வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

பதிவில் திருத்தம்

விமலாதித்த மாமல்லன் கதைகள் தொகுப்பு - முடவன் வளர்த்த வெள்ளை புறாக்கள் பதிவில் வரும் குறிப்பிட்ட ஒரு  வரி ரெண்டு நாட்களாக பெரும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்திவிட்டது. 

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

இந்த வரி  நான் சொல்லவந்ததை வெளிப்படுத்தவில்லை என நண்பர் ஒருவர் குறிப்பிட்டார். இந்த வரியைப் படிக்கும்போது, மாமல்லனின் கதையைப் பார்த்துதான் ஜெயமோகன் எழுதிவிட்டார் எனப் பொருள் வரும்படியாகத் தோன்றுகிறது என நண்பர் சொன்னார். அதுவல்ல நான் சொன்னது.

நான் சொல்ல வராத விஷயத்தை முன்வைப்பதாக இருப்பதால் இப்போது படிக்கும்போது எனக்கும் அந்த வரி சங்கடத்தை உண்டாக்குகிறது. எனது மொழிப் பிரயோகத்தின் குறைபாடு தான் அது.

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

முடவன் வளர்த்த புறாக்கள் கதையின் கரு இயக்கத்துக்கும் தனி மனிதனுக்கும் உள்ள உறவைப் பேசுகிறது. ஒரு குமாஸ்தாவின் டயரி குறிப்பின் மூலம் அவனது தியாகத்தின் அர்த்தமின்மை பற்றிய நிகழ்வாக இக்கதை உள்ளது.

பின் தொடரும் நிழலின் குரல் ஒரு பெரும் விவாதக்களம். தியாகத்தைப் பற்றிய விசாரணையாக இந்த நாவல் அமைந்துள்ளது. பல தளங்களிலும் கோணங்களிலும் தியாகத்தின் மேன்மை, அர்த்தமின்மை, தேவை பற்றி பல நிகழ்வுகள் மூலம் பரிசீலிக்கிறது.

'முடவன் கதையின் விரிவாக பார்வை' எனச் சொல்லும்போது தியாகம் எனும் கருப்பொருளைத் தான் நான் குறிப்பிட நினைத்தேன்.  எனது மொழியின் குறைபாடால் இந்த தப்பர்த்தம் வந்துவிட்டது.

இது சம்பந்தமாக, நண்பர் ஆர்.வி பதிவில் நான் எழுதிய கமெண்டு இங்கே:

//அன்புள்ள ஆர்.வி,

ரெண்டு கதைகளுக்கும் சில பொதுவான விஷயங்கள் உள்ளன என்பது மட்டுமே இரண்டையும் படித்த என் எண்ணமும். புகாரினின் வாழ்க்கைக் குறிப்பே கையில் இருக்கும்போது இந்தக் கதையைப் படித்துதான் நாவல் எழுதப்பட்டது என்பதெல்லாம் சும்மா. அப்படி செய்திருக்கக் கூடிய வாய்ப்பே இல்லை என இரண்டையும் படித்தவர்கள் சொல்வார்கள். அதே சமயம், சிலர் சொல்வது போல பத்து பக்கங்களிலிருந்து ஆயிரம் பக்கம் எழுதமுடியுமா என்பதும் சரியான வாதமில்லை.

.... நாவலின் முன்னுரையிலேயே அதைச் சொல்லியிருப்பார். இரு குறள்களின் சாராம்சமாக தியான மந்திரம் போல ஒரே கேள்வியின் பன்முக விசாரணைகள் தான் அந்த நாவல். என்னைப் பொறுத்தவரை மாமல்லனின் கதை விசாரணையாக அமையவில்லை. அது ஒரு நிகழ்வு என்றளவில் எழுதப்பட்டது.

....மேலும், இது ஒரு காலகட்டத்தில் பலரும் எழுதிய பாணி தான். ஹென்ரி ஜேம்ஸ், ஜே.டி.லாங்கிஸ் (Longing) போன்றவர்கள் இப்படி மற்றவர்களின் குறிப்புகளைக் கொண்டு நாவல் எழுதியுள்ளனர். அண்மைக்காலத்தில் புனைவிலிருந்து புனைவும் எழுதப்பட்டுதான் வருகிறது – ஹென்ரி ஜேம்ஸை முன்வைத்து டோபின் எழுதிய The Master நாவல் அதற்கு சரியான உதாரணம். இதெல்லாம் ஒரு வகைக்குள் அமைந்துவிடுவதால் காப்பி அடித்ததாக ஆகாது.//

அன்புள்ள கடலூர் சீனு

இந்தவருடம் நான் படிக்க ஆவலுடன்  எதிர்பார்க்கும் நூல் 'அன்புள்ள ஜெயமோகன்'. கடலூர் சீனு எனும் வாசகர், எழுத்தாளர் ஜெயமோகனுக்கு எழுதிய கடிதங்களின் தொகுப்பு. கடந்த சில மாதங்களாக அவரது  கடிதங்கள் ஜெயமோகன் தளத்தில் தொடர்ந்து வெளியாயின. அவற்றைப் படித்ததும் இப்புத்தகத்தை வாங்க வேண்டும் என முடிவு செய்துவிட்டேன்.

 

ஒரு எழுத்தாளரைத் தொடர்ந்து படிக்கும் வாசகர்கள் அனைவரும் அவரது எண்ணப் போக்கை தொடர்பவர்கள் எனச் சொல்லிவிடமுடியாது. குறிப்பிட்ட அலைவரிசையில் துடிக்கும் இசைக்கவருக்கருகே கொண்டு செல்லப்படும் மற்றொரு இசைக்கவர் போல, பற்றிக்கொள்ளக்கூடிய மனவிரிவு இருந்தால் மட்டுமே இது சாத்தியம். எழுத்தாளரை மட்டுமல்லாது, அவர் தொடரும் கேள்விகளையெல்லாம் தானும் தாங்கியபடி அவர் கூடவே எழுத்து மூலம் இயைந்து பயணிப்பவர்கள் கிட்டத்தட்ட எழுத்தாளருக்கு இணையானவர்களாக இருப்பர். அது தவிர, கூர்மையான பார்வை உள்ளவர்கள், விசாலமான வாசிப்பு கூடியவர்களால் எழுத்தாளர்கள் விடும் இடைவெளிகளை பல தளங்களுக்கு எடுத்துச் செல்லமுடியும். இவற்றுக்கு கடலூர் சீனுவின் கடிதங்கள் மிகச் சரியான உதாரணம்.

 

கடலூர் சீனுவின் கடிதங்களைப் படிக்கும்போது அப்படிப்பட்ட ஒரு வாசகர்  இவர் எனத் தோன்றுகிறது. இவர் எழுத்தாளர் கோணங்கியின் நண்பர் என அறிமுக கடிதத்தில் ஜெயமோகன் குறிப்பிடுகிறார். எழுத்தாளர்கள் தொட்டுச் செல்லும் புள்ளிகளை தன்னுடைய  அனுபவங்கள் மூலம் இன்னும் ஆழமாக இட்டு நிரப்பும் ஒருவரது அனுபவக் குறிப்புகள் என இவரது கடிதங்களைக் கூறலாம். எழுத்தாளரின் கதைகள், அனுபவம் மூலம் கிளைந்த மொழியைக் கொண்டு தன்னுள் நிறைந்த படிம நினைவுகளுக்கு உயிர் கொடுக்கிறார் வாசகர். அதன் மூலம் புது நிகழ்வுகளைப் பார்க்கிறார். புது வண்ணங்கள் சேர்த்து எண்ணங்களை விரிவாக்குகிறார். ரோலர் கோஸ்டர் போல நீர் வழி,வான் வழி நேராகவும் தலைகீழாகவும் பல ஊடகங்கள் வழி, மனிதர்கள் வழி, நிகழ்வுகள் வழி, ஒரே மாதிரியான எண்ணங்கள்  மாறி மாறி வலம் வந்து விரிவடைகின்றன. இதனால் மிக செழிப்பான மற்றும் உயிர்ப்பான மன ஓட்டமாக இக்கடிதங்கள் இருக்கின்றன.

 

அவரது தாத்தாவுக்கும் ரஜி எனும் குரங்குக்கும் உள்ள உறவு, காணாமல் போன குழந்தை மஞ்சுளா (இதே கருவில் பாவண்ணன் ஒரு அற்புதமான கட்டுரை எழுதியுள்ளார்) , 'அடிமை' வாழ்க்கை வாழும் கர்ப்பிணிப் பெண், வீட்டருகே நடந்த கலவரத்தில் சிதைந்த பெண், சாமியார்களுடனான அனுபவம் எனப் பல நிலைகளில் உள்ள மனிதர்களைப் பற்றிய சித்திரம் இவரது கடிதங்களில் கிடைக்கின்றன.மனிதமனங்களை நெருக்கமாக அணுகி எழுதியுள்ளார்.அவர்களது அகத்தை எழுத முற்பட்டிருக்கிறார்.

 

கடலூர் சீனுவின் சில பார்வைகள் மிக ஆச்சர்யமாக இருந்தன. மிக நெகிழ்ச்சியான மனநிலை மட்டுமல்லாது, தொய்வு, துயரம், விரக்தி, எரிச்சல், சந்தோசம் என எல்லா உணர்வுகளிலும் அவர் புத்தகங்களையே நாடியிருக்கிறார். அதற்காக அறைக்குள் உட்கார்ந்து புத்தகங்களைப்  படிப்பவராக மட்டும் அவர் இருப்பதில்லை. ஒவ்வொரு கடிதத்திலும் மிக துல்லியமாக தன்னைச் சுற்றியுள்ள நிகழ்வுகளைப் பற்றி எழுதுகிறார். எழுதுவதற்கு முன் நிச்சயமாக அவர் அந்த அனுபவங்களில் வாழ்கிறார். சுற்றி நடப்பவற்றை அந்தந்த நிகழ்வுக்கேற்ப மிகவும் வருத்தத்துடனோ நெகிழ்வுடனோ பார்க்கிறார். எங்காவது சொல்லவேண்டுமே எனும் தவிப்பு அவரது மொழியில் தெரிகிறது.

 

'பெருங்காடும் நான் மேய்ந்த நுனிப்புல்லும்' - இந்தக் கடிதத்திலிருந்து கடலூர் சீனுவின் கடிதங்களைத் தொடர்ந்து படிக்கத் தொடங்கினேன். இக்கடிதத்தில் 'காடு' நாவல் பற்றி அவரது அவதானிப்புகள் ஆச்சர்யப்படுத்தும். நாவலை ஆழப் படித்தவரால் மட்டுமே இப்படியெல்லாம் எழுதமுடியும் என நினைக்கிறேன். அதுவும் அவர் எழுதும் பல வரிகள் ஜெயமோகனின் பாதிப்பு நிறைந்தவை. பெரும் வாசகராக பலதரப்பட்ட எழுத்தாளர்கள் எழுதிய புத்தகங்களைத்  தொடர்ந்து படித்ததால் அவர்களது  மொழியும், எண்ண ஓட்டமும் இவருள் மெருகேறி உள்ளதோ  எனத் தோன்றுகிறது. அந்தளவு செறிவான மொழியும் நடையும் அமைந்துள்ளது.

 

'காடென்பது மிருகங்களுடன் தெய்வங்கள் வாழும் இடம். நாடென்பது மிருகங்கள் போல மனிதர்கள் வாழும் இடம். காடழிந்து நாடாவதே வளர்சிதை மாற்றத்தின் இயங்கியல் விதி.'

 

'நாம் பிறப்பதற்கு முன் துவங்கி இறந்த பின்னும் தொடரும் ஒன்று. பிரும்மாண்டமான தேன் கூடு. அதன் ஒவ்வொரு துளியும் ஒவ்வொரு தேனியின் மரபணுவில் பொதிந்துள்ளது. தேன் கூடு போல காலமும் வாழ்வும், அதன் ஒரு தேனி நான். இதைப் பிரதிபலித்துப்பார்த்துக்கொண்ட புத்தகங்களில் ஒன்று காடு...

