வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

பதிவில் திருத்தம்

விமலாதித்த மாமல்லன் கதைகள் தொகுப்பு - முடவன் வளர்த்த வெள்ளை புறாக்கள் பதிவில் வரும் குறிப்பிட்ட ஒரு  வரி ரெண்டு நாட்களாக பெரும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்திவிட்டது. 

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

இந்த வரி  நான் சொல்லவந்ததை வெளிப்படுத்தவில்லை என நண்பர் ஒருவர் குறிப்பிட்டார். இந்த வரியைப் படிக்கும்போது, மாமல்லனின் கதையைப் பார்த்துதான் ஜெயமோகன் எழுதிவிட்டார் எனப் பொருள் வரும்படியாகத் தோன்றுகிறது என நண்பர் சொன்னார். அதுவல்ல நான் சொன்னது.

நான் சொல்ல வராத விஷயத்தை முன்வைப்பதாக இருப்பதால் இப்போது படிக்கும்போது எனக்கும் அந்த வரி சங்கடத்தை உண்டாக்குகிறது. எனது மொழிப் பிரயோகத்தின் குறைபாடு தான் அது.

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

முடவன் வளர்த்த புறாக்கள் கதையின் கரு இயக்கத்துக்கும் தனி மனிதனுக்கும் உள்ள உறவைப் பேசுகிறது. ஒரு குமாஸ்தாவின் டயரி குறிப்பின் மூலம் அவனது தியாகத்தின் அர்த்தமின்மை பற்றிய நிகழ்வாக இக்கதை உள்ளது.

பின் தொடரும் நிழலின் குரல் ஒரு பெரும் விவாதக்களம். தியாகத்தைப் பற்றிய விசாரணையாக இந்த நாவல் அமைந்துள்ளது. பல தளங்களிலும் கோணங்களிலும் தியாகத்தின் மேன்மை, அர்த்தமின்மை, தேவை பற்றி பல நிகழ்வுகள் மூலம் பரிசீலிக்கிறது.

'முடவன் கதையின் விரிவாக பார்வை' எனச் சொல்லும்போது தியாகம் எனும் கருப்பொருளைத் தான் நான் குறிப்பிட நினைத்தேன்.  எனது மொழியின் குறைபாடால் இந்த தப்பர்த்தம் வந்துவிட்டது.

இது சம்பந்தமாக, நண்பர் ஆர்.வி பதிவில் நான் எழுதிய கமெண்டு இங்கே:

//அன்புள்ள ஆர்.வி,

ரெண்டு கதைகளுக்கும் சில பொதுவான விஷயங்கள் உள்ளன என்பது மட்டுமே இரண்டையும் படித்த என் எண்ணமும். புகாரினின் வாழ்க்கைக் குறிப்பே கையில் இருக்கும்போது இந்தக் கதையைப் படித்துதான் நாவல் எழுதப்பட்டது என்பதெல்லாம் சும்மா. அப்படி செய்திருக்கக் கூடிய வாய்ப்பே இல்லை என இரண்டையும் படித்தவர்கள் சொல்வார்கள். அதே சமயம், சிலர் சொல்வது போல பத்து பக்கங்களிலிருந்து ஆயிரம் பக்கம் எழுதமுடியுமா என்பதும் சரியான வாதமில்லை.

.... நாவலின் முன்னுரையிலேயே அதைச் சொல்லியிருப்பார். இரு குறள்களின் சாராம்சமாக தியான மந்திரம் போல ஒரே கேள்வியின் பன்முக விசாரணைகள் தான் அந்த நாவல். என்னைப் பொறுத்தவரை மாமல்லனின் கதை விசாரணையாக அமையவில்லை. அது ஒரு நிகழ்வு என்றளவில் எழுதப்பட்டது.

....மேலும், இது ஒரு காலகட்டத்தில் பலரும் எழுதிய பாணி தான். ஹென்ரி ஜேம்ஸ், ஜே.டி.லாங்கிஸ் (Longing) போன்றவர்கள் இப்படி மற்றவர்களின் குறிப்புகளைக் கொண்டு நாவல் எழுதியுள்ளனர். அண்மைக்காலத்தில் புனைவிலிருந்து புனைவும் எழுதப்பட்டுதான் வருகிறது – ஹென்ரி ஜேம்ஸை முன்வைத்து டோபின் எழுதிய The Master நாவல் அதற்கு சரியான உதாரணம். இதெல்லாம் ஒரு வகைக்குள் அமைந்துவிடுவதால் காப்பி அடித்ததாக ஆகாது.//

உணர்வுகளைப் பின் தொடர்தல் - The Moon and Six pence - 2

முதல் பகுதி இங்கே.

*

லண்டனிலிருந்து பாரிஸுக்குச் சார்லஸ் சென்றதும் புதுவித பூதம் அவர் மனைவியை ஆட்கொண்டது. அதுவரை படிதாண்டா புருஷனாக இருந்த சார்லஸ் எந்த மானைத் தேடிப்போனார்? ஒருவன் காணாமல் போக எட்டு புள்ளி கோலத்தின் அளவு சாத்தியங்கள் இருக்க, பெண்களுக்கு ஒன்று மட்டுமே புகையாய் விரிகிறது. இலக்கியம், கலை என ரசனை சம்பந்தப்பட்ட எதற்கும் தொடர்பில்லாது வாழ்ந்த சார்லஸை மட்டுமே அவள் அறிந்திருந்தாள். அவர் திடீரென காணாமல் போனது குழப்பத்துடன் கூடவே சந்தேகத்தையும் வளர்த்து விட்டது. பாலே நடனக்காரியுடன் பாரிஸின் மோன்மாத்ரே பகுதிக்கு அவள் கணவன் சென்றுவிட்டதாக நண்பர்களுக்குள் வதந்தி பரவியது.

குடும்பத்தை விட்டு விலகி தனித்தடம் பதிக்க விரும்புவதை ஆண்கள் தன்னிசையாக செய்து வருகிறார்கள். இம்மீறல்கள் பல காரணங்களுக்காக அமைந்திருக்கிறது. பொதுவாக லெளகீக சுமைகளிலிருந்து விலக்கம் அளிப்பது வெளிப்படையான காரணமாக இருக்கலாம். சித்தார்த்தன் சிண்டோமாக இதைப் பார்த்தாலும், அடிப்படையில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஓஷோவின் பிரசங்கங்களில் இக்கேள்வி முக்கிய பங்கு வகிக்கும். துன்பத்தைக் கண்டு வெதும்பி அதற்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க புறப்பட்ட புத்தனின் பயணமும், உலக இருப்புக்கு காரணம் தேடி புறப்பட்ட சங்கரரின் தேடலும் துன்பத்தில் தொடங்கவில்லை. இவர்கள் அன்றாட வாழ்வில் அளவுக்கதிகமான சந்தோசத்தை அனுபவித்தார்கள். ஒருகட்டத்தில் திகட்டிப் போன சிற்றின்ப லெளகீக சந்தோஷத்தைத் தாண்டி என்ன இருக்கிறது என யோசித்ததன் விளைவே அவர்கள் மேற்கொண்ட பயணம். பேரின்ப சந்தோஷத்துக்கு குடும்பம் தடைகல்லாக அமையும் என்பதே அவர்களது வாதம். பொதுவாக, பல ஆன்மிக துறவிகளின் சிந்தனைக் கோணமும் இவ்வகையிலேயே அமைந்திருக்கிறது. இவ்வுலகை வெறுப்பதுடன் மேன்மையான உலகுக்கான சாவி அவரவர் வழியில் இருப்பதாக அத்துறவிகள் நம்பினர். நாம் நம்பும் கடவுள் நிஜம்;ஆனால் அவர் படைத்த உலகு பொய் என நம்பவைப்பதே இத்துறவிகளின் இலக்காக இருந்தது என ஓஷோ ஒற்றை வரியில் இவர்களைப் பற்றி கூறுகிறார். அதெப்படி கடவுள் படைத்த உலகை உதசீனப்படுத்துவது? துன்பத்துக்குக் காரணம் ஆசையே என்றால், அந்த ஆசை கடவுளின் பகுதியல்லவா? மாயையான உலகைப் எதற்கு படைக்க வேண்டும்? மகிழ்ச்சிகரமான விண்ணுலகை அடைவதே இப்பூலகின் இலக்கா? இவ்வுலகில் இன்பமில்லையா? எனத் தொடர்ந்து பல கேள்விகளை ஓஷோ முன் வைக்கிறார்.

