வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

இருள் முனகும் பாதை - இறுதிப் பகுதி.

பென்னட் தன்னிடமிருந்த ஷூமன் நாட்குறிப்புகளைப் பிரித்துப் பார்த்தார். கிட்டத்தட்ட நாற்பது வருடங்களாக தனது வாழ்வை நாட்குறிப்புகளில் சேர்ந்து வைத்திருக்கும் ஒரு கலைஞன் என அவருக்குத் தோன்றியது. கிளாராவுடன் இணைந்த பிறகு எழுதப்பட்ட நாட்குறிப்பும் ஷூமன்னின் சிறுவயதில் எழுதப்பட்டது மிக விரிவாக இருந்தன.

'பாரிசின் ஆபரா அரங்கத்தின் முதன்மை வயலின் கலைஞர் ஸ்மித் எங்களைப் பார்க்க வந்திருந்தார். பெர்லின் பில்ஹார்மானிக் குழுவினர் நடத்தும் மென்டல்சன் மாஸ்டர் கிளாசுக்காக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பத்து நபர்களில் ஒருவர். தன்னுடைய வாத்தியத் திறமை முழுவதையும் பெருமிதத்துடன் கிளாராவிடம் இசைத்துக் காட்டினார். கிளாராவை விட குறிப்பிடத்தக்க மேதை என அவனுக்கு நினைப்பு..அடேயப்பா எவ்வளவு திமிர்?'

காற்றில் ஆடிய மெழுகுச் சுடர் பென்னட்டின் வாசிப்புக்குத் தடையானது. இன்னும் ஐம்பது பக்கங்களே இருந்தன என்றபோதும் பிளாக்பாரஸ்ட் கடிகாரக்குயில்கள் காலை மணி ரெண்டு என அறிவித்துவிட்டன. ஷூமன் நாட்குறிப்புகளைப் படித்து முடிக்கும்வரை செய்யும்படியான வேலை என எதுவும் பென்னட்டுக்கு இல்லை. புதிதாக ஏதேனும் அழைப்பு வந்தாலும் அடுத்து மூன்று மாதங்களுக்கு எந்த இசை நிகழ்ச்சிகளும் ஒத்துக்கொள்ளக் கூடாது என முடிவெடுத்திருந்தார்.

ஷூமன் கிளாரா இருவரின் அந்தரங்கத்துள் நுழைவது போலத் தோன்றினாலும் தனதாக்கிக்கொண்டது போல நெருக்கம் உண்டானது. பென்னட்டின் நெருங்கிய நண்பராக இருந்தாலும், இசை வழியாக அந்தரங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டிருந்தாலும், நாட்குறிப்பில் வெளிப்படும் ஷூமன் விசித்திரமானவர். கோபக்காரர், காதலன் எனும் முகங்களைத் தாண்டி ஷூமன் ஒரு எழுத்தாளராகவும் பரிமளித்திருப்பார் எனத் தோன்றியது. ஜெர்மன் இலக்கிய உலகோடு அவருக்கு இருந்த பரிச்சயம் நேர் பேச்சில் வெளிப்படாதது. குறிப்பாக ஜீன் பால் மேல் அவருக்கு இருந்த பரிச்சயம் இசை தொடர்பானது என பென்னட் இதுவரை நினைத்து வந்தார். நாட்குறிப்புகளில் ஜீன் பாலின் இலக்கிய நாவல்களைப் பற்றி சிறுவயது முதல் ஷூமன் கொண்டிருந்த பற்று மிகத் தெளிவாக விளங்கியது.

'மிக மோசமான பனிப்பொழிவுக்குப் பின்னான நிசப்தமான இரவில் இதை எழுதுகிறேன். மதியம் முதலே மனசு முழுவதும் ஜீன் பாலைச் சுற்றி வருகிறது. ரைச்சரில் வந்த செய்தி உண்மையாக இருக்கும் பட்சத்தில் ஜீன் பால் இறந்து இன்றோடு நான்கு நாட்கள் ஆகின்றன. என்ன ஒரு அற்பமான உலகம்? நெப்போலியனின் அரசியல் நிகழ்வுகளை விடவா சில்லறைத்தனமான செய்தி இது? ஜெர்மன் ஜெர்மன் எனக் கூப்பாடு போடுகிறார்களே, அந்த மொழியின் சாத்தியங்களை முன்னெடுத்து சென்றவரல்லவா அவர்? வாழ்வின் அனர்த்தங்கள் பெருகிக்கொண்டே இருக்கிறது. நாம் விழிமூடி அதை ரசித்துவருகிறோம்.'

 

பதினைந்து வயதில் ஷூமன் எழுதியிருப்பது அவரது ஐம்பதாவது வயதிலும் ஒத்துப்போவது எத்தனை வேடிக்கை. மனிதனின் சில்லறைத்தனங்களுக்கு அற்ப மோகங்களுக்கு அளவேயில்லாமல் இருக்கிறது. துரும்பு போல அவற்றின் சாயம் கலையிலும் படியும் துர்பாக்கிய நிலைமை இன்றிருக்கிறது. ஷூமன் இதற்கு மாற்றாகப் பிறந்தவர், அழகில்லாத பருப்பொருட்களை உன்னதத்துக்கு ஏற்றிச் செல்லக்கூடிய வரத்துடன் பிறந்தவர். நினைக்க நினைக்க பென்னட்டால் துக்கத்தைத் தாங்க முடியவில்லை. பெரும் பிரவாகத்தை தனது தோளில் ஏற்றுச் செல்லக்கூடிய வலிமை கலைக்கு உண்டு. சொல்லமுடியாதவைகளை உணர்த்தியும், அள்ள முடியாதவைகளை படிமங்களாக மாற்றியும் தனது கற்பனையால் உந்திச் செல்லும் திறமை. அலங்காரங்களுக்காக அல்ல, தன்னை முன்னிறுத்த அல்ல, உயிர்ப்பிடிப்பை உணரவும், அண்டமென்னும் ஆகப்பெரிய புத்தகத்தின் அடிக்குறிப்பாக வேணும் நாம் இருக்கவேண்டும் எனும் பேராசை. பெருவெளியையும் பிரம்மாண்டத்தையும் அளப்பதற்கு இருக்கும் ஒரே கருவியையும் நாம் பாழ்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறோம் என தனக்குள் நொந்தார் பென்னட்.

 

'கிளாரா - இக்குறிப்பை எழுதி முடித்ததும் உன்னைத் தேடி வருவேன். ஐந்து குழந்தைகள் பெற்ற பின்னும் என்ன இது குழந்தைத்தனம் என எண்ணக்கூடாது. எவ்வளவு பெரிய காரியத்தில் நீ இருந்தாலும், (பியானோ பயிற்சி செய்துகொண்டிருந்தால் கூட!) நடை துணையாக என்னுடன் வரவேண்டும். அப்போது உனது காதில் ரசமாக சில காதல் பாடல்களைப் பாடுவேன். முதல்முறை முத்தம் பெற்ற உனது காதுமடல்கள் சிலிர்த்தது போல இன்றும் சிலிர்க்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் மேலும் சில காதல் கவிதைகளை எனது குரலில் கேட்க அந்தக் காதுகள் தயாராக இருக்க வேண்டும், ஜாக்கிரதை. உனக்கு பிடிக்கும் பட்சத்தில் இந்த மாலைப்பொழுது கழியும் விதத்தை நான் சொல்லி நீ அறியவேண்டியதில்லை..'

 

படிக்கப் படிக்க ஷூமன் தனது கொந்தளிப்பான நாட்களில் நாட்குறிப்புகளும் இசையும் சரிசமமாகப் எழுதியிருக்கிறார் என பென்னட் உணர்ந்தார். இசை மட்டும் போதவில்லையா? கிளாராவை கண்டபின்னால் மிக அதிகமாக எழுதியுள்ளார். காதல், திருமணம், ஷூபர்ட், மென்டல்சன், பிராம்ஸ் என தன்னை பாதித்த எல்லாவற்றைப் பற்றியும் எழுதியுள்ளார். தன்னைப் பற்றிகூட மிக நுண்மையான விமர்சனங்களை எழுதியுள்ளது பென்னட்டை ஆச்சர்யப்படுத்தியது. ரகசியங்களே இல்லாத உறவு என நினைத்திருந்தார். ஆனால் கிளாரா அறியாத மனக்கிலேசங்கள் கூட இதில் இருக்கக்கூடும்.

 

சிதறுண்ட இக்குறிப்புகளில் வெளிப்படும் ஷூமன் தான் நிஜமானவரா? புறவய ஆளுமையின் நிழல்களை பதிவு செய்ய கலை இலக்கிய ஊடகங்களை மனிதன் ஏன் தேர்ந்தெடுக்கிறான்? தனது கவசத்தை மீறிய மனவிகாரங்களுக்கு ஆவணமாக படைப்புகளை உண்டாக்கலாம். அது இருள் முனகும் பாதை. அதன் முணுமுணுப்புகளை கைவிளக்காக கொண்டவனுக்கு அந்த நிழல்கள் மனவிகாரங்கள் அல்ல. அவை உண்மையான ஆளுமை. ஷூமன்னின் சிம்பொனிகள், பியானோ கன்சர்டோக்களில் துயரம், இழப்பு, காதல் என வெளிப்படுபவை தான் அவரது ஆளுமையை தீர்மானிக்கிறது என்பதில் பென்னட் உறுதியாக இருந்தார். அதை ஆனந்தப் பெருமிதத்தோடு அரவணைப்பவர்கள் ஷூமன் எனும் கலைஞனின் உறுமல்களைப் புரிந்தவர்கள். அவர்களில் தானும் ஒருவன் எனும் பெருமிதமும் கவலையும் பென்னட்டை நிலைகுலையச் செய்தன. ஷூமன்னின் நிராகரிப்பில் தனக்கும் ஒரு பங்கிருப்பதை போன்ற குற்ற உணர்ச்சி.

 

திடுமென கிளாராவின் நிலைமை அவருக்குப் புரிந்தது. எல்ப் நதியின் சிறு முணுமுணுப்பை அறிய முற்பட்டவனின் அலறல்களைச் சகிக்க முடியுமா? அகங்காரம் கொண்டவள், ஐரோப்பிய கலைஞர்களின் சிம்மாசனத்தில் செருக்கோடு அமர்பவள் என முட்டாள்தனமாக நினைத்திருந்தேனே எனத் தன் மீதே வெறுப்பு கூடியது. தேவாலைய கற்சிலைக் காரிகை மடோனாவைப் போல சரிந்து விழுந்தவனின் துயரத்தை தாங்கி நின்றவள் கிளாரா என்பதை பென்னட் உணர்ந்தார். பாதரச நீர்கோடின் பாவனையில் தொட்டு விலகி முன்னகரும் விதத்தில் ஷூமன் - கிளாரா உறவு இருந்திருக்கிறது. அதைப் புரியாத முட்டாள்கள் கிளாராவை பிராம்ஸுடன் இணைத்து இன்பம் கண்டிருக்கிறார்கள்.

