வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

இலக்கியப் புரிதல் பற்றி..

சொல்புதிது குழுமத்தில் எழுதியவை.இவை இலக்கியம் பற்றிய என் புரிதல்கள் மட்டுமே. இப்புரிதல்களின் நிச்சயத்தன்மை கேள்விக்குறியதுதான். எழுதியவற்றை இங்கு சேமித்து வைக்கிறேன்.

*

வாழ்க்கை பற்றிய கண்ணோட்டத்தை முன்வைக்கும் எந்த தரப்பையும் இலக்கியம் எனச் சொல்லிவிடலாம். சரி, அப்ப வணிக எழுத்து இலக்கிய எழுத்து ரெண்டுமே இலக்கியம் தானே?

பறவையைப் பார்க்கும் எவனும் தான் ஒரு பறவைப் பார்ப்பவன் (bird watcher) எனச் சொல்ல முடியாது.சும்மா,சந்தோஷத்துக்காக அட அழகா இருக்கேன்னு பார்ப்பவனுக்கும், பறவையின் ரெக்கை, மூக்கு வடிவம், நிறம், கண்ணின்  பார்வைக் கோணம், விரலமைப்பு, அதன் உணவு  என தனித்தனியாக பார்த்து அவற்றை தொகுத்து பிரிக்க வேண்டுமே எனும் எண்ணத்தோடு செயல்படும  பறவைப் பார்வையாளனுக்கும் வித்தியாசம் உண்டு. ஆனால், ரெண்டு பெரும் பார்ப்பது பறவையை தானே?

எந்த நோக்கத்துக்காகப் பார்க்கிறான் என தரப்பு பிரியும்போதே அவர்களது செயலின் நோக்கம் புரிந்துவிடும். அதே மாதிரி, வணிக எழுத்தும் எழுத்து தான் - அதன் நோக்கம்கேளிக்கை, வாசகர் சந்தோசம். அதுவும் வாழ்வை தான் பேசுகிறது. ஆனால், அதற்காக அது வாழ்வை தீவிரமாக முன்வைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. வாழ்வே தீவிரமாக இருப்பவர்கள் டயம் பாசுக்காக படிப்பவர்களே பிரதானமானவர்களா   இருக்கலாம். (இதில் வேறுபாடுகள் இருக்கலாம்)

வாழ்க்கையை அதன் தீவிரத்தன்மையோடு அணுகும் படைப்புகளை இலக்கியம், வணிகமில்லாத எழுத்து என அளவிடலாம். அதன் நோக்கம் வாழ்க்கையை சொல்வது மட்டுமே. அதற்காக சுவாரச்யமில்லாமலும் இருக்கலாம். தப்பில்லை. சொல்லப்படும் கருதுகோளுக்கு ஏற்றவாறு அதன் மொழி அமைந்திருக்கும். மிக நுணுக்கமான விவரங்கள் மூலம் கண்ணுக்குத் தெரியாத இழைகளை அமைத்திருக்கும். அதன் தீவிரம் அதிகம். சொல்லப்படும் கருத்துகளும் அதிகம். எத்தனை  தளங்களுக்கு பல பேசுபொருட்களை உண்டாக்கி அவற்றை முன்வைத்து வாழ்வை சொல்கிறதோ அத்துணை தீவிர இலக்கியமாகிறது. அதாவது நேரடியாக சொல்வதைத் தாண்டி  மறைமுகமாக சொல்லாமலும்  உணர்த்தி செல்வதில் இருக்கிறது இலக்கியம்.

இதன் நோக்கம் காரணமாக வணிக மற்றும்  இலக்கிய எழுத்தை  இரண்டு எல்லைகளாக கொள்ளலாம். நமக்கு புரிந்தது போல எழுத்தாளர்களை வலது கோடியிலிருந்து இடது கோடிக்கு இழுத்து விளையாடலாம்.

எளிய உதாரணம். Who dunnit என்றால் அகதா கிறிஸ்டி நாவல்கள். Why dunnit என்றால் தஸ்தயேவ்ஸ்கி  (குற்றமும் தண்டனையும்) என மேலோட்டமாகப் பிரித்துக் கொள்ளலாம்.