மிகவும் அபாயகரமான சிந்தனை. ஆனால் நிலப்படியைத் தாண்டி ஆகாயத்தை அளக்க முற்படும் மனிதர்களுக்கு இவ்வார்த்தைகள் சவுக்கடி. உணவு, இருப்பிடம் எனத் தொடங்கிய இத்தாவல் துறவறம், தாபம் என பல காரணங்களுக்காக இன்றும் தொடர்கிறது. நிரந்தரமான பயணங்களுக்கு தடை இருக்கும் பட்சத்தில், தற்காலிக வெளிநடப்புகள், விலகல்கள் நம்மைச் சுற்றி நடந்தபடியே உள்ளது. நாமும் இவ்விதிக்கு உட்பட்டு தற்காலிக வெளியேற்றங்களை செய்துகொண்டிருக்கிறோம். நிரந்தரமாக வெளியேறும் மனிதன் அனேகமாகத் திரும்பிப்பார்ப்பதில்லை. திரும்பும் மனிதன் வேறொருவனாக வந்துசேர்கிறான்.எப்படிப் பார்த்தாலும் அவனை அக்குடும்பம் இழக்கிறது. மதமாக, ஆன்மிக புத்துயிர்ப்புகளாக, சமயத் தலைவர்களாக, கலைஞர்களின் வாழ்வு, படைப்புகள் என மீண்டும் மீண்டும் வெளியேற்றத்தின் கதைகள் பதியப்பட்டு வந்துள்ளன. பெரும்பாலும் வாழ்வு நோக்கை விரித்துப் பார்க்க இக்கதைகள் மேற்கோள் காட்டப்படுகின்றன. இக்கதைகளின் முன்னுரையில் கூட குடும்பங்கள் இடம்பெறுவதில்லை. பின்னுக்குத் தள்ளப்படும் அவர்களின் குடும்படங்கள் காணாமல் போய்விடுகின்றன. புத்தரின் மனைவி யசோதரா, ராமானுஜரின் மனைவி (பெயர் தெரிந்தால் சொல்லுங்களேன்?) என ஆன்மிகத்தில் பல உதாரணங்கள். ஆன்மிக துறவிகளின் மனைவிமார்களையாவது ஆசார்ய சம்பந்தத்துக்காக ஒருசிலர் சேர்த்துக்கொள்வார்கள்.ஆனால், கலைஞர்களின் மனைவிகளுக்கு அதற்கான கடுகளவு பிராப்தி கூடக் கிடையாது (இதையே கண்ணீரைப் பின் தொடர்ந்து எனும் புத்தகத்தில் ஜெயமோகன் இந்திய இலக்கியத்தின் மையமாக நம் காவியப் பெண்களின் கண்ணீரை விவரித்திருப்பார்.)

அதே சமயம், புனைவுகளில் இப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் உயிர் பெற்றிருக்கின்றன. யசோதராவின் வாழ்வை மையமாகக் கொண்டு பல நாடகங்கள், சிறுகதைகள் இயற்றப்பட்டுள்ளன. புரட்சியாளர்களின் சொந்தங்களும் பல புனைவுகளில் உருப்பெற்றிருக்கிறார்கள்;கார்ல் மார்க்ஸின் காதலியைப் போல். கலைஞர்களின் மனைவி, காதலி இடம்பெற்ற புகழ்பெற்ற படைப்புகள் பல உள்ளன. மிகத் திறமையான பியானோ கலைஞராக இருந்தும் அவ்வளவாக பிரபலமாகாத கிளாரா ஷூமேன் பற்றி பல நாவல்களும், திரைப்படங்களும் உள்ளன. கஸ்தூரி பாயின் கதை மராத்தியில் பிரபல நாடகமாக அரங்கேற்றப்பட்டது. இதனாலேயே புனைவில் இப்பாத்திரங்கள் வெற்றியடைந்திருக்கிறார்கள்; வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். உயிரோட்டமாக அடையாளம் பெற்றிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குறிய இடம் புனைவில் நிறுவப்பட்டுள்ளது.

சார்லஸின் மனைவியும் இச்சிக்கலில் மையம் கொள்கிறாள். இப்படி தனித்து விடப்படும் பெண்களைப் பற்றி மாம் விரிவாக உளவியல் ஆய்வு செய்திருக்கிறார். முதலில் இப்பெண்கள் (குடும்பங்களையும் தான். ஒரு சவுரியத்துக்காக மனைவி என எடுத்துக்கொள்ளலாம்) குழம்பிப்போகின்றனர். நாட்கள் செல்லச் செல்ல இக்குழப்பம் கலவரமாகிறது. குடும்பப் பொறுப்பின் தீராத வலைக்குள் மெல்ல இழுக்கப்படுகிறார்கள். ஆண் மையச் சமுதாயத்தில், பொதுவாக இவ்வலை பெண்களின் கழுத்தை இறுக்கிவிடும். அவர்களால் வேறொன்றும் செய்ய முடியாத நெருக்கடி ஏற்படும். தத்தளிக்கும் குடும்பத்தை கரை சேர்த்தால் போதுமென நினைப்பாள். தகுந்த பண வசதி, உறவினர் பாதுகாப்பு இருக்கும் பட்சத்தில் குழப்பம் கோபமாக மாறும். நம் கதையும் இப்படித் தான் பயணிக்கிறது. சார்லஸின் மனைவிக்கு ஒரு அண்ணன் இருக்கிறான். பள்ளியில் படிக்கும் சார்லஸில் இரு குழந்தைகளை அவன் பார்த்துக்கொள்கிறான். வலையில் இறுக்கும் குறைவாக இருப்பதால், சார்லஸின் மனைவிக்கு கோபம் அதிகமாகிறது.

சார்லஸ் ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துவிட்டானென அவளும் திட்டவட்டமாக நம்பத் துவங்குகிறாள். பார்த்திராத அப்பெண்ணின் மேல் இருக்கும் கோபம் மெல்ல பொறாமையாக மாறுகிறது. சார்லஸைக் கண்டுபிடிப்பதைக் காட்டிலும், அப்பெண்ணை சந்திக்க வேண்டுமென்று துடிக்கிறாள். இந்நிலையில், பாரிஸிலிருந்து சார்லஸ் கடிதம் அனுப்புகிறான். ‘என்னைத் தேட வேண்டாம். நான் திரும்பி வரமாட்டேன்’ என தான் தங்கியிருக்கும் ஹோட்டல் முகவரியையும் எழுதியிருக்கிறான். ஒரு பைசா கூட எடுத்துப்போகாத சார்லஸ் பணத்தைக் கேட்டே முகவரியை இணைத்துள்ளான் என அவன் மனைவி நினைத்துக்கொள்கிறாள். அதே சமயம், அவனுடன் ஓடிப்போன பெண்ணைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் முளைக்கிறது. பாரிஸுக்குப் பயணம் செய்ய முற்பட்டவளை அவள் அண்ணனின் கோபம் தடுத்துவிடுகிறது.

