வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

உப்புவேலி - மறிகடல் பாழ்பட

ஜெயமோகன் 'உலகின் மிகப்பெரிய வேலி' கட்டுரையில் குறிப்பிட்டிருந்த 'The Great Hedge of India' புத்தகத்தை நூலகத்திலிருந்து எடுத்துப் படித்தேன். இங்கிலாந்தின் சில நூலகங்களில் இது வெறும் நோக்குநூலாக மட்டும் வைத்திருக்கும் ரகசியம் புரியவில்லை. மிக மிக சுவாரஸ்யமான புத்தகம். வெள்ளைக்காரன் வந்ததால் தான் நமக்கு ரயில் கிடைச்சது, இங்கிலீஷ் படிச்சோம், நம்ம அறிவு வளர்ந்தது என ஐரோப்பா சர்வாதிகாரத்தை விதந்தோம்பும் என் நண்பர்கள், மாமாக்கள், தாத்தாக்களுக்கு பல பிரதிகள் வாங்கிச் செல்லவேண்டும் என எண்ணிக்கொண்டேன் (சீக்கிரம் தமிழில் கொண்டுவர வேண்டும் என நினைக்கிறேன், இல்லையென்றால் இதையும் வெள்ளைக்காரன் சொல்லித்தான் தெரிந்தது, இங்கிலீஷு படிச்சதினால தான தெரியவந்ததுன்னு கிளம்புவார்கள் :))

ஆங்கிலேய ஆட்சியின் சில புதிய பக்கங்களை இந்த புத்தகம் நமக்கு காட்டுகிறது. குறிப்பாக, உப்பு போன்ற மிகவும் அடிப்படையான உணவைக் கட்டுப்படுத்தும்போது பாதிப்படைந்த தலைமுறையின் நிலை என்னை மிகவும் வருத்தமாக்கியது. வியாதிக்கு குறைவிலாமல் லட்ச லட்சமாக மக்கள் மடிந்து போனதை விட அதன் காரணம் உப்பு குறைபாடென அறிவுமிலாத கொடுமையை என்னவென்று சொல்வது? ஆங்கிலேய வைத்தியர்கள் பலர் இங்கிலாந்து பார்லியமெண்டில் போராடிப்பார்த்த விஷயம் இந்திய மேல் வர்க்க தொழிலதிபர்களுக்குத் தெரிந்தபோதும், ஒரு பொது அறிவாக இது பரவவில்லை என்பது மிகவும் வருத்தத்துக்குரியது. அதுவும், வரி வசூலிக்க நில வரியை அதிகப்படுத்தலாம் எனும் சாத்தியம் இருந்தும், எங்கே அதனால் தங்களுக்கு பாதிப்பு வருமோ என இந்திய நிலக்கிழார்கள் உப்புவரியை முன்னிறுத்திய சுய அழிப்பு மிகப் பெரிய அநியாயம்.

மூன்று விஷயங்கள் என்னை மிகவும் ஆச்சர்யப்படுத்தின. இவை ஜெமோ கட்டுரையில் குறிப்பிட்ட விஷயங்கள் தான் என்றாலும் புத்தகத்தைப் படிக்கும்போது மனம் பதைபதைத்தது.

ஒன்று, சுங்கவேலி தொடர்பான சரித்திர சான்றுகளை எந்த வரலாற்று ஆசிரியரும் பெரியளவு குறிப்பிடாதது. அதுவும் பெரும் பஞ்சங்கள் நடந்த காலகட்டத்தில் உருவான இந்த வேலி பற்றி The Great Bengal Famine போன்ற புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டிருப்பார்கள் என எதிர்பார்த்தேன். ஒருசில புத்தகங்களில் குறிப்பிட்டிருந்தாலும், மிக விரிவாக எங்கும் இல்லை என ராய் மாக்ஸாம் குறிப்பிடுகிறார்.

ரெண்டாவது - ஒரு ஆறாத ரணமாக உப்பு வேலி பற்றி சதா தேடியபடி இருந்த ராய் மாக்ஸாம், கிட்டத்தட்ட இந்திய ஆத்மாவின் மையத்தை இத்தேடலின் வழி எட்டிவிட்டார் எனத் தோன்றுகிறது. நேரடியாகக் களத்தில் இறங்கிய அவரது அனுபவம் மிகத் தெளிவாக எழுதப்பட்ட வகையில், இந்திய தேசத்தின் நிறை குறைகளை, மக்களின் மன ஓட்டத்தை (உப்புவேலியைப் பார்த்துவிடவேண்டும் என சிவன் கோவிலில் வேண்டிக்கொண்டபின், பெரிய தப்பிழைத்தது போல, மீண்டும் உள் சென்று தன குடும்ப நலனுக்காகவும் வேண்டிக் கொள்கிறார்) , இந்திய அரசியந்தரத்தின் போக்கை (ஹைத்திராபாத் வானிலை மையத்தில், சுங்கவேலி இருந்த பகுதியின் செயற்கைக்கோள் வரைபடங்கள் கிடைக்க $15000 கேட்டிருக்கிறார்கள்) தெளிவாக முன்வைத்துள்ளார்.

மூன்றாவது - பெரிய திட்டத்துடன் பலவகைக் கட்டுமானத் தொழில்நுட்பங்கள் பயன்படுத்தி உப்புவேலியை உருவாக்கிய A .O .Hume பற்றிய சித்திரம். தான் செய்யும் வேலையின் கொடுமை தெரியாமல் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்றாலும், சீனச் சுவர் போலத் திட்டமிட்டு ஹியூம் முழுமூச்சோடு இதை அமைத்திருக்கிறார். இதற்காக இங்கிலாந்து பார்லியமெண்டில் வாதாடி வென்றிருக்கிறார். இதை எதிர்த்த ஆங்கிலேய வைத்தியர்களின் குரல்களை அமுக்கியுள்ளார். ஆனால், உப்புவேலி பயன்படுத்தப்பட்டாத காலகட்டத்துக்குப் பிறகு, இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் கட்சியை உருவாக்கி இந்திய விடுதலைக்காக பாடுபட்டிருக்கிறார். இவர் எழுதிய பறவையியலாளரின் நாட்குறிப்புகள் படித்துள்ளேன். கண்டிப்பாக, உப்பு பற்றாக்குறையால் கால்நடைகளுக்கு உண்டாகயிருக்கும் பாதிப்பை இவர் உணர்ந்தேயிருப்பார். அப்போதே இதை எதிர்க்காமல், பின்னர் இந்திய காங்கிரசில் பாடுபட்டது எப்படி? எவ்வாறு இந்த மாற்றம் உருவாயிற்று? ஆச்சர்யமாக உள்ளது. இந்தியர்களுக்கு சவுக்கடி கொடுத்ததை எதிர்த்திருக்கிறார். 'சரக்கு' வரியை எதிர்த்திருக்கிறார். இந்திய பறவையியலில் குறிப்பிடத்தக்க பறவை குணாதிசய வகைமாதிரிகளை உருவாக்கியிருக்கிறார். கூடவே, ஏற்கனவே பஞ்சத்தில் தத்தளிக்கும் மறிகடல் பாழ்பட சுங்கவேலியை உறுதியான வேலியாக மாற்றவும் கடுமையாக உழைத்திருக்கிறார்.

ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் கீழிருந்த இந்தியாவின் அடிப்படை சிக்கல்களைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ள இந்த புத்தகம் மிக அருமையான ஆவணமாக இருக்கிறது. அவர்கள் வரி விதித்த, தடை செய்த ஒவ்வொரு பொருட்களுக்குப் பின்னும் இப்படி ஏதேனும் சரித்திரம் இருந்தே தீரும். பலவகையில் அவர்களது சுரண்டல்கள் வெளிவரும் இக்காலகட்டத்தில் களஆய்வுடன் செய்யப்படும் இப்படிப்பட்ட ஆராய்ச்சிகளை நமது கல்விக்கூடங்கள் எடுத்துச்செய்ய முடியுமா? செய்தாலும், கல்வி அமைப்புகளால் அவற்றின் உண்மைகளை எந்தளவு சகித்துக்கொள்ள முடியும் எனும் கேள்வி இருக்கும்போது, இப்படிப்பட்ட தனிமனித முயற்சிகளும் புனைவுகளும் தான் நமக்கு நம் சரித்திரத்தின் நுழைவாயில்.

ஆக்ரா அருகில் இருக்கும் எளிஹான் எனும் கிராமத்தில் மிச்சமிருந்த சிறு சுங்கவேலியைக் கண்டுபிடித்த திருப்தியில் ராய் மாக்ஸாம் வீடு திரும்புகிறார். பழைய வரைபடங்களிலிருந்து உப்புவேலியின் பூமத்திய அட்சரேகைகளைக் கொடுத்துள்ளார். ராய் மாக்ஸமாக மாறி கூகிள் மேப்பில் தேடிப்பார்த்ததில் அதே இடங்களில் இன்றைய உப்புசுரங்கமான KFC யைக் கண்டு மகிழ்ந்தேன். போடா முட்டாபயலே, வெள்ளைக்காரன்னா சும்மாவா? உப்பு எடுத்த இடத்திலேயே இன்னிக்கு உப்பு அபிவிரித்தியா கொடுக்கிறான் பாரு என என் தாத்தா சொல்லியிருக்கக்கூடும்.

பதிவில் திருத்தம்

விமலாதித்த மாமல்லன் கதைகள் தொகுப்பு - முடவன் வளர்த்த வெள்ளை புறாக்கள் பதிவில் வரும் குறிப்பிட்ட ஒரு  வரி ரெண்டு நாட்களாக பெரும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்திவிட்டது. 

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

இந்த வரி  நான் சொல்லவந்ததை வெளிப்படுத்தவில்லை என நண்பர் ஒருவர் குறிப்பிட்டார். இந்த வரியைப் படிக்கும்போது, மாமல்லனின் கதையைப் பார்த்துதான் ஜெயமோகன் எழுதிவிட்டார் எனப் பொருள் வரும்படியாகத் தோன்றுகிறது என நண்பர் சொன்னார். அதுவல்ல நான் சொன்னது.

நான் சொல்ல வராத விஷயத்தை முன்வைப்பதாக இருப்பதால் இப்போது படிக்கும்போது எனக்கும் அந்த வரி சங்கடத்தை உண்டாக்குகிறது. எனது மொழிப் பிரயோகத்தின் குறைபாடு தான் அது.

//பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. //

முடவன் வளர்த்த புறாக்கள் கதையின் கரு இயக்கத்துக்கும் தனி மனிதனுக்கும் உள்ள உறவைப் பேசுகிறது. ஒரு குமாஸ்தாவின் டயரி குறிப்பின் மூலம் அவனது தியாகத்தின் அர்த்தமின்மை பற்றிய நிகழ்வாக இக்கதை உள்ளது.

பின் தொடரும் நிழலின் குரல் ஒரு பெரும் விவாதக்களம். தியாகத்தைப் பற்றிய விசாரணையாக இந்த நாவல் அமைந்துள்ளது. பல தளங்களிலும் கோணங்களிலும் தியாகத்தின் மேன்மை, அர்த்தமின்மை, தேவை பற்றி பல நிகழ்வுகள் மூலம் பரிசீலிக்கிறது.

'முடவன் கதையின் விரிவாக பார்வை' எனச் சொல்லும்போது தியாகம் எனும் கருப்பொருளைத் தான் நான் குறிப்பிட நினைத்தேன்.  எனது மொழியின் குறைபாடால் இந்த தப்பர்த்தம் வந்துவிட்டது.

இது சம்பந்தமாக, நண்பர் ஆர்.வி பதிவில் நான் எழுதிய கமெண்டு இங்கே:

//அன்புள்ள ஆர்.வி,

ரெண்டு கதைகளுக்கும் சில பொதுவான விஷயங்கள் உள்ளன என்பது மட்டுமே இரண்டையும் படித்த என் எண்ணமும். புகாரினின் வாழ்க்கைக் குறிப்பே கையில் இருக்கும்போது இந்தக் கதையைப் படித்துதான் நாவல் எழுதப்பட்டது என்பதெல்லாம் சும்மா. அப்படி செய்திருக்கக் கூடிய வாய்ப்பே இல்லை என இரண்டையும் படித்தவர்கள் சொல்வார்கள். அதே சமயம், சிலர் சொல்வது போல பத்து பக்கங்களிலிருந்து ஆயிரம் பக்கம் எழுதமுடியுமா என்பதும் சரியான வாதமில்லை.

.... நாவலின் முன்னுரையிலேயே அதைச் சொல்லியிருப்பார். இரு குறள்களின் சாராம்சமாக தியான மந்திரம் போல ஒரே கேள்வியின் பன்முக விசாரணைகள் தான் அந்த நாவல். என்னைப் பொறுத்தவரை மாமல்லனின் கதை விசாரணையாக அமையவில்லை. அது ஒரு நிகழ்வு என்றளவில் எழுதப்பட்டது.

....மேலும், இது ஒரு காலகட்டத்தில் பலரும் எழுதிய பாணி தான். ஹென்ரி ஜேம்ஸ், ஜே.டி.லாங்கிஸ் (Longing) போன்றவர்கள் இப்படி மற்றவர்களின் குறிப்புகளைக் கொண்டு நாவல் எழுதியுள்ளனர். அண்மைக்காலத்தில் புனைவிலிருந்து புனைவும் எழுதப்பட்டுதான் வருகிறது – ஹென்ரி ஜேம்ஸை முன்வைத்து டோபின் எழுதிய The Master நாவல் அதற்கு சரியான உதாரணம். இதெல்லாம் ஒரு வகைக்குள் அமைந்துவிடுவதால் காப்பி அடித்ததாக ஆகாது.//

அன்புள்ள கடலூர் சீனு

இந்தவருடம் நான் படிக்க ஆவலுடன்  எதிர்பார்க்கும் நூல் 'அன்புள்ள ஜெயமோகன்'. கடலூர் சீனு எனும் வாசகர், எழுத்தாளர் ஜெயமோகனுக்கு எழுதிய கடிதங்களின் தொகுப்பு. கடந்த சில மாதங்களாக அவரது  கடிதங்கள் ஜெயமோகன் தளத்தில் தொடர்ந்து வெளியாயின. அவற்றைப் படித்ததும் இப்புத்தகத்தை வாங்க வேண்டும் என முடிவு செய்துவிட்டேன்.

 

ஒரு எழுத்தாளரைத் தொடர்ந்து படிக்கும் வாசகர்கள் அனைவரும் அவரது எண்ணப் போக்கை தொடர்பவர்கள் எனச் சொல்லிவிடமுடியாது. குறிப்பிட்ட அலைவரிசையில் துடிக்கும் இசைக்கவருக்கருகே கொண்டு செல்லப்படும் மற்றொரு இசைக்கவர் போல, பற்றிக்கொள்ளக்கூடிய மனவிரிவு இருந்தால் மட்டுமே இது சாத்தியம். எழுத்தாளரை மட்டுமல்லாது, அவர் தொடரும் கேள்விகளையெல்லாம் தானும் தாங்கியபடி அவர் கூடவே எழுத்து மூலம் இயைந்து பயணிப்பவர்கள் கிட்டத்தட்ட எழுத்தாளருக்கு இணையானவர்களாக இருப்பர். அது தவிர, கூர்மையான பார்வை உள்ளவர்கள், விசாலமான வாசிப்பு கூடியவர்களால் எழுத்தாளர்கள் விடும் இடைவெளிகளை பல தளங்களுக்கு எடுத்துச் செல்லமுடியும். இவற்றுக்கு கடலூர் சீனுவின் கடிதங்கள் மிகச் சரியான உதாரணம்.

 

கடலூர் சீனுவின் கடிதங்களைப் படிக்கும்போது அப்படிப்பட்ட ஒரு வாசகர்  இவர் எனத் தோன்றுகிறது. இவர் எழுத்தாளர் கோணங்கியின் நண்பர் என அறிமுக கடிதத்தில் ஜெயமோகன் குறிப்பிடுகிறார். எழுத்தாளர்கள் தொட்டுச் செல்லும் புள்ளிகளை தன்னுடைய  அனுபவங்கள் மூலம் இன்னும் ஆழமாக இட்டு நிரப்பும் ஒருவரது அனுபவக் குறிப்புகள் என இவரது கடிதங்களைக் கூறலாம். எழுத்தாளரின் கதைகள், அனுபவம் மூலம் கிளைந்த மொழியைக் கொண்டு தன்னுள் நிறைந்த படிம நினைவுகளுக்கு உயிர் கொடுக்கிறார் வாசகர். அதன் மூலம் புது நிகழ்வுகளைப் பார்க்கிறார். புது வண்ணங்கள் சேர்த்து எண்ணங்களை விரிவாக்குகிறார். ரோலர் கோஸ்டர் போல நீர் வழி,வான் வழி நேராகவும் தலைகீழாகவும் பல ஊடகங்கள் வழி, மனிதர்கள் வழி, நிகழ்வுகள் வழி, ஒரே மாதிரியான எண்ணங்கள்  மாறி மாறி வலம் வந்து விரிவடைகின்றன. இதனால் மிக செழிப்பான மற்றும் உயிர்ப்பான மன ஓட்டமாக இக்கடிதங்கள் இருக்கின்றன.