இரண்டுமே கொலை பற்றி பேசும்  படைப்புகள் தான். ஆனால், வாசகர்களை ஆர்வத்தில் ஆழ்த்தி திகில் கூட்டி கடைசியில் எப்படி யார் குற்றவாளி என சொல்வதில் வாழ்க்கை நழுவி விடுகிறது. இங்கு யார் செய்த கொலை என்பதில்  தான் ஆர்வமே இருக்கு. ஒரு மனிதனின் கொலை கதை. வணிக கேளிக்கை எழுத்து.

குற்றமும் தண்டனையும் நாவலில் வரும் கொலை வாழ்க்கையை  நுணுக்கமாக ஆராய்கிறது. ஏன் சிலது குற்றம்? ஏன் மனிதன் காலாகாலமாகக்  குற்றம் செய்கிறான்? குற்றம் செய்யும் மனதுக்கு என்ன நடக்கிறது? போன்ற விசாரங்களில் மனிதனின் ஆழ் மனதுள் நுழைகிறது. அது கொலை செய்தவனின் மனது மட்டுமல்ல. வாசகர்களின் மனதுக்குள்ளும் இப்படிப்பட்ட கேள்விகளை கேட்டு அவனது மதிப்பீடுகளை விசாரணைக்கு உட்படுத்துகிறது. அதனால் இது இலக்கியம்.

தீவிரத்தன்மையை எப்படி கணக்கிடுவது?

ஒவ்வொரு எழுத்தாளருக்கும் வேறுவேறு  வெளிப்பாடு பாணி இருக்கும். சிலர் முழங்குவார்கள், சிலர் ஆணித்தரமாக இதுதான் சரி தப்பு என பேசுவார்கள், சிலர் குழப்பவாதிகள், சிலர் தொட்டும் தொடாமல் இருப்பார்கள், சிலர் சூசகமாக எண்ணங்களை தெரிவிப்பார்கள், சிலர் ஒன்றை சொல்வது போல சொல்லி பெரிய தீர்ப்புகளை வழங்குவார்கள். சிலர் தடவிக் கொடுத்து இப்படிப் பார் கண்ணா என சொல்லிச்செல்வார்கள். சிலர் சொல்ல வந்ததை தவிர எல்லாவற்றையும் சொல்வது போல தோன்றும்.இதனால் குழம்பிப் போவது நாம் தான்.

சிலர் மிக எளிமையாக நம்மை ஏமாற்றுவார்கள். அதை நம்பி பலரை முதல் முறை படிக்கும்போது ஒதுக்கியிருக்கிறேன்..என்னடா ஒண்ணுமேயில்லையே எனத் தோன்றியிருக்கிறது. உதாரணம்: வண்ணநிலவன், ஜி,நாகராஜன். எளிமை,வெளிப்படையான  பூச்சு தன்மையில்லாததைப் பார்த்து ஏமாந்தால் உள்ளிருக்கும் சுவை தெரியாது.

மொழியில், பாத்திரப படைப்பில், சொல்லும் கருத்தில், படைப்பின் மெளனத்தில் என இந்த வேறுபாடு எங்கு வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். ஆனால், இதுதான் அவர்களது பாணி என பிடித்துவிட்டால் சொல்ல வருவதை புரிந்து கொள்ள முடியும்.

சுஜாதா, அசோகமித்திரன் , முத்துலிங்கம, ஜெயமோகன், வண்ணநிலவன், நாஞ்சில் நாடன், கந்தர்வன் , சு.வேணுகோபாலன்  என ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு வெளிப்பாட்டு  மொழி. அவர்களது தேடல், வாழ்க்கைப பார்வை, அதில் முன்வைக்கும் விமர்சனங்கள் என நுணுக்கமாகவோ, பெரிதாகவோ ஸ்கேல் மாறும்.