 

...மரத்தின் வேர் எதைப்பற்றி நிற்கிறது? இந்த மண்ணை. அதன் வழி இந்த முழு பூமியை. அதன் வழி இந்த மொத்த பிரும்மாண்ட பிரபஞ்சத்தை. நல்ல இலக்கியமும் மரத்தின் வேர்ப்பற்று போல ஒரு குட்டி “பிரபஞ்ச தரிசனம்” தான்'

 

'பொட்டப் புள்ளயப் பெத்து வளத்த ஒருத்தனுக்கு அவனச் சுத்திலும் எத்தன பொட்டப் புள்ளைக இருந்தாலும் பத்தாது. எல்லாம் ஒரு பேராசதான்...சாமி தெருவெங்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறது தகப்பன்களாக'

 

ஜெயமோகனின் எழுத்துகள் மட்டுமல்லாது அவரது கடிதங்களில் பல எழுத்தாளர்கள், பார்த்த திரைப்படங்கள் பற்றிய விவரங்கள் வந்தபடி உள்ளன. அவற்றைப் பற்றிய அவரது அவதானிப்புகள் மூலம் எந்தளவு ஆழமாக அனுபவித்துப் படித்துள்ளார் எனத் தெரிகிறது. 'அறிதலுக்கு வெளியே' எனும் கடிதத்தில் தலாய் லாமா, சலீம் அலி, அஞ்சலை எனப் பலதரப்பட்ட விஷயங்களைப் பற்றி எழுதுகிறார்.

 

முழு முற்றாக அனைத்தையும் அறிந்துகொள்ளும் பெரும்தாகம் அவரது கடிதங்களில் தெரிகிறது. வெறும் பெயர் உதிர்ப்பாக மட்டும் இல்லாமல் இன்னும் இன்னும் என படித்தவற்றிலிருந்து  அனுபவங்களுக்கும், பாதித்த நிகழ்வுகளிலிருந்து படித்தவற்றுக்கும்  அவரது மனம் சதா ஊசலாடிக்கொண்டே இருக்கிறது. இதிலிருந்து அது, அதிலிருந்து இது என நிரப்பி நிரப்பி ஆழப் பயணித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.

 

ஞானமும் மெய்ஞானமும், அடிமை மானுடம் எனப் பல தலைப்புகளில் கடிதங்கள் எழுதியிருக்கிறார். மிக உயிர்ப்பான மொழியில் நெகிழ்வான தருணங்களின் தொகுப்பாக இவை அமைந்துள்ளன. புத்தகம் இந்த வருடம் வெளிவந்தால் கண்டிப்பாக வாங்க வேண்டும் எனக்  குறித்துவைத்துள்ளேன்.

என் கதை - நாமக்கல் கவிஞர் வெ.இராமலிங்கம் பிள்ளை

அழகு தமிழில் சுவாரஸ்யமான கதை படிக்க வேண்டுமா? புனைவு வேண்டாம் , அது உண்மைக் கதையாக இருந்தால் மட்டுமே படிப்பேன் என சொல்பவரா? உண்மையான மனிதரின் உயிரோட்டமான கதையாக மட்டும் இருந்தால் போதாது, நேர்மையான பதிவாகவும் இருக்க வேண்டும் என எதிர்பார்ப்பவரா? நாமக்கல் கவிஞர் வெ.இராமலிங்கம் பிள்ளை எழுதிய  'என் கதை' (சந்தியா பதிப்பகம்)  சுயசரிதை நூலில் இந்த அனைத்து அம்சங்கள் ஒருங்கே அமைந்திருக்கின்றன.

 

முன்னூறு  பக்கங்கள் உள்ள இந்த புத்தகத்தை வேகமாக சில மணிநேரங்களில் படித்துவிட முடியும். முடித்ததும் எட்டு புல்ஸ்கேப் பேப்பரில் நாமக்கல் கவிஞரைப் பற்றி குடுகுடுவென கட்டுரை எழுதிவிடக்கூடிய அளவுக்கு விஷய அடர்த்தி உள்ள நூல் தான் இது. அதே சமயத்தில் மிக சுவாரஸ்யமான சம்பவங்களின் தொகுப்பாகவும் அமைந்திருக்கிறது.

 

இதேல்லாம் தாண்டி கவிஞர் சொல்லாமல் உணர்த்தும் விஷயமும் உள்ளது. தமிழில் எளிமையாக சுவாரஸ்யமாக எழுதுவது எப்படி என சப்டைட்டில் இந்நூலுக்குத்  தாராளமாக கொடுக்கலாம். அந்தளவுக்கு  படிப்பவர்களை இம்சிக்காத எளிமையான  உரைநடை எழுத வேண்டும் என்ற ஆசை நமக்கும் வந்துவிடுகிறது. அழகான தமிழில் பல நிகழ்வுகளை மிக சுவாரஸ்யமாகவும்  நகைச்சுவையாகவும் எழுதியிருக்கிறார்.

 

தன்  வாழ்வில் நடந்த விஷயங்களை நேர்மையுடன் கவிஞர் முன்வைத்திருக்கிறார். அதனால் ஒளிவு  மறைவில்லாத வாழ்க்கை குறிப்பு நூலாக இது அமைந்திருக்கிறது. நிறைகளை விட பல குறைகளையே பதிந்திருக்கிறார். புகழ் பெற்ற ஒரு தனி மனிதனின் கதையாகப் பார்க்கும்போது இது மிக ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.

 

கவிஞர் விவரிக்கும் பல நிகழ்வுகளில் அவரது மனைவி பற்றிய குறிப்பு மிக உணர்ச்சிகரமானது உயிரோட்டமானது. தந்தையின் கட்டாயத்தின் பெயரில் மனதுக்குப் பிடிக்காத பெண்ணை மணந்திருக்கிறார். அதனால், திருமணத்துக்குப் பின்  மனைவி மேல் காரணமில்லாத காழ்ப்பு பல மாதங்கள் தொடர்ந்திருக்கிறது. மிகுந்த வருத்தமடைந்தாலும் அவரது மனைவியும்  விடாமல்  கவிஞர் மேல் அன்பு பாராட்டியபடி இருந்திருக்கிறார்.  ஒரு நாள் மனைவின் கண்ணீரைப் பார்த்த அந்த ஒரே நொடியில் தன் வெறுப்பு காணாமல் போனது என மிக அந்தரங்கமான நிகழ்வை மனிதத்துவத்தின் ஒரு துளி  கருணை வெளிப்படும் நேரம் என  விவரித்திருக்கிறார். எந்தொரு புனைவில் வெளிப்படும் காதலையும் வென்றுவிடக் கூடிய உணர்ச்சிபெருக்கு இந்நிகழ்வில் நமக்கு உண்டாகிறது. அதற்கு முக்கிய காரணம் ஒளிவுமறைவில்லாமல் இதை முன்வைத்த பாங்கு  எனத் தோன்றுகிறது.

 

சித்திரம் வரைவதில், தமிழ் கவிதைகள் எழுதுவதில், சுதந்திர போராட்டத்தில் பங்கு பெற்றதைப்  பற்றி பல நிகழ்வுகளாக நயமாக எழுதியிருக்கிறார்.கவிஞருக்கு சித்திரக் கலையில் இருந்த ஈடுபாடும், அதனால் தந்தையுடன் இருந்த மனஸ்தாபங்களும், பின்னர் அதுவே வாழ்வின் லட்சியமாக உருமாறிய பருவத்தின் நிகழ்வுகள் மிக சுவாரஸ்யமானவை. சித்திரத்துக்காக பல பரிசுகள், சன்மானங்கள் வாங்கிய சமயத்திலேயே  தமிழார்வமும் அதிகமாகி பாட்டுகள் புனைந்து பல  அரசியல் மேடைப் பேச்சுகளிலும் பிரபலம் அடைந்திருக்கிறார்.

 

பாரதியை சந்தித்த ஓர் இரவை மறக்க முடியாத தரிசனம்  எனக் குறிப்பிடுகிறார். அந்த நிகழ்வைப் பற்றிப் படித்தால், கவிஞரைப் போல், நம்மாலும் மறக்க முடியாது. அந்தளவுக்கு  தத்ரூபமாக அதை வர்ணித்துள்ளார். அந்தி சாய்ந்த சமயம். இருட்டான  ஒரு தோட்டத்தில் பாரதியை முதன்முதலில் சந்தித்திருக்கிறார் கவிஞர். வெளிசசம் குறைவாக இருந்ததால் பாரதியின் உருவம் முழுவதும் அவருக்கு சரிவர பிடிபடவில்லை. கவிஞரைப் பற்றித் தெரியாத பாரதி, தன நண்பர்களுடன் காரசாரமான விவாதத்தில் ஈடுபட்டிருந்தார். கவிஞரின் நண்பர் வெங்கட கிருஷ்ணய்யர் அவரை ஓவியர் என அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறார். 'ஒ,பிள்ளைவாள் நீர் நம்மை ஓவியத்தில் தீட்டும், நாம் உம்மை காவியத்தில் தீட்டுவோம்' என சொல்லி கலகலவென சிரித்திருக்கிறார் பாரதி. 'ராமலிங்க பிள்ளையும் பாட்டுகள் செய்வார் ' என நண்பர் சொல்லும்போது , 'ஒ, ஓவியக் கலைஞர் ஒரு காவியக் கலைஞருமா.கவிஞரே நீங்கள் ஒரு பாட்டு பாடுங்கள்?' எனக் கூற கவிஞரும் தான் எழுதிய ஒரு விருத்தத்தை நடுங்கும் குரலில்  பயத்தோடு பாடிக் காட்டியிருக்கிறார். 'பலே பாண்டியா, பிள்ளை, நீர் ஒரு புலவன் தான் '  எனப் பாராட்டியதோடு, அவரது வீட்டுக்கும் கவிஞரை அழைத்து சென்றுள்ளார்.

 

கவிஞருக்கு ஒரே ஒரு ஆசை. சிம்மக் குரலில் கணீரெனப் பாடுவார்  பாரதி எனக் கேள்விப்பட்டதால், அவரை ஒரே ஒரு பாட்டு பாடச  சொல்லவேண்டுமென ஆசைப்பட்டார்.மிகவும் தயங்கியபடி தன் கோரிக்கையை அவரிடம் சொல்லியிருக்கிறார்.  பாட்டா? அது ஆர்டருக்கு வராது.வரும்போது தான் வரும். பாடும்போது கேளும் என பாரதி தூங்கப் போய்விட்டாராம். அதிகாலை மூன்று மணி அளவில் தன்னை யாரோ எழுப்புவது போல் தோன்றியதில் கண்விழித்திருக்கிறார் கவிஞர். 'பாட்டு கேட்டீரே? இப்ப பாடப் போறேன். கேளுங்கள்' என எழுப்பி மூன்று மணி நேரங்கள் பாடியிருக்கிறார். அதிகாலை சூரியன் வருவதற்குள் பாடி முடித்துவிட்டு, சென்னைக்கு செல்ல  ரயிலேறிவிட்டார் பாரதி. எப்பேர்ப்பட்ட ஆளுமை, என்ன வீர்யமான மனசு எப்போது மீண்டும் சந்திப்போமோ என அவரது உருவம் ஒரு புகை மூட்டமாக மறைவதை  கவிஞர் வருத்தத்துடன் பார்த்து விம்முகிறார். நம்மாலும் அதை உணர முடிகிறது. 

 

அப்பா வெங்கட்ராம பிள்ளையுடன் அவருக்கு இருந்த உறவு, காந்தி பக்தியாகத் தொடங்கிய விடுதலைப் போராட்ட உணர்வு, தமிழ் மேல் இருந்த அதீத காதல், பாட்டு எழுதுவதில் இருந்த புலமை, கிட்டப்பா சகோதரர்களுடன் இருந்த நட்பு, மனைவி மேல் இருந்த வெறுப்பு என கவிஞரின் பல முகங்களை அவரது வார்த்தைகளில் ஒளிவு மறைவின்றி அறிந்துகொள்ள முடிகிறது.

 

குறிப்பாக திருக்குறளுக்கு அவர் எழுதிய புதிய உரை பற்றிய பின்கதை மிக சுவாரஸ்யம். அதுவும் பரிமேலழகர் உரையை பல இடங்களில் தப்பெனக் கூறி சரியான விளக்கத்துடன் எழுத முற்பட்ட கதையை நயமாக வர்ணித்துள்ளார். அந்த வர்ணனையில் பரிமேலழகர் மேல் எந்தவித குற்றச்சாட்டும் முன்வைக்காமல் எழுதியிருப்பது கவிஞரின் முதிர்ச்சியைக் காட்டுகிறது.

