வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

நந்தாதேவி - சிறுகதை

இந்த கதை எழுத காரணமாக இருந்தவர் மேஜர் நந்து ஜயால். டெஹ்ரடூனில் உள்ள இந்திய மலையேறிகளின் பள்ளிக்குத் தலைச்சன் பிள்ளை. அவரது மலையேறும் அனுபவங்களை 2010ஆம் ஆண்டு படித்தேன். துரதிர்ஷ்டமாக இள வயதிலேயே இறந்துவிட்டாலும், இன்றும் அப்பள்ளியிலிருந்து வெளியேறி பல மலை உச்சிகளை அடையும் வீரர்கள் மேஜர் நந்து ஜயாலை மறப்பதில்லை என்பதை பலரது அனுபவங்களைத் தொகுத்தளித்த Indian Mountaineering School, Dehradun எனும் புத்தகத்திலிருந்து அறிந்துகொள்ள முடிந்தது.

**

நன்றி : சொல்வனம்.

http://solvanam.com/?p=25545

 

வரலாற்றோடு ஒரு ஒப்பந்தம்:வாக்னரும் நானும்

கடந்த சொல்வனம் இதழில் வெளியான ‘வரலாற்றோடு ஒரு ஒப்பந்தம்: வாக்னரும் நானும்’ எனும் விவரணப்படத்தின் அறிமுகம் இங்கே.

ஐரோப்பிய சாஸ்த்ரிய இசையின் மிக முக்கியமானத் திருப்புமுனை வாக்னர் முதல் தொடங்கியது எனலாம். வாக்னரைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்வது இசையைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்ளும் முயற்சி மட்டும் அல்ல. அது ஐரோப்பிய வரலாற்றின் முக்கியமான போக்கையும் தெரிந்துகொள்ள நமக்குக் கிடைத்திருக்கும் முக்கியமான அலகும் கூட.

இத்தனைக்கும் இஸ்ரேலில் இவரது இசை தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. பல யூத குடும்பங்களில் உள்ள இன்றைய தலைமுறையினர் கூட மானசீகமாக அவரது இசையை கேட்காமலேயே வெறுக்கத் தலைப்படுகின்றனர். ஆனாலும் மேற்கத்திய இசையில் மட்டுமல்லாது, ஜெர்மன் நாட்டு தேசியவாத எழுத்தின் முன்னோடி, இசை நாடகத்தின் சகல பரிணாமங்களையும் வெளிக்கொணர்ந்த மேதை, ஹிட்லரின் முதன்மையான குரு என வாக்னரின் ஆளுமை சிதறிக்கிடக்கின்றது. இத்தனை முரண்பட்ட ஆளுமையான இவரைப் பற்றி பல ஆவணப்படங்கள் உள்ளன. அதில் பிபிஸி குழுவினர் உருவாக்கிய ‘Great Dates’ மிக முக்கியமானது. அவரது ஆளுமை மட்டுமல்லாது இசையின் முக்கியத்துவத்தையும் சேர்த்து அளிப்பதால் மிகவும் ரசிக்கத்தக்க வகையில் அமைந்துள்ளது.

 

 

இந்த விவரணப்படத்தில் ஸ்டீபன் ஃப்ரை சொல்லும் செய்தி மிக முக்கியமானது.

‘வாக்னரின் ’யூத வெறுப்பாளன்’ எனும் அடையாளம் மிகவும் முக்கியமான விஷயம். அதற்கு நேரடியான ஆதாரங்கள் இல்லையென்றாலும், அவரது நாடங்களில் சில பாத்திரங்கள் அப்படிப்பட்ட சாயலுடன் படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அது அந்தக் கால ஜெர்மன் நகரத்து சமூக மனச் சாய்வாக இருக்கலாம். ஆனால், பல வருடங்களாக அவரது இசையைக் கேட்கும் ரசிகன் என்ற முறையில் என் மனதுக்குத் தெரியும், வாக்னர் இதற்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டவர். அவரை இப்படிப்பட்ட அடையாளங்களில் குறுக்க முடியாது. அதையும் மீறி உலகம் இதுவரை காணாத இசை மேதை அவர் என்பது எனக்குத் தெரியும்.’

வரலாற்றில் நடந்தவற்றுக்கு ஒவ்வொரு தலைமுறையும் பொறுப்பு ஏற்க வேண்டுமா எனும் அடிப்படைக் கேள்விகளை பேசுபொருளாக எடுத்துகொண்டால் வரலாற்றையே முழுவதாக அலசினாலும் விடை கிடைக்காது என்கிறார் ஸ்டீவன். முடிந்துபோனவை என்பதால் வரலாற்றின் கோர முகங்களுக்கு இன்று எதுவும் மதிப்பில்லை என தீர்ப்பெழுத முடியுமா? அல்லது, பதிலுக்கு பதில் கொடுக்கும் பணியை நாம் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமா? மெல்ல அந்த பொறுப்பைத் தட்டிக் கழித்து நம் வருங்காலச் சந்ததியினருக்கு சொத்தாகக் கொடுக்கலாமா? இல்லை அவற்றை மறந்துவிடத்தான் முடியுமா? பழைய நிகழ்வுகளுடன் நாம் ஒவ்வொருவரும் கொள்ளும் ஒப்பந்தம் தான் நமக்கான வரலாறு எனக்கொண்டால், ஸ்டீவனுக்கு மட்டுமல்ல நம் எல்லாருக்குமே அந்த பொறுப்பு இருக்கிறது. கதவு ஜன்னல்களை அடைத்துவிட்டு நம் வேலையைப் பார்த்தாலும் நம் உள்ளத்திலிருக்கும் கேள்விகளை என்றாவது எதிர்கொள்ளத்தான் வேண்டும் என்பதும் நம் சரித்திரம் தான்.

சிலிக்கான் கடவுள் - அறிவியல் எழுத்துக்கான திறவுகோல்

'யாரும் இருக்கும் இடத்தில் இருந்துவிட்டால் எல்லாம் செளக்கியமே' என மேற்கின் அறிவுசார் துறைகள் கூண்டுக்கிளிகளாக தங்களுக்குள் முடங்கி கிடந்தன. தண்டவாளம் போல் சேராமல் பயணித்த இறையியல், அறிவியல் பதினேழாம் நுற்றாண்டில் ஒன்றை ஒன்று உரசிப் பார்க்கத் தொடங்கின. சிறு பொறிகள் பெரு சண்டையில் முடிந்த தாடி வைத்த பல விஞ்ஞானிகளின் சோகக் கதைகளும் ரினைசான்ஸ் உலகின் அஸ்திவாரங்கள்.

கிறிஸ்து பிறக்க இன்னும் பல நூற்றாண்டுகள் இருந்த போது இயற்கையைப் பற்றிய போதிய அறிவு மெசப்பட்டோமியா, பெர்ஷிய மக்களுக்கு வந்துவிட்டதென் சான்றுகள் இருக்கின்றன.ஆனால் கிறிஸ்து பிறந்தது முதல் பதினேழாம் நூற்றாண்டு வரை வளர்ச்சிப் பாதையில் மனித அறிவு இருந்தது என வகுக்கும் மேற்கு முறைமை இன்று கேள்விக்குள்ளாக்கப் படுகிறது. ஆம், பூஜ்ஜியத்திலிருந்து வளர்நிலைதான் என கருதுவது கிழக்கு மெய்ஞான அறிவுவாதத்துக்கு புறம்பானது. கிழக்கின் ஏதோ ஒரு மலையடிவாரத்தில், வெந்து எரியும் அணங்குக்கு முன் குந்தி உட்கார்ந்தபடி வானில் மின்னும் நட்சத்திரங்களை மிரட்சியுடன் பார்த்த நம் மூதாதையர்  'நாம் தனியாக இல்லையோ?' எனக் கேள்வி கேட்ட கணத்தில் முதல் விஞ்ஞானி தோன்றிவிட்டான். மெய்ஞானியும் தோன்றிவிட்டான். எக்காலத்தில் அவர்கள் இருவரும் பிரிந்தார்கள்?மேற்குலக அறிவு விதைக்கப்படுமுன் பிரிந்தனரா?

உலகை வெறிக்க வெறிக்கப் பார்த்து பயந்து படையல் இட்டு பல நம்பிக்கைகளை தன்வசப்படுத்திய பின்னரே அதிசயக்கத்தக்க கேள்விகள் அவனுள் தோன்றியிருக்கலாம். பரிகாரங்களால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட இயற்கையை சீண்டிப்பார்க்க சூரியனின் சுழற்சியை கணிக்க முயன்றவன் முதல் விஞ்ஞானி ஆனான்.

*

சொல்வனம் இதழ் மூலமாக ராமன் ராஜாவின் எழுத்துகள் எனக்கு அறிமுகமாயின. முதலில் ஒரு மன விலக்கத்துடனேயே இவரது கட்டுரைகளைப் படிக்கத் தொடங்கினேன். ஆரம்பகாலத்திலிருந்தே தமிழில் அறிவியல் கட்டுரைகள் மேலோட்டமாக மட்டுமே எழுதப்பட்டு வந்தது ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். அறிவியல் கட்டுரைகளை பிரபல இதழ்களில் அறிமுகப்படுத்திய சுஜாதாவைத் தவிர பெரும்பான்மையானவர் அறிமுக வாசலைத் தாண்டவில்லை. ’தலைமைச் செயலகம்’, ‘கற்பனைக்கும் அப்பால்’, ‘கடவுள் இருக்கிறாரா?’ போன்ற கட்டுரைத் தொகுப்புகள் அறிவியல் எழுத்துக்கு மிகக் கச்சிதமான மாதிரியாக இருக்கின்றன. ஆனால், அவர் ஆழமாகப் பயணிக்க அச்சு இதழ்கள் நேரம்/இடம் வழங்கவில்லை. இதனாலேயே, சுஜாதாவைப் பின் தொடர்ந்தவர்கள் எழுதிய கட்டுரைகள் தேவையான ஆழத்துக்குச் செல்லாமல் மிக மேலோட்டமான அறிமுகத்துடன் நின்றுவிட்டன.

‘அறிமுகம்’ எனச் சொல்லும்போது - ஓரளவு ஆங்கில வாசிப்புப் பழக்கம் உள்ளவர்கள் அதே அறிவியல் கருத்துகளைச்  சுலபமாகவும், மேலும் ஆழத்துடனும் ஆங்கிலக் கட்டுரைகள் வழியே சென்றடைய முடியும் - என அர்த்தப்படுத்திக் கொள்கிறேன். மேலும் ‘மேலோட்டமானது’ எனச் சொல்லும் போது - பல கட்டுரைகளில் அறிவியல் முடிவுகளை முன்னிறுத்துவதில் இருக்கும் முனைப்பு, அறிவியல் எனும் முறைமை (Methodology) விளக்குவதில் தெரிவதில்லை - எனப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

திண்ணை இதழில் எழுதிக்கொண்டிருக்கும் சி.ஜெயபாரதன் அறிவியல் முறைமையைப் பிரதானமாக தன் கட்டுரைகளில் முன்னிறுத்துபவர். உதாரணத்துக்கு, அணுசக்தி பற்றி எழுதும் போது, அவரது கட்டுரையின் மையம் அணுசக்தி தொழில்நுட்பத்துக்கு பின்னால் இருக்கும் அறிவியலை முன்வைக்கிறது. இதனால் இத்துறை சார்ந்த ஆர்வம் மற்றும் அடிப்படை அறிவியல் ஞானம் கொண்ட வாசகனை இவ்வகை எழுத்து அதிகமாக ஈர்க்கும். அறிவியல் முறைமையைத் தெரிந்து கொள்ள விழையும் வாசகன் இவ்வகை எழுத்துக்குள் ஓர் நுழைவைக் கண்டடைவான். அறிவியலில் ஆரம்ப நிலையில் இருக்கும் வாசகன் இவ்வகை எழுத்தைப் புரிந்து கொள்ள இயலாது.

