வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

தடம் - வார்த்தைகள் வழுவும்போது - 4

ரகசியம் சொல்வதுபோல் குனிந்து அந்த பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்தேன்.முணுமுணுக்கும் அவள் உதடுகளுக்கு பத்து வயதாகியிருக்கும்.

`இந்த இடத்துடன் கடல் முடிந்து போக வேண்டும்` - உலர்ந்து போன உதடுகளால் சொன்னதையே திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.மணலில் தங்கியிருந்த நுரைகள் சின்ன கற்களுக்குள் மறையும்வரை உற்றுப் பார்த்தாள்.பின்னர், கண்களை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்த போது அவள் கண்ணீர் காற்றில் அடித்துச் சென்றது. திட்டு திட்டாய் மணற் துகல்கள் கைகளில் பரவியிருந்தன.

`பறவைகளைப் பார்க்க என் அப்பாவுடன் தினமும் இங்கு வந்துவிடுவேன்` - கைகளைத் தட்டி மணலை அதன் வீடுசேர்த்தாள்.

`இங்கயா?`

தலையை மேலும் கீழும் ஆட்டியபடி -`இங்கன்னா, அதோ அந்த பாறகிட்ட படுத்துக்குவோம்.நிலா முழுசா இருந்தா எல்லா பறவையும் தண்ணி மேல பறந்துகிட்டேயிருக்கும்`.

`என்னென்ன பறவையெல்லாம் உனக்குத் தெரியும்?`

`பேரெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது.மூக்கு ஷார்ப்பா, கண்ணு பெரிசா, றெக்கை பல கலர்ல, கழுத்து நீளமா இருக்கிற பறவைங்க தான் இங்க வரும்.புது பறவையைப் பார்த்தா எங்க அப்பா கண்டுபிடிச்சிடுவாரு.அவருக்குத் தெரியாததே இல்ல` - யாரிடமோ சொல்வதுபோல் வேறுபக்கம் பார்த்துக்கொண்டு உதட்டை ஈரப்படுத்தினாள்.

`அதுமட்டுமில்ல. இத மாதிரி இருந்ததுன்னு சொன்னா, என்ன பறவைன்னு சொல்லிவிடுவாரு.சில சமயம் எனக்குத் தெரிந்த கலரைச் சொல்லி என்ன பறவைன்னு கேட்டா, நான் பொய் சொல்றேன்னு கண்டுபிடித்துவிடுவார். அப்படியே என்னைத் தூக்கி போடப்போறேன்னு சுத்துவார்.` - கைகளை வானவில் போல் அகலமாக விரித்தபடி அவள் அப்பாவாக மாறினாள்.

தெரிந்ததைக் கொண்டு தெரியாததைக் கண்டுபிடிக்கும் வழி எல்லாத் தேடலிலும் உள்ளதுதான். இந்த அம்சம் பறவைகளைப் கண்டுபிடிப்பதிலிருக்கும் தேடலில் மிக முக்கியமானது. தேடலில் அடையாளப்படுத்தி பகுக்கும் பணி பிரதானமாயிருப்பதுபோல்,பயண நிருபராய் இயற்கையுடனானத் தேடல் எனக்கு முக்கியமானது.

 

*

கதைகள் மேலுள்ள நம்பிக்கை பல காலத்திற்கு நம்மை வாழ்விக்கிறது. கதைகள் உருவாக்கும் தர்க்கத்துடன் எந்தவிதத்திலும் சம்பந்தமில்லாதவையாக இருந்தாலும், நமது நம்பிக்கைகளுடன் நாம் பயணிக்கிறோம். நம் வாழ்வின் அர்த்தங்களைத் அந்த பயணத்தில் தேடும்போது, இந்த கதைகள் நம்மை ஆசுவாசப்படுத்துகின்றன. கதைகள் நம் இருப்பில் இருக்கும் நியாயங்களை பூரணமாக்குகிறது; நாம் நிம்மதி அடைகிறோம்.

ஆம், நிம்மதி.

திடீரென ஒரு நாள், தொப்புள் கொடி போல் படீரென நம் நம்பிக்கைகள் அறுந்து போகும். அதிரடியாய், முன் அறிவிப்பில்லாமல். நாம் மட்டும் தனித்து நிற்போம். என்ன நடந்ததென பிடிபடாமல் அறுத்துவிடப்பட்ட பட்டம் போல. நம்முடன் பயணித்த கதைகள், வேகமாக முன்னகர்ந்து போய்கொண்டிருக்கும். அடுத்தவனின் வலிபோல் நமக்கு எதுவுமே புரியாது. சட்டென அறுந்த கதைகள் நமக்கு என்ன கூறியது? பல சமயங்களில் எதுவும் கிடையாது. அது தேடலுக்கான கேள்வி வெளிப்படும் தருணம். அப்படிப்பட்ட கணங்களில் கேள்வி மட்டும் போதும்.