 

அவரது தாத்தாவுக்கும் ரஜி எனும் குரங்குக்கும் உள்ள உறவு, காணாமல் போன குழந்தை மஞ்சுளா (இதே கருவில் பாவண்ணன் ஒரு அற்புதமான கட்டுரை எழுதியுள்ளார்) , 'அடிமை' வாழ்க்கை வாழும் கர்ப்பிணிப் பெண், வீட்டருகே நடந்த கலவரத்தில் சிதைந்த பெண், சாமியார்களுடனான அனுபவம் எனப் பல நிலைகளில் உள்ள மனிதர்களைப் பற்றிய சித்திரம் இவரது கடிதங்களில் கிடைக்கின்றன.மனிதமனங்களை நெருக்கமாக அணுகி எழுதியுள்ளார்.அவர்களது அகத்தை எழுத முற்பட்டிருக்கிறார்.

 

கடலூர் சீனுவின் சில பார்வைகள் மிக ஆச்சர்யமாக இருந்தன. மிக நெகிழ்ச்சியான மனநிலை மட்டுமல்லாது, தொய்வு, துயரம், விரக்தி, எரிச்சல், சந்தோசம் என எல்லா உணர்வுகளிலும் அவர் புத்தகங்களையே நாடியிருக்கிறார். அதற்காக அறைக்குள் உட்கார்ந்து புத்தகங்களைப்  படிப்பவராக மட்டும் அவர் இருப்பதில்லை. ஒவ்வொரு கடிதத்திலும் மிக துல்லியமாக தன்னைச் சுற்றியுள்ள நிகழ்வுகளைப் பற்றி எழுதுகிறார். எழுதுவதற்கு முன் நிச்சயமாக அவர் அந்த அனுபவங்களில் வாழ்கிறார். சுற்றி நடப்பவற்றை அந்தந்த நிகழ்வுக்கேற்ப மிகவும் வருத்தத்துடனோ நெகிழ்வுடனோ பார்க்கிறார். எங்காவது சொல்லவேண்டுமே எனும் தவிப்பு அவரது மொழியில் தெரிகிறது.

 

'பெருங்காடும் நான் மேய்ந்த நுனிப்புல்லும்' - இந்தக் கடிதத்திலிருந்து கடலூர் சீனுவின் கடிதங்களைத் தொடர்ந்து படிக்கத் தொடங்கினேன். இக்கடிதத்தில் 'காடு' நாவல் பற்றி அவரது அவதானிப்புகள் ஆச்சர்யப்படுத்தும். நாவலை ஆழப் படித்தவரால் மட்டுமே இப்படியெல்லாம் எழுதமுடியும் என நினைக்கிறேன். அதுவும் அவர் எழுதும் பல வரிகள் ஜெயமோகனின் பாதிப்பு நிறைந்தவை. பெரும் வாசகராக பலதரப்பட்ட எழுத்தாளர்கள் எழுதிய புத்தகங்களைத்  தொடர்ந்து படித்ததால் அவர்களது  மொழியும், எண்ண ஓட்டமும் இவருள் மெருகேறி உள்ளதோ  எனத் தோன்றுகிறது. அந்தளவு செறிவான மொழியும் நடையும் அமைந்துள்ளது.

 

'காடென்பது மிருகங்களுடன் தெய்வங்கள் வாழும் இடம். நாடென்பது மிருகங்கள் போல மனிதர்கள் வாழும் இடம். காடழிந்து நாடாவதே வளர்சிதை மாற்றத்தின் இயங்கியல் விதி.'

 

'நாம் பிறப்பதற்கு முன் துவங்கி இறந்த பின்னும் தொடரும் ஒன்று. பிரும்மாண்டமான தேன் கூடு. அதன் ஒவ்வொரு துளியும் ஒவ்வொரு தேனியின் மரபணுவில் பொதிந்துள்ளது. தேன் கூடு போல காலமும் வாழ்வும், அதன் ஒரு தேனி நான். இதைப் பிரதிபலித்துப்பார்த்துக்கொண்ட புத்தகங்களில் ஒன்று காடு...

 

...மரத்தின் வேர் எதைப்பற்றி நிற்கிறது? இந்த மண்ணை. அதன் வழி இந்த முழு பூமியை. அதன் வழி இந்த மொத்த பிரும்மாண்ட பிரபஞ்சத்தை. நல்ல இலக்கியமும் மரத்தின் வேர்ப்பற்று போல ஒரு குட்டி “பிரபஞ்ச தரிசனம்” தான்'

 

'பொட்டப் புள்ளயப் பெத்து வளத்த ஒருத்தனுக்கு அவனச் சுத்திலும் எத்தன பொட்டப் புள்ளைக இருந்தாலும் பத்தாது. எல்லாம் ஒரு பேராசதான்...சாமி தெருவெங்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறது தகப்பன்களாக'

 

ஜெயமோகனின் எழுத்துகள் மட்டுமல்லாது அவரது கடிதங்களில் பல எழுத்தாளர்கள், பார்த்த திரைப்படங்கள் பற்றிய விவரங்கள் வந்தபடி உள்ளன. அவற்றைப் பற்றிய அவரது அவதானிப்புகள் மூலம் எந்தளவு ஆழமாக அனுபவித்துப் படித்துள்ளார் எனத் தெரிகிறது. 'அறிதலுக்கு வெளியே' எனும் கடிதத்தில் தலாய் லாமா, சலீம் அலி, அஞ்சலை எனப் பலதரப்பட்ட விஷயங்களைப் பற்றி எழுதுகிறார்.

 

முழு முற்றாக அனைத்தையும் அறிந்துகொள்ளும் பெரும்தாகம் அவரது கடிதங்களில் தெரிகிறது. வெறும் பெயர் உதிர்ப்பாக மட்டும் இல்லாமல் இன்னும் இன்னும் என படித்தவற்றிலிருந்து  அனுபவங்களுக்கும், பாதித்த நிகழ்வுகளிலிருந்து படித்தவற்றுக்கும்  அவரது மனம் சதா ஊசலாடிக்கொண்டே இருக்கிறது. இதிலிருந்து அது, அதிலிருந்து இது என நிரப்பி நிரப்பி ஆழப் பயணித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.

 

ஞானமும் மெய்ஞானமும், அடிமை மானுடம் எனப் பல தலைப்புகளில் கடிதங்கள் எழுதியிருக்கிறார். மிக உயிர்ப்பான மொழியில் நெகிழ்வான தருணங்களின் தொகுப்பாக இவை அமைந்துள்ளன. புத்தகம் இந்த வருடம் வெளிவந்தால் கண்டிப்பாக வாங்க வேண்டும் எனக்  குறித்துவைத்துள்ளேன்.

மயில்கழுத்து கதையை முன்வைத்து - 2

முதல் பாகம்

மோகமுள் கதையில் பாபு, ராஜம் இருவரும் நண்பர்கள். ராஜம் - தெளிவான கருத்துகளுடன் அந்தந்த கணத்தில் வாழ்பவன். பாபு தணியாத இசை ஆர்வம் கொண்டவன். ஆனால் தாபம் அவன் மனதுள் கொந்தளிப்பை உருவாக்குகிறது. உணர்வுகளை வெளிப்படுத்து மட்டுமல்லாமல் இசை  ஒருவனின் உள் இயல்புகளை காட்டும் கண்ணாடி என நம்புபவன். இசைக்கு, தன் அப்பாவின் நம்பிக்கைக்கு துரோகம் செய்வதாக நினைக்கிறான். காதல் தாபத்தில் தவிப்பவன். இசை மூலம் காலத்தை பின்னுக்கு ஓட்டுபவன். அவனுக்கு இசை ஒரு மீடியம். உணர்வுகள் ஊற்றெடுக்கும் மீடியம்.

மயில்கழுத்து(2) கதையில் இந்த இருவரின் மனப்போக்கிலேயே பாலு, ராமன் பாத்திரங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளதை கவனிக்கலாம். ராமன் எதற்கும் சட்டென உணர்ச்சி வசப்படுபவர். தன் ரத்தத்தில் இசை பெருக்கெடுத்து ஓடுவதாக நம்புபவர். ஜெயமோகனின் `தாயார் பாதம்` கதையிலும் இதே ராமன்  தன் இசை பாரம்பரியத்தைப் பற்றிப் பேசுவார். இசையில் இயங்க முடியாமல் எழுத்தில் கொஞ்சம் கொட்டுபவன் என எண்ணுகிறார். தன் எண்ணங்களைத் தெளிவான கருத்துகளாக முன்வைக்க முடியும் என திடமாக நம்புபவர் பாலு.

புள்ளிகளை இஷ்டம் போல் மனம் இணைக்கும்போது புதுப்புது வடிவங்கள் கிடைப்பது போல் நம் மனம் இசையின் ஏற்ற இறக்கங்களை இணைத்துப் புரிந்து கொள்வதாகத் தோன்றுகிறது. பாலுவின் எண்ண ஓட்டத்தில் அதை பார்க்கலாம் (அது இசைவாணனின் குரலே அல்ல. குழறும் உச்சரிப்பு. வரிகளை ஆங்காங்கே விட்டுவிட்டு பாடும்முறை. ஆலாபனையேகூட கோலத்துக்கு புள்ளி வைப்பதுபோல அங்கு தொட்டு இங்கு ஊன்றி தாவிச்செல்வதுதான். ஆனால் கோலத்தை மனது போட்டுக்கொள்கிறது. நட்சத்திரங்கள் கரடியாக, பாயும் குதிரைகளாக ஆவது போலவா?)

மோகமுள்ளில் ராஜம் ராகங்களுக்கு தனி அழகு கிடையாது, அது பாடுபவரை பொருத்தே அமையும் என விவாதிப்பார். பாபுவுக்கு ராக அமைப்பு தனி செளந்தர்யம். அதை மனதில் ஓட்டினாலே உன்மத்தமாக இருக்கும்.உணர்வுக்குவியலாக அந்த ராக ஓட்டங்களுடன் தன் எண்ணங்களை ஒட்ட வைத்துப் பேசும் சுபாவம் கொண்டவன் பாபு.இவ்விஷயத்தைப் பற்றி நிறைய விவாதிப்பார்கள்.

இதே ஒப்பீடு இக்கதையிலும் உண்டு. நடைமுறைவாதியான பாலுவுக்கு ஆலாபனை கூட புள்ளி வைத்து தெளிவான வடிவங்களாக அமையும் கோலமாகிறது. அதே ராமனுக்கு அது அழகு. கைக்குள் சிக்காத அழகுணர்வு. தோற்ற அழகில்லை. மனதளவில் கற்பனையில் தண்ணீர் ஊற்றி வளர்க்கப்படும் செடியான தாபம் - அதை அடக்க எந்த அழகாலும் முடியாது. அந்த தாபத்தை விளக்கலாம் - பாடல், கவிதை, ஓவியம் என பல பரிமாணங்களில். ஆனால் அந்த தாபத்தை அணைக்க முடியாது. (எனக்கு ஞானமும் மோட்சமும் ஒண்ணும் வேணாம். அழகு போரும். அழகோட வெஷம் என்னை எரிய வச்சாலும் சரி.. எனக்கு இன்னமும் அழகு வேணும். கால்வெரல் நுனி முதல் தலைமயிர் எழை வரை நெறைஞ்சிருக்கிற ஜீவனோட பேரழகு இருக்கே அது வேணும்… அழகுன்னா என்னதுன்னு இப்ப அண்ணா பாடிக்காட்டிட்டார். அழகு அவகிட்டயா இருக்கு? என் தாபத்திலே இருக்கு பாலு. )

கதையின் கடைசிப் பகுதி ராமனின் நீண்ட அரற்றலாக அமைந்திருக்கிறது. அதிலிருந்து எனக்குப் புரிந்தது கீழே:

இப்புலம்பல்கள் சந்திராவின் அழகு மேல் இருந்த மோகமா, உலக அழகுகள் மேலிருந்து தணியாத வேட்கையா? (வாங்கடீ ஒலகத்திலே உள்ள அத்தன பேரும் வாங்கடீ. உங்க வெளையாட்டயும் வெஷத்தையும் முழுக்க எம்மேலே கொட்டுங்கடீன்னு எந்திரிச்சு நின்னு கத்தணும்போல இருக்கு)

இல்லை சுத்த சங்கீத பித்தா? (அதுலே ஒவ்வொரு துளியும் சங்கீதம்னா? சுத்த சங்கீதம். காதாலே கேக்கிற சங்கீதம் இல்லே… இப்ப இந்தா அண்ணா இன்னமும் அதேதான் பாடிண்டிருக்கார்.)

காதால் கேட்கும் சங்கீதம் அல்ல. அது மனித மனதின் லயம். ஓயாத அரற்றல். தோலைத் தாண்டி வெடித்தெழும் தாபம். அதை வெளியேற்ற வழிதெரியாததே புலம்பல்களாக ராமனிடம் வெளிப்படுகிறது. வார்த்தைகளாக விரல் நுனி வழியே வெளியேறும் சங்கீதம் அதில் ஒரு பாவனை மட்டுமே. தாயார் பாதம் கதையிலும் இது வெளிப்படுகிறது.

இசை மூலம், எழுத்தின் மூலம் தன்னால்  முழுமையாக வெளிப்படுத்த இயலாத உணர்வுகளை சுப்பு ஐயர் சுலபமாக பாடல்களாகப் பாடிவிடுகிறார். கண்டிப்பாக தாபம் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் அதை அணைக்கும் வழி சந்திரா உட்பட யாரிடமும் இல்லை. சொல்லப்போனால், அந்த தாபம் அடங்கினால் ராமன் ஒன்றுமே கிடையாது. அந்த தாபமே அவரது படைப்பின் ஊற்று. அதில் சந்திரா போன்ற பெண்கள் நெய் போல் தூண்டுகோல்கள் மட்டுமே. அவர்களை அடைவதால் அந்த தாபம் தணியாது.

குமுறிக் குமுறி இசையாக வெளிப்படும் தாபம் சுப்பு ஐயருடையது. அது நேரடியாக ராமனின் இதயத்தை சுட்டுகிறது. தன்னால் விவரிக்க இயலாத உணர்வுகளை இப்படி அப்பட்டமாக போட்டு உடைக்கிறானே? (‘படுபாவி, அவன் கையிலே இருக்கறது நாகஸ்வரமா வேற எதுவுமா?நாசமா போக..கொல்றானே…மனுஷன மெழுகா ஆக்கிடறானே’).

அதே போல் பெண்மையின் உருவம் ராமனுக்குள் இயல்பான சலனத்தையும், பிரமிப்பையும் கலந்து உண்டாக்குகிறது. மோகமுள் பாபுவுக்கு யமுனா வெங்கலச் விக்கிரகம் என்பது போல் பெண்மைக்கு ஒரு ஆதிசக்தி இருப்பதை ராமன் குறிப்பால் உணர்த்திக்கொண்டேயிருக்கிறார். (இல்லே…திருச்செந்தூர் போகணும்னு தோணறது. ஒண்ணுமில்லே, திருச்செந்தூரிலே ஒரு மயில்கழுத்து பட்டு வாங்கி சாத்தணும்… நூத்தம்பது ரூபாயிலே கெடைக்கும்ல?’ ‘அது பாத்துக்கலாம்…யாருக்கு?’ ‘வள்ளிக்குதான்…நீலம்னா அது காட்டோட நெறம்ல? தெய்வானைக்குன்னா மாம்பழ நெறம்னு சொல்லுவாங்க’)

பெண்மையை சக்தி ரூபமாக, அம்பாள் வடிவமாக பல எழுத்தாளர்கள் உருவகப்படுத்தியுள்ளனர். லா.சா.ரா , தி.ஜா எனப் பலர். சக்தி ரூபத்தில் தலைகவிழ்ந்து ஆராதிப்பதும், பெண் ரூபத்தில் அடைய நினைப்பதும் ஒருங்கே நிகழ்வது தான். இக்கதையிலும் ராமனுக்கு அதுதான் நேர்கிறது. ஏதோ சந்திராவின் தாபத்துக்கு பரிகாரம் தேடுவது போல் மயில்கழுத்து பட்டு வாங்கி வள்ளிக்குச் சாத்தவேண்டும் என்கிறார்.

இசை மற்றும் தாபம் பாலுவையும் உலுக்குகிறது. எப்படி?

பாலு கைவிடப்பட்ட கருவி போல் தாபத்தை பாவிக்கிறார். இசை ஒரு கால இயந்திரம் போல் அவரை அவரது இளமைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது (பாலசுப்ரமணியன் படபடப்புடன் எதிர்பார்த்தபாட்டு அடுத்து வந்தது ’அலர்ஸர பரிதாபம்’ . அம்மா மடியில் அமர்ந்து இளமையில் கேட்ட சுவாதிதிருநாள் பாட்டு).

ஆனால் தன்னுணர்வை மீட்டும் துடுப்பாக இசை பாலுவுக்கு  எடுபடவில்லை. ஒரு நடைமுறையாளன், நவீன சிந்தனையாளன் எப்படி யோசிப்பானோ அப்படி செல்கிறது அவரது சிந்தனை திரி. தாபம் என்பதை ஆண் - பெண் என்ற லெளகீக அடையாளத்திலிருந்து மானுட துயரமாக அவருக்குத் தோன்றுகிறது. என்னை கைவிட்டுவிட்டாயா? ஏன் இவ்வளவு தனிமை என கழிவிரக்கம் தொண்டை அடைக்கும் துக்கமாக மாறுகிறது. (கண்ணாடியில் வழுக்கும் மண்புழு. மிதந்து மேற்கில் மறையும் தனிப்பறவை. தனிமை இத்தனை மகத்தானதா? குரூரமாக கைவிடப்படுதல் இத்தனை தித்திப்பானதா? முற்றாக தோற்கடிக்கப்படுவதில் மாபெரும் வெற்றியொன்றிருக்கிறதா என்ன? சட்டென்று எரிச்சலும் நிம்மதியின்மையும் எழ பாலசுப்ரமணியன் தன் கையை பின்னுக்கிழுத்துக்கொண்டார்)

இசை பற்றி எவ்வளவு எழுதினாலும் சொல்லமுடியாதவற்றிலிருந்து சொல்லமுடியாததை விவரிப்பது போலவே இருக்கும். அள்ளிப் பருகும் கையளவு தண்ணீரில் மிதக்கும் முழு நிலவு போல். களையும், உடையும்,சலசலக்கும் - ஒருபோதும் கைப்பற்ற முடியாது.