தமிழில் அறிவியல் கட்டுரைகள் என இதுவரை வெளிவந்தவற்றை தொகுத்துப் பார்த்தால் ஒன்று புரியும். அவை பொதுவாக, எளிமையான அறிவியல் முடிவுகளைக் கொண்ட விளக்கக் கட்டுரைகள் அல்லது ஆராய்ச்சியாளனின் ஆய்வுக்கட்டுரை போன்று ஆழமான அலசல்களுடன் படிப்பவர்களின் கடின உழைப்பை கோரும் கட்டுரைகளாக இருக்கும். ராமன் ராஜாவின் கட்டுரைகளைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும் வரை, நான் படித்த தமிழ் அறிவியல் கட்டுரைகள் இந்த இரு எல்லைகளுக்குள்ளே ஊசலாடிக்கொண்டிருந்தன.

இவ்விரண்டு எல்லைகளை இணைப்பது இன்றைய துறைசார் எழுத்தின் மிகப் பெரிய சவாலாகும். எழுதும் கருத்துகள் இலகுவான மொழியில் , துறை சார்ந்த சொல் களஞ்சியத்தைப் பயன்படுத்தி தெளிவாக இருக்க வேண்டும். அதே சமயம் குறிப்பிட்ட அறிவுசார் துறையின் முறைமையையும் ஓரளவு விவரிக்க வேண்டும். மிக ஆழமான விளக்கங்களுக்குள் செல்லும் அறிவியல் முறைமை, நம் பள்ளி /கல்லூரி அறிவியல் பாடபுத்தகங்கள் போல் தட்டையாக மாறிவிடும் அபாயம் உள்ளது. அதே சமயம், மிக சுவாரஸ்யமாக எழுதும்போது கட்டுரையின் மையக் கருத்து நூலறுந்த காற்றாடி போல் பறந்துவிடுகிறது.

சொல்வனம் வெளியீடாக வந்திருக்கும் ராமன் ராஜாவின் அறிவியல் கட்டுரைகளை ‘சிலிக்கான் கடவுள்‘ எனச் சரியாகப் பெயரிட்டுள்ளார்கள். இப்புத்தகத்தின் கட்டுரைகளைப் பல தலைப்புகளாகப் பிரித்திருந்தாலும், அனைத்தையும் இவ்வுலகில் மனித உயிர் நீட்டிப்புக்கான/உருவாக்கத்துக்கான முயற்சிகள் என்ற பகுப்புக்குள் அடக்கிவிடலாம். கொஞ்சம் சில்லறைக்காக குட்டிக்கரணம் போடும் குரங்கு போல் தன இனப் பாதுகாப்புக்காக மனிதன் செய்யும் ஆராய்ச்சிகளை, அபாயங்களை பல கட்டுரைகள் வழியாக ராமன் ராஜா விவரிக்கிறார்.

ராமன் ராஜாவின் கட்டுரையைப் படிக்கத் தொடங்கும் எவரும் அவரது சிக்கலில்லாத மொழிக்கு ரசிகராக மாறிவிடுவர். எளிமையான மொழி என்பதைத் தாண்டி அவர் உபயோகப்படுத்தும் பிரயோகங்கள், சொல்ல வரும் அறிவியல் கருத்துக்குத் தேவையான கச்சித மொழியாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. தூய தமிழில் சொல்லவேண்டிய அவசியத்தைப் பலரும் வற்புறுத்தினாலும்,  தேவையான இடங்களில் எல்லாருக்கும் புரியக்கூடிய சரியான வார்த்தையை, அவை ஆங்கிலத்தில் இருந்தாலும், பயன்படுத்த இவர் தயங்குவதில்லை.

குறிப்பாக ஆங்கில மூலக் கட்டுரையிலிருந்து எழுதும்போது தமிழ் வாசகர்களுக்கேற்ற வகையில் உதாரணங்களையும், தொடர்புறுத்துல்களையும் உறுத்தல் இல்லாமல் சொல்வது இவரது பலம். கட்டுரைகளிலிருந்து பல உதாரணங்களைத் தரலாம். அவை இவ்விதழ் முழுவதையும் அடைத்துக் கொள்ளும் என்ற பயத்தால், சிலவற்றை மட்டும் குறிப்பிடுகிறேன்.

‘ஆட்டையும் மாட்டையும் கொல்லாமல் ஆம்பூர் ஃபாக்டரியில் தயாரித்த சுத்த சைவ மட்டன் பிரியாணி என்றால், அருட் பிரகாச வள்ளலார் கூட ஆட்சேபிக்க நியாயமில்லை.’ - டிஷ்யூ எஞ்சினியரிங் பற்றி ‘எந்த கடையில் வாங்கிய மூக்கு?’ கட்டுரையிலிருந்து.

’இது எபிஜெனடிக்ஸின் நூற்றாண்டு. காட்டாங்குளத்தூர் கல்லூரி ஒன்றில் உங்கள் மகன் அல்லது மகளை எபிஜெனடிக்ஸ் பிரிவில் படிக்க வைக்க சீட்டுக்கு முந்துங்கள்.’ -எபிஜெனடிக்ஸ் பற்றி ‘நார்ப்பாட்டனும், நம்ம பாட்டனும்’ கட்டுரையிலிருந்து.

ஆழ்கடல் முதல் சிறு தேனீக்கள் வரை சுயலாபத்துக்காக ஆராய்ச்சி என்ற பெயரில் மனிதன் இயற்கையின் மேல் நடத்தும் வன்முறையை வருத்தத்துடன் விவரிக்கிறார் ராமன் ராஜா. இதை சாக்காகக் கொண்டு ஆராய்ச்சிகள் நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்ற கோஷங்களை இவர் கட்டுரைகள் முன் வைப்பதில்லை. தவறான வழியில் செல்லும் சிறுவனுக்கு ‘ஏண்டாப்பா இப்படி செய்யறே?’ என கண்டிக்கும் அறிவுரைகளை வழங்கும் ‘பெரிசு’ பட்டத்துக்கும் இவர் போட்டி போடவில்லை. இயல்பாக ஒலிக்கும் நகைச்சுவையைக் கலந்து மனிதன் செய்யும் முயற்சிகளை கரிசனத்தோடு எழுதுகிறார். இக்கட்டுரைகளின் முக்கியமான அம்சமாக இதைப் பார்க்கிறேன்.

நவீன மருத்துவம் பற்றிய கட்டுரைகள் இக்காலகட்டத்துக்கு மிக முக்கியமானவை. மருந்து நிறுவனங்கள், உலகளாவிய மருந்துச் சந்தை, புதிய மருந்து ஆராய்ச்சிக்காக மனித எலிகளாக மாறும் மூன்றாம் உலகு மனிதர்கள், உலக நல நிறுவனங்கள் போன்றவர்கள் பின்னிய வலைக்குள் நம் அன்றாட மருத்துவ உலகம் சுழன்றுகொண்டிருக்கிறது. நடமாடும் மருத்துவர் போல் ஒவ்வொருவரும் குறைந்தது பத்து வித மாத்திரைகளின் உபயோகங்களைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறோம். இதை அறிவு விருத்தியாகக் கருத முடியுமா? தினம் வெளியாகும் மருத்துவச் செய்திகள் நம் உளவியலை பாதிக்கின்றன என்பது இந்த நூற்றாண்டின் மிகப் பெரிய சோகம். உடல் மற்றும் மனம் இணைந்து சமாளிக்க வேண்டிய வியாதிகளை மருந்து உட்கொள்வதால் மட்டும் தீர்க்க முடியாது என ‘மருந்து இருந்தால் சொல்லுங்கள்‘ கட்டுரையில் மிக நயமாக விளக்குகிறார்.

பரிணாமம் பற்றி இப்புத்தகத்தில் தொகுக்கப்பட்டுள்ள கட்டுரைகளை மேலும் விரிவாகத் தனிப் புத்தகமாக ராமன் ராஜா உருவாக்க வேண்டும். அத்தனையும் மிகச் சிறப்பாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. மரபீனி தொழில்நுட்பத்தின் வளர்ச்சி, மனிதனின் அடுத்த பரிணாமச் சூழல் போன்றவற்றை ஒரு தனித்த அறிவியல் கருத்தாக்கமாக மட்டும் பாராமல், ஒரு விரிவான சமூக மாற்றமாக இவர் முன்வைக்கிறார். அறிவியல் உலகில் நாளை நடக்கும் மாற்றங்கள் ஆராய்ச்சிக் கூடத்தில் மட்டும் நடக்கப்போகும் விஷயமில்லை. அவை கூடத்துக்கு வெளியே இருக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனின் சிந்தனையையும் மாற்றப் போகின்றன. மூன்று கைகள், நான்கு காதுகள் போல் கண்கூடாகத் தெரியாவிட்டாலும், நம் சிந்தனை மற்றும் செயல்பாடுகள் ஏற்கனவே இவ்வளர்ச்சியை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்கின்றன. நவீன தொழில்நுட்பம் மூலம் சுருங்கப் பேசுவது (ட்விட்டர்), சுருக்கமாக விஷயத்தை உள்வாங்குவது (ஒரு பக்க/அரை பக்க கேப்சூல் கதைகள்), சிதறுண்ட கவனத்தை பல திசைகளிலும் மேலோட்டமாக மேய விடுவது போன்றவை மனிதன் 2.0- வின் அடுத்த கட்ட வளர்ச்சி என விவரிக்கிறார். குறைந்த சதவிகித மக்கள் மட்டுமே இணைய அடிமைகளாக மாறியிருந்தாலும், சமூகத்தின் இந்த முக்கியமான மாற்றத்தை முன்னகர்த்தும் காரணியாக இச்சிறு கூட்டம் இருக்கப் போகிறது எனும் பயம் நமக்கு எழாமல் இல்லை. இப்படிப்பட்ட மனிதனை Pancake மனிதர்களாக ரிச்சர்ட் போர்மேன் விவரிக்கிறார்.

ராமன் ராஜாவின் அக்கறை அறிவியலைத் தாண்டி அறிவுசார் துறைகளிலும் பரவியிருக்கிறது. சமூகவியல், பொருளாதாரம், தொழில்நுட்பம், உளவியல் என அன்றாட அறிவியல் அவியலாக மாறிவருவதால் அதை ஒரு தனிக்கூறாக இனி பார்க்க முடியாது என விளக்குகிறார். முக்கியமாக நாட்டின் பொருளாதாரத்தை ஏற்றுமதி, இறக்குமதி, கொள்முதல், சம்பாத்தியம் போன்ற திட்டவட்டத் தரவுகளைக் கொண்டு அளப்பதொடு, அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் மூலமும் அது அளக்கப்படலாம் என்பதை ‘பளிச்சென்று எரிந்த பொருளாதாரம் ‘ கட்டுரையில் அழகாக விவரிக்கிறார். செயற்கைக் கோள்கள் மூலமாக ஒரு நாட்டின் மேல் படர்ந்திருக்கும் இரவு வெளிச்சத்தின் பரவலைக் கொண்டு பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சி/வீழ்ச்சியை கணக்கிடலாம். இதை ஒரு கறாரான அறிவியலாகக் கருத முடியாது எனினும், ஒரு சமூகம் பணத்தில் திளைப்பதை இவ்வெளிச்சத்தைக் கொண்டு அளக்கலாம் என்பது மிக முக்கியமான சமூகவியல் தரவாக மாறுகிறது.

இப்புத்தகத்தில் இருக்கும் கட்டுரைகள் அனைத்தும் சமூக அறிவியல் எனும் அறிவுத்துறைக்குள் பலமாக ஊடுருவியுள்ளன. எந்த திசையில் பாய்ச்சலை நிகழ்த்தும் என்ற ஆர்வத்தைத் தாண்டி, எதிர்கால அறிவியலால் மனிதனுக்கு உண்டாகும் சாதகம்/பாதகம் பற்றிய கரிசனம் ராமன் ராஜாவின் கட்டுரைகளில் துருத்திக்கொண்டிருக்கிறது. எதிர்கால மனிதன் எப்படிப்பட்டவன், தொழில்நுட்பத்தால் உந்தப்படும் மனிதனின் மனம் நிகழ்த்தும் பாய்ச்சல் எப்படிப்பட்டது, ஊடகம் முன் வைக்கும் அன்றாட அறிவியல் எப்படிப்பட்ட விளைவை உண்டுசெய்யும் என்பதே அவர் எடுத்தாளும் மையக் கருவாக இருக்கிறது. இதனாலேயே இக்கட்டுரைகளை சமூக அறிவியல் எனப் பகுத்துவிடலாம்.