கடல், மாறாமல் நுரைத்துக்கொண்டிருப்பது போல் இருக்கும் தோற்றம். அதன் மேல் பறவைகள் தங்கள் வாசனையைத் தூவிச் செல்வதற்காக காத்துக்கொண்டிருக்கும். வயதானவர்களின் சுருக்கங்கள் போல எதற்கோ காத்துக்கொண்டிருக்கும். பறவைகள் தங்களைக் கடந்து செல்லும்வரை சத்தமில்லாமல் ராட்சஸ கடல் தலையைக் கவிழ்த்துக்கொள்ளும்.

அப்போது கடல் நம்மை பயமுறுத்தாது. ஆனால், என்றாவது ஒரு நாள். மெளனத்தில் நுழையும் ஊசி சத்தம் போல், ஆரவாரமில்லாமல் ராட்சஸன் கடலுக்கடியிலிருந்து பிளந்து வந்து தன் அசுரக் கைகளால் அந்த பறவைகளை பிடிக்கக்கூடும்.

அன்று அவற்றின் தேடல்கள் முடியும்.

 

*

 

நான் கடற்கரையை நோக்கி நடக்கும்போது புயல் ரேகைகள் கரைந்திருந்தன. புயல்,நான்கு நாட்களாய் கூத்தாடி, எங்கெங்கோ மறைந்திருந்த பொருட்களை வீதிக்கு கொண்டு வந்திருந்தது. என்னுடன் தைரியமூர்த்திகளாய் ஓரிருவர் மட்டுமே கடறகரைக்கு வந்திருந்தனர்.

`இதோ, மிச்சமிருப்பதெல்லாம் இதுதான்` என கவிழ்த்து கொட்டிவது போல், ருத்ரமாய் ஊழிப் பேரலைகள் கொண்டு சேர்த்தவை அங்கங்கே கிடந்தன. இதுதான் உண்மை . தண்ணீரும், நிலமும் ஆக்ரமித்தது போக மிச்சமுள்ளவை மட்டுமே நம் சம்போகத்துக்கு.

ஒட்டிய வயிறு போல் பின்வாங்கிய அலைகள்,கிடுகிடுவென ஆழத்திற்கு இழுத்து செல்லும் அகலமான கரை - நான் இந்த கடற்கரையைப் இப்படிப் பார்த்ததில்லை.கிட்டத்தட்ட இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு இந்த ஊருக்குள், வேலை விஷயமாக விருப்பமில்லாமல் வந்திருக்கிறேன்.

வானத்திலும் நிறம் மாறியது.மூன்று நாட்களாய்,கனவுக் காட்சியைப் போல், அதிரூபமாய் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. கரையில் ஒதுங்கிய கட்டுமரத்துண்டில் காலை வைத்தபடி வானத்தைப் பார்த்து நின்றேன். காற்றின் ஓலம் அதிகரித்து, அரைகுறையாய் சாய்ந்து தொங்கிய தகரப் பலகையில் சத்தத்துடன் மழை தொடங்கியதும், அருகிலிருந்த வீட்டு வாசலில் தஞ்சம் புகுந்தேன்.

தொலைக்காட்சி சத்தம். போன வருடத்தைவிட அதிகமான மழை நாட்களை அறிவித்துக்கொண்டிருக்கிறது. அடித்த புயலில், இருண்ட அறையின் மூலையில் ஒடுங்கியபடி, மெழுகு வெளிச்சத்தில் வானொலி கேட்ட நாட்கள் நினைவுக்கு வந்தன. அப்படிப்பட்ட செய்திகளைத் தொகுத்து அடுத்த நாளுக்குள் அனுப்பியாக வேண்டும். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு - `புயல் கடக்கும் பகுதிகளிலிருந்து நமது நிருபர்` என முதல் பக்க ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் தொடங்கும் செய்தி, அடுத்த பக்கத்தின் எட்டாவது கட்டத்தில் சென்று முடியும்.

 

*

பழைய ஞாபகங்களிலிருந்து நம்மால் தப்பிக்க முடியுமா? ரயில் ஸ்டேஷனிலிருந்து கிளம்பி, வேகம் பிடித்து கணந்தோறும் புது இடத்திற்கு வந்து சேர்வது போல் நம்மால் ஞாபகங்களை மறக்க முடியுமா?

