ஜெமோ பதிவு செய்த ஒலியும் மெளனமும் குறித்த கருத்துக்கள் மிகவும் விவரமாக ஆராயவேண்டிய ஒன்று.இது தொடர்பாக எனது சில்லரை கருத்துகள்:
எனக்கு காட்சிகளே எப்போதும் ஒலிகளாய் பதிந்துவிடும்.ஏனென்றால் எந்தக் காட்சியையும் என்னால் நிசப்தத்தில் பார்த்ததாக நினைவில் இல்லை.எல்லாக் காட்சியுமே சத்தத்துடன் தான் ஞாபகத்தில் வருகிறது.இதனாலேயே நான் பல வருடங்களுக்கு முன்னால் எழுதிய/படித்த வார்த்தைகள் காட்சியமைப்பாகவும்,சத்தத்தோடுமே எனக்கு பதிந்துவிடும். அந்த வார்த்தைகளை இப்போது படிக்கும்போது அதே காட்சியமைப்போ,ஒலியோ தோன்றவில்லையென்றால்,அந்த வார்த்தைகளோ/படமோ என்னைப் பொருத்தவரை தோற்ற கலையே. என்னுடைய,மற்றவர்களின் அனுபவத்தை இந்த தராசை வைத்தே எடை போடுகிறேன்.
முன்னமே உங்களிடம் (ஜெமோ) சொன்னதுபோல விஷ்ணுபுரம் எனக்கு ஒரு ஆரஞ்சு-சிவப்பு நிற ஆறு ஓடும் பிம்பத்தையே காட்டுகிறது. ஒவ்வொருமுறை அந்த புத்தகத்தை பற்றி படிக்க/கேட்கும் போதும் இந்த நதியும்,அந்த கரையில் இருக்கும் விஷ்ணு கோயிலுமே தோன்றுகிறது.கூடவே ஞான சபையின் மணிஒலியும், பறவை பறந்து வரும் சத்தமும் என் காதில் கேட்கும்.அதே போல் யானை பிளிரும் சத்தமும் கேட்கும்.இப்படி தொடர்ச்சியான ஒலிகளினால் இந்த புத்தகம் என் ஞாபகத்தில் உறைந்துவிட்டது.
இது ஒன்றும் புதிதாக வந்ததாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. எழுத்து உருவான காலத்திலேயே ஒலி தன் சக்தியை இழந்துவிட்டது.நாம் இன்று படிக்கும்,கேட்கும் செவ்வியல் புராணங்கள், கிரேக்க நாடகங்கள், நம் பக்தி இலக்கியத்தை தொகுத்தவர்கள் , வேத சத்தம்/சந்தங்கள் - இவற்றை தொகுத்தவர்கள் ஒலியின் மேல் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை வியக்கவைக்கிறது. எந்த மொழியிலும் எழுத்து உருவானவுடன் ஒலியின் சக்தி பின்னடந்துவிட்டது; இதையே நாம் இசையிலும் பார்க்கமுடியும்.குறிப்பாக கிராமஃபோன் தென்னாட்டில் வந்தபோது நடந்த கூத்துக்கள் குறைவேயில்லை.மைசூர் மஹாராஜா தன் அரண்மனையில் நடக்கும் இசை நிகழ்சிகளை அரண்மனைக்கு வெளியே உள்ள மக்களுக்கும் ஒலிபரப்பியது, தென்னக வித்வான்களை , முக்கியமாக வேலுப்பிள்ளை அவர்களை இங்கிலாந்திலிருந்து புதிதாக வந்த ஒலிப்பதிவு கருவிகள்,கிராமஃபோன் கொண்டு பயமுறுத்தியது - இவை ஒலியினால் உலகம் மாறிய வெகு சில உதாரணங்கள்.ஒலியை நம் ஆதார உணர்வுகளிலிருந்து , வாசனையை போல நிராகரித்துவிட்டோம். ஒலியின் குறைபாடால் அல்ல,இதற்கான தேவை குறைவு என்பதால்.