தன் அண்ணனுக்குத் தெரியாமல் சிறிது பணத்துடன் தாமஸை பாரிஸுக்கு அனுப்புகிறாள்.

இந்நிகழ்வைக் கொண்டு பெண்களின் உளவியலை மாம் ஆராய்கிறார். மற்றொரு பெண்ணின் மேலுள்ள பொறாமையைத் தாண்டி, தன்னவன் என நினைத்த சார்லஸ் மேல் இருக்கும் பிடிப்பாக மனைவியின் செயல் அமைகிறது. அவ்வப்போது கோபமும் பொறாமையும் எட்டிப்பார்க்காமல் இல்லை. தன் நிலைமை மோசமாக இருந்தால் , கொலை செய்யத் தூண்டும் அளவுக்குப் பிரதானமாக கோபம் வெளிப்பட்டிருக்கும். காதலை மறந்த ஒருவனை வயது வந்த பிள்ளைகளையும் பிரிய வைக்கும் சக்தி என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆர்வம் அவளை மீறி இந்நிகழ்வில் வெளிப்படுவதாகவே தோன்றுகிறது. அதே சமயம், தன் கணவனின் ஈர்ப்பு, தாபம் முடிந்தவுடன் அடங்கிவிடும் என நினைத்திருந்தாள். தான் திரும்ப மாட்டேனெனக் கூறியிருந்தாலும், ஒரு நாள் தன்னைத் தேடி அவன் வருவான் என நினைத்தாள். அதனாலேயே பணத்தையும் கொடுத்து அனுப்பினாள். இச்செயலை ஒரு பதிவிரதையின் செயலாகக் குறுக்கிவிடக்கூடாது என்பதில் மாம் கவனமாக இருக்கிறார். தன் கணவனுக்கு தகுந்த தண்டனையைத் தரத் தயாராக இருந்தாலும், மனைவியின் இச்செயல்பாடுகள், ’பெண்களைப் பற்றி புரியாதவை’ எனும் புத்தகத்தின் ஒரே ஒரு பக்கம் தான்.

தாமஸ் பாரிஸ் ஹோட்டலுக்குச் செல்கிறான். தன் மனைவி அனுப்பியவன் எனத் தெரிந்ததும், சார்லஸ் அவனை துரத்திவிடுகிறான். பல நாட்கள் முயற்சி செய்தும் அவனை சந்திக்க முடியவில்லை. இதற்காகவே அந்த ஹோட்டலுக்குத் தினமும் போகும் தாமஸ் அங்கு வேலை செய்பவனிடம் சார்லஸ் பற்றி விசாரிக்கிறான். சார்லஸ் தனியாக தங்கி வரும் விஷயம் அவனைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது. மேலும், வாரத்துக்கு ஒரு முறை மட்டுமே சார்லஸ் ஹோட்டலை விட்டு வெளியே செல்கிறார் என்பதும் தாம்ஸுக்குப் புரியவில்லை.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், அறையின் வாடகையைக் கொடுக்க முடியாமல், சார்லஸ் வெளியெ தள்ளப்படுகிறார். அப்போது, வாடகை பணத்தை தாமஸ் தந்து உதவுகிறான். அவன் உதவியை ஏற்றுக்கொண்டாலும் சார்லஸ் அவனிடம் பேச மறுக்கிறார் . உலகின் கடைந்தெடுத்த அயோக்கியனிடம் பேச முயற்சிக்கிறோம் என தாமஸுக்குத் தோன்றுகிறது. சில நாட்களுக்குப் பிறகு, கடைசி முறையாக முயற்சி செய்து பார்த்தபின் லண்டனுக்குத் திரும்பலாம் என சார்லஸின் அறைக்குச் செல்கிறான்.

பல முறை கதவைத் தட்டியும் திறக்காமல் போகவே, ஹோட்டல் மேனஜரைத் தொடர்பு கொண்டு கதவை உடைக்கிறார்கள். உள்ளே, ஜூரத்தில் படுத்தபடி சார்லஸ் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைச் சுற்றி, பல ஓவியங்கள் சிதறிக்கிடக்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் பல ஆயிரம் பவுண்டுகள் விலை போகும் எனத் தெரியாமல், அவற்றை அங்கேயே தாமஸ் விட்டுவிடுகிறான். நண்பரின் வீட்டுக்கு சார்லஸை மாற்றுகிறார்கள். ஓவியக் கலைஞனான தாம்ஸின் நண்பன் மூலம் சார்லஸ் எப்பேர்ப்பட்ட கலைஞன் எனத் தெரியவருகிறது.

இந்திய மண்ணில் ஓவிய நிகழ்வுகள் - புத்தகம்

எந்த நிமிடமும் பேப்பரை விட்டு தாவி குதித்தோடிவிடுமோ என்ற பயம் என் சிறுவயது நண்பன் கோகுலின் ஓவியங்களைப் பார்த்தால் தோன்றும். பத்து வயதிலேயே புராணக் கதைகள், விளையாட்டு காட்சிகள் போன்ற ஓவியங்களை நுணுக்கமான நேர்த்தியுடன் தத்துரூபமாக வரைவான். தேரோட்டி அர்ஜுனன், மானைத் தேடும் ராமன், மைதானத்தில் நடக்கும் கிரிகெட் போட்டியில் பார்வையாளர்களின் ஆரவாரம், ஸ்பைடர்மேன், மாண்ட்ரேக் மாயாவி என விதவிதமாகப் `படம்` போடுவதில் அவனுக்கு ஆர்வம் அதிகம். வண்ணங்களை குறைவாக உபயோகித்தாலும், காட்சிகளில் ஒரு தேஜஸ் காணப்படும். பென்சிலால் அவன் வரைந்த புதுச்சேரி புனித மேரி ஆலயம் பல வருடங்கள் கடந்து இன்றும் துள்ளி்யமாக என் நினைவில் உள்ளது. ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் நல்ல கலைக்கு இதுவே அளவுகோல். என் போன்ற அரைகுறை ஞாபகக்காரர்களுக்குக்கூட தேவையான நினைவுமீட்டலை எக்காலத்திலும் கலையால் கொண்டுவர முடியும்.

 
 
(மேலும் பல வண்ணப்படங்களுக்கு படத்தை சொடுக்கவும்)

பழைய ஞாபகங்களை கொண்டுவருவதில் ஓவியங்களின் பங்களிப்பு என்ன? அவற்றிலிருந்து பண்டைய சமூக வரைபடத்தை தீட்டமுடியுமா?

வான்கோ, மோனே, பிகாஸோ போனறோரின் ஓவியங்கள் உலகப்புகழ் பெற்றவை. அடிப்படையில் இவை ஐரோப்பிய பாணி ஓவியங்கள். அருங்காட்சியகங்கள், நூல்கள் மூலம் பரவலான கவனத்தைப் பெற்ற ஐரோப்பிய ஓவியங்கள் பல நூற்றாண்டுகால மரபுத் தொடர்ச்சி பெற்றவை. எல்லா நாட்டு ஓவிய பாணி போல, குகை ஓவியங்களில் ஆரம்பித்த மரபு மெதுவாக இறையியல், நடைமுறை வாழ்வியல் முறைகள், போர் என நீட்சி கொண்டு வளர்ந்தது. ஆனாலும், ஐரோப்பிய பாணி என்ற வகை விமர்சகர்களால் உருவாக்கப்பட்ட கலை. தொடர்ச்சியான பாரம்பரியம் இருந்ததால் பலகோணங்களில் விமர்சனம் உருப்பெற்று வளர்ந்தது. இவ்வளர்ச்சி இன்று நவீன ஓவியங்கள்,கொலாஜ், அன்றாட பொருட்களைக்கொண்டு உருவாக்கப்படும் பிளாஸ்டிக் ஓவியங்கள் என பல புது வகை ஓவிய/கலை பாணிக்கு வழிவகுத்துள்ளது.