இணைப்புகளாக இக்கட்டுரைகளின் மூல ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. The Scientist, Seed Magazine போன்ற இதழ்களின் மூலக் கட்டுரையிலிருந்து அறிவியல் செய்திகளை நமக்கு புரியும் விதத்தில் ராமன் ராஜா அழகாக எழுதியுள்ளார். முக்கியமாக அவரது நகைச்சுவை உணர்வு மூலம் சிக்கலான கருத்துகளை எளிமையாக விளக்கிவிடுகிறார். இக்கட்டுரைகளின் ஆகப்பெரிய பலமாக அவரது மொழி இயங்கியுள்ளது. எளிமை என்பதை மேலோட்டம் என தப்பர்த்தம் செய்துகொள்ளாமல், அறிவியல் கட்டுரைக்கு தேவையான வார்த்தை பிரயோகங்களும், பல அர்த்தங்களுக்கு சாத்தியப்படாத கச்சிதமான சொற்தொடர்களாலும் இவை சிறப்பாக அமைந்துள்ளது.

அறிவியல் கட்டுரைகளுக்கு மிக முக்கியமான திருப்புமுனையாக ‘சிலிக்கான் கடவுள்’ அமைந்திருக்கிறது. ஒவ்வொரு கட்டுரையும் ஒரு தீவிரமான அறிவியல் சவாலை முன்வைத்திருப்பது, இலகுவான மொழியில் ஹாஸ்யமாக வழுக்கும் நடை , தேவையான அளவு அறிவியல் முறைமையை எளிமைப்படுத்தாமல் முன்வைத்திருப்பது போன்றவை இப்புத்தகத்தின் வெற்றிக்கான காரணங்களாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. இதில் மூன்றாவது காரணம் மிக முக்கியமானதும், இதுவரை எழுதப்பட்ட தமிழ் அறிவியல் கட்டுரைகளில் அரிதாகக் காணப்பெற்றதுமாகும். இக்கலவையினால் இதுவரை அறிவியல் கட்டுரைகளாக அறியப்பட்டு வந்த கட்டுமானத்தை மேலும் செறிவாக ராமன் ராஜா மாற்றியிருக்கிறார். தமிழின் நவீன அறிவியல் எழுத்தாக அறியப்பட்ட சுஜாதாவின் கட்டுரைகளையும் இக்காரணங்களால் பல இடங்களில் இவை விஞ்சி நிற்கின்றன.

அறிவியல் முறைமையும் எளிமையான விவரணைகளும் இரு தண்டவாளங்கள் போன்றவை; ஒன்றாகப் பயணம் செய்ய முடியாதவை எனும் கோட்பாட்டை சர்வ சாதாரணமாக ராமன் ராஜா தாண்டியுள்ளார். அறிவுசார் முறைமைகளை விளக்கும்போது அத்துறை சார்த்த மொழிக் களஞ்சியம் கைகூட வேண்டும். மேலும் மிகவும் தட்டையான பாட புஸ்தக நடையில் இல்லாமல், நம் சிந்தனைக்கு சவால் விடும் விதத்தில் சுவாரஸ்யமாக சொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும். இவை இரண்டும் இக்கட்டுரைகளில் மிக சிறப்பாக கையாளப்பட்டிருக்கின்றன. உதாரணமாக, ’பூச்சி உலகில் மர்ம மரணங்கள்’ மற்றும் ’எண்ணெய்ச் சிதறல்கள் பற்றி: சில எண்ணச் சிதறல்கள்’. இதுவரை தமிழில் அறிவியல் கட்டுரைகள் கண்டிராத பாய்ச்சல் இது; ஒரு விதத்தில் தமிழ் அறிவியல் கட்டுரைகளுக்கான சரியான ஆரம்பத் திறவுகோலே இக்கட்டுரைகள்.

மேலும், இப்புத்தகத்தில் முக்கியமானதாக நான் கருதுவது ரா.ரா என்ற பெயரில் ராமன் ராஜா உருவாக்கிய அமெச்சூர் கார்டூன்கள். பத்து வரிகளில் சொல்வதை பப்லுவின் அதிகப்பிரசங்கித்தனக் குறும்புகள் மூலம் ஒரே படத்தில் சொல்லிவிடுகிறார். தன் வீட்டிலுள்ள பப்லுவே இதன் வெற்றிக்குக் காரணம் எனச் சொன்னாலும், இன்றும் ராமன் ராஜா பப்லு போன்ற inquisitive குறும்பராகவே இருப்பார் என கட்டுரை படிக்கும்போது தோன்றியது.

சொல்வனம் புத்தக பிரசுரத்தில் நுழைந்ததை மிக அவசியமான ஒன்றாகக் கருதுகிறேன். இணைய வசதி இல்லாத வாசகர்களுக்கு இக்கட்டுரைகளை முனைப்போடு கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பதில் சொல்வனம் தீவிரமாக இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. சொல்வனம் போன்ற இணைய இதழ், ஊடகத் தொழில்நுட்பத்தின் மூலம் வாசகர்களுக்கு மேலும் பல தகவல்களைக் காணொளி மற்றும் ஒலித்துண்டுகள் வழியாகக் கொண்டு செல்கிறது. அச்சு ஊடகத்தில் அவற்றை இணைக்க முடியாது என்ற குறை இருந்தாலும், சுட்டிகள் தருவதன் மூலம் வாய்ப்பு கிடைப்பவர்கள் மேல் தகவல்களுக்காக அவற்றை சென்றடைய வசதி செய்திருக்கிறது. அல்லது முன்னுரையில் ராமன் ராஜா கூறியிருப்பது போல் Tabletஇல் படித்துக்கொள்ளலாம்.

சொல்வனம் இதழின் ஆரம்ப காலத்திலிருந்து தீவிர வாசகனாகத் தொடர்ந்து படித்து வருவதால், அதன் வளர்ச்சிப் போக்கை ஆவல் கலந்த பிரமிப்புடன் பார்த்து நெகிழ்ந்து வருகிறேன். ஒவ்வொரு நிமிடமும் வாசிப்பு, புத்தகங்கள் என விழித்திருந்து அறிவுத்தேடலில் இருக்கும் இக்குழு, அறிவுப் பரவலுக்காகத் தரமான அறிவியல் கட்டுரைகளைத் தருவதில் குழந்தைத்தனமான குதூகலத்தோடு ஈடுபட்டு வருவதை ஒவ்வொரு இதழிலும் கண்டு வருகிறேன். அருண் நரசிம்மன், அரவிந்தன் நீலகண்டன் போன்ற ஜாம்பவான்களின் அறிவியல் கட்டுரைகளும் இதற்கு மிகப் பெரியச் சான்றாகும். இவர்கள் அறிவியல் பற்றி மட்டும் எழுதுவதில்லை. பல் துறை ஈடுபாட்டோடு, அன்றாட வாழ்வின் ஈடுபாடுகளையும் தரையில் கால் ஊன்றித் தருவதால் இவர்களது கட்டுரைகள் பேராசிரியர் சொற்பொழிவாக இல்லாமல் நண்பர்களுடனான உரையாடல் போல் அமைகின்றன. வான் குடைக்குக் கீழே இருக்கும் சகலத்திலும் ஆர்வம் கொண்டுள்ள சொல்வனம் குழு உருவாக்கியிருக்கும் பிரசுர பிஞ்சுக் கால்கள் இதழியல், இலக்கியம், கலை மேம்பாடு என சரியான திசையில் பயணித்துவருகிறது. களைப்படையாமல் மேலும் பயணிக்க வேண்டும் என நண்பர்களை வாழ்த்துகிறேன். சொல்வனம் இதழ் உருவாக்குவதிலேயே அவர்கள் ஊக்கம் பெறுவதால், தனியாக ஊக்க மருந்து தேவையில்லாததாகிறது.

இப்புத்தகத்தில் அமைந்திருக்கும் கட்டுரைகளை ராமன் ராஜா மேலும் விரித்தெடுக்க வேண்டும் என அவரது வாசகனாக விண்ணப்பம் வைக்கிறேன். தமிழில் அறிவியல் கட்டுரைகளுக்கான சிறந்த வகை மாதிரியாக இவை அனைத்தும் இருக்கும் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.

மித்திலன் எழுதிய 'விலங்குகள் அறம்' - சில எண்ணங்கள்

சொல்வனம் இதழில் மித்திலன் எழுதிய 'விலங்குகள் அறம்' கட்டுரையைப் படித்தேன். விலங்குகளின் பழக்க வழக்கங்களை கணக்கில் கொண்டு அவற்றின் அறம் பற்றிய பல முக்கிய கேள்விகளை முன்வைத்திருக்கிறார். இக்கட்டுரையைப் படிக்கும்போது தோன்றிய அடிப்படைக் கேள்விகளை பற்றி ஓரிரு எண்ணங்களை முன்வைக்கிறேன். இவை, எவ்வித அறிவியல் பின்புலமும் இல்லாத பார்வை கோணத்திலிருந்து மட்டுமே எழுந்த கேள்விகள்.

விலங்குகளின் பழக்க வழக்கங்களிலிருந்து அவற்றின் அறத்தை முன்வைத்திருக்கும் மித்திலன், குழு பாதுகாப்பு, சக குடும்பத்தின் மீதுள்ள பற்று போன்றவற்றை மட்டும் கணக்கில் கொள்கிறாரோ என ஒரு சந்தேகம் உண்டாகிறது. மேலும், அறம் என்பதை விலங்குகளின் உணர்வோடு மட்டும் சம்பந்தப்படுத்திப் பார்க்கிறாரோ என்றும் தோன்றுகிறது.

சரி, தத்தம் குழு பாதுகாப்புக்காக விலங்குகள் செய்யும் செயல்களை அறம் என வகுத்துக் கொள்ள முடியுமா? அவை உணர்வுகளால் மட்டும் உந்தப்பட்டவையா?

சிம்பன்சி பற்றி ஆராய்ந்துவரும் விலங்கியல் நிபுணர் ஜேன் குடால் விலங்குகளின் அறம் என நாம் சொல்வதை பரிணாம வளர்ச்சி தூண்டிய உணர்வு எனக் குறிப்பிடுகிறார். ஜேன் குடாலின் கூற்றுப்படி, உயிர்களின் அறம் என்பது உணர்வுகளோடு மட்டும் உறவு கொண்டது இல்லை. அது அறிவின் துணை கொண்டு ஒரு குழுவின் இருப்பை நிலைநாட்டும் ஒரு முறைமை என விளக்குகிறார். அதாவது குழு விருத்திக்கான செயலாக்கம் எனப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

மிருகங்களுக்கு இருக்கும் ஐந்தறிவில், அதன் செயல் எல்லையை விஸ்தரித்துக் கொள்ள முடியாது. அவற்றின் செயல் எல்லை மிகக் குறுகியது. மனிதனது எல்லை சற்றே அதிகம். தர்க்க அறிவு மூலம் அவனது எதிர்கால தேவையை அவனால் கணிக்க முடிகிறது. அந்த எதிர்கால சாத்தியம் கொடுக்கும் அபாய அறிவிப்பு கொண்டே அவன் தன் எல்லையை விஸ்தரிக்க முற்படுகிறான் என குட்ஹால் கூறுகிறார். இது எப்படி சாத்தியம்?  