விபத்து என்ற  தலைப்பில்  அசோகமித்திரன், சுஜாதா, மாமல்லன், கந்தர்வன் என எல்லாரும் ஒரு விபத்தைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்கள். ஒருவர் அதை மனிதத்துவத்தின் ஒரு துளி என்பார். இன்னொருவர் அதை விதி என்பார்.மற்றொருவர் அதே விபத்தை பல சாத்தியக்கூறுகளில் ஒன்று என்பார். அடுத்தவரோ அதைசமூகத்தின் நமுட்டு சிரிப்பு என்பார். இப்படி பல பாணி. இவையெல்லாம் ஏதோ ஒரு விதத்தில் இலக்கியமாகிறது என்று தோன்றுகிறது. Granularity is the difference.

வணிக எழுத்தும் எங்கிருந்தோ கருக்களை சுமப்பதில்லை.அதுவும் வாழ்க்கையிலிருந்தே பெறுகிறது.ஆனால் அது வெளியாகும் தளத்தில் அதன் தீவிரத்தன்மையை முழுவதும் வெளிப்படுத்த முடியாது. பக்கங்கள்  கிடையாது. அதற்கான மொழியும் வணிக மொழியாக இருக்காது. அதனால் அதே விஷயங்களை இன்னும் சிக்கனத்துடன் சுவாரஸ்யமாக, சரியாக போய் சேர்க்க வேண்டிய நிர்பந்தம் இருக்கு - அதனாலே கதை முடிவுகளும் தீர்ப்பு வழங்குவது போல் இருக்கும். இது எப்படி சமரசம் ஆகும்?

ஐன்ஸ்டீன் தர்க்க சமன்பாடுகளோடு பகல் முழுவதையும் ஆய்வறையில் கழிப்பார். இரவில் கவித்துவ மனதோடு பல மணிநேரங்கள் வயலின் வாசிப்பார். ஆஹா, இத எப்படி ரசிக்கிற? தந்தியின் அளவுபடி சத்தம் வருது அவ்வளவுதாநேன்னு அவர் நினைப்பதில்லை. யாரும் கேள்வி கேட்பதும் இல்லை. அவர் எண்ணங்களுக்கு அப்படி ஒரு நெகிழ்வான வெளிப்பாடு அவசியமாயிருந்திருக்கு. அப்ப தர்க்கத்துக்கும் கவித்துவ மொழி வெளிப்பாட்டுக்கும் இடையே சமரசமா என கேட்க முடியாது? அதே போல தான் சில விஷயங்களை  கருத்தின் தீவிரத்தன்மைக்காக சிற்றிதழ்களில் எழுதுவார்கள். அதே வணிக இதழ்களில் பலரைச் சென்றடைய சற்று ஜனரஞ்சகமாக எழுதுவார்கள். இங்கு பெரியாரை உயர்த்தி பேசிவிட்டு, வணிக இதழில் அதற்கு எதிராக எழுதினால் தான் தப்பு.மொழியையும் பேசும் விஷயத்தையும் இலகுவாக மாற்றினால் கூடவா சமரசம்? எனக்குப் புரியவில்லை. இலக்கியத்தன்மை குறைந்திருக்கலாம். வாழ்க்கையை பட்டவர்த்தமாக முன்வைக்கும்போது இலக்கிய நெகிழ்வு தேவையா, வண்ண மொழி தேவையா என ஒரு காரணம் இருக்கலாம். அது
சொல்லப்படும் கரு தீர்மானிக்க வேண்டியது என்றே நினைக்கிறேன்.

இலக்கிய அமைதி

கடல் ஒவ்வொரு இடத்தில் ஒவ்வொரு மாதிரியா  இருக்கு? கொந்தளிப்பு, மலையளவு அலைகள்  எல்லாம் தாண்டியும் ஒரு அமைதி தெரியுமில்லையா?

அடுப்பை ஆன் செய்வதிலிருந்து  உலை கொதித்துக்கொண்டேவா இருக்கு? இறக்கிவைக்கும்வரை? வெந்து இறக்கிவைத்தபின் எந்த இடத்தில சரியா சாதம் வேகத் தொடங்கிச்சு சொல்லுங்கன்னு கேட்க முடியுமா? ஆரம்பத்திலிருந்து தானே மெல்ல எல்லா நொடிகளிலும் நடந்து கொண்டிருக்கு. ஆரம்பத்தில நமக்குத் தெரியாது, உலை கொதிக்கும்போதுதான் வெளியே தெரியும்.அது வரைக்கும் ஒண்ணுமே  நடக்கலைன்னு சொல்ல முடியாதில்லையா? அதேபோல், அது எந்நேரமும் கொப்பளித்துக்கொண்டே இருந்தால் எப்படி சாப்பிடுவது, எப்படி கப்பலில் பயணிப்பது?

