்கு சென்று இயேசு பிழைக்க வைத்த கிழவனை சந்திக்கிறார். யேசுவைத் தவிர பிற எல்லாவற்றையும் பேசுகிறார். நம்பிக்கையாளனான உங்களுடன் ஓர் இரவு உணவை பகிர்ந்துகொள்கிறேன் என கிழவர் ரொட்டியை உடைத்துச் (யூத வழக்கம்) சொன்னதும் ரொம்பவும் யோசித்து சாப்பிடாமல் மலையிறங்குகிறான் பாரபாஸ்.

 

தனக்கு பதிலாக ஒரு உயர்ந்த ஆன்மாவுக்குத் தண்டனை கொடுத்துவிட்டார்கள் எனும் குற்ற உணர்வு அவனை ஆட்கொள்கிறது. ஒரு விதத்தில், இது கிறிஸ்துவத்தின் அடிப்படையாகவும் இருக்கிறது. தியாகத்தின் வழி மனித பாவங்களை சிதைத்தல். அதன் மூலம் மனித இருப்பை மேம்படுத்துதல். ஆனால், அதற்கு முதல் நிலையாக  இயேசுவின் தியாகத்தை உணர வேண்டும்.

 

தன் குற்ற உணர்வைக் கண்டு பயபடுகிறான். தனக்குண்டான உணர்வல்ல என ஒதுக்கப் பார்க்கிறான். நம்பிக்கைகள்  எல்லாமே பொய்த்துப் போக வேண்டும் அல்லது  உண்மையாக இருக்கலாமோ என்ற குழப்பத்திலும் சாட்சிகளுக்கு அலைகிறான். மூன்றாம் நாள் பரிசுத்த உயிர்த்தெழுதல் எனக் கேள்விப்பட்டு கல்லறைக்குச் செல்கிறான். காலியான கல்லறையைப் பார்த்து வெறுத்துத் திரும்பிவிடுகிறான்.

 

இதற்கிடையில் அவன் குழப்பத்தைக் கண்டு அவனது கூட்டாளிகள் ஒதுங்கி பழையபடி திருட்டுத் தொழிலுக்காக மலை ஏறிவிடுகிறார்கள் .ஒரு சுரங்கத்தில் அடிமை வேலைக்காக பாரபாஸ் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறான். அங்கு ஒரு சக கைதியின் காலோடு இவன் காலை சங்கிலியால் பிணைத்துவிடுகிரார்கள். அந்த கைதி இயேசு மேல் நம்பிக்கை கொண்டவர். தினமும் முட்டி போட்டு தொழுவதைப் பார்க்கிறான் பாரபாஸ். ஒரு கட்டத்தில் அந்த கைதி தன் நம்பிக்கையை ஒத்துக்கொள்வதால் மரண தண்டனை விதிக்கப்படுகிறான். சங்கிலியில் பிணைத்த பாரபாஸ் ராஜ்யத்துக்கு விசுவாசமானவன் என வேறொரு நிலத்தில் வேலை செய்ய அனுப்பிவிடுகிறார்கள்.

 

எங்கு போனாலும் அவனால் குற்ற உணர்விலிருந்து தப்ப முடியவில்லை. ஏன் அப்படி ஒரு குற்ற உணர்வு? அதன் வழி மனித மனதின் ஆழங்களை விசாரிக்கிறார் ஆசிரியர். தொடக்கத்தில் இயேசு, பின்னர் அவரது சீடர்கள், சாவிலிருந்து பிழைத்து வந்தவர், சக கைதி என நாவல் முழுவதும்  நம்பிக்கையாளர்கள் கூடவே பிணைந்திருந்தாலும், பாரபாசுக்கு கடைசி வரை நம்பிக்கை பிறப்பதில்லை. நாவலின் விசித்திரமே இதில் தான் அடங்கியுள்ளதாகத் தோன்றுகிறது.

 

குற்ற உணர்வு மனிதனை எங்கெல்லாம் வழி நடத்தும்? ஏன் மனிதன் கீழ்மைகளால் சூழப்பட்டுள்ளான்? - போன்ற விசாரங்களில் மனம் இறங்குகிறது.

 

நாவல் முடியும் தருணத்தில், பாரபாஸ் நம்பிக்கையாளர்களின் கூட்டம் நடக்கும் குகை ஒன்றுக்குக்குப் போகிறான். மெலிதாகத் தெரியும் வெளிச்சக் கீற்றைத் தொடர்ந்து குகையில் வழி தேடுகிறான். குகைக்குள் வழி தொலைந்து அவனைச் சுற்றி எங்கும் இருள் சூழ்கிறது. பய உணர்வு ஆட்கொள்கிறது. ஆனால், அந்த நிலைமையிலும் அவனுக்கு நம்பிக்கைப் பிறப்பதில்லை.

 

கடைசியில் ரோம வீதியில் ஏற்படும் தீ விபத்து அவனைப் போன்ற இயேசு நம்பிக்கைவாதி தொடங்கியதுதான் எனக் குற்றம் சாட்டப்படுகிறான். அவ்வழியாக போனது மட்டுமே அவனது தப்பு. ஆனாலும், தனக்கு நம்பிக்கை இல்லாத விஷயத்துக்காக கடைசியில் சிலுவையில் அறையப்படுகிறான் என்பது அவனை மேலும் குழப்புகிறது. கடைசி வரை குழப்பமான அவநம்பிக்கையாளனாகவே வாழ்ந்து இறக்கிறான்.

 

மனிதர்களின் குற்ற உணர்வு, அன்பு மற்றும்  தியாகத்தை மட்டுமே உரமாகக் கொண்டு மனிதத்துவம் வளர முடியும் என்பது இந்த நாவலில் அடிப்படையாகத் தோன்றுகிறது. இவற்றின்  அடிப்படை நம்பிக்கை மட்டுமே. அந்த நம்பிக்கையை விதைக்க ஒவ்வொரு கோட்பாடும் தனித் தனி வழியைக் கையாள்கிறது. பாரபாஸ் அதை நம்ப மறுப்பவன். ஒன்றை ஏற்று மத்ததையெல்லாம் நிராகரிக்கும் எல்லாரைப் போல, எல்லாவற்றையும் நிராகரிக்கும் மனநிலை கொண்டவன். அவனது வாழ்க்கை பற்றிய விசாரம் இந்த நாவல்.

நாவல் : Illuminations - Eva Hoffman

ஈவா ஹோஃப்மான் (Eva Hoffman) எழுதிய Illuminations நாவலைப் படித்து முடித்தேன். இசை சம்பந்தமாக சில நாவல்கள் படித்திருந்தாலும் அவை இந்தளவு விவாதபூர்வமாக இருந்ததில்லை. மேலும் அக்கதைகளில் கலை விவாதங்கள் கதையின் ஆழத்தில் சில உவமைகளாக வெளிப்படுவதோடு சரி. கதைக்குள் பெரிய அளவில் சலனத்தை ஏற்படுத்துவதில்லை.

மோகமுள்ளில் பாபு யமுனா கதாபாத்திரங்களின் மனச் சிக்கலை பாபுவின் இசை நோக்கில் தி.ஜா விரித்தெடுத்திருப்பார். நண்பர் ராஜன்னுடன் நடக்கும் விவாதங்களும் பாபுவின் உளச்சிக்கலை பிரதிப்பலிப்பதாகத் தோன்றும். கதை ஆரம்பிக்கும்போது ஈச்வரி என்பவரின் வீணையில் லயிக்கும் போது, பாபுவால் இசையில் முழு ஈடுபாட்டோடு இருக்கமுடியவில்லையே என்ற ஏக்கமே பெரிதாக வெளிப்படும். தி.ஜாவின் எழுத்திலும் இசை லயம் இருப்பதால், பாபுவின் எண்ண ஓட்டங்களை அழகாக இசை உறுபுகளாக அவரால் எடுத்துக்காட்ட முடிந்தது. ஆனால், இந்நாவலில் இசை விவாதங்கள் கதை ஓட்டத்தை பாதிக்கவில்லை.

