வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

நந்தாதேவி - சிறுகதை

இந்த கதை எழுத காரணமாக இருந்தவர் மேஜர் நந்து ஜயால். டெஹ்ரடூனில் உள்ள இந்திய மலையேறிகளின் பள்ளிக்குத் தலைச்சன் பிள்ளை. அவரது மலையேறும் அனுபவங்களை 2010ஆம் ஆண்டு படித்தேன். துரதிர்ஷ்டமாக இள வயதிலேயே இறந்துவிட்டாலும், இன்றும் அப்பள்ளியிலிருந்து வெளியேறி பல மலை உச்சிகளை அடையும் வீரர்கள் மேஜர் நந்து ஜயாலை மறப்பதில்லை என்பதை பலரது அனுபவங்களைத் தொகுத்தளித்த Indian Mountaineering School, Dehradun எனும் புத்தகத்திலிருந்து அறிந்துகொள்ள முடிந்தது.

**

நன்றி : சொல்வனம்.

http://solvanam.com/?p=25545

 

பலி

லியான் வீட்டுத் தோட்டம் இரண்டாம் நாளாக வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. அவன் இன்றும் விளையாட வரவில்லை.

*

தோட்டம் நீளவாக்கில் தெரு வரை நீண்டிருந்தது. வீட்டு வாசலே இல்லையோ எனச் சந்தேகம் வருமளவு அப்பார்ட்மெண்டுக் குழந்தைகள் மாலை முழுவதும் அவனது தோட்டத்திலேயே பழியாய்க் கிடப்பார்கள். வாசல் சந்தடியில்லாமல் இருக்கும்.

முதல்முறை பார்த்தபோது, ` என்னோட பர்பிள் பேபி பொம்மை வேணுமா?` என லியான்  கேட்க, சொல்லத்தெரியாமல் 'ஹ.ஹ்ம்' என மேலும் கீழும் தலை ஆட்டிய சுமி அவனது பொம்மைகளிலிருந்து எடுத்த பர்பிள் பேபியைத் திருப்பிக் கொடுத்தாள். அருகிலிருந்த ஏடன் பழுப்பு நிறக் குச்சியால் மண்ணைக் குத்திக் கொண்டிருந்தான்; ஒரு கிளை வழியாக ஏறி இன்னொன்று வழியாக இறங்க முடியுமா எனப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் கால்வின். அவரவர் உலகின் ஆழத்துள் அவரவர் ஏகாந்தமாக அமிழ்ந்திருந்தார்கள்.

தன் வீட்டுக்குள் குடுகுடுவென ஓடி உள்ளிருந்து நடுத்தர வயது நபரை அழைத்து வந்தான் லியான். லண்டனுக்கு வந்த புதிதில் புதியவர்களைப் பார்த்துப் பயந்த சுமி இந்த அபார்ட்மெண்டுக்கு வந்த நாளிலிருந்து அவர்களுக்குப் பழகியிருந்தாள்.

'இவதான் கேட்டாள் அப்பா' எனச் சுமியை கைகாட்டி அவர் முகத்தைப் பார்த்தான் லியான்.

'ஒ, லிட்டில் பிரின்சஸ் கேட்டாளா? உனக்கு இல்லாததா?' என அவள் உயரத்துக்குக் குனிந்து கண்சிமிட்டியபடி, 'லியான், பிரின்ஸசுடன் ஷேர் பண்ணி விளையாடறியா?' என அவளது ஹேர்பேண்டை தொடாமல் தொட்டுச் சொன்னதில், லியானுக்கு அடுத்து சுமிக்குப் பிடித்துப்போன ரெண்டாவது வெள்ளையர் ஆனார் அவர். கைநிறைய கலர் சாக்லேட்டைக் கொடுத்துவிட்டத்தைப் போலப் பரவசப்பட்ட லியான் தன் வெள்ளை தலைமுடி அதிர 'ஒகே' என மேலும் கீழும் தலையாட்டினான்.

புறநகர்ப் பகுதியில் இருந்த அவர்களது அப்பார்ட்மெண்ட் லண்டனின் மனித நடமாட்டத்துக்கு எல்லைப் பகுதியோ எனச் சந்தேகப்படுமளவு காடுகள் சூழ்ந்திருந்தன. இருவரது வீடுகளும் ஒட்டிப்பிறந்த ரெட்டைப் போல வசதியாக அமைந்திருந்தன. நினைத்த நேரத்தில் இருவரும் தோட்டத்து மூலைகளில் கிடக்கும் சாதாரணப் பொருட்களையும் சுவாரஸ்யமான விளையாட்டுப் பொருளாக மாற்றிக்கொண்டிருப்பார்கள். கடவுள் புன்னகையை வீசிச் செல்லும் நேரத்தில் மண் புழுவும் காட்டு ராஜாவாக மாறும்.

வீட்டுக்குள் போரடிக்கும் நாட்களில் அவர்களது அப்பார்ட்மெண்டில் இருக்கும் தோட்டத்துக்கு விளையாடப்போவார்கள். பல நேரங்களில் லியான் செய்வதை நிழல் போலத் தொடர்ந்து செய்வாள் மூன்று வயது சிறியவளான சுமி. அவனது ஆறு வயதுத் துடிதுடிப்புக்கு இணையாக செய்ய முற்பட்டாலும் பல சமயங்களில் அவளால் வேடிக்கை மட்டும் பார்க்க முடியும். லியான் தோட்டத்திலிருந்த டிராம்போலின் மேல் குதித்து விளையாடுவது, அவனுடன் சேர்ந்து புத்தகப் படங்களை வேடிக்கைப் பார்ப்பது என சுமி நேரம் காலம் தெரியாமல் அவர்கள் வீட்டுப் பின்புறத்திலிருந்தாள்.

தினமும் செய்யும் காரியம் தான் என்றாலும், தோட்டத்திலிருந்த மஞ்சள் ரோஜாக் கிளையை உடைத்து வீட்டுக்குப் பின் பக்கம் குழி நோண்டி லியான் நடும்போது அவளுக்கு கட்டுப்படுத்த முடியாத சந்தோஷம் வந்துவிடும். தன் வீட்டிலிருந்து பிளாஸ்டிக் குடுவையில் நீர் எடுத்து வந்து செடியில் ஊற்றுவாள். சின்னச் சின்ன கூழாங்கற்களை மணல் மேல அழுந்தச் செய்துவிட்டு அவனைக் கட்டிக்கொள்வாள். அவளுக்காகவே லியான் பல பொம்மைகளை வெளியே எடுக்கத் தொடங்கினான்.

ஸ்கூலிலிருந்து வருவதற்குக் கொஞ்சம் தாமதமானாலும் அவனது வீட்டின் பின்பக்கக் கண்ணாடிக் கதவில் முகத்தை அழுந்திவைத்து 'லியான், லியான்' என யாராவது வரும்வரைக் கூப்பிட்டபடி நிற்பாள். பெரும்பாலும் வீட்டில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். அவனை அழைத்து வர அவனது அம்மா க்ளேர் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போயிருப்பாள். அவர்கள் வரும்வரை பின்கட்டு பொம்மைகளைத் தொடாமல் டிராம்போலின் அருகே பொறுமையில்லாமல் சுமி காத்திருப்பாள். விளையாடி முடித்த பின்மாலை வேளைகளில் அவனது வீட்டிலிருந்து கொஞ்சமும் சத்தம் வெளிவராது. பல சமயங்களில் லியான் அப்பாவுடன் சிரிக்கும் சத்தம் மட்டும் திடீரெனக் கேட்கும். அச்சமயம் காரணமறியாத குதூகலம் அவளை ஆட்கொள்ளும்.

சில நேரங்களில் லியானுடன் விளையாட அவனது அப்பா வந்துவிடுவார். அவர்கள் இருவர் மட்டும் தோட்டத்தில் விளையாடும் நாட்களில், 'லிட்டில் பிரின்சஸ், வா ஒரு ரைடு போகலாம்' என அவரது சைக்கிள் முன்சீட்டில் அவளை பெல்ட் போட்டு உட்காரவைத்து அபார்ட்மெண்டு முழுவதும் சுற்றி வருவார். சுமி அதிகமாக வெட்கப்படுவது அப்போதுதான். அதுவும் யாரேனும் எதிரே வந்து, 'ஒ, என்ஜாய் யுவர் ரைட் டார்லிங் ' எனச் சொன்னால் போதும் முத்துப்பல் அத்தனையும் தெரிய ஈ-எனச் சிரித்து சின்ன சைக்கிளில் கூடவே வரும் லியானைப் பார்த்து, 'லியான்!' எனக் கைநீட்டுவாள். லியானின் அப்பா குஷியாக விசிலடித்தபடி ஏதாவது பாடிக்கொண்டுவர, முகமெல்லாம் சிரிப்பது போலப் பூரணச் சந்தோஷத்துடன் வலம் வருவாள்.

மழை வராத நாட்களில் தோட்டத்தின் மறு எல்லையில் இருக்கும் ரோஜா செடிகளுக்கிடையே இருந்த மரப்பாச்சி தாத்தா பொம்மைகளோடு விளையாட லியான் துடிப்பான். யார் அவற்றை அங்கு வைத்தது என்ற அவனது கேள்விக்கு ஒவ்வொரு முறையும் வெவ்வேறு கதைகளை அவனது அப்பா கூறுவார்.

நிலவின் அரசன் பூமிக்குக் கொடுத்த பரிசு எனச் சொன்னதும் வாஞ்சனையோடு நிலவை மானசீகமாக கட்டிப் பிடிப்பான் லியான். அவன் செய்வது புரியாவிட்டாலும் சுமி அவனோடு சேர்ந்து நிலவுக்கு முத்தங்களை அள்ளிக் கொடுப்பாள். கேப்டன் அமெரிக்கா தங்க குதிரையில் வந்திறங்கி லியானுக்காகச் செய்தது அந்த பொம்மைகள் எனச் சொல்லும் நாட்களில் உடம்பு முழுவதும் கொப்பளிக்கும் குதூகலத்துடன் `தாங்க்யூ கேப்டன் அமெரிக்கா!` எனக் கத்தியபடி தோட்டம் முழுவதும் சுற்றி வருவான் லியான். காற்றிலிருந்துப் பரவசம் தொற்றிக்கொண்டது போல் சுமி தன் பிஞ்சு விரல்களால் அவனைப் பிந்தொடந்து கண்ணுக்குத்தெரியாத குதிரையை ஓட்டிச் செல்வாள். அப்போது குதிரை ஓட்டுவது எப்படி என அவளது கை விரல்களைப் பிடித்தபடி கணைத்துக் கொண்டே அவளுக்குச் சொல்லித்தருவான்.

கடந்த ரெண்டு நாட்களாகவே லியான் விளையாட வரவில்லை. பக்கத்து வீடு அமைதியாக இருந்து பழக்கப்பட்ட சுமிக்கு, மாலைவேளைகளில் அங்கிருந்து வரும் கூச்சல் கிலி மூட்டியது. உள்ளே சென்று பார்க்கலாம் என்றால் அவன் வீட்டுப் பின்கதவு திரைச் சீலைப் போட்டு மூடி இருந்தது. பல முறை சென்று பார்த்தும், எப்போதும் வீட்டு ஜன்னல் வழி சமையலறையில் தெரியும் கிளேரைக் காணவில்லை. இரவு தூங்கும் வரை அங்கு கேட்ட சத்தத்துக்கிடையே லியான் குரலைக் கண்டுபிடிக்க முயன்றாள்.