இக்கதையில் ஒரே இசையை இரு பெரும் சிந்தனை தூண்களில் ஏற்றி வைத்திருக்கிறார் ஜெமோ. சக்திரூப அன்னை ஆதிவடிவம். ஆனால் சாதாரண மனதுக்கு தாபம். மற்றொரு நோக்கில் கைவிடப்பட்ட மிருகமாக மாறிவிட்டதாக மானிடனை நினைத்து கழிவிரக்கம் தாபமாக மாறுகிறது. இரண்டிலும் தாபமே அடிப்படை உணர்வு. ஆனால் ஒவ்வொரு மனதின் இயல்புக்கு ஏற்றவாறு இசை மூலம் அத்தாபம் புதுப்புது அர்த்தங்களாக உருமாறுகிறது. இசையின் இயல்பே அதுதான்.

மயில்கழுத்து கதையை முன்வைத்து

நண்பர் நட்பாஸும் நானும் சில சிறுகதைகள் பற்றி மடல் மூலம் பகிர்ந்துகொண்டோம். சமீபத்தில் ஜெயமோகன் எழுதிய சிறுகதைகள் பற்றி பேச்சு திரும்பியபோது அவர் பல அப்சர்வேஷன்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார். நண்பர் நட்பாஸின் ஆர்வம் இலக்கியத்தைத் தாண்டி உளவியல், அறிவியல், உலக அரசியல் என எல்லையில்லாமல் நீளும். அவரது சம்மதத்துடன் சிறுகதைகள் பற்றியும் ஜெயமோகன் எழுதிய ’மயில்கழுத்து’ பற்றியும் ஓரிரு எண்ணங்கள்.

*
மயில்கழுத்தில் பாத்திரங்களின் குணாதிசயங்கள், பின் - முன் உட்கதைகள் வரிசையாக வருவதில்லை. ஒரு ப்ளாட்டிங் பேப்பரில் பல இடங்களில் தொடப்படும் மை மெல்ல ஊறி எல்லா இடங்களையும் இணைப்பது போல், கதை/உட்கதை ஆங்காங்கே விவரிக்கப்பட்டு நம்முன் ஒரு நிகழ்வாக விரிகிறது. ஒரே காலத்தில் நடக்கும் கதையானாலும், இக்கதைக்குள்ளும் ஃபிளாஷ் பேக் எல்லாம் இருப்பதால் முன் - பின் நகரும் படம் போல் கதை பல இடைவெளிகளை நிரப்பியபடி முடிவை நோக்கிப் போகிறது. ஒரேடியாக வரிசைக்கிரமமாகக் கதையைச் சொல்லாமல் இப்படிச் சொன்னவிதம் கதை ஓட்டத்தை தீர்மானிக்கிறது. இதுதான் இக்கதையில் எனக்குப் பிடித்த அம்சம்.

சிறுகதை முதல் வரிக்கு முன் ஆரம்பித்துவிடுகிறது எனச் சொல்வார்கள். அந்த மெளனத்துக்கும் முதல் பத்தியின் லயமும் தெளிவாக நம்பும்படி இருந்துவிட்டால் பாதி வெற்றியாம். இசை போல், மெளனத்துக்கும் முதல் ஸ்வரத்துக்கும் இடையே இருக்கும் சம்பந்தம். சிறுகதை இசைக்கப்படாத பியானோ போல். ஒரு அறைக்குள் இருக்கும்வரை மெளனம் மட்டும் இருக்கும். ஒரே ஒரு விசையை அழுத்திவிட்டால் போதும். அறையின் ஒலிவெளி மாறிடும். அதுபோல் நிகழ்வுகளின் வரிசையை மாற்றினாலும் கதை பொருள் தரலாம் - ஆனால் சிறுகதையின் லயம் மாறிவிடும். கதையின் சில வரிகளைப் படிக்கும்போது கதையின் போக்கே மாறிவிட்டது போல் தோன்றும். சிறு சலனம் போல் இருந்தாலும், நாம் கதையைப் புரிந்துகொண்ட விதத்தை மாற்றி போட்டுவிடும். எனக்கு அப்படிப்பட்ட வரிகள் மேல் மிகுந்த ஆசை உண்டு. அவ்வரியை முன்வைத்து மீண்டும் கதையைப் படித்தால் புது இடங்களுக்கு அது இட்டுச் செல்லும். இது ஜெஃப்ரி ஆர்ச்சர், சுஜாதா கதைகளில் வரும் கடைசி திருப்பம் இல்லை. கதையில் எங்கு வேண்டுமானாலும் வரலாம். அவ்வரிகள் தனித்து நின்றால் அர்த்தம் அவ்வளவாக கிடைக்காது. ஆனால் கதையைப் படித்த பின் கதையின் திருப்பம் மற்றும் மையம் அவ்வரியில் குடிகொண்டிருப்பது போல் தோன்றும்.

ஜெயகாந்தனின் ‘அக்கினிப் பிரவேசம்’ கதையில் கற்பழிக்கப்பட்ட பெண்ணை அவள் அம்மா  ‘என்னடி வாயில?’ எனக் கேட்பாள், ‘சூயிங்கம்’ என அப்பெண் பதிலளிப்பாள். கற்பழித்தவன் வாயில் இருக்கும் சூயிங்கம் அது. அதை கடைசி வரை அப்பெண் மென்றுகொண்டிருப்பாள். கதையில் சாதாரணமாக வரும் உரையாடலாக இருந்தாலும், ஒட்டுமொத்தமாக கதையின் ஆதாரத்தையே நம்மை யோசிக்க வைக்கும். அப்படிப்பட்ட வரிகள் இரண்டு முறை படித்தால் மட்டுமே புலப்படும் என நினைக்கிறேன். முதல் முறை கதையை ஒட்டுமொத்தமாக அணுகிய பின், அவற்றின் சிறு பகுதிகளுக்குள் ஆழமாகச் சென்று கதையோடு அவை எப்படி பொருந்தி வருகிறது எனப் பார்ப்பது நல்ல அனுபவம். ஏனென்றால் சிறுகதையின் ஒவ்வொரு வரியிலும் கதை பற்றி ஏதேனும் விஷயம் இருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. அப்படி இருக்கும் கதைகள் வாசகனாக நம்மை ஈர்த்து மீண்டும் மீண்டும் படிக்கத் தூண்டலாம். வண்ணநிலவனின் மிருகம். ஒரு முறை படித்தால் கதை என்ன சொல்ல வருகிறது என குழப்பம் வரலாம். யார் மிருகம் என விசாரணையில் இறங்கும்போது மீண்டும் கதையைப் படிக்கலாம்.

*


மயில்கழுத்தில் பிரதானமாக நான்கு பாத்திரங்கள். ராமன், பாலு, சுப்பு ஐயர், சந்திரா. உண்மை கதாபாத்திரங்களின் கதை என ஜெயமோகன் சொல்லியிருந்தாலும், உண்மை நபர்களின் சாயல் தெரியாமலும் கதையின் மையம் புரியும் என நினைக்கிறேன். சிறுகதை யாருடைய பார்வை கோணத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது? மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் ஒரு மூன்றாம் நபரின் பார்வை. அதிகப்பிரசங்கியாய் எல்லார் மனதிலும் புகுந்து வெளிப்படும் அநானிமஸ். ஆனால் பல முறை படித்த பின், கதையின் மையம் பாலு கதாபாத்திரம் வழியாகவே விரிகிறதாகத் தோன்றுகிறது. அதற்குப் பல காரணங்கள் - எல்லார் மனதையும் ஊடுருவிப் பார்த்து எடை போடுபவராக பாலுவின் பாத்திரப்படைப்பு வெளிப்படுகிறது. சுந்தர ராமசாமியின் குணாதிசயம் என்ற பின்புல ஞானம் இல்லாத வாசகருக்கும் பாலு பாத்திரம் தெளிவாக, அழுத்தமாகப் புரியும் என நினைக்கிறேன். மேலும், பாலுவின் எண்ணங்கள் மூலம் கதாபாத்திரங்கள் உட்சிக்கல் பல காட்சிகளாக நம்முன் விரிகிறது. குறிப்பாக சந்திரா தன்னிடம் அறிமுகமானது பற்றி ஒரே ஒரு வரியில் ராமன் குறிப்பிடும்போது (’கலாஷேத்ராவிலே மாயான்னு ஒரு பெல்ஜியம்பொண்ணு இருந்தா. அவ எங்க வீட்டுக்கு மேலேதான் குடியிருந்தா. அப்ப அவகூட போறச்ச இவளை அறிமுகம்’) பாலுவின் பார்வை பல கதைகளை சொல்லாமல் வெளிக்காட்டுகிறது.

இக்கதையில் பாத்திர அறிமுகங்கள் பற்றி சில வார்த்தைகள். ‘நீலமா?நீலம்னா சொல்றேள்?’ என ஆரம்பிக்கும்போது எதைப் பற்றிப் பேசுகிறார்கள் என நமக்குப் புரிவதில்லை. சில பத்திகளுக்குப் பின்னே அது வெளிப்படுகிறது - அதுவரை இக்கேள்விக்கான பதில், அதற்கான கேள்வி என உரையாடல் மூலம் இரு கதாபாத்திரங்களும் தெளிவாக நிலைபெற்றுவிடுகிறார்கள். அதே போல், முதல் பத்தியிலிருந்தே பாலு மற்றவரை எப்போதும் எடை போட்டுக்கொண்டே இருப்பவராக வெளிப்படுகிறார். யாரைப் பார்க்கிறோமோ அவரைப் பற்றிய அபிப்பிராயத்தை சீல் வைத்து மூடி ஜட்ஜ்மெண்ட் கொடுப்பவராக - தீர்க்கமான முடிவெடுப்பவராக அவர் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளார் (’காபி ஸ்டிராங்கா இல்லேன்னு மூஞ்சிய தூக்கி வச்சுக்குவேள்… மத்தபடி மனுஷனோட இருட்டைப்பத்தியும் தீமையப்பத்தியும் உங்களுக்கு பெரிசா ஒண்ணும் தெரியாது…’ , ‘கும்பகோணத்திலயும் பாபனாசத்திலேயும் உங்க கண்ணு முன்னாடி நடந்தாத்தான் உங்களுக்கு பிரச்சினை. இல்லாட்டி ஒண்ணுமில்லை இல்ல?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘அப்டி இல்லே..’ என்று தஞ்சாவூர்த்தனமாக ராமன் இழுக்க ‘அதான்’ என்று பாலசுப்ரமணியன் அழுத்தினார். ராமன் மீண்டும் முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு கைக்குட்டையை கைக்குள் வைத்து பிசைந்துகொண்டார்.’)

தொண்டைக்குள் சிக்கிய முள் போல் ராமன் எல்லாவற்றிலும் முனுக்கென தனக்குள் முடங்கும் மனதைக் கொண்டவர். தன்னைப் பற்றியோ, அடுத்தவர்கள் பற்றியோ தெளிவான முடிவுக்கு வராதவர். அல்லது அவற்றை முன் வைக்கத் தெரியாதவர். சந்தேகக் கண் கிடையாது. ஆனால் பாலு தன் குணாதிசயத்தை மூர்க்கமாக தீர்ப்பு சொல்லும்விதமாக முன்வைக்கும்போதெல்லாம் தனக்குள் சிந்தனை வயப்படுகிறார் (’நான் எழுதறேன்…தீமையே இல்லாம நல்லதை வச்சு நான் கிளாசிக்கு எழுதறேன்’ என்றார். பெரிய எடையை தூக்கி வைத்தவர் போல திணறி உள்ளங்கைக்குள் இருந்த கைக்குட்டையை விரித்து முகத்தை துடைத்துக்கொண்டார். முகத்தை அதில் ஒளித்துக்கொள்ள ஆசைப்படுபவர் போலிருந்தார்.)

கதையின் ஆரம்பத்தில் இருவரின் குணங்களும் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட பின் முடிவு வரை மாற்றமில்லை. உணர்வுகளை வெளிப்படையாக முன்வைக்கும் ராமனின் குணம் மாறுவதில்லை. ஆனால், உணர்வுகளுக்கு அறிவார்ந்த மேல்பூச்சு கலந்து வாதாடும் பாலுவுக்கு தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. சந்திரா வந்த பின் இது மேலும் தீவிரம் கொள்கிறது.

சந்திரா - திரைப்பட நாயகி போல் சாமிநாதன் பாடலுடன் அறிமுகமாகிறாள். ஒருவிதத்தில் இப்பாடல் கதையின் அடிநாதமாக விளங்குகிறது. ’கழுகுமலை முருகன்’.

– உண்ணும்
வாழ்க்கைக் குறக்குல வள்ளியே – உயிர்
வாங்கப் பிறந்திட்ட கள்ளியே

...மயக்
கம்செய்யுதே காமப் பித்தமே

இவ்வரிகள் முடியும்போது சந்திரா அறைக்குள் நுழைகிறாள்.  ‘தேடக் கிடையாத சொன்னமே’ எனும் வரியே காட்சியாக நடந்தது என அனானிமஸ் விவரிக்கிறார். சந்திரா வந்தவுடன் பாலு தன்னியல்பாக அவளை தன் மனத் தராசில் நிறுத்திப் பார்க்கிறார். அவள் கம்பீர செளந்தர்யத்தில் கலக்கம் அடைகிறார். இதை உணரும் சுப்பு ஐயர் ‘நானும் கவனிச்சிருக்கேன், சந்திராவ முதல்ல பாத்தப்ப பேஸ்தடிக்காத ஒருத்தனைக்கூடப் பாத்ததில்லை’ எனச் சொல்வதன மூலம் சந்திராவின் அழகின் வரலாறு நிலை நாட்டப்படுகிறது.

இக்காட்சியின் போது முக்கியமாக ஒன்று நடக்கிறது. அது வரை பாரபட்சமில்லாமல் எல்லாரையும் எடை போட்டு ‘இவன் இப்படித்தான்’ என ஸ்டாம்பு குத்தும் பாலு முதல் முறையாக தனக்குள் ஒரு உரையாடலை நடத்துகிறார். (’ஒருகணம் அவளுடைய முகமும் மறுகணம் தன்னுடைய தோற்றமும் அவர் மனதில் மாறி மாறி எழுந்தன. இன்னும் நல்ல சட்டை போட்டிருக்கலாமோ. தலையைச் சீவிக்கொண்டிருக்கலாமோ?’) இந்த இடத்தில் ஆசிரியர் பாலுவாக பேசி வெளிப்பட்டு விடுகிறார். இதே போன்ற  இடம் ஜெயகாந்தனின் ‘அக்கினிப் பிரவேசம்’ கதையில் நடக்கிறது (ஹ்ம்! இன்னிக்கின்னு போய் இந்த தரித்திரம் பிடிச்ச தாவணியைப் போட்டுண்டு வந்திருக்கேனே’ என்று மனதிற்குள் சலித்துக் கொண்டே, தாவணியின் தலைப்பைப் பிழிந்து கொண்டிருக்கையில்-) என கற்பழிக்கப்படுவதற்கு முன் அப்பெண் தனக்குள் பேசுவாள்.

மேலுள்ள ஒப்பீடு கதைக்கு முக்கியம். கதையின் ஆரம்பத்தில் நீலம்னா சொல்றேள் எனக் கேட்கிறார் பாலு. அதற்கு விளக்கம் பல பத்திகளுக்குப் பின் வருகிறது (’‘பொதுவா நீலம், ஊதால்லாம் மன இறுக்கம் உள்ளவங்களுக்கு புடிச்ச நெறம். மனுஷனோட தீமைய கவனிக்கிறவங்களுக்குண்டான நெறம்.’). இங்கே கதையில் நீலம் என்பது தீமைய கவனிக்கும் மக்களுக்குப் பிடித்த நிறம்.  மனிதன் தீமைக்காக மட்டுமே வாழ்பவன் என்பது பாலுவின் வாதம் (மனுஷனோட தீமைக்கு அளவே கெடையாது. அது மனுஷனை விட பலமடங்கு பெரிசு. வாழ்க்கைக்காக மனுஷன் தீமையப் பண்றதில்லை, தீமைக்காகத்தான் மனுஷன் வாழறான். ).  ஆனால் இத்தீமை வெளியே மற்றவனிடமிருந்து வரத்தேவையில்லை என்பது ராமனின் வாதம். நமக்குள்ளேயே தீமை சில குணாதிசயங்களாக மறைந்திருக்குன்னு ராமன் சொல்கிறார்( இருக்காங்க. ஆனா அவங்களும் வாழ்க்கையிலே மாட்டிண்டிருக்கிற சாதாரண மனுஷங்கதான்… பொறாமைப்படுறாங்க, பொருமறாங்க. முடிஞ்சவரைக்கும் மத்தவா கையிலே இருக்கிறத பிடுங்கிண்டுட முயற்சி பண்றாங்க… அதெல்லாம் பண்ணல்லேன்னா அப்றம் எப்டி மனுஷங்க?’).