டாக்டர் ஃபாஸ்டஸ் (Doctor Faustus) என்ற நாவலில் தாமஸ் மன் ஒரு ஜீனியஸ் இசைக்கலைஞரின் மனக்குழப்பங்களை கையாண்டிருப்பார். ஒரு மிகப்பெரிய லட்சியவாதியாக வளர்க்கப்படும் அந்த இசைக்கலைஞர் இசையின் நுண்மையிலும், ஜெர்மன் தேசியவாத மீட்புறுவாக்கத்திலும் தீவிரமாக ஈடுபாடுள்ளவர். மெல்ல, தூய்மையான கலைக்குத் தேவையான அழகியல் கோட்பாடுகளில் தன் முயற்சியைத் தொடங்குவார். அதாவது, ஜெர்மனின் கலை தேய்ந்து வருவதாக அவருக்குத் தோன்றும். ஜெர்மன் தேசியவாதத்தை முன்னிருத்தும் அதே வேளையில் கலைப் பொக்கிஷங்களையும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவருள் வலுக்க ஆரம்பிக்கும். ஒரு ஜீனியஸ் மெல்ல தனக்குள் குலைந்துபோவதை தாமஸ் மன் மிகத் தத்ரூபமாக நாவலில் விவரித்திருப்பார். இந்நாவலிலும் இசையின் விவரணைகள் ஜெர்மன் நாட்டின் அழிவை படம்பிடித்துக் காட்டுவது போலிருக்கும். ஓரளவு கலை விவாதங்கள் கதையின் போக்கைப் பிரதிபலிக்கும்.

Illuminations நாவல் இவ்வகை முயற்சிகளைத் தாண்டி கலையின் கீழ்மைகளை முன்னிறுத்தும் நாவல். ஒரு விதத்தில் கலை என்ற வஸ்து தேவையில்லை என வாழ்வை அதன் போக்கில் கொண்டாடும் நாவல்.

இஸபெல் மெர்டன் அமெரிக்காவில் வாழும் ஒரு பியானோ கலைஞர். பல இசைக்கலைஞர்களைப் போல் ரிக்கார்டிங்கில் ஈடுபாடு இல்லாதவர். இவரது இசையை மேடை கச்சேரிகளில் மட்டுமே கேட்க முடியும் ( கர்நாடக இசையுலகில் மாமேதையான ப்ருந்தா அம்மாவும் இப்படிப்பட்ட கொள்கை உடையவரே. எம்.எஸ், பட்டம்மாள் போல் மேதையான ப்ருந்தாவின் இசை அதிகம் பதிவு செய்யப்படவில்லை).

ஒவ்வொரு கச்சேரியையும் தன வாழ்வின் உச்ச கட்ட சாதனையாக மாற்ற வேண்டுமென்ற எண்ணம் கொண்டவர் இஸபெல். இதனாலேயே கச்சேரியின் போது வேறொரு உலகில் சஞ்சாரிப்பது போல் தீவிரமாக வாசிப்பார். மிகவும் உண்ர்ச்சிவயமான அனுபவமாக அவருக்குள் அது நிலைத்திருக்கும். அதன் பாதிப்பு கச்சேரி முடிந்த பின்னும் அவருள் இருப்பதால் அதை வெளியேற்ற வழியில்லாமல் இரவெல்லாம் தவிப்பவர். இதனால் ஒவ்வொரு கச்சேரி முடிந்த பின்னும் அவருக்குள் சந்னதம் கொள்ளும் இத்தவிப்பு அடங்க பல நாட்களாகும். அந்நாட்கள் பித்து பிடித்தது போல் தவிப்புடன் கழியும்.

மேலும் ஐரோப்பா முழுவதும் பல நாடுகளுக்குப் பயணம் செய்வதால் அவருக்கு கால மயக்கம் அடிக்கடி உண்டாகும். திடீரென எந்த நாட்டில், எந்த ஊரில், எங்கு இருக்கிறோம் என்ற நினைப்பே அவருக்கு இருக்காது. ஒவ்வொரு வாரமும் புது ஹோட்டல், விமானம், ரயில் எனப் பலவித பிரயாணங்கள் அவரது வாழ்வையே சிதறுண்ட சித்திரமாக மாற்றிவிடுகிறது. பல வேளைகளில் எதற்காக இந்த ஓட்டம், இசையை உஜ்ஜீவிக்க வந்த மேதையா நாம் - இல்லை வெறும் மேடை நிகழ்வுகள் செய்பவள் தானே- ஏதோ ஒரு காலத்தில் ஒரு மேதை அமைத்த இசைக்கு தான் ஒலி கொடுப்பவள் மட்டும்தானே எனப் பலவித எண்ணங்கள் அவரைக் குழப்புகின்றன.

இப்பயணங்களில் வழித்துணையாக அவரது பியானோ குரு கொடுத்த நாட்குறிப்பைக் கொண்டுசெல்கிறார். அது இன்னும் வெளியிடப்படாத நாட்குறிப்பு. இவரது குருவுக்கு இருந்த சிஷ்யர்களுக்கு இது தரப்பட்டுள்ளது - அவர்களது விமர்சனங்களைத் தொகுப்பதற்காக. இஸபெல் பியானோ வாசிக்க கற்றுகொண்டிருந்த நாட்களை இந்நாட்குறிப்பில் விவரித்திருப்பார் - அது தாமஸ் மன்னின் இசைக்கலைஞரைப் போல் நாட்டின் தேசியவாதத்தை முன் வைக்கும் விவாதங்களே. அதே போல் இஸபெல்லின் வாசிப்பு மேல் அவருக்கு இருந்த ஆர்வம், இளமையான இஸபெல் மேல் அவருக்கு துளிர்த்த மோகம் என நாட்குறிப்பு இஸபெல்லுக்கே புது உலகை திறப்பதாக இருக்கிறது.

மெல்ல மூன்று விதமான உலகங்களுக்குள் இஸபெல் பயணம் செய்கிறார்.  நாட்குறிப்பு வழியே தன் இளம் நாட்களையும், இசை நிகழ்வுகள் வழியே நிகழ்கால அலைச்சல்களையும், அதீத இசை உணர்வால் உந்தப்பட்டு தனக்குள் நிகழ்த்தும் உரையாடலாகவும் ஒரு இசைக்கலைஞரின் உலகம் நமக்கு விரிகிறது. மெல்ல புறச்சூழலை மறந்து தன் எண்ணங்களுக்குள் சிறு உலகை அமைத்துக்கொள்கிறாள் - போலியான வார்த்தைகளிலும், ஒட்டாத நட்புறவு சஞ்சாரங்களிலும் தன் சுயத்தை மறக்கிறார். இசை தரும் அயர்ச்சியினால் அது தரும் பின்விளைவுகளையும், கோரமான மன சிதைவுகளையும் வெறுக்கத் துவங்குகிறார்.

ஒரு சாதாரண வாழ்வில் இருக்கும் அழகியல் அவரை காந்தம் போல் இழுக்கிறது.

ஒரு நாள் ரஷ்யாவிலிருந்து பிரிந்த செச்சென்யா நாட்டின் ரசிகர் அன்சரின் அறிமுகம் கிடைக்கிறது. அன்சர் இஸபெல்லின் தீவிர ரசிகர். அதே சமயம் செச்சென்யாவின் சுதந்தரத்துக்காக ஐரோப்பாவில் ஆதரவு தேடும் போராளி. இசை விவாதங்கள் மூலம் இவர்களுக்குள் மெல்ல நட்பு ஆழமாகிறது.

செச்சென்யா பற்றி அன்வரும், தன் பழைய போலாந்து வாழ்வைப் பற்றி இஸபெல்லும் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவர்களது இளமை வாழ்வின் பொதுத்தன்மை அறிமுகமாகிறது. போலாந்திலிருந்து அமெரிக்காவுக்கு செல்லும் இஸபெல் வணிகமயமாக்கப்பட்ட இசை உலகை முதன் முறை சந்திப்பதால் கொஞ்சம் மனச்சிக்கலுக்கு ஆளாகிறார். செச்சென்யாவில் தன் இன மக்களை ரஷ்ய அரசாங்கம் அடிமைபடுத்தி வைத்திருப்பதை அன்சர் வேதனையுடன் விவரிக்கும்போது இஸபெலுக்கு இசையைத் தவிர வெளி உலகம் பரிச்சயமாகிறது.

கலை, இசை போன்றவற்றை ஆதாரமாகப் பிடித்து வாழ்க்கையை தீவிரமாக ரசிக்கலாம் என்ற எண்ணம் கொண்டவர் இஸபெல்.வன்முறையை வாழ்வு முறையாகவும், சின்னச் சின்ன சுதந்திரங்களை வாழ்வின் லட்சியமாக கொண்டிருக்கும் மக்களைப் பற்றிய உண்மைகள் இஸபெல்லின் அடிப்படை கருதுகோள்களை உலுக்கிவிடுகிறது. இத்தனைக்கும் செச்சென்ய/ரஷ்ய மக்களின் கலை ஆர்வத்தை அன்சர் சொல்லும்போது இவர்களுக்குள் வன்முறை எப்படி முளைக்கிறது எனக் குழப்பம் அவருக்குள் எழும்புகிறது.