ஷூமன்னின் மனநலம் குறித்து கிளாரா எழுதிய முதல் பதிவில் அவளது மனஓட்டம் படித்து பென்னட் திகைத்தார்.

'ஷூமன் உறங்கி இருபது மணிநேரங்களுக்கு மேல் இருக்கும். கடைசியாக அவர் தூங்கியது எப்போது என நினைவில்லை. போன வாரம் ஒரு இசைப்பாடல் உருவாக்கி எனக்கு இசைத்துக் காட்டினார். பயிற்சி என்பதை விட்டுவிட்டதால் அவரது வாசிப்பில் இருக்கும் சிறு பிழைகளை பொருட்படுத்துவதில்லை. ஆனாலும் உள்ளத்தை உருக்கும் பாடல். நிறைய இசையமைத்தாகிவிட்டது என அவர் கூறும்போது, இந்த வருடம் மட்டும் நூற்றி அறுபது பாடல்களுக்கு மேல் எனக் கூறினேன். என் ஷூமன் கணக்கு வைத்துக்கொள்வதில்லை. இசைக்குறிப்புகளைத் தொகுப்பது கூட இல்லை. இந்த நாட்குறிப்பில் எழுதுவதைக் கூட நிறுத்திவிட்டார். என்டேனிச் போகவேண்டும் எனும் குறிப்பு எழுதி வைத்ததற்குப் பின் எதுவும் எழுதுவதில்லை. ஆனால் நாட்கணக்கில் இசைக்குறிப்புகளோடு உட்கார்ந்திருக்கிறார். தொடர்ந்து பல கனவுகளில் சிக்கிக்கொண்டு வெளிவரமுடியாமல் தவிக்கிறேன் எனச் சொல்வது எனக்குப் புரியவில்லை. என்ன மாதிரியான கனவுகள் காதலரே! என்னிடம் எப்போதாவது சொல்ல முயற்சி செய்யுங்கள்..மிகப் பிரத்யேகமான கணங்களில் அவரிடம் பேசுவதற்காக முயற்சி எடுப்பதும் வீணாகிறது. ஒரே ஒரு நோட் கனவு முழுவதும் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது, நீ பேசும்போதும் அவற்றை உணர்கிறேன் என மீண்டும் மீண்டும் சொல்கிறார். அவரது நிலைமைக்காக நான் இசைப்பயணங்கள் போவது குறைந்துவிட்டது. எப்போதாவது பிராம்ஸ் வரும்போது என்னை வற்புறுத்தி பியானோவில் உட்கார வைக்கிறான்.'

நேரம் போனதே தெரியவில்லை. பக்கம் பக்கமாகப் படித்து முடித்தத்தில் பெரும் மன அழுத்தம் உருவானது. விடியலின் முதல் வெளிச்சம் ஜன்னல் வழியாக மெலிதாக நுழையத் தொடங்கியது. அதன் முதல் ஒலிகளை பறவைகள்தான் கொண்டுவருகின்றன. ராபின் பறவை பென்னட் அருகே இருந்த ஜன்னலுக்கும் ஆப்பிள் மரத்துக்கும் இடையே விருட் விருடென பறந்துகொண்டிருந்தது. அதன் அலகுகளில் சேர்ந்திருந்த நீர்த்திவலைகள் ஜன்னலில் சேர்ந்திருந்தன. பென்னட் அதன் அலைச்சலைப் பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தார். தூங்காத இரவுகளை எதற்காகவேனும் காணிக்கை ஆக்கவேண்டும் என எப்போதும் அவர் நினைப்பதுண்டு. இல்லாவிட்டால் இந்த இரவுகளுக்கு அர்த்தம் இல்லை. ஆண்டவரே, ஓயாது பறந்துகொண்டே இருக்கும் ராபின் பறவைக்காக இந்த விடியலை சமர்ப்பிக்க வேண்டுகிறேன் எனும் நினைப்புடன் தனது அறையை விட்டு கீழிறங்கினார்.



(முற்றும்)

**

 

பிரமிள் எழுதிய 'நான்' எனும் கவிதையிலிருந்து இக்கதைக்கான தலைப்பு எடுக்கப்பட்டது. ராபர்ட் ஷூமன்னின் தவிப்புடன் கச்சிதமாக பொருந்திப் போகிறது. எத்தனை முறை படித்தாலும், கலைக்கும் கலைஞனுக்குமான உறவைத் தாண்டி மனிதனுக்கும் இருப்புக்கும் உண்டான தொட்டு விலகும் உறவைப் பேசி ஷூமன்னுக்காகவே எழுதியது போலத் தோன்றியது. 'தளமற்ற பெருவெளியாய் கூரையற்று நிற்பது' அவரது கலை மட்டுமல்ல, கலைஞனும் தான்.

ஆரீன்றாள் என்னை?

பாரீன்று பாரிடத்தே

பாரீன்று

உயிர்க்குலத்தின்

வேரீன்று வெறும்வெளியில்

ஒன்றுமற்ற

பாழ்நிறைத்து

உருளுகின்ற கோளமெலாம்

அன்று பெற்று விட்டவளென்

தாய்!

வீடெதுவோ எந்தனுக்கு?

ஆடும் அரன் தீவிழியால்

மூடியெரித்துயிரறுத்த

காடு

ஒத்துப் பேய்களன்றி

ஆருமற்ற சூனியமாய்

தளமற்ற பெருவெளியாய்

கூரையற்று

நிற்பது என்

இல்!

யாரோ நான்? - ஓ! ஓ! -

யாரோ நான் என்றதற்கு

குரல் மண்டிப்

போனதென்ன?

தேறாத சிந்தனையும்

மூளாது விட்டதென்ன?

மறந்த பதில்

தேடியின்னும்

இருள் முனகும் பாதையிலே

பிறந்திறந்து ஓடுவதோ

நான்!

**

 

 

இருள் முனகும் பாதை - 6

காலை பத்துமணிக்கும் புலராத செப்டம்பர் மாதம். சாலை வரை நீண்டிருந்த பென்னட்டுடைய வீட்டின் புல்வெளி எங்கும் இரவு பனிப்பொழிந்ததற்கான அடையாளங்கள் மிச்சம் இருந்தன. திறந்திருந்த வரவேற்பறை ஜன்னல் சுவரில் பதிந்திருந்த கன அடுப்பின் முயற்சியைத் தோற்கடித்தது. வரவேற்பறை மூலையில் உட்கார்ந்திருந்த கிளாராவின் கண்கள் தூக்கத்தை இழந்திருந்தன. ரெண்டு நாட்கள் மூன்று இரவுகள் பயணம் செய்து இங்கிலாந்து யார்க் நகரில் பென்னட் வீட்டுக்கு வந்திருந்தாள். மரப்படிகேட்டுகள் உராயும் ஓசை கேட்க பென்னட் வந்துவிட்டாரென எட்டிப்பார்த்தாள். வேலையாள். பலகைச் சட்டகங்கள் போல, தேவையான அசைவுகளை மட்டுமே உடைய அவளது நகர்வு அதிசயமாக இருந்தது. கிளாராவுக்கருகே இருந்த மேஜையில் சிறு கிண்ணங்களில் இனிப்பு வகைகளை வைத்துவிட்டு அசைவே தெரியாதது போல மறைந்தாள். வெள்ளை மெழுகுவர்த்தி போலிருந்தாள். கதப்பூட்டும் நெருப்பில் அவ்வப்போது வெடித்த மரச் சுள்ளிகளை தவிர உயிர்ப்பே இல்லாத உறைந்தவிட்ட அறை.

 

டிரெஸ்டன் நகரை விட்டு சொல்லிக்கொள்ளாமல் விடைபெற்றார் பென்னட் எனக் கேள்விபட்டதும் கடும் கோபம் அடைந்தாள் கிளாரா. நெருங்கிய நண்பர் என்பதால் மட்டுமல்ல, ஷூமன்னின் இசையை ஆஸ்த்ரிய ராஜ்ஜியம் தாண்டி எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய பொறுப்பு பென்னட்டுக்கு இருந்ததாக அவள் எண்ணியிருந்தாள். திடுமென கோவத்தில் கிளம்பிப் போவார் என அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை.

அரையிருட்டு நிலவிய பின்கட்டு அறையிலிருந்து பென்னட் வெளிப்பட்டார். கூன் போட்டிருந்தார். ரெண்டு நாட்கள் மழிக்காத முள் தாடி, மஞ்சள் வெண்மை நிறத்தில் வெளிறிய நிற முகம், முன்பார்த்ததை விட கருவட்டங்கள் அதிகமான கண்கள் என சோர்வாயிருந்தார்.

'வாருங்கள் கிளாரா. தங்கள் வரவு நல்வரவாகுக! நானே உங்களுக்கு மடல் எழுத நினைத்திருந்தேன்..', என தர்மசங்கடமாகச் சிரித்தார்.

'பரவாயில்லை பென்னட். உங்களது உஷ்ணக்காற்று எனது பியானோ அறையை இப்போதும் உயிர்ப்போடு வைத்திருக்கிறது. தங்களது மனைவி எலிசபெத் நலம் என நம்புகிறேன்.', என பென்னட்டின் கண்களை விட்டு அகலாமல் பேசினாள்.

'உங்களிடம் காரணம் கேட்கப் போவதில்லை பென்னட். மனநல மருத்துவமனையில் இருந்தபோது ஷூமன் எழுதிய இரு சிம்பொனிகள் மற்றும் நான்கு கான்சர்ட்டோக்களை லெப்சிக் மேடையில் அறிமுகப்படுத்த ஆசைப்படுகிறேன்.', என்றாள்.

'நான் என்ன செய்ய முடியும் கிளாரா? டிரெஸ்டன் சேம்பர் ஆர்க்கஸ்ட்ராவினராலும் இதுவரை உலகம் பார்த்திராத பியானோ கலைஞரான உங்களாலும் முடியாததை என்னால் முடியுமா? ', மிக நிதானமாக கேலித்தொனி வெளிப்படாத வண்ணம் கூறினார் பென்னட்.