வார்த்தைகள் வழுவும்போது - ஒரு சொற்பொழிவு

1974 டிசெம்பர் - வியன்னா சிம்பொனி ஆர்கெஸ்ட்ரா. நான் முதன்முதலாய் உருவாக்கிய அடோனலிடி க்ரூப். ஷோன்பெர்க்,ஸ்ட்ராவின்ஸ்கி ஆகியோர் வழியில் தொடங்கப்பட்ட குழு.பெரிய மேடைக்கு நடுவே நின்றுகொண்டு -

"நண்பர்களே! பல நூறு வருடங்களாக பாரம்பரிய இசையில் குடிகொண்ட நாதத்தின் வேரை இன்று நகர்த்தியுள்ளோம். இதற்காக லயத்தில் குறைபாடு ஏற்படுமென்ற வாதத்தை தகர்க்க முயற்சிப்போம். இங்கு கூடியிருக்கும் இசை ஆர்வலர்களே, ஒலி அமைப்பாளர்களே மற்றும் புதாபெஸ்ட் ஆர்கெஸ்ட்ரா நண்பர்களே - இதுவரை இரண்டு உலக யுத்தங்களை நாம் சந்தித்துள்ளோம். இசை உலகிலும் மூன்று விதமான புரட்சிகள் அரங்கேறியுள்ளன.ஆன்மீக இசையை மீறி மக்கள் ரசிக்க வந்த இசை முதல் இன்று காலத்தின் கட்டாயத்தில் பாரம்பரிய இசை புரட்சியால் சிறிதளவே மாற்றம் கண்டுள்ளது.பண்களின் ஒத்திசைவிலிருந்த ஒழுக்கத்தையும் அவற்றின் வரிசைமீதிருந்த விரக்தியே ஷோன்பெர்கை இந்த பெரிய மாற்றத்திற்கு தள்ளியது. இதற்கான முழு காரணத்தை அவர் தெளிவுபடுத்தவில்லை. அவரின் இசை கோப்புகளிலிருந்து நம்மால் சில அனுமானங்களை வரையறுக்கமுடியும்"

நான் பேசும்போதே கராஜன் தன்னுடன் வந்தவருடன் பேசிக்கொண்டே முன் நகர்ந்து ஈடுபாடோடு கேட்க ஆரம்பித்தார்.

"காலத்தின் பன்முனை தாக்குதல் இதற்கு ஒரு காரணம்.அவர் வார்த்தையிலே இதற்கு விடை காண முடியும்.தன்னுள் ஏற்பட்ட இருப்பின்மை குறைந்ததாகவும், இதை ஒரு கட்டுப்பாடான முயற்சியில் செய்ததாக பதிவு செய்திருக்கிறார்.அந்த காலத்திலிருந்த கட்டுப்பாடான அலவுகோளால் அடோனலிடிக்கு எதிர்பு வந்ததை நாம் உணர்ந்துகொள்ள முடியும். இந்த வார்த்தையுடன் அவருக்கு உடன்பாடு இல்லாவிட்டாலும் நம் காலத்தின் பின்நவீன பாணியை இவ்வகை இசை கோப்புகள் சரிவர பதிவு செய்யும் என்பது உண்மை.பண்களுக்குள்ள ஒற்றுமையை செஸ் ஆட்டம்போல் கலைத்துப் பார்த்தாலும், லயத்தின் ஒத்திசைவிற்கு பாகுபாடு ஏற்படாது.

தண்ணீரை பருகியபின் மீண்டும் தொடர்ந்தார் -"இந்த உலகத்தின் இயல்பை இயற்கையாக விவரிப்பதில் அடோனலிடி முதல் முயற்சியாக கருதுவோம்.மோசார்ட்,பீத்தோவேன்,புச்சினி,பிராஹம்ஸ் போன்றோர் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் வாழ்ந்திருந்தாலும் அவர்களின் பிரெத்யேக சிம்பொனியில் காலத்தின் இவ்விவரணைகள், வாழ்க்கை முறை இன்னபிற செய்திகளை சேகரிப்பது கடினம். 1908-இலேயே ரொமாண்டிஸிசம் முடிவிற்கு வந்துவிட்டது. நம் வாழ்வுமுறையின் கண்ணாடியாக இதைக் காண்கிறேன்"

கூட்டம் முடிந்ததும் நான் தங்கியிருந்த அறைக்கு ஹோல்மேன் என்ற பப்ளிசிடி மேளாளர் வந்திருந்தார்.இங்கு இசைத்துறையில் இசையைத் தவிர பலவித இயக்கங்கள் உள்ளன.கண்ணுக்குத் தெரியாமல் இயங்கும் இவற்றின் போக்கே இசை கோப்புகளின் வெற்றியை தீர்மானிக்கும்.கடந்த நூறு வருடங்களாகவே தொழிலாக மாறிவிட்ட சால்ஸ்பெர்க் இசை திருவிழா மொஸார்ட்டை விற்கும் நாட்களாகவே எனக்குத் தோன்றும்.இந்த முரண்பாடே என் வாழ்வு. இசை உலகின் ஜாம்பவான்களுக்கு இத்தொழிலின் முக்கிய கட்டங்கள் தெரியும்.அதற்கான சமரசத்துடன் தான் இயங்க முடியும்.

"வாங்க ஹோல்மேன்.உங்களை பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.இன்றுதான் சந்திக்கிறேன்."