தீமை வெளியே இருந்து வருவது என்பது பாலுவின் வாதம். மனிதனின் குணாதிசயத்தின் திருகலே தீமை என்பது ராமனின் வாதம். ஆனா, இன்னும் நல்ல சட்டை போட்டிருக்கலாம், தரித்திரம் பிடித்த தாவணியை போட்டிருக்ககூடாது என நினைக்கும்போதே தீமை மனதில் எழுந்துவிட்டதாக அர்த்தம் வருகிறது. தன் எல்லா உணர்வுகளுக்கும் தன்னால் விளக்கம் கொடுக்க முடியுமென இறுமாப்போடு இருக்கும் பாலுவுக்கு தனக்குள் நடக்கும் உரையாடல் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இப்படிப்பட்ட உரையாடலே திருகு மூளையின் தீமை என ராமன் சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டார். நமக்குள் இருக்கும் so called தீமை வெளிப்பட வெளியாள் தேவையில்லை நம் மனம் மட்டும் போதும் என்பதை கதை சொல்ல வருவதாகத் தோன்றுகிறது.

சந்திரா வந்தவுடன் அந்த அறையின் பேலன்ஸ் ஆட்டம் போடுகிறது. சொல்ல முடியாத மெளனம் அங்கிருப்போரைச் சூழ்ந்து கொள்ள சுப்பு ஐயர் மட்டும் தன் வழக்கம் போல் பேசியபடி இருக்கிறார். அதுவரை ஐயருடன் சந்தோஷமாகப் பேசிய ராமன் சந்திரா வருகைக்குப் பின் தலை குனிந்து ஏதோ சிந்தனையில் இருக்கிறார். பாலு தன் உணர்வுகளைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமலும், அறைக்குள் இருக்கும் மற்றவர்களுடன் சந்திராவுக்கு இருந்த உறவை எடை போட்டபடி இருக்கிறார்.

-

உரையாடல் சந்திரா- ஐயரின் தனிப்பட்ட அம்புகளாக அமைய அதுவரை நெளிந்து வந்த ராமன் கீழுள்ள ஒரு அறைக்கு தப்புகிறார். பாலுவும் அவரைப் பின் தொடர்கிறார். இருக்கமான அறையிலிருந்து விடுபட்டதும் பாலுவுக்கு தன்னியல்பு திரும்புகிறது. ராமன் பேசாமல் பெருமூச்சோடு நிற்பது தெரிந்தும், அவராக பேசட்டும் பேசாமல் அவரால் இருபது நிமிடம் கூட இருக்கமுடியாதே என நினைக்கிறார்.  உரையாடல் தொடரும்போது திரும்பவும் பாலு தன்னியல்பாக ராமனின் இசை பிரயோகத்தைப் பற்றி அவருக்கே விளக்குகிறார் (சிலபேர் இயற்கைய வர்ணிப்பா. சிலபேரு சமையலை வர்ணிப்பா. நீங்க இசைய சொல்றேள்…’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘அப்டீங்கறீங்களோ?’ என்றார் ராமன்). வழக்கம்போல் ராமன் அதைப் புரிந்துகொள்ள முயல்பவர் போல் கேட்டுக்கொள்கிறார். சந்திராவின் இருப்பிலிருந்து விலகியதும் இருவரும் சகஜ நிலைக்குத் திரும்புவது போல் உள்ளது.

’நீலப்பட்டுப்பொடவைய எடுத்து வச்சு ராத்திரி லைட்டு போட்டு பாத்துண்டே இருந்தேன். என்னன்னே தெரியலை, திடீர்னு ரொம்ப பயந்துட்டேன்’ - திரும்பவும் நீலம் எட்டிப்பார்க்கிறது. ஜெயமோகன் பல கதைகளில் அமானுஷத்தன்மையை விளக்க நீலத்தை உபயோகித்துள்ளார். குறிப்பாக கொற்றவை நாவலே நீல நிறத்திலிருந்து பிறந்ததாக கூறியுள்ளார் - கொற்றவையின் முதல் வரி ‘அறியமுடியாதவற்றின் நிறம் நீலம் என்பதை அவர்கள் உணர்ந்திருந்தார்கள்’. ஒரு எழுத்தாளனின் கதையில் இப்படி பல self references இருப்பது ஒரு வகையில் கதையின் ஆழத்தைக் கூட்டுகிறது.

அடுத்து வரும் பத்திகளில் ராமன் - சந்திரா உறவு விரிவடைகிறது. பாலு ராமனின் மெளனத்தை அவதானிக்கிறார் - ஆனால் பாலு திடீரென சந்திரா வேணாம், கச்ச்சேரி வேணாம்னு சொல்கிறார். ஏன்? இங்க கதையோட முடிச்சு கிடைக்கிறது - எதனால் சந்திரா மேல் எரிச்சல்? இல்லை அது அவர்மேல இருந்ததில்லை முழுமையான அழகை சந்திக்க முடியாமை, தன்னுள் ஏற்படுத்தும் மாற்றம், தாபம்னு சொல்கிறார் ராமன்.( ‘ராமன் எழுந்து சட்டையை கழற்றியபடி கவனமில்லாமல் கேட்பதுபோல ‘அவளும் உண்டோ?’ என்றார். ’) சந்திராவும் கச்சேரிக்கு வருவது தெரிந்ததும் தன்னால் கச்சேரியில் லயிக்க முடியாது என்ற எரிச்சல் மேலோங்குகிறது. அதனாலே கச்சேரி வேண்டாம் எனக் கிளம்பப் பார்க்கிறார்.

மணி ஐயருக்கு புரிந்த அழகியல் தனக்கு புரியலைன்னு ராமனுக்கு வருத்தம் என எனக்கு தோன்றியது. அதை பாலு புரிந்து கொண்டாரோ என்ற பதற்றம் - இத்தனைக்கும் ராமன் பெண்மை சாயல் கொண்டவர், பெண் அழகு பற்றி கதை எழுதுபவர் - செக்ஸ் பற்றி நுட்பமா எழுதுபவர் - அவராலேயே அந்த அழகை புரிந்துகொள்ள முடியலை - ஆராதிக்க வேண்டாம் - சொந்தம் கொள்ள ஆசை இல்லை - `புரியலை` அது தரும் வேதனை ராமனுக்கு உண்டாவதாக நான் புரிந்துகொண்டேன். சாமிநாதன் சொல்வதும் அப்படியே தோன்றுகிறது (இல்லண்ணா …தெரிஞ்சா இவர வரச்சொல்லியிருக்க மாட்டேன். ரொம்ப கஷ்டப்படுறார். ஆனால் நல்லா நாலஞ்சு அடிகிடைச்சு முறிஞ்சுபோனாக்கூட நல்லதுதான்). தாபம், காதல் என மற்றவர்கள் நினைக்கிறார்கள். ஆனால் ராமனுக்கு அது கானல் நீர் எனத் தெரிகிறது - ஐயரின் இசை ஞானம் எல்லாருக்கும் முழுவதாய்ப் புரியாதது போல்.

உணர்வுகளைப் பின் தொடர்தல் - The Moon and Six pence - 2

முதல் பகுதி இங்கே.

*

லண்டனிலிருந்து பாரிஸுக்குச் சார்லஸ் சென்றதும் புதுவித பூதம் அவர் மனைவியை ஆட்கொண்டது. அதுவரை படிதாண்டா புருஷனாக இருந்த சார்லஸ் எந்த மானைத் தேடிப்போனார்? ஒருவன் காணாமல் போக எட்டு புள்ளி கோலத்தின் அளவு சாத்தியங்கள் இருக்க, பெண்களுக்கு ஒன்று மட்டுமே புகையாய் விரிகிறது. இலக்கியம், கலை என ரசனை சம்பந்தப்பட்ட எதற்கும் தொடர்பில்லாது வாழ்ந்த சார்லஸை மட்டுமே அவள் அறிந்திருந்தாள். அவர் திடீரென காணாமல் போனது குழப்பத்துடன் கூடவே சந்தேகத்தையும் வளர்த்து விட்டது. பாலே நடனக்காரியுடன் பாரிஸின் மோன்மாத்ரே பகுதிக்கு அவள் கணவன் சென்றுவிட்டதாக நண்பர்களுக்குள் வதந்தி பரவியது.

குடும்பத்தை விட்டு விலகி தனித்தடம் பதிக்க விரும்புவதை ஆண்கள் தன்னிசையாக செய்து வருகிறார்கள். இம்மீறல்கள் பல காரணங்களுக்காக அமைந்திருக்கிறது. பொதுவாக லெளகீக சுமைகளிலிருந்து விலக்கம் அளிப்பது வெளிப்படையான காரணமாக இருக்கலாம். சித்தார்த்தன் சிண்டோமாக இதைப் பார்த்தாலும், அடிப்படையில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஓஷோவின் பிரசங்கங்களில் இக்கேள்வி முக்கிய பங்கு வகிக்கும். துன்பத்தைக் கண்டு வெதும்பி அதற்கான காரணத்தைக் கண்டுபிடிக்க புறப்பட்ட புத்தனின் பயணமும், உலக இருப்புக்கு காரணம் தேடி புறப்பட்ட சங்கரரின் தேடலும் துன்பத்தில் தொடங்கவில்லை. இவர்கள் அன்றாட வாழ்வில் அளவுக்கதிகமான சந்தோசத்தை அனுபவித்தார்கள். ஒருகட்டத்தில் திகட்டிப் போன சிற்றின்ப லெளகீக சந்தோஷத்தைத் தாண்டி என்ன இருக்கிறது என யோசித்ததன் விளைவே அவர்கள் மேற்கொண்ட பயணம். பேரின்ப சந்தோஷத்துக்கு குடும்பம் தடைகல்லாக அமையும் என்பதே அவர்களது வாதம். பொதுவாக, பல ஆன்மிக துறவிகளின் சிந்தனைக் கோணமும் இவ்வகையிலேயே அமைந்திருக்கிறது. இவ்வுலகை வெறுப்பதுடன் மேன்மையான உலகுக்கான சாவி அவரவர் வழியில் இருப்பதாக அத்துறவிகள் நம்பினர். நாம் நம்பும் கடவுள் நிஜம்;ஆனால் அவர் படைத்த உலகு பொய் என நம்பவைப்பதே இத்துறவிகளின் இலக்காக இருந்தது என ஓஷோ ஒற்றை வரியில் இவர்களைப் பற்றி கூறுகிறார். அதெப்படி கடவுள் படைத்த உலகை உதசீனப்படுத்துவது? துன்பத்துக்குக் காரணம் ஆசையே என்றால், அந்த ஆசை கடவுளின் பகுதியல்லவா? மாயையான உலகைப் எதற்கு படைக்க வேண்டும்? மகிழ்ச்சிகரமான விண்ணுலகை அடைவதே இப்பூலகின் இலக்கா? இவ்வுலகில் இன்பமில்லையா? எனத் தொடர்ந்து பல கேள்விகளை ஓஷோ முன் வைக்கிறார்.

மிகவும் அபாயகரமான சிந்தனை. ஆனால் நிலப்படியைத் தாண்டி ஆகாயத்தை அளக்க முற்படும் மனிதர்களுக்கு இவ்வார்த்தைகள் சவுக்கடி. உணவு, இருப்பிடம் எனத் தொடங்கிய இத்தாவல் துறவறம், தாபம் என பல காரணங்களுக்காக இன்றும் தொடர்கிறது. நிரந்தரமான பயணங்களுக்கு தடை இருக்கும் பட்சத்தில், தற்காலிக வெளிநடப்புகள், விலகல்கள் நம்மைச் சுற்றி நடந்தபடியே உள்ளது. நாமும் இவ்விதிக்கு உட்பட்டு தற்காலிக வெளியேற்றங்களை செய்துகொண்டிருக்கிறோம். நிரந்தரமாக வெளியேறும் மனிதன் அனேகமாகத் திரும்பிப்பார்ப்பதில்லை. திரும்பும் மனிதன் வேறொருவனாக வந்துசேர்கிறான்.எப்படிப் பார்த்தாலும் அவனை அக்குடும்பம் இழக்கிறது. மதமாக, ஆன்மிக புத்துயிர்ப்புகளாக, சமயத் தலைவர்களாக, கலைஞர்களின் வாழ்வு, படைப்புகள் என மீண்டும் மீண்டும் வெளியேற்றத்தின் கதைகள் பதியப்பட்டு வந்துள்ளன. பெரும்பாலும் வாழ்வு நோக்கை விரித்துப் பார்க்க இக்கதைகள் மேற்கோள் காட்டப்படுகின்றன. இக்கதைகளின் முன்னுரையில் கூட குடும்பங்கள் இடம்பெறுவதில்லை. பின்னுக்குத் தள்ளப்படும் அவர்களின் குடும்படங்கள் காணாமல் போய்விடுகின்றன. புத்தரின் மனைவி யசோதரா, ராமானுஜரின் மனைவி (பெயர் தெரிந்தால் சொல்லுங்களேன்?) என ஆன்மிகத்தில் பல உதாரணங்கள். ஆன்மிக துறவிகளின் மனைவிமார்களையாவது ஆசார்ய சம்பந்தத்துக்காக ஒருசிலர் சேர்த்துக்கொள்வார்கள்.ஆனால், கலைஞர்களின் மனைவிகளுக்கு அதற்கான கடுகளவு பிராப்தி கூடக் கிடையாது (இதையே கண்ணீரைப் பின் தொடர்ந்து எனும் புத்தகத்தில் ஜெயமோகன் இந்திய இலக்கியத்தின் மையமாக நம் காவியப் பெண்களின் கண்ணீரை விவரித்திருப்பார்.)

அதே சமயம், புனைவுகளில் இப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் உயிர் பெற்றிருக்கின்றன. யசோதராவின் வாழ்வை மையமாகக் கொண்டு பல நாடகங்கள், சிறுகதைகள் இயற்றப்பட்டுள்ளன. புரட்சியாளர்களின் சொந்தங்களும் பல புனைவுகளில் உருப்பெற்றிருக்கிறார்கள்;கார்ல் மார்க்ஸின் காதலியைப் போல். கலைஞர்களின் மனைவி, காதலி இடம்பெற்ற புகழ்பெற்ற படைப்புகள் பல உள்ளன. மிகத் திறமையான பியானோ கலைஞராக இருந்தும் அவ்வளவாக பிரபலமாகாத கிளாரா ஷூமேன் பற்றி பல நாவல்களும், திரைப்படங்களும் உள்ளன. கஸ்தூரி பாயின் கதை மராத்தியில் பிரபல நாடகமாக அரங்கேற்றப்பட்டது. இதனாலேயே புனைவில் இப்பாத்திரங்கள் வெற்றியடைந்திருக்கிறார்கள்; வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். உயிரோட்டமாக அடையாளம் பெற்றிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குறிய இடம் புனைவில் நிறுவப்பட்டுள்ளது.

சார்லஸின் மனைவியும் இச்சிக்கலில் மையம் கொள்கிறாள். இப்படி தனித்து விடப்படும் பெண்களைப் பற்றி மாம் விரிவாக உளவியல் ஆய்வு செய்திருக்கிறார். முதலில் இப்பெண்கள் (குடும்பங்களையும் தான். ஒரு சவுரியத்துக்காக மனைவி என எடுத்துக்கொள்ளலாம்) குழம்பிப்போகின்றனர். நாட்கள் செல்லச் செல்ல இக்குழப்பம் கலவரமாகிறது. குடும்பப் பொறுப்பின் தீராத வலைக்குள் மெல்ல இழுக்கப்படுகிறார்கள். ஆண் மையச் சமுதாயத்தில், பொதுவாக இவ்வலை பெண்களின் கழுத்தை இறுக்கிவிடும். அவர்களால் வேறொன்றும் செய்ய முடியாத நெருக்கடி ஏற்படும். தத்தளிக்கும் குடும்பத்தை கரை சேர்த்தால் போதுமென நினைப்பாள். தகுந்த பண வசதி, உறவினர் பாதுகாப்பு இருக்கும் பட்சத்தில் குழப்பம் கோபமாக மாறும். நம் கதையும் இப்படித் தான் பயணிக்கிறது. சார்லஸின் மனைவிக்கு ஒரு அண்ணன் இருக்கிறான். பள்ளியில் படிக்கும் சார்லஸில் இரு குழந்தைகளை அவன் பார்த்துக்கொள்கிறான். வலையில் இறுக்கும் குறைவாக இருப்பதால், சார்லஸின் மனைவிக்கு கோபம் அதிகமாகிறது.

சார்லஸ் ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துவிட்டானென அவளும் திட்டவட்டமாக நம்பத் துவங்குகிறாள். பார்த்திராத அப்பெண்ணின் மேல் இருக்கும் கோபம் மெல்ல பொறாமையாக மாறுகிறது. சார்லஸைக் கண்டுபிடிப்பதைக் காட்டிலும், அப்பெண்ணை சந்திக்க வேண்டுமென்று துடிக்கிறாள். இந்நிலையில், பாரிஸிலிருந்து சார்லஸ் கடிதம் அனுப்புகிறான். ‘என்னைத் தேட வேண்டாம். நான் திரும்பி வரமாட்டேன்’ என தான் தங்கியிருக்கும் ஹோட்டல் முகவரியையும் எழுதியிருக்கிறான். ஒரு பைசா கூட எடுத்துப்போகாத சார்லஸ் பணத்தைக் கேட்டே முகவரியை இணைத்துள்ளான் என அவன் மனைவி நினைத்துக்கொள்கிறாள். அதே சமயம், அவனுடன் ஓடிப்போன பெண்ணைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் முளைக்கிறது. பாரிஸுக்குப் பயணம் செய்ய முற்பட்டவளை அவள் அண்ணனின் கோபம் தடுத்துவிடுகிறது.