 ஒரு உதாரணம் - நிலத்தில் கூட்டம் பெருகி தேவையானவை அரிதாகப் போனால் என்ன செய்வது எனும் எண்ணம் பறவையைக் கண்டு வியக்கும் அடுத்த நொடியில் அவனுக்குள் முளைத்துவிடுகிறதாம. அதனால் வானத்தையும் கைபற்ற முற்படுகிறான். இது மனிதன் தன் எல்லையை விரிவாக்கிகொள்ள நினைக்கும் ஒரு நிகழ்வு. ரிச்சர்ட் அட்டன்பர்ரோ காணொளியில் , பறக்கும் மீன்கள் பற்றி காட்டுகிறார். ஒரு ஹைப்ரிட் உயிரினம் போல், அவை எதிரிகளிடமிருந்து தப்பிக்க தண்ணீரிலிருந்து பறந்து சிறிது தூரத்தில் போய் விழுகின்றன. ஆனால், அப்படி பறக்கும் போது பறவைகளுக்கு இரையாவதை தடுக்க முடியாது. இதைப் பார்க்கும்போது, பரிணாம வளர்ச்சியால் காலப்போக்கில் அந்த மீன் தன்னுடைய எல்லையை நீட்டிக் கொண்டதாகத் தோன்றுகிறது. 

அதே போல் மனிதன் தன் பரிணாம வளர்ச்சியின் மூலம், குழு பாதுகாப்பு எனும் எல்லையை தாண்டுகிறான். குழு பாதுகாப்பு மட்டும் தன் இனத்தை காக்காது. அதையும் தாண்டி சக மனிதனின் உதவி தேவை என்பதால் தன் இனத்தையே காக்க வேண்டும் எனும் உணர்வே அவன் எல்லையை அதிகரித்ததுக்கான சாட்சியாகப் பார்க்கலாம்.

தன் உற்றார், நண்பன் என்பதைத் தாண்டி, அவனது இருப்பை நிலைநாட்ட, மற்ற மனிதர்களின் தேவையை உணர்கின்றான். இது அற உணர்ச்சியை மட்டுமே நம்பியிருக்கிறது எனும் கூற்றை மித்திலன் முன்வைத்திருக்கிறார். ஆனால் உணர்வையும் தாண்டி அவனது பரிணாம வளர்ச்சியும் இதில் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது.

தன் குழு எனும் எண்ணத்திலிருந்து, தன் இனம் எனும் சமூக பொறுப்புணர்வு இதனால் உருவாகிறதா? இதுவும் ஒரு பரிமாண வளர்ச்சியாக பார்க்கலாமா?

பரிணாம வளர்ச்சியில் மனிதனின் நியாய தாத்பரியங்கள் மாறியபடி இருப்பதாக எடுத்துக்கொள்ள முடியுமா? கீழ்வரும் சம்பவம் இவ்வளர்ச்சியின் போக்காக இருக்கலாமா?

சமீபத்தில், மும்பை தாஜ் ஹோட்டலில் நடந்த தீவிரவாதிகளின் தாக்குதலின் போது நடந்த ஒரு சிறு நிகழ்வு என்னை மிகவும் பாதித்தது. தாஜ் ஹோட்டலுக்குள் புகுந்த தீவிரவாதிகள், சமையல் அறையில் வேலை செய்த எல்லாரையும் சுடத் தொடங்கினர். அதில் அடிபட்ட ஒரு சிம்பந்தி குண்டு காயங்களோடு பதுங்குவதற்கு இடம் தேடினார். ஹோட்டலில் சாப்பிட வந்திருந்த மருத்துவ தம்பதிகள், தாக்குதலுக்குப் பயந்து, சமையலறை அடுப்பு இருந்த சிறு பகுதியின் கீழே பதுங்கியிருந்தனர். சிம்பந்தி அடிபட்டு ஒளிந்துகொள்ள இடம் தேடுவதைப் பார்த்துவிட்டு, அவருக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தனர். மிகக் குறுகலான இடம். இரண்டு பேருக்கு மட்டுமே இடம் இருந்தது என்றாலும் , தங்கள் இடத்தைக் குறுக்கிக்கொண்டு, அடிபட்ட சிம்பந்திக்கு இடம் கொடுத்தனர். அதோடு மட்டுமல்லாது கிட்டத்தட்ட பதினெட்டு மணிநேரங்கள், ரத்த கசிவோடு இருந்த அவருக்கு தங்கள் கைப்பையில் இருந்தவற்றைக் கொண்டு முடிந்தளவு முதலுதவி கொடுத்து அவரைக் காப்பாற்றியுள்ளனர். இத்தனைக்கும், அவர்களது அறைக்கு வெளியே தொடர்ந்து துப்பாக்கி தாக்குதல் நடந்துகொண்டேயிருந்தது. ஒவ்வொரு அறையாகத் தேடி ஒளிந்துகொண்டிருந்த மக்களை தேடிக்கண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தனர் தீவிரவாதிகள்.

தங்கள் உயிரைப் பற்றி கவலைப்படாமல், பாதிக்கப்பட்ட யாரோ ஒருவனுக்காக அத்தம்பதி உதவி செய்திருகிறார்கள். பின்னர் இம்மூவரின் பேட்டியின்போது, அச்சிம்பந்தி மிக உருக்கமாக அந்த பதினெட்டு மணிநேரங்களைப் பற்றிப் பேசினார். அதுவரை சம்பவத்தை வெறும் செய்தி போல் பார்த்து வந்த நான் அழத் தொடங்கினேன். மனிதனின் கீழ்மையும், மேன்மையையும் ஒரே சம்பவத்தின் மூலம் வெளிப்படுவது சாதாரண விஷயமாகத் தோன்றவில்லை. எத்தனை நூல்கள் தர்ம சாஸ்திரங்களைப் பற்றி எழுதினாலும், படித்தாலும் அந்த கணத்தில் தம்பதிகள் சந்தித்த தர்ம விசாரத்துக்கு ஈடு இணையே கிடையாது எனத் தோன்றியது. அந்த இடத்தில் கடவுள் நடந்து போனார் என ஒரு நாவலில் வரும் வாசகத்தின் முழு அர்த்தத்தை உணர முடிந்தது.

இது ஒரு மிகு உணர்ச்சியாகத் தோன்றலாம். ஆனால், தேவையான போது மட்டும் நண்பர்கள், உறவினன், தெரிந்தவன் எனும் அடையாளங்களை பயன்படுத்த நினைக்கும் இன்றைய காலகட்டத்தில், இச்சம்பவம் தரும் வியப்புக்கு எல்லையே இல்லை. ஒரு குழுவைக் காத்துக்கொள்ளாமல், முன்பின் அறிமுகமில்லாத தன் இனத்தவனையும் காக்க வேண்டும் எனும் உணர்வு, மனிதனுக்கு மட்டுமே இருக்கும் அற உணர்வாகத் தோன்றுகிறது.

அறம் உருமாறுவதற்கு உணர்ச்சி மட்டுமல்லாது, மனிதனின் பரிமாண வளர்ச்சியும் தேவை என்பதுக்கு சமூக பழக்க வழக்கங்களிலும் உதாரணம் தேடலாம்.

 

உதாரணம் - 'சதி' வழக்கம். வரதட்சனை மற்றும் சதிக்கு எதிராக ஒரே நேரத்தில், பல இயக்கங்களால் போராட்டங்கள் நடத்தப்பட்டாலும், சதி மட்டுமே காணாமல் போனது. மனிதனுக்கு தேவையில்லாமல் போனது. அரக்கத்தனம் எனப் புரிந்ததால் இருக்கலாம். ஆனால் வரதட்சணைக் கொடுமை இன்னும் இருப்பதற்கு, அதன் சாதக/பாதகங்கள் அளவு கருப்பு/வெள்ளை போல் தெளிவில்லாமல் பழுப்பு நிறத்தில் இருப்பதுதான் காரணமா? சதிக்கு எதிராகத் தெளிவாக தீர்ப்பை வழங்கிய நம் சமூகம், வரதட்சணையை பிடித்துத் தொங்குவதற்கு என்ன காரணமாக இருக்க முடியும்? கட்டாய சதி காணாமல் போனதற்கு நம் அற உணர்வு காரணமாக இருந்திருக்கலாம்.

அடுத்த கேள்வி : விலங்குகளின் உணர்வுகளைப் பற்றி தொகுத்துக் கூறும்போது, அவற்றை மனித உணர்வுகளின் நீட்சியாக மட்டுமே பார்த்து வருகிறோம். நம்மைப் போலவே உண்டு, சுகித்து, சண்டையிட்டு வாழ்வதினால் அவற்றின் உணர்வுகளும் நம்மைப் போலவே இருக்கும் என யோசிக்க முடியுமா?

Birds of India - A literary anthology

எனும் புத்தகம் இப்படித்தான் தொடங்குகிறது

 

'Deliberate attempts to portray the life of nature in prose face a huge philosophical barrier.here after all, is language, one of the most exquisite human inventions, resonant with the structures of human consiousness,being used to describe a world about whose inner states and meanings we can know virually nothing.It forces us to relay on external clues, on empathy and most notoriously on anthromorphism, the assumption that nature shares human motives and feelings. Yet,attempts to sidestep this by, for example, denying any inner lives to speceis other than our own, or attmpting to contain their bvehaviour within apparently objective description (based on our defitions) can also suffer from a kindof backdoor human-centerdness.'

 

இந்த பறவையியலாளர் சொல்வது போல், விலங்குகளின் உணர்வுகளை அளக்க சரியான வழிமுறை நமக்கு இன்னும் அமையவில்லை என்பது ஒரு உண்மையாக இருக்கலாமோ? பார்வை இல்லாதோர் யானையை விவரிப்பது போல் நாமும் விலங்குகளின் உணர்வுகளுக்கு நமக்கு தோன்றியபடி அர்த்தம் கொடுக்கிறோமா?

 

பல வார்த்தைகளில் நிரப்ப முயன்றாலும் ,ஊமை கண்ட கனவு போல் விலங்குகளின் எண்ண ஓட்டம் விளக்க முடியாததாகவே இருக்கிறது. ஜேன் குடால் பற்றி ஒரு கார்ட்டூன் மிகப் பிரபலம். மிகத்தீவிரமாக மோட்டு வளையத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் சிம்பன்சியைப் பார்த்து அதன் தாய் சிம்பன்சி 'என்ன? இன்னும் ஜேன் குடாலை ஆராய்ந்து முடிக்கவில்லையா? இன்னும் எவ்வளவு நபர்களைத் தான் உனக்கு சோதனை செய்ய வேண்டும்?' எனக் கேட்பது போல் இருந்த கேலி சித்திரம் மிகப் பிரபலம்.

விலங்குகளைப் புரிந்து கொள்ள நாம் வகுத்துள்ள அறிவியல் வழிமுறைகள் எவ்வளவு தூரம் சரியாக இருக்கும்? நம்மைப் போலவே செயல்கள் செய்யும் போனோபோ, சிம்பன்சி போன்றவற்றைப் பார்த்து, அவை மனிதன் போலவே சிந்திப்பதாக நாம் நினைத்துக்கொள்கிறோம். அவை என்ன மனதில் நினைத்துகொண்டிருக்கிறதோ? எலி சோதனை என நாம் செய்வது உண்மையில் யாருக்கான சோதனை?

நித்ய கன்னி - கனவின் பயணம்.

சொல்வனம் இதழில் 'மித்திலன்'  நித்ய கன்னி நாவலை அறம் பற்றிய விசாரணையாகப் பார்க்கும் கண்ணோட்டத்தை கச்சிதமாக முன்வைத்துள்ளார்.

அக்காலகட்டச் சமூகப் போக்கையும் இன்றைய விழுமியங்களையும் ஒப்பிட்டால் நித்ய கன்னி மேலும் பல விஷயங்களைக் கொண்டிருக்கிறாள் எனப்படுகிறது. இதற்குத் துணையாக ராஜ் கெளதமன் முன்வைத்த தமிழ் சமூக அறம் குறித்த பார்வையை போட்டுப்பார்க்கலாம் ('தமிழ்ச் சமூகத்தில் அறமும் ஆற்றலும்').

நித்ய  கன்னி, புராண மகாபாரத மாதவிக் கதையின் மறு உருவாக்கம். இந்த நூற்றாண்டுக் கண்ணோடு முரணியக்க முறையில் அறத்தையும், அழகியல் நோக்கையும் விவாதப் பொருளாக உட்படுத்துகிறார் எம்.வி.வெங்கட்ராம்.