இந்திய ஓவியப் பாரம்பரியத்தை இப்படிப்பட்ட எளிமையான தொடர்புறுத்தல் மூலம் நிலைநாட்ட முடியாது. அது சாத்தியமும் அல்ல. பல சமூகங்களில் தோன்றி, உருப்பெற்று, புது சமூக பாணியுடன் கலந்து தேக்க நிலை அடைந்துள்ள பல பாணிகளே இங்குள்ளன. பல கலாசாரங்கள் ஒன்றாக வளர்ந்த சூழலில் ஒரு குறிப்பிட்ட பாணியை இந்திய பாணி என வரையறுக்கவும் முடியாது. வெளித் தெரியாத சமூக பழக்கவழக்கங்கள் ஒரு தடையாக இருந்ததென்றால், அதற்கு ஈடுகொடுக்கும் வகையில் பலமொழிச் சிக்கல்களும் ஒரு பொதுவான விமர்சன தளம் உருவாகவிடாமல் தடுத்தது. தஞ்சாவூர் ஓவியங்கள் பிற மாநிலங்களுக்கு பரவாமல் இருந்தது ஒரு உதாரணம். அதேபோல் ராஜஸ்தானி ஓவிய பாணி தென்பகுதியை வந்து சேர பல நூற்றாண்டுகள் ஆனது.

இதனாலேயே `இந்திய மண்ணில் ஓவிய நிகழ்வுகள்` என்ற தலைப்பில் ஓவியர் அரவக்கோன் எழுதிய கட்டுரை தொகுப்பை `இந்திய பாணி` என ஒட்டுமொத்தமாக வரையறுத்துக் கூறுவது கடினம்.

இந்தியாவின் பல வளர்ச்சிகளைப் போல், ஓவியமும் பல கிளைகளாக வளர்ந்து ஆங்காங்கே பரந்து விரிந்து நிற்கிறது. ஆனாலும் இவை அனைத்தும் ஒரே விதையிலிருந்து தோன்றியவை அல்ல. இந்தியா என்ற குடைக்குக் கீழே பல சிறு குழுகளாக வளர்ந்தவை. இப்பாணிகளை பக்தி சார்ந்த ஓவியங்கள், சமூக நிகழ்வுகளைச் சித்தரிக்கும் ஓவியங்கள் என ஒரு பொதுவான தளத்தில் மட்டுமே ஒன்றாக கொண்டு வர முடியும்.

இப்படிப்பட்ட புரிதலை அடிப்படையாகக்கொண்டு பல குழுக்களின் ஓவிய பாணிகளைப் பற்றி அரவக்கோன் விரிவாக எழுதியுள்ளார்.

பண்டைய இந்தியாவில் ஓவியக்கலை உச்சாணிக்கொம்பில் இருந்த சாட்சிகள் இருந்தாலும், அதிலிருந்து கிளைத்த ஒற்றை மரபு என எதுவும் இல்லை.இது இந்திய ஓவிய பாணிக்கு பெரிய இழப்பாகும். குறிப்பிடத்தக்க இந்திய ஓவிய பாணி என்பது பெளத்த பிக்குகள் வரைந்த அஜந்தா,எல்லோரா ஓவியங்களில் தொடங்குவதாக குறிப்பிடுகிறார். மூன்று நூற்றாண்டுகளாக கி.பி மூன்றாம் நூற்றாண்டு வரை வரையப்பட்ட இந்த ஓவியங்கள் பண்டைய இந்தியாவின் வாழ்வு முறைகளைப் பற்றி கூறாவிட்டாலும்,நம் பண்டைய கலை மரபின் அளவுகோலை நிர்ணயிக்கிறது.

ஓவிய வரலாற்றுடன் இயற்கையிலிருந்து தயாரிக்கப்பட்ட வண்ணங்கள், அவற்றின் வகைகள், அவை உருவாக்கப்பட்ட முறைகள் என தெளிவாக இப்புத்தகத்தில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன.பசுக்களின் சிறுநீரிலிருந்து தயாரிக்கப்படும் இந்திய மஞ்சள், நாணலிலிருந்து பெறப்பட்ட கருநீலம், மரத்திலிருந்து கிடைக்கும் பச்சை, கோந்து போன்றவை இந்தியாவிலிருந்து பல நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் பெர்சிய நாட்டு ஓவியர்கள் இத்தயாரிப்பு முறையிலிருந்து பெரிதும் பயன்பெற்றிருக்கிறார்கள். பண்டைய இந்தியா உலகுக்கு அளித்த கொடையாகவே இது கருதப்படுகிறது.

இந்தியாவின் கையடக்க கோட்டோவியங்கள் பற்றிய கட்டுரை மிகத் தெளிவாக அமைந்திருக்கிறது. ஜகதீஷ் மிட்டல் போன்ற ஓவியர்களில் பாணியாக அமைந்த கோட்டோவியங்கள் பதினேழாம் நூற்றாண்டில் தொடங்கியவை. இதன் தொடர்ச்சியாக கும்பினி பாணி ஓவியங்கள் அமைந்தன.மேலும் முகலாய பாணி ஓவியங்கள் என நாம் இன்று பார்க்கும் ஓவியங்களின் பிறப்பிடமாக கையடக்க ஓவியங்கள் இருந்திருக்கின்றன. இவை அளவில் சிறிதாக இருந்தாலும், கையால் தயாரிக்கப்பட்ட தாளில் வரையப்படுவதால் சிக்கலான முறையாக அமைந்திருக்கிறது.

ராஜஸ்தான், நேபாளம், வங்காளப் பகுதிகளில் இறை வடிவ ஓவியங்கள் பிரதானமாக வரையப்பட்டன. பல நூற்றாண்டுகளாக ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கலைஞர்கள் இப்பாணியை பின்பற்றியுள்ளனர்.விஷ்ணுவின் பத்து அவதாரங்கள், புத்தரின் அருள் மொழிகள், தாந்திரிக வழிபாட்டு முறை ஓவியங்கள் என மக்களுக்கான நல்லொழுக்க விதிகளைத் தாங்கிய ஓவியங்கள் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வரை வரையப்பட்டன.

சீக், மதுபானி, காளிகாட் ஓவியங்கள் என சிதறுண்ட ஓவியப்பாணியே இந்தியாவில் பல மூலைகளிலிருந்து நமக்கு கிடைத்துள்ளன.ஓவியங்கள் மட்டுமல்லாது,வானளாவிய கோபுரங்கள், கோயில் சிலைகள் என பல கலைகளின் முறைகள் செழிப்பாக இருந்திருந்தாலும் அவை உருவான முறை பற்றி நமக்குத் தெளிவில்லாத சித்திரமே மிஞ்சுகிறது.