தன் அண்ணனுக்குத் தெரியாமல் சிறிது பணத்துடன் தாமஸை பாரிஸுக்கு அனுப்புகிறாள்.

இந்நிகழ்வைக் கொண்டு பெண்களின் உளவியலை மாம் ஆராய்கிறார். மற்றொரு பெண்ணின் மேலுள்ள பொறாமையைத் தாண்டி, தன்னவன் என நினைத்த சார்லஸ் மேல் இருக்கும் பிடிப்பாக மனைவியின் செயல் அமைகிறது. அவ்வப்போது கோபமும் பொறாமையும் எட்டிப்பார்க்காமல் இல்லை. தன் நிலைமை மோசமாக இருந்தால் , கொலை செய்யத் தூண்டும் அளவுக்குப் பிரதானமாக கோபம் வெளிப்பட்டிருக்கும். காதலை மறந்த ஒருவனை வயது வந்த பிள்ளைகளையும் பிரிய வைக்கும் சக்தி என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆர்வம் அவளை மீறி இந்நிகழ்வில் வெளிப்படுவதாகவே தோன்றுகிறது. அதே சமயம், தன் கணவனின் ஈர்ப்பு, தாபம் முடிந்தவுடன் அடங்கிவிடும் என நினைத்திருந்தாள். தான் திரும்ப மாட்டேனெனக் கூறியிருந்தாலும், ஒரு நாள் தன்னைத் தேடி அவன் வருவான் என நினைத்தாள். அதனாலேயே பணத்தையும் கொடுத்து அனுப்பினாள். இச்செயலை ஒரு பதிவிரதையின் செயலாகக் குறுக்கிவிடக்கூடாது என்பதில் மாம் கவனமாக இருக்கிறார். தன் கணவனுக்கு தகுந்த தண்டனையைத் தரத் தயாராக இருந்தாலும், மனைவியின் இச்செயல்பாடுகள், ’பெண்களைப் பற்றி புரியாதவை’ எனும் புத்தகத்தின் ஒரே ஒரு பக்கம் தான்.

தாமஸ் பாரிஸ் ஹோட்டலுக்குச் செல்கிறான். தன் மனைவி அனுப்பியவன் எனத் தெரிந்ததும், சார்லஸ் அவனை துரத்திவிடுகிறான். பல நாட்கள் முயற்சி செய்தும் அவனை சந்திக்க முடியவில்லை. இதற்காகவே அந்த ஹோட்டலுக்குத் தினமும் போகும் தாமஸ் அங்கு வேலை செய்பவனிடம் சார்லஸ் பற்றி விசாரிக்கிறான். சார்லஸ் தனியாக தங்கி வரும் விஷயம் அவனைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது. மேலும், வாரத்துக்கு ஒரு முறை மட்டுமே சார்லஸ் ஹோட்டலை விட்டு வெளியே செல்கிறார் என்பதும் தாம்ஸுக்குப் புரியவில்லை.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், அறையின் வாடகையைக் கொடுக்க முடியாமல், சார்லஸ் வெளியெ தள்ளப்படுகிறார். அப்போது, வாடகை பணத்தை தாமஸ் தந்து உதவுகிறான். அவன் உதவியை ஏற்றுக்கொண்டாலும் சார்லஸ் அவனிடம் பேச மறுக்கிறார் . உலகின் கடைந்தெடுத்த அயோக்கியனிடம் பேச முயற்சிக்கிறோம் என தாமஸுக்குத் தோன்றுகிறது. சில நாட்களுக்குப் பிறகு, கடைசி முறையாக முயற்சி செய்து பார்த்தபின் லண்டனுக்குத் திரும்பலாம் என சார்லஸின் அறைக்குச் செல்கிறான்.

பல முறை கதவைத் தட்டியும் திறக்காமல் போகவே, ஹோட்டல் மேனஜரைத் தொடர்பு கொண்டு கதவை உடைக்கிறார்கள். உள்ளே, ஜூரத்தில் படுத்தபடி சார்லஸ் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைச் சுற்றி, பல ஓவியங்கள் சிதறிக்கிடக்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் பல ஆயிரம் பவுண்டுகள் விலை போகும் எனத் தெரியாமல், அவற்றை அங்கேயே தாமஸ் விட்டுவிடுகிறான். நண்பரின் வீட்டுக்கு சார்லஸை மாற்றுகிறார்கள். ஓவியக் கலைஞனான தாம்ஸின் நண்பன் மூலம் சார்லஸ் எப்பேர்ப்பட்ட கலைஞன் எனத் தெரியவருகிறது.

பா.ராகவனின் - `பின் கதைச் சுருக்கம்`

நாவல் என்றால் என்ன? வாழ்க்கையைப் பற்றி வார்த்தைகளில் வடிக்க முற்படுவது எனச் சொல்லலாம். மணல் கடிகாரம் போல் மேல் பகுதியில் வாழ்க்கை நுழைந்து கீழ் பகுதியில் நாவலாக மாறுமா? போலவே வார்த்தைகளைக் கொண்டு வாழ்க்கையை விளக்க முற்படுவதும் வைக்கோலில் தேடும் ஊசிதான்.

வாழ்வின் அடிப்படைகளை ஆராய்வது நாவலின் நோக்கம் என்பது ஜெயமோகனின் தரப்பு. இவர் முன்வைத்த நாவல் கோட்பாடும் அடிப்படை தரவுகளை வாழ்வின் அடிப்படைகளிலிருந்தே பெற்றுக்கொண்டது. நாவல் வழியே வாழ்க்கை. வாழ்க்கை வழியே நாவல் என்பது பா.ராவின் கருத்து.

 
(மேலுள்ள படத்தை சொடுக்கி கிழக்கு பதிப்பகத்தில் வாங்கலாம்)

பா.ராகவனின் `பின் கதைச் சுருக்கம்` விளக்கமாக கோட்பாடுகளை விவரிக்கும் நூல் அல்ல. தனக்கு பிடித்த 17 நாவல்கள் பற்றி அடுத்த நிமிடமே நம்மை படிக்கத் தூண்டும் வகையில் எழுதியிருக்கிறார். சிறுவயது முதற்கொண்டே நாவல் பின்னால் அலைந்ததை சுவாரஸ்யமாக விவரிக்கும் முன்னுரையில் இப்புத்தகங்கள் ரசனை சார்ந்த தேர்வு மட்டுமே என்கிறார். கோட்பாடு, தற்கால இஸம் என்ற வலையிலெல்லாம் சிக்கிக்கொள்ளாமல் `எனக்குப் பிடித்தது.ரசிக்கத் தகுந்த புத்தகங்கள் இவை` என தான் ரசித்ததை மட்டுமே முன்னிறுத்தும் எழுத்தாளர். இதனாலேயே பா.ரா அறிமுகம் செய்யும் நூல்களை கண்டிப்பாக மறு பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தாமல் வாங்கிவிடலாம்.

பின் கதைச் சுருக்கம் 17 நாவல்களைப் பற்றியும் அவை உருவான கதையையும் சொல்கிறது. இக்கால நாவல், வேற்று மொழி நாவல் என்ற எந்த பாகுபாடும் கொள்ளாமல் தனக்குப் பிடித்த நாவல்கள் பற்றி நம்முடன் பகிர்ந்து கொள்கிறார்.

நாவலென்பதும் வாழ்க்கையென்பதும் அனுபவங்களே என்பதில் `அலை உறங்கும் கடல்` காலத்திலிருந்தே பா.ரா உறுதியாக இருந்திருக்கிறார். பிறந்த குழந்தை போல் சத்தமேயில்லாமல் கிடக்கும் ராமேஸ்வரக் கடலலையில் மயங்கி, கிறங்கி, வாழ்ந்து அலை உறங்கும் கடலை எழுதியதாகக் குறிப்பிடுகிறார். அற்புதமும், அன்றாட நிகழ்வுகளும் ஒருசேர நடக்குமிடமாக ராமேஸ்வரத்தை விவரிக்கிறார். கடலுக்கு நடுவே தெரியும் ராமர் மண் திட்டு, தக்கையைப் போல் மிதக்கும் கனமாக பாறாங்கற்கள் என அவர் சென்ற இடமெல்லாம் மாய உலகம் போல ராமேஸ்வரம் அவரை கட்டுண்ணப்பண்ணியிருக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் மீட்டிப்பார்க்கவே அவை அலை உறங்கும் கடலாக மாறியிருக்கிறது. இந்நாவலை நினைக்கும்போதெல்லாம் இன்றும் பிரத்தியேகமான இளம் சூடு அணங்கு போல் பரவுவதாக குறிப்பிடுகிறார்.

அசோகமித்திரன் அமெரிக்காவின் அயோவா நகருக்கு சென்ற அனுபவமான `ஒற்றன்` குறிப்பிடத்தக்க புத்தகம். பல எழுத்தாளர்கள் ஒன்று கூடும் மாநாட்டை நாம் நேரில் பார்ப்பது போல் விவரித்திருப்பார். அசோகமித்திரன் கதைகளைப் படிக்கும்போது ஆர்.கே.லக்‌ஷ்மணின் பொதுஜனம் ஞாபகத்துக்கு வரும். தாமரை இலை தண்ணீர் போல எதிலும் ஒட்டாமல், சாராமல் ஒரு பார்வையாளனாக தன்னை சுற்றி நடப்பவை குறித்த உலகத்தை சில பக்கங்களில் படைத்துவிடுவார். கவிதையில் வைப்புமுறை போல் கதைகளிலும் வார்த்தை பிரயோகங்கள், வரிகளின் வரிசைச் சங்கிலி படிக்கும் நமக்கு ஒரு எண்ண ஓட்டத்தை உருவாக்கும். கச்சிதமாக அமையும் பத்திகள் தானாகவே நம்முள் அமர்ந்துகொள்ளும் என குறிப்பிடுகிறார். ஒற்றன் அதற்கு சரியான உதாரணம். அப்புத்தகத்தைப் பற்றி எழுதப்பட்டிருக்கும் இக்கட்டுரை மிக நேர்த்தியாக அமைந்துள்ளது.

இப்புத்தகத்தின் வெற்றி பா.ராவின் மொழி வீச்சில் குடிகொண்டுள்ளது. கடினமான மொழியோ, நாம் கேள்விப்பட்டிராத வார்த்தைகளோ இவர் கட்டுரைகளில் இருக்காது. சொல்ல வேண்டிய கருத்தில் தெளிவு. வாசகனை அடைய வேண்டிய செய்தியின் முக்கியத்துவம். இதனாலேயே நமக்கும் பா.ராவின் எழுத்துக்கும் இடைவெளி மிகக் குறைவாக உள்ளது. அட, நாமும் இதைப் போல் எழுதலாம் போலவே என பொய்த்தோற்றத்தைக் கொடுக்கும்.

மேற்கூறியதுக்கு `நூறு வருடத் தனிமை` கட்டுரை நல்ல உதாரணம். பாரீஸ் நகரில் செய்வதறியாது சுற்றித்திரிந்துகொண்டிருந்த மார்குவேஸ் ஹெமிங்வேவைச் சந்தித்தது, நூறு வருடத் தனிமை புத்தகம் எழுதத் தொடங்குவதில் சந்தித்த சிக்கல், அதை நீக்கிய பயணம் என அதிரடி வேகத்தில் அறிமுகம் நடந்தேறுகிறது. நடுவே எவ்வளவோ விஷயங்கள் விட்டுப்போயிருக்கலாம். ஆர்வமிருப்பவர்கள் மேலும் விரிவாக படிக்க முற்படுவர். ஆனால், மார்குவேஸ் பற்றியும் அவர் எழுதிய நூறு வருடத் தனிமை பற்றியும் ஒரு குறுக்குவெட்டு தோற்றம் இந்த எட்டே பக்கங்களில் கச்சிதமாக நமக்குக் கிடைக்கிறது. இதற்கு மேல் அள்ள அள்ள விஷயங்களைத் தேடிச் செல்ல ஆயிரம் புத்தகங்கள் உண்டு. ஆனால்,ஒரு நாவலுக்கான பின் கதைச் சுருக்கத்தை எழுத்தாளர் அறிமுகத்துடன் தொடங்கி, அட மார்குவேஸை எனக்கு நல்லா தெரியுமே என சொல்லும்படி நானும் உனக்கு பழவடியேன் என்றாக்கியது இக்கட்டுரை.

அதேபோல் நண்பர்கள் ஆர்.வெங்கடேஷ், பா.ராவும் சேர்ந்து நாவல் எழுதுவதற்காக கன்னியாகுமரி சென்ற அனுபவம் மிகச் சுவாரஸ்யமானது. எது செய்ய நினைத்தாலும் அதில் குழந்தையின் குறுகுறுப்பு மிக அவசியம் என உணர வைத்தது. ஒரு வாரம் விடுமுறையில் இரு நண்பர்களும் கன்னியாகுமரி சென்று தங்கள் கனவு நாவலை எழுத முற்படுகிறார்கள். `இரண்டு` மூலம் ஆர்.வெங்கடேஷ் சாத்தியமாக்குகிறார். இந்நாவலின் Craftmanshipபை பா.ரா மிக சுவாரஸ்யமாகக் கூறுகிறார். அனுபவமே வாழ்க்கை. அது முதல் படி. அவ்வனுபவம் வார்த்தைகளாகும் கட்டமும் சுவையானதே என இக்கட்டுரை முடியும்போது புரிகிறது.

`புதியதோர் உலகம்` கட்டுரை மூலம் விஷ்ணுபுரத்தை இப்பட்டியலில் சேர்த்தது எனக்குக் கூடுதல் சந்தோஷம். விஷ்ணுபுரம் வெளியான நாள் முதல் இன்றுவரை வசைபாடப்பட்டு வந்திருக்கிறது என்பதே ஒரு முக்கியமான விளம்பரமாகக் கருதலாம். மெல்ல சுவைக்கும் இனிப்பு வகைபோல் சமயம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் இந்நாவலில் சில பக்கங்களைப் படிப்பேன். பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் அமைந்த கதைகளம். இத்தனை தத்ரூபமாக நம்முன் நிறுத்த எவ்வளவு தகவல்களை ஜெயமோகன் திரட்டியிருக்க வேண்டும் என நினைத்தாலே ஆச்சர்யமூட்டுகிறது. ஜெயமோகனின் மொழியாளுமை தமிழுக்குக் கிடைத்த புதுப்பாய்ச்சல் என்றே கருதவைக்கும் ஆக்கம். இவ்வளவு கடினமாக நாவலையும் சுலபமாக உள்வாங்க முடியும்; தேவை திறந்த மனம் மட்டுமே என பா.ரா எழுதியிருப்பதன் உண்மை இந்நாவலை படித்தால் மட்டுமே அனுபவிக்க முடியும்.

`எங்கே என் அடையாளம்` ருஷ்டி எழுதிய நடுநிசிக் குழந்தைகளின் (Midnights Childen) பின்கதை.இந்நாவல் மூலம் அழியா அடையாளத்தைத் தேடிக்கொண்ட ருஷ்டியின் எழுத்துநடை மிக வித்தியாசமானது. மின்னல் வேக திரைக்கதை போல ஒரே வரியில் பலவற்றை கோர்த்தபடி செல்லும். அற்புத எதார்த்த வகை எழுத்துகளாக இருந்தாலும் மிக எளிமையாக புரியக்கூடியது. இந்நாவலின் சொற்றொடர்கள் ஆரம்பத்தில் சற்று கடினம் போலத்தெரிந்தாலும், முதல் சில பக்கங்களில் பிடிபட்டுவிட்டால் ஒரு உன்னத உலகுக்குள் சலீம் சினாய் இழுத்துச் செல்வான். இதனாலேயே புக்கர் ஆஃப் புக்கர் பரிசுக்கும் இது தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. அடையாளத்தை இழப்பது, அதை மீட்ப நடக்கும் தேடல் கதையின் ஆதாரம். ஒரு வகையில் இது ருஷ்டியில் சுயசரிதையும் கூட என பா.ரா கூறுகிறார்.

என் ஊர்க்காரரான பிரபஞ்சனின் `மகாநதி` பற்றிய கட்டுரை மேலும் கூடுதல் தகவல்களுடன் அமைந்திருக்கலாம். தமிழின் மிக முக்கியமான எழுத்தாளர் பிரபஞ்சன் டிவியில் கூட விளம்பரங்களைப் பார்க்க மாட்டார். அந்த அளவு விளம்பர அபிரியர்.மிக எளிமையான சொற்றொடர்கள் மூலம் `மானுடம் வெல்லும்`, `மகாநதி` போன்ற கோட்டைகளைக் கட்டியிருக்கிறார்.

டால்ஸ்டாய், பஷீர், சமுத்திரம் போன்றோரின் கட்டுரைகள் ரத்தின சுருக்கமாக தெளிந்த நீரோடை போல் அமைந்திருக்கிறது. குறிப்பாக சமுத்திரம் பற்றிய கட்டுரையில் பா.ரா சந்தித்த போது நிகழ்ந்த சுவாரஸ்யமான சம்பவத்தைக் குறிப்பிடுகிறார். மிகக் கொண்டாட்டமான எழுத்துக்களுக்கு சொந்தக்காரராக சமுத்திரத்தை முன்வைக்கிறார். இவர் எழுதியவற்றை படித்தே தீரவேண்டிய அவசிய உணர்வை இக்கட்டுரை தருகிறது.