 

நேரடியாக கேள்விக்கு பதில் தராத கிளாரா, 'இசையால் பெற்றவை குறைவு தான். இல்லை அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. மாறாக குறைவுபட்டவைகளையே இசை எனக்குத் தந்தது. மன்னிக்கவும், வேறு ஏதாவது தனிமையான அறைக்குச் செல்லலாமா? உங்கள் வீட்டு வரவேற்பறையில் ஒரு பெண் அழுதுகொண்டிருப்பதை விரும்பமாட்டீர்கள்..', கண் ஓரத்தில் தேங்கிய கண்ணீரை கைக்குட்டையினால் விழி நோகாமல் துடைத்தாள். அவளது பரிதாபமான முகத்தைப் பார்க்க பென்னட்டுக்கு சங்கடமாக இருந்தாலும் மிக திடமான நெஞ்சுடையவள் எனவும் உணர்ந்திருந்தார்.

'ஒ, மன்னிக்க வேண்டும். வாங்க..', என பதறியபடி பின் அறையின் இருட்டைக் கடந்து மேஜை மேலிருந்த சிறு கண்ணாடி விளக்கை படியேறத் துணையாக எடுத்துக்கொண்டார்.

மாடி அறை விசாலமாக இருந்தாலும் திரைச் சீலைகள் மூடி இருண்டிருந்தது. கண்ணாடி விளக்கை மேஜை மேல் வைத்ததும் ஜன்னல் நாதங்கிகளை நீக்கிவிட்டு உயரமான திரைச்சீலைகளை இழுத்துச் சேர்த்து நீல நிற சணல் கயிறால் சுவர் ஆணியில் சுற்றிக் கட்டினார்.

கிளாரா முதலில் பியானோவுக்கு அருகே இருந்த நாற்காலியில் ஷூமன்னின் கருப்பு அட்டை போட்ட டயரிக்குறிப்புகளைப் பார்த்தாள். அதற்கு கீழே இசைக்குறிப்புகள் நூலால் கட்டப்பட்டிருந்தன.

'உங்களிடம் கொடுத்துவிட்டு வர நினைத்தேன்..அவசரத்தில் பொட்டியோடு எடுத்து வந்துவிட்டேன்..இப்பவே அடுக்கி வைக்கச் சொல்கிறேன்.', எனத் தடுமாறி எல்லா குறிப்புகளையும் சேர்க்கத் தொடங்கினார்.

பெரிய அரசவைக் கூடம் போல விசாலமாக இருந்த அறைக்குள் ஜன்னல் வழியாக சில்லென்று காற்று வீசியது. கண்களில் ஒரு திரை மூடியது போல கிளாராவுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. எதற்காக இங்கு வந்தோம்? மைதொட்டு எழுதிய சில இசைக்குறிப்புகளை திரும்ப வாங்குவதற்கா? டிரெஸ்டன் நகரிலிருந்து பெரும் கோபத்தோடு தான் கிளம்பினாலும் இந்த அறைக்குள் ஷூமன்னின் பொருட்களைப் பார்த்ததும் அவளுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. இசை நிகழ்ச்சி நடத்துவதும், பென்னட்டிடம் முகம் கொடுக்காமல் கறாராகப் பேசுவதும் முக்கியமல்ல எனத் தோன்றியது. பென்னட் அனைத்தையும் பெட்டியில் அடுக்கிவைத்துக்கொண்டிருந்தார். ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தபோது தொடுவானம் தொட்ட இடங்களிலெல்லாம் கடந்த காலத்திலேயே தொக்கி நிற்பது போலத் தோன்றியது.

'இந்தாருங்கள் ஷூமன் என்னிடம் கொடுத்த புத்தகங்கள், இசைக்குறிப்புகள், அவனது நாட்குறிப்புகள்..இனிமேல் எனக்கு இது தேவையில்லை..', பெரும் பாரம் குறைந்தது போல பென்னட்டின் முகம் நிம்மதி அடைந்திருந்தது.

விழிகளைப் போல கைகால்களும் கிளாராவுக்கு கனமாக இருந்தன. திரும்ப எடுத்துச் சென்றுவிட வேண்டும் எனும் எண்ணத்தை நீட்டிக்கவிட்டு முடிவு எடுத்தவளாய், 'இல்லை பென்னட். நீங்கள் வைத்துக்கொள்ளுங்கள். எனக்காக அல்ல, உங்கள் நண்பரின் கனவை நிஜமாக்கக் கூட அல்ல. ஒரு உண்மையான கலைஞன் அடையாளம் தெரியாமல் உதாசீனத்தின் பிடியில் தவித்த கணங்களிலும் எப்பேர்பட்ட உன்னதமான சிருஷ்டியை செய்து காட்ட முடிந்தது என உலகுக்குத் தெரியப்படுத்துவதற்காக. எனது காதல், புகழ், பெருமிதம், வளர்ச்சி எல்லாம் இதற்கு முன் மண்டியிடவேண்டியவை. ஒரு வேளை நீங்கள் நினைப்பது போல ஷூமன் மீது நான் வைத்திருக்கும் காதல் உண்மையானதாக இல்லாமல் இருக்கலாம், ஆனால் மனிதனின் உச்சகட்ட வல்லமைகளின் வரிசையில் ஷூமன்னின் இசைக்கு ஒரு இடமுண்டு. வெறும் இசையின் சாதனைகளால் உண்டான இடமல்ல, அது அவருக்குத் தெரியாது; ஆனால் இசையோடு ஒன்றிய ஒரு கலைஞனின் மொழி இது.'

'பொதுவாக தனிமைச் சிறையில் சிக்கிக்கொண்டால் மனநோய் உருவாகிவிடும் என்றாலும் அதை கவனிக்கும் பயிற்சியைப் பெற்றவர் என மருத்துவர் ஷூமன் பற்றிக் கூறினார். புறச் சூழலை பிரதிபலிக்க இயலாத கலை தேங்கிவிடும் என்பதை ஷூமன்னனை விட அறிந்தவர் யாரும் இருக்க முடியாது. உயிர்ப்பிடிப்பாக அகத்தின் கூவல்கள் புற உலகை சென்றடையும் வழி என்றாலும் இசை அதோடு நின்றுவிடுவதில்லை என உணர்ந்தவர். நுட்பங்களும் இடைவிடாத பயிற்சியும் இசைக்கலைஞரை உருவாக்காது என்பதை ஐரோப்பா உணர வேண்டும். கலையின் உச்சகட்டத்தை நோக்கி உந்திச் செல்லும் ஒரு பெரிய சமூகம் சாவி கொடுத்த பொம்மைகள் போல மாறிவருவதைக் கண்டு வெதும்பியிருக்கிறார் ஷூமன்.'

மேகங்களைத் தாண்டி குளிர்ந்த நிலத்தை பார்த்துவிடுவோமா என வானம் திணறியது. வீசிய மெல்லிய காற்றில் ஆப்பிள் வாசனை. கிட்டத்தட்ட கையறுநிலையில் வெளிப்பட்ட கிளாராவின் வார்த்தைகள் அறைக்குள் மெளனத்தை அதிகப்படுத்தின. சுயவாதை என ஷூமன் தனது இசை பற்றிய ஒரு கடிதத்தில் எழுதியிருந்ததை பென்னட் நினைவுகூர்ந்தார். இசை தரும் போதையே எனக்கான பதாகை; அதுவே எனது உயிரை உறிஞ்சு கொல்லும் நோய். ஷூமன் பற்றி பென்னட்டுக்குத் தெரியாத எதையும் கிளாரா சொல்லிவிடப்போவதில்லை. அழகின் வெளிப்பாடு தான் கலை என நம்பிக்கையை இது போன்ற கலைஞர்களின் வாழ்வு சிதைத்துவிடுகிறது. கலையின் அழகும் மூர்க்கமும் இதுதான்.

'இந்த உண்மை தெரிந்தும் ஏன் இத்தனை நாள் மறைத்து வந்தேன் என நீங்கள் குழம்பக்கூடும்..உள்ளுக்குள் உணர்ந்த என்னால் வெளிப்படையாக காட்ட முடியவில்லை. சிறு வயதிலிருந்து நான் ஒப்புக்கொண்டுவிட்ட கலை எனும் ராட்சசனின் முகத்தை மறுக்கத் தயாராகவில்லை. ஷூமன்னின் பிரகடனத்தை ஏற்றுக்கொள்ள எனது அடிப்படை உலகை மாற்ற வேண்டும். இயல்பிலேயே ஒரு பியானோ கலைஞனாக மட்டும் இருந்ததால் இசை என்பது பயிற்சி மூலம் அசாத்திய ஒருமை மூலம் கைவசப்படக்கூடியது என நினைத்திருந்தேன். ஷூமன் காட்டிய உலகை மறைத்து வந்தேன். அதை ஏற்றுக்கொண்டால் எனது வாழ்வே அர்த்தமிலாத பாழும் கிணறு ஆகிப்போகும். நான் இறந்தபின்னும் ஐரோப்பாவின் மிகப்பெரிய பியானோ கலைஞன் எனப் பெயர் நிலைத்திருக்க வேண்டும். அதற்காகவே சிறுவயது முதல் இசைக்குறிப்பு கூட இல்லாமல் பயிற்சி எடுக்கப் பழகினேன். கிளாரா என்பவளது விரலில் உள்ளது பியானோவின் உன்னதமும் மென்மையும் என உலகுக்கு உணர்த்த நினைத்தேன். அதை பல இசைக்கூடங்களில் செய்தும் காட்டினேன். ஐரோப்பாவே என்னைப் போற்றியது. பியானோ வாசிப்பதில் இருக்கும் நுட்பங்கள் அறிந்தவர் என்னளவு யாருமில்லை. இதுதான் உண்மை. ஆனால் ஷுமன்னின் அளவுகோளை ஏற்றுக்கொண்டது நான் அழிந்துவிடுவேன். எனது திறமையான பியானோ வாசிப்பு வெறும் குரங்காட்டிவித்தை மட்டுமே என நானே ஒத்துக்கொள்வது போலாகிவிடும். எனது பிம்பம் அழிவதை விரும்பவில்லை.' , அழுகையை அடக்கி கம்பீரமாகப் பேசினாலும் அவளது குரல் உடைவதை பென்னட் கவனித்தார்.

'உதாசீனம் மூலம் என் இருப்பை நிலைப்படுத்தவும், பொதி சுமக்கும் கழுதை போல் மாறாத நுட்பங்கள் வழி உந்திச் செல்லவும் பழக்கப்படுத்தப்பட்டேன். என வாழ்வே இவ்வளவுதான். இதை மீறிய வழி ஒன்று கலையில் உள்ளது எனக் காட்டிய ஷூமன்னனை உள்ளூர வெறுத்தேன். அவரைக் காதலிக்காமல் ஒரு நாளும் இருந்ததில்லை, இன்றும். ஆனால் எல்லையை மீறி அவர் காட்டிய இசைப் பாதையில் கிளாராவுக்கு இடம் கிடையாது.'