ஒரு உத்தமனின் கைபெருவிரல் ஒரு அளவெனக் கொண்டால், அப்படிப்பட்ட இருபத்து நான்கு விரல்கள் ஒரு கோலாகும். இப்படியாக ஏழு கோல் நீளம், அதே அளவு உயரம் போன்ற நுணுக்கமான அளவுகோள்களால் மாதவியின் நாட்டிய மேடை அமைக்கப்பட்டிருந்தது என சிலப்பதிகாரத்தில் அரங்கேற்று காதை செய்யுள் கூறுகிறது. இப்படி மிக விரிவாக கட்டிடக்கலையைப் பற்றி தொகுத்த நம் பாடல்கள்,கண்டிப்பாக ஓவிய பாணியையும் தொகுத்திருக்கும். இன்று அவை நமக்குக் கிடைக்காமல் இருப்பது வருத்தமான விஷயமாகும்.

இந்தியாவின் பல ஓவிய பாணியைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள தகுந்த ஆரம்ப நிலை புத்தகமாக இது அமைந்துள்ளது. அதே சமயம் புத்தகத்தின் நோக்கம் பல இடங்களில் தடம் புரண்டிருக்கிறது. தஞ்சாவூர் ஓவியங்கள் பற்றிய கட்டுரை மேலும் விரிவாக இருந்திருக்கலாம். பல கட்டுரைகள் ஆங்கிலக் கட்டுரைகளை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கின்றன. ஓவியக்கண்காட்சிகளின் விமர்சனமாக இருக்கும் மூல கட்டுரைகளை தமிழாக்குபோது அதிக விவரணைகளைச் சேர்த்திருக்கலாம். இதனாலேயே சில கட்டுரைகள் (பாட்னா கலம்,சுவடி ஓவியங்கள்) சொல்லவரும் விஷயங்கள் பிடிபடவில்லை.

இந்தியவில் நவீன ஓவிய பாணி எழுச்சி கொண்டு முதன்முறையாக வங்காளத்தில் உருவானது.Indian Society of Oriental Art போன்ற குழுக்கள் மூலம் Cubism,Impressionism போன்ற பாணிகள் வங்கத்தில் அடியெடுத்து வைத்தன. இவற்றைப்பற்றியும் முழுமையாக சொல்லாமல்,மேலோட்டமான செய்திக்கட்டுரையாக எழுதப்பட்டுள்ளது.

தங்குதடையில்லாமல் சுவாரஸ்யமாகப் படிக்க இக்குறைகளை அடுத்த பதிப்பில் கண்டிப்பாக நீக்க முயல வேண்டும்.

முன்னுரையில் அரவக்கோன் எழுதியிருப்பதுபோல், இக்கட்டுரைகள் ஒவ்வொன்றும் தனித்தனி புத்தகங்களாக ஆங்கிலத்தில் கிடைக்கின்றன. தமிழில் இத்தொகுப்பு முதல் முயற்சி மட்டுமல்லாது நல்லதொரு ஆரம்ப நிலை புத்தகமாகவும் அமைந்துள்ளது. செழுமையான முயற்சிக்காக அரவக்கோனுக்கும், இப்புத்தகத்தை வெளியிட்ட எனி இந்தியன் பதிப்பகத்துக்கும் நன்றி.

பல புகைப்படங்கள் கருப்பு-வெள்ளையில் இருப்பதால், எனி இந்தியன் தளத்தில் பல ஓவியங்களை வண்ணத்தில் தொகுத்துள்ளனர்.

இக்கட்டுரைகளைத் தாண்டி இந்திய ஓவிய மரபைப்  பற்றிய மேலதிக விவரங்களுக்கு ஆங்கில மூலத்தை நாடுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

இசைவழி சமாதானம் (Parallels and Paradoxes)

இது Daniel Barenboim மற்றும் Edward Said எழுதிய Parallels and Paradoxes - Explorations in Music and Society  என்ற புத்தகத்தைப் பற்றிய பதிவு.

 

இது இரு கலைஞர்களின் உரையாடல் தொகுப்பு. இருவர்களுக்கிடையே இருக்கும் ஒற்றுமை, கருத்துவேறுபாடு, ஆர்வம் என உரையாடல் இரு நண்பர்களுக்கிடையே நடப்பது போல் இருக்கிறது. அரசியல், இசை, ஆளுமைகள் என இவர்களின் உரையாடல் தொட்டுச் செல்லாத திசைகளே இல்லை.

யார் இவர்கள்?

ஒருவர் - சிகாகோ சிம்பொனி ஆர்க்கெஸ்ட்ரா மற்றும் பெர்லின் ஒபரா அமைப்புகளின் இசை ஒருங்கிணைப்பாளரான டேனியல் பாரென்பாய்ம் (Daniel Barenboim) .இவர் 1942ஆம் ஆண்டு இஸ்ரேல் நாட்டில் பிறந்த யூதர். ரஷ்யாவிலிருந்து வெளியேறி ஐரோப்பாவில் வளர்ந்த டேனியலின் தந்தை, இரண்டாம் உலகப் போரில் ஐரோப்பாவில் நடந்த யூத எதிர்ப்பு காரணமாக இஸ்ரேலுக்கு குடிபெயர்ந்தார்.

மற்றொருவர், எட்வார்ட் செய்ட்(Edward Said). கொலம்பியா பல்கலைக்கழக ஆங்கில பேராசியர். இலக்கியம் மற்றும் சமூகவியல் துறையின் பிரபலமானச் சிந்தனைவாதி. அரபு-இஸ்ரேல் நாட்டின் சர்ச்சைகளைப் பற்றி வெளிப்படையாக பேசி வந்தவர். இவர் 2003 ஆண்டு அமெரிக்காவில் காலமானார்.

சாஸ்த்ரீய இசை மற்றும் இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீன அரசியல் நிலவரங்கள் இவர்கள் இருவரையும் இணைக்கும் புள்ளியாகிறது. பல வருடங்களாக இசை மற்றும் அரசியல் நிகழ்வுகளைப் பற்றி தங்கள் கருத்துக்களை இவர்கள் இருவரும் தனித்தனியாக முன்வைத்து வந்திருக்கின்றனர்.

இரண்டு வருடங்களாக பல நாடுகளில் இவர்கள் சந்திக்கும்போதெல்லாம் நடந்த உரையாடலின் தொகுப்பு இது.

பீத்தோவன், ஷோன்பெர்க் போன்ற இசை மேதைகளின் இசையை டேனியல் பல வருடங்களாக ஒருங்கிணைத்து வருகிறார். இதிலென்ன பெரிய விஷயம்? பீத்தோவன் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதிய இசை இப்போது நோட்ஸ்களாகக் கிடைக்கிறது. எந்தெந்த வாத்தியக்கருவி எங்கெங்கே ஒலிக்க வேண்டும் என அதில் இருக்கும். இக்கோப்புக்கள் கிடைக்கும் எல்லா இசையமைப்பாளர்களும் இதை நிகழ்த்தி விடலாமே? டேனியல் செய்ததில் என்ன ஆச்சர்யம் இருக்க முடியும்?

இசை ஒருங்கிணைப்பாளர்களின் பணி இங்கு மிக முக்கியமாகிறது.

இசையை தங்கள் வாழ்விலிருந்து இசைக்கலைஞர்கள்  கோர்க்கிறார்கள். தங்கள் வாழ்வில் இழையும் காதல், கோபம், வெறுப்பு, அரசியல் சார்பு போன்ற அனைத்தையும் படைப்பில் நிரப்புகிறார்கள். எழுத்துகளாக எழுத்தாளர்கள், வண்ணம் வடிவமாக ஓவியர்கள், நோட்ஸாக இசையமைப்பாளர் தங்கள் எண்ணங்களை வடிக்கின்றனர்.

கலைஞர்களின் வாழ்விலிருந்து அவர்களின் படைப்பில் தாவி, படைப்புகளிலிருந்து மற்றவர் வாழ்வுக்குள்ளும் தாவியபடி இந்த உணர்வு பரிமாற்றம் நடந்துகொண்டேயிருக்கிறது.