இன்றாவது வந்துவிடுவானென டிராம்போலினில் உட்கார்ந்திருந்தாள். பள்ளியிலிருந்து வந்ததும் தன் டிராம்போலினில் சுமி உட்கார்ந்திருந்ததைப் பார்த்த லியான், புத்தக மூட்டையை கீழே வைத்த கையோடு வேகமாக வெளிவந்து `கெட் ஆஃப். இட்ஸ் மைன்`என அவளைக் கீழே தள்ளிவிட்டான்.

திடீரென இத்தாக்குதலால் வெலவெலத்துப் போய் அழுகை வந்தாலும் அவன் விளையாட வந்தது சுமியைக் குஷிப்படுத்தியது. அவனருகே சென்று , `உட்டன் கிரான்ட்பா!` என ரோஜா தோட்டமிருந்த மரப்பாச்சி திசையில் ஆசையாகக் கைநீட்டினாள்.

என்ன நடந்தது எனப் புரிவதற்குள், `நீ மட்டும் போய் விளையாடிக்கோ!` எனக் கத்தியபடி அவளைத் தள்ளிவிட்டான் லியான். கீழே விழுந்ததால் ஏற்பட்ட சிராய்ப்பு வலியைவிட பயம் அவனிடமிருந்து அவளை விரட்டியது. லியான் முகத்தைப் பார்த்து பயந்தபடி தன் வீட்டுக்குள் ஓடிவிட்டாள். தன் அறை ஜன்னலிலிருந்து வெறுமையானத் தோட்டத்தை அழுதுகொண்டே பார்த்தபடி சுமி தூங்கிப்போனாள்.

லியான் வீட்டிலிருந்து கடந்த மூன்று நாட்களாக கேட்ட கூச்சல் இன்று காலையிலிருந்து இல்லை. முந்தினம் நடந்த சம்பவத்தால் மிகவும் பயந்து போயிருந்ததால், வெளியே வராமல் தன் வீட்டு ஜன்னலிலிருந்து வேடிக்கைப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தாள்.

ஆசையாக அவர்கள் நட்ட செடிகளை லியான் பிடுங்கி எறிந்து கொண்டிருந்தான். எப்போதும் விளையாட வரும் கால்வின், ஏடன் என யாரும் அங்கில்லை. ஆத்திரத்துடன் செடிகளை உதைத்து புழுதி கிளப்பினான். எப்போதும் அவன் வீட்டுப் பின்பக்கம் இருக்கும் சைக்கிள் அப்போது அங்கில்லை. அவனது அப்பா இருந்தாலாவது வெளியே போய் விளையாடலாம் என சுமி நினைத்த நேரத்தில்,

‘லியான் உள்ள வரியா இல்லியா?’ , என கத்தலாய் ஒரு ஆண் குரல் கேட்டது. பின் அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தமான உருவம் சத்தமாக முணுமுணுத்தபடி சுமி வீட்டைத் தாண்டி தோட்டத்துக்குப் போக எத்தனித்தது. லியான் அப்பாவின் உடலசைவில் புதுவிதமானக் கடுமைத் தெரிந்தது. அவரைப் பார்க்கவும் அவளுக்கு பயமாயிருந்தது.

`வர்றேன் டாடீ!`, எனப் பதறியடித்தபடி லியான் அவரை நோக்கி ஓடிவந்தான்.

மாடியிலிருந்து சுமி பார்த்தபோது, அப்பாவைத் தொடர்ந்த லியான் பர்பிள் பேபியை விட்டுவிட்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். லியான் வீட்டுத் தோட்டம் முன்பில்லாத மெளனத்துக்குத் திரும்பியது.

பண்புடன் இதழுக்கு நன்றி.

வம்சி பதிப்பகத்தினர் நடத்திய சிறுகதைப் போட்டி முடிவுகள்

வம்சி பதிப்பகத்தினர் நடத்திய சிறுகதைப் போட்டி முடிவுகள் இங்கே. போன வருடம் நான் எழுதிய 'இரைச்சலற்ற வீடு' கதை ரெண்டாம் பரிசு பெற்றுள்ளதை  மிக்க மகிழ்வுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறேன். முதல் முறையாக நான் எழுதுவது  அச்சில் வெளியாகிறது என்பது கூடுதல் மகிழ்ச்சி தரும் விஷயமாக உள்ளது. போட்டியில் பங்கு பெற்ற அனைவருக்கும் வாழ்த்துகள். நடுவர்களுக்கும் (எழுத்தாளர்கள் நாஞ்சில்நாடன், பிரபஞ்சன், தமிழ்நதி) வம்சி பதிப்பக ஒருங்கிணைப்பாளர்களுக்கும் மிக்க நன்றி.

தொடர்ந்து நான் எழுதும் அனைத்துக்கும் கறாரான விமர்சனங்களை  அளித்து வரும் நண்பர் நட்பாஸ் அவர்களுக்கும் இந்தக்  கதையில் இருந்த எழுத்துப்பிழைகளை சுட்டிக் காட்டிய நண்பர்கள் ஆர்.கோபி, கபீஷ் இருவருக்கும் பலப் பல நன்றிகள்.

நண்பர்களுக்கு இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துகள்!

இரைச்சலற்ற வீடு

லண்டன் வாழ் மக்களின் சந்தோஷங்கள் வெம்ப்ளி கால்பந்தாட்ட மைதானத்தில் விளையாடும் சிலரது கால்களில் திரண்டுகொண்டிருந்தன. தேன் கூட்டைக் கலைத்தது போல கூச்சலும் குழப்பமுமாக இலக்கை மட்டும் கருத்தில் கொண்டு எங்களைக் கடக்கும் கால்பந்தாட்ட ரசிகர் கூட்டத்துக்குப் புறமுதுகிட்டு ரஞ்சனா வீட்டுக் கதவுமுன் மனைவி ராதாவுடன் நின்றிருந்தேன்.

உலகின் பெருங் கவலைகளெல்லாம் ரஞ்சனாவின் முகத்தில் தெரியும் என்ற எதிர்பார்ப்போடு என் முகம் சோகத்தை கொஞ்சம் அதிகமாகவே பூசியிருந்தது. சஞ்சலம் கொஞ்சமும் இல்லாது முன்விழுந்த மயிர்க் கற்றைகளை ஒன்றாய் சேர்த்து காதுக்குப் பின் கொக்கியாக மாட்டியபடி கதவைத் திறந்தாள் அவள். 'உள்ள வாங்க' என வரவேற்று ஹாலுக்குத் திரும்ப நடக்கும்போது, துணி காய்ந்து கிடப்பது போல அவளது நீண்ட கூந்தலில் ஆங்காங்கே மாட்டியிருந்த கிளிப்புகள் அதிர்ந்து ஆடின. க்ஷண நேரம் மட்டுமே நீடித்த அற்புத நடனம். மீறல் கலையைக் கச்சிதமாகக் கற்றுக்கொண்டிருந்தாலும் நாங்கள் ஹாலுக்குப் போகும்வரை ஆட்டத்தின் தாளகதிக்கு மனம் ஆதரவு தெரிவித்துக்கொண்டிருந்தது. சே! இது என்ன எண்ணம் என ஒரு கணம் மன நாக்கு கடிந்து கொண்டது.

'சாரி, இன்னிக்கு மேட்ச் இருக்கிறதை மறந்திட்டேன், இல்லைன்னா நானே உங்க வீட்டுக்கு வந்திருப்பேன். ரொம்ப டிராபிக்கா?'

ஹால் மூலையில் வெள்ளைத் திரைச்சீலையை விலக்கிவிட்டு மைதானத்தின் ஆர்ச் வளைவுவழியே மங்கும் மஞ்சள் சூரியனைப் பார்த்தபடி 'M25 ல அவ்வளவா இல்ல. வாவ்! நைஸ் வியூ' என்றேன். நண்பிகள் பேசுவதற்கு இடைஞ்சலாக இருக்க விருப்பமிலாது தொடர்ந்து சூரியனைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். மெல்ல ஒளிப்பிழம்பிலிருந்து ரேகையிலாது சுழலும் செந்தகடு மட்டும் புலனானது. சூரிய வெளிச்சத்தின் ஒளிமுழுவதும் என் கண்ணிலிருந்து வீசுவது போல் உலகமே வெளிச்சமாகத் தெரிந்தது. திரைச்சீலையை மூடியபின், கண்களை கசக்கி ஒரு நிமிடம் நிதானித்தபின் இருண்ட ஹாலின் உலகம் சகஜமானது.

 

'நீ இப்ப சொல்ற எல்லாத்தையும் முதல்லியே யோசிச்சிட்டேன்' - ஹாலைத் தாண்டி படுக்கையறைக்குப் போகும் இடத்திலிருந்த சோபாவில் உட்கார்ந்தபடி ரஞ்சனா தீர்க்கமாகத் தன் முடிவை சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.

 

'ஒரு குடும்பத்தை பிரிக்கிறேன்னு எனக்கும் தெரியும். அந்த கட்டத்தையெல்லாம் தாண்டிட்டேன் ராதா.' - மிக நிதானமாக ரஞ்சனா சொன்னாள்.  

 'பின்ன எப்படிடீ இந்த மாதிரி ஒரு விஷயத்தைச் செஞ்ச?' - தான் குற்றம் இழைத்தவள் போல் தழுதழுத்த குரலில் கேட்டாள் ராதா.

எனக்கு ஓரளவு விஷயம் புரியத் தொடங்கியது. ஆனாலும் ஒரு செவியை அவ்விடத்துக்குத் தத்துக்கொடுத்துவிட்டு மற்ற புலன்களோடு ஹாலில் இருந்த புத்தக அடுக்குகளையும், ஷோ கேஸ் பொம்மைகளையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். எத்தனை விதமான மான்கள்! ஒன்றாய் திரியும் புள்ளி மான்கள், கொம்பொடு உரசும் முரட்டு மான்கள் என பெரிய பிளாஸ்டர் ஆப் பாரிஸ் மான் பண்ணை இருந்தது. ஷோ கேசில் ரஞ்சனாவின் ஆங்கிலக் கணவர் புகைப்படம் இருக்கிறதா எனத் தேடிப்பார்த்தேன். நான் அவரைப் பார்த்ததில்லை. தேம்ஸ் நதி சலனத்தின் ஜொலிப்பில் வெஸ்ட்மினிஸ்டர் படம் மட்டும் சுவரில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. மற்றபடி சுத்தமான பழுப்பு சுவர்.

'ரெண்டு வருஷமா தனியா இருக்கே! என்கிட்டவாச்சும் சொல்லியிருக்கலாமில்ல?' என ராதா கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

இங்கு காரில் வரும்போதே இந்த சந்தேகத்தை நான் ராதாவிடம் கேட்டிருந்தேன்.

'எனக்கென்னவோ சந்தேகமா இருக்குமா..ஒண்ணு டைவோர்ஸ், இல்லைன்னா சண்டை..ரெண்டுத்துல ஒண்ணுதான் இருக்கும். ஸ்டீவை நீயாச்சும் பார்த்திருக்கியா உங்க ஆபிஸ் பார்டில எங்கியாச்சும்? '

நகத்தைக் கடித்துக்கொண்டே ராதா தலையாட்டினாள். ஸ்டீவ் பற்றி கேள்விப்பட்டதோடு சரி. எப்பவாவது விசேஷத்துக்கு வீட்டுக்கு அழைத்து வரலாமே எனக் கேட்டால் அவருக்கு இந்திய உணவு அவ்வளவா பிடிக்காது என்ற பதிலோடு ரஞ்சனா மட்டும் தனியாக வருவாள்.