'என்றாவது ஒரு நாள் அவர் தற்கொலை செய்துகொள்வார் என எண்ணியிருந்தேன். பிரக்ஞை இழந்த மனநிலையில் சிருஷ்டியின் உச்சத்தில் இருந்த ஷூபர்ட் போல இவரது ஆயுசும் குறைவே என்பதை உணர்ந்திருந்தேன். என்னைப் போன்றவர்கள் இன்னும் ஆயிரம் வருடங்கள் கூட வாழ்ந்துவிட முடியும். தூண்டிலில் மாட்டிய மீன் போல வானை அள்ளவும் அதன் மூலம் உயிரை விடவும் சபிக்கப்பட்ட உண்மையான கலைஞர்களின் தலைவிதி எதிர்பார்க்கும் பலி இது. கண்டிப்பாக இது சிறு வீழ்ச்சிகள் தாம். ஆனால் கலை எனும் அகண்டாகார ஆத்ம லயிப்பை கோரும் செயல்களுக்கு அவ்வப்போது நமது தரப்பிலிருந்து தரும் அன்பளிப்பு.'

விக்கித்து நின்றிருந்தார் பென்னட். ஐரோப்பிய இசைக் குழுக்களில் உணர்வற்ற 'மாவு பொம்மை' என ரகசியமாக பலர் சிரிக்கும் கிளாராவா இது? கிளாராவின் பிரக்ஞை மோதியதன் வலி பென்னட்டை துளைத்தது. அழுது முடித்து கண்ணீர் வற்றிய கிளாராவை வெறித்துப் பார்த்தார். முடிவற்ற ஒரு பயணத்தில் தொடக்கத்தைப் போல மனதைரியமும் அவநம்பிக்கையும் பென்னட் கண்களில் தெரிந்தன. இனி இந்தப் பெட்டியை கிளாராவிடம் கொடுப்பதில் பயனில்லை. ரெண்டு நாட்கள் பயணம் செய்த அலுப்பு கண்ணீரோடு கரைந்துபோனது போல நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள் கிளாரா.

இனி ஷூமன்னின் நாட்குறிப்புகளை படிக்கத் தொடங்குவேன் என நினைத்தார் பென்னட்.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 4

ராபர்ட் ஷூமன் கண்மூடி உட்கார்ந்திருந்தான். மாலை நேர செந்நிற வெயில் வனத்தின் இடைவெளி வழியாக விடாமல் நுழைந்தது. தூரத்தில் மரங்கொத்தி பறவையின் ர்டீட் ர்டீட் ஒலி கேட்டது. சுழல்கள் மண்டிய நதிக்கு முன்னால் பத்து வயது ஷூமன் உட்கார்ந்திருந்தான். ஒன்றிரண்டு தங்க நிற முடிக்கற்றைகள் அவனது மேல் உதடுவரை வழிந்திருந்தது. மோனமான புன்னகை அரும்பிய முகத்தில் காற்றின் அசைவுக்கேற்ப வெயில் நிழலாடிக்கொண்டிருந்தது. சட்டென அவனருகே இருந்த மரக்கிளையிலிருந்து பறவைகள் கூட்டாக சிதறிப் பறந்தன. வெளிச்சத்திற்குப் பழக சிரமப்பட்டன கண்கள். ஆற்றின் மறுகரையில் துலாம்பரமாக ஒரு உருவம் கையசைத்துக் கூப்பிட்டது. பச்சையும் சாம்பலும் கலந்த அவ்வுருவத்தின் சமையலறை உடுப்புத் தெளிவானது. அவனது அம்மா சத்தமாகக் கத்திக்கொண்டு கையசைப்பது தெரிந்தது.

'எமிலி இறந்துவிட்டாள். ஆற்றோடு போய்விட்டாள். சீக்கிரம் வந்துத் தொலை..'

எங்கிருக்கிறோம் எனப் புரியாமல் சட்டென எழுந்துவிட்டான். கனமான மரப்பாலத்தை வேகமாகத் தாண்டி தனது வீட்டை நோக்கி விரைந்தான். முன்செல்ல எத்தனிக்கும் குதிரை போல தடுமாற்றமான நடை. உண்மையில் அம்மா சொல்லியிருந்தால் தன்னுடன் இருக்க வேண்டுமே? முன் பின் திரும்பிப் பார்த்தால் அம்மாவைக் காணவில்லை.

முன்னர் வந்த கனவுகள் திரும்புகின்றனவா? வீட்டை அடைந்ததும் குழப்பத்துக்கு விடை கிடைத்தது. அப்பா தேடப் போயிருக்கிறார். ஜன்னலருகே நின்றபடி புல்வெளியில் மேயும் குதிரைகளை அம்மா பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். எதுவும் கேட்கத் தோன்றவில்லை. நேற்று எமிலி அணிந்த உடைகள் அவளது அறையில் சிதறிக்கிடந்தன.

'அக்கா, இந்தப் பாட்டைக் கேளேன்?'

'ராப், இரு துருவங்களும் இணைந்துவிட்டன பார்க்கிறாயா?'

ஷூமன்னுப் புரியவில்லை. என்ன சொல்கிறாள்?

உடையைக் தூக்கி ஷூமன்னின் கையை தனது முதுகுப்பகுதிகுள் நுழைத்து ஓரிடத்தைத் தடவினாள். 'ரெண்டு நாளாயிற்று', என அவள் சொன்னதும் தனக்குத் தான் முதலில் காட்டுகிறாள் என ஷூமன்னுக்குப் புரிந்தது.

'அப்பாவிடம் சொன்னியா?'

'இல்லை, தேவையில்லை.உனது விரல்களை விட பெறுமதி கொண்ட தைலங்கள் கிடையாது', பேசியபடி அவனது விரல்னகங்க்களால் அழுந்தத் தேய்க்கத் தொடங்கினாள்.

'எமிலி!'

மூர்க்கமாக கையை இழுத்துப்பிடித்து அவன் தப்பிக்காவண்ணம் கால்களை அவன் மேல் போட்டாள். கதறியபடி அவன் தனது பலத்தை முழுக்க உபயோகித்து தன்னைவிட ஐந்து வயது பெரியவளான எமிலியைத் தள்ளிவிட்டான். அவளது கை நகங்கள் அவனை பிராண்டியிருந்ததில் எரிச்சல். அவனது கைகள் கிடைக்காததில் தாங்கொண்ணா ஏமாத்ததில் அவள். வெறிகொண்டவள் போல முதலில் அவனை அடக்கியவள் திமிறி எழுந்த தனது தம்பியை பார்க்காமல் சுவர் பக்கம் திரும்பிக்கொண்டாள்.

'எமிலி, என்னால் முடியாது. நீ அப்பாவிடம் சொல்ல வேண்டும். இன்னும் திடமான மருந்தை அவர் வாங்கித் தரக்கூடும்..'

'சீ, வெளியே போ..கடவுளே மருந்து தந்தாலும் இந்த அரிப்பு போகாது..இன்று நேற்றா ஆரம்பித்தது? ஐந்து வருடங்களாக வெளியிலிருந்து அரித்து என் உள் வரை சாப்பிட்டுவிடும் போயிருக்கு..இங்க பார்..', என தனது நாக்கை வெளியே நீட்டினாள்.

பச்சையும் சிவப்புமான நிறத்தோல் காதுமடல் கழுத்து வழியாக வாய்க்குள் இறங்கி நாக்கில் முடிந்திருந்தது. இன்னும் ரெண்டொரு நாட்களில் உள்ளே பிரயாணம் தொடங்கும். நாக்கை உள்ளிழுத்தபின் கேவல் ஒலியில் அழத்தொடங்கினாள். ஷூமன் அவளது தோளில் சாய்ந்துகொண்டான். கேவல் நீண்ட மூச்சிழுப்பாக மாறும் வரை அக்காவை கட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். சலனமற்ற அவளது பாழ் தோற்றம் நிர்கதியற்ற மெளனமாய் ஏங்கி நின்றது.

'பாடு..உன்னோட பியானோ அறைக்கு போவோமா?'

'பாட மட்டும் வரலை..என் வகுப்பில் இருக்கும் ஒரு பொண்ணைப் பற்றி பேசணும்...'

'ஆ! காதலா? பெரியவனா மாறிட்டியா தம்பி', என ஷூமன்னைக் கட்டி அணைத்தபடி ஜன்னல்வழியாக கீழே எட்டிப் பார்த்தாள். அம்மா கீழே நின்றுகொண்டிருந்தார். படீரென ஜன்னலைச் சாத்தினாள் எமிலி.

'முழுவதும் சொல்லவிடு..இப்படியெல்லாம் கத்தி கூப்பாடு போட்டா கீழே போய்விடுவேன்..'

இப்படித்தான் ஜோவானா பற்றி ஷூமன் தனது அக்காவுடன் பேச ஆரம்பித்தான். பின்னர், ஆங்கிலேய குடும்பத்திலிருந்து மார்கரெட், இத்தாலியப் பெண் அல்பினா, ஜெர்மன் அரச குடும்பத்துப் பெண் காதரீன் என பலவித காதல்கள் எமிலியின் அறையில் விஸ்வரூபம் கொள்ளத் தொடங்கின. பருவத்துக்கு ஏற்றார்போல காதலிகளுக்கு பரிசும் மாறும். ஆனால் எல்லார் பெயரிலும் பாடல் உண்டு, இசை மழை உண்டு. பல காதல்கள் எமிலியின் அறையில் தொடங்கி அங்கேயே முடிந்துவிடுவதும் உண்டு. பல மணி நேரங்கள் ஷூமன்னைப் பேசச் சொல்லி கேட்டபடி படுத்திருப்பாள் எமிலி. தட்ப வெட்பம், பசி தூக்கம் என காலப் பிரக்ஞை இல்லாத பருவம். உயிர்ப்போடு ஷூமன் சொல்லும் சந்திப்புகளை தனதாக்கிக் கொண்டாள் எமிலி. காதல் மாற மாற அவள் மேல் ஊர்ந்த தடிப்புகள் தொலை மூடத் தொடங்கின. மருத்துவரும் பெற்றோரும் கைவிட்ட நிலையில் கனங்கு போல உயிர்ப்போடு அவளை வைத்திருந்தது ஷூமன்னின் காதலும் இசையும் தான். அவளால் புது காதலிகள் பிறந்தனர், பிரிவுகள் மறந்தன.

சொனாட்டாவில் உச்சம் கொண்ட காதல் செரநேடில் கவித்துவம் கொள்ளும், பின்னர் ரோண்டோவில் விரிசல் பெற்று சோக சொனாட்டாவில் சமாதி ஆகும். பல புது வடிவங்களையும் கேளிக்கை பாட்டுகளையும் உருவாக்கத் தொடங்கிய இந்த சமயத்தில் இக்லாஸ் டார்ன் எனும் இசைக் கிறுக்கனை சந்தித்தார்.