மகாபாரத மாதவி காலகட்டம் இனக்குழு சமூகத்திலிருந்து, உடைமைச் சமூகமாக (அதிகாரம், மன்னராட்சி) மாறிய காலகட்டம்.

இனக்குழு சமூகத்தில் இருந்த அறம் எப்படிப்பட்டது - அதிகாரத்தை நோக்கிக் குவியாத, உணவு விளைச்சல் செய்யாத காலம். பாணர்கள், விறலிகள் போன்றவர்கள் ஒன்றாகப் பகிர்ந்து உணவை உண்ட காலம். அதாவது உணவு சேகரிப்பு இருந்தாலும் உணவு சேமிப்பு பற்றித் தெரியாத காலகட்டம். அன்றைய அற விழுமியங்கள் வேறு - அங்கு ஈதல் என ஒன்று கிடையாது, காமம் காதலாக மேம்படுத்தப்படவில்லை , அதிகாரம் வழி கட்டுப்பாடு இல்லை. சுருக்கமாக, ஜாதி, பால், உடைமை கொடுக்கும் வசதி போன்ற வித்தியாசங்கள் இல்லாத சமூகம்.

உடைமைச் சமூகத்தில் உணவு விளைச்சளோடு, உணவு பராமரிப்பும் உண்டானது. உணவைப் பகிர்வது நல்லது செய்வது எனும் அறம் உண்டானது. ஈதல் பெருமைக்குரிய அம்சமாக இருந்தது. பகிர்ந்து உண்பதோடு , உணவைக் கொடுத்தால் உணவு பெருகும் என்ற லாப நம்பிக்கைகள் பிறந்த காலகட்டம். அரசாட்சி உண்டாகி, அதிகாரக் குவிமையங்கள் உருவானது. அதனால் ஒருவித நேர்வரிசை (hierarchy) சமூகத்தில் உண்டானது. அதிகார குவிமையங்கள் ஆண் சார்ந்தவையானது. பால் சமத்துவம் குலைந்தது. கற்பு நெறி உண்டானது. காமம் உடைமையாகப் பார்க்கப்பட்டு காதலாக உருவமெடுத்தது. பாணர்கள் புலவர்களாக மாறினர். உணவுக்காக, செல்வத்துக்காகப் பாடல்கள் புனையப்பட்டன. இரத்தல் இழிந்தது, ஈயேன் எனச் சொல்லுதல் அதனினும் இழிந்தது என அறக் கோட்பாடுகள் உண்டானது.

இவற்றின் தொடர்சியாக தர்மம் செய்தால் குடும்பம் தழைக்கும், விளைச்சம் அதிகமாகும் என வைதீகக் கோட்பாடுகள் உருவாயின. மதக் கோட்பாடுகளாக, தண்டனைக்குரியவையாக அற விழுமியங்கள் வைதீகப் பழக்கங்களாக மாறின (தீயினால் சுட்ட புண், நா காக்க போன்ற நாக்கு சார்ந்த புலன் கட்டுப்பாட்டுகள் தோன்றியது). இந்த காலட்டத்தில் வைதீக எதிர்ப்பாக, சமண மதம் அறக்கோட்பாடுகளை முன்னிறுத்தியது. இந்தப் பின்புலத்தில் நாம் மாதவி கதையைப் படிக்கலாம்.

இப்போது கட்டுரை சொல்லும் நாவலின் மூன்று பாத்திரங்களை அவரவர்விழுமியங்களுக்கேற்ப எம்.வி.வி உருவாக்கியுள்ளதைப் பார்க்கலாம்.

இந்த சமூக மாற்றமடையும் காலகட்டத்தில் மூவகை மக்கள் இருந்திருக்கிறார்கள்.

வைதீக விழுமியங்கள் உருவாக்கியவை (ஆசார சீலர்கள்), இனக்குழு விழுமியங்கள் உருவாக்கியவை (காமுகர்கள் - காதல் அறியாதவர்களாக நாம் எடுத்துக்கொள்ளலாம், அதாவது காமம் காதலாக மாறாத சமூகம்) எனப் பிரிக்கலாம். மூன்றாவது எழில் சீலர்கள் (aesthetician) - இதற்கு இருபதாம் நூற்றாண்டு உசீதரன் தான் பிரதிநதி.

இப்போது இவர்களுக்குள் நடக்கும் விவாதங்கள் தான் கதை. இன்றைய நோக்கில் எழில் ரசிகரான உசீதரன், மற்றக் காதாபாத்திரங்களின் சமூக உலகை எப்படிப் பார்க்கிறார் என்பதே எம்.வி.வியின் நோக்கம்.

நாவலின் அடி நாதமாக கட்டுரையாசிரியர் சொல்வது -

"பெண்மையை ஆக்கத்தின் உருவகமாகக் கொண்டால், படைப்பின் இருமுனையும் கூர் கொண்ட தன்மையை அறியாதவர்களின் அறிவீனத்தைக் கண்ட கசப்பு;, அதை முரட்டுத்தனமாகக் கையாள்வோர் தற்சார்பால் கட்டமைத்த அறக்கொள்கைகளின் மேல் சினம் - இந்த கசப்பும் சினமும் நித்ய கன்னியின் அடிநாதமாக இருக்கின்றன."

ஆனால்,சமூக மாற்றங்களைக் கணக்கில் கொண்டால் நித்ய கன்னி எதைச் சொல்வதாக நாம் புரிந்துகொள்வது?

இனக்குழு மக்களும் பெண்மையைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை (ஏனென்றால் அவர்களுக்கு காதல் இல்லை), ஆசார சீலர்களும் புரிந்துகொள்ளவில்லை (ஏனென்றால் அது ஆதிக்கத்தின் மறு உரு). இவர்கள் இருவரைப் பொறுத்தவரை பெண்கள் உடைமைகள் மட்டுமே. இந்த இரு முனையும் பெண்களைப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை என்பதால், . அதை உணர்வுபூர்வமாக கையாலத்தெரியாததால், அவர்களைப் பொறுத்தவரை பெண்மை என்பது கைக்கு சிக்காத, புரிந்துகொள்ள முடியாத விசித்திரமாக இருக்கிறது(கானல் நீர்) - அதனால் அப்பெண்கள் இந்த இரு சமூகத்துக்கும் நித்தியகன்னிகள் தான். உடம்பைத் தீண்டினாலும், பெண்மையைத் தீண்ட முடியாததால் அவர்கள் நித்தியகன்னிகள்.

"மனுதர்மமே முடிவான தர்மம் அல்ல. தர்மம் காலத்திற்கும் சூழ்நிலைக்கும் தகுந்தபடி வளைந்து கொடுக்க வேண்டும். மனிதனுக்காக, மனிதன் உயர்வு பெறுவதற்காகத்தான் தர்மம்; தர்மத்திற்காக மனிதன் அல்ல..."

உசீதரன் சொல்லும் இந்த வார்த்தைகள் வழி அவன் இருபதாம் நூற்றாண்டு மனிதன் எனக் கட்டாயமாகச் சொல்லிவிடலாம். தர்மம் சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப மாறுபடும் என்பது உண்மைதான் என்றாலும், மனிதன் உயர்வு பெறத்தான் தர்மம் எனும் வாக்கியம் பழைய சமூகத்தில் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. உசீதரன் கூறுவது ஒரு பெரும் கனவு மட்டுமே. அது இனக்குழு, உடைமை சமூகம் என்ற எதிலும் நடக்காது. அதனால், உசீதரன் முன்வைப்பது இந்த நூற்றாண்டுக்கான கனவு. எம்.வி.வியின் கனவு.

உசீதரன் சொல்லும் அறம் மனிதனை உய்விக்க வந்த அறமல்லவா? உடமைச் சமூகத்தில் பலிகடா ஆகாத மனிதக் குழு சாத்தியமில்லை. அந்தப் பலியை குறைவாக்கும் செயலைத்தான் ஒவ்வொரு சமூகமும் அந்தந்த காலகட்டத்தில் செய்ய முற்படுகிறது. அதனால் முழுமையாக மனிதனை உய்விப்பது சாத்தியமேயில்லை. அதனால் தான் எம்.வி.வி உசீதரனின் மரணத்தைச் சொல்கிறார் போலும்?

எம்.வி.வி முன்வைக்கும் பூரண அறமும் ஒரு மிகுகனவு தான். அது சமூகத்தில் ஆழ் மனதின் (கூட்டு நனவிலி) கனவு மட்டுமே. சமத்துவ சமூகம் போல. நூற்றாண்டு காலமாக மனிதன் அதை நோக்கி தான் நகர்ந்துகொண்டிருக்கிறான். ஏனோ, பிடிபடாத கனவாகவே இருக்கிறது, பெண்மையின் ஆழத்தைப் போல.

உசீதரன் முன்வைக்கும் ஆண் அறம், வைதீக உடைமைச் சமூக விழுமியங்களால் புனையப்பட்டது. அது ஆண் மைய சமூகமாக இருந்ததால் வந்த விளைவு. கற்பு, ஒழுக்கம், அதிகாரம், நேர்வரிசை (hierarchy ) என்பது இந்த அமைப்பின் பண்புகள் ஆண் அறம் எனும் சிக்கல் இனக்குழு சமூகத்தில் இல்லை. பொதுமையான அறம் மட்டுமே இருந்தது. ஒன்றோடு ஒன்று சார்ந்திருக்கும் இன்றையச் சமூகத்தில் பகிர்ந்து பூரணமாகும் அற விழுமியங்களே சாத்தியம். அதற்கு உசீதரன் போல, பிற மனங்களைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்பது சரியானத் தொடக்கமாக இருக்கலாம்.

ஒருவிதத்தில் சமூகத்தில் அறத்தின் பயணத்தை எம்.வி.வி உருவகப்படுத்தியிருக்கிறார் எனத் தோன்றுகிறது. கைக்கு சிக்காத முப்பரிமாணப் படப் பொருட்கள் போல, தொடமுடியாத அறச் சமூகத்தைத் தான் நித்தியகன்னி என எம்.வி.வி உருவகப்படுத்துகிராரோ? இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால்,   நூற்றாண்டு காலத் தமிழ் சமூகத்தின் மேல் வைக்கப்படும் தீவிர விமர்சனமாக நாவல் எனக்குத் தெரிகிறது. ஆதி காலச் சமூக ஆர்கிடைப்புகளிலிருந்து, தற்கால அணுகுண்டு மனிதன் வரை எம்.வி.வி அலசியிருக்கிறார் போலத்தோன்றுகிறது.

 

சிறுகதை: தர்ப்பை

சொல்வனம் இதழில் வெளியான சிறுகதை.

நடந்தாய் வாழி காவேரி - காவேரியே ஒரு சங்கீதக் கச்சேரி

போன வருடத் துவக்கத்தில் நண்பர் சித்தார்த் வெங்கடேஷுடன் பயண நூல்கள் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தேன். பிரபல ஆங்கில பயண நூலான Slowly Down the Ganges பற்றி கூறும்போது தமிழிலும் நதியோடு செல்லும் பயணங்கள் பதிவுசெய்யப்பட்டிருப்பதைக் குறிப்பிட்டு, “காவேரியில் பயணம் பற்றி ’நடந்தாய் வாழி, காவேரி’ என்று ஒரு கிளாஸிக் புத்தகம் இருக்கே,” என அறிமுகப்படுத்தினார். அப்படித்தான் தி.ஜானகிராமன் - சிட்டி இணைந்து எழுதிய புத்தகம் எனக்கு அறிமுகமானது. சிலப்பதிகாரத்திலிருந்து பெற்ற உந்துதலால் இப்பயணம் மேற்கொள்ளப்பட்டது என நண்பர் மேலும் கூறி என் ஆர்வத்தை அதிகரித்தார். அடுத்த சில மாதங்களில் இந்தியாவுக்கு வந்தபோது பல பிரபல தமிழ்ப் புத்தகக் கடைகளில் கிடைக்காமல், ஹிக்கின்பாதம்ஸில் விற்காமல் ஓரமாக ஒதுங்கியிருந்த பிரதியைக் கையகப்படுத்தினேன்.