 

மிக இயல்பான நகைச்சுவை உணர்வோடு பல நிகழ்வுகளை வர்ணித்திருக்கிறார். குறிப்பாக, அவரது அம்மா விரட்டிய பேய் பற்றிய கதையை  சொல்லும்போதும், அவரது அப்பாவின் ஆங்கில புலமையைப் பற்றி விவரிக்கும்போதும் கள்ளமில்லாத அவரது மனது வெளிப்படுகிறது. கவிஞரின் அரசியல் ஈடுபாடுகள், பல தலைவர்களுடன் அவருக்கு இருந்த உறவு, மனஸ்தாபம் என அந்த கால தமிழக அரசியலை நம்முன் காட்டியுள்ளார்.

 

படித்து முடித்ததும்  மிகத் திருப்தியாக இருந்தது. நம் மண்டையைப் பிளக்காத கவிஞரின் உரைநடையைப் படிக்கும்போது வருடிக்கொடுக்கும் தென்றலாக இருக்கிறது. இதைப் போல ஒரு புத்தகம் வேண்டாம், ஒரு பத்தி எழுதினால் கூட போதும்  அந்த க்ஷணமே சுகமாக ரிட்டையர் ஆகிவிடலாம். 

கோடுகள் இல்லாத வரைபடம்

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எழுதிய ’கோடுகள் இல்லாத வரைபடம்’ லட்சிய மனம் கொண்ட பயணிகளைப் பற்றிய சிறு தொகுப்பு. தெளிவாகப் புரியாத ஓலைச்சுவடுக்கு விளக்கம் சொல்வது போல், எடுத்தார் கைப்பிள்ளையாக வரலாறுக்கு இக்காலகட்டத்தில் பல கோணங்களில் அர்த்தம் கொடுக்கப்படுகிறது. வென்றவர்களின் சரித்திரம், அரசாட்சிகளின் எழுச்சி/வீழ்ச்சிக் கதைகள், புராணங்கள் வழி பக்தி கூடாரங்களின் கதைகள், சாதாரண மக்களின் கதை, சமூக/கலாச்சார மாற்றங்களின் ஆவணம், வர்க்கப் போராட்டத்தின் கதை என வரலாறுக்குப் பல முகங்கள்.

பண்டைய இந்திய சரித்திரத்தின் திறவுகோள்கள் நமக்கு பல புத்தகங்கள் வழியாகக் கிடைக்கின்றன. வரலாறாக நாம் முன்வைப்பது - ஒரு சிலப்பதிகாரம் போல் சில சமூகங்களின் கதைகளாக இருக்கலாம், ‘என் சரித்திரம்’ போல் ஒரு குடும்பக் கதையாக இருக்கலாம். புத்தகங்களின் நோக்கம் எதுவானாலும் அவை பழைய வாழ்க்கையின் நிழலுருவமாய் நிற்பதையே பிரதானமாகக் கொண்டுள்ளன. அக்காலகட்டத்து நாகரிகம், பொருளாதாரம், குல நம்பிக்கைகள், மொழி அமைப்புகள் என நாம் அறியாத பல செய்திகளை அளிக்கின்றன.

கோடுகள் இல்லாத வரைபடம் - பண்டைய இந்தியாவுக்கு வந்த யாத்ரீகர்களைப் பற்றிய கட்டுரைத் தொகுப்பு. இடுக்கிய கண்கள், சிறு குடுமி, கையில் காகிதச் சுருளுடன் ஃப்ளாஷ் இல்லாமல் எடுத்த புகைப்படம் போல் நிழல்ருவமாக யுவான் சுவாங்கை நாம் பள்ளி சரித்திர புத்தகத்தில் பார்த்திருப்போம். அவர் எழுதிய நாட்குறிப்புகள் பற்றி ஓரிரு குறிப்புகள் படித்திருப்போம். கடலில் அடித்த புயலில் அட்ரெஸ் இல்லாமல் கரை ஒதுங்கிய ஒரு சீன பயணி என்ற அளவில் மட்டுமே நான் அக்குறிப்புகளைப் புரிந்துகொண்டேன். அதன் முக்கியத்துவத்தை சரியாக உள்வாங்காமல் போனதால் சரித்திரம் எனக்கு கசந்திருக்கலாம். அதைக் களையும் விதத்தில் இப்புத்தகக் கட்டுரைகள் இருக்கின்றன. இப்புத்தகத்தில் இந்தியாவுக்கு வந்த பல பயணிகளைப் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன; பயணிகளாக இருப்பதால் மட்டுமல்ல. இந்தியாவைப் பற்றி பல செய்திகளை தங்கள் நாட்குறிப்பில் எழுதியதால் மட்டுமே இப்பயணிகள் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றுள்ளனர்.

பாஹியான், வாஸ்கோட காமா, அல்பெருனி, மார்க்கோ போலோ, ராபர்ட் ப்யரி, இபின் பதூதா என பல பயணிகளைப் பற்றிய கட்டுரைகள் இடம் பெற்றுள்ளன. இவர்கள் அனைவரும் இந்தியாவைத் தெரிந்துகொள்ள வந்தவர்கள் இல்லை. அரச தூது, வணிகம், ஒற்றனாக, இந்திய மெய்யியல் கற்பதற்கு என ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனி திட்டங்கள். எதிலும் இந்தியாவை வளப்படுத்தும் நோக்கம் துளியும் கிடையாது. சுமூக நல்லுறவுக்காக பயணம் செய்யும் இக்கால சமாதானத் தூதுவர்கள் இல்லை இவர்கள். ஆனால் அவர்கள் முன் அனுபவங்களாகக் குவிந்த இந்தியா எனும் கருதுகோளை பதிவுசெய்தார்கள்;விவாதித்தார்கள். கற்பனை என பலது விலக்கப்பட்டாலும், இந்தியாவை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தது இப்பயணிகள் அனைவருக்கும் உள்ள ஒற்றுமை. .

பண்டைய இந்தியா ஒருங்கிணைந்து ஆட்சி செய்யப்பட்ட நிலப்பகுதி கிடையாது. ஒவ்வொரு குழுவுக்கும் ஒரு தலைவர். ஒன்றாகக் கட்டுப்படுத்தும் அரசியல் பிணைப்பு இல்லாத பல குழுக்கள். இவர்கள் அனைவரையும் இணைத்தது எது? அரசாட்சி மாறி புது அதிகார வரவை மக்கள் எப்படி ஏற்றுக்கொண்டனர்? கலாச்சார மாற்றங்களை கொண்டு சமூக வீழ்ச்சி/வளர்ச்சி கணக்கெடுக்க முடியுமா?

இப்புத்தகத்தின் கட்டுரைகளில் பயணிகளைப் பற்றிய பல செய்திகளைத் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. குறிப்பாக அவர்கள் எதற்காக இந்தியா வந்தனர், என்னென்ன நிலக்காட்சிகளைப் பதிவுசெய்தனர், மக்கள் மனதில் எப்படிப்பட்ட பிம்பத்தை அவர்கள் உருவாக்கினார்கள் போன்ற பல் சுவாரஸ்யமானத் தகவல்கள் கிடைக்கின்றன.

பண்டைய இந்தியா பற்றி மட்டுமல்லாது, தற்கால பயணிகளைப் குறித்தும் சில கட்டுரைகள் இருக்கின்றன. குறிப்பாக ‘நடையால் உலகை வென்றவர்’ கட்டுரை. சதீஷ்குமார் என்ற இளைஞர் உணவு, செலவு பற்றிக் கவலைப்படாது இந்தியாவிலிருந்து அமெரிக்கா வரை நடந்தே பயணம் செய்தது பற்றிய இக்கட்டுரை மிகச் சுவாரஸ்யமானது. சக மனிதர்கள் மேல் நம்பிக்கை வைத்து இப்பயணத்தைத் தொடங்கிய சதீஷ்குமாருக்கு நினைத்ததை விட அதிக வரவேற்பு பல இடங்களிலும் கிடைத்தாக குறிப்பிடுகிறார். அவர் செல்லும் வழியிலெல்லாம் பலர் அன்பளிப்புகள் தந்ததை அன்போடு நினைவு கூர்கிறார்.

எவரெஸ்ட் ஏறிய டென்சிங் சந்தித்த சோதனைகள், அவரது சாகஸங்கள் போன்றவற்றை விவரித்து ஒரு கட்டுரை உள்ளது. பொதுவாக அக்கால பயணிகள் என்றாலே கடினமான சூழலை தங்களுக்கு சாதமாக மாற்றியவர்களைக் குறிப்பிடுவோம். அதுவும், மலை ஏறுவது, ஆழ்கடல் ஆராய்ச்சிகள் போன்றவை அதிக மன உறுதி மற்றும் உடல் உறுதி கொண்டவர்களால் மட்டுமே நிறைவேற்றக் கூடியது என்று தோன்றுகிறது. அப்படிப்பட்ட கடுமையான மலையேற்றத்தைச் செய்த டென்சிங் சந்தித்த சிக்கல்கள் பற்றியும், எவரெஸ்ட் பற்றிய பல குறிப்புகளும் இக்கட்டுரையை முக்கியமானதாக்குகிறது.

இவர்கள் அனைவரும் யாரும் முடியாததை சாதிக்க வேண்டும் என்ற குறிக்கோள் கொண்டவர்கள் அல்ல. மனிதனின் சாதனை எல்லையை சிறிது சிறிதாக தள்ளி வைத்தபடி முன்னேறுபவர்கள். இக்குறிப்புகளைப் படிக்கும்போது, மனித சக்தியின் ஆற்றல் எல்லையைத் தாண்டி, மனித மனதின் லட்சிய செயல்பாடுகள் மிகுந்த ஆச்சர்யமூட்டுவதாக தோன்றுகிறது.

இக்கட்டுரைகள் பல இணையத்தில் வெளியாகியிருந்தாலும், ஒட்டுமொத்தமாகப் படிக்கும்போது இப்பயணங்களின் இயல்பு கச்சிதமாக விளங்குகிறது. கோள்களைப் போல் இலக்கற்று பல திசைகளிலும் செல்வதைப் போல் தோன்றினாலும், மனித முன்னேற்றப் பாதையின் ஒவ்வொரு படிக்கட்டிலும் இப்பயணங்கள் திடமாக கால் வைத்தது புரிகிறது. எப்படிப்பட்ட இலக்காக இருந்தாலும், இவர்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி இழுப்பது அந்த அறுபடாத மனித முன்னேற்றச் சரடை மட்டுமே.

இரா.முருகனின் - லண்டன் டயரி

சமீபத்தில் ஜாலியாக விறுவிறுவென ஜெட் வேகத்தில் படித்த புத்தகம் இரா.முருகனின் ‘லண்டன் டயரி’. ஏதோ ஒரு நூலகத்தில் தன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த வயோதிகர் பாபரின் சரித்திரத்தை படிப்பதைப் பார்த்த வியப்பு அடங்குவதற்குள், அவரது வாயிலிருந்து வெளிவந்த பா பர்ர் பா பர்ர் எனும் ’சொக்க’வைக்கும் கொர்ர்  ஓசையில் சரித்திரம் எழுதும் ஆசைக்கனவு காத்தாடி போல் ஜிவ்வென அறுந்துப் பறந்ததாக இரா.முருகன் குறிப்பிடுகிறார். விளைவு - லண்டன் உருவான சரித்திரத்தை அதன் போக்கில் நகைச்சுவையாக எழுத முடிந்திருக்கிறது. உட்கார்ந்த இடத்தில் இருந்தபடியே லண்டனை உணரச் செய்கிறது என பின் அட்டையில் எழுதியிருக்கிறது. உண்மைதான். எழுதும்போது எப்படி எழுதினாரோ எனக்குத் தெரியாது;ஆனால் நம்மால் படுத்துக்கொண்டு படிக்க முடியாது. அதே போல் ஏதாவது சாப்பிட்டுக்கொண்டேயும் இப்பஜனை நடக்காது. உட்கார்ந்தபடி மட்டுமே படிக்க இயலும். வயிறு வலிக்கும்படி சிரிப்பதைப் பார்த்து அருகிலிருப்பவர் ‘என்ன சார் படிக்கிறீங்க? ஜோக் புக்கா?’ எனக்கேட்கும்போது ‘சரித்திரம்’ என சொன்னால் அவர் பார்க்கும் பார்வை நம்மை கீழ்ப்பாக்கத்துக் கேஸ் என கன்பர்ம் செய்திருக்கும்.