குறியீடுகளையும்,அனுபவங்களையும் சேர்த்து சேர்த்து கலையை ரசிக்கும் ஒரு தராசை செய்கிறோம் - என்ற உங்கள் வாதத்துடன் முழுவதும் ஒத்துப்போகிறேன். இந்த இரண்டில் இன்று குறைந்தாலும், அகவயமான விமர்சனங்களே வந்து விழும்.இது சம்பந்தமாக நான் எழுதிய பதிவு -
குழப்பமான பல மழை காலங்களுக்கு முன்னே எழுதிய இந்த வரிகள் இன்றைக்கு எந்தவிதமான சித்திரங்களையும் உருவாக்கவில்லை.மின்னல் போல மறையும் கவிதை கணங்களை உறைய வைக்க சரியான ஊடகம் எது? இசையால் மட்டுமே இக்கணங்களுக்கு சரியான representation உருவாக்க இயலுமென தோன்றுகிறது.
கவிதை வரிகள் முக்கியமில்லை.இதைப்போல பல கணங்களின் தொகுப்பே கலை - ஆனால் கலைக்கு representation நூறு சதவிகிதம் நம்மால் கொடுக்க இயலுமா? அது justifiedஆக இருக்குமா என்பதே கேள்வி.ஷுபர்ட்டின் (Schubert) 9வது ஒத்திசைவு (Symphony) தான் பின்நவீனத்துவம் ஆரம்பித்ததின் முதல் அறிவிப்பு என லியனார்ட் பெர்ன்ஸ்டீன் (Leanard Benstein) கூறுவது எந்த அளவிற்கு பின்நவீனத்துவ வெளிப்பாட்டோடு ஒத்துப்போகிறது?
மோனே (Monet) வரைந்த "Blue Water Lillies" Pointilismதின் துவக்கம் எனக்கூறுவோர் எந்த அடிப்படையில் அந்த கலைப் படைப்பு ,அதை படைத்த கணங்களை உறைய வைக்கிறது ?
ஜான் கேஜின் (John Cage) 4'33'' இசைக் கோர்வையின் வாத்திய இசைகளே கிடையாது.மவுனத்தை மட்டுமே கொண்டிருக்கும் இந்த இசையில் மவுனம் இருப்பதே தெரியாது.அவரைப் பொருத்தவரை இந்த மவுனமும் இசையே.நூறு சதவிகித மவுனம் கிடையாது.
நாம் புறநம்பிக்கையில் விஞ்ஞானம் மிகவும் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்தது, பல சமயங்களில் தோற்றாலும். விஞ்ஞான முறைகளில் தோல்வி கிடையாது.விஞ்ஞானிகளின் கண்டுபிடிப்பில் நம் பிரபஞ்சத்தில் கூட மவுனம் கிடையாது , அல்லவா? நம் பிரபஞ்சம் முழுவதும் BigBangஇன் சத்தம் நிரம்பியுள்ளதாகவும், இந்த சத்ததின் சக்தியை கண்டுபிடித்தால்,அந்த முதல் கணத்தில் நடந்தது தெரிந்துவிடும் என்றும் கூறுகிறார்கள்.இதுவரையிலும் நூறு சதவிகித சத்தமின்மையை யாராலும் உணரமுடியவில்லை என்பதே உண்மையா? எதையுமே நூறு சதவிகிதம் அனுபவிக்க முடியாது என்பது இந்த நூற்றாண்டின் தாரகமா தெரியவில்லை? இதனாலேயே கலையை படைத்தவர்கும், அதை இரண்டாம் நிலையில் அனுபவிப்பர்க்கும் என்றுமே communication loss இருந்தே ஆகவேண்டுமென நினைக்கிறேன்.
எங்கேயோ தொடங்கி எங்கோ சென்றுவிட்டேன். உங்கள் கருத்துகளை கேட்க ஆவலாக உள்ளேன்.
எனக்கு காட்சிகளே எப்போதும் ஒலிகளாய் பதிந்துவிடும்.ஏனென்றால் எந்தக் காட்சியையும் என்னால் நிசப்தத்தில் பார்த்ததாக நினைவில் இல்லை.எல்லாக் காட்சியுமே சத்தத்துடன் தான் ஞாபகத்தில் வருகிறது.இதனாலேயே நான் பல வருடங்களுக்கு முன்னால் எழுதிய/படித்த வார்த்தைகள் காட்சியமைப்பாகவும்,சத்தத்தோடுமே எனக்கு பதிந்துவிடும். அந்த வார்த்தைகளை இப்போது படிக்கும்போது அதே காட்சியமைப்போ,ஒலியோ தோன்றவில்லையென்றால்,அந்த வார்த்தைகளோ/படமோ என்னைப் பொருத்தவரை தோற்ற கலையே. என்னுடைய,மற்றவர்களின் அனுபவத்தை இந்த தராசை வைத்தே எடை போடுகிறேன்.