அதுவரை, தமிழில் பயணங்கள் குறித்து நான் படித்தவை மேற்கு இந்தியப் பயண நூலான ’வெள்ளிப்பனி மலை மீது’ தவிர, எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், அ.முத்துலிங்கம் போன்ற எழுத்தாளர்களின் கட்டுரைகள் மட்டுமே. இவர்களது பல புனைவுகளும் பயணங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. பயணத்தில் கிடைக்கும் அனுபவத்தை பல புனைவுகளாக மாற்றி அமைக்கும்போது கற்பனைக்கும் கிட்டாத எல்லைகளை தாண்ட முடிகிறது. அப்புனைவுகளுக்கு மிகப் பெரிய பலமாக இருந்தாலும் பல சமயங்களில், புனைவுகளாகவும், மறக்க முடியாத நிகழ்வுகளாகவும் மாற்றி எழுதும்போது பயண அனுபவங்களின் ஆதார சுருதி மாறிவிடுகிறது. இலக்கற்று பயணம் செய்பவர்களின் சிதறுண்ட குறிப்புகள் பெரும் தேடல் அனுபவமாக நம் முன் விரிகிறது. எந்தவித முனைப்பும் இன்றி கால் செல்லும் வழியெல்லாம் தங்கள் புலன்களைத் திறந்து வைத்தபடி பயணம் செய்யும்போது அனுபவங்கள் முற்றிலும் வெவ்வேறு பரிமாணங்களாகக் குவிகின்றன. இவற்றை ஒருமைப்படுத்தி புனைவாக மாற்றும்போது ஒரு திட்டமிட்ட வடிவத்துள் அடங்கி, தெளிவான குறிக்கோளாக அந்த அனுபவங்கள் மாறுகின்றன. இப்புனைவுகள் எந்த அளவு பயணங்களின் சாரத்தைத் தொகுத்தளிக்கும் என்பது கேள்விக்குரியது. இதனால், பயண அனுபவங்கள் புனைவுகளாக மாறுவதை விட, வரலாறு மற்றும் சமூகப் பிரஞையோடு குறிப்புகளாக இருந்தால், பரந்த அனுபவ சுரங்கத்தை அளிப்பது போல் தோன்றுகிறது.

ஒரே ஆன்மிக அனுபவத்தை விவரிக்கும் பல மதங்கள் போல், ஒரே நதியைப் பற்றி பல பயணக் கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு கட்டுரையும் ஒரே நதியின் வெவ்வேறு பரிமாணத்தை காட்டும். துருவங்களிலும் மலைகளிலும் பனிப்பாளங்களாக, சிறு ஊற்றுகளாக, உயரமான வீழ்ச்சிகளாக, மேகத்தைக் கறுத்து, கனக்க வைக்கும் நீர் பொட்டலங்களாக தண்ணீர் பல வடிவங்களில் உருமாறியபடி இருப்பதால், தண்ணீரின் பல முகங்களைப் பற்றிய சொற்குவியல்களாக மட்டுமே நதியை விவரிக்க முடியும். பயணம் செல்வோரின் மன விசாரத்தைப் பொருத்து நதியின் ரூபம் மாறும். தங்கள் அனுபவங்களை எழுத்தில் வடிக்கும்போது, நதியின் சித்திரம் உண்டாக்கிய மன எழுச்சியைப் பொருத்து பயணக் கட்டுரைகளின் தரம் அமைந்திருக்கும். நல்ல இலக்கியம் மற்றும் கவிதை அறிமுகம் இருக்கும் பயணியின் கண்களுக்குத் தெரியும் நதி, சுற்றுலாப் பயணியின் பார்வைக் கோணத்திலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டிருக்கும். பல சமயங்களில் இருவரும் வெவ்வேறு நதிகளைப் பார்த்தனரோ எனத் தோன்றும்.

சிட்டி, தி.ஜானகிராமன், ராஜகோபாலன் மற்றும் சில நண்பர்கள் காவிரியோடு பயணம் செய்திருக்கிறார்கள். பூம்புகாரிலிருந்து ஆரம்பிக்க எண்ணியிருந்தாலும், பெங்களூர் - குடகுப் பாதையிலிருந்து காவிரியின் மூலத்தை நோக்கியே இவர்களது பயணம் தொடங்குகிறது. குடகு, சிவசமுத்திரா நீர்வீழ்ச்சி, ஸ்ரீரங்கப்பட்டினம், மைசூர், பாகமண்டலம்,மெர்க்காரா, என கர்நாடக மாநில எல்லையிலிருந்து பல கிளை நதிகள் வழியே தலைக்காவேரி எனும் காவிரி மூலத்தை அடைகிறார்கள். பின்னர் அதே வழியாக திரும்பப் பயணித்து, ஹோகெனக்கல்,கரூர், திருச்சி, தஞ்சாவூர்,கொள்ளிடம், கல்லணை, காவேரிப்பூம்பட்டினம் அடைந்து காவிரி கடலில் சேர்வதில் பயணம் முடிகிறது.

நதி மூலத்திலிருந்து விழுந்தோடி கடல் அன்னையை கலக்கும் இடமான காவிரிபட்டினம் வரை காவிரியோடே பயணம் செய்வது இப்பயணத்தின் நோக்கம். தேடலின் விசித்திரம் சென்றடையும் இடத்தில் இல்லை; பயணத்தின் நுண்மையான அங்கங்களில் மட்டுமே அதன் ஆத்மா அமைந்திருக்கும் என்பதுபோல், நதியைத் தவிர பிற திசைகளையும், பல காலங்களையும் அவர்கள் கடந்தார்கள். பல இடங்களில் நதி காட்டுக்குள் புகுந்து, மலைக்களுக்கிடையே மறைந்து, ஊற்றாகப் பல இடங்களில் வெளிப்பட்டு விளையாட்டுக்காட்டியதால் அவர்களுக்கு அதன் முழு பரிமாணம் தெரியவில்லை என்ற குறை இருந்திருக்கிறது. மேலும், காரில் மட்டுமே பயணம் செய்ததால் காவிரி கரையோரம் இருந்த முக்கியமான ஊர்களை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது. பல மாதங்கள் பயணம் செய்தால் மட்டுமே காவிரியின் ஒவ்வொரு பகுதியையும் பார்க்க முடியும். அதற்கான நேரம் இல்லாததால் இப்பயணத்தை ஒரு முழுமையான அனுபவமாக இவர்கள் கருதவில்லை.

*

முழு கட்டுரையையும் இங்கு படிக்கலாம்

சொல்வனம் - பொக்கிஷம்!

சொல்வனம் ஐம்பதாவது இதழ் வெளியாகியுள்ளது. முன்னர் இசை சிறப்பிதழாக வெளிவந்து பல அற்புதமான கட்டுரைகளை வெளியிட்டார்கள். இந்த முறை எழுத்தாளர் தி.ஜானகிராமன் சிறப்பிதழாக வெளியாகியுள்ளது.

ஒரு எழுத்தாளனின் படைப்பில் வெளிப்படும் முகம் வாழ்வு பற்றிய அவரது கண்ணோட்டமாக கருதப்படுகிறது. கோபம், கரிசனம், இயலாமை என தன்னை பாதித்த விஷயங்களைப் பற்றிய பட்டியலாக கலைஞனின் படைப்புகளை காண முடியும். இவ்வகையில், தி.ஜாவுடன் பழகிய பல எழுத்தாளர்கள் அவரைப் பற்றி கட்டுரைகளில் நினைவுகூர்ந்துள்ளனர்.

சொல்வனம் சிறப்பிதழில் வெளியான கட்டுரைகள் தி.ஜாவைப் பற்றிய குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தை பதிவு செய்கிறது. அவரது ஆசாபாசங்கள், நம்பிக்கைகள், அபிலாஷைகள், தோல்விகள், ரணங்கள், ஆன்மிக பகிர்வுகள் என ஒவ்வொருவர் பார்வையிலும் உணர்ச்சிக் குவியலாக தி.ஜா பதிவாகியுள்ளார். இவை எல்லாவற்றையும் எழுத்திலும் வெற்றிகரமாக வெளிப்படுத்தியுள்ளதே தி.ஜாவின் சிறப்பு. அவ்வகையில் இவ்விதழை மிகச் சிறப்பான பொக்கிஷமாகக் கருத வேண்டும்.

அவருடன் பழகிய கரிச்சான் குஞ்சு, எம்.வி.வி, தஞ்சை பிரகாஷ், வெங்கட் சாமிநாதன், அசோகமித்திரன் (பேட்டி) போன்றோரின் கட்டுரைகளை தேடிக் கண்டுபிடித்து வெளியிட்டுள்ளார்கள்.  இசை பற்றி தி.ஜாவுக்கு இருந்த ஆர்வத்தைப் பற்றி பல கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டிருந்தாலும், அவரது இலக்கியத்தை செம்மை படுத்தும் இசையுலகம் பற்றி சேதுபதி அருணாச்சலத்தின் கட்டுரை மிகச் சிறப்பாக வெளிப்படுத்தியுள்ளது.

சொல்வனம் இதழ் ஆசிரியர் குழுவின் ஆர்வத்தையும், உழைப்பையும் கண்டு பிரமிக்காமல் இருக்க முடியாது. அசுர உழைப்பும், பல்துறை ஆர்வமும் இயல்பிலேயே அமையப்பெற்ற சொல்வனம் குழுவுக்கு , பிற தமிழ் கலை மேதைகளைப் பற்றி பல சிறப்பிதழ்களை வெளியிடத் தேவையான நேரமும், சந்தர்ப்பமும் அமைய வேண்டும்.

பாப்லோ கசல்ஸ் - செல்லோ நடனம்

சொல்வனத்தில் வெளியான இக்கட்டுரையில் திருத்தங்கள் - Ode to Joy அமைத்தது பீத்தோவன், பீத்தோவனின் ஐந்தாம் பியானோ கன்சர்ட்டோ (சிம்பனி அல்ல). நண்பர்கள் யஷ்வந்த்குமார் மற்றும் ஜெயகுமார் ஸ்ரீனிவாசனுக்கும் நன்றிகள்.

*

ஜூலை,1936 - காடோலினா நாட்டுத் தேர்தல் ஏற்பாடுகள் நடந்துகொண்டிருந்த சமயம் ஐரோப்பாவின் கம்பளிப்பூச்சி என வர்ணிக்கப்பட்ட ஹிட்லரின் மீசை துடித்துக்கொண்டிருந்தது. அவர் தங்கியிருந்த பங்களாவில் நல்லிரவுக்கான ஆயத்தங்கள் தொடங்கியிருந்தன. தனக்கு ஒரு தட்டில் பச்சை காய்கறிகளும், தன் உயிரினும் மேலான நாய்க்கு இத்தாலியிலிருந்து வரவழைக்கப்பட்டிருந்த கறித்துண்டுகளும் பரிமாறப்பட்டன. துரிதமாகச் சாப்பிட்டு முடித்தாயிற்று. உறங்கப்போவதற்கு முன் குறைந்தது ஒரு மணிநேரமாவது இசை கேட்காமல் ஹிட்லரால் தூங்க முடியாது. தன் சேகரிப்பிலிருந்த ரிச்சர்ட் வாக்னரின் இசையை கிராமஃபோனில் சுழலவிட்டபடி சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார்.

 

ஆட்டுமந்தைகளென சொல்வதைக் கேட்கும் ஜெர்மனியின் படைகள், தினமும் குவிந்து வரும் ரசிகைகளின் கடிதங்கள், மனதுக்கு இனிமையான இசை - இதைவிட சிந்தனைக்கு என்ன தூண்டுதல் அமைய வேண்டும்?