 

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 2

பளிங்குத் தரை பாவித்த அந்த விசாலமான அறைக்குள் நுழைந்தபின்னாலும் உங்களால் அந்த சிறுமியை கண்டுபிடித்துவிடமுடியாது. நடனப் பயிற்சிக்காக மரப்பலகைகளால் பதியப்பட்ட அறை பியாநோக்கூடமாக அவளது அப்பா மாற்றியிருந்தார். மிக உயரமான தேக்கு மரக்கதவுகள், ஜன்னல் சீலைகள். ஒரு பெரிய அரசவைக்கு அரங்கத்துக்கு உண்டான அலங்கார வேலைப்பாடுகள். பாரீஸ் கபேக்களின் அண்மைக்கால பேசுபொருளாக இருக்கும் அனைத்து வகை பியானோக்களும் அங்கு இருந்தன. அறையின் மூலையில் இருந்த ஒக் மரத்தாலான பியானோவை வாசித்துக்கொண்டிருந்தாள் அந்த சிறுமி. உங்கள் காதுகளுக்கு கனத்த பியானோ தந்திகள் அதிர்வு இனிமையாகத் தோன்றலாம். அவளுக்கு அருகே உட்கார்ந்திருந்த அவளது தந்தை பிரெட்ரிக் தூங்குவது போல கண்ணைக் மூடிக்கொண்டிருந்தார். அவரது கைவிரல்கள் தன்னிச்சையாக தூரிகையாக மாறி காற்றில் ஓவியங்களைத் தீட்டிக் கொண்டிருந்தன. அச்சிறுமியின் முகத்தில் லயிப்பு சிறிதளவு கூட இல்லை. சாவி கொடுக்கப்பட்ட பொம்மையைப் போல  அவளது மெல்லிய விரல்கள் ஸ்டைன்வே பியானோவின் விசைகளை பாலே நடனக்காரியின் கால்களைப் போல் தாவித்தாவி இசைத்துக்கொண்டிருந்தன. ஆனால் உங்களுக்கு கேட்கும் இனிமையான ஒலிகள் அவளுக்குக் கேட்காது. ப்ரேட்ரிக்கின் கைவிரல்களின் தாளகதிக்கு ஏற்ப அவளது கைவிரல்கள் துள்ளிக்கொண்டிருந்தன.

'மறுபடியும். ஜி ஸ்கேலில் தொடங்கு..' - கண்ணைத் திறக்காமல் பிரெட்ரிக் சொன்னதைக் கேட்டு ஒரு நொடி தாமதித்து மீண்டும் தொடங்கினாள்.

நீங்கள் இன்னும் அருகே சென்று பார்க்கலாம். அவள் தந்தையின் முன் இருந்த இசைக்கோவை வாசிக்கும் அவள் முன் இருக்காது. ஐரோப்பாவிலேயே நோட்சைப் பாராது இசைக்கும் முதல் பியானோ கலைஞாக நீ மாற வேண்டும் என்பது அவளது மூன்றாவது வயதில் சொல்லப்பட்டது. அம்மாவிடம் பால் குடிப்பதை நிறுத்துவதற்கு முன்னரே பியானோ கற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கியவள். பயிற்சிகளுக்கு இடையே அம்மாவின் அரவணைப்பில் பால் குடித்தபிறகு மீண்டும் தொடங்குவாள். ஐந்து வயது வரை.

அருகே நெருங்க நெருங்க சத்தம் அதிகரிக்கிறது. சிக்கெடுக்கும் தாயைப் போன்ற சங்கடமற்ற முகப்பொலிவுடன் பிரெட்ரிக் உட்கார்ந்திருக்கிறார்.

'அப்பா, இன்னும் எத்தனை முறை இதையே வாசிக்க வேண்டும்? சலிப்பாக இருக்கிறது..' - அவள் பேசி முடிக்கவில்லை, பிரேட்ரிக்கின் சிவப்பேறிய கண்கள் உங்கள் மேல் நிலைகுத்தி நிற்கிறது. பதட்டப்பட வேண்டாம். பயிற்சியின் போது மட்டுமல்ல மற்றவர்களிடம் பேசும்போதும் அவரது பார்வை பேசுபவரைத் தாண்டி எங்கோ இருக்கும். முடிந்தால் கிளாரா அருகில் உட்கார்ந்து பயிற்சியை வேடிக்கை பாருங்கள்.

'நூறு முறை வாசித்தும் இசை மட்டும் தான் கேட்கிறது. இந்நேரம் நீ அதைக் கடந்து இந்த வரிகளின் ஆத்மாவை வெளிப்படுத்தியிருக்க வேண்டும். பிசிறின்றி நேரக்கவனத்துடன் வாசிக்க நீ ஒரு பறவை அல்ல. இரை தேடுவதும், மக்களை கவர்வதும் அல்ல உன்னோட வேலை. அதற்கு ஐரோப்பா கேளிக்கை விடுதிகளில் வாழ்நாள் பயிற்சி தேவைப்படாத பல பெண்கள் இருக்கின்றனர். நீ தேடுவது இசையில் உள்ளது.இதை உருவாக்கியவனின் உணர்வைத் தேடு.'

ஒரு கணம் பிரேட்ரிக்கின் வார்த்தைகள் உங்களை அதிரவைக்கும். எட்டு வயது சிறுமியிடம் பேசக்கூடிய வார்த்தைகளா அவை?

டிரேஸ்டன் நகரம் வாய் மூடுவதில்லை. பகலின் எந்த நேரத்திலும் பிரெட்ரிக் வசித்த எம்மானுவல் தெருவைக் கடப்பவர்களுக்கு பலவித அலறல்கள் கேட்கும். நீங்களும் அதைக் கேட்டபின் அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்திருப்பீர்கள். பக்கத்து அறையில் உலர்ந்த திராட்சை போன்ற சருமம் கொண்ட வீக்கிடம் கேட்டுப் பாருங்கள். ரெண்டு மணி நேரங்களுக்கு முன்னர் ஓரடி நீளமுள்ள காய்ந்த விறகுக்குச்சி அவனது கைவிரல் முட்டிகளில் என்ன செய்துகொண்டிருந்தது எனச் சொல்லும்.'பரிதாபம்' என்பதைத் தவிர நீங்கள் என்ன சொல்லிவிட முடியும். நான்கு வயதில் மோட்சார்ட், ஐந்தரை வயதில் ஆண்ட்ரியா ஸ்னைப்பர் என ஐரோப்பாவின் இசை அரங்கங்கள் பால் வாசம் மாறாத இளம் மேதைகளால் நிரம்பி வழிகிறது.இன்னும் இரண்டு வருடங்களில் கிளாரா மேல் இருக்கும் கவனம் திசை திரும்பிவிடும்.

வாசிப்பு அறையில் இருப்பதால் குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டுப் பொருட்கள் இல்லை என நினைப்பீர்கள். பத்து நிமிடங்களில் எம்மானுவேல் சாலை வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்துவிடலாம். கீழே இருக்கும் இரு வரவேற்பறைகள், உயரமான சுவர்களைக் கொண்டு பயிற்சி அறை, அதை ஒட்டி இருக்கும் சமையலறை, முதல் தளத்தில் இருக்கும் வாத்தியக்கருவிகள் அறை என எங்கும் ஒரு பொம்மை கூட கிடையாது என உங்களுக்குத் தெரியவரும். நான்கு வயது முதல் பனிரெண்டு வயது வரையான பத்து குழந்தைகள் இருக்கும் வீட்டில் பொம்மைகளோ விளையாட்டு சாமான்களோ இல்லையா என நீங்கள் திகைக்கக்கூடும். பியானோ பழுதுபார்க்க வந்த டிரேஸ்டன் அரசவை பாடகர் கேட்ட போது பிரெட்ரிக் அளித்த பதில், 'தேவைப்படவில்லை'.

பனித் துவாலைகள் இறுகி கடும் பொழிவு தொடங்கிய டிசம்பர் மாத இறுதியில் கிளாராவுக்கு செய்தி வந்தது. ஷுபர்ட் இறந்து விட்டான். உலகின் கடைசி கலைஞன், கிளாராவின் ரகசிய காதலன் இறந்துவிட்டான். என்றாவது ஒரு நாள் வியன்னா நகர் அரங்கில் அவனது இசையைக் கேட்டுவிடுவோம் என்பது கிளாராவின் நித்தியக் கனவு. நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அரங்கின் பின்பகுதிக்குச் சென்று காத்திருக்கும் பல நூறு ரசிகர்களை விலக்கிவிட்டு கடைசி மூலையில் மறைவாய் நிற்கும் தன் கரத்தைப் பற்றி முத்தமிடுவான் என விழி மூடிய கணங்களிலும் நாணுவாள்.

கதவைத் திறந்து செய்தி கேட்ட ஆல்வினுக்கு மயக்கம் வராத குறை. கனமான நாதங்கியை நடுங்கும் விரலால் பற்றியபடி சுவரில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான். இத்தனைக்கும் ஷூபர்ட்டை அவனுக்குப் பிடிக்காது. ஊரில் உள்ள பெண்களை எல்லாம் கவரும் கலைஞனை எந்த ஆணுக்குப் பிடிக்கும்? ஆனால் அவனது நடுக்கம் அதனால் அல்ல. தந்தை பிரேட்ரிக்கின் எப்படி எதிர்வினையாற்றுவார் என அவனுக்குத் தெரியும். மோட்சார்ட் இறந்த வாரம் முழுவதும் அவர் உண்ணவில்லை, உறக்கம் கூட கனவிழிகளின் கட்டுப்பாட்டில் திறக்கும் மூடும்.

முதலில் செய்தியை அவர் நம்பவில்லை. ஷூபர்டின் இறப்பு செய்தி கூட இவ்வளவு தாமதமாக வருமா? ஒரு மாதமாக அவனது இருப்பில்லாமல் உலகம் இயங்கத்தான் செய்ததா? பின்னர் அவன் கடைசியாக ஆசைப்பட்ட பெத்தொவனின் தந்தியிசையைக் கூடக் கேட்காமல் மறைந்தான் எனக் கேள்விப்பட்டது மடை உடைந்தது.