ஒரு விதத்தில் மொழியின் அமைதி இது மாதிரி தான் - பரபரப்பாக இருக்க வேண்டியபோது அப்படி இருப்பதில் தப்பில்லை. ஆனால் ஆழ்கடல் போல், எல்லாவற்றையும் தாங்கிக் கொண்டு ஒரு மெளனம்  அடித்தளத்தில் இருந்துகொண்டே இருக்கும். நாவலைப் படிப்பவர்களை அந்த மெளனம் தான் பாதிக்கும். கடல்புரத்தில், கன்னி, விஷ்ணுபுரம் நாவல்களில் வேண்டிய அளவு மொழி அமைதி இருக்கு. தேவையான அளவு அந்த மெளனத்தில் எல்லாமே அமிழ்ந்துகொண்டு தான் இருக்கும்.

மொழி அமைதி இருந்தால், எல்லாவற்றையும் சுவீகரித்துச் சென்று முடிக்கும்போது படிப்பவர்க்கு  ஒருவித விலக்கம் மட்டுமே உண்டாகும். நாவல் முடிந்த பின் யோசித்துப் பார்க்கையில் ஒரு பெரிய வாழ்வை வாழ்ந்து விட்டது போலச் சோர்வு  உண்டாகும் (பக்க அளவினால் அல்ல, காட்டப்படும் வாழ்வின் ஏற்ற இறக்கங்களினால்).

அதனால தான், சில விமர்சகர்கள் ஜெயமோகனின் 'காடு' நாவலை ரொமாண்டிக் வகை அழகியல்ன்னு பிரிச்சிருப்பாங்க. அதன் அளவுகோல் காட்டப்படும் வாழ்க்கையில் அல்ல , வெளிப்படும் அழகியலில் தான் இருக்கு. 'இரவு' நாவலுக்கு கண்டிப்பா அந்த அழகியல் ரொம்ப முக்கியம். ஆனால், இரவு குழுவைத் தவிர பகல் மனிதர்களுக்கு அதனால் உண்டான பாதிப்பு தெரியலை என ஒருவர் வாதாடலாம். அதனால், இரவுக் குழுவைச் சுற்றி இயங்குகிற வாழ்க்கை படம் பிடிக்கப் படலை. அவங்களுக்குள்ளேயே தொடங்கி அங்கேயே முடிந்துவிட்டது என அவர் முன்வைக்கலாம்.

அதனால்  'இரவு' நாவலை, இலக்கியமாகாத அமைதி எட்டாத குறுநாவல் என வகைப்படுத்தலாம்.
 

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் கதைகள் பற்றி.

சொல்புதிது குழுமத்தில் எஸ்.ராவும் புனைவும் என்ற திரியில் எழுதியது. வருங்கால சந்ததியினருக்காக இங்கு சேமித்து வைக்கிறேன்.

 

*

எஸ்.ராவின் புனைவைப் பொறுத்தவரை கிட்டத்தட்ட அவரது எல்லா சிறுகதைகளையும் தொகுப்பாகப் படித்துள்ளேன். நாவலில் - நெடுங்குருதி, உறுபசி, யாமம் மட்டும்  படித்துள்ளேன். இவற்றை மட்டும் முன்வைத்து விமர்சிப்பது சரியாக இருக்காது என்றாலும் ஒரு சில அப்சர்வேஷன்களை மட்டும் எழுதுகிறேன்.
 