இலக்கிய உலகில் விமர்சகர்கள் படைப்புகளை விரிவாக ஆராய்ந்து புது அர்த்தங்களை வெளிக்கொண்டு வருவதைப் போல், ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் (Conductors) சங்கீத விற்பன்னர்களின் இசைக்கு புது விளக்கங்கள் கொடுக்க முற்படுகிறார்கள். இதனாலேயே ஒரே இசையை நாம் பலவிதங்களில் கேட்க முடியும். இப்படி பலவிதங்களில் கேட்க தகுதியுள்ள இசை, பல உணர்வுகளைத் தன்னுள் அடக்கியிருக்கும். இப்படியாக காலத்தைத் தாண்டி ஜீவிக்கக்கூடிய தகுதியை உண்டாக்கும்.

உதாரணத்துக்கு, பீத்தோவனின் ஐந்தாவது சிம்பொனி எடுத்துக்கொள்வோம்.

ஐரோப்பாவை ராஜ குல சாம்ராஜ்ஜியங்களின் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து விடுவிக்க உஜ்ஜீவித்த வீரனாக நெப்போலியனை உருவகப்படுத்தும் இசை. நெப்போலியன் சாமானிய மக்களைக் அடிமை நிலையிலிருந்து காப்பதற்காக பல நாடுகளை வெல்லத் தொடங்கினான். மக்களும் அவனை நம்பினார்கள். மெல்ல கொடுங்கோல் ஆட்சிகளைக் காணாமலாக்கினான். அவன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்த நாடுகளில் சுதந்திரம், சுபிட்சமும் கரைபுரண்டு ஓடும் என மக்கள் நம்பி நெப்போலியனை ஆதரித்து வந்தனர்.

மெல்ல அந்த பிம்பம் கலைந்து,நாடுகளைப் வெல்லும் விளையாட்டு மட்டுமே இவனுக்குப் பிடித்தமானது என்பதை மக்கள் உணர்ந்தனர். அடுத்த நாட்டைப் படையெடுக்கும் வேட்கையில், தான் வென்று கைவிட்ட நாட்டைப் பற்றிய அக்கறை இவனுக்கில்லை.

ஐந்தாவது சிம்பொனியை நெப்போலியனுக்கு சமர்ப்பணம் செய்திருந்தார் பீத்தோவன். நெப்போலியனின் போர் வெறியால் மனம் வெறுத்தார். அரங்கேற்றத்துக்கு முன்னால் நெப்போலியனின் பெயரை கோப்புகளிலிருந்து அழித்து விட்டார்.

இதனால்,இன்றும் இச்சிம்பொனியின் உள் அர்த்தங்களை பலர் தேடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தொடக்கத்தில் ஒலிக்கும் நான்கு நோட்கள் நெப்போலியனின் வருகையைக் குறிப்பதாக அர்த்தம் கொடுக்கப்பட்டது. இன்றளவும் இத்தொடக்கத்தை மிஞ்சக் கூடிய சிம்பொனி இல்லை. மெல்ல சக்திவாய்ந்த ஆளுமையின் பின்னணியாக இது மாறியது.

இப்படியாக இசையின் ஒவ்வொரு நோட்டில் பல அர்த்தங்களைக் காண முடியும். இது இசை விமர்சகர்களுக்கு மிகப் பிடித்தமான விளையாட்டு. மிகவும் அகவயமான நிலைப்பாடுகளால் மட்டுமே இப்படிப்பட்ட அர்த்தங்களை உருவாக்க முடியும் என்பதால் ஒவ்வொரு முறை கேட்கும் போதும் அர்த்தங்கள் மாறுபடும்.

இதனால் இன்றைக்கும் ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் இப்படிப்பட்ட புது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் நோக்கத்தோடு இசையை மேடையேறுகிறார்கள்.

பீத்தோவன் அன்றைக்கிருந்த அரசியல் நிலைப்பாடுகளை எதிர்த்து எழுதிய இசை இன்றைக்கு எப்படி அர்த்தப்படுத்த முடியும்?

இசை உருவாக்குவது , இசையை நிகழ்த்திக் காட்டுவது - எழுதுவது, படிப்பது போன்ற செயல்களா? இசை உருவாக்குவது, புத்தகம் எழுதுவதும் ஒரேவிதமான செயல்முறையாக இருக்கலாம். ஆனால், மேடையில் நிகழ்த்திக்காட்டும் இசை வடிவங்களுக்கு ஒப்பான நிகழ்வு மற்ற இயல்களில் உள்ளதா?

இப்படிப்பட்ட கேள்விகளைத் தவிர, இசையைக் கேட்கும் மக்கள் மனநிலை, இசை வரலாறு போன்ற பலதரப்பட்ட விஷயங்களைப் பற்றிய இந்நூலாசிரியர்கள் பேசிக்கொள்கிறார்கள். நாம் புரிந்து கொள்ளும் இசை, அதன் சிக்கல்கள், இசைக்கும் மெளனத்துக்கும் உண்டான தொடர்பு போன்ற பதிலில்லாத பல கேள்விகளும் இந்த உரையாடலில் இடம்பெறுகிறது.

இவ்வுரையாடல்கள் மூலம் இசை காட்டும் மற்ற பரிமாணங்கள் நம்முள் கேள்வியாக தொக்கி நிற்கின்றன.

இப்புத்தகத்தின் மற்றுமொரு முக்கிய விவாதம் அரசியல் தொடர்பானது. இஸ்ரேல் நாடு யூதர்களுக்காக உருவாக்கப்பட்டது என்பது நாம் அறிந்ததே. ஆனால், அங்கு தடை செய்யப்பட்ட பல விஷயங்களில் வாக்னரின் இசையும் ஒன்று என்பது நம்மில் பலருக்குப் புதிய செய்தியாக இருக்கலாம்.

வாக்னர் என்ன செய்தார் ?

வாக்னர் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் ஜெர்மனி நாட்டு இசைக்கலைஞர். ஒபெராக்களின் தந்தை என அழைக்கப்படுபவர். இசை ஜீனியஸ். இதையெல்லாம் தாண்டி - ஒரு யூத எதிர்ப்பாளர். இவர் யூத வன்மத்தை உமிழ்ந்த புத்தகங்கள், ஹிட்லரின் சோசியலிஸ்ட் கழகத்தின் தாரக மந்திரமானது. SS அமைப்பின் யூத எதிர்ப்புக் கோட்பாடுகளை இவர் எழுத்துக்கள் உருவாக்கின என்றும் வாக்னர் மீது குற்றச்சாட்டுகள் உண்டு.

அதுமட்டுமல்லாது, இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்தபோது, ஜெர்மன் நாட்டு வதை முகாம்களில் பல அப்பாவி யூதர்கள் விஷவாயு அறைகளில் கொல்லப்பட்டனர். அச்சமயத்தில் முகாமில் வாக்னரின் இசை ஒலிபெருக்கியில் ஒலிக்கும். இதைக் கேட்டுக்கொண்டே செத்துப் போ என சாபமிட்டது போல நடந்த சம்பவங்கள் எண்ணிலடங்காதவை.

இதனால் வாக்னரின் இசையை இஸ்ரேல் நாட்டில் நிகழ்த்த முடியாமல் இருந்தது.