ஸ்காட்லாந்தில் வேலை செய்தபோது வாரக்கடைசிகளில் லண்டனை சுற்றிப் பார்த்து இந்த டயரியை இரா.முருகன் எழுதியிருக்கிறார். மொத்தம் நூற்றி எண்பது பக்கங்களில் லண்டனின் துவக்க கால சரித்திரம், ரோமானியர்களின் ஆட்சி காலம், விக்டோரியா மகாராணியில் ஆட்சி, லண்டன் நாடக அரங்குகள், வணிக வீதிகளான பிகாடலி, ஈஸ்ட் ஹாம் என பல சரித்திரப் புகழ் பெற்ற இடங்களை அவரது கண்ணோட்டத்தில் விவரிக்கிறார். நகைச்சுவையும் சில நேரங்களில் அங்கத கோணஷ்டைகளும் கலந்த நடை என்பதால் ஒரு குழந்தையைப் போன்ற குதூகலம் நமக்கும் தொற்றிவிடுகிறது. அதன் பிறகு அவர் எது எழுதினாலும் நம்மை சிரிக்க வைத்துவிடுகிறது.

உதாரணத்துக்கு பக்கிங்காம் அரண்மனையைப் பற்றி விவரிக்கும் பத்தி:

அரண்மனைக்குள் எலிசபெத் மகாராணி வயிற்றைத் தடவிக்கொண்டு ஏப்பம் விட்டபடி சாய்வு நாற்காலியில் கால் நீட்டி சிரம பரிகாரம் பண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார். ‘காலை சாப்பாட்டிலே சரியா வேகவைக்காத முட்டையைக் கொண்டு போட்டுட்டான் எழவெடுத்த பட்லர். ஒரு டம்ளர் சுடுதண்ணி எடுத்து வாங்க’. உட்கார்ந்தபடிக்கே வீட்டுக்காரர் பிலிப் இளவரசரை ஏவிக்கொண்டிருக்கிறார். தரையில் தவழ்ந்தபடிக்கு எதையோ தேடிக்கொண்டிர்ந்த பிலிப், ‘கிடைச்சுது’ என்ற வெற்றிக் கூச்சலும் தொடர்ந்து மூட்டு வலி முனகலுமாக எழுந்து நிற்கிறார். கையில் ஒரு பவுண்ட் காசு. .. ’நானும் வெளிய போய்க் கம்பிக்கதவைப் பிடிச்சுட்டு கொஞ்சம் நேரம் காத்தாட நிற்கிறேன். அங்கே பாரு, ஒருத்தன் சோடாபுட்டிக் கண்ணாடியும் கட்டை மீசையுமா வாசல்லே எக்கிப் பார்த்துக்கிட்டிருக்கான். போய் நாலு வார்த்தை பேசிட்டு வரேன்’.. நான் அவசரமாக பக்கிங்ஹாம் அரண்மை வாசலை விட்டு நகர்கிறேன்.

இப்படி பல இடங்களைப் பற்றி சுவையான நிகழ்வுகளாக நகர்கிறது இப்புத்தகம். இரா.முருகன் தான் கண்ட இன்றைய லண்டனை விவரித்தது போக, லண்டனின் சரித்திரத்தையும் நடுநடுவே தனி இணைப்புகளாக விவரித்துள்ளார். இதனால், புது இடங்களைப் பற்றிய செய்திகளுக்குப் பின் சரித்திரக் கதைகள் துருத்திக்கொண்டு நிற்கின்றன. சீரான டூரிஸ்ட் கைடு வேகத்தை இது தடுக்கிறது. பாட புத்தகமாக இருக்ககூடாது எனக் கவனமெடுத்து சரித்திரம் சுவாரஸ்யமாக எழுதப்பட்டாலும், புத்தகத்தை முடிக்கும்போது லண்டனின் பழங்கதை முழு சித்திரத்தை தருவதில்லை. இரா.முருகனின் நகைச்சுவையும், நடையும் மட்டுமே எனக்கு ஞாபகத்தில் நின்றது. இது இப்புத்தகத்தின் மிகப் பெரிய பலவீனமாக எனக்குப் பட்டது.

லண்டன் தீ விபத்தைப் பற்றி எழுதப்பட்ட பகுதிகள் மிகவும் சுவாரஸ்யமாக இருக்கின்றன. பெரியளவு இயற்கை சீற்றம் அண்டாமலிருந்தாலும், லண்டனை பிளேக் நோய், தீ விபத்து என பல மனித சேட்டைகளின் சீற்றம் பல காலங்களாக துரத்தியிருக்கிறது. அதில் பெரியது 1666ஆம் ஆண்டு நடந்த தீவிபத்து தான். அதன் நினைவாக தேம்ஸ் நதிக்கரையோரம் ஒரு பெரிய கோபுரம் கட்டப்பட்டது. முன்னூறு சொச்சம் படிகள் ஏறி அக்கோபுரத்தின் உச்சிக்குச் செல்லலாம். அதற்கு டிக்கெட் வாங்கும்போது நடக்கும் சம்பாஷணை -

‘மேலே போகமுடியுமா’ வாசலில் காவலரை விசாரிக்கிறேன். ‘ரெண்டு பவுண்ட் டிக்கட் எடுத்து, முன்னூத்துப் பதினோரு படி ஏறினா, உங்க மாமா பேரு பாப்’ எனச் சொல்லிவிட்டு உரக்கச் சிரிக்கிறார் அவர். அத்தனை படி ஏறி மேலே போனால் என் மாமா பேர் ஏன் திடீர் என மாற வேண்டும் என்ற குழப்பத்தோடு அவரைப் பார்க்கிறேன்.’Bob's your uncle’என்ற பிரிட்டிஷ் சொலவடைக்கு, ‘அம்புட்டுத்தான், ரொம்ப ஈசி’என்ற அர்த்தம் என்று அப்புறம்தான் நினைவு வருகிறது.

அதே போல் பழைய புத்தகக் கடைகள் இருக்கும் ஆக்ஸ்போர்ட் தெரு பற்றி எழுதப்பட்ட பகுதியும் நன்றாக உள்ளது. நிறைய இலங்கைத் தமிழர்கள் மற்றும் இந்திய தமிழர்கள் வாழும் ஈஸ்ட் ஹாம் பகுதி, ஸ்ட்ராண்ட் எனும் பழைய இலக்கிய முட்டுச் சந்து, பல நாடக அரங்கங்கள் என இன்றைய லண்டனின் முக்கியமான பல இடங்கள் இப்புத்தகத்தில் இடம்பெற்றுள்ளன. இவ்விடங்களின் சரித்திரங்கள் ஆங்காங்கே சொல்லப்படாமல், சம்பவங்களாக மட்டுமே நினைவில் நிற்கின்றன. (முன்னர் யானி புத்தகத்திலும் இதே போன்ற குறை இருந்தது. சம்பவங்களை நாடகத்தன்மையுடம் சொன்னால் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் தான். ஆனால், அதில் விஷயம் நிறைய சேர்க்காவிட்டால் அபுனைவிலிருந்து கிடைக்கும் விஷய ஞானம் குறைபட்டுவிடும் என நான் நினைக்கிறேன்.)

‘காந்திக்குப் பிறகான இந்தியா’ (India After Gandhi), சென்னை மறுகண்டுபிடிப்பு போன்ற ஆழமான சரித்திர புத்தகங்களை கிழக்கு வெளியிட்டுள்ளது. ஆனால் இப்புத்தகமோ சரித்திரம், நாட்குறிப்புகள், பயணநூல் போன்ற எந்த பகுப்பிலும் சேரவில்லை. இப்படி கலந்துகட்டி இருப்பதால் இப்புத்தகம் மிகவும் பலவீனமாகி படிப்பவர்களின் நினைவில் நிற்காமல் போகும் வாய்ப்பு உள்ளது. இரா.முருகனின் ஜாலி நடைக்காகப் படிக்கலாம். மற்றபடி இப்புத்தகத்தை முடிக்கும்போதும், மறுபடியும் ஒருசேர தொகுத்துப் பார்க்கையில் லண்டனின் சரித்திரம் அவ்வளவாக நினைவில் தங்கவில்லை. ஒரு ஊரைப் பற்றிய ஜாலியான தீற்றல் குறிப்புகளாக மட்டுமே இப்புத்தகம் நின்றுவிடுகிறது.

அசோகமித்திரன் - காலக்கண்ணாடி

காலக்கண்ணாடி - அசோகமித்திரன் (இது முழுத் தொகுதியல்ல)

அக்கறையுடன் எழுதப்பட்ட கட்டுரை ஒரு நல்ல புனைக்கதைக்கு எந்த விதத்திலும் தாழ்ந்ததல்ல என ஆரம்பிக்கும் இந்த கட்டுரை தொகுப்பு பல தளங்களில் முக்கியமானது. முதலில், ஒரு எழுத்தாளராய் அறியப்பட்டு புனைக்கதை, கட்டுரை, நாவல், இதழ்த்துறை என பல தளங்களில் விரிந்தவரின் அக்கறைகளை சில புத்தகங்களில் தொகுக்க முடியாது. மேலும், இதழாளராக கணையாழியின் அரை டிராயர் காலத்திலிருந்து மிக ஆழமான படைப்பு வெளியாய் விஸ்வரூபம் எடுக்கும் காலகட்டம்வரை இருந்தவர்க்கு இது சாதாரணம். இதழாளர் அனுபவத்தையே பல நூறு பக்கங்களுக்குத் தொகுக்க முடியும். அதன் மேலோட்டமான பார்வையை இந்த புத்தகத்தில் வெளியிட்டிருக்கிறார்.

நாட்டில் நடப்பவற்றிலெல்லாம் அதிக அக்கறை காட்டும் அதிகப்பிரசங்கித்தனம் இல்லாத நேரடியான விவரிப்பு நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும். அசோகமித்திரனின் எழுத்து நம்மை வீறுகொண்டு எழச் செய்யாது. பாசாங்குகளுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டு, ஒரு பாதசாரியின் இயல்புடன் நடந்ததை வர்ணிக்கும் லாகவம். இவர் என் குரு, அவர் என் ஆத்ம நண்பன் என உணர்சிவசப்பட்டு எழுதி, பின்னர் பிரிந்து போன சோகத்தை தான் எழுதும் எல்லாவற்றிலும் பீய்ச்சி அடிக்கும் அரசியல் இல்லை. அதற்கான அவசியமும் இல்லை.

கால் நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக இவர் பவனி வந்த உலகத்தைப் பற்றிய அலட்டிக்கொள்ளாத புத்தகம். எல்லா கட்டுரைகளும் கணையாழியில் வெளியானவை. சுஜாதாவைத் தொடர்ந்தவர்களுக்கு கணையாழி கடைசி பக்கத்திலிருந்துதான் தொடங்கும். கோட்பாடாளர்கள் எழுதிய கட்டுரையோ என எண்ணவைக்கும் ஜிகிர்தண்டா வேலைகள் இந்த கட்டுரைகளில் கிடையாது. ஒரு முறை சுஜாதா எழுதிய பத்தியில், இந்திரா பார்த்தசாரதியின் `ஏசுவின் தோழர்கள்` புத்தக விமர்சனத்தைப் பற்றி எழுதியிருந்தார். அந்த விமர்சனத்தில் `ஏசுவின் தோழர்களை` கார்ல் மார்ஸ் எழுதியது போல் ஆராய்ந்திருப்பதாய் கேலி செய்திருப்பார். அசோகமித்ரனின் இந்த கட்டுரைகள் எழுதியது அந்த காலகட்டம் தான். தீவிரமான இடது சாரிகள் இயங்கிய எழுபதுகள்/எண்பதுகள். அது மிகவும் சிக்கலான மொழியில் வெளியான கட்டுரைகளுக்கும், ஜனரஞ்சக எழுத்துக்களுக்கும் பெரிய பிரிவிணையை ஏற்படுத்திய காலகட்டம்.