ஆனால், சில மாதங்களில் அன்சரும் செச்சென்யா விடுதலைக்காக ஐரோப்பாவில் வன்முறையைத் தூண்டிவிடும் கும்பலுக்கு துணைபோகிறார். பல இடங்களில் வெடிகுண்டு வைக்க திட்டமிட்டு சில நாட்களில் காணாமலே போகிறார்.

இஸபெல்லின் வாழ்வில் பெரிய வெற்றிடம் உண்டாகிறது. இசையால் நிரப்பப்பட்ட நாட்களை களைத்துப்போட்டு நுழைந்த அன்சர் இவ்வளவு சீக்கிரம் விடை பெற்றுவிடுவான் என அவர் நினைக்கவில்லை. மெல்ல அன்சரின் வெற்றிடத்தை நிரப்ப முயற்சி செய்கிறார். அவரது குரு சில இசை தொகுப்புகளை வெளியிட முயன்றது அவருக்கு ஞாபகம் வந்தது. அதைத் தொடரலாம் என மெல்ல தன் வாழ்வை அர்த்தமுள்ளதாக மாற்ற முயற்சிக்கிறார். ஆனாலும், குருவின் நாட்குறிப்பு மற்றும் செச்சென்யா மக்களின் நிலை மூலம் மனிதனின் உள்ளார்ந்த விடுதலையை கேள்விக்குள்ளாக்கிய கருத்துருவங்களுக்குள் நுழைகிறார். தனது வாழ்வை இசை குதூகலமாக மாற்ற முடியுமா எனக் தன்னையே கேள்வி கேட்கிறார்.

வாழ்வை மீண்டும் மனத்தடைகளிலிருந்து மீட்க முடியுமா - அதற்கு தனது இசை எப்படி உபயோகப்படும் என மீதி நாவல் நகர்கிறது.

இது ஒரு நல்ல வாசிப்பனுபவத்தைக் கொடுத்த நாவல். ஆனால் நாவல் எந்தளவு இலக்கிய படைப்பாக வெற்றிபெற்றிருக்கிறது?

நாவலின் நம்பகத்தன்மை குறைவே. முற்றிலும் இயல்பான நிகழ்வு என இஸபெல் -அன்சர் காதலை மட்டுமே சொல்லலாம். இசையைப் பற்றி நுணுக்கமான விவரணைகள் நாவலை பல தளங்களுக்கு இட்டுச் செல்கிறது. ஆனால், இசை பற்றிய விவரணைகள், கவித்துவமான வர்ணனைகள், இடம்-பொருட்களைப் பற்றிய பார்வைக் கோணங்கள் ஒரு நாவலை வெற்றியடையச் செய்யாதே! வாழ்க்கை இல்லாத ஒரு உயிரற்ற படைப்பாக இருப்பதே இந்நாவலின் பலகீனம். அன்றாட வாழ்வை புதிய கோணத்தில் முன்வைக்கக்கூடிய தரிசனத்தை ஈவா வெளிப்படுத்தவில்லை. அதே போல் கதாபாத்திரங்களும் தெளிவாக பட்டவர்த்தமாக வெளிப்படவில்லை. பாத்திரங்களுடன் ஒன்றிப்போக முடியவில்லை - முதன்மை பாத்திரமான இஸபெல்,அன்சர் கூட தனித்துவமாக நிறுவப்படவில்லை. கதையும் தரையிலிருந்து அரை அடி மேலே பறந்துகொண்டிருப்பதால் படித்து முடித்ததும் ஒரு முழு சித்திரம் கிடைக்கவில்லை.

சிறு பின்குறிப்பு:

இந்நாவல் ரொம்பவே அப்ஸ்ட்ராக்டாக இருந்தது. படிப்பவர் கோணத்துக்குத் தகுந்தாற்போல் புரிந்துகொள்ளலாம் என சாய்ஸுக்காக எழுதப்பட்டிருக்கலாம். ஏன் அரசியல் கதைக்கு இசையைத் தேர்ந்தெடுத்தார் என எனக்குப் புரிந்ததைக் கீழே எழுதியிருக்கிறேன் -

ஈவா போலாந்து நாட்டிலிருந்து அமெரிக்கா சென்றவர். அவருக்கு யூத மக்களின் துயரம் தான் பிரதான களம். . அதனால் இயல்பிலேயே அரசியலை மையமாக எழுத முடிந்திருக்கிறது.அடிப்படையில் ஒரு பியானோ கலைஞரும் கூட. கீழிருக்கும் சுட்டியில் ஈவாவின் பேட்டி கொஞ்சம் போல் இசை - அரசியல் பிணைப்பை விளக்குகிறது.

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/features/eva-hoffman-the-first--impulse-was-to-write-about-music-854748.html

//Does Hoffman envy musicians (not unusual among writers) for the way they use a language which can speak straight to the heart, across cultures? "Universality is a fantastic bonus," she replies, "but the key point is the convergence of form and content – you have a medium in which what you are expressing is expressed completely directly... the medium is the message."

Isabel's almost religious devotion to music plays itself out amid the dislocation, arbitrary encounters and soulless hotels of life on the international concert circuit. She is mocked by Americans committed to hedonism or the kind of detached, ironic post-modernism which takes nothing seriously. But the real challenge to her values comes from her fellow-romantic, Anzor, a Chechnyan political exile who devotes his life to the national cause.//

 form and content - இதிலிருந்துதான் தன் இசை-அரசியல் குதிரைகளில் சவாரி செய்கிறார். இப்புத்தகத்தில் form இசை தொடர்பாக இருக்கும். இசையின் பல பகுதிகளை மொழி அலங்காரமாக உபயோகிக்கிறார். சோகமோ, சந்தோஷமோ - இசை வழியாக சொல்லியிருக்கிறார். ஆனால் அடிப்படையில் பெரும்பாலும் இது அரசியல், தனி மனித சுதந்திரம் பற்றிய கதையாகவே தெரிகிறது - content அங்கிருந்துதான் எடுத்தாள்கிறார்.

இசை தரும் கற்பனை உலகிலிருப்பவர் இஸபெல். அன்சர் வருகைக்குப்பின் பியானோவிலிருந்து கண்ணெடுத்து வாழ்க்கையே முதல் முறையாகப் பார்ப்பது போல் பார்க்கிறார். வெயிலின் அருமை நிழலில் தெரிவது போல், அதுவரை அவருக்கிருந்த சுதந்திரம் அப்போதுதான் புரிகிறது. சந்தோஷமாக இருக்கும்போதே இசையால் உணர்ச்சிக்குவியலாக ஒருவித hyper, restless syndrome வருகிறதே - சுதந்திரம் இல்லைன்னா எப்ப்டி இருக்கும்? இசை இப்படி நம் உணர்வுகளை mask பண்ணிவிட்டதேன்னு ஏக்கம். அதனால் இசையின் அழகியலை வெறுக்கப்பார்க்கிறார் - முடிவதில்லை - திரும்ப இசைக்கே செல்கிறார்.

உணர்வுகளைப் பின் தொடர்தல் - The Moon and Six pence - 2

முதல் பகுதி இங்கே.

*

லண்டனிலிருந்து பாரிஸுக்குச் சார்லஸ் சென்றதும் புதுவித பூதம் அவர் மனைவியை ஆட்கொண்டது. அதுவரை படிதாண்டா புருஷனாக இருந்த சார்லஸ் எந்த மானைத் தேடிப்போனார்? ஒருவன் காணாமல் போக எட்டு புள்ளி கோலத்தின் அளவு சாத்தியங்கள் இருக்க, பெண்களுக்கு ஒன்று மட்டுமே புகையாய் விரிகிறது. இலக்கியம், கலை என ரசனை சம்பந்தப்பட்ட எதற்கும் தொடர்பில்லாது வாழ்ந்த சார்லஸை மட்டுமே அவள் அறிந்திருந்தாள். அவர் திடீரென காணாமல் போனது குழப்பத்துடன் கூடவே சந்தேகத்தையும் வளர்த்து விட்டது. பாலே நடனக்காரியுடன் பாரிஸின் மோன்மாத்ரே பகுதிக்கு அவள் கணவன் சென்றுவிட்டதாக நண்பர்களுக்குள் வதந்தி பரவியது.