ஒரு வார்த்தை, ஒரு வரி மாறினால் கூட சிறுகதையின் இயல்பே மாறிவிடும் கச்சிதமான கட்டுக்கோப்புடைய  சு.ரா, அசோகமித்திரன் எழுத்துகளுடன் இவரது கதைகளைக்  கம்பேர் செய்யக் கூடாது என்பது முதல் விதி. அவர்கள் எழுதிய கதைகள் சீட்டுக்கட்டு கோபுரம் போலக் கட்டப்பட்டவை. பல சமயங்களில் ஒரே ஒரு வரி கதையையே திருப்பிப் போட்டுவிடும் - மீண்டும் படிக்கத் தூண்டும்.  அவர்கள் எழுதிய கதைகள் கச்சிதமான  (நவீனமான) கதை சொல்லல் முறையில் எழுதப்பட்டவை. ஓரளவுக்கு சிறுகதையின் இயல்பு இப்படி இருக்கவேண்டும் என்றாலும், இதை எல்லாருடைய பாணியிலும் பொருத்திப் பார்க்க முடியாது.
 
எஸ்.ரா எழுதிய ஆரம்பகாலகட்ட சிறுகதைகள் சாதாரண சம்பவங்களை முன்வைக்கும் இயல்பான கதைகள். கிட்டத்தட்ட முதல் இருபது முப்பது கதைகள் அப்படித்தான் இருந்தன. பின்னர் மெல்ல பின்நவீனத்துவ பாணிப்  படிமங்களை, கருக்களை உள்புகுத்தத் தொடங்கினார். ஆனால் பின்நவீனத்துவ பாணியில் விளையாட்டாக சிதைத்துப் பார்ப்பது என மொழி அளவில் மட்டும் அம்முயற்சிகள் நின்றுவிட்டன. வடிவ சோதனை, கதைக் கூறும் பாணியை சிதைத்துப் பார்ப்பது மட்டுமே பின்நவினத்துவம் எனப் பலர் சொன்னதைக் கொண்டு அவரது கதைகளைப் படிக்கலாம். ஆனால், அவை சரியான பின்நவீனத்துவ பாணியா என்பது கேள்விக்குரியதே.
 
பின்நவீன அல்லது  நவீனதத்துவ  பாணியில் கதைகள் எழுதலாம் - அவற்றை சொல்லவரும் கதைக்கரு , அல்லது உபயோகப்படுத்து படிம மொழி  தீர்மானிக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். அவ்விதத்தில் அசோகமித்திரனின் காலமும் ஐந்து குழந்தைகளும் எனக்குச்  சிக்கலில்லாத பின்நவீனத்துவக் கதையாகத் தெரிந்தது.
 
எஸ்.ராவின் எழுத்தில் எனக்கு பெரிய  தடைகளாக இருப்பவை:-
 
1. சிறுகதையின் ஆதி விதியான - சொல்லாதே, காட்டு.
 
இதை மிக மிக குறைந்த கதைகளில் மட்டுமே செய்துள்ளார். அவரது கதைகள் பெரும்பாலும் சொல்லப்படுவை. எதையும் புற நிகழ்வுகளில் உணர்த்துவதில்லை. இது ஒரு தப்பா? கட்டாயம் இல்லை. கி.ரா, யுவன் எல்லாருமே கதை சொல்லிகளாகவே அட்டகாசமான கதைகளை உருவாக்கியவர்கள். ஆனால், அவர்களது கதை சொல்லி உபயோகிக்கும் மொழி பேச்சு பாணியில் இருக்கும். சரளமாக பலதரப்பட்ட  பேச்சு வழக்குகள், சொல்லாடல்கள், பெரிய தத்துவங்கள் வந்து விழும். எஸ்.ராவின் கதைகளில் ஒரே போன்ற மொழி பயன்படுத்துவதால், கதை சொல்லலாக மிக பலவீனமாக இருக்கும். இதைத் தான் நாம் மிக தட்டையான ஒரே போன்ற மொழி எனக் குறிப்பிடுகிறோம் என நினைக்கிறேன்.
 
2. அவரது மொழி மிகச் சாதாரணமானது.