இலக்கியம் சார்ந்த செய்திகள், எழுத்தாளர் பற்றிய தகவல்கள், புத்தக விமர்சனம் மற்றும் சினிமா/நாடகம் பற்றிய செய்திகளை பல கட்டுரை வடிவில் எழுதியுள்ளார். மிக சுவாரஸ்யமான எழுத்துக்குச் சொந்தக்காரர் எனக்கூறுவதைக்காட்டிலும் நடுநிலைமையாய் சொற்சிக்கனத்துடன் பரிபூரணமாய் எழுதுபவர் என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது. புத்தக விமர்சனமா - கடைசி முற்றுப் புள்ளிவரை அலசிப் பார்ப்பதில் ஆர்வமில்லாதவராயிருக்கிறார்; ஆனாலும் சொல்லும் வார்த்தைகள் தமிழ் எழுத்துக்கும், இலக்கிய முன்னகர்வுக்கும் மிக நேர்மையான விமர்சனமாகிறது. ‘இன்னொரு மாதம் முடிந்தது’ என பல கட்டுரைகள் உள்ளன. அனைத்திலும் கணையாழியின் இன்றியமையாத மாற்றங்களை, தமிழ் இலக்கிய மாற்றங்களுடன் தெளிவாக விவரித்துக்கொண்டே போகிறார். இசை வித்வான்கள், எழுத்தாளர்கள், வானொலி/திரைப்படம் நட்சத்திரங்கள் பற்றியும் தொட்டுச் செல்லும் பத்திகளும் இதில் இடம்பெற்றுள்ளன.

ஒரு விதத்தில் சுஜாதா தொட்டுச் செல்லாத விஷயங்களே இல்லையெனக் கூறுவார்கள். அசோகமித்திரனின் கட்டுரைகளும், பத்தி எழுத்துகளும் எந்த விதத்திலும் குறைந்ததல்ல என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது.  சுஜாதாவிலிருக்கும் ஹாஸ்யத்தில் தெரியும் புத்திசாலித்தனம், அசோகமித்திரனின் நம்முடன் commiserate பண்ணும் ஹாஸ்யத்தின் ஒரு கை நம் தோளிலிருக்கும். மிகத் தெளிவான சிந்தனை, அதிக பொறி வைக்காத விமர்சனங்கள், எனோ தானோ என எழுதாமல் அதே சமயம் எழுத்தித்தான் ஆகவேண்டும் என்ற முகாந்திரமும், உந்துதலும் இல்லாமலிருக்கும் கட்டுரைகள். ஏதோ ஒரு நாட்டின் சிந்தனாவாதி இறந்தவுடன், வரிந்து கட்டிக்கொண்டு அடுத்த நாளே பல பக்கங்களில் ’அவருடன் இட்லி சாப்பிடும்போது, உங்களைப் போல யாருமே தமிழ்நாட்டில் இல்லயே, ஏன்’ என என்னைக் கேட்டார் - என்ற விதத்தில் வரும் கட்டுரைகள் ஒரு விதத்தில் வியாபார முதலாளிகளை சமாதானம் செய்ய மட்டுமே உபயோகப்படும். இதைப் போன்ற உபத்திரவங்களில் சிக்காமல் தெரிந்த விஷயத்தை எளிமையாக விவரித்ததே இந்த கட்டுரைத் தொகுப்பின் வெற்றியாகும்.

அசோகமித்திரனின் புனைவுலகில் சாதாரண மனிதர்களுள் இழையோடும் உணர்வை கச்சிதமாக கையாண்டிருப்பார். அபுனைவுலகில் அந்த சாதாரண மனிதராகவே மாறி உலகத்தைப் பார்க்கிறார்;விவரிக்கிறார்;நகர்ந்து செல்கிறார். எந்த விஷயத்தோடும் ஒட்டி உறவாடுவது கிடையாது. நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கும் தண்ணீரின் மேலிருக்கும் இலை போல. It gathers no mass but moves us all.

*

இக்கட்டுரைத் தொகுப்பில் இளையராஜாவின் எப்படிப் பெயரிட (How to Name It) கேஸட் வெளியீடு பற்றி எழுதுயிருக்கிறார். (ஏற்கனவே வேறொரு பதிவில் இருநது)

`

“இந்த ஊரில் உள்ள சங்கீத வித்வான்கள் அனைவருக்கும்தான் நான் அழைப்பு அனுப்பியிருந்தேன்” என்று இளையராஜா கூறினார். ஆனால், அவருடைய புதிய படைப்பான `எப்படிப் பெயரிட` இசைத்தட்டு வெளியீட்டு விழாவுக்கு வந்திருந்தவர்கள் அநேகமாக எல்லாருமே சினிமாத் துறையினர்தான். டி.வி.கோபால கிருஷ்ணன் ஒரு விதிவிலக்கு. ஆனால், கோபால கிருஷ்ணனையே பாதி சினிமாக்காரர் என்று நினைப்பவர்களுண்டு.

சங்கீதத் துறையினர் வரவில்லை என்றாலும் விஞ்ஞானி ராஜா ராமண்ணா நிகழ்ச்சிக்குத் தலைமைத் தாங்கி, இளையரஜாவின் மேற்கு-கிழக்கு இசை இணைப்பு முயற்சிகள் ரசமானவை; பல ஆண்டுகள் முன்பு அவரே எண்ணியிருந்த முயற்சிகள் என்றார். பழுத்த அனுபவம் மிகுந்த பியானோ நிபுணரான ஹாண்டல், இளையராஜாவிடம் அழைத்துச் சென்ற மேல்நாட்டு இசைக் கலைஞர்கள் அனைவரும் இளையராஜாவின் கிரகிப்பு ஆற்றலையும், திரைப்படக் காட்சிக்கு ஏற்றபடி நொடிப்பொழுதில் இசை அமைத்து அதை வாத்திய கோஷ்டிக்குத் தெரிவித்து ஒலிப்பதிவு செய்யும் திறமையையும் கண்டு வியந்திருக்கிறார்கள் என்றார். `எப்படிப் பெயரிட` இசை மாஸ்கோவில் நடக்கவிருக்கும் இந்திய விழாவுக்கு எடுத்துச் செல்லப் படவேண்டும் என்றார். நாற்பதாண்டுகளாக இந்தியத் திரைப்படத் துறையில் பெருமதிப்புக்குரியவராக இருந்து வரும் நெளஷாத் அவர்கள் இளையராஜாவிடம் கற்க நிறைய இருக்கிறது என்றார். இவை எல்லாம் சாதாரணமாகக் கிடைக்ககூடிய பாராட்டுகள் அல்ல.

வெறும் டியூன்கள் என்று பிரித்துப் பார்த்தோமானால் `எப்படிப் பெயரிட` இளையராஜாவின் பல முக்கிய திரைப்படங்களின் சிறப்பான இடங்களை நினைவுபடுத்தும். ஆனால் இந்தப் படைப்பின் சிறப்பம்சம் வாத்திய கோஷ்டி நிர்வகிப்பு; திரு.வி.எஸ். நரசிம்மனின் பிரதான வயலின்; சுவரூபத்தைக் கலைக்காதபடி இந்திய ராகங்களுக்கு மேலைய இசை வடிவம் தருதல். இத்திசையில் முயற்சிகள் இதுவரை செய்யப்படவே இல்லை என்று கூற முடியாது. ஐந்தாறு மாதங்கள் முன்பு ஒரு போர்ச்க்கீசிய இசைக்குழுவுடன் சென்னை வந்த வயலின் நிபுணர் எல்.சுப்பிரமணியன் இந்தியாவிலும் வெளிநாடுகளிலும் இத்தகைய முயற்சிகளை அரங்கேற்றியிருக்கிறார்.

`சங்கீதக் கனவுகள்` என்ற நூலின் ஒவ்வொரு எழுத்தும் இளையராஜாவால் எழுதப்படாமல் இருக்கலாம். இளையராஜா எழுத்தாளரல்ல. ஆனால் நூலில் கூறப்பட்டிருக்கும் அனுபவங்கள், சிந்தனைகள், உணர்வுகள் அவருடையதே என்பதைச் சந்தேகிக்க இடமில்லை. உண்மையில் இம்மாதிரி நூல்களில் இவைதான் முக்கியம். ஐரோப்பாவில் கடந்த நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்த இசை மேதைகளின் இல்லங்கள் ஷேத்திரங்களாகப் பராமரிக்கப்பட்டு வரும் விசுவாசத்தைக் கண்டு மனமுருகி, `நமது நாட்டில் தியாகப்பிரும்மம் வாழ்ந்த வீட்டை எப்படி வைத்திருக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால் சொல்வதற்கே வெட்கமாயிருக்கிறது…என்னைக் கேட்டால் தியாகையருக்குக் கோயிலையே கட்டிவிடுவேன்…நான் கேட்டால் `நீ சினிமாக்காரன்` என்பார்கள்.` என்று ஓரிடத்தில் இளையராஜா எழுதியிருக்கிறார். இப்படி அந்த நூலில் பல பொறிகள். இவ்வளவு உலக நடப்புப் பரிச்சயம் கொண்ட இளையராஜாவுக்கு அவருடைய விழாவுக்கு சங்கீதப் பிரமுகர்கள் வராதது வியப்பைத் தந்திருக்காது.

`

பயண நூல் அறிமுகம் - வரலாற்றின் துணையோடு ஒரு பயணம்

 
சில நண்பர்கள் பழமையை, பண்டைய இந்தியாவை, மரபை தூக்கிப் பிடிக்கும் நூலாக ’வெள்ளிப்பனி மலை மீது’ புத்தகத்தை முன்னிறுத்தினார்கள். படித்துப் பார்க்கும்போது நமக்கு வேறொரு சித்திரம் கிடைக்கிறது. அதைப் பதிவு செய்வதே இந்த அறிமுகத்தின் நோக்கம். குறிப்பாக கலாசாரம், மரபு, இந்தியா எனும் கருதுகோள்கள் இன்றைக்கு எதிர்மறையான சங்கதிகளாகிவிட்டன. இந்தியாவின் வலிமைகளாகக் கருதுபவை அதே நேரத்தில் பலவீனங்களாகவும் மாறிவிட்டன. வரலாற்றாய்வாளர்கள், ஊடக அறிவின் ஊற்றாக இருப்பவர்கள், கல்வியாளர்கள், நாட்டை ஆள்பவர்கள், ஆளப்படுபவர்கள் என ஒவ்வொருவருக்கும் அசோகர் ஸ்தூபி போல் இந்தியா வெவ்வேறு முகமாக காட்சியளிக்கிறது. அவற்றில் எது முழு உண்மை? உதிரி உண்மைகள் தொகுக்கப்பட்டால் வெளிவருவது நிழற்படம் மட்டுமே என ஆய்வாளர்களும், பதியப்பட்ட வரலாறு நம் கோழைத்தனத்தின் அவலக்காட்சிகள் மட்டுமே என கூக்குரலிடும் சில தேசிய கட்சிகளும், செய்தியோடை மற்றும் தலைப்புச்செய்திகள் மட்டுமே இன்றைய நவீன இந்தியா என நம்பவைக்கப் பிரயத்தனப்படும் ஊடகங்களும் என்ன மாதிரியான வரலாறைப் பதிவு செய்கின்றன?

வெள்ளிப்பனி மலை மீது எனும் பின்புலத்தில் வரலாறு, மரபு, ஐதீகம், கலாசாரம் போன்ற இந்திய வளமைகளுக்குள்ளும் இந்நூலாசிரியர் பயணம் செய்கிறார். பயணக்குறிப்பு நூலில் வரலாறு, மரபு, ஐதீகத்துக்கான தேவையென்ன? தத்துவம், மதங்கள், மனித மனங்கள் ஊடாக நுண்மையான வாழ்க்கைச் சித்திரிப்பை மட்டுமே இந்நூலாசிரியர் தேடுகிறார் எனத் தோன்றுகிறது.

கட்டுரையைப் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்.

பிரபஞ்சன் எழுதிய ’இமயம் நோக்கிய ஓர் எழுத்து யாத்திரை ’கட்டுரைக்கு இங்கே சொடுக்கவும்.

உணர்வுகளைப் பின் தொடர்தல் - The Moon and Six pence - 2

முதல் பகுதி இங்கே.

*

லண்டனிலிருந்து பாரிஸுக்குச் சார்லஸ் சென்றதும் புதுவித பூதம் அவர் மனைவியை ஆட்கொண்டது. அதுவரை படிதாண்டா புருஷனாக இருந்த சார்லஸ் எந்த மானைத் தேடிப்போனார்? ஒருவன் காணாமல் போக எட்டு புள்ளி கோலத்தின் அளவு சாத்தியங்கள் இருக்க, பெண்களுக்கு ஒன்று மட்டுமே புகையாய் விரிகிறது. இலக்கியம், கலை என ரசனை சம்பந்தப்பட்ட எதற்கும் தொடர்பில்லாது வாழ்ந்த சார்லஸை மட்டுமே அவள் அறிந்திருந்தாள். அவர் திடீரென காணாமல் போனது குழப்பத்துடன் கூடவே சந்தேகத்தையும் வளர்த்து விட்டது. பாலே நடனக்காரியுடன் பாரிஸின் மோன்மாத்ரே பகுதிக்கு அவள் கணவன் சென்றுவிட்டதாக நண்பர்களுக்குள் வதந்தி பரவியது.