"வணக்கம் அனந்தன்.உங்கள் உரை அற்புதமாக இருந்தது.கூட்டத்திற்கு வரும் வரை குழப்பத்திலேயே வந்தேன்.இப்போது தெளிவாக உள்ளேன்.அடோனலிடியின் வாடிக்கையாளர்களை தேர்ந்தெடுக்கும் பணியை என்னிடம் விடுங்கள்.ஜமாய்த்துவிடலாம்."

"முதலில் ஒரு பைலட் செய்தாக வேண்டும்.ஒரு இசையமைப்பாளர்,கோர்ப்பாளர்,ஆர்க்கெஸ்ட்ரா- பல அரங்குகளின் ஒத்துழைப்பு.ஒவ்வொறு சிம்பொனிக்கும் சில வடிவ யுத்திகள் செய்ய வேண்டும்"

இதுதான் எனக்குப் பிடிக்காத இடம். இசை பப்ளிசிடி என்பது ஒரு வியாபாரி மட்டுமே.அந்த எல்லையை சில வருடங்களாகவே பப்ளிஸிஸ்டுகள் விஸ்தாரப்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.இசை அரங்கு மேலாளர்களும் இந்த விளையாட்டில் பங்கு பெறுவதால், என் போன்ற இசை ஒருங்கிணைப்பாளர்களின் வேலை இயந்திரமயமாக்கப்பட்டு வந்துள்ளது.இசையின் உன்னதத்திற்காக இசை என்ற எண்ணம் கரைந்து போய் பல ஆண்டுகளாகிவிட்டது.

"உங்களை யார் அனுப்பியிருப்பார்கள் என்று தெரியும். உங்கள் வியாபார நுணுக்கங்களும் தெரியும். என் ஆர்கெஸ்ட்ரா கலைஞர்களின் சம்பளத்தைப் பற்றி நான் கூறவேண்டும்.மணிக்கு எட்டு டாலர் மற்றும் பயிற்சி நாட்களில் கூடுதல் ஐந்து டாலர்."

எரிமலையைப் பார்ப்பதுபோல இருந்தது அவர் பார்வை.

'நீங்கள், நான் சொல்வதை கவனமாக கேட்க வேண்டும்' - பீடிகையுடன் ஆரம்பித்தேன்.

வார்த்தைகள் வழுவும்போது - ஒரு FIR மற்றும் கடிதம்

காலையிலே வித்தியாசமான தினத்தை சந்திக்கப்போவது அர்விந்தனுக்கு புரிந்தது. வினாடிகள் தொகுத்து நிமிடமாவதுபோல் ஒரு நாளாவது தன் வாழ்க்கையில் சாதாரண நிகழ்வுகள் அடுக்காக வராதா என கடந்த இருபது வருடங்களாக ஏமாறிக்கொண்டிருக்கிறான்.போலீஸாக தனக்கு அது எப்போதும் கிடைக்கப்போவதில்லை என்று மனதில் தெரியும்.வழக்கமாக செல்லும் கடற்கரைச் சாலை வழியாக செல்லாமல் ஒரு மாறுதலுக்காக லப்போர்த் வீதி வழியே ஸ்டேஷனை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தான்.ஸ்டீரியோவில் ஓ.ஸ்.அருணின் மீரா பஜன்.இசை அவனை சாந்தப்படுத்த முதல் முயற்சியாக நாம் எடுக்கலாம்.

பாண்டிச்சேரி அப்படி ஒன்றும் பெரிய ஊர் அல்ல. அவன் தாத்தா,அப்பா எல்லோரும் சைக்கிளிலேயே பாண்டியை அளந்துவிடுவார்கள்.முன்னேயெல்லாம் அப்படித்தான்.1940 என்று கற்பனை செய்துகொள்ள வேண்டாம்.2000 ங்களில் கூட சைக்கிளில் செல்பவர்கள் அதிகமாக இருக்கும் டவுன்ஷிப் இந்த ஊர் தான். அதனாலேயே ஊரே மந்தமாக உள்ளதோ என்று தோன்றும்.இந்தியன் காபி ஹாவுஸின் வாசலில் உட்கார்ந்து கொண்டு பராக்கு பார்த்தால் இந்த ஊர் மக்களின் வாழ்வு முறை புரியும். பத்திற்கு எட்டு வண்டி இரண்டு சக்கரம்,மீதி ஒன்று பஸ் மற்றும் டெம்போ.டெம்போ ஒரு பெரிய சைஸ் மீன் வண்டி.பத்து பேர் வரை செல்ல முடியும்.உள்ளே உட்காராமல் ட்ரைவர் அருகில் உட்கார்ந்தால் ஒரு மினி வயரிங் பாக்ஸே இருக்கும்.பிரேக்,ஆக்ஸிலரேட்டர்,கியர் எல்லாமே பல தந்திகளாலேயே இழுக்கப்படும்.எப்போதும் முன்னால் செல்லும் சைக்கிளை இடிக்கும் தோரணை.அதுவும் பெண்கள் சைக்கிளென்றால் தனி குஷி தான். இதனாலேயே பல விபத்து கேஸ்கள் அவன் ஸ்டேஷனுக்கு வரும்.