இப்போது பார்த்தால் கதை இன்னும் தலைசுத்தும் குழப்பத்தில் இருக்கிறது. ஸ்டீவுடன் பிரிந்து ஒரு வருடம் ஆயிற்று என்பதை சொலும்போது ராதாவுக்கு பெரிய அதிர்ச்சி இல்லை. ஒரு மாதிரி யூகித்திருந்தாள். ஆனால் அதற்கு பின்னர் அவள் சொன்னதை தான் யாராலும் நம்பமுடியவில்லை.

'ஸ்டீவைப் பிரிந்து இந்த ஸ்டூடியோ அபார்ட்மெண்டில் தான் ரவியுடன் பழக்கமாச்சு. ஒரு விதத்தில் தனிமையின் ரி - பவுண்ட்ன்னு வெச்சுக்கோயேன்' - மிக கேஷுவலாகச் சொல்ல முயன்றதை ராதவால் தாங்க முடிவில்லை.

'என்னடி சினிமா மாதிரி இருக்கு. பதிமூணு வயசு பொண்ணு இருக்கிற ஒருத்தரை எப்படிடீ? உங்களுக்கே ஒரு பத்து வயசு வித்தியாசம் இருக்குமே! அவரோட மனைவியப் பத்தி யோசிச்சியா?'

'ராதா, இவ்ளோ நாளா இதெல்லாம் யோசிக்காம இருப்பேன்னு நினைக்கிறியா? உனக்கு முதல்ல வர்ற எண்ணமெல்லாம் எனக்கு வந்திட்டு உலுக்கி விட்டுப் போயாச்சு. நான் இப்ப அடுத்த கேள்விகளோடு இருக்கேன்! ஒரு குடும்பத்தைக் கலைக்கறது, மூணு பசங்களோட அப்பாவை அபகரிக்கிறது, இதெல்லாம் இப்ப ஜஸ்ட் அவுட் ஆப் மை மைன்ட்!'

 

அவள் தீர்க்கமாகப் பேசியது எனக்கு மிகவும் ஆச்சர்யமாக இருந்தது. புதுச்சேரியில் பிறந்து வளர்ந்தவளா இப்படி பேசுவது? முதல்முறை சந்திக்கும்போது, நானும் புதுவை எனத் தெரிந்து சிறுவயதுப் பெண்ணின் உற்சாகத்தோடு வில்லியனூர்  தேர் திருவிழா பற்றி நிறைய பேசியிருக்கிறாள். ஒரு வேளை, உலகத்தில் இப்போது இதெல்லாம் சகஜமாகிவிட்டதோ? கால்சென்டரின் சில மணித்துளிக் காதல்கள், தேன்நிலவில் கணவனை திட்டம் போட்டு கொல்வது என்பது போல இதுவும் சகஜமாகிவிட்டது போலிருக்கிறது.

 

புத்தக அலமாரியில் இருந்த பாரதியார் கவிதைகள், ஓஷோவுடன் உரையாடல், கீதை உரை, சாய்பாபா பஜன் என தொட்டுக்கொண்டே வந்து காமசூத்ரா புத்தகம் மீது விரல் பட்டதும் சட்டென விலக்கிக் கொண்டேன். அவர்கள் பார்த்துவிட்டார்களா என ஒருகணம் திரும்பிப் பார்த்தேன். ரஞ்சனாவின் ஒரு வருடக் கனவுலகை சில சொற்களில் கலைத்து நிதர்சனத்துக்கு விழிக்க வைக்க ராதா போராடிக்கொண்டிருந்தாள். மீண்டும் ஒரு தடவை புத்தகத் தலைப்பு சரிதானா எனப் பார்த்தேன். 'காமசூத்ரா எனும் கலை' என தங்க நிற எழுத்துகள். சுற்றிலும் சிகப்பு நிற ரோஜா மலர்கள். உள்ளே புரட்டிப் பார்த்தால் வாசனை வருமோ?

அங்கிருந்து நகர்ந்துவிடவேண்டும் என உள்மனம் பதற்றத்தில் அறிவுறுத்த, ஹாலின் வலது மூலையில் இருந்த டிவிக்கு அருகே நின்றுகொண்டேன். அருகிலிருந்த ஜன்னலைத் தட்டி கதைகேட்கும் ஆர்வத்தோடு சிறு மழைத்துளிகள் உள்நுழையப் பார்த்தது. காக்காவுக்கும் நரிக்கும் இங்கிலாந்தில் தினமும் கல்யாணம் உண்டு. தடுப்புக் கீலை நீக்கிவிட்டு ஜன்னலை மூடிவிட்டு நடப்பவற்றை எங்களுக்கு மட்டுமேயான சொந்தக் கதையாக அடைத்துவிட்டேன்.

 

நான் இருந்த இடத்திலிருந்து படுக்கையறை கட்டில் தெரிந்தது. செம்மஞ்சள் நிற படுக்கைவிரிப்பில், ஆங்காங்கே கருப்பு பூ இதழ் விரித்திருந்தது. கட்டிலின் கால் பகுதியிலிருந்து நீண்ட தூண்கள் மேலிருந்த சுவரில் செருகியிருந்தததைப் பார்க்கும்போது அந்தகால அரண்மனைக் கட்டில் போல் இருந்தது. தடிமனான தலையணைகளில் சூழலுக்குப் பொருந்தாத 'கலையே கடவுள்' என்ற வாசகம் பச்சை நிற எம்ப்ராய்டரில் மினுக்கியது. படுக்கையறையைப் பார்ப்பது கூட ரொம்ப கூச்சமாக இருந்தது. என்னை யாரும் கவனிக்கவில்லை எனத் தெரிந்தாலும் பார்வையை விலக்கிக்கொண்டு அவர்களுக்கு அருகில் சென்றேன்.

 

ரஞ்சனாவின் ஐந்து மாத கர்ப்பம் பற்றிய சிக்கல்களை பேசிக்கொண்டிருந்தனர். எனக்கென்னவோ அவளைப் பார்க்கும்போது எட்டு மாதம் போலிருந்தது. ஒருவேளை இதையும் மறைக்கிறாளோ? தெரியாது. ஏதோ கர்ப்பமானதால் அவளது குழப்பங்கள் வெளியே வந்தது. ஒரு வருடமாக மறைத்துவைத்ததை ராதாவிடம் சொல்கிறாள் என்றால் குழந்தைதான் காரணம்? அல்லது ரவி மேல் நம்பிக்கை குறைந்துவிட்டதா?

'உங்க வீட்ல யாருகிட்டயாவது சொல்லிட்டியா? உங்க அக்காவுக்காச்சும் சொல்லேன்..என்ன செய்யறாங்கன்னு பார்க்கலாம்?' - எப்படியும் தீர்வு கண்டுபிடிக்கவேண்டும் என்ற தீவிரம் அவளது குரலில் ஏக்கமாக வெளிப்பட்டது. நான் ஏதாவது சொல்லலாம் என வாயெடுப்பதற்குள்,

'அம்மாகிட்ட குழந்தை பத்தி சொல்லிட்டேன், ஆனா ரவி பத்தி இல்ல', சிறுகச் சிறுக விடுவிப்பதற்கு இது என்ன புதிர் விளையாட்டா? இல்லை கேட்டால்தான் சொல்லுவேன் என்றால் கதை கேட்பவர்கள் மீது நம்பிக்கையில்லையா? குறைந்தபட்சம் இதைச் சொல்பவன் மேல் வைக்கும் நம்பிக்கைக்காகவேனும் முழுவதும் அவள் சொன்னால் என்ன?

'இன்னும் பெரிய சிக்கலில்லையா? சொல்லாமலேயே இருக்க முடியாது, பாவம் உங்க அம்மாவும் உடம்புக்கு முடியாம இருக்காங்க. சொன்னா ரொம்ப தவிச்சுப் போயிருவாங்களேடி?' - உன் பதட்டம் அவளுக்கு கொஞ்சமாவது தொற்றிக் கொள்ளுதாப் பாரேன் என ராதாவிடம் கேட்க வேண்டும்போலக் கோவம் வந்தாலும் அடக்கிக்கொண்டேன். ஆனால், ஏதாவது கேட்காமல் இருக்க முடியாது என்பதால்,

'இப்ப வாட்ஸ் தெ நெக்ஸ்ட் ஸ்டெப்? ஸ்டீவ் கிட்ட பேசிப் பார்த்தியா?'

கேட்கக் கூடாத கேள்வியைக் கேட்டுவிட்டதுபோல இருவரும் துணுக்குற்று என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தனர்.

'அம்மாவிடம் சொல்லப் போறதில்லை. நேத்து கூட வளைகாப்புக்கு வளையல் அனுப்பறேன். தேங்காய்பால் வேணுமான்னு கேக்கிறாங்க..நான் என்னத்த சொல்ல?' - ஒரு நிமிடம் அவளது முகத்தில் தெரிந்த கவலை படபடவென அடித்துக் கொண்ட படுக்கையறை ஜன்னலைத் திரும்பிப் பார்த்ததும் போய்விட்டது.

அதற்குள் நான் படுக்கையறைக்குள் சென்று ஜன்னலைச் சாத்தினேன். சிறிது நேரம் வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆங்காங்கே ஒழுகிய சிறுதுளிகள் மெதுவாகத் தொடங்கி வழியில் மேலும் சில துளிகளுடன் சேர்ந்து வேகவேகமாய் ஜன்னல் விளிம்பை நோக்கி இறங்கிக்கொண்டிருந்தன. எவ்வளவு விரைவாக வந்தாலும் இக்கதையை நீங்கள் கேட்க முடியாது என்பதில் துளி சந்தோசம் வந்தது.

 

படுக்கையறை டேபிள் மேல் வெள்ளி  நிற சட்டகத்தில் ஒரு புகைப்படம் கவிழ்ந்து கிடந்தது. ஸ்டீவ் அல்லது ரவி? படத்தைத் தூக்கிப் பார்க்கத் தயங்கி ஹாலுக்கு வர எத்தனித்தபோது அதற்கு அருகில் இருந்த அலமாரிக்கருகே நீளமாக சில புகைப்படங்கள் நிறுத்தப்பட்டிருந்தது தெரிந்தது. நவீன வண்ண குழப்பங்களுடன் கொலாஜ் போல இருந்தாலும் அவற்றில் ஒன்று தனித்துத் தெரிந்தது. இரு சிறுவர்கள் வானவில்லின் வண்ணங்களைக் கைகளால் கட்டி தங்கள் வீட்டுக்குள் இழுக்க முயற்சி செய்துகொண்டிருந்தனர். சட்டகங்களுக்குள் அடங்காத வண்ணக்கலவை. வளைந்து நீண்டு எந்நேரமும் திமிறி விடுமோ எனப் பூட்டிய வில் போல வானவில் புடைத்துக் கொண்டிருந்தது. சிறுவர்களின் நீண்ட கரிய நிழல்களின் தீர்க்கத்தில் அவர்களது வேகம் தெரிந்தாலும் முகத்தில் மட்டும் அதீதக் குழந்தைத்தனம்.

 

புகைப்படம் பெரிதாக என்னை ஈர்க்க ஹாலில் இருந்த ரஞ்சனாவிடம் காட்டி 'நீங்க படம் வரைவீங்களா?' எனக் கேட்டேன்.