பிரெட்ரிக் அழுது கிளாரா பார்த்ததில்லை. தங்கை ஜோஹான்னவோடு அம்மா பிரிந்தபோது கூட. வல்லமை தரும் மேன்மை நட்டுவாக்கிளியின் புடைத்த கொடுக்கைபோல வீரியம் கொண்டு வலி உண்டாக்கும். வரவேற்பறையை விட்டு வெளியேற அவருக்கு ஒரு வாரம் ஆனது. பள்ளம் நிரவி தவளை எட்டிப்பார்க்க மேலும் ஒரு வாரம் ஆனது.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 1

அன்புள்ள கிளாரா,

இருபது பக்கங்கள் கிறுக்கிய கடிதத்திலிருந்து சொற்களைப் பொறுக்கி எடுத்து இந்த கடிதத்தை உனக்கு அனுப்புகிறேன். என்னை மீண்டும் உமிழ்ந்த எல்ப் நதியை சபித்தபடி ஒவ்வொரு நாளின் கொடிய விடியலை எதிர்பார்த்து நிற்கிறேன். எங்கோ ஒரு நினைவறையை தாங்கி நிற்கும் வலைகளை பிய்த்து எறிவது போல அவனது உருவத்தை அழிக்க முற்படுகிறேன். முன்னர் நாம் ஆஸ்த்ரிய பனிப்பாறை வெடிப்புகளைக் காணச் சென்றது வியாகூலமாக நினைவுக்கு வருகிறது. மீண்டும் மீண்டும். உறைந்து துண்டாகிவிடும் என நான் சொல்வதையும் கேளாது சிறுகுழந்தையைப் போல பனிப்பாரறைக்கு அடியில் ஓடிய நீரோசையைக் கேட்க காதைத் தரையில் அழுத்திப் படுத்துக்கிடந்தாயே. நீ புனல் நீரிடம் சொன்ன ரகசியத்தை எல்ப் நதி என்னை உமிழும் முன் பகிர்ந்துகொண்டது. நீராவி போல என்னுள்ளே மேலெழும்பி நெஞ்சு அதிர விழுந்தபடி உன்னுடைய சிமிக்ஞைகள் வெளியேற வாசலின்றி தவிக்கின்றன. காதலியின் மூச்சுக்காற்று என் இருப்பின் பதாகை போல எனப் பாடிய ஷூபர்ட்டிடம் கடன் வாங்கிய சில வரிகளை இத்துடன் இணைத்துள்ளேன். அந்த இசைக்கோப்பை உனது பியானோவில் மெல்ல இசைக்கவேண்டும், நதியிடம் கிசுகிசுப்பதைப் போல.

அன்பு முத்தங்கள்,

ராபர்ட் ஷூமன்.

வில்லியன் பென்னட் கடிதத்தை மூடி வைத்தார். தனது நடுங்கும் கைகளில் கத்தையாக ஷூமன்னின் கடிதங்கள். போதும். ஒன்று படித்தால் போதும். ரெண்டாக வெட்டிய மண்புழுவைப் போல உணர்ந்தார். மென்டல்சன் இறந்த நாள் முதல் மனம் அலைக்கழித்தபடி இருந்தது. ஏன் இப்படி கலைத்தன்மை திரண்டு பீறிடும் சமயங்களில் அகால மரணங்கள்? காற்றில் துடிக்கும் மெழுகுச் சுடர் போல அலைக்கழிப்புகளை கைக்கொள்ளத் தெரிந்த கலைஞனை துரத்தும் சாபக்கேடு.

மார்ச் மாதம் உருகி வழிந்து ஏப்ரலுக்குள் நுழையத் தொடங்கியது. 1865 ஏப்ரல். நேற்று டிரஸ்ட்னுக்கு வந்து இறங்கியதிலிருந்து கிளாராவோடு பேச முடியவில்லை. அவளைச் சந்திப்பதை தவிர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பயணம் முழுவதும் மனதை வியாபித்தது என்றாலும் ஷூமன் அதை விரும்பியிருக்க மாட்டார் என்பதை உணர்ந்திருந்தார் பென்னட்.

கடிதங்களிலிருந்து அலைபாயும் தனது மனதை திசை திருப்ப அறையை சுற்றிப் பார்த்தார். மிக விசாலமான படிக்கும் அறை. மத்தியில் டேனியல் சன்ஸ் பியானோ கம்பீரமான ராஜா போல வீற்றிருந்தது. ஓக் மரச் சட்டகத் தூண்களுக்குப் பின்னால் தனது வருகையை தேவ தூதுவர்களுக்கு அறிவிக்கும் மடோன்னாவின் ஆளுயர சிலை சுவரோடு ஒன்றியிருந்தது. மஞ்சள் நிற ஜன்னலிலிருந்து கண்ணுக்குத் தெரிவதெல்லாம் வானம் தான். தூரத்தில் டிரஸ்டன் நகரின் மதில்சுவர் தெரிந்தது. சட்டென பென்னட்டுக்குத் தோன்றிய வார்த்தை தவிப்பு. தவிப்பு. ஷூமன் மட்டுமல்ல கிளாராவின் தவிப்பு பிராம்ஸின் ஏக்கம் என அறையின் பரிமாணங்கள் மூச்சு முட்டுவது போலிருந்தது.

கையிலிருந்து கடிதங்களை மேசைக் குடுவைகளுக்கு அருகில் வைத்தபின் பியானோ அருகில் நின்றார். இந்த அகோர மெளனத்தை ஒரே ஒரு மீட்டலில் கலைத்துப் போட்டுவிடமுடியும். மரணத்துக்குப் பின் எஞ்சுவது நினைவுகள் மட்டுமே என எழுதிய ஷேக்ஸ்பியர் ஒரு முட்டாள். எதையும் அனுபவித்து அறியாதவன். எஞ்சுவது இழப்பு மட்டுமே. வெற்றிடம். அதைத் தாண்டி ஒன்றும் கிடையாது. இருப்பின் தவிப்பைப் போல இல்லாமையின் இழப்பு அபாயகரமானது. அப்பாவித்தனங்கள் நிறைந்த தைரியம் போல, ஓடும் ஆற்றில் குதித்த ஷூமன் போல. பியானோவை இசைக்க இயலாத தனது கைகளை வெறுத்தபடி ஜன்னலுக்கு அருகே சென்று ஆழமான மூச்சிழுத்தார். அருகில் இருந்த கண்ணாடியில் தனது முகத்தைப் பார்க்க கொடுமையாக இருந்தது. பேயைப் பார்ப்பது போல வெளுத்த சருமம். ஸ்காத்லாந்து ரத்தத்தை தன்னுள் செலுத்திய பாட்டியின் வெண்மையான முகம். பனிக்கட்டியால் செய்தது போல. வறண்ட சதைக்கூண்டு.

ராபர்ட் ஷூமன் வெளியிடாத சிம்போனிகளைப் புரிந்து கொள்வது பென்னட்டுக்கு அத்தனை சுலபமான விஷயமாகத் தோன்றவில்லை. அதுவும் இருக்கும் அவகாசமோ குறைவு. மூன்றே மாதங்கள். லெப்சைக் இசை அரங்கத்தில் இன்னும் மூன்று மாதத்தில் நடக்க இருக்கும் இசை மாஸ்டர்கள் எனும் விழாவில் ஷூமன்னின் வெளியிடாத இசையை அரங்கேற்ற வேண்டும் என கிளாரா ஆசைப்படுவது நடக்கக்கூடிய ஒன்றாகத் தெரியவில்லை. மூன்று மாதங்களில் ரெண்டு சிம்பொனிகள். ஐரோப்பாவின் பிரபலமான பியானோ கலைஞரான கிளாராவால் முடியாததை பென்னட் சாதிக்க வேண்டுமாம். சிறுவதிலேயே பெரியவள் போன்ற முதர்ச்சி வந்ததன் விளைவு. கணவனின் இழப்பை கையகப்படுத்தி மனதில் வியாபித்திருக்கும் பாரத்தின் அளவை கணிக்க முடியாத முதிர்ச்சி. மரப்பொம்மையை இழந்த குழந்தை உலகத்தையே கைமாறாகக் கொடுத்துப் பெற நினைக்கும் தவிப்பு அறியாத முதிர்ச்சி. அடுத்தது என்ன என தெளிவான திட்டங்களினால் கையில் கிடைக்கும் முத்துக் கல்லை கூழாங்கல் என நினைத்து ஆழ்கடலை நோக்கி தூர வீசும் முரட்டு முதிர்ச்சி.

தனது நெருங்கிய நண்பன் ஷூமன்னை மனநிலை மருத்துவமனைக்குச் சென்று பார்ப்பதற்கு அனுமதி மறுத்த கிளாரா. தனது ஒன்பதாவது குழந்தையைப் பார்த்திராத கணவனிடம் அவனைக் காட்டுவதற்குச் செல்லாத கிளாரா. கடைசி முறை காணச் சென்றபோதும் தனது காதலன் பிராம்சுடன் ஜோடி சேர்ந்து விரிசலை சாத்வீகமாக முன்மொழிந்த கிளாரா. உலகை வாய் வழியாக அறிய முற்படும் குழந்தை போல இசையை தனது இருப்பின் அடையாளமாக, உலகின் சாராம்சமாக உணர்ந்த மேதையை உதாசீனப்படுத்திய கிளாரா.

நினைத்துப் பாக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் பென்னட்டுக்கு வெறுப்பு கூடிக்கொண்டு போனது. எதற்காக டிரேஸ்டன் வரச் சம்மதித்தேன்? நாளை கிளாரா வந்தவுடன் பொறுப்புகளை ஒப்படைத்துவிட்டு இங்கிலாந்துக்குத் திரும்பவேண்டும். ஒரேடியாக. கப்பலில் போர்ட்ஸ்மவுத் துறைமுகத்தை சென்றடையும் சித்திரம் இப்போது நினைக்கையில் பெருத்த ஆசுவாசத்தை அளித்தது. விலைமதிப்பற்ற இழப்பை ஏற்றுக்கொண்டு அரவணைக்கத் தெரியாத பிணங்களின் நிழலை தரிசிப்பது கூட பாவச் செயல்.

காத்திருக்கும் நேரத்தில், ஷூமன்னின் சிம்பனி எண் மூன்று , நான்கு மற்றும் ஆர்கஸ்ட்ராவுக்காக எழுதிய சேம்பர் இசை கோப்புகளை பென்னட் பார்வையிட்டார். அவரால் அந்த இசைக்குறிப்புகளோடு மனம் ஒன்றமுடியவில்லை. மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவர் என அனைவராலும் முத்திரை குத்தப்பட்ட ஷூமன் ஏன் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே இருந்தார். எழுதுபவர்களெல்லாம் சமநிலையோடு இருக்கிறார்களா என்ன எனக் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டார். ஆனாலும் ஏன் இத்தனை வேகம்? அதுவும் கைவிரல்கள் பாதிக்கப்பட்டு உடலை அசைக்கவே சிரமப்பட்ட நேரத்திலும் இசை புனைய அவசியம் என்ன?