டேனியலும், எட்வர்ட்டும் இத்தடையை உடைத்தெறிந்தனர். வாக்னரின் இசையை இசையின் இயல்புகளுக்காகக் கேட்க வேண்டுமென்றும், அவர் அரசியல் நிலைப்பாடுகளால் இப்படிப்பட்ட அற்புதமான இசையை புறக்கணிக்கக்கூடாது என்றும் வாதிட்டனர். இதன் விளைவுகள் பற்றிய பல விவாதங்கள் இப்புத்தகத்தில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. அரசியல் பேச்சுவார்த்தைகளை மீறி மக்களை இணைக்கும் சக்தியாக இசையை இவர்கள் கையாள்கிறார்கள்.

இவர்கள் இருவரும் 1999ஆம் ஆண்டு இணைந்துத் தொடங்கிய West-East Diwan என்ற குழு இஸ்ரேல், பாலஸ்தீனம்,காஸா போன்ற நாடுகளிலிருக்கும் இசைக்கலைஞர்களை சேர்த்து ஒரு குழுவாக உருவாக்கியுள்ளது. பிரச்சனை மிகுந்த பல நாடுகளுக்கு சென்று இவர்கள் இசை நிகழ்ச்சி நடத்துகிறார்கள். இதன் மூலம் மத்திய கிழக்கு நாடுகளான இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீனம் பிரச்சனைகளை தீர்க்க முடியாது எனத் தெரிந்தாலும், இசை மூலம் மக்களை இணைக்கும் பாலம் உருவாக்க முடியும் என்பதில் தீவிரமான நம்பிக்கையோடு இருக்கிறார்கள்.

இஸ்ரேல் நாட்டுப் பிறப்பு , நான்கு நாடுகளின் குடியுரிமை, பெர்லின் இசைக்குழுவின் தலைவர் என் பல அடையாளங்களோடு டேனியல் செயல்பட்டு வருகிறார். இவர் சுமக்கும் ஒவ்வொரு அடையாளமும் தனித்தன்மை வாய்ந்தது. மற்ற அடையாளத்துடன் ஒரே பந்தியில் அமராதது.

இருந்தாலும், ஒரு நடமாடும் சமாதான மையமாக டேனியல் செயல்பட்டு வருகிறார். இசையில் தொடங்கிய வாழ்க்கை பல தளங்களுக்கு இவரை எடுத்துச் சென்றுள்ளது. இன்று ஐக்கிய நாடுகள் சங்கத்தின் அமைதிக்கு குழுவின் தலைவராக இருந்து வருகிறார்.

சமூக பிரச்சனைகளையும், Orientalism என்ற மத்திய கிழக்கு நாடுகளின் சமூக அடையாளகளைப் பற்றி எட்வர்ட் செய்ட் வாழ்நாள் முழுவதும் ஆராய்ந்தவர். இசையில் தேர்ச்சி பெற்றவர். மக்களை இணைக்கும் ஊடகமாக சமூகத்தில் இசை ஊடுருவ முடியும் என்பதில் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கைக் கொண்டவர்.

தங்கள் வாழ்வின் வெற்றிகளையும், இருண்ட மூலைகளையும் வெளிப்படையாக இருவரும் பகிர்த்து கொள்கிறார்கள். பல விஷயங்களில் கருத்து வேறுபாடு இருந்தாலும், இசை மற்றும் உலகச் சமாதானத்தில் ஆயுதத்தின் தேவையின்மை பற்றி ஒரேவிதமான கருத்துக்களைக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மிகச் சிறப்பான கேள்விகள், இயல்பான உரையாடல் என இப்புத்தகம் நமக்கு உலகத்தை புது கோணத்தில் காட்டுகிறது.

டேனியல் எழுதிய Everything is Connected என்ற புத்தகத்தைப் பற்றி மற்றொரு பதிவில் பார்க்கலாம்.

Portnoy's Complaint - அடையாளமிழத்தற் கலை- புத்தக விமர்சனம்

யூத மக்களின் வேதனைகளைப் பற்றி கணக்கில்லாத ஆவணங்கள் இருக்கின்றன. பைபிள் புதிய ஏற்பாட்டைக் கூட யூத மக்களின் பிரச்சனையாகப் பார்ப்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு இந்த உலகம் சொந்தமில்லையா? காலங்காலமாய் மேட்டிமை மக்களாகவே இருந்து , அறிவுசார் துறைகளிலும், வணிகத்துறையிலும் மற்றவர்களை விட திறமையாகவே இருந்து வந்திருக்கிறார்கள். ஆப்ரிக்காவில் குறிப்பிட்ட காலத்தில் பருவ மாற்றங்களுக்கேற்ப மிருகங்கள் ஓரிடத்திலிருந்து தங்களுக்கு அனுகூலமான இடத்திற்கு கூட்டங் கூட்டமாகச் செல்லும் ஆவணப் படங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

அளவு வித்தியாசமில்லாமல் யானையிலிருந்து , சின்ன மீஸில்ஸ் வரை தங்கள் கூட்டத்துடன் இடமாறிக்கொண்டிருக்கும். பிபிஸி 'மைக்ரேஷன் ஆஃப் அனிமல்ஸ் (Migration of Animals)' என ஒரு ஆவணப்படம் தயாரித்துள்ளது. மனிதர்களும் இப்படிப்பட்ட இட நெருக்கடி, வாழ்வியல் பிரச்சனைகளினால் இடங்களை மாற்றிய படி இருந்துள்ளனர். இது, மனிதன் தொடங்கியதிலிருந்து நடந்து வந்தாலும், யூதர்களுக்கு தங்கள் இருப்பிடமாக, பல நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு, இஸ்ரேல் ஆனது.

இப்படிப்பட்ட இடமாற்றத்தால் வரும் இன்னல்கள் ஒரு பக்கமிருந்தாலும், உணர்வு பூர்வமாய் அவர்கள் மனங்களில் நிகழும் மாற்றங்களை நிறைய ஆராய்ச்சி செய்துள்ளனர். சிலருக்கு தாழ்வு மனப்பான்மையால் சமூகத்துடன் பழக முடியாமல் போயிருக்கிறது. யாரைப் பார்த்தாலும் சந்தேகம், நம்மை பற்றி என்ன நினைப்பார்கள் என மற்றவர்களிடம் விலகியே இருப்பது. சிலருக்கு உணர்வுகள் மரத்துப்போய் சிநேக மனோபாவமே மறந்து போயுள்ளது. வேறு சிலரோ யூத வகுப்பின் மேன்மையை நம்பி,மற்றவர்களுடன் சேராமல் விட்டேரியாகவே இருக்கும் மனோபாவத்தை வளர்த்துள்ளனர்.

பல நூற்றாண்டுகளாய் நாடோடி போல் இருந்தாலும், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு அமெரிக்கா இவர்களை ஏற்றுக் கொண்டது. சிங்கப்பூரை நம்மவர்கள் கட்டியதுபோல், அமெரிக்காவின் வியாபாரம், ஆராய்ச்சி கூடங்கள் யூதர்களால் நிரம்பி செழிக்க ஆரம்பித்தது.

அமெரிக்கா இவர்களை கொண்டாடியது. மற்றவர்கள் வெறுப்பு,இரக்கம் போன்ற patronising குணத்திலிர்ந்தார்கள்.

அமெரிக்க சமூக வாழ்வில் ஒரு அங்கமாக இவர்கள் உணரத்தொடங்கும் சமயத்தில் புதிய சிக்கல்கள் உருவாயின. பொதுவாகவே சாப்பாடு, இறை, காதல், திருமணம் போன்றவற்றில் ஒரு சுதந்திர மனோபாவத்தை அமெரிக்க மக்கள் கையாண்டு வந்திருக்கிறார்கள்.யூத இனத்திலோ இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும், சில உணவுகளை உண்ண மறுப்பது என கட்டுக்கோப்பான வரையறைகளை கொண்டது.