குடும்பத்தை விட்டு விலகி தனித்தடம் பதிக்க விரும்புவதை ஆண்கள் தன்னிசையாக செய்து வருகிறார்கள். இம்மீறல்கள் பல காரணங்களுக்காக அமைந்திருக்கிறது. பொதுவாக லெளகீக சுமைகளிலிருந்து விலக்கம் அளிப்பது வெளிப்படையான காரணமாக இருக்கலாம். சித்தார்த்தன் சிண்டோமாக இதைப் பார்த்தாலும், அடிப்படையில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஓஷோவின் பிரசங்கங்களில் இக்கேள்வி முக்கிய பங்கு வகிக்கும். துன்பத்தைக் கண்டு வெதும்பி அதற்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க புறப்பட்ட புத்தனின் பயணமும், உலக இருப்புக்கு காரணம் தேடி புறப்பட்ட சங்கரரின் தேடலும் துன்பத்தில் தொடங்கவில்லை. இவர்கள் அன்றாட வாழ்வில் அளவுக்கதிகமான சந்தோசத்தை அனுபவித்தார்கள். ஒருகட்டத்தில் திகட்டிப் போன சிற்றின்ப லெளகீக சந்தோஷத்தைத் தாண்டி என்ன இருக்கிறது என யோசித்ததன் விளைவே அவர்கள் மேற்கொண்ட பயணம். பேரின்ப சந்தோஷத்துக்கு குடும்பம் தடைகல்லாக அமையும் என்பதே அவர்களது வாதம். பொதுவாக, பல ஆன்மிக துறவிகளின் சிந்தனைக் கோணமும் இவ்வகையிலேயே அமைந்திருக்கிறது. இவ்வுலகை வெறுப்பதுடன் மேன்மையான உலகுக்கான சாவி அவரவர் வழியில் இருப்பதாக அத்துறவிகள் நம்பினர். நாம் நம்பும் கடவுள் நிஜம்;ஆனால் அவர் படைத்த உலகு பொய் என நம்பவைப்பதே இத்துறவிகளின் இலக்காக இருந்தது என ஓஷோ ஒற்றை வரியில் இவர்களைப் பற்றி கூறுகிறார். அதெப்படி கடவுள் படைத்த உலகை உதசீனப்படுத்துவது? துன்பத்துக்குக் காரணம் ஆசையே என்றால், அந்த ஆசை கடவுளின் பகுதியல்லவா? மாயையான உலகைப் எதற்கு படைக்க வேண்டும்? மகிழ்ச்சிகரமான விண்ணுலகை அடைவதே இப்பூலகின் இலக்கா? இவ்வுலகில் இன்பமில்லையா? எனத் தொடர்ந்து பல கேள்விகளை ஓஷோ முன் வைக்கிறார்.

மிகவும் அபாயகரமான சிந்தனை. ஆனால் நிலப்படியைத் தாண்டி ஆகாயத்தை அளக்க முற்படும் மனிதர்களுக்கு இவ்வார்த்தைகள் சவுக்கடி. உணவு, இருப்பிடம் எனத் தொடங்கிய இத்தாவல் துறவறம், தாபம் என பல காரணங்களுக்காக இன்றும் தொடர்கிறது. நிரந்தரமான பயணங்களுக்கு தடை இருக்கும் பட்சத்தில், தற்காலிக வெளிநடப்புகள், விலகல்கள் நம்மைச் சுற்றி நடந்தபடியே உள்ளது. நாமும் இவ்விதிக்கு உட்பட்டு தற்காலிக வெளியேற்றங்களை செய்துகொண்டிருக்கிறோம். நிரந்தரமாக வெளியேறும் மனிதன் அனேகமாகத் திரும்பிப்பார்ப்பதில்லை. திரும்பும் மனிதன் வேறொருவனாக வந்துசேர்கிறான்.எப்படிப் பார்த்தாலும் அவனை அக்குடும்பம் இழக்கிறது. மதமாக, ஆன்மிக புத்துயிர்ப்புகளாக, சமயத் தலைவர்களாக, கலைஞர்களின் வாழ்வு, படைப்புகள் என மீண்டும் மீண்டும் வெளியேற்றத்தின் கதைகள் பதியப்பட்டு வந்துள்ளன. பெரும்பாலும் வாழ்வு நோக்கை விரித்துப் பார்க்க இக்கதைகள் மேற்கோள் காட்டப்படுகின்றன. இக்கதைகளின் முன்னுரையில் கூட குடும்பங்கள் இடம்பெறுவதில்லை. பின்னுக்குத் தள்ளப்படும் அவர்களின் குடும்படங்கள் காணாமல் போய்விடுகின்றன. புத்தரின் மனைவி யசோதரா, ராமானுஜரின் மனைவி (பெயர் தெரிந்தால் சொல்லுங்களேன்?) என ஆன்மிகத்தில் பல உதாரணங்கள். ஆன்மிக துறவிகளின் மனைவிமார்களையாவது ஆசார்ய சம்பந்தத்துக்காக ஒருசிலர் சேர்த்துக்கொள்வார்கள்.ஆனால், கலைஞர்களின் மனைவிகளுக்கு அதற்கான கடுகளவு பிராப்தி கூடக் கிடையாது (இதையே கண்ணீரைப் பின் தொடர்ந்து எனும் புத்தகத்தில் ஜெயமோகன் இந்திய இலக்கியத்தின் மையமாக நம் காவியப் பெண்களின் கண்ணீரை விவரித்திருப்பார்.)

அதே சமயம், புனைவுகளில் இப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் உயிர் பெற்றிருக்கின்றன. யசோதராவின் வாழ்வை மையமாகக் கொண்டு பல நாடகங்கள், சிறுகதைகள் இயற்றப்பட்டுள்ளன. புரட்சியாளர்களின் சொந்தங்களும் பல புனைவுகளில் உருப்பெற்றிருக்கிறார்கள்;கார்ல் மார்க்ஸின் காதலியைப் போல். கலைஞர்களின் மனைவி, காதலி இடம்பெற்ற புகழ்பெற்ற படைப்புகள் பல உள்ளன. மிகத் திறமையான பியானோ கலைஞராக இருந்தும் அவ்வளவாக பிரபலமாகாத கிளாரா ஷூமேன் பற்றி பல நாவல்களும், திரைப்படங்களும் உள்ளன. கஸ்தூரி பாயின் கதை மராத்தியில் பிரபல நாடகமாக அரங்கேற்றப்பட்டது. இதனாலேயே புனைவில் இப்பாத்திரங்கள் வெற்றியடைந்திருக்கிறார்கள்; வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். உயிரோட்டமாக அடையாளம் பெற்றிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குறிய இடம் புனைவில் நிறுவப்பட்டுள்ளது.

சார்லஸின் மனைவியும் இச்சிக்கலில் மையம் கொள்கிறாள். இப்படி தனித்து விடப்படும் பெண்களைப் பற்றி மாம் விரிவாக உளவியல் ஆய்வு செய்திருக்கிறார். முதலில் இப்பெண்கள் (குடும்பங்களையும் தான். ஒரு சவுரியத்துக்காக மனைவி என எடுத்துக்கொள்ளலாம்) குழம்பிப்போகின்றனர். நாட்கள் செல்லச் செல்ல இக்குழப்பம் கலவரமாகிறது. குடும்பப் பொறுப்பின் தீராத வலைக்குள் மெல்ல இழுக்கப்படுகிறார்கள். ஆண் மையச் சமுதாயத்தில், பொதுவாக இவ்வலை பெண்களின் கழுத்தை இறுக்கிவிடும். அவர்களால் வேறொன்றும் செய்ய முடியாத நெருக்கடி ஏற்படும். தத்தளிக்கும் குடும்பத்தை கரை சேர்த்தால் போதுமென நினைப்பாள். தகுந்த பண வசதி, உறவினர் பாதுகாப்பு இருக்கும் பட்சத்தில் குழப்பம் கோபமாக மாறும். நம் கதையும் இப்படித் தான் பயணிக்கிறது. சார்லஸின் மனைவிக்கு ஒரு அண்ணன் இருக்கிறான். பள்ளியில் படிக்கும் சார்லஸில் இரு குழந்தைகளை அவன் பார்த்துக்கொள்கிறான். வலையில் இறுக்கும் குறைவாக இருப்பதால், சார்லஸின் மனைவிக்கு கோபம் அதிகமாகிறது.