இதோ லபோர்த்து வீதியில் வலது திரும்பி காந்தி வீதியில் நுழைந்தால் இரண்டாவது இடது நேரு வீதிதான்.காந்தியும் நேருவும் சேரும் இடத்தில் தான் விதி விளையாடியிருக்கிறது - இரண்டு செருப்பு ,ஒரு திருட்டு சி.டி

கடை மற்றும் காணாமல் போன வண்டிகள் இருக்கும்.நேரு வீதி செஞ்சி சாலையை தொட எத்தனிப்பதற்குள் அவன் ஸ்டேஷன் வந்துவிடும்.

தபால்களை மேம்போக்காக பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது கைத்தொலைபேசி அழைத்தது.

Chief commissioner நாகேஷ்.

'அர்விந்த், உங்க டோசியர்ல ஒரு புது பேப்பர் வெச்சிருப்பேன்.இப்பொவே பாத்திடுங்க.'

மெதுவாக எடுத்துப்பார்த்து குழப்பத்துடன் 'கொலையே பண்ணிட்டானா ஸார்??!'

'அதுக்குள்ள அவன்னு முடிவுபண்ணிட்டீங்களா? ஒரு முக்கியமான இசைக் கலைஞர கொலை பண்ண ஸ்ட்ராங் மோட்டிவ் வேணும்.ம்..நீங்க உடனே என்னோட ஆபீஸுக்கு வாங்க'

அவன் படிக்கெட்டுகளில் இறங்கும் போது கலைஅரசு கேட்டான் - 'இன்னிக்கும் கூப்பிட்டாரா சார்?'. கலைக்கு என் வயதானாலும் ,பப்ளிக் ரிலேஷன்ஷிப் பிரிவு.பென்சு தேய்க்கும் பணி.பதில் சொல்ல தோணாமல் டோசியருடன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான்.

 அனந்தனின் FIR கூட மை கலைந்திருக்காது.இந்த நேரத்தில் காணாமல் போன அந்த பெண்ணை பற்றிக் கூட அர்விந்தனுக்கு தெரியாதது ஆச்சர்யமில்லை.

 

-----------------------

அதே நாள் மத்தியானம் -

அன்புள்ள உமேஷ்,

இந்த கடிதம் கிடைக்கும் நேரத்தில் தங்களுக்கே விஷயம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்புள்ளது. அந்த நோக்கத்தை பூர்த்தி செய்யும்படி இக்கடிதத்தை 'நீதிபதியிடம்' கொடுத்துவிடவும்.

 ரிப்பேர் செய்ய வருபவனிடம் 'பறவையை பறக்க வைக்க வேண்டாம்' என்று தெரியப்படுத்தவும்.

நன்றி,

இமானுவேல்.

தேதி - 12-03-'80.

இந்த கடிதத்தை பார்த்த நொடியில் செய்ய வேண்டியதை அரவிந்தின் மூளை உணர்த்தியது.எதிர்வரும் சர்வரை பொருட்படுத்தாது லே காஃபே ஹோட்டல் கதைவை தள்ளிவிட்டு தன் காரை நோக்கி ஓடி , ரியூ பால் வீதிக்குத் திருப்பினான்.

வார்த்தைகள் வழுவும்போது - ஓர் அறிவிப்பு

சுஜாதா புகழ் 'one liners', நாவல் அல்லது கதை எழுதுவதற்கான நல்ல தொடக்கம் என்றெண்ணுகிறேன். கண்ணென்ப வாழும் எழுத்தாளர்களுக்கு கடமையாக இந்த plot வகையறாக்கள் பிடிபடவேண்டியது முக்கியமாகிறது. இதை எழுதத் தொடங்குமுன் இவ்வரிகளை யோசித்திருக்கலாம்.

வார்த்தைகள் வழுவும்போது ஓர் நேர்காணலின் தொடர்ச்சி

இத்தருணத்தில் மழை பெய்யவேண்டும்.

வானம் இருளாகி ஒரு ரம்மியத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.நான் சொல்லும் சில விஷயங்களை அந்த சத்தமாவது அணைக்கக்கூடும்.என்னால் இன்னுமொரு இரவை சந்திக்கமுடியுமென தோன்றவில்லை.மாமாவிடம் இந்த மரண செய்தியை கூறும்வரையிலாவது நடுக்கம் தெரியக்கூடாது.நான் அனந்தன் மாமாவின் அக்கா மகன். பாரிஸைப் பிளக்கும் சென் நதியின் இடது கரையில் துவங்கிய உறவு. அவ்வளவு எளிதாக பிரிக்க இயலாதென மாமா கூறிய உறவு.