 

புகைப்படத்தில் அசைவற்று இருந்த சிறுவர்களின் ஆர்வமானக் கண்களை சில நொடித்துளிகள் பேசாமல் பார்த்தாள். அதுகாறும் தீர்க்கமாக முடிவெடுப்பவள் போலிருந்த அவளது கண்கள் நிலைகொள்ளாமல் தவித்தன. உடலசைவில் குழைவும் எந்நேரம் விம்மலாக வெளி வருமோ எனும்படியான தொண்டை அசைவுகளும் அவளது நிலையின்மையை உணர்த்தின. அசைவுகளற்ற அவளது வறண்ட உதடுகளில் கசப்பின் சுவையை ரசித்தவள் போன்ற சுழிப்பு.

 

'இது ஸ்டீவ் வரைந்த படம். அலுவலகத்துக்கு லீவ் போட்டுவிட்டு அறைக்குள் ஒரு வாரம் அடைந்துகிடந்து வரைந்தது.'

'ஒ..அந்தளவு ஆர்வமா இருந்திருக்காரா!'

'இந்தப் படத்தை அவர் முடிக்கவில்லை. அவரது சாமான்களை எடுக்க வந்தபோது கூட இந்தப் படம் நல்லாயில்லை, எனக்கு வேணாம் நீயே வெச்சிக்கன்னு சொல்லிட்டார். ஓரளவு நிறைய பணம் சம்பாதித்ததும் பாரீஸ் போய் அங்க இருக்கிற ஆர்டிஸ்டோடு வேலை செய்யணும்னு எப்பவும் சொல்லுவார், அந்தளவு நடைமுறை தெரியாத அப்பாவி!'

'முன்ன தான் பாரீசுக்கு போனாதான் இந்த மாதிரி விஷயமெல்லாம் செய்யமுடியும்னு சொல்லுவாங்கயில்லை?' என நான் ராதாவைப் பார்த்துக் கேட்க, 'ஆமாம், பாட்டிலில் இருக்கும் பூச்சியோடது மாதிரி அவரோட உலகம். உள்ள இருக்கிற வரை இதுக்குதான் பொறந்தோம்னு இருக்கும். வெளிய விட்டா சில நிமிடங்கள் கூட தாக்குபிடிக்க ரொம்ப சக்தி இருக்காது' என ரஞ்சனா தனக்குள் பேசினாள்.

மெல்ல, ஸ்டீவுடனான வாழ்வின் உறைந்த கசப்புகளை நோக்கி அவளது வார்த்தைகள் திரும்பிக் கொண்டிருந்ததைக் கண்டேன். நான்தான் அவ்விடத்துக்கு அவளைச் செலுத்திவிட்டேனோ எனும் நிர்க்கதியற்ற முகபாவத்துடன் ராதாவைப் பார்க்க, இக்கணமே என்னை மறைந்துபோகும்படியான மந்திரத்தை அவளது இமைக்காத கண்களில் தேக்கி வைத்திருந்தாள்.

'இப்படியெல்லாம் வாழ்ந்தா நல்லதுன்னு ஒரு லிஸ்ட் இருக்கில்ல? அது என்னென்னு எனக்குத் தெரியும். அப்படி வாழுன்னு எதிர்பார்க்கும்போதுதான் நமக்கே தெரியாத சக்திகளால அலைகழிக்கப்பட்டு எல்லாமே மாறிடும்னு தோணுது.'

 

ஒரு வருட மனக்குமுறல் அவளை தத்துவார்த்தமாகப் பேச வைக்கிறது. என்னுடைய நெருங்கிய நண்பனாக இருந்தால் 'என்னடா மந்திரிச்சி வுட்டாங்களா?' எனக் கேட்டிருப்பேன். சிறு கூழாங்கற்களால் பாளம் பாளமாகப் பிரிந்திருந்த தரையைப் பார்த்தபடி அவள் பேசிக்கொண்டேபோக அகராதியிலிருந்து எங்களுக்குத் தெரிந்த சமாதான வார்த்தைகளைத் தேடித் தேடிப் பிரயோகித்தோம். சட்டி சீக்கிரம் காலியாகப் போகிறதென எனக்குத் தோன்றியது.

 

'என்னடா ரொம்ப ஞானி மாதிரி பேசறேன்னு நினைக்கிறீங்களா? இப்ப, ரவியோட அப்பா அம்மாவை அவனது மனைவி லண்டனுக்கு அழைத்துவந்திருக்கிறாள். சமாதானம் பேச! காதலிக்காத ஒருவனோடு எப்படி அவளால் குடும்பம் நடத்த முடியும்? நான் யோசிச்சதுல பாதியாவது அவள் யோசிச்சிருப்பாளான்னு தெரியலை.'

'என்னடி, நீ உன்னோட கனவு உலகத்திலருந்து பாக்கற. நாற்பது வயசுக்காரிக்கு மூணு குழந்தைகளோட அவளோட எதிர்காலத்தைத் தக்கவைக்கிற கடைசி ஆயுதம் இது. இங்க காதல் கத்திரிக்கா எல்லாம் எங்க வந்தது?' - முதல் முறையாக ராதாவின் குரலில் எரிச்சல் வெளிப்பட்டது.

'இவ்வளவு நடந்தபின்னால அவனோட தொடர்ந்து குடும்பம் நடத்த முடியுமா?' - பதில் தெரிந்தும் எங்களுக்குப் பொழுது போகணுமே எனக் கேட்டது போலிருந்தது.

'ஏன்? எப்பவாவது அவன் திருந்திருவான் என அவ நினைக்கலாம். நீயே அவனைப் பத்தி இவ்வளவு யோசிக்கும்போது அவளுக்கு அந்த உரிமையில்லையா?' - எங்களது வருகை மனநிம்மதியை விட குழப்பங்களையே அதிகம் செய்யப்போகும் தளத்திற்கு பாதை மாறிக்கொண்டிருந்தது.

கூச்சல் போட்டாவது உடைக்கவேண்டும் எனும் ஆவேசத்தைக் கொடுக்கும் கனத்த மெளனம் அடுத்த ஐந்து நிமிடத்துக்கு அறையின் சுவர்களில் எதிரொலித்துக்கொண்டிருந்தது. வானவில் சிறுவர்களின் கரங்கள் வருடப்பட்டுக்கொண்டிருந்தன. அழுதுவிடும் பாவனை அவளது முகத்தில் தெரிந்தாலும் எதை நினைத்து அழுவது எனும் பிரமிப்பும் கூடவே சேர்ந்திருந்தது எனத் தோன்றியது.

ராதாவால் மட்டுமே இந்த இறுக்கத்தை உடைக்க முடியும் என நான் நினைத்துக்கொண்டிருந்தபோது,

'ரவிகிட்ட பேசிப் பார்த்தியா? இனிமேலாவது ஏதாவது முடிவெடுக்க வேண்டாமா?' என் எண்ணத்துக்கு வாயசைத்தாள்.

'சந்தேகமா இருக்கா? ரவி ரியலி லவ்ஸ் மி. ஹி இஸ் சின்சியர்லி இன் லவ்.'

எனக்கு என்ன சொல்வது எனத் தெரியவில்லை. ஏதாவது மிடில் ஏஜ் கிரைசிசாக இருக்கலாமோ எனக் கேட்டுப் பார்க்க நினைத்தேன். எல்லாவற்றையும் கட்டிலுடன் தொடர்பு படுத்துவது ஆண்களின் குணம் என வழக்கம்போல ராதா முறைத்தால் என்ன செய்வது?

 

'ஆனா ஒண்ணு. முதல்ல ஒரு வெள்ளைக்காரன், அடுத்து நாற்பது வயசைத் தாண்டிய குடும்பஸ்தனோடு தொடர்பு. எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஆகுதுன்னு தோணாம இருக்கணும். அதுதான் வேணும். அப்படி தோணினா அப்புறம் பிரயோஜனமில்லை. எல்லா திசையிலும், என்னால எவ்வளவு நல்லவங்க உருவாகறாங்கன்னு நினைச்சா சில சமயம் வேடிக்கையா இருக்கு. நாளைக்கு என் பொண்ணோ, பேத்தியோ இதைப் பத்தி என்கிட்டே சொல்லி சிரிச்சிட்டு எவ்வளவு நல்லவங்களை நான் அடையாளம் காட்டியிருக்கேன்னு சொல்லும்போது நானும் நல்லவளா ஆயிருவேன் இல்ல? அதுவரை, என் குற்றங்களுக்குக் குறைந்தபட்ச தண்டனை மட்டும் கொடுங்கன்னு இந்த வீட்ல இருக்கிற பொருளெல்லாம் கேக்கப் போறேன்!'

அவளது சுழிப்பு சிரிப்பாக மாறி எங்கள் மூச்சுகளை சீராக்கியது. உலகம் புரண்டது போல அறையின் சீதோஷண நிலையும் கட்டுக்குள் வந்தது. பொதுவான சில விஷயங்களைப் பேசிவிட்டு சிறிது நேரத்தில் கிளம்பத் தயாரானோம்.

 

வெளியே வந்ததும் எங்கள் முதுகுக்குப் பின் கதவு சாத்தப்பட்டது. ஏதோ ஒரு கால்பந்தாட்ட அணி வென்றிருக்க, பார்வையாளர்கள் வருத்தத்தையும் குதூகலத்தையும் பங்குபோட்டபடி எங்களைக் கடந்து சென்றுகொண்டிருந்தனர். ஊரில் உள்ள நிழல்களை எல்லாம் திருடிக்கொண்டு வானம் கறுமையை நோக்கி நகர்ந்துகொண்டிருந்தது.

 

 

சிறுகதை: தர்ப்பை

சொல்வனம் இதழில் வெளியான சிறுகதை.

விமலாதித்த மாமல்லன் கதைகள் தொகுப்பு - முடவன் வளர்த்த வெள்ளை புறாக்கள்

கடந்த சில வாரங்களாக விமலாதித்த மாமல்லனின் கதைகள் தொகுப்பைப் படித்துகொண்டிருக்கிறேன். தொகுப்பை வாங்கியவுடன் முதலில் பரபரவென 'முடவன் வளர்த்த வெள்ளைப் புறாக்கள்' கதையைப் படித்து முடித்தேன். படித்து முடித்ததும் சட்டென இக்கதையின் மையம் பிடிபடவில்லை. எனக்குத் தோன்றியதைத் தொகுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. அடுத்த சில நாட்களில் இரண்டு, மூன்று முறை படித்துவிட்டேன். இக்கதையைப் பற்றி முதலில் ஜெயமோகன் தன் சிறுகதைத் தொகுப்பில் எழுதியிருந்தார். நவீன சிறுகதை வடிவம் சுரா, அசோகமித்திரன் போன்றவர்கள் எடுத்தாண்ட கச்சிதமான வடிவத்திலிருந்து, விளையாட்டாக சிதைத்துப் பார்க்கும் ஒருவகைக் கூறுமுறையும் உருவாக்கி வந்ததாக தெரிவித்திருப்பார். அதற்கு 'முடவன் வளர்த்த வெள்ளைப் புறாக்கள்' கதை முக்கிய உதாரணம் என்று எழுதியிருந்தார்.

பின் தொடரும் நிழலின் குரல் நாவலின் கதைக்கும் இக்கதைக்கும் பல ஒற்றுமைகள் இருக்கின்றன.