இந்த 112 பக்கம் புத்தகத்தை இதுவரை பத்து முறைகளுக்கு மேல் படித்திருக்கிறேன். சோர்வு ஏற்படும் நேரத்திலெல்லாம் ஒரு டானிக் போல இக்கட்டுரைகள் அமைந்துள்ளன. மேம்போக்காகப் பார்க்கும்போது இக்கட்டுரைகள் சுலபமாக எழுதப்பட்டது போலத்தோன்றும். ஆனால் எழுத வேண்டிய விஷயங்களைப் பற்றிய பார்வை மிகத் தெளிவாக இருந்தால் மட்டுமே இவ்வளவு எளிமையாகவும், கச்சிதமாகவும் கட்டுரை எழுதமுடியும். மொழி ஒரு தடையேயல்ல. எழுத்தாளரின் சிந்தனை ஓட்டம்; எண்ண வரிசை சீராக இருந்தால் எழுத்தும் பெரும்பாலும் சீராக அமையும் என்றே தோன்றுகிறது. பல்துறை புரிதல்கள் தெளிவாகவும் ஆழமாகவும் இருந்தால் மட்டுமே இப்படிப்பட்ட புத்தகங்கள் சாத்தியம்.

ஒரு நாவலைப் பற்றி மட்டுமல்லாது அதை எழுதிய எழுத்தாளர், அவர் எழுத்து பாணி, அவர் வாழ்ந்த காலகட்டம், சூழ்நிலை என பலதரப்பட்ட தகவல்களை சரியான கலவையில் தருவது சாதாரண காரியமாகத் தோன்றவில்லை. அதற்கு மொழி கைகொடுக்க வேண்டும். படிக்கும் நமக்கு `போர்` அடிக்காத வகையில் அனுபவங்களைத் தொகுக்க வேண்டும். இவற்றைத் தாண்டி எழுத்து, படிப்பு, புத்தகம் மேல் மெய்யான காதல் இருக்க வேண்டும். சரியான புரிதல் அமைய வேண்டும். இவற்றையெல்லாம் ஒரு பாட்டிலில் போட்டு குலுக்கினால் கட்டுரை வந்துவிடாதே! வாசகனிடம் சென்று சேர்க்க வேண்டும் என்ற தீராத காதல் மற்றும் உழைப்பும் கூடியிருக்கிறதே! பா.ராவின் எழுத்தும் விமர்சனமும் அவர் தனிப்பட்ட ரசனை சார்ந்தவையாக அமைந்திருக்கிறது. அவர் ரசிக்காத எதையும் தன் வாசகர்களுக்கு பரிந்துரைப்பதே கிடையாது. இதே தரத்தை தன் இணைய எழுத்திலும் கொண்டிருப்பது மிக அபூர்வமான ஒன்று.

வாரமாக்கி வைத்தான் வைத்ததன்றி நம்முள் புகுவான் என இக்கட்டுரைகள் நம்முள் நுழைகின்றன; சம்மனிட்டு அமர்கின்றன. இது புத்தக காதலர்களுக்கான புத்தகம்.

பிரபஞ்சனின் - `மானுடம் வெல்லும்`

தமிழில் இதுகாறும் வெளிவந்துள்ள நாவல்கள் என விளித்துக்கொள்ளும் வரலாற்று நாவல்கள் நாவல்களே இல்லை. அவை வரலாறும் அல்ல,நாவலும் அல்ல? அவைகள் பொய்ம்மைகள். அவைகளைப் படைப்பெனல் நரியை பரியென்பது போலாம்.

- என முன்னுரையிலேயே படிப்பவர்களை நோக்கி உரையாடத் தொடங்குகிறது பிரபஞ்சனின் `மானுடம் வெல்லும்` புதினம்.

சமூக நாவலுக்கு முன்னர் வெளியான அனைத்து புனைவுகளும் வரலாற்றுப் பார்வையை மையமாகக் கொண்டவை. பொன்னியின் செல்வன் வரலாற்று நாவல்களில் அதிகம் வரவேற்பு பெற்ற புத்தகம். இதற்கினையாக சாண்டில்யன் எழுதிய பல கதைகளும் வரலாற்று புதினங்களாக இன்றும் படிக்கப்பட்டு வருகின்றன. இவை இரண்டும் வரலாற்று நாவல்களின் சிறந்த மாதிரியாக இருந்தாலும், பாலகுமாரனின் உடையார் இவ்வரிசையில் பழங்கால ஐதீகங்களை மிக நெருக்குமாகக் கொண்டு வளர்ந்த புனைவு. உடையார் ஒரு இனக்குழுவின் வரலாறாக அமைந்தது.

பல துண்டுகளாகச் சிதறிய கண்ணாடியில் தெரியும் உதிரி பிம்பங்களைக் கொண்டு ஒருமுழு சித்திரத்தை உருவாக்கும் முயற்சியே வரலாற்றை எழுதுதல். துண்டுகளில் தெரியும் பிம்பத்தை கற்பனை வழியே இணைத்தல் புனைவுக்கு வழி வகுக்கும். நேர்த்தியான வரலாற்றாசிரியன் இருண்ட இப்பகுதிகளை மனித வரலாற்றின் துணை கொண்டு நிரப்புவான். சாமுவேல் பெபிஸின் நாட்குறிப்பிலிருந்து பதினேழாம் நூற்றாண்டு ஆங்கிலேயர் வாழ்கை தெரிவது ஒரு உதாரணம். இவ்வகை மனிதர்களின் வாழ்கையிலிருந்து வரலாற்றை நிரப்பும் பொறுப்பு வரலாற்றாசியரின் கையில் இருந்தாலும், அதில் கற்பனை சேர்த்து விரிவடையும் போது அப்புனைவு பல சாத்தியங்களை உருவாக்குகிறது.

ஒரு வரலாற்று நிகழ்வாக சிலப்பதிகாரத்தை நாம் படித்தாலும், தமிழ் இனத்தின் வரலாறாக ஜெயமோகனின் கொற்றவை அதை நம் முன் நிறுத்துவது போல் எதிரெதிரே நிறுத்தி வைக்கும் கண்ணாடியாக, வரலாறும் கற்பனையும் ஒன்றை ஒன்று விழுங்கியபடி வளர்ந்து காப்பியமாக உருவெடுக்கிறது. கொற்றவையில் விரிவடையும் இக்கற்பனை, பல வரலாற்று நிகழ்வுகளை தன்னுள் கொண்டு புதுக்காப்பியமாகிறது.

இவ்வகையில் பிரபஞ்சனின் `மானுடம் வெல்லும்` - ஒரு தேர்ந்த வரலாற்றாசிரியன் தன் முன் இருக்கும் செய்திகளைக் கொண்டு மக்களின் பன்முக வரலாற்றை கற்பனை மூலம் முழுமை செய்யும் படைப்பாகிறது.

நாவலின் முன்னுரை தமிழில் வெளியான வரலாற்று புனைவுகளை நிராகரிக்கிறது. இந்நாவல் ராஜாக்களின் கதையல்ல. அவர்கள் வாழ்கையில் அனுபவித்த கேளிக்கைகள், நடத்திய போர், ஆக்கிரமிப்புகள் பற்றிய தொகுப்பல்ல. சாமானிய பிரஜைகளின் வாழ்வை நெருக்கமாக காட்டும் சம்பவங்களின் தொகுப்பு. பிரெஞ்சு நெறிகளை பிரதியெடுக்க முற்படும் மக்கள், தமிழ் மரபை புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கும் பிரெஞ்சு துபாஷிகள் என ஒரேசமயம் பல முரணியக்க உணர்வுகளை இந்நாவல் காட்டிச்செல்கிறது.

மாமனிதர்களின் வாழ்வே வரலாறு என்ற காலந்தொட்டு வந்த தமிழ் புனைவை இந்நாவல் மாற்றி அமைக்கிறது. போர்,வீரம்,காதல் போன்ற மரபார்ந்த பார்வையே தமிழ் இலக்கியத்தின் வரலாற்று தொகுப்பாக இருந்து வந்ததால், சாமானியர்களின் வாழ்வு தொகுக்கப்படாமலேயே மறைந்து வந்திருக்கிறது. இந்த வசவு என்னால் தீர்ந்தது என பிரபஞ்சன் கூறுவதில் உள்ள உண்மை நாவல் முழுவதாக படித்து முடிந்தவுடன் புரிகிறது.

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் புதுவையின் துபாஷியாக இருந்த ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை எழுதிய நாட்குறிப்பு இந்நாவலுக்கு மிக பலமான அஸ்திவாரம். துய்மா பிரான்ஸிலிருந்து 1735ஆம் ஆண்டு கவர்னராக புதுவைக்கு வருகிறார். ஏழாண்டுகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் பிரான்ஸுக்கு சென்றுவிடுகிறார். இடைபட்ட காலத்தில் நடக்கும் தென் நாட்டு அரசியலைக் கொண்டு பாண்டிச்சேரியின் வரலாற்றை சொல்ல முற்படுகிறது இப்புதினம்.

ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையின் நாட்குறிப்பு கிட்டதட்ட 12 தொகுப்புகளாக வெளிவந்துள்ளது. இவை தமிழிலும், ஆங்கிலத்திலும் கிடைக்கின்றன. பெரும்பாலும் அவர் துபாஷியாக இருந்த நாட்களில் எழுதப்பட்டவை. பாண்டிச்சேரியின் பிரெஞ்சு காலனியாதிக்க துவக்கத்தை இந்த நாட்குறிப்பில் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும். வாணிபத்துக்காக புதுச்சேரிக்கு வந்த பிரெஞ்சு அரசு மெல்ல தமிழரின் பழக்கவழக்கங்களை புரிந்து கொள்ளத் துவங்கும் காலகட்டத்தின் இந்நாவல் ஆரம்பிக்கிறது.

கவர்னருக்கு மக்களின் குலப் பிரிவினைகள் புரிவதில்லை. அவற்றை விளக்க நம் துபாஷிகள் உதவுகிறார்கள். நாவலின் ஆரம்பத்தில் வரும் ஒரு சம்பவம் -  கவர்னர் தினமும் காலை வேளையில் நகர்வலம் போவார். ஒரு நாள், காலைகடன்களுக்காக கடற்கரை ஓரமாக வரிசையாக உட்கார்ந்திருக்கும் மக்களைப் பார்த்து வருத்தப்படுகிறார் - ஓலைத் தடுப்பு சட்டம் மூலம் காலைகடன்களை மறைமுகமாக முடித்துக் கொள்ள வழிவகுக்கிறார். இச்சட்டம் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையின் நாட்குறிப்பில் உள்ளது. ஆனால் அதற்கு மக்களின் எதிர்வினை எங்கும் பதியப்படாததால், பிரபஞ்சன் தன் கற்பனை மூலம் செய்திகளைத் தாண்டிச் சென்று முழுமைப்படுத்துகிறார்.

கோவில் தாசியான கோகிலாவின் கதை - அந்நாளைய தாசியின் காரியங்களை எதிர்க்கத் துவங்கும் தலைமுறையின் வாழ்வு முறையை கூறிச்செல்கிறது. ஊர் பெரியவர்களின் மார்பில் சந்தனம் பூச அவர்களின் கோபத்துக்கு பயப்படாமல் கோகிலா மறுக்கிறாள். அவளுக்குத் துணையாக கோயில் அர்ச்சகர் வாதிடுகிறார். தாசி குலத்தின் அன்றைய இயல்புகளை இந்நிகழ்வு வெளிப்படுத்தினாலும், சமூகத்தில் இப்பழக்கத்தை எதிர்த்தவர்களும் இருந்ததையும் பதிவு செய்கிறது.

நாவலின் வரும் முக்கியமான கட்டம் பிரெஞ்சு துரைக்கும், தஞ்சை அரசருக்கு நடக்கும் அரசியல் ஒப்பந்தத்தில் ஆரம்பிக்கிறது. இதுவே இந்நாவலின் கதைக்களன். இந்த அரசியல் சதுரங்கத்தைக் கொண்டு மற்ற கதைகளை நகர்த்திச் செல்லப்பட்டுள்ளது.

பிரெஞ்சுப் படை தஞ்சையை பாதுகாத்தால் காரைக்கால், கருக்களாச்சேரி கோட்டைகள் புதுச்சேரிக்கு அன்பளிப்பாக தரப்படும் என தஞ்சை அரசர் சாயாஜியும் கவர்னர் துய்மாவும் செய்து கொள்ளும் ஒப்பந்தம். நாவலின் அடிப்படை கரு இந்த அரசியல் நிகழ்வை சுற்றி அமைந்திருக்கிறது. காரைக்கால் தனிப்பகுதியாக கொடுங்கோல் ஆட்சியின் கீழ் அவதிப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. தினம் நடக்கும் போரால்,மக்களுக்கு ஆட்சியில் இருக்கும் ராஜாவின் பெயர் கூடத் தெரியாமல் ராமன் ஆண்டாலும், ராவணன் ஆண்டாலும் தங்களுக்குத் திண்டாட்டமான வாழ்வே என வருத்தப்படுகிறார்கள். அப்பகுதி வழியாக செல்லும் மராட்டிய, வடக்கு ராஜாக்களின் படைவீரர்களை கொண்டே அம்மக்களின் அவஸ்தையை பிரபஞ்சன் விளக்குகிறார்.
 
போரின் கொடுமைகளையும் விஞ்சி நிற்கக்கூடியதாக,படை வீரர்களின் அழிப்பு வெறி போர்முனையைத் தாண்டியும் விரிவடைவதைக் இந்நாவல் காட்டுகிறது. குறிப்பாக ஒரு கிராமத்தின் வழியே செல்லும் படைவீரர்களின் புழுதி கிளப்பும் சித்திரம் நம்மை விட்டு அகல மறுக்கிறது. மகளின் திருமணத்துக்காக வளர்க்கும் நெற் பயிற்கள், தானியங்களை அழித்துச் செல்லும் படைவீரர்கள் திசையைப் பார்த்து-`ஐயோ என் மகளே` என அழும் ஓலம் போரின் உக்கிரத்தை தாண்டி மனிதனின் அரக்க குணத்தை சொல்லாமல் சொல்லிச் செல்கிறது.

புதுச்சேரி இனக்குழுவின் தொகுப்பாகவும் இப்புத்தகத்தை நாம் வாசிக்க முடியும். கவர்னர் துய்மா அதிகாலை வேளை நகர்வலத்தின் போது பார்க்கும் காட்சிகளை பதிவு செய்யும்போது அன்றைய மக்களின் வாழ்வு முறை தொகுக்கப்படுகிறது. அதே போல், அக உலகை இன்னும் ஆழமாகப் பதிவு செய்ய புற உலகின் இயற்கை வர்ணனைகளை பிரபஞ்சன் அதிகமாக பயன்படுத்தியுள்ளார்.

பிரெஞ்சு மக்களைப் போன்ற பழக்க வழக்கத்தை பின் பற்றத் துடிக்கும் தமிழர்கள், தினமும் நாட்குறிப்பு எழுதி அன்றாட அரசியலை மறுபரிசீலனை செய்யும் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை, அவருடன் தினச்செய்திகளைக் கேட்டு விவாதிக்கும் பண்டிதர், தேவதாசிகளின் வாழ்வை நிராகரிக்கும் கோகிலாம்பாள், அவளுடைய தம்பி போல் கூடவே இருக்கும் வெகுளியான குருசு எனப் பலதரப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் வழியே புதுச்சேரியின் அன்றைய அரசியல், சமூக வாழ்வு விரிவடைகிறது.

இப்படி பல கதாபாத்திரங்களின் செய்திகளாக வளர்வதால், நாவலில் ஒரு மையக் கரு இல்லாதது போலத் தோன்றும். இதை ஒரு குறையாகவே விமர்சனம் செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆனாலும், ஆங்காங்கே தோன்றும் மக்களின் வாழ்கையிலிருந்து ஒரு தொகுப்பாக அக்காலகட்டம் நம் முன்னே நிற்க வைக்க இது மிக நல்ல உத்தியாகவே தோன்றுகிறது. சில பக்கங்களே வந்தாலும் இந்நிகழ்வுகள் வரலாற்றின் ஒரு இழையை தக்க வைத்துகொள்வதால் ஒரு பெரும்  வரலாற்றுத் தொகுப்புக்கான முகாந்திரம் இந்நாவலுக்கு அமைகிறது.

பிரபஞ்சன் எழுதிய வரலாற்று புதினத்தில் `மானுடம் வெல்லும்` முதல் பகுதி. இரண்டாவது பகுதியில் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையின் முழு வாழ்கையும்,அதற்கடுத்தப் பகுதியில் புதுவையின் சுதந்திரப்போராட்ட வரலாறும் புனைவாக்கப்பட்டுள்ளது.

தமிழில் தக்க வரலாற்றுப் புதினம் தோன்ற இல்லையே என்ற வசை என்னால் ஒழிந்தது என பிரபஞ்சன் கூறுவதற்கு நூறு சதவிகிதம் பொருத்தமான நாவலாக இது அமைந்திருக்கிறது.

ஏற்கனவே, புனைவின் நிழல் - சிறுகதைத் தொகுதிகள்

போன வருடம் படிக்கத் தொடங்கிய இரு சிறுகதை[உயிர்மை பதிப்பகம்] தொகுதிகளைச் சமீபத்தில் தான் படித்து முடித்தேன்.

புத்தகங்களைப் பல வருடங்களாக படித்து வந்தாலும், கடந்த இரு வருடங்களாகவே ஒரு ஒழுக்கம் கைவந்திருக்கிறது. நாவல்,எவ்வளவு திராபையாக இருந்தாலும், தொடங்கினால் முடிக்காமல் வைப்பதில்லை. கவிதைகள் ஒன்றிரண்டு மேல் ஒரே நேரத்தில் தாங்காது. அதனாலேயே பல கவிதை புத்தகங்களை முடித்த திருப்தி இல்லை. சிறுகதைகள் தொகுப்பு பல மாதங்கள் ஊறுகாய் போல் அவ்வப்போது தொட்டுக்கொள்ளவே விருப்பமாயிருக்கிறது.