நான் பிரான்ஸில் ஸொர்போனில் ஓவியம் பயின்றுவந்தேன்.என் பெற்றோர் விபத்தில் இறக்காமல் இருந்திருந்திருந்தால் பிரான்சு மண்ணில் முழு உருவோடு மாமா என்றொருவர் இருப்பது தெரியாமல் இருந்திருப்பேன். உறவுகளைபோல சில உணர்வுகளும் தெரியாமலே இருந்திருக்கும். இப்போதோ மாமாவை பார்த்ததும் அழ வேண்டும். இயற்கையாக வராது.ஒப்பாரி வைக்க முடியும்-இந்தியாவில் என்னைப்போல இருப்பவர்கள் இயல்பாக செய்யும் வேலை. இந்த status quo ஒரு வரம். பிரான்ஸில் கையில் XY எழுதியிருப்பேன்.இந்த சரித்திரத்தையும் நீங்கள் கேட்க வேண்டும். எனக்கு குறைவாக இருப்பதே இந்த நேரம்தான்.இந்தக் கதையை சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு வைத்துக்கொள்ளலாமா?

ஆம், இந்நேரத்தில் செயல் மிகவும் முக்கியம். மாமாவின் மகள் சவக்கிடங்கில் கிடக்க நான் கையைக் கட்டிக்கொண்டு நிற்க முடியுமா? முதலில் விஷயத்தை பொறுமையாக மாமாவிடம் சொல்ல வேண்டும். உறவுச் சங்கிலி அறுபடும் இருக்கத்தை உணர்ந்தவள் நான்.

.வண்டியை சீரான வேகத்தில் ரியூ பால் வீதிக்குள் செலுத்தினேன். மாமாவின் வீடு அத்தெருவின் கடைசி தெருவிளக்கினருகில் மூலையில் முட்டி நின்றுகொண்டிருந்தது.அனேகமாக பாண்டிச்சேரியின் எல்லை வீடு இதுவாகத்தானிருக்க வேண்டும்.கடலின் ஓசைபட ஒதுக்கமாக இருக்கும் அந்த வீட்டிற்கு தினம் வரும்போதெல்லாம் இதையே நினைத்துக்கொள்வேன். அனந்தன் மாமாவும் ஒதுங்கி வாழ்பவர்தான்.நினைத்த நேரத்தில் கடலில் சென்று கரைய முடிகின்ற இயல்பு உண்டு.அதிஷ்டக்காரர்.

வழக்கம்போல தன் படிக்கும் அறையின் நாற்காலியருகே நின்றுகொண்டு ஜன்னல் வழியே கடலைவெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.நாற்காலியில் அவர் உட்கார்ந்த நான் பார்த்ததில்லை.விவரத்தை பதட்டத்துடன் நான் கூற இயல்பாகவே கேட்டுக்கொண்டார்.எதிர்ப்பார்த்திருப்பார். நான் மாமாவின் தலையை கோதியபடி நின்றுகொண்டிருந்தேன்.நீங்கள் அந்த அறையின் கதவிலிருந்து பார்த்திருந்தால் இரண்டு உருவங்கள் தலையோடு தலை முட்டிக்கொண்டு நிற்கும் காட்சியைப் பார்த்திருக்க முடியும். ஒரே உயரமிருந்தாலும் நான் வளைந்துக் கொண்டு மாமாவின் தலையை கோதிக்கொண்டிருந்தேன்.எங்கள் முதுகை மட்டுமே நீங்கள் பார்ப்பீர்கள்.இரண்டு வார்த்தைதான் கேட்டிருக்கும்.

'கையெழுத்துப்போட வரணும்.' எந்த மகளென்று அவர் கேட்கவில்லை.

நானும் கூறவில்லை.

வார்த்தைகள் வழுவும்போது - ஒரு நேர்காணல்

பகுதி ஒன்று - இப்பதிவு கடந்த மே மாதம் வெளியிடப்பட்டது.முடிக்க வேண்டும் என்ற முனைப்புடன் மீண்டும் பிரசுரித்திருக்கிறேன்.

*

என் படிக்கும் அறையின் மேஜைக்கு அருகே நின்றுகொண்டிருந்தேன். பின்னால் ஜன்னலின்வழி காற்று மேஜையிலிருந்த நாளிதழை புரட்டிக்கொண்டிருந்தது.

படிப்பதற்காக என் அறைக்குள் வரவில்லை.அதற்கான வயதில்லை. நான் கேட்கும் சொற்களும் பார்க்கும் படங்களும் என் தேவையை பூர்த்திசெய்யாது.வேண்டியது ஓசை;சத்தம்.

இருள் மனதில் தாரை பாய்ச்சும் அந்த கர கர குரல்.

இந்த முறையேனும் உரையாடலை முழுவதும் கேட்டுமுடிக்க என்னுள் ஒரு வேண்டுதல்.ஸ்டீரியோ ரிவியூ-1963 வருட ஒலி தகடு.இந்த சம்பாஷனையை என்னால் முழுவதும் புரியவைக்க முடியாது.இந்த இயலாமைக்காக மன்னியுங்கள்.பல காலங்களாக என்னைக் குழப்பிய உரையாடல் பகுதி.