குடும்பத்தை விட்டு விலகி தனித்தடம் பதிக்க விரும்புவதை ஆண்கள் தன்னிசையாக செய்து வருகிறார்கள். இம்மீறல்கள் பல காரணங்களுக்காக அமைந்திருக்கிறது. பொதுவாக லெளகீக சுமைகளிலிருந்து விலக்கம் அளிப்பது வெளிப்படையான காரணமாக இருக்கலாம். சித்தார்த்தன் சிண்டோமாக இதைப் பார்த்தாலும், அடிப்படையில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஓஷோவின் பிரசங்கங்களில் இக்கேள்வி முக்கிய பங்கு வகிக்கும். துன்பத்தைக் கண்டு வெதும்பி அதற்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க புறப்பட்ட புத்தனின் பயணமும், உலக இருப்புக்கு காரணம் தேடி புறப்பட்ட சங்கரரின் தேடலும் துன்பத்தில் தொடங்கவில்லை. இவர்கள் அன்றாட வாழ்வில் அளவுக்கதிகமான சந்தோசத்தை அனுபவித்தார்கள். ஒருகட்டத்தில் திகட்டிப் போன சிற்றின்ப லெளகீக சந்தோஷத்தைத் தாண்டி என்ன இருக்கிறது என யோசித்ததன் விளைவே அவர்கள் மேற்கொண்ட பயணம். பேரின்ப சந்தோஷத்துக்கு குடும்பம் தடைகல்லாக அமையும் என்பதே அவர்களது வாதம். பொதுவாக, பல ஆன்மிக துறவிகளின் சிந்தனைக் கோணமும் இவ்வகையிலேயே அமைந்திருக்கிறது. இவ்வுலகை வெறுப்பதுடன் மேன்மையான உலகுக்கான சாவி அவரவர் வழியில் இருப்பதாக அத்துறவிகள் நம்பினர். நாம் நம்பும் கடவுள் நிஜம்;ஆனால் அவர் படைத்த உலகு பொய் என நம்பவைப்பதே இத்துறவிகளின் இலக்காக இருந்தது என ஓஷோ ஒற்றை வரியில் இவர்களைப் பற்றி கூறுகிறார். அதெப்படி கடவுள் படைத்த உலகை உதசீனப்படுத்துவது? துன்பத்துக்குக் காரணம் ஆசையே என்றால், அந்த ஆசை கடவுளின் பகுதியல்லவா? மாயையான உலகைப் எதற்கு படைக்க வேண்டும்? மகிழ்ச்சிகரமான விண்ணுலகை அடைவதே இப்பூலகின் இலக்கா? இவ்வுலகில் இன்பமில்லையா? எனத் தொடர்ந்து பல கேள்விகளை ஓஷோ முன் வைக்கிறார்.

மிகவும் அபாயகரமான சிந்தனை. ஆனால் நிலப்படியைத் தாண்டி ஆகாயத்தை அளக்க முற்படும் மனிதர்களுக்கு இவ்வார்த்தைகள் சவுக்கடி. உணவு, இருப்பிடம் எனத் தொடங்கிய இத்தாவல் துறவறம், தாபம் என பல காரணங்களுக்காக இன்றும் தொடர்கிறது. நிரந்தரமான பயணங்களுக்கு தடை இருக்கும் பட்சத்தில், தற்காலிக வெளிநடப்புகள், விலகல்கள் நம்மைச் சுற்றி நடந்தபடியே உள்ளது. நாமும் இவ்விதிக்கு உட்பட்டு தற்காலிக வெளியேற்றங்களை செய்துகொண்டிருக்கிறோம். நிரந்தரமாக வெளியேறும் மனிதன் அனேகமாகத் திரும்பிப்பார்ப்பதில்லை. திரும்பும் மனிதன் வேறொருவனாக வந்துசேர்கிறான்.எப்படிப் பார்த்தாலும் அவனை அக்குடும்பம் இழக்கிறது. மதமாக, ஆன்மிக புத்துயிர்ப்புகளாக, சமயத் தலைவர்களாக, கலைஞர்களின் வாழ்வு, படைப்புகள் என மீண்டும் மீண்டும் வெளியேற்றத்தின் கதைகள் பதியப்பட்டு வந்துள்ளன. பெரும்பாலும் வாழ்வு நோக்கை விரித்துப் பார்க்க இக்கதைகள் மேற்கோள் காட்டப்படுகின்றன. இக்கதைகளின் முன்னுரையில் கூட குடும்பங்கள் இடம்பெறுவதில்லை. பின்னுக்குத் தள்ளப்படும் அவர்களின் குடும்படங்கள் காணாமல் போய்விடுகின்றன. புத்தரின் மனைவி யசோதரா, ராமானுஜரின் மனைவி (பெயர் தெரிந்தால் சொல்லுங்களேன்?) என ஆன்மிகத்தில் பல உதாரணங்கள். ஆன்மிக துறவிகளின் மனைவிமார்களையாவது ஆசார்ய சம்பந்தத்துக்காக ஒருசிலர் சேர்த்துக்கொள்வார்கள்.ஆனால், கலைஞர்களின் மனைவிகளுக்கு அதற்கான கடுகளவு பிராப்தி கூடக் கிடையாது (இதையே கண்ணீரைப் பின் தொடர்ந்து எனும் புத்தகத்தில் ஜெயமோகன் இந்திய இலக்கியத்தின் மையமாக நம் காவியப் பெண்களின் கண்ணீரை விவரித்திருப்பார்.)

அதே சமயம், புனைவுகளில் இப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் உயிர் பெற்றிருக்கின்றன. யசோதராவின் வாழ்வை மையமாகக் கொண்டு பல நாடகங்கள், சிறுகதைகள் இயற்றப்பட்டுள்ளன. புரட்சியாளர்களின் சொந்தங்களும் பல புனைவுகளில் உருப்பெற்றிருக்கிறார்கள்;கார்ல் மார்க்ஸின் காதலியைப் போல். கலைஞர்களின் மனைவி, காதலி இடம்பெற்ற புகழ்பெற்ற படைப்புகள் பல உள்ளன. மிகத் திறமையான பியானோ கலைஞராக இருந்தும் அவ்வளவாக பிரபலமாகாத கிளாரா ஷூமேன் பற்றி பல நாவல்களும், திரைப்படங்களும் உள்ளன. கஸ்தூரி பாயின் கதை மராத்தியில் பிரபல நாடகமாக அரங்கேற்றப்பட்டது. இதனாலேயே புனைவில் இப்பாத்திரங்கள் வெற்றியடைந்திருக்கிறார்கள்; வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். உயிரோட்டமாக அடையாளம் பெற்றிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குறிய இடம் புனைவில் நிறுவப்பட்டுள்ளது.

சார்லஸின் மனைவியும் இச்சிக்கலில் மையம் கொள்கிறாள். இப்படி தனித்து விடப்படும் பெண்களைப் பற்றி மாம் விரிவாக உளவியல் ஆய்வு செய்திருக்கிறார். முதலில் இப்பெண்கள் (குடும்பங்களையும் தான். ஒரு சவுரியத்துக்காக மனைவி என எடுத்துக்கொள்ளலாம்) குழம்பிப்போகின்றனர். நாட்கள் செல்லச் செல்ல இக்குழப்பம் கலவரமாகிறது. குடும்பப் பொறுப்பின் தீராத வலைக்குள் மெல்ல இழுக்கப்படுகிறார்கள். ஆண் மையச் சமுதாயத்தில், பொதுவாக இவ்வலை பெண்களின் கழுத்தை இறுக்கிவிடும். அவர்களால் வேறொன்றும் செய்ய முடியாத நெருக்கடி ஏற்படும். தத்தளிக்கும் குடும்பத்தை கரை சேர்த்தால் போதுமென நினைப்பாள். தகுந்த பண வசதி, உறவினர் பாதுகாப்பு இருக்கும் பட்சத்தில் குழப்பம் கோபமாக மாறும். நம் கதையும் இப்படித் தான் பயணிக்கிறது. சார்லஸின் மனைவிக்கு ஒரு அண்ணன் இருக்கிறான். பள்ளியில் படிக்கும் சார்லஸில் இரு குழந்தைகளை அவன் பார்த்துக்கொள்கிறான். வலையில் இறுக்கும் குறைவாக இருப்பதால், சார்லஸின் மனைவிக்கு கோபம் அதிகமாகிறது.

சார்லஸ் ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துவிட்டானென அவளும் திட்டவட்டமாக நம்பத் துவங்குகிறாள். பார்த்திராத அப்பெண்ணின் மேல் இருக்கும் கோபம் மெல்ல பொறாமையாக மாறுகிறது. சார்லஸைக் கண்டுபிடிப்பதைக் காட்டிலும், அப்பெண்ணை சந்திக்க வேண்டுமென்று துடிக்கிறாள். இந்நிலையில், பாரிஸிலிருந்து சார்லஸ் கடிதம் அனுப்புகிறான். ‘என்னைத் தேட வேண்டாம். நான் திரும்பி வரமாட்டேன்’ என தான் தங்கியிருக்கும் ஹோட்டல் முகவரியையும் எழுதியிருக்கிறான். ஒரு பைசா கூட எடுத்துப்போகாத சார்லஸ் பணத்தைக் கேட்டே முகவரியை இணைத்துள்ளான் என அவன் மனைவி நினைத்துக்கொள்கிறாள். அதே சமயம், அவனுடன் ஓடிப்போன பெண்ணைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் முளைக்கிறது. பாரிஸுக்குப் பயணம் செய்ய முற்பட்டவளை அவள் அண்ணனின் கோபம் தடுத்துவிடுகிறது.

தன் அண்ணனுக்குத் தெரியாமல் சிறிது பணத்துடன் தாமஸை பாரிஸுக்கு அனுப்புகிறாள்.

இந்நிகழ்வைக் கொண்டு பெண்களின் உளவியலை மாம் ஆராய்கிறார். மற்றொரு பெண்ணின் மேலுள்ள பொறாமையைத் தாண்டி, தன்னவன் என நினைத்த சார்லஸ் மேல் இருக்கும் பிடிப்பாக மனைவியின் செயல் அமைகிறது. அவ்வப்போது கோபமும் பொறாமையும் எட்டிப்பார்க்காமல் இல்லை. தன் நிலைமை மோசமாக இருந்தால் , கொலை செய்யத் தூண்டும் அளவுக்குப் பிரதானமாக கோபம் வெளிப்பட்டிருக்கும். காதலை மறந்த ஒருவனை வயது வந்த பிள்ளைகளையும் பிரிய வைக்கும் சக்தி என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆர்வம் அவளை மீறி இந்நிகழ்வில் வெளிப்படுவதாகவே தோன்றுகிறது. அதே சமயம், தன் கணவனின் ஈர்ப்பு, தாபம் முடிந்தவுடன் அடங்கிவிடும் என நினைத்திருந்தாள். தான் திரும்ப மாட்டேனெனக் கூறியிருந்தாலும், ஒரு நாள் தன்னைத் தேடி அவன் வருவான் என நினைத்தாள். அதனாலேயே பணத்தையும் கொடுத்து அனுப்பினாள். இச்செயலை ஒரு பதிவிரதையின் செயலாகக் குறுக்கிவிடக்கூடாது என்பதில் மாம் கவனமாக இருக்கிறார். தன் கணவனுக்கு தகுந்த தண்டனையைத் தரத் தயாராக இருந்தாலும், மனைவியின் இச்செயல்பாடுகள், ’பெண்களைப் பற்றி புரியாதவை’ எனும் புத்தகத்தின் ஒரே ஒரு பக்கம் தான்.