சார்லஸ் ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துவிட்டானென அவளும் திட்டவட்டமாக நம்பத் துவங்குகிறாள். பார்த்திராத அப்பெண்ணின் மேல் இருக்கும் கோபம் மெல்ல பொறாமையாக மாறுகிறது. சார்லஸைக் கண்டுபிடிப்பதைக் காட்டிலும், அப்பெண்ணை சந்திக்க வேண்டுமென்று துடிக்கிறாள். இந்நிலையில், பாரிஸிலிருந்து சார்லஸ் கடிதம் அனுப்புகிறான். ‘என்னைத் தேட வேண்டாம். நான் திரும்பி வரமாட்டேன்’ என தான் தங்கியிருக்கும் ஹோட்டல் முகவரியையும் எழுதியிருக்கிறான். ஒரு பைசா கூட எடுத்துப்போகாத சார்லஸ் பணத்தைக் கேட்டே முகவரியை இணைத்துள்ளான் என அவன் மனைவி நினைத்துக்கொள்கிறாள். அதே சமயம், அவனுடன் ஓடிப்போன பெண்ணைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் முளைக்கிறது. பாரிஸுக்குப் பயணம் செய்ய முற்பட்டவளை அவள் அண்ணனின் கோபம் தடுத்துவிடுகிறது.

தன் அண்ணனுக்குத் தெரியாமல் சிறிது பணத்துடன் தாமஸை பாரிஸுக்கு அனுப்புகிறாள்.

இந்நிகழ்வைக் கொண்டு பெண்களின் உளவியலை மாம் ஆராய்கிறார். மற்றொரு பெண்ணின் மேலுள்ள பொறாமையைத் தாண்டி, தன்னவன் என நினைத்த சார்லஸ் மேல் இருக்கும் பிடிப்பாக மனைவியின் செயல் அமைகிறது. அவ்வப்போது கோபமும் பொறாமையும் எட்டிப்பார்க்காமல் இல்லை. தன் நிலைமை மோசமாக இருந்தால் , கொலை செய்யத் தூண்டும் அளவுக்குப் பிரதானமாக கோபம் வெளிப்பட்டிருக்கும். காதலை மறந்த ஒருவனை வயது வந்த பிள்ளைகளையும் பிரிய வைக்கும் சக்தி என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆர்வம் அவளை மீறி இந்நிகழ்வில் வெளிப்படுவதாகவே தோன்றுகிறது. அதே சமயம், தன் கணவனின் ஈர்ப்பு, தாபம் முடிந்தவுடன் அடங்கிவிடும் என நினைத்திருந்தாள். தான் திரும்ப மாட்டேனெனக் கூறியிருந்தாலும், ஒரு நாள் தன்னைத் தேடி அவன் வருவான் என நினைத்தாள். அதனாலேயே பணத்தையும் கொடுத்து அனுப்பினாள். இச்செயலை ஒரு பதிவிரதையின் செயலாகக் குறுக்கிவிடக்கூடாது என்பதில் மாம் கவனமாக இருக்கிறார். தன் கணவனுக்கு தகுந்த தண்டனையைத் தரத் தயாராக இருந்தாலும், மனைவியின் இச்செயல்பாடுகள், ’பெண்களைப் பற்றி புரியாதவை’ எனும் புத்தகத்தின் ஒரே ஒரு பக்கம் தான்.

தாமஸ் பாரிஸ் ஹோட்டலுக்குச் செல்கிறான். தன் மனைவி அனுப்பியவன் எனத் தெரிந்ததும், சார்லஸ் அவனை துரத்திவிடுகிறான். பல நாட்கள் முயற்சி செய்தும் அவனை சந்திக்க முடியவில்லை. இதற்காகவே அந்த ஹோட்டலுக்குத் தினமும் போகும் தாமஸ் அங்கு வேலை செய்பவனிடம் சார்லஸ் பற்றி விசாரிக்கிறான். சார்லஸ் தனியாக தங்கி வரும் விஷயம் அவனைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது. மேலும், வாரத்துக்கு ஒரு முறை மட்டுமே சார்லஸ் ஹோட்டலை விட்டு வெளியே செல்கிறார் என்பதும் தாம்ஸுக்குப் புரியவில்லை.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், அறையின் வாடகையைக் கொடுக்க முடியாமல், சார்லஸ் வெளியெ தள்ளப்படுகிறார். அப்போது, வாடகை பணத்தை தாமஸ் தந்து உதவுகிறான். அவன் உதவியை ஏற்றுக்கொண்டாலும் சார்லஸ் அவனிடம் பேச மறுக்கிறார் . உலகின் கடைந்தெடுத்த அயோக்கியனிடம் பேச முயற்சிக்கிறோம் என தாமஸுக்குத் தோன்றுகிறது. சில நாட்களுக்குப் பிறகு, கடைசி முறையாக முயற்சி செய்து பார்த்தபின் லண்டனுக்குத் திரும்பலாம் என சார்லஸின் அறைக்குச் செல்கிறான்.

பல முறை கதவைத் தட்டியும் திறக்காமல் போகவே, ஹோட்டல் மேனஜரைத் தொடர்பு கொண்டு கதவை உடைக்கிறார்கள். உள்ளே, ஜூரத்தில் படுத்தபடி சார்லஸ் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைச் சுற்றி, பல ஓவியங்கள் சிதறிக்கிடக்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் பல ஆயிரம் பவுண்டுகள் விலை போகும் எனத் தெரியாமல், அவற்றை அங்கேயே தாமஸ் விட்டுவிடுகிறான். நண்பரின் வீட்டுக்கு சார்லஸை மாற்றுகிறார்கள். ஓவியக் கலைஞனான தாம்ஸின் நண்பன் மூலம் சார்லஸ் எப்பேர்ப்பட்ட கலைஞன் எனத் தெரியவருகிறது.

The Moon and Sixpence

கதைக்கு ஒரு முறை, சதைக்கு ஒரு முறை என விக்டோரியன் காலத்து நாவல்களை குறைந்தது இருதடவை படிக்கலாம். கத்திரி எடுத்து சென்சார் சர்ட்டிஃபிகேட் வழங்குவதற்கு முன்னே சொல்லிவிடுகிறேன், உயிரோட்டமான பாத்திரப்படைப்பே சதை. பல நாவல்களில் முதல் நூறு பக்கங்கள் வரை பாத்திரங்களை வர்ணித்துக்கொண்டே போவர். பாதிக்கு மேல் புரியாது என்பதால் ரசித்திருக்க முடியாது. நாவல் முடிந்தவுடன் ஒரு ஜிக்ஸா போல் எல்லா பாத்திரங்களும், சம்பவங்களும் நம் எண்ணத்தில் சேரத் தொடங்கும். ஓரளவு குத்துமதிப்பாகப் புரிந்தவுடன், மறுபடியும் முதல் நூறு பக்கங்களைப் படிக்கலாம். `உன்னாலே தானே என் விதிகளை மறந்தேன்` என எந்திரன் பாடுவதைப் போல், நுணுக்கமான வர்ணனைகளுக்கு நடுவே கதையின் ரகசியம் அல்லது ஒருவனின் செயலுக்கான அர்த்தம் ஒளிந்திருக்கும்.

குணாதிசையங்களை விவரிப்பதில் அப்படி என்னதான் ஈர்ப்போ இவர்களுக்கு? வல்லவர், நல்லவர் என ஓரிரு உதாரணங்களோடு நிறுத்த முடியாது. அட்சயப் பாத்திரம் போல் அள்ளிக்கொண்டேயிருக்கலாம்;ஆனாலும் கதாப்பாத்திரத்தின் முழு ஸ்வரூபம் வெளியே தெரியாது.

பல சமயங்களில், கதாபாத்திரங்களின் நீண்ட கோட்டு பாக்கெட்டின் அடியாழத்தில் ஏதாவது கருமை ஒட்டியிருக்கும். இவற்றைத் தாண்டி, விக்டோரியன் காலத்து மரபை கொண்டாட, ஏளனம் செய்ய பல நிகழ்வுகளின் விவரிப்பு. முக்கியமாக, விருந்து என்ற பெயரில் ஊரிலுள்ள பெரிய மனிதப் பட்டாளமே வரிசையில் நிற்கும். A Chrome Yellow, Mayor of Casterbridge, Point Counterpoint, ஏறத்தாழ எல்லா டிக்கன்ஸின் நாவல்களும், இப்படிப்பட்ட பெளராணிக மரபின் வீழ்ச்சியைப் படம்பிடிப்பவையே.

எட்கர் ஆலன் போ, ஜி.கே.செஸ்டர்டன்,ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் என்றால் யார் செய்த குற்றம் பற்றி எழுதுவார்கள். குற்றம் ஏன் நடந்தது என நோண்டினால் தஸ்தாவெய்ஸ்கி, டால்ஸ்டாய், தாமஸ் மன். குற்றம் ஒரு பின்னணி மட்டுமே. தேசம், மரபு,மனிதத்துவம்,கலை போன்றவற்றின் வீழ்ச்சியை படம்பிடிப்பதே முதன்மையான நோக்கம்.