 

சில மாதங்களாகவே ஐரோப்பா முழுவதும் பதற்ற நிலை நீடித்து வந்தது. அகசாய சூரர்களைக் கொண்ட ஜெர்மன் மற்றும் இத்தாலியப்படைகள் புது சக்தியாக மீண்டெழுந்ததே இதற்குக் காரணம். பட்டர்பிளை எஃபக்ட் போல் ஒரு சரித்திர நிகழ்வு காரண காரியமில்லாத இடங்களில் எரிமலையாக வெடிக்கும் அபாயத்தை இருபதாம் நூற்றாண்டின் முதல் போர் கற்றுக்கொடுத்திருந்தது. அண்டைநாடுகள் மேல் நம்பிக்கை இல்லாமல் அதீத முன்னெச்சரிக்கைகளும், குழப்பங்களும் நிறைந்த காலகட்டம். அதன் வீச்சை முழுவதும் பயன்படுத்த ஹிட்லர் முடிவெடுத்திருந்தார். பல ராஜ்ய அரசாங்கங்கள் தவிடுபொடியாகிக் கொண்டிருந்தன. மக்களுக்காக மக்களே தேர்ந்தெடுக்கும் அரசில் ராணுவத்தின் பங்கு குறித்து மக்களுக்குக் கொஞ்சம் தெளிவு பிறந்தாலும், முதல் உலகப்போர் கற்றுக்கொடுத்த பாடங்களையும் அவர்கள் மறக்கவில்லை.

 

ஹிட்லரின் சிந்தனை முழுவதும் ஐரோப்பாவை ஆக்கிரமிப்பதில் முனைந்திருந்தது. முதல் உலகப்போரில் ஜெர்மனியை நிர்கதியாக்கிய நாடுகளுக்குத் தன் கூரிய கரங்களால் பாசக்கரங்களை நீட்ட வேண்டிய நேரமல்லவா? ஜெர்மனியின் புஜபல பராக்கிரமத்தை உலகுக்கு அறிவிக்க வேண்டிய சமயம். எல்லைகளை விரித்து அண்டை நாடுகளுடன் கூட்டணி இல்லை சரண் என அன்புக்கட்டளை இடவேண்டும் எனப் பலவாறு ஹிட்லர் வியூகம் வகுத்துக்கொண்டிருந்தார்.

 

`பெனிட்டோ முசோலினி இத்தாலியில் ஒரு மாபெரும் சக்தியாக மாறி வருவதும் நமக்குத் தேவையான ஒன்றுதான். சமயத்தில் கைகோர்த்துக்கொள்ளலாம். அதேசமயம், சக்தி இருந்தும் யுத்தத்தில் பங்கு பெற முடியாது என அறிவிக்கும் கோழை நாடுகளை ஒரு கை பார்க்கவேண்டும். வழக்கமாகக் கையாளும் வன்முறை இம்முறை பயன்படாது. சூழ்ச்சியால் மட்டுமே தன் பக்கம் பலத்தைச் சேர்க்க முடியும்,’என ஹிட்லர் முடிவுக்கு வந்தார். தன் சிந்தனைகளுக்கு உரமாக வாக்னரின் இசையும் சொற்பொழிவும் இருக்குமென அவருக்குத் தெரியும். கை தன்னிச்சையாக வாக்னரின் `ஜெர்மன் இனத்தைத் தேடி’ என்ற புத்தகத்தை நாடியது.

 

ஹிட்லரின் சிந்தனைகள் ஜூலை 16ஆம் தேதி செயலுருவம் கொண்டன. அன்று பாப்லோ கஸல்ஸ் பார்சிலோனாவின் இசைக்கூடத்தில் பீத்தாவனின் Ode to Joy இசையை வாசித்துக்கொண்டிருந்தார். அரங்கத்தில் வழக்கத்தை விட அதிகமான கூட்டம். இடைவெளிக்குப் பின்னர் மீண்டும் தொடங்கும்போது காடலோனியா அமைச்சரிடமிருந்து கசல்ஸுக்கு செய்தி வந்தது. பார்சிலோனாவில் ராணுவ ஆட்சியைப் பிரகடனப்படுத்த பிரான்கோ எனும் சர்வாதிகாரி திட்டமிட்டுள்ளதாகவும் அவன் முதல் இலக்காக கலைக்கூடங்களை ஆக்கிரமிக்கத் துவங்கியுள்ளதாகவும் அச்செய்தி அச்சுறுத்தியது. ஹிட்லர் மற்றும் முசோலினி பிரான்கோவுக்கு பணம் மற்றும் ஆயுதம் தந்து உதவியதோடு மட்டுமல்லாது அவர்களது படைகளையும் பார்சிலோனா நகருக்கு ஊருடுவ அனுப்பி வைத்திருந்தனர். சிறிதும் கலங்காத கசல்ஸ் முழுக் கச்சேரியையும் முடித்த பின்னரே அரங்கத்தை விட்டு வெளியேறினார். கடற்கரை அருகே அவர் கட்டியிருந்த பங்களாவையும் ராணுவம் ஆக்கிரமித்திருந்தது.  இதனால் கசல்ஸுக்கு பார்சிலோனாவில் போக்கிடம் இல்லாமல் ஆனது. இசையின் அறியமுடியாத ஆழங்களுக்குள் பயணிக்க நினைத்த கனவு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழிந்து கொண்டிருந்தது. அதேசமயம் இசைக்காகத் தன் நாட்டை விட்டு வெளியேற அவர் தயாராக இல்லை. ஆனால் முக்கியமான நண்பர்களை ஊருக்கு வெளியே சிறிது காலம் தங்கியிருக்கச் சொல்லி ராஜா உத்தரவிட்டிருந்தார். ராஜாவின் வற்புறுத்தலின் பேரில் கசல்ஸ் இதற்குச் சம்மதித்தார்.

 

ஸ்பெயினை விட்டு வெளியே எங்காவது செல்லவேண்டும். ஆனால் எங்கு போவது?

 

தப்பிக்க இருந்த சாத்தியங்கள் என்னென்ன என அவர் யோசித்தார். ரஷ்யாவில் போல்ஷ்விக் அரசின் கட்டளைக்கு ஆட்டுமந்தைகளாக சில இசைக்கலைஞர்கள் மாறியிருந்த சமயம். அவர்களில் ஒருவராகக் கரைந்து மறையலாம். ஜெர்மனியில் ஹிட்லரின் இசை ரசனை எல்லோருக்கும் தெரிந்ததே. இரண்டு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட இசைத்தொகுப்புகளைத் தன் சொந்த நூலகத்தில் வைத்திருந்ததோடு மட்டுமல்லாமல் தினமும் பல மணிநேரங்கள் இசையிலேயே திளைக்கத் தெரிந்த சர்வாதிகாரி. அவர் அவையில் ஆஸ்தான இசைக்கலைஞராக இணைந்து வாழ்நாள் விருதாக நாஜி மெடல் வாங்கலாம். கலை ரசனையே இல்லாவிட்டாலும் ஐரோப்பாவின் பாரம்பரியத்தைக் கட்டிக்காப்பதற்காக ஏனோ தானோவென கலைக்கழகங்களை ஏற்படுத்தியிருந்த முசோலினியின் சேனையுடன் ஒதுங்கலாம். ஐரோப்பாவில் ஏற்கனவே புகழ் பெற்ற இசைக்கலைஞராக இருந்த கசல்ஸுக்கு இப்பாதைகள் அனைத்தும் ரத்தினக்கம்பளம் விரித்துக் காத்துக்கிடந்தன. ஆனால் சர்வாதிகார ஆட்சியாளர்கள் இருக்கும் நாட்டுக்குப் போகக்கூடாது எனத் தீர்மானித்திருந்ததால் இப்படிப்பட்ட இடங்களுக்குப் போக கசல்ஸின் மனம் ஒப்பவில்லை.

 

கசல்ஸின் கனவோ வேறொன்றாக இருந்தது. தேவை: எந்தொரு குறுக்கீடுமில்லாத ஒரு இசையரங்கம். யுத்தச்சத்தம் உட்புகாத அரங்கத்தில் பாக்கின் செல்லோ இசையைப் பதிவு செய்ய ஆசைப்பட்டார். பிரான்கோ ஆட்சியில் ஸ்பெயினின் எந்த மூலையிலும் இசைக்க மாட்டேனென சபதமிட்டுள்ளதால் தன் மண்ணில் இதை பதிவு செய்ய முடியாது. நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு ஓரளவு நிலையான அரசாட்சி நடந்து கொண்டிருந்த இங்கிலாந்தை அவர் தேர்ந்தெடுத்தார்.

 

துளிக்கின்ற வான் இந்நிலம்; அதில் பாக்கின் இசை ஒரு பிரவாகமென உணர்ந்த கசல்ஸ் பாக்கின் செல்லோ பகுதிகளைப் பதிவு செய்து பிரபலப்படுத்தியாக வேண்டுமென லண்டனுக்குப் புறப்பட்டார். அங்கிருந்த EMI நிறுவனத்துடன் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார்.

 

ஆனால், பாக்கின் செல்லோ பகுதிகளை ஏன் பதிவு செய்யவேண்டும்? கசல்ஸ் அமைத்த பல பாடல்களையே இன்னும் பதிவு செய்யாத நேரத்தில் பாக்கின் இசைக்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் எதற்கு?

 

பாக் இயற்றிய ஆறு செல்லோ தொகுப்புகளும் (Cello Suites என்பது இத்தொகுப்புப் பெயர்) நடன இசை வகையைச் சார்ந்தவை. இசையை மையமாகக் கொண்ட படங்களில் பிரபலமாக இருந்த பால் ரூம் நடனத்துக்கு நெருக்கனமானவை. கசல்ஸ் அறிமுகம் செய்யும் வரை இவை மேடையில் இசைக்கப்படாமல், சில தனிப்பட்ட இசைக்கலைஞர்களின் ஞாபகத்தில் தேங்கி இருந்தன. மேலும் முழு இசை குறிப்புகளும் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு மேலாக யாருக்கும் கிடைக்கவில்லை. ஒருசிலர் இசைத்த துணுக்குகள் பிரம்ம ரகஸியம் போல பாதுகாக்கப்பட்டன. இந்த இசை கேட்டவரை உன்னதமாக இருந்தது. இதனால் பல காலமாக இசை விமர்சகர்களுக்கு இத்தொகுப்பு பெரும் வியப்பாக இருந்தது. தன் இசைத்தொகுப்பை விட இந்த வைரச் சுரங்கத்தை வெளிக்கொண்டு வரவேண்டுமென்பது கசல்ஸின் கனவு.

 

சில பிரத்யேக இசைக்கருவிகளின் தனித்துவத்தை வெளிப்படுத்த பாக்கின் காலத்தில் இப்படிப்பட்ட தொகுதிகளைக் வெளியிடுவார்கள். உதாரணத்துக்கு பீத்தோவனின் கன்சர்ட்டோ. கூட்ஸ் வண்டி போல் நிதானமாக இருந்த பாரம்பரிய இசையை பீத்தாவனின் ஐந்தாம் பியானோ கன்சர்ட்டோ ஜெட் வேகத்துக்கு அழைத்துச் சென்றது (கர்நாடக சங்கீதத்தின் பாடல் வேகத்தைக் கூட்டியதில் ஜி.என்.பி பாணிக்கு இருந்த பங்கைப் போன்றது.) முக்கியமாக பியானோவில் இசைக்கக் கடுமையான விசை சேர்க்கைகளும், அதிவேக ‘கிராஸ் ஹேண்ட்’ அமைப்புகளும் இச்சிம்பனியில் உள்ளன. அதனாலேயே இது பியானோவின் முழு சாத்தியங்களைக் கோரும் படைப்பாக அமைகிறது. மேலும் அக்காலத்தில் இருந்த பிரபலமான பியானோ கலைஞர்களை விட பீத்தோவன் திறமைசாலி என்பதைப் புரியவைக்க இது ஒரு அரிய வாய்ப்பாக அமைந்தது.