நேரத்தைப் பொருத்தும் படிக்கும் புத்தகங்கள் மாறுபடும். தொடர்ச்சியாக இரண்டு மணி நேரமிருந்தால் நாவல்/அபுனைவு பக்கமே கை போகும்.போகிறபோக்கில் கண்ணை மேயவிட கவிதை புத்தகத்தை மட்டுமே தேர்ந்தெடுப்பேன்.

இந்நிலையில், போன வருட தொடக்கத்தில் வாங்கிய மனோஜின் ‘புனைவின் நிழல்’, யுவன் சந்திரசேகரின் ‘ஏற்கனவே’ சிறுகதைகளை முடித்ததும் மீண்டும் படிப்பேன் என சர்வ நிச்சயமாகத் தோன்றியது.

தரமானச் சிறுகதைகளை மிக எளிமையான மொழியில் கையாளக்கூடிய செகாவ்,காதரீன் மான்ஸ்பீல்ட், அ.முத்துலிங்கம் வரிசையில் அட்டைப் போல் ஒட்டிக்கொள்ளத் தகுதியுடைய இரு தமிழ் எழுத்தாளர்கள்.

பெரும்பான்மையான ஆங்கிலச் சிறுகதைகள் எல்லாமே செகாவின் தாக்கத்துடனேயே இருக்கும். காதரீனுடைய எழுத்தும் இந்த ரகம்தான். ரேமண்ட் கார்வர், ஏ.எல்.கென்னடி,நாடீன் கோர்டிமர் (Nadine Gordimer) போன்றோர் இப்பாதையிலிருந்து விலகி, சிறுகதையை பல கதைகளின் கூறலாக மாற்றினர். இன்று ஆங்கில சிறுகதைகள் இருபது, முப்பது பக்கங்களுக்கு நீளும் `பெரிய` சிறுகதைகளே. கசூ இஷிகாரோ (Kazuo Ishiguro) நாற்பது பக்கங்களுக்கெல்லாம் சிறுகதை எழுதி புகழும் பெற்றிருக்கிறார் (Nocturnes).

நம்மைப்போல் தமிழ் சிறுகதை படிப்போருக்கு இந்த அளவு பொறுமை இருக்குமா என்பது சந்தேகமே. ஐந்தாறு பக்கங்கள் வரை நம் கவனத்தை ஒருமுகப்படுத்த முடியும். குறிப்பாக, முடிவை நோக்கி பயணிக்காத கதைகளை நாம் மதிப்பதே கிடையாது. தூண்டில் கதைகள், முடிவில் ஒரு திருப்பம், நச் கதைகள் என சம்பவங்களை ஃபளாஷ் போட்டு `குறிப்பிட்ட கணத்தைப்` பிடித்தால் மட்டுமே சிறுகதை என அடையாளப்படுத்துவோம்.

இதில் விதிவிலக்கான கதைகளும் உண்டு. நான் படித்த வரை வண்ணநிலவன், ஜெயமோகன், சுந்தர ராமசாமி, அ.முத்துலிங்கம் சிறுகதைகள் இவ்விதியிலிருந்து சற்று விலகியவை.

பத்து வருடங்களுக்கு முன்னர், கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த போது ஜெயந்தன் சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒன்றைப் படித்தேன். அதிலிருந்த எந்த கதைத் தலைப்பும் நினைவிலில்லை; மிக வித்தியாசமான மொழியில், புதுவகை சிறுகதை வடிவ யுத்திகளைக் கையாண்டிருந்தார்.

ஒளிவிலகலுக்குப் பிறகு, `ஏற்கனவே` நான் படிக்கும் யுவனின் இரண்டாவது தொகுதியாகும். பொதுவாக கவிதை எழுதுபவர்கள், புனைவு/கட்டுரை எழுதினால், கவித்துவ ஜாலங்கள் நிரப்பாமல் விடமாட்டார்கள். உதாரணத்துக்கு, கவிஞர் சுகுமாரனின் கட்டுரைத் தொகுப்பு.

 

ஆனால், யுவன் எழுதும் புனைவுகளில் அவருள் இருக்கும் கவிஞனின் பார்வை தென்படுவதேயில்லை.தொடர்ந்து இரு சிறுகதைத் தொகுப்புகளிலும் கவிதையிலிருந்து பிரத்யேகமான சொல்லாடல்கள், `கவிமன` உணர்வுகள் போன்ற எதுவும் வெளிப்படவில்லை. சிறுகதைக்காகவே தனிப்பட்டு பயிற்சி செய்து இம்முறையைக் கையாள்வது போல் உள்ளது. ஏனென்றால், சிறுகதை வடிவத்தில் உவமைகள் ஹனுமன் பலம் கொண்ட யுத்திகளாகும். அவை ஒரே வரியில் மலையையும் நகர்த்திக்காட்டும் பிம்பங்கள்; ஆச்சர்யமூட்டுபவை. ஆயிரம் வார்த்தைகள் ஒரு புகைப்படமாக அமைவது போல், உவமைகள் மூலம் ஐநூறையாவது தேற்றிவிடலாம்.

யுவனின் ஒரு கதையில் பல கதைகள் உலாவுகின்றன. ஒரு கதையை விவரிக்கும் போது அடுத்த கதைக்குத் தாவுவது [நூற்றிச் சொச்சம் நண்பர்கள்], முடியும்போதும் சூழலுக்குள் மறுபடியும் வட்டமாக நுழையும் கதைகள் [ஏற்கனவே], கிளைக்கதையின் முடிவில் ஆரம்பிக்கும் முதல் கதை [அவரவர் கதை], நாட்குறிப்பு கதை என கதை கூறும் பாணியே புது கதைகளை உருவாக்கியிருக்கிறது.

இக்கதைகள் சொல்லும் கருத்து குறைவுதான்.கிட்டத்தட்ட இல்லையென்றே சொல்லவேண்டும். நீதி போதனை, கருத்து சொல்லும் கதைகளைத் தேடி நாம் கால இயந்திரம் தான் எடுக்க வேண்டும். கிட்டத்தட்ட எந்த சிறுகதைகளும் இவற்றை மையமாகக் கொள்வதில்லை என்பதே பெரிய பலம். நவீன கதைக்கூறு முறைகளில் இவற்றிற்கு இடமில்லை என்பது ஒரு காரணம். ஆனால் இவ்விதிகளைத் தலைகீழாக்க முடியும். முடிவில் ‘எதுவும் கிடைக்காமல்’ ஒரு வெறுமையான கசப்பை அனுபவிக்க முடியும். இம்முறையை யுவன் சில கதைகளில் கையாண்டுள்ளார்.

ஒரு கதைக்குள் இருக்கும் பல கதைகளை இணைக்கும் பணி மட்டுமே யுவனின் முக்கியமான பாணியாகத் தெரிகிறது. ஒரு கதையிலிருந்து நமக்கே தெரியாமல் மற்றொன்றுக்கு வழிந்தோடும் யுத்தி இதன் இன்பம்.உரையாடலில்லாத கதைகள் கூட நம்மிடையே பேசுவது போல் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

கிட்டத்தட்ட எல்லா கதைகளும் படிப்பவர்களுக்கு கதை சொல்லும் பாணியிலேயே எழுதப்பட்டிருக்கு. ‘காற்புள்ளி’ முத்துச் சித்தப்பா சொல்லும் ராஜா கதை போல, யுவனும் கிருஷ்ணன்,இஸ்மாயில் பாத்திரங்கள் வழியே தொடர்ந்து நமக்குக் கதைச் சொல்லிக்கொண்டேயிருக்கிறார். இதற்கு முக்கிய காரணம் - யுவனின் நடை. போகிற போக்கில், நடந்து முடிந்த கதைப் பற்றி சொல்லிவிட்டு அடுத்த கதைக்குள் நுழைகிறார்.சம்பிரதாயமான முகாந்திரங்கள்,அறிமுகங்கள் போன்றவற்றுக்கு இங்கு வேலை இல்லை.

நாடகத்தனமான கதை அமைப்புகளோ,சித்தரிப்புகளோ இக்கதைகளில் இல்லை.’அவமானம்’ போன்ற பாலுணர்வு சார்ந்த பிரச்சனைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட கதைகளைக்கூட நாம் அன்றாடம் சந்திக்கும் சாதாரண நிகழ்வுகளாக யுவனால் சொல்ல முடிந்திருக்கிறது. சிற்றிதழ்களின் தீவிரமான மொழி அலங்காரங்கள் இல்லை. நம் தோளில் கைப் போட்டு கதை சொல்லும் நண்பனாக கிருஷ்ணன், இஸ்லாயில் பாத்திரங்கள் எல்லா கதைகளிலும் இருக்கிறார்கள். இக்கதாப்பாத்திரங்கள் இல்லாவிட்டாலும், கிருஷ்ணன்/இஸ்மாயில் எப்போது வேண்டுமானாலும் வெளிப்படுவார்கள் என்ற எதிர்ப்பார்ப்பு நமக்கு இருந்து கொண்டேயிருக்கிறது.

மிக கவனத்துடன் பல சொற்றொடர்களின் மொழி அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

முதல்வரி எழுதப்படுமுன்பே,முழுசாய் நடந்து முடிந்துவிட்ட சம்பவத்தைத்தான் இப்போது சொல்லப் போகிறேன்.

தீக்குழி இறங்குவது, அலகு குத்தி ஆடுவது, கத்திப் போடுவது இவற்றுக்குச் சமானமான புனிதப்பணிதான் தினசரி செய்தித்தாள் படிப்பதும் என்பது இஸ்மாயிலின் அபிப்பிராயம்.

அப்பா சொல்லாமல் விட்டுப்போன கதைகளைத் தேடி நான் அலைந்தது ஒரு தனிக்கதை. நண்பனாய் இருந்த தகப்பனைப் போல், தகப்பனாய் இருந்த நண்பர்கள் கிடைக்கச் செய்த அலைச்சல் அது.

பெரிய உணர்ச்சிகளை இக்கதைகள் கொட்டுவதில்லை . கதையின் நோக்கம் என்ன என்று பல சமயங்களில் யோசிக்க வைக்கிறது. சுண்டி இழுக்கக்கூடிய மையத்தை, பிய்த்து எல்லா வாக்கியங்களில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் ஒட்ட வைத்துள்ளார் யுவன். இதனால் முடிவை நோக்கி பயணிக்கும் துர்பாக்கியம் இல்லாமல், சுகமான வாசிப்பு அனுபவத்தைக் கொடுக்கிறது.

யுவன் சிறுகதைகளைக் கட்டுரை போல படிக்கலாம். ஆரம்பித்த கதையை முடிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.சமயத்தில் ஓரிரு பக்கங்களை மட்டும் ரசித்து மூடிவிடலாம். அதே சமயம், யுவன் மிக கனமான விஷயங்களைக் கொண்டு மொழியைச் சிக்கலாக்கிக்கொள்ளவில்லை. இதனால்,நம்மிடையே நடக்கும் இயல்பான உரையாடலாகத் தொடங்கி, அப்படியே முடியும்.

இது ஒருவிதத்தில் முடிவுறாத உணர்வைக் கொடுக்ககூடும். கதாப்பாத்திரங்களின் சிக்கல்கள் நினைவில் நிற்காமல் போகலாம்.ஆனால் இக்கதைகளுக்கிடையே இருக்கும் உறவுகள் நம்மை பாதிக்கிறது. தொடர்பில்லாமல் இரு நிகழ்வுகள் ஒரே கதையில் வந்தாலும், படித்த முடித்த பின் யோசித்தால் சிறு பாலம் கிடைக்கிறது. மீண்டும் இக்கதைகளை படிக்கும்போது, அந்த பாலத்தை ரசித்தபடி இவ்விளையாட்டில் நுழையலாம்.

*

சாரு திட்டினாலும், கட்டிப்பிடித்தாலும் ஆயிரம் பொன் தான். பொதுவாக எழுத்தாளர்களில் பலர் புது எழுத்துக்களை அறிமுகம் செய்வது குறைவாக இருக்கும். சுஜாதா,அ.முத்துலிங்கம், அசோகமித்திரனுக்குப் பிறகு எஸ்.ரா, சாரு, ஜெயமோகன் பல புது எழுத்துக்களை அறிமுகப்படுத்துகிறார்கள் என்றே தோன்றுகிறது. இதுவும் நான் படித்தவை மட்டுமே. வேறு பலரும் இதைச் செய்திருக்கலாம்.

நான் படித்தவரை இந்த அறிமுகங்கள் சோடை போனதில்லை. ஹைப்பர் லிங்கு போல் தொடர் சங்கிலியாய் புதியவர்களைப் பிடித்துக்கொண்டேயிருப்பதுதான் வாசகனின் விதி. இவற்றிலிருந்து மேலும் பல துறைகளின் அறிமுகமும் கிடைத்திருக்கிறது - எஸ்.ரா எழுத்தைப் படித்த பிறகுதான் ஆவணப்படங்களைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன், ஜெயமோகன் சொன்ன பின் பல இந்திய ஆக்கங்களை சென்றடைந்தேன்.

சாருவின் படிப்பனுவம் மேல் நம்பிக்கை வைத்து கண்டிப்பாக பல புத்தகங்களை வாங்கிவிடலாம். ஆனால், இவர் அறிமுகப்படுத்திய பல எழுத்தாளர்களின் புத்த்கங்கள் சந்தையில் கிடைக்காது. குறிப்பாக, பல லத்தீன் அமெரிக்க எழுத்தாளர்கள், தடை செய்யப்பட்ட Readers International புத்தகங்கள் போன்றவை அச்சிலே இருக்காது. இது தான் பிரச்சனை.இவற்றையெல்லாம் குறிப்பு வைத்துத் தேடுவதும் சாத்தியமல்ல. அதனால், ஞாபகத்தில் இருப்பவை கிடைத்தால் மட்டுமே போதுமென்று விட்டுவிட்டேன்.

குறிப்பாக, தமிழ் அறிமுகங்களை விட்டுவிடக்கூடாது என்பது என் அனுபவம். ஏனென்றால் புது பதிப்புகள் வருவதற்கு குறைந்தது ஐந்து வருடங்களாவது ஆகிவிடும் அபாயம் உள்ளது. கிடைக்கும் போதே வாங்கி வைத்துவிட வேண்டும் என்பது என் அறிவுரை.

 

இப்படித்தான் சாரு தன் தளத்தில் சிலாகித்து அறிமுகப்படுத்திய மனோஜின் `புனைவின் நிழல்` வாங்க நேர்ந்தது. மனோஜ் தினகரன் நாளிதழில் பணியாற்றுபவர். இது அவர் எழுதிய முதல் சிறுகதைத் தொகுதி.

மிகச் சுவாரசியமான சிறுகதைத் தொகுப்பு. சிற்றிதழ்களில் வரும் தலைப்பு போல் இருந்தாலும், செரிவான நடையில் எழுதப்பட்ட சிறுகதைகள் என்பதால் முதல் டிக் மார்க்.

ஒரே காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்டவை அல்ல என்பதால், பல பாணியில் கதைகள் அமைந்திருக்கின்றன. சரித்திர புனைவு[857,ஏவாளின் விலா எலும்பு], மன உளைச்சலில் புலம்பும் கதை[புனைவின் நிழல்,அட்சர ஆழி], வயிறு வலிக்க சிரிக்க வைக்கும் கதை[அச்சாவோட சிச்சாமணி], மிகு புனைவு [பால்], சரித்திரக் கதை [மஹல்] என ஒவ்வொன்றும் புது பாணியில் அமைந்திருக்கிறது.

நீங்கள் இப்புத்தகத்தை வாங்கி அச்சாவோட சிச்சாமணி கதையை மட்டும் படித்தாலே போதும் - முழு பைசா வசூல்.மிச்சமெல்லாம் ஓசி அல்ல. அன்பளிப்பு. அதனால், முதலில் இக்கதையைப் படித்து விடவும்.

தனிப்பட்ட முறையில் எனக்குச் சரித்திரக் கதைகள் மேல் எப்பவும் ஈடுபாடு உண்டு. சொல்லாமல் விட்ட பக்கங்களை பூர்த்தி செய்யும் குறுகுறுப்பு ஒரு காரணம். கதை வழி புது தரிசனங்களை அடைய முடிவதும், மோர்டர்-லாக் வடிவம் போல் புனைவு உண்மையை சந்திக்கும் கச்சிதமான இடமாகவும் இருப்பது மற்ற காரணங்கள்.

857- தசரதச் சக்கரவர்த்தியில் 857ஆவது மனைவி பற்றிய சிறுகதை. அதேபோல் மஹல் ஷாஜஹானின் கதை. மிகையில்லாமல் கதையை எளிமையான விவரிப்பு மூலம் மனோஜ் ரசிக்கும்படி எடுத்துச் சென்றுள்ளார். மிக விஸ்தாரமான விவரிப்புகள் இல்லை, அரண்மனை, ராஜ்ஜியம் பற்றிய பின்னணிகள் இல்லை. ஆனால் தெரிந்த கதைகளில் தெரியாத நிகழ்வுகளை கச்சிதமாக இணைத்துள்ளார்.