தனி மனிதனுக்கும் இயக்கங்களுக்கும் இருக்கும் தொடர்பை இந்த இரு கதைகளும் கையாளுகின்றன. கதையில் முடவன் வளர்க்கும் புறாக்கள் அவனது வளர்ப்புப் பிராணிகள் அல்ல. அவை அவனது ஜீவ நாடி. அன்றாட சாப்பாடுக்கு அவற்றை நம்பி இருப்பவன். மாவோ ஆட்சியின் போது பயிர்களை நாசமாக்குவதால் ஊரில் இருந்த பல லட்சம் புறாக்களை ஒரே மாதத்தில் சீன அரசு அழித்தது. புறாக்களை நம்பி இருந்த மற்ற பூச்சிகளின் சுழற்சி இதனால் பெரிய அளவு பாதிக்கப்பட்டது. இதன் அடிப்படையில் இக்கதையை புரிந்து கொள்ளலாம்.

அரசு விழாவுக்காக பறக்கவிட புறாக்களை தேடக் கிளம்பும் ஆசிரியர் முதலில் பணிவாக விஷயத்தை எடுத்து சொன்னாலும் பின்னர் முடவனை மிரட்டி புறாக்களை பறிக்கிறார். வேறு வழியில்லாமல் அவனும் கொடுத்து விடுகிறான். அடுத்த நாள் வீட்டுத் திண்ணையில் உட்கார்ந்தபடி தன புறாக்கள் திரும்ப வருமா எனப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதாக கதையின் ஒரு பகுதி முடிகிறது.

எல்லா காலத்திலும் தனி மனித தியாகங்கள் மைய இயக்கங்களுக்கு மூலாதாரமாக இருக்கின்றன. பல நேரங்களில் மனித உயிர்களை உரமாகக் கொண்டு, மைய அதிகாரங்கள் வளர்ந்து வருகின்றன. இவை இரண்டுக்கும் இருக்கும் முரணியக்கம் கலை, அரசியல் எனப் பல முக்கிய நிகழ்வுகளுக்கு, உரையாடல்களுக்கு வழிவகுத்துள்ளது. இந்த சிறுகதையும் இவற்றைப் பற்றிய விசாரமாக அமைந்திருக்கிறது.

முடவன் கதையை எழுதும் நம்பிக்கைவாதியும் இப்படிப்பட்ட இயக்கத்தின் மேல் நம்பிக்கை வைத்து காலப்போக்கில் அதை இழந்தவர். இயக்கம் மேல் வைத்த நம்பிக்கை திசை மாறும் போது, மனிதன் குரங்காட்டம் போட்டு புது நம்பிக்கைகளை கையகப்படுத்தப் பார்க்கிறான். இயக்கத்தின் மேல் நம்பிக்கை இழக்கும் இக்கதை ஆசிரியர் - முன்னாள் அரசு நம்பிக்கையாளர் - போதைக்கு அடிமையாகிறார். அவர் இயக்கத்தின் மேல் நம்பிக்கை இழக்கும் சமயத்தில் முடவனின் கதையை எழுதுகிறார் என நினைக்கிறேன். ஒருவிதத்தில் அவரது அவநம்பிக்கையை தொகுத்துக் கொள்ளவே, ஊர்ஜிதம் செய்யவே இக்கதையை எழுதுகிறார் எனத் தோன்றுகிறது.

அவரது சித்தாந்த நம்பிக்கை மேல் பிற நம்பிக்கைகளை தளமாக அமைக்கப் பார்க்கிறார். பின்னர் இக்கதையை ஒரு குப்பையில் கண்டெடுக்கும் குமாஸ்தா இச்சிறுகதையின் முக்கிய கதாபாத்திரமாக உருவெடுத்து கதையை ஆரம்பத்திலிருந்து நகர்த்தி செல்கிறார். . இப்படி, கதை சொல்லும் முறையே ஒரு விளையாட்டு போல் கதைக்குள் கதையாக சுழன்று வருகிறது.

ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் அதிகார அமைப்பு கோரும் தியாகம் மற்றும் அதன் மேல் இருக்கும் அவநம்பிக்கை ஒரு தொடர்ச்சி போல் குமாஸ்தா, பழைய நம்பிக்கையாளன் என எல்லாரையும் பாதிக்கிறது. இதனாலேயே கதையைக் கூறும் குமாஸ்தா தன் அடையாளத்தைஇருப்பை தெளிவுபடுத்துகிறார் - குடிமகனா, குமாஸ்தாவா,எழுத்தாளனா எனக் குழம்பி, தான் ஒரு குமாஸ்தாவே என ஊர்ஜிதப்படுத்துகிறார். இக்கதையில் இந்த குமாஸ்தாவும் அரசு இயந்திர அதிகாரத்தில் சிக்கியிருப்பவரே.

தியாகத்தின் அர்த்தத்தை, எதிர்ப்பார்பில்லாத சேவையின் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்ள ஆசிரியர் எடுக்கும் முயற்சியாகத் இக்கதையில் வரும் இட்லிக்காரக் கிழவிக் கதையும் அமைந்திருக்கிறது.

பி.தொ.நிழலின் குரல் கதையும் தியாகத்தின் அர்த்தத்தைத் தேடும் பயணமே. பலரின் தியாகத்தில் விளையும் சமூகத்தில் அதன் மதிப்பு என்ன? தியாகிகள் போற்றப்பட வேண்டாம். குறைந்த பட்சம் அவர்களது நம்பிக்கைகள் தொடர் ஓட்டப் போட்டிப் போல் பலர் கை மாறுகிறதா? பழைய தியாகங்கள், மைய அதிகாரங்களின் சொத்தல்லவா? ஆனால் அத்தியாகங்களின் பயன் என்ன? தனி மனிதத தியாகங்கள் மைய அதிகார தரிசனத்துக்கு தேவையாக இருக்கிறது. ஆனால் அவன் வைக்கும் நம்பிக்கைக்கு முரண்பாடாக பெரும் வீழ்ச்சியை மைய அதிகாரங்கள் சந்திக்கின்றன. மேலும் அவை நிலை நாட்டும் அதிகாரம் அவனை அழித்தும் விடுகிறது.

காந்தியின் உண்மைத் தேடல், டால்ஸ்டாயின் ஆன்மிகத் தேடல், தாஸ்தாவேஸ்கியின் மனித கீழ்மை பற்றிய விசாரணை, பொதுவுடைமை சிந்தாந்தத்தின் தீவிர விசாரகரான வீரபத்திர பிள்ளை, இன்றைய கால கட்டத்தில் பொதுவுடைமை அரசியலின் உண்மை நிலைமையைப் பரிசீலிக்கும் அருணாச்சலம் என பல கதாப்பாத்திரங்கள் வரும் இந்நாவலின் மையம் - தியாகத்தின் அர்த்தமின்மை, இயக்கத்துக்கும் தனி மனிதனுக்கும் இருக்கும் உறவு என இரு கருக்களை விரிவாக அலசுகிறது. அதற்கு பின்புலமாக இன்றைய அரசியல் நிலவரங்களைக் கையாள்கிறது.

இந்த கதைக்கும் நாவலுக்கும் இக்கருக்கள் பொதுவாக உள்ளன. பல விதத்தில் இந்நாவல் முடவன் கதையின் விரிவான பார்வையை முன்வைக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. (இது தொடர்பான தனிப் பதிவில் சில விளக்கங்கள்)

கொஞ்சம் பழைய பாணிக் கதையாக இருந்தாலும் முடவன் வளர்த்த வெள்ளைப் புறாக்கள் மிக நல்ல வாசிப்பனுவமாக இருக்கிறது.

பால்டிமோர் கனவுகள்

(மீள்பதிவு)

ஆச்சு. இருந்த கடைசி பெட்டியையும் ஷிப்மெண்டுக்கு அனுப்பியாகிவிட்டது. இன்னும் இரண்டு மாதங்களில் இந்தியா வந்து சேர்ந்துவிடும். பால்டிமோரிலேயே பதினைந்து வருடங்கள் கழித்து, இரு நாட்களில் இந்தியாவுக்கு பறக்க எல்லா ஏற்பாடும் செய்தாகிவிட்டது. அதிகாலை சோம்பல் முறித்து எழுந்து, மாலை சட்டென செய்த முடிவுகிடையாது.திவ்யா, ‘கண்டிப்பா போகணும்.இங்க பயமா இருக்கு.தீபா காலேஜுக்கு போகலாம்னு சொன்னீங்களே’ என விசும்பினாள். பெண்ணுக்கு பதினாறு வயதானவுடன் அம்மா மனது விழித்துக்கொள்கிறதுபோலும்.

 

தீபாவுக்கு அவ்வளவு விருப்பமில்லைதான் ‘ஐ’ல் கம் பேக் ஃபார் எகனாமிக்ஸ் ஸ்கூல் இன் சிகாகோ. அங்க என்னால கம்ப்யூட்டர் எல்லாம் படிக்க முடியாது.’ ஏதோ அதைப் படிக்கவைக்கவே அம்மா இந்தியாவுக்கு கூட்டிக்கொண்டு போவதாய் அவளுக்கு எண்ணம். ஆனாலும் அம்மாவுக்கு டேட்டிங், பாய்ஃபிரண்ட் பற்றிய பயம் இருக்குமென அவளுக்கும் தெரியும். போன பாட் லக் டின்னரில் கூட அஸ்வினின் அம்மாவிடம் தன் அம்மா தூண்டில் போட்டு விஷாலைப் பற்றிக் கேட்டதற்கு, இரண்டு நாள் சண்டை பிடித்திருக்கிறாள்.

 

அவரவர் விருப்பம் இப்படியிருக்க, எங்களுக்காக அவளும், அவளுக்காக நாங்களும் இந்தியாவுக்கு திரும்புவதே இதிலுள்ள தார்மீக உண்மை.

 

இன்னும் இரு நாட்கள் இருக்க , ஒரு நாள் குடும்பத்துடனும் ஊர் சுற்றுவது மற்றொரு நாள் நண்பர்கள்,சொந்தங்களின் நெருக்கத்தில் மாறிய சில உறவுகளையும் பார்க்க என வெவ்வேறு திசை செல்வதென ஏற்பாடு. எனக்கு கிழக்கே தெரு முனை முடிவதற்குள் நட்பு வட்டம் தீர்ந்து போக, தீபாவுக்கு படாப்ஸ்கோ நதிதாண்டி அது நீளும். அவள் அம்மா தனியென குழாம் புகுவாள்.

 

முதல் நாள் - காலையில் கிளம்பி பால்டிமோரின் முக்கியமான இடங்களை காரிலேயே கடப்பதாய் திட்டம். துறைமுகத்துக்கு வந்தபோது இதுவரை பார்த்திராதது போல இருந்தது. எங்களுக்குள்ளே ஒடிய பலஎண்ணங்கள் போல, ஒவ்வொரு கட்டடமும் தனி பாணியில் நின்றுகொண்டிருந்தன. என் அலுவலகத்துக்கு பக்கத்தில் இருந்தாலும் இதுவரை சாவகாசமாய் கரையில் உட்கார்ந்து காபி குடித்ததில்லை. எப்போதும் பதட்டம், ஓட்டம் மிகுந்த நாட்கள்.

 

பால்டிமோரை விட்டு நிரந்தரமாக செல்லப்போகிறோம் என்ற எண்ணமே பார்த்த சாதாரண இடங்களுக்கும் ஒரு வரலாற்று முக்கியத்துவத்தைத் தந்தது. உருத்தெரியாமல் போயிருந்தாலும் முதலில் இருந்த வாடகை வீடு திவ்யாவுக்கும் எனக்கும் விசேசமானதுதான். மால்களையும் தாண்டி நாங்கள் வந்த புதிதில் பல சின்ன கடைகள் காணாமல் போனதை ஆச்சர்யமாக கண்டுபிடித்தோம். தீபாவின் முதலில் படித்த பள்ளி, பூங்கா, ஜான் ஹாப்கின்ஸ் பல்கலைக்கழக வளாகத்தின் ஆர்க்கிடெக்சர் ப்ரில்லியன்ஸ் என எல்லாமே புதிதாக கண்டுபிடித்தோம்.