 

அரியக்குடி ராமானுஜ ஐயங்கார் கர்நாடக சங்கீத மேடைக் கச்சேரி பாணியை உருவாக்கியது போல், பாக் காலத்துக்கு முன் மற்றும் பின் என மேற்கிசை அடைந்த வடிவமாற்றத்தைப் பிரிக்கலாம். பாக் வயலன்செல்லோ என்ற வாத்தியத்துக்கு அமைத்த இச்செல்லோ தொகுப்பை கசல்ஸ் செல்லோவில் ஏற்றிவிட்டு அழகுபார்த்தார். அக்காலத்தில் பெரும்பான்மையான வழிபாட்டுப் பாடல்கள், நாடகம் மற்றும் நடனம் போன்றவற்றுக்கு மட்டுமே இசை பின்னணியாக இருந்தது. மெல்ல நாடகம் மற்றும் நாட்டியத்துக்காக மட்டுமே இசை என்பது மாறி இசையை மட்டும் மேடையில் தனியாக இசைக்க முடியும் என்பது பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய மாற்றம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆறு செல்லோ தொகுப்பின் பாதிப்பினால் பிற்காலத்தில் இசையின் வரைபடம் மாறியது. இக்கட்டமைப்பைக் கொண்டே தனித்துவ இசை வகைகளாக மேற்கிசையின் சிம்பனி மற்றும் சொனாட்டா வகைகள் உருவாயின என்பதும் ஒரு காரணம். செல்லோ தொகுதியின் அமைப்பைத் தெரிந்து கொண்டால் இம்மாற்றத்தை சுலபமாகப் புரிந்து கொள்ளலாம்.

 

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு ஜெர்மனியில் பிரபலமாக இருந்த நடன இசை வகையை சேர்ந்தது இத்தொகுப்பு. இத்தொகுப்பின் ஒவ்வொரு பாடலும் Allemande, Courante, Sarabande, Gigue என நான்கு பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. இவை நான்கும் பிரபலமான நடன வகைகளாகும். இவை ஒவ்வொன்றும் தனிப்பட்ட நடன இசை வகைகளென்பதால் வெவ்வேறு வேகத்தில் அமைந்திருக்கும். இவற்றை ஒன்றாக இணைக்க Prelude  எனும் முன்னுரை இசை உள்ளது. ஒவ்வொரு தொகுதியின் கருவை இம்முன்னுரைக்குள் பாக் ஒளித்துவைத்துள்ளார். அடுத்தப் பகுதியான Allemande  பால் ரூம் நடனத்தைப் போல் மிதமான வேகத்தில் அமைந்த நடன இசை. மூன்றாவது பகுதியான Courante  டாப் டான்ஸ் வகையைச் சார்ந்த வேகமான இசை. ஒவ்வொரு செல்லோ பகுதியில் வரும் Sarabande  தொகுப்பின் ஆன்மா போன்றது. எடுத்துக்கொண்ட கரு இப்பகுதியில் முழுவதாக விரிவடைகிறது. செறிவான உணர்வுகளை தூண்டக்கூடிய வகையில் அமைந்திருக்கும் இப்பகுதி மிதமான வேகத்தில் அமைந்திருக்கும். அதே சமயம் மிக நீளமான பகுதியும் இதுதான். அடுத்தப் பகுதியான Minuet  கால்விரல் நுனியில் துள்ளி குதித்தோடும் பாலே நடனம் போன்ற நடனத்துக்கான இசையாகும். அதிவேக ரயில் போல வேகத்துடன் அமைந்தாலும் சுருக்கமாக முடிந்துவிடும். அடுத்த நாளென்று ஒன்றில்லையோ என நினைக்குமளவு கடைசிப் பகுதியான Gigue  மற்ற பகுதிகளைவிட அதிவேகத்தில் முடிவில்லாமல் நீண்டுகொண்டேயிருக்கும்.

 

லண்டனில் பாக்கின்  இரண்டு மற்றும் மூன்றாவது செல்லோ இசையை பதிவு செய்யும்போது மேட்ரிடில் யுத்தம் தீவிரமாக நடந்து கொண்டிருந்தது. பிரான்கோ தாக்குதலைத் தாங்க முடியாமல் ஸ்பானிய அரசு தவித்தது. உள்நாட்டுக் கலவரத்தில் பலத்த இழப்பை அடைந்த இங்கிலாந்தும் ஸ்பானிய அரசுக்கு அளித்து வந்த படைகளையும் ஆயுதங்களையும் நிறுத்தியது. லண்டனில் தஞ்சம் புகுந்திருந்த கசல்ஸை இச்செய்தி மேலும் கலவரமூட்டியது. `பிரான்கோவிடம் படைபலம், ஆயுதபலத்தைத் தாண்டி மனோதைரியம் இருக்கிறது. இதனாலேயே அவனுடைய வெறித்தனமானத் தாக்குதலைத் தொடர பாஸிஸ்ட் அமைப்புகளான ஜெர்மனி மற்றும் இத்தாலி உதவுகின்றன. இச்சக்திகளை முடக்கவேண்டிய இச்சமயத்தில் இங்கிலாந்து பின்வாங்குவது வருத்தத்துக்குரிய செயல்.’ என ஸ்பானிய பத்திரிக்கைக்குப் பேட்டி அளித்து தன் எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தார். வீராவேசத்துடன் மீதமிருந்த மூன்று செல்லோ பகுதிகளையும் பதிவு செய்யத் தொடங்கினார்.  ஒரு இசைக்கலைஞனால் இதைத் தவிர வேறென்ன செய்துவிடமுடியும்?

 

பிரான்கோ வெளியேறி காடலோனியாவில் அமைதி திரும்பும்வரை திரும்ப மாட்டேனென சபதம் எடுத்திருந்த கசஸுக்கு அங்கு நடந்த உள்நாட்டு கலவரத்தினால் சோதனைக்காலம் நீண்டுகொண்டேபோனது. பார்சிலோனா, காடலோனியா பகுதிகளில் சர்வாதிகார ஆட்சியால் எங்கெங்கும் பஞ்சம், பட்டினிச்சாவுகள். ஹிட்லரின் ராணுவம் பார்சிலோனா முழுவதும் ஆக்கிரமித்திருந்தது. அவ்வூரிலிருந்து வெளியேறிய ஆறு லட்சம் மக்கள் போக்கிடம் இல்லாமல் தவித்தனர். எல்லா ஐரோப்பிய நாடுகளும் தங்களைக் காத்துக்கொள்ளும் பணியில் இருந்ததால் இதைப் பற்றியெல்லாம் யாரும் பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளவில்லை.

 

லண்டனில் செல்லோ பகுதிகளைப் பதிவு செய்தபோது போரில் தன் நாடு கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தோல்வியில் மூழ்கி வருகிறது என்ற செய்தி கசல்ஸை உலுக்கியது. தொலைந்து போன பல்லாயிரக்கணக்கான காடலோனிய மக்களின் அடையாளத்தைத் தன் இசையில் இட்டு நிரப்பினார். இசை உலகினுள் புரட்சிகரமாக நுழைந்த அவருக்கு நாட்டுப்பற்று புதுப்புரட்சியைக் கோரியது. மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கான கசல்ஸ் பாரீஸில் உள்ள தன் நண்பர்களைச் சந்திக்கச் சென்றார். அங்கு சென்றபோது, காடலோனியா அரசு முழுவதும் சரணடைந்துவிட்ட செய்தி கேட்டு தனக்குள்ளே உடைந்து போனார். இரண்டு வாரங்கள் அறைக்குள் தனிமையில் முடங்கினார். பலவித எண்ணங்கள் அவரை அலைகழித்தன. நாட்டுக்குத் திரும்பினால் தன் மக்களுடன் விதியை பங்குபோட்டுக்கொள்ளலாம். ஆனால் தன் வாழ்விலிருந்து இசை வெளியேறிவிடும். இது வாயைத் தைத்த பிறகு பாடச்சொல்வற்கு ஒப்பாகும். அதனால், ஊருக்குத் திரும்பாமல் ஐரோப்பா முதல் கிரேக்கம், எகிப்து போன்ற பல நாடுகளுக்கு பயணம் செய்து பிரான்கோ ஆட்சிக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்க ஆதரவு தரும்படி கோரினார். எல்லா இடங்களிலும் போர் அபாயம் இருந்ததால் அவர் எதிர்பார்த்த ஆதரவு கிடைக்கவில்லை.

 

மனம் துவண்ட கசல்ஸ் லண்டனுக்குத் திரும்பப் பயணம் செய்தார். பாக்கின் எல்லா செல்லோ தொகுதிகளையும் வெளியிட கடைசிகட்ட நடவடிக்கைகளை EMI நிறுவனம் செய்துகொண்டிருந்தது. வெளியான உடனே பெரிய அளவில் தன் பக்கம் கவனம் திரும்பும். அது காடலோனியாவுக்கு ஆதரவு திரட்ட உபயோகமாக இருக்குமென நினைத்தார். வாழ்வில் அனைத்தையும் இழந்து கடைசியாக எஞ்சியிருந்த சிறு நம்பிக்கையுடன் இசையைக் கூர்ந்து மெருகேற்றினார்.

 

ஒவ்வொரு முறையும் தன் பகடைக்காய்களே ஜெயிக்கும் என நினைக்க கசல்ஸ் சகுனி அல்லவே! அவர் நினைத்ததுக்கு மாறாக அம்மாதம் ஹிட்லர் படைகள் போலந்துக்குள் நுழைந்தன. கட்டிவைக்கப்பட்ட ஜல்லிக்கட்டுக் காளையை விடுவித்தது போல் ஐரோப்பா முழுவதும் இரண்டாம் உலகப்போர் அக்கணத்தில் தொடங்கியது.

பயண நூல் அறிமுகம் - வரலாற்றின் துணையோடு ஒரு பயணம்

 
சில நண்பர்கள் பழமையை, பண்டைய இந்தியாவை, மரபை தூக்கிப் பிடிக்கும் நூலாக ’வெள்ளிப்பனி மலை மீது’ புத்தகத்தை முன்னிறுத்தினார்கள். படித்துப் பார்க்கும்போது நமக்கு வேறொரு சித்திரம் கிடைக்கிறது. அதைப் பதிவு செய்வதே இந்த அறிமுகத்தின் நோக்கம். குறிப்பாக கலாசாரம், மரபு, இந்தியா எனும் கருதுகோள்கள் இன்றைக்கு எதிர்மறையான சங்கதிகளாகிவிட்டன. இந்தியாவின் வலிமைகளாகக் கருதுபவை அதே நேரத்தில் பலவீனங்களாகவும் மாறிவிட்டன. வரலாற்றாய்வாளர்கள், ஊடக அறிவின் ஊற்றாக இருப்பவர்கள், கல்வியாளர்கள், நாட்டை ஆள்பவர்கள், ஆளப்படுபவர்கள் என ஒவ்வொருவருக்கும் அசோகர் ஸ்தூபி போல் இந்தியா வெவ்வேறு முகமாக காட்சியளிக்கிறது. அவற்றில் எது முழு உண்மை? உதிரி உண்மைகள் தொகுக்கப்பட்டால் வெளிவருவது நிழற்படம் மட்டுமே என ஆய்வாளர்களும், பதியப்பட்ட வரலாறு நம் கோழைத்தனத்தின் அவலக்காட்சிகள் மட்டுமே என கூக்குரலிடும் சில தேசிய கட்சிகளும், செய்தியோடை மற்றும் தலைப்புச்செய்திகள் மட்டுமே இன்றைய நவீன இந்தியா என நம்பவைக்கப் பிரயத்தனப்படும் ஊடகங்களும் என்ன மாதிரியான வரலாறைப் பதிவு செய்கின்றன?

வெள்ளிப்பனி மலை மீது எனும் பின்புலத்தில் வரலாறு, மரபு, ஐதீகம், கலாசாரம் போன்ற இந்திய வளமைகளுக்குள்ளும் இந்நூலாசிரியர் பயணம் செய்கிறார். பயணக்குறிப்பு நூலில் வரலாறு, மரபு, ஐதீகத்துக்கான தேவையென்ன? தத்துவம், மதங்கள், மனித மனங்கள் ஊடாக நுண்மையான வாழ்க்கைச் சித்திரிப்பை மட்டுமே இந்நூலாசிரியர் தேடுகிறார் எனத் தோன்றுகிறது.

கட்டுரையைப் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்.

பிரபஞ்சன் எழுதிய ’இமயம் நோக்கிய ஓர் எழுத்து யாத்திரை ’கட்டுரைக்கு இங்கே சொடுக்கவும்.