சர்ப்ப வாசனை என்றொரு கதை. உண்மையாகவே சர்ப்பங்களின் நடவடிக்கைகளை நமக்கு உணர்த்தியுள்ளார் மனோஜ். இயல்பிலேயே நமக்குள் இருக்கும் சர்ப்ப பயத்தைக் கொண்டு இக்கதையை நகர்த்தியுள்ளது வித்தியாசமாக இருந்தது.

மிகுபுனைவுகள் எனக்கு அவ்வளவாகப் புரிவதில்லை. போர்ஹே, எஸ்.ரா, கோணங்கி எழுதும் பல மிகுபுனைவுகள் எனக்குப் புரிந்ததில்லை. போர்ஹேவின் எல்லா கதைகளும் [Labyrinth]குழப்பமாக இருந்ததால்,மொழியில் சிக்கலால் மறுமுறை என்னால் அவற்றைப் படிக்க முடிந்ததில்லை.அதேபோல், இத்தொகுப்பில் இருக்கும் பால் என்ற கதையும் புரியவில்லை. ஆனால், மற்ற புரியாத கதைக்கும் இதற்கும் வித்தியாசமுள்ளது. இக்கதையை தடையில்லாமல் என்னால் வாசிக்க முடிந்ததே இதன் வெற்றி. மொழியை குழப்பாமல் எளிமையாக கையாண்டதால்,இம்மிகுபுனைவு மார்க்கேஸின் சிறுகதை போலிருக்கிறது.

`சூன்ய வெளி`- நாம் அன்றாடம் இணைய்த்தில் பார்க்கும் சாட் (அரட்டைப்) பற்றிய கதை.முகம் தெரியா மனித உறவுகளின் அபத்தத்தை அற்புதமாக விவரிகிறது. ராஸ லீலாவில் விஸ்தாரமாகப் பார்த்துவிட்டாலும் இணைய உறவுகளின் fragility என்றுமே சுவாரஸ்யமானவை.

இக்கதைகளில் நான் ரசித்த சில வரிகள் -

நிர்வாண உடலின் இளம்சூடும் வியர்மை மணமும் கிறக்கத்தின் லாகிரி அளவைக் கூட்டின.

எதிர்க் காற்றைக் கிழித்து போகையில் முகம் அழுந்திக் கிழிவது போலிருந்தது.

மையச் சரடாக எல்லாக் கதைகளிலும்,யதார்த்தமும் புனைவும் இடம் மாறிக்கொண்டேயிருக்கின்றன. யதார்த்தமாக விவரித்துக்கொண்டே செல்லும் போது திடுமென புனைவு திருப்பத்தை அடைகிறது. இத்திருப்பம் இயல்பாக எளிமையாக படிக்கும்படி இருப்பதே மனோஜின் வெற்றி.

பெர்லின் சுவர் - பின் தொடரும் நிழலின் குரல் புத்தகம்

பெர்லின் சுவர் வீழ்ந்து இருபது வருடங்கள் கடந்து விட்டன. மீதமிருக்கும் கற்கள், இன்றும் குறியீடாக மாறாமல், பாதையில் முளைத்த முட்செடிகளாய் ஆங்காங்கே பார்வைக்காக நிற்கிறது. Check Point Charlie என்ற கண்ணுக்குத் தெரியாத சீலையே உண்மையான சுவர். கைகளில் ஒன்றுமில்லாவிட்டாலும், லட்சியம் நிறைந்த வாழ்வை கனவு கண்ட கிழக்குப் பகுதி. அங்கிருந்து தப்ப நினைத்தவர்களின் நிலை பல டெர்ரா பைட்டுகள் நிரம்பும் அவலக் கதை. பொருளாதாரம், உறவு, எதிர்கால திட்டம் என அனைவரும் ஒரே வாழ்வையே வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். அந்தந்த நொடிக்கு வாழ்வை அனுபவிக்கும் மேற்குப்பகுதி; செழிப்பான வியாபார உலகம். அதை அடைய முற்பட்ட கிழக்குப் பகுதி மக்கள் ஐம்பது ஆண்டுகளாய் சொந்த வாழ்வை இழந்த சோகம், அடுத்த தலைமுறையினருக்கேனும் கிடைக்கப்போகும் செழிப்பான வாழ்வை கனவில் மட்டும் கண்ட திணிக்கப்பட்ட வாழ்வுமுறை.

இன்று, கண்ணுக்குத் தெரியாத வகையில் U2 குழுவினர் , MTV குழுவுடன் எழுப்பிய சுவர் எரிச்சலைக் கிளப்பியிருக்கிறது (1989இல் பெர்லின் சுவர் தகர்க்கப்பட்ட போது Leonard Bernstein பீத்தோவனின் Ode to Joy இசையை Ode to Freedom என மாற்றி அமைத்தார்).ஒரு விதத்தில் இது சரிதான். வரலாற்றுக்கு தனி அர்த்தத்தைத் தேடிக் கொடுக்கும் செயல். reversal என்ற வகையில், பெர்லின் சுவர் இருந்த Brandenburg வாசலை பரிகாசம் செய்ய வேண்டிய தருணம். இதுவரை பெர்லின் சுவர் என்ற வஸ்து கொடுத்த அர்த்தத்தை புரட்டிப் பார்க்க முடியும். பல நூற்றாண்டுகளாய் அடிமைப்பட்டதால் எழுச்சி கொண்ட கருப்பின மக்கள், கருப்பின் அர்த்தத்தை மாற்றிய கதை - இதற்கு ஒரு வழிகாட்டி.

இந்த இருபது வருடங்களாய் சுவருடன் வீழ்ந்தது கம்யூனிசம் என கூப்பாடு போட்டவர்களை என்ன என்று சொல்வது? கண்ணகி சிலையை மீண்டும் நிறுவியதின் மூலம் தமிழ்ப்பற்றை பறைசாற்றியதாய் அறிவித்தவர்களின் நிலையுடன் இதை ஒப்பிடலாம். தத்துவங்களின் செயல்பாடுகள் தோற்கலாம்; தத்துவம் அர்த்தமிழக்குமா? தத்துவத்திற்காகவே வாழ்வைத் தியாகம் செய்தவர்களின் நிலை என்ன? அவற்றின் அர்த்தம் என்ன?

இப்படிபட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் தேட முயன்றிருக்கிறார் ஜெயமோகன்.

இதற்காகவே ‘பின் தொடரும் நிழலின் குரல்’ புத்தகத்தை மீண்டும் படித்தேன். கம்யூனிஸம் என்ற வார்த்தைக்கு பதில் வேறெந்த தத்துவத்தையும் இதில் நிரப்பலாம். அப்போதும் இந்த புத்தகம் எழுப்பும் கேள்விகளுக்கு பதில் கிடைக்காது.

*

அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுத கண்ணீரென்றே
செல்வத்தைத் தேய்க்கும் படை.

அறத்தாறிதுவென வேண்டா சிவிகை
பொறுத்தானோடு ஊர்ந்தான் இடை

இவ்விரண்டு குறள்களும் தியான மந்திரங்களாக மாறி வரலாறு, அரசியல் கொண்ட புனைவை பின் தொடரும் நிழலின் குரலாக சித்தரிப்பதாய் ஜெயமோகன் கூறுகிறார்.இது ரஷ்ய கம்யூனிஸ வரலாற்றின் பின்னணியில் தியாகத்தின் அர்த்தத்தைத் தேட முயலும் ஒரு படைப்பாகும். பின் தொடரும் நிழலை மறுபடி படித்தவும் எனக்குத் தோன்றியவை இவை.

வரலாற்று ஆவணங்கள் நாம் நிற்கும் திசையில் நம்மைக் கடந்து செல்லும் ஆறின் பகுதி மட்டுமே. சில சம்பவங்களின் தொகுப்பைக் கொண்டு வரலாற்றின் பாய்ச்சலை நிறுவும் வீர செயலைத்தான் எல்லா வரலாற்றாசிரியனும் செய்து வருகின்றான். தர்க்க அடிப்படையில் மனிதர்களுக்கான அறம் இதுதான் என பேச முற்படுகையில் வரலாற்றின் காலகட்டத்தையும் பொருட்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.

புகாரின் ஸ்டாலினின் வலது கரமாக செயல்பட்டு 1920 களில் லெனினுக்குப் பிறகு கம்யூனிஸக் கொள்கைகளை நிறுவனமாக மாற்ற செயல்படுகிறார். ஸ்டாலினின் ஆடுபுலி ஆட்டத்தைத் தெரிந்துகொண்டே ஒரு பகடைக்காயாக மாறுகிறார். தனக்கும் செக்மேட் வைக்கப்படும் எனத் தெரிந்தும் ட்ராட்ஸ்கியை நாடு கடத்துகிறார். தன் அறம், பிறர் அறம் என பொலிட்பியூரோவிற்குள் பேசுகிறார். அப்போதைய வழக்கப்படி பொய் வழக்குகளில் சிறை தண்டனைப் பெற்று தன் கடைசி தினங்களை வதை முகாமில் கழிக்கிறார். ஐம்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு கோர்பசேவின் அரசு இந்த வழக்கை விசாரணைக்கு எடுத்துக்கொள்கிறது. புகாரின் சொன்ன வாக்குமூலத்தை ஐம்பது வருடங்களாக தினமும் முணுமுணுத்து வந்த அவர் மனைவி அன்னா, கூண்டிலேறி உண்மையை நிறுவுகிறார்.

ரஷ்ய 1917 அக்டோபர் புரட்சியில் முக்கிய பங்கு வகித்த புகாரினுக்கு நடந்த கதை இது.

வரலாற்றின் திரிபுகளை எதிர்கொள்ளும் தைரியம் இல்லாதோர் இருந்த பழைய கம்யூனிஸ்டுகள் காலமது.ஜெயமோகனின் கதைகளத்தில் புகாரினின் பொய் வழக்கு, வீரபத்ரபிள்ளை என்ற இந்திய கம்யூனிஸ்டுக்கு கடிதமாக வந்து சேர்கிறது. அவரும் இயக்கத்தில் முக்கிய பங்கு வகித்தாலும், இந்த கதையைத் தொடரத் தொடங்க மற்றொரு புகாரினாக மாறுகிறார். இவர் கதையை பல வருடங்களுக்குப் பிறகு தொடரும் அருணாசலம் என்ற ஸ்டாலினிஸ்ட் வழியாக ஜெயமோகன் சொல்கிறார்.

பலவிதங்களில் இந்த நாவல் தமிழின் முக்கியமான படைப்பாகிறது.

மிகத் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட கதைகளம். நம் நாட்டில் வரலாறு, அரசியல் பற்றி பலவிதமான கண்ணோட்டங்கள் உள்ளன. அரசியல் என்றாலே சாக்கடை என்ற க்ளீஷேக்களிலிருந்து, அதன் பன்முகத்தை வரையறுக்கும் விமர்சனங்கள் வரை இந்த கண்ணோட்டங்கள் மாறுபடும்.இதைப் போலவே இந்த நாவலில் வரும் பாத்திரங்களும் பலவிதமானவை. தீர்க்கமான சில அடிப்படை கற்பிதங்களை உடைய பல சித்தாந்தவாதிகள், அருணாச்சலம் போல் செயல்வீரனாகவும் சித்தாந்தியாகவும் உள்ள சில பாத்திரங்கள் என முரண்பாடுகள் கடைசி வரைத் தொடர்கிறது.

நாவல் எதிர்கொள்ளும் முக்கிய கேள்வி - கம்யூனிஸம் அழிந்து விட்டது. ஆனால் பல மனிதர்களின் தியாகங்களில் கட்டப்பட்ட இந்த தர்க்க சித்தாந்தம் இன்று எவ்வாறு புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது? சோஷலிஸ உலகம் என்ற கனவு உடைபட்டு விட்டது. ஆனால், இதைத் தொடர்ந்த மனிதர்களின் தியாகங்களுக்கு பதில் என்ன?

மிக ஆழமான, விரிவான பதில்களுக்கு தயாராகும் அதே நேரத்தில், இவை அனைத்தும் நேர விரயம் என்பதும் தோன்றாமலில்லை. இந்த இரு முடிவுகளும் மாறி மாறி நமக்குத் தோன்றிக்கொண்டிருக்கின்றன. யேசுவைப் போல் தியாகம் செய்தாலும் மூன்று நாட்களில் மறுபடி உதயமாகி உண்மையை உலகுக்கு உணர்த்தலாம். இது தான் தியாகத்தின் உச்சகட்ட பதிலா?

அறம், தியாகம் போன்றவை திசைக்கொன்று போல் மாறிக்கொண்டிருக்கும் பறவை. உயர பறக்கும் கொடியைப் போல் திசை மாறினால், இதன் புத்தியும் மாறிவிடுமா? நிகழ் காலத்து தராசைக் கொண்டு, கடந்த காலத்து நிகழ்வுகளை எடை பார்க்க முடியுமா? இவை எவ்விதமான அபத்தமான விளைவுகளுக்கு நம்மை இட்டுச் செல்லும்? இப்படிபட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்கையில் நாம் சுலபமாக அறம்,தியாகம் போன்றவற்றை புறம் தள்ள முடியும். தேவையில்லாத கனம் போல் தோன்றினாலும், வரலாற்றை கணிக்கும் கருவியாக  இவை நமக்கு இருக்குமா? அப்படிபட்ட தராசே தேவையில்லை என்றால் வரலாறு என்ற ஒரு வஸ்து எதற்கு?

வெற்றியாளர்களால் பிண்ணப்படும் போர்வை என வரலாற்றை ஒதுக்க முடியாது. பல ஆவணங்களிலும், தொகுப்புகளிலும் நமக்கு கிடைக்கும் கண்ணோட்டங்களை வரையறுக்கலாம். மனிதர்களாக நாம் இவற்றை பார்வையாளனாகவோ, நிகழ்த்தும் கருவிகளாகவோ மட்டுமே இருக்க முடியும் என்ற முடிவு சரியாக இருக்குமா?

எந்த காலகட்டத்திலும் அரசியல் சகுனிகளும், தலைவர்களும் தங்களின் கூர்மையான தந்திர மூளையால் வரலாற்றை ஏமாற்ற புதுப்புது  யுத்திகளைக் கண்டு பிடித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். ஸ்டாலின் புகைப்படக் கலையை சாதகமாகப் பயன்படுத்தி, பல தலைவர்களை ரஷ்யாவில் இல்லாமல் செய்திருக்கிறார். தன் வாழ்நாளில் இவை வெளிவராமலிருக்க ஜப்பானைப் போல் மாய உலகைச் சித்தரித்தார்.ட்ராட்ஸ்கி, புகாரின் போன்ற மென்ஷ்விக்குகள் பலரை நாடு கடத்தியிருக்கிறார்கள். பலர் கொல்லப்பட்டனர்.

1989ல் பெர்லின் சுவர் உடைக்கப்பட்ட போது இந்த கற்பனை உலகமும் பலருள் சிதறியது. இந்த வருடம் கம்யூனிஸம் வீழ்ந்து இருபது வருடங்களாகிறது. இப்படித்தான் ஊடகங்களிலும், வரலாற்று புத்தகங்களிலும் பதியப்படும். இது சரியானதா?

கம்யூனிஸம் என்ற அரசியல்/வாழ்வு முறையை பின்பற்றிய நாடு வீழ்ந்தால், கம்யூனிஸம் என்ற சித்தாந்தமே வீழ்ந்ததுபோலாகுமா? சித்தாந்தம் என்பது கடவுள்,உண்மை என்பவைப் போல் நிதர்சனமான ஒன்றில்லையா? கம்யூனிஸம் என்பது மார்க்ஸ்,ஏங்கள்ஸின் சித்தாந்தமல்லவா; ரஷ்யா அதை நடைமுறைபடுத்தப்பட்ட முயன்ற நாடு; ஸ்டாலின்,லெனின் போன்றோர் அதன் கருவியல்லவா? இவர்கள் உபயோகித்த வழிமுறைகளில் தவறிருக்கலாம். அதனால் சித்தாந்தம் ஆட்டம் காணுமா?

ஒரு சமூக இயக்கத்தை வழி நடத்த பல முறைகள் இருந்து வந்திருக்கின்றன. எந்த இயக்கமானாலும் மாற்று கருத்துக்கும், மக்கள் கருத்துக்கும் இடமிருக்க வேண்டும். அப்படி இருக்கும் இயக்கங்கள் மட்டுமே கொஞ்சமாவது உயிரோடு இருந்திருக்கின்றன. குடியரசு முறையில் தேர்தல் feedback forum. அப்படிபட்ட கருத்து சுதந்திரமில்லாதது கம்யூனிஸத்தின் அடிப்படை பிரச்சனையாக இருந்திருக்கிறது. மையத்தை தகர்க்கும் இயக்கத்தில் மையத்துக்கே முக்கியத்துவம் அதிகமானது கடந்த நூற்றாண்டின் மிகப் பெரிய முரண்.

இந்த இருபது வருடங்களில் இப்படிப்பட்ட பல கருத்துகள் ஊடகங்களிலும், புத்தகங்களிலும் வெளி வந்திருக்கின்றன. சித்தாந்தத்தில் பெரிய மாற்றங்களை கொண்டு வரவில்லை என்றாலும், கூட்டாட்சி என்ற இயக்க முறை கையோங்கியே இருக்கிறது.

ஒரு புனைவு வாசகர்களை சிந்திக்க வைப்பதோடு பல சாத்தியக்கூறுகளுக்குள்ளும் இட்டுச் செல்லவேண்டும். இப்படிபட்ட பல முக்கியமான கேள்விகளை முன்வைக்கும் மிக அற்புதமான அரசியல், வாழ்வு சம்பந்தமான அனுபவமாக இந்த புத்தகத்தை ரசிக்கலாம்.