 

இந்த ஊரின் அனுபவம் என் வாழ்வின் மூன்று கட்டங்களிலும் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. வந்த புதிதில் இருந்த குழப்பம், பயம் பால்டிமோரின் அழகையும் ரசிக்க விடாமல் செய்திருந்தது. இத்தனைக்கும் நான் வந்தது ஒரு இலையுதிர் காலத்தில் - சிகப்பு, ஆரெஞ்சு, மஞ்சலென செழிப்புகளால் கண்கள் பூத்துபோகத்தொடங்கியது.கார் ஓட்டக் கற்றுகொண்டு, வீட்டின் ஓட்டை ஒழுகல்களை நாமே சரிசெய்து, வாரயிருதியில் வீட்டுசுத்தமென்றே கழிந்த மாதங்கள் பல. ஓராயிர இந்திய மொழிகளில் துலு பேசினால் கூட அவர்களை டின்னருக்கு வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு , இளித்து நட்பை பேணிய நாட்கள். தீபா வீட்டில் இம்சைகளை ஆரம்பிக்க, ஒரே பிள்ளையை கட்டுப்பாடுடன் வளர்க்க, பிள்ளையுள்ள பலரையும் வம்பாக வீட்டுக்கு அழைக்க வேண்டிய காலகட்டமும் இருந்தது. பாட்லக் டின்னர், மென்ஸ் ஒன்லி, விமன்ஸ் ஒன்லி, பேபி ஷவர் என கூப்பாடு போட்டு எங்கள் நெருக்கத்தை அதிகப்படுத்தினோம். இதில் ஒரு சதவிகிதம் மட்டுமே நமக்காக, மீதமனைத்தும் பிள்ளைகளின் தனிமை விரட்டியே.

 

இரண்டாம் காலகட்டம் மிக தந்திரமானது.அமெரிக்கா எனும் தூண்டிலில் வலிய போய் மாட்டிக்கொள்ளும் கட்டம். இருப்பிடம், அலுவலகம் என வாழ்வு சகலமும் கால் மேல் கால் போட்டு சிம்மாசனத்தில் உட்காரும். இந்த தூண்டில் தரும் சுகத்தில் வாழ்வை சவுகரியமாக கழித்தேன். இருக்க,பிழைக்க,சுகிக்க என அனுபவிப்பில் நாட்களும் நகர்ந்தது. அமெரிக்கா எனும் கடலின் மூலைகளில் எல்லாம் காரிலேயே பயணம், மூன்று வருடங்களுக்கு ஒருமுறையென இருபது நாள் இந்தியப்பயணம். இந்தியாவில் இறங்கிய சில மணிநேரங்களிலெல்லாம் அலுக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது; பல நேரங்களில் முதல் கவளை உணவு சாப்பிட்டவுடன். தீபா மூலம் அமெரிக்காவை , குறிப்பாக பால்டிமோரை , புரிந்த கொண்ட பருவம். அவள் வளர்வதற்கு இணையாக நண்பர்களும் சேரத்தொடங்கினர். அதுவரை வாடகை வீட்டில் இருந்து, சொந்தமாக வீடு வாங்க வேண்டிய நிர்பந்தத்திற்கு, கிரெடிட் கார்ட் நிறுவனங்களின் தாராள கடனும், வீட்டு கடனை நாம் தரும்வரை கண்டுகொள்ளாத வசதிகளும் தள்ளியது. நான் பார்த்து வளர்ந்த பெண் என தீபாவையும் , அமெரிக்காவையும் ஒன்றாக என்னால் சொல்ல முடியும். அமெரிக்காவின் முன்னேற்றத்தையும் என்னுடையதாகவும், இறங்குமுகம் மூன்றாம் கட்டத்திற்கும் தள்ளியது.

 

சகலமும் அலுத்துப் போக,தீபா பேசும் பாஷை எனக்குப் புரியாமலும், அவளுக்கு என் வியாக்கியாங்கள் பிடிக்காமலும் போகத் தொடங்கிய நாற்பது வயதை எட்டி இருந்த காலகட்டம். நண்பர்கள் ஒன்றுசேரும்போது க்ரீன் கார்ட், சிடிஷென்ஷிப் என்ற கட்டமெல்லாம் தாண்டி -

 

`இந்தியால எப்படி முன்னேற்றங்கள் வந்திருக்குதெரியுமா`

 

`ஒரிஸ்ஸா சைடு பூரில வேலை பார்த்தான் சார் என் மச்சினன்.இப்போ அங்க ரெண்டு ஷாப்பிங் காம்ப்ளெக்ஸ் கட்டறான்.கேட்டா கவர்ண்மெட் பணம். ரிலையன்ஸ்ல ப்ராபர்ட்டி ஷாரிங்குன்னு சாதாரணமா சொல்றான்.`

 

`என் அண்ணன் பையன், இப்போதான் வேலைக்கு சேர்ந்தான். தண்ணிமாதிரி செலவு பண்ணறான் சார். சும்மா வெளிய மாலுக்கு சினிமா, ஹோட்டல்னு சுத்திட்டு 5000 ரூபாய் செலவாச்சுங்கறான்.என் முத மாச சம்பளமே அவ்வளவுதான்னு சொல்றேன்.சிரிக்கறான்.`

 

இந்தியாவைப் பற்றி அதிகம் பேசத்தொடங்கிய நாட்கள். அமெரிக்காவில் பொருளாதாரம் குறையுதா, வேலையெல்லாம் குறையுது பத்தியெல்லாம் கவலையில்லாமல் ,குஷன் மாதிரி நமக்குதான் இந்தியா இருக்கே. அங்க போகலாம். மினிமம் 15கே வாங்கிவிடலாம் என்ற நம்பிக்கை ஒவ்வொறு முறையும் நண்பர்களிடம் பேசும்போதெல்லாம் தைரியம் கொடுக்கும். என்ன இருந்தாலும் நம் நாடு இந்தியா இல்லையா. பதினைந்து வருடம் வெளியெ இருந்தாலென்ன?

 

ஆனாலும் சிலர் இந்தியா போய் திரும்ப வந்த கதைகளும் அலாதிதான். சனிக்கிழமை இரவு நீண்டுகொண்டேயிருக்கும். ஆனால்,யாருமற்ற வெறுமையான ஞாயிறு இரவுகளில் அந்த கதைகள் ஞாபகத்துக்கு வந்துத் தொலைக்கும். படுத்தபடி யோசித்து, லாஜிக்குகளில் எல்லாவித சாத்தியங்களையும் கணக்கு போடும் மனது. பிளான் ஏ, பிளான் பி என பாக் அப் பிளான்களை நினைத்தபடி அலுவலகத்திற்கு காரை ஓட்டிச் சென்ற நாட்கள் பல.

 

திவ்யாவிற்கு முதலிலேயே இதில் விருப்பமிருந்தது. அவள் அம்மா படுத்தபடுக்கையாக மதுராந்தகத்தில் கிடக்கிறாள்.தீபாவை சமாதானம் செய்யவே பிரயாசனப்படவேண்டியிருந்தது. கல்யாணம், நாட்டு நடப்பு, வாழ்வுமுறை என சால்ஜாப்பு சொல்லமுடியாது. இந்திய செய்திகளைக் காட்டி எங்கள் வாயை அடைத்துவிடுவாள். டேடிங், பாய் ஃபிரண்ட் எனக் கூறினால் தன் சுதந்திரத்தில் கைவைக்காதே என சாட்டையால் அடிப்பாள். எல்லா சமாதங்களுக்கும் இரு பக்கம் உள்ளதுதான், எங்கள் முடிவுபோல. இந்தியா போய் பிடிக்கவில்லையென்றால் அவளை மட்டும் மேல் படிப்புக்காக எகனாமிக்ஸ் ஸ்கூலுக்கு அனுப்ப சத்தியம் செய்த பிறகே ஒத்துக்கொண்டாள். ஒன்று - இன்னும் மூன்று ஆண்டுகளில் அது நடக்கப் போகிறது என்பது, அடுத்து- அவள் பாட்டியின் இக்கட்டான நிலமையைப் பற்றி கொஞ்சமேனும் இரக்க குணம். முதலாவதுக்கே சாத்தியம் அதிகம்.

 

 தீபாவுக்கு தன் நண்பர்களை சந்திக்க வேண்டுமென்பதால், சீக்கிரத்திலேயே வீடு திரும்பிவிட்டோம். அடுத்த நாள் எங்களுக்கு அவ்வளவு வேலை இல்லை. தீபா நண்பர்களைப் பார்க்க வெளியே சென்றுவிட்டு மாலை தான் திரும்புவாள். அதற்குக் பிறகு என் நண்பன் வீட்டில் ஒரு சின்ன செண்ட ஆஃப் பார்ட்டி. பிரியாவிடை கொடுத்து, இன்னும் சில பரிசுகளை வாங்கி, அவற்றை எந்த மூட்டையில் திணிப்பது எனச் சிந்திக்கவேண்டும். சில நண்பர்களுடன் டச் இந்தியா திரும்பிய பின்னும் இருக்குமெனத் தோன்றுகிறது.

 

 பார்ட்டி இனிதே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. விஷாலின் அம்மா திவ்யாவுடன் தீவிரமாகப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாள். எனக்கு நாளை விமானம் நல்லபடியாகக் கிளம்பி இந்தியா சென்று சேரவேண்டுமே எனபதே மனதில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. நண்பர்கள் கேள்விகளுக்கு மத்தியமாக தலையாட்டி வைக்கிறேன். சிலர் நான் இந்தியா செல்வதை பாராட்டினாலும், அவர்களுக்குள் `இந்தியால இவன் கதை என்ன ஆகுதுன்னு பார்ப்போம்` என்ற ரீதியிலே ஓடிக்கொண்டிருக்கும். இப்படி பறந்தவர்களின் அனுபவத்தை பல முறை கேட்டவனல்லவா. இதோ என் திவ்யா, தீபா, விஷாலின் அம்மா, விஷால் என ஒரு படையே என்னை ஓரம் கட்டுகிறது.

 

 இதில் ஏதாவது ஒன்று இருக்கக் கூடாதென பிரார்த்திக்கிறேன்.

 அ. விஷால் சம்மரில் எகனாமிக்ஸ் பிரிலிமினெரி படிக்க ஏதோஒரு ஸ்கூலில் அப்ளை செய்திருக்கிறான். அதில் சேரப் போகிறேன். அதனால் நீங்கள் இப்போது போங்கள். நான் ஆறுமாதத்திற்குப் பிறகு வருகிறேன் என தீபா கூற என் மனைவி ஆதரிக்கப்போகிறாள்.

 

 ஆ. விஷால்- தீபா டேட் பண்ணுகிறார்கள்.இத்தனை நாட்கள் அதை மறைத்திருக்கிறார்கள் என ஒட்டுமொத்தமாக குண்டு வைக்கக்கூடாது.

 

என்னுடன் சேர்ந்து நீங்களும் பிரார்த்தனை செய்யுங்களேன்.