(படத்தைச் சொடுக்கினால் பிராஜெக்ட் குடென்பெர்கில் இலவசமாகத் தரவிறக்கிக்கொள்ளலாம்).

சமர்செட் மாம் எழுதிய The Moon and Six pence நாவலும் இவ்வகையைச் சார்ந்ததே.

ஒரு ஊரில் இரு நண்பர்கள். இருவரும் ஒன்றாக நடக்கும் சமயம் ஒருவன் கீழிருக்கும் பணத்தைப் பார்க்கிறான். இதனால், கணநேரம் மேகம் விலகி வெளிவரும் பூர்ண சந்திரனை பார்க்கத்தவறுகிறான். மற்றொருவன் சந்திரனின் அழகில் மயங்கி கவிஞனைப் போலாகிறான். மேலே பார்த்தபடி பணத்தை மிதித்துச் செல்கிறான்.

பணத்தைக் கையிலெடுத்தவனை விட்டுவிடுவோம். அவனை பின் நவீனத்துவர்கள் பார்த்துக்கொள்வார்கள்.

சந்திரனைப் பார்த்தவன் அதை வர்ணிக்கத் துவங்குகிறான். சொற்களின் வனத்தில் சிக்கிக்கொள்கிறான். மண்ணின் ஆழத்தை அளக்கும் சொற்கள், காற்றில் மிதக்கும் எடையில்லா பூக்களைப் போன்ற சொற்கள் என அவன் உபயோகிக்காதவை இல்லை. எனினும் வார்த்தைக்குள் அக்காட்சி  அடங்க மறுத்தது. எவ்விதத்திலாவது அதைச் சிறைப்படுத்த முடியுமா எனத்தூரிகை கொண்டு ஓவியமாகத் தீட்டத் துவங்குகிறான். மண்ணில் முளைக்காத எதுவும் அவன் முன் மண்டியிடாது எனப் புரிந்தும் தொடர்ந்து வரைந்துகொண்டேயிருந்தான். ஒவ்வொரு வண்ணமாக குழைத்துத் தனக்குப் புரிந்த மொழியில் ஓவியத்தை வரைகிறான். ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் குழப்பமான மனநிலையைப் பிரதிபலிப்பது போல வண்ணங்களின் சேர்க்கை விசித்திரமாக வெளிப்பட்டது.

குழல் கொண்டு ஊதும்போது வெந்து தணியும் கரியைப் போல், ஏதோ ஒரு உருவம் தோன்றிய பொழுதில் மறைந்துகொண்டேயிருந்தது. ஒவ்வொரு தீட்டலிலும் ஒன்று மறைந்து மற்றொன்று உருவானது. முடிவில் எல்லா வண்ணங்களும் சேர்ந்து வெள்ளையானது. சந்திரனைப் பார்த்தவனின் நினைவு தப்பிப் போகிறது.

கிட்டத்தட்ட இதே போன்ற நிகழ்ச்சி.

ஜெயமோகன் நித்ய சைதன்ய யதியுடன் ஊட்டியில் நடைபயிற்சி சென்றபோது ஒரு சம்பவம். அதிகாலை நேரம்.மேகக் கதவுகள் திறக்க கண்ணாடி தூண்கள் போல் மெல்ல சூரியன் வெளியே வருகிறது. நடக்கும் பாதை மலையின் விளிம்பைச் சந்திக்கிறது.அப்போது சுற்றிலும் மலைகளைப் பார்த்த ஜெயமோகனுக்கு உலகமே எல்லையற்ற ஆனந்தவெளியாகத் தெரிந்திருக்கிறது. அதை நித்யாவிடம் சொல்லியிருக்கிறார். இயல்பிலேயே குறும்பு மனங்கொண்ட நித்யா `நீ எழுத்தாளன் தானே? இதைச் சொல்ல முயற்சி செய்யேன்` எனக் கேட்டிருக்கிறார். அதற்கு ஜெயமோகன் `இதெல்லாம் இருக்கிறது. நான் இருக்கிறேன். நான் இதன் ஒரு பகுதி.இது என்னைச் சேர்ந்தது.ஒளி இருக்கிறது.வானம் இருக்கிறது.நான் சிறியவனாக அற்பமானவனாக இருக்கிறேன்.அதே சமயம் எல்லைகளில்லாத மகத்தானவன் என்றும் தோன்றுகிறது. மனதை நெகிழச் செய்யும் விரிவான ஓர் உணர்விது.` என தான் கண்ட காட்சியை விவரிக்க முயன்றிருக்கிறார். (நினைவிலிருந்து கருத்தை மட்டும் எழுதியிருக்கிறேன்)

**

பால் காகுயின் (Paul Gauguin) என்ற ஓவியர் பின்-பதிவுவாத (Post Impressionism) பாணியின் தலைவர். வண்ணங்களைச் சீராக தீட்டினால் மட்டும் போதாது. வெளிச்சத்தில் பொருட்கள் எப்படி வெவ்வேறு தெளிவுகளில் தெரிகிறதோ, ஓவியங்களும் அதைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்றது பின் - பதிவுவாதம்.  போட்டோ எடுப்பது போல் தத்ரூபமாக ஒளிச்சிதறல் நிகழ வேண்டும் என விளக்குகிறார் பால் காகுயின். வெளிச்சம் மற்றும் கோணங்களைக் காட்சிப்படுத்தினாலே போதும்; ஒரு ஓவியம் இயல்பாக இருக்கும் என்கிறார்.

இந்நாவல் பால் காகுயின் வாழ்க்கையை அடியொற்றி எழுதப்பட்டது.ஓவியத்தின் இயல்பை அடைவதற்கு, பால் சந்திக்க நேர்ந்த மன உளைச்சல்களை இந்நாவல் விவரிக்கிறது.

சார்லஸ் ஸ்ட்ரிக்ட்லாண்ட் பங்குச் சந்தையில் வேலை செய்பவர். அவரது மனைவி அரைகுறை எழுத்தாளர். விருந்துக்காக பல நண்பர்களை வீட்டுக்கு அழைப்பது அவரது வழக்கம். மனைவியின்  எழுத்தாள நண்பர்கள் முன் சார்லஸ் மிக அமைதியாகவே இருப்பார்.விருந்தில் கலந்துகொள்ள அவருக்கு நாட்டமில்லையோ என நினைக்குமளவு அவரது மெளனம் அனைவரையும் கொல்லும். ஆனாலும், அவரது மனைவி விருந்து கொடுப்பதை கைவிடுவதில்லை. பழைய நண்பர் மூலம், அறிமுகம் ஆகிறார் எழுத்தாளர் தாமஸ். இவர் விவரிப்பது போல் முழு நாவல் அமைந்திருக்கிறது.

கிட்டத்தட்ட நாற்பது வயதைக் கடந்த சார்லஸ் ஒரு நாள் வீட்டை விட்டுச் சென்றுவிடுகிறார். தான் பாரீஸுக்குப் போவதாகவும், தன்னைத் தேட வேண்டாமென கடிதம் எழுதுகிறார்.நிலைகுலைந்து போவதைக் தாண்டி, காரணம் தெரியாமல் மிகக் குழப்பமான மனநிலைக்கு ஆளாகிறார் சார்லஸின் மனைவி. அவரைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கும் பொறுப்பு தாமஸ் தலையில் விழுகிறது.

பாரீஸை நோக்கி பயணத்தைத் துவங்குகிறார் தாமஸ். இப்பயணம் அவரை பல புதிய இடங்களுக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. ஏறக்குறைய ஒரு ஜீனியஸ் எனப் புரியாமல் சார்லஸின் எண்ண ஓட்டங்களுடன் பயணிக்க வைக்கிறது.

(தொடரும்)

பனி (Snow) : ஓரான் பாமுக் நாவல்

ஓரான் பாமுக் எழுதிய ஏழாவது நாவல்; முதல் அரசியல் நாவல். துருக்கியின் மதச்சார்புடைய கட்சிகள், முல்லாக்கள் இப்புத்தகத்தை எதிர்த்து பல அறிக்கைகள் வெளியிட்டனர். சல்மான் ரஷ்டியைப் போல் ஃபத்வா விதிக்கப்படவில்லை. ஆட்சியாளர்களில் இருகுழுக்கள் வெவ்வேறு நிலைப்பாடுகள் கொண்டிருந்தன. புத்தகத்தைத் தடை செய்யுமாறு ஒரு சிலர் கூவி வந்தாலும், மக்கள் பாமுக் பக்கம் இருந்ததால் அது நடக்காமல் போனது.