இப்படிப்பட்ட சூழலில் வளர்ந்தவர்கள் தங்கள் உணர்வுகளுக்கு வீட்டில் கட்டுப்பாடிருந்தாலும், வெளியே வந்து அமெரிக்க வாழ்வைப் பார்த்து ஏங்கத் தொடங்கினர். குழப்பம், பயம், சுதந்திரத்தை உடைக்க உந்தும் சமூகம், கட்டுப்பாடான வளர்ப்பு என அதிக குழப்பங்களுக்கு ஆளானார்கள். அதனாலேயே அவர்களின் சிந்தனை, செயல்களில் ஒவ்வாமை வநதது.

சிலர் கட்டற்ற சுதந்திரத்தை அனுபவிக்க அவற்றின் எல்லைகளைத் தாண்டத் தொடங்கினர்.

இன்றைய காலகட்டத்தில் அமெரிக்காவில் வளரும் இந்தியக் குழந்தைகளுக்கும் இது போன்ற குழப்பம் உண்டு. ABCD(American Born Confused Desi), BBCD(British Born Confused Desi) எனக் கேளியாகச் சொன்னாலும், இந்த சுதந்திரம்-கட்டுப்பாடான வளர்ப்பு என்ற தராசில் எப்படி சமன்பாட்டுக்கு கொண்டு வரமுடியும் என்பது பலருக்கும் இருக்கும் குழப்பமே.

போர்ட்நோயின் கம்ப்ளைண்ட் (Portnoy's Complaint)

இந்த பிண்ணனியில் வெளியான ஃபிலிப் ரோத் (Philip Roth) எழுதிய Portnoy's Complaint ஒரு முக்கிய அமெரிக்காவில் பிறந்த ஒரு யூதக் குழந்தைப் பற்றிய புதினம். வெளியான ஆண்டு : 1969.

என்னென்ன விதங்களில் குடும்பத்தில் கட்டுப்பாட்டை வளர்க்க முடியும்?ஏதேனும் போதித்துக் கொண்டேயிருப்பது, சரி/தவறு போன்றவற்றை சின்னச் சின்ன விஷயங்களிலும் பெற்றோரின் முடிவைத் திணிப்பது, காதல்/காமம் போன்றவற்றை தப்பு எனச் சொல்லிவருவது (இது எல்லாமே நம் வாழ்விலும் நடக்கும் விஷயங்களே)

நாவல் முழுவதும் அலெக்ஸ் போர்ட்நோய் என்பவன் தன் வைத்தியரிடம் புலம்புவது போல் இருக்கும் ஓரங்கம். தன் சின்ன வயதிலிருந்தே போர்ட்நோய்க்கு சுதந்திரத்தின் மேல் இருக்கும் மோகமும், அவற்றை மீற முடியாமல் தன் அம்மா உருவாக்கும் கட்டுப்பாடுகளும் பிரச்சனையாக இருக்கிறது.

தான் யூதன் என்பதை எல்லா செயல்களிலும் உணர்த்தி வரும் பெற்றோர். அலெக்ஸுக்கோ கட்டுப்பாடு, சொன்ன சொல் கேட்கும் தன் அக்கா, அப்பாவின் சேல்ஸ்மேன் தொழிலில் தெரியும் புத்தியென பார்ப்பதெல்லாம் இம்சையாகவே இருக்கிறது. இதெல்லாம் தாண்டி Oedipus complex பிரச்சனையையும் சந்திக்கிறான்.

அலெக்ஸுக்கு மிதமிஞ்சிய காம விவரணைகளில் ஏற்படும் ஈர்ப்பினால் இவற்றை சமாளிக்கிறான். தன் யூத அடையாளத்தை அழிக்க அமெரிக்காவின் கட்டற்ற சுதந்திரத்தை சாக்காகக் கொண்டு காம கற்பனைகளின் விளிம்பிற்குத் தள்ளப்படுகிறான்.சிறு வயதிலே பாத்ரூமுக்குள் சுயமைதூனம், அதை பற்றி கேட்கும் அம்மாவிடம் சொல்லும் பொய், தன் நண்பனுடன் யூதர்கள் சாப்பிடக்கூடாத பன்றிக்கறி சாப்பிடுதல்  என தாய் தந்த தன் அடையாளத்தை அழிக்க முற்படுகின்றான்.

தன் இருபதாவது வயதுகளில், ஐரோப்பாவிற்கு தன் வீட்டிடம் சொல்லாமல் பயணம் போகிறான். ஐரோப்பாவின் அளவு கடந்த சுதந்திரம் தன் காமக் கற்பனைகளுக்குத் தடை போடாது எனத் தெரிந்ததால் அந்தப் பயணத்தை மேற்கொள்கிறான். பல தரப்பட்ட வேசிகளுடன் பழகினாலும், அவர்கள் அனைவரும் அவன் யூதன்  எனக் கண்டுபிடித்து விடுகிறார்கள். (இதற்கான காரணம் சரியாக விளக்கப்படவில்லை) ஆனால் தன் அடையாளத்தை யாராலும் அழிக்க முடியாது என நம்புகிறான்.

கனவுகளின் மிதக்கும் தன் நண்பர்களிடன் தன் அடையாளத்தை அழிக்க யோசனைக் கேட்கிறான். அமெரிக்காவில் ஒரு யூதன், இஸ்ரேலில் எப்படி மதிப்பார்கள் எனப் பார்க்கும் ஆசை வருகிறது. இஸ்ரேலுக்கு பயணம் செய்கிறான். அங்கிருக்கும் தெருகளில் நடக்கவே பயமாக உணர்கிறார். தன்னிடம் நேரம் கேட்கும் சில யூதகளைப் பார்த்தாலே பயம் வர - இஸ்ரேலை விட்டு அமெரிக்காவுக்குத் திரும்புகிறான்.

கதை முழுவதும் ஒரு மருத்துவரிடம் விவரிக்கும் தொனியில் வருவதால் அலெக்ஸுக்கு மன நலம் குன்றிப்போகிறது என்ற முடிவுக்கே நம்மால் வர முடியும்.

சுய அடையாளத்தை அழிப்பது மிகக் கடினமானது. எவராலும் அதை அடைய முடிந்ததில்லை. இந்த நாவலைப் படிக்கும்போது சல்மான் ருஷ்டியின் Midnight's Children நினைவில் வராமல் போகாது. சமீல் சினாய் அடைய முற்படுவதும் அடையாள அழிப்பு மட்டுமே. யூதர்கள், இந்தியர்கள் என்றில்லாமல் நாம் அனைவரும் நம் உடலிலும், பேச்சிலும் ஏதாவதொரு அடையாளத்தை தொக்க வைத்துள்ளோம். அடையாளத்தை அழிக்க முற்படுபவர்கள் தங்களையே அழிக்க முற்பட்டவர்களாகிறார்கள்.

அடையாளத்தை மீற முடியும். அது வேறொரு அடையாளத்திலேயே சென்றடையும். 1947 முன் இந்தியர்களாக இருந்த நாம், பின்னர் பாகிஸ்தானி, பங்களாதேசி, இந்தியன் எனப் பிரிந்தது போல, மித மிஞ்சிய அறிவும், ஒழுக்கமும் உடையவர்கள் எனப் பார்க்கப்பட்ட யூதர்களை, ஜெர்மனியர்கள் இரண்டாம் யுத்தத்தில் நடத்திய கொடுமை - என தினமும் நம் அடையாளம் மாறிக்கொண்டே வருகின்றது.

அலெக்ஸ் போர்ட்நோய் அதற்கு பலியான ஒரு யூதன். ஒரு மனிதன் மட்டுமே.