'ஒரு கலைஞனைப் புரிந்துகொள்ள அவனது ஸ்டூடியோவுக்குச் செல்' என ஷூமன் சொன்னதை நிழலாடியது. கருகிய சருகுகள் போன்ற ஸ்தூலமிலா வார்த்தைகள் நம் மேல் ஒட்டிக்கொள்ளும் வாசனைத் தடம். எண்ணிலடங்காத தத்துவங்களை ஷூமன் வாழ்க்கை முழுவதும் சொல்லியபடி இருந்தார். அது எந்தளவு அவரது வாழ்விலும் உண்மையாகிப்போனது?!

முதல்முதலாக பிராம்ஸ் எனும் சிறுவனை சந்தித்த நாளில் பென்னட்டுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், 'கடவுள் தந்த சொத்துகளை ரசிக்க ஒரு மனநிலை வேண்டும். அதிர்ஷ்டம் நம்மேல் படிவது போல், கலை நமது அழகில் வெளிப்பட்டுவிடும். இன்று பூத்த சூரியகாந்திப் பூ போன்ற இளமை பிராம்ஸின் முகத்தில். பியானோ கலைஞனின் விரல்கள் போல தடிமனானது அல்ல. உன் ஊரான யார்க்கில் விளையுமே அதைப் போன்ற மிருதுவான இளம் சிவப்பு கேரட். அவன் இசைக்கும்போது முகத்தில் தெரிந்த பொலிவை விட இசை என்ன சொல்லிவிடமுடியும்? கலைஞனின் ஆன்மா அவனது விரல்களில் இல்லை. அவனது கம்பீரத்தில். பல இரவுகளைப் போல இன்றிரவும் எனக்குத் தூக்கம் கிடையாது. மனவெழுச்சியினால்.'

நண்பனே, உன் சொற்களை விடவா உனது இசைக்கு பெருமை அதிகம்? ஆல்ப்ஸ் மலைச் சிகரத்தில் நிற்பவன் சிறு குன்றின் நிழலைக் கண்டு பதட்டப்படுவானா? எதற்காக நீ விட்டுச் சென்ற இசையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்? இதுவரை சொல்லாத எந்த ரகசிய சிமிக்ஞையை அதில் ஒளித்து வைத்திருப்பதாக கிளாரா எண்ணுகிறாள்? என்னை மன்னித்துவிடு நண்பா, உனது காதலின் மதிப்பை அறிந்த என்னால் அது சிறுமைப்படுவதை காண முடியாது. மழைமுன் வரும் வாசம் போல மனம் முழுவதும் பகுத்தறிய முடியா கோபம், ஆற்றாமை. தவிப்பின் உச்சகட்டத்தில் நிலைகொள்ளாமல் அறையைச் சுற்றி வந்துகொண்டிருந்தவர் திடீரென முடிவெடுத்தவர் போல வீட்டை விட்டு வெளியேறினார்.

பேயைக் கண்டதைப் போல வெளிறிய முகத்தோடு டிரேஸ்டன் நகரை விட்டு ஹாம்பர்க் நகரத் துறைமுகத்துக்கு விரைந்ததாக பின்னிரவில் வீட்டுக்கு வந்த கிளாராவிடம் வேலையாள் தெரிவித்தான்.

(தொடரும்)

வெளியிட்ட 'வலசை' சிற்றிதழ் நண்பர்களுக்கு நன்றி.

 

சிறுகதை: தர்ப்பை

சொல்வனம் இதழில் வெளியான சிறுகதை.

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் கதைகள் பற்றி.

சொல்புதிது குழுமத்தில் எஸ்.ராவும் புனைவும் என்ற திரியில் எழுதியது. வருங்கால சந்ததியினருக்காக இங்கு சேமித்து வைக்கிறேன்.

 

*

எஸ்.ராவின் புனைவைப் பொறுத்தவரை கிட்டத்தட்ட அவரது எல்லா சிறுகதைகளையும் தொகுப்பாகப் படித்துள்ளேன். நாவலில் - நெடுங்குருதி, உறுபசி, யாமம் மட்டும்  படித்துள்ளேன். இவற்றை மட்டும் முன்வைத்து விமர்சிப்பது சரியாக இருக்காது என்றாலும் ஒரு சில அப்சர்வேஷன்களை மட்டும் எழுதுகிறேன்.
 
ஒரு வார்த்தை, ஒரு வரி மாறினால் கூட சிறுகதையின் இயல்பே மாறிவிடும் கச்சிதமான கட்டுக்கோப்புடைய  சு.ரா, அசோகமித்திரன் எழுத்துகளுடன் இவரது கதைகளைக்  கம்பேர் செய்யக் கூடாது என்பது முதல் விதி. அவர்கள் எழுதிய கதைகள் சீட்டுக்கட்டு கோபுரம் போலக் கட்டப்பட்டவை. பல சமயங்களில் ஒரே ஒரு வரி கதையையே திருப்பிப் போட்டுவிடும் - மீண்டும் படிக்கத் தூண்டும்.  அவர்கள் எழுதிய கதைகள் கச்சிதமான  (நவீனமான) கதை சொல்லல் முறையில் எழுதப்பட்டவை. ஓரளவுக்கு சிறுகதையின் இயல்பு இப்படி இருக்கவேண்டும் என்றாலும், இதை எல்லாருடைய பாணியிலும் பொருத்திப் பார்க்க முடியாது.
 
எஸ்.ரா எழுதிய ஆரம்பகாலகட்ட சிறுகதைகள் சாதாரண சம்பவங்களை முன்வைக்கும் இயல்பான கதைகள். கிட்டத்தட்ட முதல் இருபது முப்பது கதைகள் அப்படித்தான் இருந்தன. பின்னர் மெல்ல பின்நவீனத்துவ பாணிப்  படிமங்களை, கருக்களை உள்புகுத்தத் தொடங்கினார். ஆனால் பின்நவீனத்துவ பாணியில் விளையாட்டாக சிதைத்துப் பார்ப்பது என மொழி அளவில் மட்டும் அம்முயற்சிகள் நின்றுவிட்டன. வடிவ சோதனை, கதைக் கூறும் பாணியை சிதைத்துப் பார்ப்பது மட்டுமே பின்நவினத்துவம் எனப் பலர் சொன்னதைக் கொண்டு அவரது கதைகளைப் படிக்கலாம். ஆனால், அவை சரியான பின்நவீனத்துவ பாணியா என்பது கேள்விக்குரியதே.
 
பின்நவீன அல்லது  நவீனதத்துவ  பாணியில் கதைகள் எழுதலாம் - அவற்றை சொல்லவரும் கதைக்கரு , அல்லது உபயோகப்படுத்து படிம மொழி  தீர்மானிக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். அவ்விதத்தில் அசோகமித்திரனின் காலமும் ஐந்து குழந்தைகளும் எனக்குச்  சிக்கலில்லாத பின்நவீனத்துவக் கதையாகத் தெரிந்தது.
 
எஸ்.ராவின் எழுத்தில் எனக்கு பெரிய  தடைகளாக இருப்பவை:-
 
1. சிறுகதையின் ஆதி விதியான - சொல்லாதே, காட்டு.
 
இதை மிக மிக குறைந்த கதைகளில் மட்டுமே செய்துள்ளார். அவரது கதைகள் பெரும்பாலும் சொல்லப்படுவை. எதையும் புற நிகழ்வுகளில் உணர்த்துவதில்லை. இது ஒரு தப்பா? கட்டாயம் இல்லை. கி.ரா, யுவன் எல்லாருமே கதை சொல்லிகளாகவே அட்டகாசமான கதைகளை உருவாக்கியவர்கள். ஆனால், அவர்களது கதை சொல்லி உபயோகிக்கும் மொழி பேச்சு பாணியில் இருக்கும். சரளமாக பலதரப்பட்ட  பேச்சு வழக்குகள், சொல்லாடல்கள், பெரிய தத்துவங்கள் வந்து விழும். எஸ்.ராவின் கதைகளில் ஒரே போன்ற மொழி பயன்படுத்துவதால், கதை சொல்லலாக மிக பலவீனமாக இருக்கும். இதைத் தான் நாம் மிக தட்டையான ஒரே போன்ற மொழி எனக் குறிப்பிடுகிறோம் என நினைக்கிறேன்.
 
2. அவரது மொழி மிகச் சாதாரணமானது.

இது தப்பா? கிட்டத்தட்ட, அசோகமித்திரனின் எல்லா கதைகளும் மிக எளிமையான மொழியில் எழுதப்பட்டவையே. பின்னர் என்ன சிக்கல்? எஸ்.ராவின் மொழி ஆழமில்லாமல் இருப்பது சிக்கலில்லை. அவரது சொற்றொடர்கள் கதைக்குத் தேவையான உணர்வுகளை எனக்கு வழங்கவில்லை என்பது தான் சிக்கல். ஒன்று - கட்டுக்கோப்பான சொற்றொடர்கள் மூலம் சரளமாகச் சொல்வதில்லை. மேலும், மிக உதிரியான சொற்றொடர் வரிசையாக மாறி, அவற்றில் ஒன்றே ஒன்று மட்டும் கவித்துவ  ரீதியாக நின்றுவிடும். அந்த கவித்துவ வரி சொல்வதையே பல வரிகளில் நீட்டி எழுதியிருப்பார். அவை ஒரு பத்தியாகப் படிக்கும்போது, எனக்கு ஒட்டாமல் இருக்கிறது. இதனால், அவரது சொற்றொடர் வரிசை பல சமயங்களில் ஏமாற்றமளிக்கும். பல சமயங்களில், வாய்விட்டு சரளமாக  படிக்க முடியாத கதைகளாக இருக்கும். ஏனோ, எனக்குச் சிறுகதைகள் வாய்விட்டு சத்தமாகப் படிப்பது பிடிக்கும். பல நல்ல கதைகளின் லயமே மிக ஈர்ப்பாக இருக்கும். நல்ல அனுபவமாக  இருக்கும். அது எனக்கு இங்கு மிஸ்ஸிங்.
 
3. கதை மாந்தர்களின் உணர்வுகள் வாசகர்களுக்குக் கடத்தப் படுவதில்லை - கதைச் சொல்லி, பேசிக்கொண்டே இருப்பதால் வரும் சிக்கல்.

அவரவர் மொழியில் இயல்பாகப் பேசினால், ஒருசில வார்த்தைகள் கொண்டே கதை மாந்தர்களின் உணர்வுக்குள் நம்மால் நுழையமுடியும். எனக்குக் கோபம் வருகிறது, எரிச்சலாக இருக்கு - என மாந்தர்கள் பேசுகிறார்கள் - அவர்களது செயல்கள் மூலம் பெரும்பாலும் வெளிப்படுவதில்லை. இதனால் காட்சிப்படுத்துதல் அமையவில்லை, கதாப்பாத்திரங்கள் என்னைப் பாதிக்கவில்லை.
 