இப்புத்தகம் வெளிவருவதற்கு முன்னரே ‘என் பெயர் சிகப்பு’ என்ற புத்தகத்துக்காக டப்ளின் இம்பாக்(2003) விருது வாங்கியிருந்தார். அம்மேடையில், துருக்கி ஐரோப்பாவின் அங்கமாக செயல்பட வேண்டிய கட்டாயத்தைத் தெளிவுபடுத்தினார். இது பலருக்கும் ராத்தூக்கத்தைக் கெடுத்தது.

துருக்கி நிலம் ஐரோப்பாவின் வரையறைக்குள் இருக்கிறது. ஆனாலும், ஐரோப்பா யூனியன் எனப்படும் நாடுகளில் துருக்கி இடம்பெறவில்லை. வரலாற்று ரீதியில் இதற்கு பல காரணங்கள் இருந்தாலும், வர்த்தக அமைப்பில் துருக்கியை கிழக்கு நாடாகவே ஐரோப்பா பாவித்து வருவது முக்கியமான காரணம்.

அண்மைக்காலங்களில் ஐரோப்பாவில் வளர்ந்து வரும் இஸ்லாமிய மதவெறுப்பு அமைப்புகளும் இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கின்றன. அதனால், ஐரோப்பா-துருக்கி சந்தித்து வரும் நெருக்கடியான அரசியல் திட்டங்கள்,குழப்பமாக இன்றும் இருந்து வருகிறது.

இதற்கிடையே, துருக்கி நாடு ஆயிரக்கணக்கான அர்மேனியர்களை கொன்று குவித்தது என்ற வரலாற்று உண்மையை ஓரான் பாமுக் மேடையில் தெரிவித்தார். அதுவரை இந்நிகழ்வு எல்லாருக்கும் தெரிந்த ரகசியமாகவே இருந்து வந்தது. இதை பொதுவில், பத்திரிக்கை ஊடகங்கள் முன் கூறியதால் தேசியக் கட்சிக்கள் பாமுக் மேல் வழக்குத் தொடர்ந்தனர். இதனால் பல வருடங்கள் ஜெயில் வாசம் இருக்க நேரிடலாம் எனத் தெரிந்தும், ஓரான் பாமுக் கோர்ட்டில் உண்மையை உள்ளபடிக் கூறினார். மற்ற நாடுகளிலிருந்து வந்த நெருக்கடியினால் இவ்விவகாரம் கைவிடப்பட்டது. ஓரான் பாமுக் மேலிருந்து வழக்கு ரத்து செய்யப்பட்டது.

தொடர்ந்து துருக்கியில் நடக்கும் மதவாத குழுக்களின் குழப்பங்களையும், துருக்கி வரலாற்று உண்மைகளையும் தைரியமாக இவர் சொல்லி வருகிறார்.

கதைக்கரு

---------------

இப்புத்தகத்தில் அப்படி என்னதான் இருக்கிறது?

இப்புத்தகத்தில்,துருக்கியின் அடிப்படைவாத அமைப்புகள், தேசியவாத அமைப்புகளின் நிலைப்பாடுகள் ஆராயப்பட்டுள்ளது. மதவாதிகள் மற்றும் முல்லாக்களின் பிடியில் இருக்கும் பல சட்டங்கள், அவற்றை மாற்றத் துடிக்கும் மதச்சார்ப்பற்ற மாநில அமைப்புகள். இவ்விரண்டு அமைப்புகளும் தனிநபர்களின் வாழ்வில் நடத்தும் விளையாட்டே இந்நாவலின் மையச் சரடு.

கா என்ற கவிஞர் நம் கதாநாயகன்.ஜெர்மனியின் ஃப்ராங்ஃபட் நகரில் அரசியல் அகதியாக பனிரெண்டு ஆண்டுகளாக வாழ்ந்து வருபவன். இஸ்தான்புல்லில் காவின் தாய் இறப்பதால், அனுமதி வாங்கிக்கொண்டு துருக்கிக்குள் நுழைகிறான். கடமைகள் முடிந்த பின், கார்ஸ் எனும் சின்ன நகரத்துக்கு செல்கிறான்.

அங்கு ஃபிப்ரவரி மாத பனி பெய்து கொண்டிருக்கிறது. கா சின்ன வயதில் இந்நகருக்கு வந்திருக்கிறான்.அவன் வரும்போது அந்நகரம் மாறியிருப்பதை கவனிக்கிறான். பல அர்மேனியக் கட்டிடங்கள் இடிக்கப்பட்டுள்ளன. இந்நகரை ஆட்சி செய்த ரஷ்ய அரசாங்கம் கட்டிய குடியிருப்புகள் ஆங்காங்கே தென்படுகின்றன.

இக்கட்டிடங்களில் வாழும் மக்கள் ஒருவரை ஒருவர் நன்றாகத் தெரிந்து வைத்துள்ளனர். கா என்ற புதிய மனிதன் ஊருக்குள் வந்ததால் இயல்பாக எல்லார் மனதிலும் அவன் வருகைக்கான காரணத்தைத் தெரிந்துகொள்ள ஆவலாக இருக்கிறது. பலர் அவன் மேற்கு ஊடகங்களின் உளவாளி என நினைக்கிறார்கள். ஆனால் கா கவிஞன் என எல்லாருக்கும் தெரிந்திருக்கிறது.

கா தான் காதலிக்கும் ஐபெக் என்ற அழகியைப் பார்க்க வந்திருக்கிறான்.

இந்நிலையில் கார்ஸ் நகரில் பல பெண்கள் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். தனிமை காரணமல்ல. தங்கள் தலைமுடியை மறைக்கும் தலைமூடியை அரசு எடுக்கச் சொல்வதால் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார்கள். ஏன்?

கார்ஸ் பல வருடங்களாக இஸ்லாமிய இமாம்கள்,முல்லாக்கள் ஆதிக்கத்தில் இருந்தது. தலைமுடியை மறைப்பதினால் தூய அடையாளத்தை பெண்களுக்கு வழங்கியிருந்தது. முல்லாக்களில் ஆணைப்படி தலைமுடி மூடாமல் இருப்பவர்கள் அல்லாவை மதிக்காதவர்கள், விபச்சாரிகள் என்ற பிரச்சாரம் மக்களின் மனதில் ஆழப் பதிந்துள்ளது.

ஆனால், நவீன மதச்சார்ப்பற்ற அரசின் சட்டப்படி துருக்கியில் பெண்கள் தலைமுடியை மூடும் அவசியம் இல்லை. இந்நிலைப்பாடு துருக்கிக்கு மிக முக்கியமானது. இதன் மூலம் தங்கள் நாடு மதச்சார்ப்பற்ற நாடு எனப் பறைசாற்ற முடியும். அதன் மூலம், ஐரோப்பா, அமெரிக்கா போன்ற வல்லரசுகளின் நன்மதிப்பைப் பெற முடியும்.

இதனால் பள்ளிகள், கல்லூரிகளில் தலைமுடியை மறைக்கும் ஆடைகள் அணியக் கூடாது என்ற சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டுள்ளது. அப்படி அணியும் பெண்களை பள்ளி/கல்லூரி நிர்வாகங்கள் நீக்கிவிடுகிறது.

இதனால் கார்ஸ் நகரப் பெண்கள் இருதலைக் கொள்ளி போலாகின்றனர். தனிப்பட்ட மதப் பார்வையில் தலைமுடி மூடியிருப்பது அவசியம். ஆனால், அரசு அதைக் கட்டாயம் எடுக்கச் சொல்வதால் குழப்பமடைகிறார்கள்.மிகத் தீவிரமான மத அளவுகோள்களை உடைய பெண்கள் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள்.இந்நிலையில் கா மேற்கு ஊடகங்களுக்காக இத்தற்கொலைகளைப் பற்றி எழுத வந்திருப்பதாக மக்கள் எண்ணுகிறார்கள்.

பனிப் பாதை வழியே கா, ஐபெக்கின் அப்பா நடத்தும் ஹோட்டலில் தங்குகிறான். மெல்ல ஐபெக்கின் அன்பைப் பெறுகிறான். இச்சூழலில் நான்காண்டுகளுக்கு மேலாக எழுதாமல் இருந்த கவிதை அவனுள் ஊற்றெடுக்கிறது.

பல கவிதைகளை எழுதித்தள்ளுகிறான். ஒன்று கூட நாவலில் வருவதில்லை. அதே சமயம், மதப் பள்ளி மாணவர்கள் இவனுடன் நட்புடன் பழகுகிறார்கள்.கா ஏன் நாத்திகன் ஆனான் என்ற கேள்வி அவர்களை இவன்பால் இழுக்கிறது.