தாமஸ் பாரிஸ் ஹோட்டலுக்குச் செல்கிறான். தன் மனைவி அனுப்பியவன் எனத் தெரிந்ததும், சார்லஸ் அவனை துரத்திவிடுகிறான். பல நாட்கள் முயற்சி செய்தும் அவனை சந்திக்க முடியவில்லை. இதற்காகவே அந்த ஹோட்டலுக்குத் தினமும் போகும் தாமஸ் அங்கு வேலை செய்பவனிடம் சார்லஸ் பற்றி விசாரிக்கிறான். சார்லஸ் தனியாக தங்கி வரும் விஷயம் அவனைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது. மேலும், வாரத்துக்கு ஒரு முறை மட்டுமே சார்லஸ் ஹோட்டலை விட்டு வெளியே செல்கிறார் என்பதும் தாம்ஸுக்குப் புரியவில்லை.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், அறையின் வாடகையைக் கொடுக்க முடியாமல், சார்லஸ் வெளியெ தள்ளப்படுகிறார். அப்போது, வாடகை பணத்தை தாமஸ் தந்து உதவுகிறான். அவன் உதவியை ஏற்றுக்கொண்டாலும் சார்லஸ் அவனிடம் பேச மறுக்கிறார் . உலகின் கடைந்தெடுத்த அயோக்கியனிடம் பேச முயற்சிக்கிறோம் என தாமஸுக்குத் தோன்றுகிறது. சில நாட்களுக்குப் பிறகு, கடைசி முறையாக முயற்சி செய்து பார்த்தபின் லண்டனுக்குத் திரும்பலாம் என சார்லஸின் அறைக்குச் செல்கிறான்.

பல முறை கதவைத் தட்டியும் திறக்காமல் போகவே, ஹோட்டல் மேனஜரைத் தொடர்பு கொண்டு கதவை உடைக்கிறார்கள். உள்ளே, ஜூரத்தில் படுத்தபடி சார்லஸ் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைச் சுற்றி, பல ஓவியங்கள் சிதறிக்கிடக்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் பல ஆயிரம் பவுண்டுகள் விலை போகும் எனத் தெரியாமல், அவற்றை அங்கேயே தாமஸ் விட்டுவிடுகிறான். நண்பரின் வீட்டுக்கு சார்லஸை மாற்றுகிறார்கள். ஓவியக் கலைஞனான தாம்ஸின் நண்பன் மூலம் சார்லஸ் எப்பேர்ப்பட்ட கலைஞன் எனத் தெரியவருகிறது.

யானி - ஒரு கனவின் கதை

பா.ராகவன் (சித்தார்த் ராமானுஜன் என்ற பெயரில்) எழுதிய `யானி -ஒரு கனவின் கதை` படித்தேன். நான் படித்த பா.ராகவனின் புத்தகங்களில் இந்த (அ)புனைவு என்னை மிகவும் ஏமாற்றியது. காரணத்தைக் கடைசியில் விளக்குகிறேன்.

 

மூன்று வருடங்களுக்கு முன் கென்னிஜி , யானி இருவரின் இசையை முதல் முறை கேட்டேன். வழுக்கும் சாக்ஸபோன் இசை ஈர்த்த அளவுக்கு யானியின் நவயுக இசை என்னை வசியம் செய்யவில்லை. ஜாஸின் இயல்பான அமைப்பில் சர்க்கரையில் அமிழ்ந்த பிரதமனாக சாக்ஸபோன் ஒலித்ததில் டிரம்ஸ் வயலின் பல்லிசை அவ்வளவாக எடுபடவில்லை என நினைக்கிறேன். ஒரு கனவின் கதை படித்தபிறகு மறுபடியும் யானியின் சில இசைத் தொகுப்புகளைக் கேட்டுப்பார்த்தேன். எதுவும் மாறவில்லை.

யானியின் இசை நவீன-செவ்வியல் பாணி இசையாக சாதனை படைத்தது.முக்கியமாக, மோசார்ட்,பீத்தாவன் போன்றோரின் இசை வடிவங்களான கான்சர்ட்டோ, சிம்பொனி போன்ற அமைப்புகளை அடிப்படையாகக்கொண்டு எலெக்ட்ரிக் வாத்தியக்கருவிகளால் வளர்த்தெடுக்கும் பாணி. கால்செண்டர் இணைப்புக்காக காத்திருக்கும்போது நம் துடிக்கும் நரம்பை சாந்தப்படுத்த, லிஃப்ட், விமானம் போன்ற பல இடங்களில் இதை நாம் கேட்டிருக்கலாம் .இவ்வகை இசை சிம்பொனி போல் தெளிவான இலக்கணத்தோடு இருக்காது. இது இயற்கை ஒலிகள், பிற நாகரிக இசை என கலந்துகட்டிய இசை வடிவம். இப்பாடல்களில் நிலத்தடி நீர் போல் கிளாஸிகள் இசை அடிநாதமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும். இதனால் ஒரு பாப் இசைக்கும், கச்சிதமான கிளாஸிக்குகளுக்கும் இடைப்பட்ட வடிவமாக இருக்கும். சரியான கலவையில் அமைந்தால் மட்டுமே இவ்வகை இசை வெற்றியடையும்.

பட்டர்பிளை நடனம் இசை -

 

சண்டோரினி

 

யானி புகழ் பெற்ற 1990களில் இவ்வகை இசை மிகப்பிரபலம் அடைந்தது. இதன் தொடர்ச்சியாக புரியாத பாடல்வரிகள் இவ்வகை இசையுடன் இணைந்துகொண்டன. வேத வாக்கியங்கள், பெளத்த மந்திரங்கள் இவற்றின் முதல் டார்கெட். உதாரணத்துக்கு, மேட்ரிக்ஸ் படத்தில் பிரபலமான `அஸத்தோமா சத்கமய:` பாடல். மெல்ல இவ்வகை இசை யோகா,மெடிடேஷன் என குறிப்பிட்ட ரிலாக்ஸேஷன் தெரபிகளின் பின்னணி இசையானது.

அக்ரோபொலிஸில் நடந்த யானியின் அரங்கேற்றத்தை மையமாக கொண்டது யானி - ஒரு கனவின் கதை.

எந்த ஒரு முதலீடும் இல்லாமல் ஒரு இசை நிகழ்ச்சி நடத்த முடியுமா? டிசம்பர் சீசனில் சென்னையின் நவீன இசை அரங்கில் அதிகாலை ஸ்லாட் கிடைக்கக்கூடும். ஆனால் தாஜ் மஹல், சீனாவின் Forbidden City, அக்ரோபொலிஸ் போன்ற புராதனமான கட்டிடத்தில் இசை நிகழ்ச்சி நடத்துவது சாதாரண காரியமல்ல. எல்லோருக்கும் சவுகரியமான நேரம் கிடைத்து, சம்பந்தப்பட்ட அதிகாரிகள் ஒப்புதல் தந்தாலும் மக்கள் கூட்டம் வரவேண்டும். அதுவும் பிரபலமில்லாத கலைஞன் என்றால் கஷ்டம். கூடுதலாக தம்படி கூட இல்லையென்றால் மேற்சொன்ன எதுவுமே நடக்காது. கனவு மட்டுமே காண முடியும். பகல் கனவு.

அக்ரோபொலிஸில் அரங்கேற்றம் என்பது யானியைத் தவிர யாருக்குமே தோன்றாத ஒன்று. கிரேக்க மக்களுக்கு செவ்வியல் இசை பழக்கம் உண்டு. ஆனாலும் நவீன இசை பாணியைப் பரிசோதனை செய்து பார்க்க அது சரியான களமாக இருக்காது என்றே பலரும் நினைத்தனர். ஆனால் யானிக்கு அக்கனவு சாத்தியம் என்றே தோன்றியது. ஒரு கார் காரேஜில் தன் இசையை மெருகேற்றிக் கொண்டிருந்தாலும், அவர் கனவெல்லாம் இப்பிரம்மாண்ட நிகழ்வை நடத்திக்காட்டுவதிலேயே இருந்தது.

அதற்காக இக்கிரேக்க மாவீரன் மேற்கொண்ட போராட்டங்களே இக்கதை.

இருபது வயதுக்குள் கிரீஸில் தேசிய நீச்சல் சாம்பியனானார் யானி. ஆனால் தொடர்ந்து நீச்சலில் அவர் ஆர்வம் நிலைக்கவில்லை. அமெரிக்காவுக்குப் படிக்கச் சென்றார். படிப்பை பாதியில் நிறுத்திவிட்டு பியானோ இசைக்கத் தொடங்கினார். ஒரு சமயம் இசையைத் தாண்டி தீவிரமாகக் காதலிக்கத் தொடங்கினார். காதல் கசந்து விரக்தியில் முடிந்த போது இசை இவரை மீட்டது. புது காதலைத் தந்தது. புயல்போல் தீவிரமாகக் காதலித்தார்.மீண்டும் காதல் தாரைவார்த்து இசைக்குத் தத்துத்தந்தது. இசையை உடும்பெனப் பிடித்துக்கொண்டார். இதுதான் யானி. தீவிரம், ஆழம், ஒருமுகத்தின் மறு அவதாரம்.ஆனால் பலவற்றில் வெற்றியின் உச்சம் போன பிறகு ஆர்வம் தணிந்து போவதை அவர் பெற்றோர் கவலையோடு பார்த்தார்கள்.

அமெரிக்காவில் Chameleon என்ற குழுவோடு இணைந்த பின்னர் யானிக்கு புகழோடு பணமும் வந்தது. ஒரு பியானோ கலைஞனாக அமெரிக்க முழுவதும் சுற்றினார். காதலித்தார்.போதைப் பழக்கத்தின் தீவிரம் இசையை மூழ்கடிக்குமுன் விழித்துக்கொண்டார். பியானோ இசைக் கலைஞராக அமெரிக்காவில் கொஞ்சம் புகழ் பெற்றிருந்தாலும் போதுமான பணத்தை அது கொடுக்கவில்லை. இசையை பணத்தேவைவெல்லும்போதெல்லாம் மீண்டும் மீண்டும் இசையின் ஆழத்துள் நுழைந்து களித்தார்.

தனக்கு இசை மட்டும் போதும். ஆனால் அதுவல்ல லட்சியம். தனக்குப் பிடித்த இசை மற்றவர்களுக்கும் பிடிக்க வேண்டும் என்பதே லட்சியம். இசையின் தீவிரத்தில் மீண்டும் மீண்டும் தன்னையே தேடிய யானிக்கு இசையின் உச்சத்தை உலகுகுக்கு காட்டவேண்டியிருந்தது. அதுக்காக ஒரு ஆல்பத்துக்கான இசையை உருவாக்கினார். அதை வெளியிடத் தேவையான பணம் இல்லாமல் திண்டாடினார்.

அந்நேரத்தில் லிண்டாவின் அறிமுகம் அவருக்குக் கிடைத்தது. அமெரிக்கத் தொலைக்காட்சியில் பிரபலமாக இருந்தாலும் இரு இசை ரசிகையாகவே யானிக்கு லிண்டா அறிமுகமானார். மெல்ல நட்பு காதலின் எல்லையைத் தொட்ட போது, யானியின் மற்றொரு காதலைப் பற்றி லிண்டா முழுவதாகப் புரிந்துகொண்டுவிட்டார். தன் ஆல்பம் காதலைவிட உயர்ந்ததல்ல என யானி நினைத்தாலும் அவர் வெற்றிபெறவேண்டுமென லிண்டா மனதார விரும்பினார்.

பல இடங்களில் அலைந்து அக்ரோபொலிஸில் ஏற்பாடுகளைச் செய்தது லிண்டா. அதுவரை கவலைப்படாமல் தன் இசையை மெருகேற்றிக்கொண்டிருந்த யானிக்கு லிண்டா செய்து முடித்த காரியங்கள் பிரமிப்பேற்படுத்தின. பணம், சரிகட்ட வேண்டிய ஆக்ரோபொலிஸ் அதிகாரிகள் என சகலமும் தயார். அதற்காக லிண்டா சந்தித்த கஷ்டங்கள் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல.

யானி இசையால் இக்கஷ்டங்களெல்லாம் நீரில் நிலா பிம்பம் போலச் சிதறிப்போனது. இப்படிப்பட்ட இசை நிகழ்ச்சி கிரீஸில் நடந்ததேயில்லையென எல்லோரும் பேசிக்கொண்டனர். யானியின் ஆக்ரோபொலிஸ் ஆல்பம் உலகம் முழுவதும் மிகப் பிரபலமடைந்தது. யானிக்கு வற்றாத நதியாக பணம் கொட்டத் தொடங்கியது. அவரது நீண்ட சிலையலங்காரமும், கம்பீரமான மீசையும் ஒரு புது அடையாளமாகவே மாறியது.இசை உலகின் உண்மையான `முடிசூடா` மீசை வைத்த சக்கரவர்த்தியாக யானி உலகப் புகழ் பெற்றார்.