மேற்கூறிய குறைகள்  சிலவகைக் கதைகளுக்குக் கச்சிதமாக ஒத்துப்போகும். பத்திரிகை பாணியில் செய்தியறிக்கையாகப் படிக்கும்போது, மிக இயந்திரத்தன்மையான மொழி கைகொடுக்கும். அவரது 'புத்தனின் குளம்', 'நயனம்', 'பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் மழை', 'கற்மண்டபம்' போன்றவை. அவை கதையாக நமக்குப் பிடித்துவிடும்.
 
இதனாலேயே ஓர் எல்லை வரை,சுஜாதா கதைகள் மிக மேலோட்டமாக  இருந்தாலும் அதில் இருக்கும் கட்டுக்கோப்பு, அனுபவம் எஸ்.ராவின் சிறுகதைகளில் கிடைப்பதில்லை எனச் சொன்னேன் (சுஜாதா திரியில்). எந்தவிதமானக் கதையாக இருந்தாலும், சிறுகதையில் கட்டுக்கோப்பு அவசியம் என நினைக்கிறேன். அதனாலேயே , கதைக் கருவுக்கு ஏற்றார்போல மிக ஆழமான அர்த்தம் பொதிந்த மொழி அமையவேண்டும் என்றும் நினைக்கிறேன்.
 
நாவலிலும் இப்படிப்பட்ட குறைகள் உண்டு. ஆனால், யாமம் (வரலாறு நோக்கு), நெடுங்குருதி போன்ற படைப்புகளுக்கு அவை இயல்பாகப் பொருந்தி விடுகின்றன. நீண்ட கால இடைவெளிக்கதைகளாக இருப்பதால், படிக்கப் படிக்க அவரது நாவலில் புழங்கும்  பாத்திரங்களுடன் ஒத்துப் போக முடிந்தது.

தடம் - வார்த்தைகள் வழுவும்போது - 4

ரகசியம் சொல்வதுபோல் குனிந்து அந்த பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்தேன்.முணுமுணுக்கும் அவள் உதடுகளுக்கு பத்து வயதாகியிருக்கும்.

`இந்த இடத்துடன் கடல் முடிந்து போக வேண்டும்` - உலர்ந்து போன உதடுகளால் சொன்னதையே திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.மணலில் தங்கியிருந்த நுரைகள் சின்ன கற்களுக்குள் மறையும்வரை உற்றுப் பார்த்தாள்.பின்னர், கண்களை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்த போது அவள் கண்ணீர் காற்றில் அடித்துச் சென்றது. திட்டு திட்டாய் மணற் துகல்கள் கைகளில் பரவியிருந்தன.

`பறவைகளைப் பார்க்க என் அப்பாவுடன் தினமும் இங்கு வந்துவிடுவேன்` - கைகளைத் தட்டி மணலை அதன் வீடுசேர்த்தாள்.

`இங்கயா?`

தலையை மேலும் கீழும் ஆட்டியபடி -`இங்கன்னா, அதோ அந்த பாறகிட்ட படுத்துக்குவோம்.நிலா முழுசா இருந்தா எல்லா பறவையும் தண்ணி மேல பறந்துகிட்டேயிருக்கும்`.

`என்னென்ன பறவையெல்லாம் உனக்குத் தெரியும்?`

`பேரெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது.மூக்கு ஷார்ப்பா, கண்ணு பெரிசா, றெக்கை பல கலர்ல, கழுத்து நீளமா இருக்கிற பறவைங்க தான் இங்க வரும்.புது பறவையைப் பார்த்தா எங்க அப்பா கண்டுபிடிச்சிடுவாரு.அவருக்குத் தெரியாததே இல்ல` - யாரிடமோ சொல்வதுபோல் வேறுபக்கம் பார்த்துக்கொண்டு உதட்டை ஈரப்படுத்தினாள்.

`அதுமட்டுமில்ல. இத மாதிரி இருந்ததுன்னு சொன்னா, என்ன பறவைன்னு சொல்லிவிடுவாரு.சில சமயம் எனக்குத் தெரிந்த கலரைச் சொல்லி என்ன பறவைன்னு கேட்டா, நான் பொய் சொல்றேன்னு கண்டுபிடித்துவிடுவார். அப்படியே என்னைத் தூக்கி போடப்போறேன்னு சுத்துவார்.` - கைகளை வானவில் போல் அகலமாக விரித்தபடி அவள் அப்பாவாக மாறினாள்.

தெரிந்ததைக் கொண்டு தெரியாததைக் கண்டுபிடிக்கும் வழி எல்லாத் தேடலிலும் உள்ளதுதான். இந்த அம்சம் பறவைகளைப் கண்டுபிடிப்பதிலிருக்கும் தேடலில் மிக முக்கியமானது. தேடலில் அடையாளப்படுத்தி பகுக்கும் பணி பிரதானமாயிருப்பதுபோல்,பயண நிருபராய் இயற்கையுடனானத் தேடல் எனக்கு முக்கியமானது.

 

*

கதைகள் மேலுள்ள நம்பிக்கை பல காலத்திற்கு நம்மை வாழ்விக்கிறது. கதைகள் உருவாக்கும் தர்க்கத்துடன் எந்தவிதத்திலும் சம்பந்தமில்லாதவையாக இருந்தாலும், நமது நம்பிக்கைகளுடன் நாம் பயணிக்கிறோம். நம் வாழ்வின் அர்த்தங்களைத் அந்த பயணத்தில் தேடும்போது, இந்த கதைகள் நம்மை ஆசுவாசப்படுத்துகின்றன. கதைகள் நம் இருப்பில் இருக்கும் நியாயங்களை பூரணமாக்குகிறது; நாம் நிம்மதி அடைகிறோம்.

ஆம், நிம்மதி.

திடீரென ஒரு நாள், தொப்புள் கொடி போல் படீரென நம் நம்பிக்கைகள் அறுந்து போகும். அதிரடியாய், முன் அறிவிப்பில்லாமல். நாம் மட்டும் தனித்து நிற்போம். என்ன நடந்ததென பிடிபடாமல் அறுத்துவிடப்பட்ட பட்டம் போல. நம்முடன் பயணித்த கதைகள், வேகமாக முன்னகர்ந்து போய்கொண்டிருக்கும். அடுத்தவனின் வலிபோல் நமக்கு எதுவுமே புரியாது. சட்டென அறுந்த கதைகள் நமக்கு என்ன கூறியது? பல சமயங்களில் எதுவும் கிடையாது. அது தேடலுக்கான கேள்வி வெளிப்படும் தருணம். அப்படிப்பட்ட கணங்களில் கேள்வி மட்டும் போதும்.

கடல், மாறாமல் நுரைத்துக்கொண்டிருப்பது போல் இருக்கும் தோற்றம். அதன் மேல் பறவைகள் தங்கள் வாசனையைத் தூவிச் செல்வதற்காக காத்துக்கொண்டிருக்கும். வயதானவர்களின் சுருக்கங்கள் போல எதற்கோ காத்துக்கொண்டிருக்கும். பறவைகள் தங்களைக் கடந்து செல்லும்வரை சத்தமில்லாமல் ராட்சஸ கடல் தலையைக் கவிழ்த்துக்கொள்ளும்.

அப்போது கடல் நம்மை பயமுறுத்தாது. ஆனால், என்றாவது ஒரு நாள். மெளனத்தில் நுழையும் ஊசி சத்தம் போல், ஆரவாரமில்லாமல் ராட்சஸன் கடலுக்கடியிலிருந்து பிளந்து வந்து தன் அசுரக் கைகளால் அந்த பறவைகளை பிடிக்கக்கூடும்.

அன்று அவற்றின் தேடல்கள் முடியும்.

 

*

 

நான் கடற்கரையை நோக்கி நடக்கும்போது புயல் ரேகைகள் கரைந்திருந்தன. புயல்,நான்கு நாட்களாய் கூத்தாடி, எங்கெங்கோ மறைந்திருந்த பொருட்களை வீதிக்கு கொண்டு வந்திருந்தது. என்னுடன் தைரியமூர்த்திகளாய் ஓரிருவர் மட்டுமே கடறகரைக்கு வந்திருந்தனர்.

`இதோ, மிச்சமிருப்பதெல்லாம் இதுதான்` என கவிழ்த்து கொட்டிவது போல், ருத்ரமாய் ஊழிப் பேரலைகள் கொண்டு சேர்த்தவை அங்கங்கே கிடந்தன. இதுதான் உண்மை . தண்ணீரும், நிலமும் ஆக்ரமித்தது போக மிச்சமுள்ளவை மட்டுமே நம் சம்போகத்துக்கு.

ஒட்டிய வயிறு போல் பின்வாங்கிய அலைகள்,கிடுகிடுவென ஆழத்திற்கு இழுத்து செல்லும் அகலமான கரை - நான் இந்த கடற்கரையைப் இப்படிப் பார்த்ததில்லை.கிட்டத்தட்ட இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு இந்த ஊருக்குள், வேலை விஷயமாக விருப்பமில்லாமல் வந்திருக்கிறேன்.

வானத்திலும் நிறம் மாறியது.மூன்று நாட்களாய்,கனவுக் காட்சியைப் போல், அதிரூபமாய் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. கரையில் ஒதுங்கிய கட்டுமரத்துண்டில் காலை வைத்தபடி வானத்தைப் பார்த்து நின்றேன். காற்றின் ஓலம் அதிகரித்து, அரைகுறையாய் சாய்ந்து தொங்கிய தகரப் பலகையில் சத்தத்துடன் மழை தொடங்கியதும், அருகிலிருந்த வீட்டு வாசலில் தஞ்சம் புகுந்தேன்.

தொலைக்காட்சி சத்தம். போன வருடத்தைவிட அதிகமான மழை நாட்களை அறிவித்துக்கொண்டிருக்கிறது. அடித்த புயலில், இருண்ட அறையின் மூலையில் ஒடுங்கியபடி, மெழுகு வெளிச்சத்தில் வானொலி கேட்ட நாட்கள் நினைவுக்கு வந்தன. அப்படிப்பட்ட செய்திகளைத் தொகுத்து அடுத்த நாளுக்குள் அனுப்பியாக வேண்டும். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு - `புயல் கடக்கும் பகுதிகளிலிருந்து நமது நிருபர்` என முதல் பக்க ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் தொடங்கும் செய்தி, அடுத்த பக்கத்தின் எட்டாவது கட்டத்தில் சென்று முடியும்.

 

*

பழைய ஞாபகங்களிலிருந்து நம்மால் தப்பிக்க முடியுமா? ரயில் ஸ்டேஷனிலிருந்து கிளம்பி, வேகம் பிடித்து கணந்தோறும் புது இடத்திற்கு வந்து சேர்வது போல் நம்மால் ஞாபகங்களை மறக்க முடியுமா?