மேற்கு நாட்டில் இருந்ததாலும், கம்யூனிஸ அரசின் கொள்கைகளை ஆதரித்ததாலும் கா ஒரு நாத்திகன் என்ற பிம்பம் உருவாகிறது. ஆனால், கா தன் அடையாளங்களை நம்ப மறுக்கிறான். கவிதை எழுதுவதால், நிம்மதியாக இருப்பதாகவும்,கடவுளை நம்பத் தொடங்கிவிட்டதாகவும் நம்புகிறான்.

நாவல் முழுவதும் கா கதாப்பாத்திரம் தன் அடையாளத்தை நிலை நாட்ட முடியாமல் திண்டாடுகிறது. ஐபெக்கின் காதலைப் பார்த்து கடவுள் நம்பிக்கை வருகிறது. ஆனாலும், அந்நகரில் இருக்கும் மதக் குரூரங்களைப் பார்த்தால் வெறுப்படைகிறான்.

கார்ஸில், மதவெறி குழுக்கள் ஆட்சி மறைமுகமாக நடக்கிறது. அரசின் சட்டங்களை வெறுத்து, பெண்களை தற்கொலைக்கு தூண்டுகிறார்கள்.

இதனால், கொரில்லா குழுப்போல, அரசு பல மதக்குழுக்களை வளைக்கிறது. பல தலைவர்களை கொல்கிறது. பனியால் கார்ஸ் நகரம் மற்ற நகரங்களிலிருந்து துண்டாக்கப்பட்டதால், இவ்விஷயம் துருக்கி ஊடகங்களுக்குத் தெரியவில்லை.

இதைச் சாதகமாகப் பயன்படுத்தி, இம்மத வெறிகொண்ட கூட்டங்களை முற்றிலும் ஒழிக்க வன்முறையை அரசு கையாள்கிறது. இதற்கு கா பகடைக்காயாக மாறுகிறான்.

ஒரு புறம், மதத் தலைவர்கள் கா மூலம் வெளிநாட்டு ஊடகங்களுக்கு செய்தி சொல்ல அறிக்கைகள் தயாரிக்கிறார்கள். ஐரோப்பா மக்கள் தங்கள் நாடுகளைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதே இவர்களின் பிரதானக் கவலை.

மறு புறம், கா வைத்திருக்கும் நட்பைக் கொண்டு தீவிர இயக்கங்களை முடக்க ராணவம் திட்டம் போடுகிறது. ப்ளூ என்ற அடிப்படைவாதி தங்கியிருக்கும் இடத்திற்கு கா அழைக்கப்படுகிறான். வெளிநாட்டு பத்திரிக்கைகளுக்கு செய்து தயாரிக்கிறான். வெளியே வந்தவுடன் ராணுவம் ப்ளூ இடத்தைக் காட்டும்படி காவை மிரட்டுகிறது.

இப்படிப்பட்ட அலைகழிப்புகளுக்கிடையே, கா கார்ஸ் முழுவதும் நடக்கிறான். மெல்ல பனி விழும் அழகை ரசிக்கிறான். கவிதை எழுதுகிறான். ஐபெக்கை காதலிக்கிறான்.

கதையின் முடிவில் கா ஐபெக் மேல் கொண்ட காதல் நிறைவேறாமலே போகிறது. ஃப்ராங்ஃபட் நகரின் தெருக்களில் கா சுடப்படுகிறான்.

அவனைத் தொடர்ந்த ஓரான் பாமுக் என்ற நண்பன், அவன் இருப்பிடத்துக்கு சென்று கவிதை நூலைத் தேடுகிறான். அது கிடைக்காமலேயே போகிறது. கார்ஸ் நகருக்கு சென்று ஐபெக், மதப்பள்ளி மாணவர்களைச் சந்திக்கிறான்.

காவின் நிழலைத் தொடர்ந்து அவன் சென்ற இடங்களுக்கெல்லாம் செல்கிறான். கா தொலைக்காட்சியில் படித்த கவிதையை நினைத்துக்கொண்டே ஊருக்கு ரயிலில் செல்கிறான்.

நாவல் பற்றி
--------------------------

இது மிக கூர்மையான மொழியில் எழுதப்பட்ட நாவல். துருக்கியின் அரசியல் நிலைப்பாடு, மதச்சார்புடைய கட்சிகளின் கொள்கைகள் என கத்தி போன்ற சம்பவங்களில் கோர்க்கப்பட்டிருக்கும் கரு.

பாமுக் உருவாக்கும் கதைகளில் காவின் நண்பனாக பாமுக் வாழ்கிறார். பனி பல இடங்களில் குறியீடாக வருகிறது. ஒரு நாட்டின் ஆதார உணர்வுகளுக்கு மேல் போர்வையாகவும், தனித்தீவுகளாக மக்கள் புழங்குவதும், வெண் பனியில் கறுமை சுவடுகளைக் காட்சிப்படுத்துகிறது.

பனியால் ரோடுகள் பாதிக்கப்படுகிறது. மக்கள் தங்களுக்குள் இருக்கும் மனத்தடைகளை விலக்க முடியாமல் திணறுகிறார்கள். மனத்தடைகளை விலக்கி சுதந்திரமாக உணரும் மனிதன் ஆத்திகனாகிறான். ஆத்திகர்களை கார்ஸ் மக்கள் நம்புவதில்லை.

நாவல் முழுவதும் கா இக்குழப்பங்களுக்கு விடை தேடிக்கொண்டேயிருக்கிறான். ஒரு விதத்தில், இது எல்லா இஸ்லாமிய நாடுகளுக்கும் பொருந்தும். நவீனப் பார்வை நாடுகளுக்குள் இருக்கும் உறவுக்கு தேவைப்படுகிறது. அதே சமயம், உள்நாட்டின் அடிப்படைவாதிகள் நிகழ்த்தும் கலவரம் தொலைந்து போன சமூகத்தை மீட்டெடுக்கும் பணியை மேற்கொள்கிறது.

ப்ளூ என்ற இளைஞனுக்கும் காவிற்கும் நடக்கும் உரையாடல் இதன் சாராம்சத்தை உணர்த்துகிறது

ப்ளூ: `பெண்கள் வெறுப்பு, மகிழ்ச்சியில்லாத வாழ்வு, நினைத்தது கிடைக்காததினால் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள்`

கா: `எனக்குத் தோன்றவில்லை. அவர்கள் தற்கொலையினால் எதையோ அடைகிறார்கள் என்றே நினைக்கிறேன்`

ப்ளூ: `எதை?`

கா: `தங்கள் சுதந்திரத்தை.திட்டமிட்டு முறையாக இதைச் செய்வதால் இவர்களுக்கு குரூர திருப்தி கிடைக்கிறது`

ப்ளூ: ‘சரிதான். என் நாட்டில் தொலைந்த கதைகளை நான் எங்கு,எப்படித் தேடுவது?’

அதே போல் நாவல் முடியும் பகுதியில்,  கார்ஸ் மக்களிடமிருந்து ஓரான் பாமுக் விடைபெறும்போது

மக்கள்: ‘எங்களைப் பற்றி என்ன சொல்லப் போகிறீர்கள்?’

ஓரான்: ‘என்ன சொல்ல வேண்டும்?’

மக்கள்: ‘ஓரான் இக்கதையில் எங்களைப் பற்றி எது சொன்னாலும் நம்பாதீர்கள் என  இப்புத்தகத்தைப் படிப்பவர்களுக்குச் சொல்லுங்கள்’

ஓரான்: ‘ஏன்?’

மக்கள்: ‘அவ்வளவு தொலைவிலிருந்து எங்களை யாராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாது. அதனால்.’

 

இதுதான் நாவலின் சாரமாக எனக்குத் தோன்றியது. பாமுக் மேற்கு-கிழக்கு உலகின் பாலமாக தன் புத்தகங்களைத் தெரிவிக்கிறார். ஆனாலும், கிழக்குலகின் பிரச்சனைகளை, அரசியல் சிக்கல்களை வரலாற்று நோக்கில்லாமல் புரிந்து கொள்ள முடியாது என்றே தோன்றுகிறது.

இப்புத்தக  சம்பவங்களைப்  படிக்கும் மக்களை  நம்ப வைக்க ஓரான் பாமுக் நிறைய உழைத்திருக்கிறார். ஒருவிதத்தில், வெள்ளை மாளிகை (The White Castle), என் பெயர் சிகப்பு (My Name is Red), கறுப்பு புத்தகம் (Black Book) புத்தகங்களை விட ஒரு முழுமையான நாவல் படித்த உணர்வு எனக்கு ஏற்பட்டது.