முன்னமே உங்களிடம் (ஜெமோ) சொன்னதுபோல விஷ்ணுபுரம் எனக்கு ஒரு ஆரஞ்சு-சிவப்பு நிற ஆறு ஓடும் பிம்பத்தையே காட்டுகிறது. ஒவ்வொருமுறை அந்த புத்தகத்தை பற்றி படிக்க/கேட்கும் போதும் இந்த நதியும்,அந்த கரையில் இருக்கும் விஷ்ணு கோயிலுமே தோன்றுகிறது.கூடவே ஞான சபையின் மணிஒலியும், பறவை பறந்து வரும் சத்தமும் என் காதில் கேட்கும்.அதே போல் யானை பிளிரும் சத்தமும் கேட்கும்.இப்படி தொடர்ச்சியான ஒலிகளினால் இந்த புத்தகம் என் ஞாபகத்தில் உறைந்துவிட்டது.
இது ஒன்றும் புதிதாக வந்ததாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. எழுத்து உருவான காலத்திலேயே ஒலி தன் சக்தியை இழந்துவிட்டது.நாம் இன்று படிக்கும்,கேட்கும் செவ்வியல் புராணங்கள், கிரேக்க நாடகங்கள், நம் பக்தி இலக்கியத்தை தொகுத்தவர்கள் , வேத சத்தம்/சந்தங்கள் - இவற்றை தொகுத்தவர்கள் ஒலியின் மேல் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை வியக்கவைக்கிறது. எந்த மொழியிலும் எழுத்து உருவானவுடன் ஒலியின் சக்தி பின்னடந்துவிட்டது; இதையே நாம் இசையிலும் பார்க்கமுடியும்.குறிப்பாக கிராமஃபோன் தென்னாட்டில் வந்தபோது நடந்த கூத்துக்கள் குறைவேயில்லை.மைசூர் மஹாராஜா தன் அரண்மனையில் நடக்கும் இசை நிகழ்சிகளை அரண்மனைக்கு வெளியே உள்ள மக்களுக்கும் ஒலிபரப்பியது, தென்னக வித்வான்களை , முக்கியமாக வேலுப்பிள்ளை அவர்களை இங்கிலாந்திலிருந்து புதிதாக வந்த ஒலிப்பதிவு கருவிகள்,கிராமஃபோன் கொண்டு பயமுறுத்தியது - இவை ஒலியினால் உலகம் மாறிய வெகு சில உதாரணங்கள்.ஒலியை நம் ஆதார உணர்வுகளிலிருந்து , வாசனையை போல நிராகரித்துவிட்டோம். ஒலியின் குறைபாடால் அல்ல,இதற்கான தேவை குறைவு என்பதால்.
குறியீடுகளையும்,அனுபவங்களையும் சேர்த்து சேர்த்து கலையை ரசிக்கும் ஒரு தராசை செய்கிறோம் - என்ற உங்கள் வாதத்துடன் முழுவதும் ஒத்துப்போகிறேன். இந்த இரண்டில் இன்று குறைந்தாலும், அகவயமான விமர்சனங்களே வந்து விழும்.இது சம்பந்தமாக நான் எழுதிய பதிவு -
குழப்பமான பல மழை காலங்களுக்கு முன்னே எழுதிய இந்த வரிகள் இன்றைக்கு எந்தவிதமான சித்திரங்களையும் உருவாக்கவில்லை.மின்னல் போல மறையும் கவிதை கணங்களை உறைய வைக்க சரியான ஊடகம் எது? இசையால் மட்டுமே இக்கணங்களுக்கு சரியான representation உருவாக்க இயலுமென தோன்றுகிறது.
கவிதை வரிகள் முக்கியமில்லை.இதைப்போல பல கணங்களின் தொகுப்பே கலை - ஆனால் கலைக்கு representation நூறு சதவிகிதம் நம்மால் கொடுக்க இயலுமா? அது justifiedஆக இருக்குமா என்பதே கேள்வி.ஷுபர்ட்டின் (Schubert) 9வது ஒத்திசைவு (Symphony) தான் பின்நவீனத்துவம் ஆரம்பித்ததின் முதல் அறிவிப்பு என லியனார்ட் பெர்ன்ஸ்டீன் (Leanard Benstein) கூறுவது எந்த அளவிற்கு பின்நவீனத்துவ வெளிப்பாட்டோடு ஒத்துப்போகிறது?