மயில்கழுத்து கதையை முன்வைத்து - 2

முதல் பாகம்

மோகமுள் கதையில் பாபு, ராஜம் இருவரும் நண்பர்கள். ராஜம் - தெளிவான கருத்துகளுடன் அந்தந்த கணத்தில் வாழ்பவன். பாபு தணியாத இசை ஆர்வம் கொண்டவன். ஆனால் தாபம் அவன் மனதுள் கொந்தளிப்பை உருவாக்குகிறது. உணர்வுகளை வெளிப்படுத்து மட்டுமல்லாமல் இசை  ஒருவனின் உள் இயல்புகளை காட்டும் கண்ணாடி என நம்புபவன். இசைக்கு, தன் அப்பாவின் நம்பிக்கைக்கு துரோகம் செய்வதாக நினைக்கிறான். காதல் தாபத்தில் தவிப்பவன். இசை மூலம் காலத்தை பின்னுக்கு ஓட்டுபவன். அவனுக்கு இசை ஒரு மீடியம். உணர்வுகள் ஊற்றெடுக்கும் மீடியம்.

மயில்கழுத்து(2) கதையில் இந்த இருவரின் மனப்போக்கிலேயே பாலு, ராமன் பாத்திரங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளதை கவனிக்கலாம். ராமன் எதற்கும் சட்டென உணர்ச்சி வசப்படுபவர். தன் ரத்தத்தில் இசை பெருக்கெடுத்து ஓடுவதாக நம்புபவர். ஜெயமோகனின் `தாயார் பாதம்` கதையிலும் இதே ராமன்  தன் இசை பாரம்பரியத்தைப் பற்றிப் பேசுவார். இசையில் இயங்க முடியாமல் எழுத்தில் கொஞ்சம் கொட்டுபவன் என எண்ணுகிறார். தன் எண்ணங்களைத் தெளிவான கருத்துகளாக முன்வைக்க முடியும் என திடமாக நம்புபவர் பாலு.

புள்ளிகளை இஷ்டம் போல் மனம் இணைக்கும்போது புதுப்புது வடிவங்கள் கிடைப்பது போல் நம் மனம் இசையின் ஏற்ற இறக்கங்களை இணைத்துப் புரிந்து கொள்வதாகத் தோன்றுகிறது. பாலுவின் எண்ண ஓட்டத்தில் அதை பார்க்கலாம் (அது இசைவாணனின் குரலே அல்ல. குழறும் உச்சரிப்பு. வரிகளை ஆங்காங்கே விட்டுவிட்டு பாடும்முறை. ஆலாபனையேகூட கோலத்துக்கு புள்ளி வைப்பதுபோல அங்கு தொட்டு இங்கு ஊன்றி தாவிச்செல்வதுதான். ஆனால் கோலத்தை மனது போட்டுக்கொள்கிறது. நட்சத்திரங்கள் கரடியாக, பாயும் குதிரைகளாக ஆவது போலவா?)

மோகமுள்ளில் ராஜம் ராகங்களுக்கு தனி அழகு கிடையாது, அது பாடுபவரை பொருத்தே அமையும் என விவாதிப்பார். பாபுவுக்கு ராக அமைப்பு தனி செளந்தர்யம். அதை மனதில் ஓட்டினாலே உன்மத்தமாக இருக்கும்.உணர்வுக்குவியலாக அந்த ராக ஓட்டங்களுடன் தன் எண்ணங்களை ஒட்ட வைத்துப் பேசும் சுபாவம் கொண்டவன் பாபு.இவ்விஷயத்தைப் பற்றி நிறைய விவாதிப்பார்கள்.

இதே ஒப்பீடு இக்கதையிலும் உண்டு. நடைமுறைவாதியான பாலுவுக்கு ஆலாபனை கூட புள்ளி வைத்து தெளிவான வடிவங்களாக அமையும் கோலமாகிறது. அதே ராமனுக்கு அது அழகு. கைக்குள் சிக்காத அழகுணர்வு. தோற்ற அழகில்லை. மனதளவில் கற்பனையில் தண்ணீர் ஊற்றி வளர்க்கப்படும் செடியான தாபம் - அதை அடக்க எந்த அழகாலும் முடியாது. அந்த தாபத்தை விளக்கலாம் - பாடல், கவிதை, ஓவியம் என பல பரிமாணங்களில். ஆனால் அந்த தாபத்தை அணைக்க முடியாது. (எனக்கு ஞானமும் மோட்சமும் ஒண்ணும் வேணாம். அழகு போரும். அழகோட வெஷம் என்னை எரிய வச்சாலும் சரி.. எனக்கு இன்னமும் அழகு வேணும். கால்வெரல் நுனி முதல் தலைமயிர் எழை வரை நெறைஞ்சிருக்கிற ஜீவனோட பேரழகு இருக்கே அது வேணும்… அழகுன்னா என்னதுன்னு இப்ப அண்ணா பாடிக்காட்டிட்டார். அழகு அவகிட்டயா இருக்கு? என் தாபத்திலே இருக்கு பாலு. )

கதையின் கடைசிப் பகுதி ராமனின் நீண்ட அரற்றலாக அமைந்திருக்கிறது. அதிலிருந்து எனக்குப் புரிந்தது கீழே:

இப்புலம்பல்கள் சந்திராவின் அழகு மேல் இருந்த மோகமா, உலக அழகுகள் மேலிருந்து தணியாத வேட்கையா? (வாங்கடீ ஒலகத்திலே உள்ள அத்தன பேரும் வாங்கடீ. உங்க வெளையாட்டயும் வெஷத்தையும் முழுக்க எம்மேலே கொட்டுங்கடீன்னு எந்திரிச்சு நின்னு கத்தணும்போல இருக்கு)

இல்லை சுத்த சங்கீத பித்தா? (அதுலே ஒவ்வொரு துளியும் சங்கீதம்னா? சுத்த சங்கீதம். காதாலே கேக்கிற சங்கீதம் இல்லே… இப்ப இந்தா அண்ணா இன்னமும் அதேதான் பாடிண்டிருக்கார்.)

காதால் கேட்கும் சங்கீதம் அல்ல. அது மனித மனதின் லயம். ஓயாத அரற்றல். தோலைத் தாண்டி வெடித்தெழும் தாபம். அதை வெளியேற்ற வழிதெரியாததே புலம்பல்களாக ராமனிடம் வெளிப்படுகிறது. வார்த்தைகளாக விரல் நுனி வழியே வெளியேறும் சங்கீதம் அதில் ஒரு பாவனை மட்டுமே. தாயார் பாதம் கதையிலும் இது வெளிப்படுகிறது.

இசை மூலம், எழுத்தின் மூலம் தன்னால்  முழுமையாக வெளிப்படுத்த இயலாத உணர்வுகளை சுப்பு ஐயர் சுலபமாக பாடல்களாகப் பாடிவிடுகிறார். கண்டிப்பாக தாபம் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் அதை அணைக்கும் வழி சந்திரா உட்பட யாரிடமும் இல்லை. சொல்லப்போனால், அந்த தாபம் அடங்கினால் ராமன் ஒன்றுமே கிடையாது. அந்த தாபமே அவரது படைப்பின் ஊற்று. அதில் சந்திரா போன்ற பெண்கள் நெய் போல் தூண்டுகோல்கள் மட்டுமே. அவர்களை அடைவதால் அந்த தாபம் தணியாது.

குமுறிக் குமுறி இசையாக வெளிப்படும் தாபம் சுப்பு ஐயருடையது. அது நேரடியாக ராமனின் இதயத்தை சுட்டுகிறது. தன்னால் விவரிக்க இயலாத உணர்வுகளை இப்படி அப்பட்டமாக போட்டு உடைக்கிறானே? (‘படுபாவி, அவன் கையிலே இருக்கறது நாகஸ்வரமா வேற எதுவுமா?நாசமா போக..கொல்றானே…மனுஷன மெழுகா ஆக்கிடறானே’).

அதே போல் பெண்மையின் உருவம் ராமனுக்குள் இயல்பான சலனத்தையும், பிரமிப்பையும் கலந்து உண்டாக்குகிறது. மோகமுள் பாபுவுக்கு யமுனா வெங்கலச் விக்கிரகம் என்பது போல் பெண்மைக்கு ஒரு ஆதிசக்தி இருப்பதை ராமன் குறிப்பால் உணர்த்திக்கொண்டேயிருக்கிறார். (இல்லே…திருச்செந்தூர் போகணும்னு தோணறது. ஒண்ணுமில்லே, திருச்செந்தூரிலே ஒரு மயில்கழுத்து பட்டு வாங்கி சாத்தணும்… நூத்தம்பது ரூபாயிலே கெடைக்கும்ல?’ ‘அது பாத்துக்கலாம்…யாருக்கு?’ ‘வள்ளிக்குதான்…நீலம்னா அது காட்டோட நெறம்ல? தெய்வானைக்குன்னா மாம்பழ நெறம்னு சொல்லுவாங்க’)

பெண்மையை சக்தி ரூபமாக, அம்பாள் வடிவமாக பல எழுத்தாளர்கள் உருவகப்படுத்தியுள்ளனர். லா.சா.ரா , தி.ஜா எனப் பலர். சக்தி ரூபத்தில் தலைகவிழ்ந்து ஆராதிப்பதும், பெண் ரூபத்தில் அடைய நினைப்பதும் ஒருங்கே நிகழ்வது தான். இக்கதையிலும் ராமனுக்கு அதுதான் நேர்கிறது. ஏதோ சந்திராவின் தாபத்துக்கு பரிகாரம் தேடுவது போல் மயில்கழுத்து பட்டு வாங்கி வள்ளிக்குச் சாத்தவேண்டும் என்கிறார்.

இசை மற்றும் தாபம் பாலுவையும் உலுக்குகிறது. எப்படி?

பாலு கைவிடப்பட்ட கருவி போல் தாபத்தை பாவிக்கிறார். இசை ஒரு கால இயந்திரம் போல் அவரை அவரது இளமைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது (பாலசுப்ரமணியன் படபடப்புடன் எதிர்பார்த்தபாட்டு அடுத்து வந்தது ’அலர்ஸர பரிதாபம்’ . அம்மா மடியில் அமர்ந்து இளமையில் கேட்ட சுவாதிதிருநாள் பாட்டு).

ஆனால் தன்னுணர்வை மீட்டும் துடுப்பாக இசை பாலுவுக்கு  எடுபடவில்லை. ஒரு நடைமுறையாளன், நவீன சிந்தனையாளன் எப்படி யோசிப்பானோ அப்படி செல்கிறது அவரது சிந்தனை திரி. தாபம் என்பதை ஆண் - பெண் என்ற லெளகீக அடையாளத்திலிருந்து மானுட துயரமாக அவருக்குத் தோன்றுகிறது. என்னை கைவிட்டுவிட்டாயா? ஏன் இவ்வளவு தனிமை என கழிவிரக்கம் தொண்டை அடைக்கும் துக்கமாக மாறுகிறது. (கண்ணாடியில் வழுக்கும் மண்புழு. மிதந்து மேற்கில் மறையும் தனிப்பறவை. தனிமை இத்தனை மகத்தானதா? குரூரமாக கைவிடப்படுதல் இத்தனை தித்திப்பானதா? முற்றாக தோற்கடிக்கப்படுவதில் மாபெரும் வெற்றியொன்றிருக்கிறதா என்ன? சட்டென்று எரிச்சலும் நிம்மதியின்மையும் எழ பாலசுப்ரமணியன் தன் கையை பின்னுக்கிழுத்துக்கொண்டார்)

இசை பற்றி எவ்வளவு எழுதினாலும் சொல்லமுடியாதவற்றிலிருந்து சொல்லமுடியாததை விவரிப்பது போலவே இருக்கும். அள்ளிப் பருகும் கையளவு தண்ணீரில் மிதக்கும் முழு நிலவு போல். களையும், உடையும்,சலசலக்கும் - ஒருபோதும் கைப்பற்ற முடியாது.