இவ்வெற்றிக்கு பின் எல்லா இசைக்குழுவைப் போல யானியின் கவனமும் சிதறிவிடும் எனப் பலர் நினைத்தனர். சிலர் இது நடக்கவேண்டுமென ஆத்மார்த்தமாக நம்பினார்கள். யானியின் இயல்பும் அதற்கேற்றார்போல இருந்ததால் அவரைச் சுற்றி இருந்தவர்களுக்கும் கொஞ்சம் பயம் இருந்தது. லிண்டாவுக்கும் அந்த பயம் இருந்தது.ஆனால், இசையில் ஆழ ஆழ முத்தெடுத்தாலும் தரை தட்டாது என யானிக்குத் தெரியும். தன் இமாலைய வெற்றியை தான் சாதிக்க வேண்டியவற்றுக்கு முதல் படியாக நினைத்தது யானியின் வெற்றிக்குக் காரணம்.

லிண்டாவால் சுலபமாக யானியை விட்டுப் பிரியமுடியவில்லை. ஆனால் மக்களுக்குப் பிடித்த இசையை வழங்குவதற்கு யானி தயாராக இருந்தாலும் அவர்களது காதல் அதற்குத் தடையாக இருக்குமென நினைத்த லிண்டா யானியைப் பிரிந்தார். யானி இன்றும் உலகம் முழுவதும் தன் இசை நிகழ்ச்சியை நடத்திக்கொண்டிருக்கிறார்.

பா.ராகவனின் எழுத்துகளில் இருக்கும் வசீகரம் இப்புத்தகம் எங்கிலும் தெரிகிறது. இரண்டு மணிநேரத்தில் முடிக்க முடிந்த இந்த 120 பக்கங்களில் அக்ரோபொலிஸின் பின்னணி சம்பவங்கள் பறக்கின்றன.

ஆனாலும், பாக் ஒரு புதிரின் சரித்திரம், பின் கதைச் சுருக்கம், இரண்டு நாவல் போன்ற புத்தகங்களை மிகவும் ரசித்த எனக்கு இப்புத்தகம் கொஞ்சம் ஏமாற்றம் அளித்தது.

படிக்க சுவாரஸ்யமாக இருந்தாலும் பல விதங்களில் இப்புத்தகம் பெரும் கதையின் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே படித்த உணர்வைத் தருகிறது. அதற்கு பல காரணங்கள்  முக்கியமாக, சம்பவங்கள் மட்டும் தொகுத்து ஒரு வாழ்க்கை குறிப்பாக மாறியிருப்பது. அரசியல் தலைவரைப் பற்றிய வாழ்க்கைக் கதையை தேர்தல் நிகழ்வுகளை மட்டுமே கொண்டு சொல்வதைப் போல். கண்டிப்பாக ஒரு அபுனைவு நூலுக்கு சம்பவங்கள் மிக இன்றியமையாத ஒன்று. ஆனால், சம்பவங்கள் நாடகத்தன்மை அடையும்போது உணர்வுகளின் மோதல் மட்டுமே முக்கியமாகிறது.சம்பவங்களைத் தாண்டி வரலாறும், தகவல்களும் அபுனைவின் தூண்கள். இப்புத்தகத்தில் அவை  இல்லை.

யானியின் இசை பாப்புலர் இசை வகைகளுக்கு ஒரு புத்தொளியைத் தோற்றுவித்தது. இது பல இசைக்கலைஞர்களின் இசையை பாதித்தது. பலர் யானியின் பாணியை பின்பற்றி தோற்றார்கள். சிலர் புது பாணியைத் தொடங்கினார்கள். இப்படிப்பட்ட கலைஞர்களைப் பற்றி செய்தி இந்நூலில் கிடையாது.

அதேபோல், பல இசைக்கலைஞர்கள் அக்ரோபொலிஸ் நிகழ்வில் பங்குபெற்றார்கள். அப்படிப்பட்ட கலைஞர்களைப் பற்றிய குறிப்பு அதிகமாகக் கிடைக்கவில்லை. இதனால் இந்நிகழ்வு உண்மைத் தோற்றத்தைக் கொடுக்கத் தவறுகிறது. ஒரு தனிப்பட்ட மனிதனின் வெற்றியாக இது வெளிப்பட்டாலும், பின்னால் இருக்கும் கலைஞர்களின் பங்கை சரிவர இப்புத்தகம் விவரிக்கவில்லை.

உதாரணத்துக்கு, Kind of Blue என்ற ஆல்பத்தைப் பற்றி  குறைந்தது ஐந்து புத்தகங்களாவது வெளியாகியுள்ளன. ஒவ்வொன்றிலும் ஆல்பத்தை உருவாக்கியவர்களின் பங்கு தெளிவாக வெளிப்படும். ஒலி அமைப்பாளர்கள், இசைக்குழு, பதிவு செயதவர்கள் என எல்லோருடைய நேர்முகமும் அமைந்த மிக விரிவான தொகுப்பு புத்தமாக இருக்கும்.இதனால் இசைக் கலைஞர்களைப் பற்றி மிக ஆழமான குறிப்புகள் நமக்குக் கிடைக்கின்றன.

புனைவு மொழி வழியே அபுனைவை விவரிப்பது சுவாரஸ்யத்தை கூட்டுவதாக இருந்தாலும், அபுனைவுக்குத் தேவையான தகவல்கள் அதிகமாக இப்புத்தகத்தில் தொகுக்கப்படவில்லை. அதிக தகவல்கள் வாசக கவனத்தை குலைத்துவிடும் என்றாலும் ஒரு அபுனைவு நூலாக உணர்ச்சி, நாடகத்தனம் தாண்டி வாசக அறிவை மேம்படுத்தத் தேவையான விஷயங்களும் அதி முக்கியமானவை. அபுனைவை படித்து முடித்தவுடன் எனக்கு தகவல்கள் மட்டுமே நினைவில் தங்கும். மொழியலங்காரங்கள், நிகழ்வுகள் தகவல்களை மேம்படுத்தத் தேவையானது தான் என்றாலும் கூட வாசகர்களுக்கு விஷய விருத்தியே அபுனைவின் நோக்கம்.இத்தகவல்கள் இசைத் தொடர்பாக இருக்கத் தேவையில்லை. யானியின் சமகாலத்தில் உச்சத்தில் இருந்த கலைஞர்கள், அவரை பாதித்த/வழிகாட்டிய கலைஞர்கள் பற்றிய குறிப்புகள் கண்டிப்பாகத் தேவை. இசைக்கலைஞரைப் பற்றிய புனைவு எனபதால்,ஓர் எல்லைவரை ,அப்போதைய இசை பாணிகளைப் பற்றி வாசகர்களுடன் பகிர்ந்திருக்கலாம். இது யானி வெற்றி அடைந்த காலகட்டத்தை தெளிவாக வரையறுக்கும்.

உதாரணத்துக்கு, கருணாநிதியின் வாழ்க்கை வரலாறை தி.மு.க தவிர்த்துப் பார்க்க முடியுமா? பெரியார், அண்ணா பற்றிய தகவல் இல்லாமல் வாழ்க்கைக் குறிப்பை எழுத முடியுமா? தனி மனிதத் தோற்றம், வளர்ச்சி, மறைவில் பலரின் கூட்டணி உள்ளது.புனைவு/அபுனைவு வரலாறும் அப்படிப்பட்ட மனிதர்களின் வாழ்க்கையை ஒட்டியே அமைந்திருக்கிறது. தனிப்பட்ட கதையாக யானி-லிண்டாவின் காதல் முழுவதும் தெளிவாக வெளிப்படாததும் ஒரு குறையே.

வாசக கவனத்தை மட்டும் கணக்கில் கொண்டால் சுவாரஸ்யமாக இருந்தாலும், யானி என்ற இசையாளுமைப் பற்றிய முக்கியமான புத்தமாக இதை வரையறுக்க முடியாது.மேலும் சம்பவங்களின் தொகுப்பாக இருப்பதால், யானியின் முழு வாழ்க்கைக் குறிப்பும் இதில் வெளிப்படவில்லை.யானியைப் பற்றிய ஒரு மேலோட்டமான அறிமுகத்தை மட்டுமே இப்புத்தம நமக்கு அளிக்கிறது என்பது வருத்தத்துக்குரியது.

 

ஆப்பிரிக்கா

சில நாட்களாக Ryszard Kapuscinski என்ற போலிஷ் பத்திரிக்கையாளரின் The Cobra's Heart என்ற புத்தகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். 60களின் மத்தியில் ஒரு ரிப்போர்ட்டராக ஆப்பிரிக்காவுக்கு சென்ற ரிஸ்ஸார்ட் பயணக் கட்டுரைகளை எழுதத் தொடங்கினார்.

ஒரு ரிப்போர்ட்டருக்குத் தேவையான கூர்மையான எழுத்து, உணர்ச்சிகளுக்கு இரையாகாத பார்வை எனச் சரியான கலவையில் இவரது எழுத்து பயணிக்கிறது.குறிப்பாக, ரிப்போர்ட்டிங் கட்டுரைகளையும் ஒரு புனைவை அணுகுவது போல் அமைத்திருப்பது அந்த காலத்தில் புதுமையாக இருந்திருக்க வேண்டும். மிகப் பிரபலமான பத்திரிக்கையாளராக உலகப் புகழ் பெற்றார். நமிபியா, காங்கோ போன்ற ஆப்பிரிக்க நாடுகள் விடுதலையை நோக்கிப் படையெடுத்துகொண்டிருந்த நாட்களில் இவர் அங்கிருந்திருக்கிறார். தனது ரிப்போர்ட்டில் புனைவு சாத்தியங்களையும் கையாண்டு அதே சமயத்தில் அங்கு நிகழ்ந்த வெள்ளையர்களின் அரசியலையும், ஆப்பிரிக்க மக்களின் வாழ்வு முறைகளையும் தெளிவாகச் சித்தரித்துள்ளார்.

இவ்வளவு பெரிய நிலப்பரப்பை, பலதரப்பட்ட குழுக்களை ஆப்பிரிக்கா எனும் ஒற்றைச் சொல்லால் எப்படி அளவிட முடியாது என்பதை பல நிகழ்வுகள் மூலம் கூறுவது இவரது பலமாகத் தெரிகிறது. அதேபோல் இவர் மலைக்கும் மற்றொரு விஷயம் ஆப்பிரிக்க விலங்குகள். ஆப்பிரிக்காவில் அன்றாடம் நடக்கும் காட்சி - வெயில் தாங்கமாட்டாமல் ஆயிரக்கணக்கான அப்பிரிக்க எருமைகள் பாதி மயக்கத்தில் காட்டில் படுத்துக் கிடக்கும். பல மைல்கள் தாண்டி போகும் ஒரு மோட்டார் வாகனச் சத்தம் அவற்றை எழுப்பிவிட்டால் ஒரு மாபெரும் பிரளயம் போல் புழுதி கிளம்ப அவை அச்சத்த்த்தை நோக்கி வேகமாக ஓட்டமெடுக்குமாம். நடுவில் மாட்டினால் சட்டினி தான். அதேபோல் மலைப் பாம்புகளைப் பற்றி அவர் விவரிக்கும்போது நம் கால்களை ஒரு மீட்டர் தூக்கி வைத்துக்கொண்டுதான் படிக்க முடியும்.

பல சமயங்களில் இவர் எழுத்து அ.முத்துலிங்கத்தின் கட்டுரைகளை நினைவூட்டுகிறது. அதே போன்ற துள்ளியமான பார்வை, தாமரை இலை நீர் போல் எட்ட நின்று பார்த்து, ரசிக்கும்படி எழுதிபின் எதுவும் தெரியாததுபோல் அவற்றைக் கடந்து செல்லும் பாணி என அ.முத்துலிங்கமே ஆங்கிலத்தில் எழுதியது போலிருக்கிறது. ஒருவேளை இவரும் ஆப்பிரிக்காவைப் பற்றி எழுதியதால் இருக்கலாம்; ஆப்பிரிக்க மக்களின் வாழ்வை விவரிப்பதால் இருக்கலாம்.

ஆனால் அ.முத்துலிங்கத்தின் எழுத்தில் இருக்கும் ஒன்று இவரிடம் இல்லை. அது காருண்யம்.