மோனே (Monet) வரைந்த "Blue Water Lillies" Pointilismதின் துவக்கம் எனக்கூறுவோர் எந்த அடிப்படையில் அந்த கலைப் படைப்பு ,அதை படைத்த கணங்களை உறைய வைக்கிறது ?
ஜான் கேஜின் (John Cage) 4'33'' இசைக் கோர்வையின் வாத்திய இசைகளே கிடையாது.மவுனத்தை மட்டுமே கொண்டிருக்கும் இந்த இசையில் மவுனம் இருப்பதே தெரியாது.அவரைப் பொருத்தவரை இந்த மவுனமும் இசையே.நூறு சதவிகித மவுனம் கிடையாது.
நாம் புறநம்பிக்கையில் விஞ்ஞானம் மிகவும் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்தது, பல சமயங்களில் தோற்றாலும். விஞ்ஞான முறைகளில் தோல்வி கிடையாது.விஞ்ஞானிகளின் கண்டுபிடிப்பில் நம் பிரபஞ்சத்தில் கூட மவுனம் கிடையாது , அல்லவா? நம் பிரபஞ்சம் முழுவதும் BigBangஇன் சத்தம் நிரம்பியுள்ளதாகவும், இந்த சத்ததின் சக்தியை கண்டுபிடித்தால்,அந்த முதல் கணத்தில் நடந்தது தெரிந்துவிடும் என்றும் கூறுகிறார்கள்.இதுவரையிலும் நூறு சதவிகித சத்தமின்மையை யாராலும் உணரமுடியவில்லை என்பதே உண்மையா? எதையுமே நூறு சதவிகிதம் அனுபவிக்க முடியாது என்பது இந்த நூற்றாண்டின் தாரகமா தெரியவில்லை? இதனாலேயே கலையை படைத்தவர்கும், அதை இரண்டாம் நிலையில் அனுபவிப்பர்க்கும் என்றுமே communication loss இருந்தே ஆகவேண்டுமென நினைக்கிறேன்.
எங்கேயோ தொடங்கி எங்கோ சென்றுவிட்டேன். உங்கள் கருத்துகளை கேட்க ஆவலாக உள்ளேன்.
வழக்கம் போல தலைவரின் ஒலியும் மௌனமும் கட்டுரை அருமை. எவ்வளவு பெரிய விஷயங்களை எவ்வளவு சர்வ சாதரணமாக சொல்லி செல்கிறார். பிரமிக்க வைக்கிறார் மனுஷன்.
//நம் பிரபஞ்சம் முழுவதும் BigBangஇன் சத்தம் நிரம்பியுள்ளதாகவும், இந்த சத்ததின் சக்தியை கண்டுபிடித்தால்,அந்த முதல் கணத்தில் நடந்தது தெரிந்துவிடும் என்றும் கூறுகிறார்கள்.இதுவரையிலும் நூறு சதவிகித சத்தமின்மையை யாராலும் உணரமுடியவில்லை என்பதே உண்மையா?//
இதை நான் ஜெமோ சொல்வதை வைத்து இப்படி புரிந்து கொள்கிறேன். ஒலி என்பது நம் புலன்களின் காரணமாகவே நாம் அறிய நேர்வது. எப்படி சூடு, குளிர்ச்சி போன்றவற்றை நம் உடம்பு அதன் வெப்ப நிலையை வைத்து அறிந்து கொள்கிறதோ அது போல் ஒலியும் நம் மூளை அமைப்பின் ஒரு பகுதியாக நமக்கு கிடைப்பது. ஜெ சொல்வது போல் அந்த ஒரு அனுபவமே நமக்கு ஒளியாகவும் ஒலியாகவும் தொடு உணர்ச்சியாகவும் பயன் படுகிறது. அந்த அனுபவத்தை அடைந்தவர்கள் எல்லா விதமான ஒலியையும் கடந்தவர்கள் என்று சொல்ல முடியுமல்லவா?
நான் முன்பு உங்கள் பதிவு ஒன்றில் சொன்னதுபோல் எனக்கு ஒலி காட்சிகளாக தெரிவதே இல்லை. அது ஒவ்வொருவருக்கும் வித்தியாசப்படும் என்றே புரிந்து கொள்கிறேன்.
Posted by: Prabhu R | 07/05/2011 at 11:08 PM
This internet site is my inspiration, rattling excellent style and Perfect written content.
Posted by: Khloe | 01/16/2014 at 06:17 PM