சில நிமிட இடைவேளிக்கு பிறகு -

"டெஸ்ட் ஆன்"

"மிஸ்டர் கராயன், இந்த இசை ஒருங்கிணைப்பாளர் பயிற்சியில் இன்றியமையாததாக நீங்கள் நினைப்பது என்ன?"

"சுருதி,லயம் இவையாவும் ஒரு ஆப்ரிக்க பழங்குடிகளின் பிறப்பியல்பாக நான் கருதுகிறேன்.அவர்களுக்கு இசை இயல்பான பழக்கம். ஆனால் ஒத்திசைவு புதியது. பயிற்சியால் மட்டுமே நம் வசம் சரணடையும்.ஒத்திசைவு தாளத்துடன் சேர்ந்து படிக்கவேண்டிய ஓர் இணை புத்தகம் போல.தாளம் ஓர் கட்டுக்கோப்பிற்குள் கொண்டுவர வேண்டிய ஒன்று.ஏனென்றால் ஒவ்வொறு முறை வாசிக்கும் போதும்,ஒரு இசை கோப்பு பண்படுகிறது.இது என் அனுபவ உண்மை.ஒவ்வொரு வாத்தியத்திலும் தாளத்தை ஒருங்கிணைப்பது இந்த பயிறிசியின் ஆதாரம் மற்றும் முடிவு."

"நன்றி கராயன்.தங்கள் முன் வைக்கப்படும் மற்றொரு முக்கிய குற்றச்சாற்று பற்றி கேள்வி கேட்கலாமா? இசைக்கான அடிப்படைத் தன்மைமெருகேற்றுதல் என ஜாஸ்,ஸ்விங் போன்ற அமைப்புகளின் கூற்றிற்கு எதிர்ப்பாக, பாரம்பரிய இசையின் இயல்புகளை மட்டுமே இசைத்து வருகிறீர்கள். நீங்கள் ஷோன்பெர்க் போல இசையில் ஆராய்ச்சிகளை அனுமதிப்பதில்லை. ஏன்? இசை மேதைகள் மோசார்ட்,பீத்தாவேன் அமைத்த வடிவங்களை அதன் இயல்புடனே கையாள்வது மக்களைச் உடனடியாக சென்றடையும் யுத்தியா? அல்லது அந்த மேதைகளுக்கு தரும் கவுரவமா?"

"அடுத்த தலைமுறையினருக்கு புரியும் வகையில் ஒருங்கிணைப்பு செய்வது என் பொறுப்பு. அதே சமயம் மக்களின் ரசனையில் தேக்கத்தை உருவாக்கும் எண்ணமும் இல்லை.ஒவ்வொறு இசையமைப்பாளரிடமும் ஒரு ஒழுங்கியல் உள்ளது. அதை மீள்பார்வை பார்க்கும்போது தரம்,இசையின் அரசியல் உணர்வுகள் போன்றவைத் தடம் மாராமல் இருப்பது அவசியம். நான் செய்யும் வேலை ஒருவித தொகுக்கும் பணி.ஆய்வுகூடத்தின் நுட்பதன்மையை நான் இசையமைக்கும் நாடகம் மற்றும் ஒத்திசைவுகளுக்கு மட்டுமே பயன்படுத்துவேன்.என் தொகுப்புகளின் விற்பனையே மக்கள் கருத்தின் எதிரொலியாக நினைக்கின்றேன்."

"கராயனின் இசையைக் கேட்கும்போதெல்லாம் ஜெர்மன் நாஜிக்களின் SS அணிவகுப்பின் சத்தத்தையும்,அதன் நுண்ணதிர்வுகளில் கராயனின் ஆதிக்க புழுக்கத்தில் விளைந்த சில்லரைகளின் சத்தம் மட்டுமே கேட்பதாக அனந்தன் - அனந்த தேசிகன் கூறியதைப்பற்றி?"

"அந்த சத்தங்களின் நடுவே புல் முளைத்த வீடுகளில்,மெழுகுவத்தி ஏற்றி வைத்து நடு இரவில் நான் படைத்த என் தனிப்பட்ட இசையை அனந்தன் கேட்டதில்லை. அவை ரத்தத்தின் வாசனையில் படைக்கப்பட்டவை அல்ல. நாஜி குழுவின் உறுப்பினராக என்னை என்றும் நினைத்ததில்லை.வெய்யிலில் கிடந்த நிழல் உங்களை காரணம் காட்டினால்,எங்கு ஓடினாலும் அதன் குரல் உங்களுக்குக் கேட்காமல் இருக்குமா? இதுதான் எனக்கு நடக்கிறது. அனந்தனுக்கு என்னால் விடைக் கூற இயலாது."