இது தப்பா? கிட்டத்தட்ட, அசோகமித்திரனின் எல்லா கதைகளும் மிக எளிமையான மொழியில் எழுதப்பட்டவையே. பின்னர் என்ன சிக்கல்? எஸ்.ராவின் மொழி ஆழமில்லாமல் இருப்பது சிக்கலில்லை. அவரது சொற்றொடர்கள் கதைக்குத் தேவையான உணர்வுகளை எனக்கு வழங்கவில்லை என்பது தான் சிக்கல். ஒன்று - கட்டுக்கோப்பான சொற்றொடர்கள் மூலம் சரளமாகச் சொல்வதில்லை. மேலும், மிக உதிரியான சொற்றொடர் வரிசையாக மாறி, அவற்றில் ஒன்றே ஒன்று மட்டும் கவித்துவ  ரீதியாக நின்றுவிடும். அந்த கவித்துவ வரி சொல்வதையே பல வரிகளில் நீட்டி எழுதியிருப்பார். அவை ஒரு பத்தியாகப் படிக்கும்போது, எனக்கு ஒட்டாமல் இருக்கிறது. இதனால், அவரது சொற்றொடர் வரிசை பல சமயங்களில் ஏமாற்றமளிக்கும். பல சமயங்களில், வாய்விட்டு சரளமாக  படிக்க முடியாத கதைகளாக இருக்கும். ஏனோ, எனக்குச் சிறுகதைகள் வாய்விட்டு சத்தமாகப் படிப்பது பிடிக்கும். பல நல்ல கதைகளின் லயமே மிக ஈர்ப்பாக இருக்கும். நல்ல அனுபவமாக  இருக்கும். அது எனக்கு இங்கு மிஸ்ஸிங்.
 
3. கதை மாந்தர்களின் உணர்வுகள் வாசகர்களுக்குக் கடத்தப் படுவதில்லை - கதைச் சொல்லி, பேசிக்கொண்டே இருப்பதால் வரும் சிக்கல்.

அவரவர் மொழியில் இயல்பாகப் பேசினால், ஒருசில வார்த்தைகள் கொண்டே கதை மாந்தர்களின் உணர்வுக்குள் நம்மால் நுழையமுடியும். எனக்குக் கோபம் வருகிறது, எரிச்சலாக இருக்கு - என மாந்தர்கள் பேசுகிறார்கள் - அவர்களது செயல்கள் மூலம் பெரும்பாலும் வெளிப்படுவதில்லை. இதனால் காட்சிப்படுத்துதல் அமையவில்லை, கதாப்பாத்திரங்கள் என்னைப் பாதிக்கவில்லை.
 
மேற்கூறிய குறைகள்  சிலவகைக் கதைகளுக்குக் கச்சிதமாக ஒத்துப்போகும். பத்திரிகை பாணியில் செய்தியறிக்கையாகப் படிக்கும்போது, மிக இயந்திரத்தன்மையான மொழி கைகொடுக்கும். அவரது 'புத்தனின் குளம்', 'நயனம்', 'பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் மழை', 'கற்மண்டபம்' போன்றவை. அவை கதையாக நமக்குப் பிடித்துவிடும்.
 
இதனாலேயே ஓர் எல்லை வரை,சுஜாதா கதைகள் மிக மேலோட்டமாக  இருந்தாலும் அதில் இருக்கும் கட்டுக்கோப்பு, அனுபவம் எஸ்.ராவின் சிறுகதைகளில் கிடைப்பதில்லை எனச் சொன்னேன் (சுஜாதா திரியில்). எந்தவிதமானக் கதையாக இருந்தாலும், சிறுகதையில் கட்டுக்கோப்பு அவசியம் என நினைக்கிறேன். அதனாலேயே , கதைக் கருவுக்கு ஏற்றார்போல மிக ஆழமான அர்த்தம் பொதிந்த மொழி அமையவேண்டும் என்றும் நினைக்கிறேன்.
 
நாவலிலும் இப்படிப்பட்ட குறைகள் உண்டு. ஆனால், யாமம் (வரலாறு நோக்கு), நெடுங்குருதி போன்ற படைப்புகளுக்கு அவை இயல்பாகப் பொருந்தி விடுகின்றன. நீண்ட கால இடைவெளிக்கதைகளாக இருப்பதால், படிக்கப் படிக்க அவரது நாவலில் புழங்கும்  பாத்திரங்களுடன் ஒத்துப் போக முடிந்தது.