கடந்த இருபது வருடங்களாக இந்த இடத்தில் நிறுத்திவிடுவேன். இன்று அதை செய்யப்போவதில்லை. என் நிழல் இன்று காரணம் கேட்கிறது. அதற்காகவாவது இந்த உரையாடலைத் தொடர வேண்டும்.

"அரசியலை சற்று ஒதுக்கி இசைக் கூறுகளை பற்றி விவாதிப்போம். இன்று தாங்கள் ஒரு மகத்தான இசை ஆளுமை.வியன்னா,மற்றும் இங்கே அமெரிக்காவிலும் தங்களின் இசை பதிவுகளுக்கு பலத்த வரவேற்புள்ளது.இசை மேளாளர்கள்,தரகர்கள், ஆர்வலர்கள் நம்பிக்கைக்கு உட்பட இசையில் சமரசம் செய்துள்ளீர்களா?"

"கடந்த நூற்றாண்டுவரை இசை கோப்புகள் தனிப்பட்ட பணக்காரர்கள், சேகரிப்பாளர்கள்,அரசாங்க நிர்வாகிகள் போன்றோரின் கட்டுப்பட்டிற்குள் இருந்தன. அரசுடமையாக்கப்பட்ட பல மேதைகளின் கோப்புகளை பல ஆண்டுகளாக பயின்று வந்துள்ளேன்.அதன் தரங்களின் உண்மையில் நான் என்றுமே சமரசம் செய்ததில்லை.வரும் தலைமுறைக்கு என் நேர்மையின் சான்றாக இது அமையும்.நான் மதிக்கும் பல ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் வழியில் வந்ததால் இசையின் உன்னதத்தில் சமரசம் செய்யாமல் அதன் அரசியலில் சமரசம் செய்துள்ளேன்."

"அனந்தன் போன்றவர்கள் புது முயற்சி செய்து ஷோன்பெர்க், அர்னால்ட் கோப்லாண்ட் வழியில் அடிப்படை நாதத்தை அதன் (tonal)பிறப்பிடமான வேரிலிருந்து பிரித்தது பாரம்பரிய இசையில் ஒரு கிளையாக அங்கீகரிக்கப் பட்டுள்ளதா? The Rite of Spring  போன்ற ஒரு படைப்பை காலத்தால் அழியாத அமைப்பாக கருத முடியுமா?"

"காலத்தால் அழியாத இசை ஒரு மாயை. தற்போது நான் செய்வது ஒரு மறு அனுபவம்.பிராம்ஸ் போன்ற மேதைகளின் காலத்தில் விளைந்த சந்தங்கள் நம் ஒவ்வொறு காலத்தின் இயல்பிலும் மாறுதலுக்கு உட்படும். அவை ஏற்றுக்கொள்வது அந்தந்த காலத்தின் அளவுகோல்.பீத்தோவனின் 9வது ஒத்திசைவை கேட்கும்போதெல்லாம் இந்த உலகத்தின் நிச்சயமின்மை எனக்கு வெளிப்படுகிறது.இபோதுள்ள செல்லுலாய்ட் உலகத்தின் மையத்திலுள்ளது நம் கனவு மட்டுமே.வாழ்க்கை நம் கனவை கணிணியின் வேகத்தில் ஓரம்கட்டிவிடும். பீத்தோவன் இந்த நிச்சயமின்மையை இயற்றும்போது ஒரு கணமும் எண்ணியிருக்க இயலாது.கணம் தோறும் மாறும் வரம் நம் வாழ்க்கைகு மட்டுமல்ல இசைக்கும் பொருந்தும் என்றே எனக்குப் படுகிறது.ஆயிரத்திற்கும் மேலான இசைக்கோர்வைகளில் பங்கு கொண்டவன் என்ற முறையில் என்னால் உறுதியாக இசையின் மாயயை நிறுவமுடியாவிட்டாலும் உணர முடிகிறது."

"நாஜி மிருகமே!"

என்னை மன்னியுங்கள். இதற்கு மேல் என்னால் கேட்க முடியாது.சத்தத்தை நிறுத்த வேண்டும்.என் முன்னே பல ஆயிரக்கணக்கான இசைத் தகடுகள் குவிந்துள்ளன. கராயனின் குரலில் அவை பட்டுப்போக வாய்ப்புள்ளது. அதற்கான வலிமை அந்த குரலுக்கு உள்ளது.

ஆனால் வலியைத் தவிர என்னிடம் ஒன்றும் இல்லை. அதனால் நான் சொல்ல வந்தது எல்லாம் நிசப்தத்திலோ சூன்னியத்திலோ குவியும் வாய்ப்புள்ளது. அந்த கர கர குரல் என்னை பயமுறுத்துகிறது.என் மண்டையிலுள்ள வார்த்தைகள் உருவாகுமுன்னே மறைகின்றது.நானும் என் வார்த்தைகளோடு விழுகின்றேன், பாறைகள் இடையே இருக்கும் முடிவில்லா பள்ளத்தில்...