இக்கதையில் ஒரே இசையை இரு பெரும் சிந்தனை தூண்களில் ஏற்றி வைத்திருக்கிறார் ஜெமோ. சக்திரூப அன்னை ஆதிவடிவம். ஆனால் சாதாரண மனதுக்கு தாபம். மற்றொரு நோக்கில் கைவிடப்பட்ட மிருகமாக மாறிவிட்டதாக மானிடனை நினைத்து கழிவிரக்கம் தாபமாக மாறுகிறது. இரண்டிலும் தாபமே அடிப்படை உணர்வு. ஆனால் ஒவ்வொரு மனதின் இயல்புக்கு ஏற்றவாறு இசை மூலம் அத்தாபம் புதுப்புது அர்த்தங்களாக உருமாறுகிறது. இசையின் இயல்பே அதுதான்.

மயில்கழுத்து கதையை முன்வைத்து

நண்பர் நட்பாஸும் நானும் சில சிறுகதைகள் பற்றி மடல் மூலம் பகிர்ந்துகொண்டோம். சமீபத்தில் ஜெயமோகன் எழுதிய சிறுகதைகள் பற்றி பேச்சு திரும்பியபோது அவர் பல அப்சர்வேஷன்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார். நண்பர் நட்பாஸின் ஆர்வம் இலக்கியத்தைத் தாண்டி உளவியல், அறிவியல், உலக அரசியல் என எல்லையில்லாமல் நீளும். அவரது சம்மதத்துடன் சிறுகதைகள் பற்றியும் ஜெயமோகன் எழுதிய ’மயில்கழுத்து’ பற்றியும் ஓரிரு எண்ணங்கள்.

*
மயில்கழுத்தில் பாத்திரங்களின் குணாதிசயங்கள், பின் - முன் உட்கதைகள் வரிசையாக வருவதில்லை. ஒரு ப்ளாட்டிங் பேப்பரில் பல இடங்களில் தொடப்படும் மை மெல்ல ஊறி எல்லா இடங்களையும் இணைப்பது போல், கதை/உட்கதை ஆங்காங்கே விவரிக்கப்பட்டு நம்முன் ஒரு நிகழ்வாக விரிகிறது. ஒரே காலத்தில் நடக்கும் கதையானாலும், இக்கதைக்குள்ளும் ஃபிளாஷ் பேக் எல்லாம் இருப்பதால் முன் - பின் நகரும் படம் போல் கதை பல இடைவெளிகளை நிரப்பியபடி முடிவை நோக்கிப் போகிறது. ஒரேடியாக வரிசைக்கிரமமாகக் கதையைச் சொல்லாமல் இப்படிச் சொன்னவிதம் கதை ஓட்டத்தை தீர்மானிக்கிறது. இதுதான் இக்கதையில் எனக்குப் பிடித்த அம்சம்.

சிறுகதை முதல் வரிக்கு முன் ஆரம்பித்துவிடுகிறது எனச் சொல்வார்கள். அந்த மெளனத்துக்கும் முதல் பத்தியின் லயமும் தெளிவாக நம்பும்படி இருந்துவிட்டால் பாதி வெற்றியாம். இசை போல், மெளனத்துக்கும் முதல் ஸ்வரத்துக்கும் இடையே இருக்கும் சம்பந்தம். சிறுகதை இசைக்கப்படாத பியானோ போல். ஒரு அறைக்குள் இருக்கும்வரை மெளனம் மட்டும் இருக்கும். ஒரே ஒரு விசையை அழுத்திவிட்டால் போதும். அறையின் ஒலிவெளி மாறிடும். அதுபோல் நிகழ்வுகளின் வரிசையை மாற்றினாலும் கதை பொருள் தரலாம் - ஆனால் சிறுகதையின் லயம் மாறிவிடும். கதையின் சில வரிகளைப் படிக்கும்போது கதையின் போக்கே மாறிவிட்டது போல் தோன்றும். சிறு சலனம் போல் இருந்தாலும், நாம் கதையைப் புரிந்துகொண்ட விதத்தை மாற்றி போட்டுவிடும். எனக்கு அப்படிப்பட்ட வரிகள் மேல் மிகுந்த ஆசை உண்டு. அவ்வரியை முன்வைத்து மீண்டும் கதையைப் படித்தால் புது இடங்களுக்கு அது இட்டுச் செல்லும். இது ஜெஃப்ரி ஆர்ச்சர், சுஜாதா கதைகளில் வரும் கடைசி திருப்பம் இல்லை. கதையில் எங்கு வேண்டுமானாலும் வரலாம். அவ்வரிகள் தனித்து நின்றால் அர்த்தம் அவ்வளவாக கிடைக்காது. ஆனால் கதையைப் படித்த பின் கதையின் திருப்பம் மற்றும் மையம் அவ்வரியில் குடிகொண்டிருப்பது போல் தோன்றும்.

ஜெயகாந்தனின் ‘அக்கினிப் பிரவேசம்’ கதையில் கற்பழிக்கப்பட்ட பெண்ணை அவள் அம்மா  ‘என்னடி வாயில?’ எனக் கேட்பாள், ‘சூயிங்கம்’ என அப்பெண் பதிலளிப்பாள். கற்பழித்தவன் வாயில் இருக்கும் சூயிங்கம் அது. அதை கடைசி வரை அப்பெண் மென்றுகொண்டிருப்பாள். கதையில் சாதாரணமாக வரும் உரையாடலாக இருந்தாலும், ஒட்டுமொத்தமாக கதையின் ஆதாரத்தையே நம்மை யோசிக்க வைக்கும். அப்படிப்பட்ட வரிகள் இரண்டு முறை படித்தால் மட்டுமே புலப்படும் என நினைக்கிறேன். முதல் முறை கதையை ஒட்டுமொத்தமாக அணுகிய பின், அவற்றின் சிறு பகுதிகளுக்குள் ஆழமாகச் சென்று கதையோடு அவை எப்படி பொருந்தி வருகிறது எனப் பார்ப்பது நல்ல அனுபவம். ஏனென்றால் சிறுகதையின் ஒவ்வொரு வரியிலும் கதை பற்றி ஏதேனும் விஷயம் இருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. அப்படி இருக்கும் கதைகள் வாசகனாக நம்மை ஈர்த்து மீண்டும் மீண்டும் படிக்கத் தூண்டலாம். வண்ணநிலவனின் மிருகம். ஒரு முறை படித்தால் கதை என்ன சொல்ல வருகிறது என குழப்பம் வரலாம். யார் மிருகம் என விசாரணையில் இறங்கும்போது மீண்டும் கதையைப் படிக்கலாம்.

*


மயில்கழுத்தில் பிரதானமாக நான்கு பாத்திரங்கள். ராமன், பாலு, சுப்பு ஐயர், சந்திரா. உண்மை கதாபாத்திரங்களின் கதை என ஜெயமோகன் சொல்லியிருந்தாலும், உண்மை நபர்களின் சாயல் தெரியாமலும் கதையின் மையம் புரியும் என நினைக்கிறேன். சிறுகதை யாருடைய பார்வை கோணத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது? மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் ஒரு மூன்றாம் நபரின் பார்வை. அதிகப்பிரசங்கியாய் எல்லார் மனதிலும் புகுந்து வெளிப்படும் அநானிமஸ். ஆனால் பல முறை படித்த பின், கதையின் மையம் பாலு கதாபாத்திரம் வழியாகவே விரிகிறதாகத் தோன்றுகிறது. அதற்குப் பல காரணங்கள் - எல்லார் மனதையும் ஊடுருவிப் பார்த்து எடை போடுபவராக பாலுவின் பாத்திரப்படைப்பு வெளிப்படுகிறது. சுந்தர ராமசாமியின் குணாதிசயம் என்ற பின்புல ஞானம் இல்லாத வாசகருக்கும் பாலு பாத்திரம் தெளிவாக, அழுத்தமாகப் புரியும் என நினைக்கிறேன். மேலும், பாலுவின் எண்ணங்கள் மூலம் கதாபாத்திரங்கள் உட்சிக்கல் பல காட்சிகளாக நம்முன் விரிகிறது. குறிப்பாக சந்திரா தன்னிடம் அறிமுகமானது பற்றி ஒரே ஒரு வரியில் ராமன் குறிப்பிடும்போது (’கலாஷேத்ராவிலே மாயான்னு ஒரு பெல்ஜியம்பொண்ணு இருந்தா. அவ எங்க வீட்டுக்கு மேலேதான் குடியிருந்தா. அப்ப அவகூட போறச்ச இவளை அறிமுகம்’) பாலுவின் பார்வை பல கதைகளை சொல்லாமல் வெளிக்காட்டுகிறது.

இக்கதையில் பாத்திர அறிமுகங்கள் பற்றி சில வார்த்தைகள். ‘நீலமா?நீலம்னா சொல்றேள்?’ என ஆரம்பிக்கும்போது எதைப் பற்றிப் பேசுகிறார்கள் என நமக்குப் புரிவதில்லை. சில பத்திகளுக்குப் பின்னே அது வெளிப்படுகிறது - அதுவரை இக்கேள்விக்கான பதில், அதற்கான கேள்வி என உரையாடல் மூலம் இரு கதாபாத்திரங்களும் தெளிவாக நிலைபெற்றுவிடுகிறார்கள். அதே போல், முதல் பத்தியிலிருந்தே பாலு மற்றவரை எப்போதும் எடை போட்டுக்கொண்டே இருப்பவராக வெளிப்படுகிறார். யாரைப் பார்க்கிறோமோ அவரைப் பற்றிய அபிப்பிராயத்தை சீல் வைத்து மூடி ஜட்ஜ்மெண்ட் கொடுப்பவராக - தீர்க்கமான முடிவெடுப்பவராக அவர் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளார் (’காபி ஸ்டிராங்கா இல்லேன்னு மூஞ்சிய தூக்கி வச்சுக்குவேள்… மத்தபடி மனுஷனோட இருட்டைப்பத்தியும் தீமையப்பத்தியும் உங்களுக்கு பெரிசா ஒண்ணும் தெரியாது…’ , ‘கும்பகோணத்திலயும் பாபனாசத்திலேயும் உங்க கண்ணு முன்னாடி நடந்தாத்தான் உங்களுக்கு பிரச்சினை. இல்லாட்டி ஒண்ணுமில்லை இல்ல?’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘அப்டி இல்லே..’ என்று தஞ்சாவூர்த்தனமாக ராமன் இழுக்க ‘அதான்’ என்று பாலசுப்ரமணியன் அழுத்தினார். ராமன் மீண்டும் முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு கைக்குட்டையை கைக்குள் வைத்து பிசைந்துகொண்டார்.’)

தொண்டைக்குள் சிக்கிய முள் போல் ராமன் எல்லாவற்றிலும் முனுக்கென தனக்குள் முடங்கும் மனதைக் கொண்டவர். தன்னைப் பற்றியோ, அடுத்தவர்கள் பற்றியோ தெளிவான முடிவுக்கு வராதவர். அல்லது அவற்றை முன் வைக்கத் தெரியாதவர். சந்தேகக் கண் கிடையாது. ஆனால் பாலு தன் குணாதிசயத்தை மூர்க்கமாக தீர்ப்பு சொல்லும்விதமாக முன்வைக்கும்போதெல்லாம் தனக்குள் சிந்தனை வயப்படுகிறார் (’நான் எழுதறேன்…தீமையே இல்லாம நல்லதை வச்சு நான் கிளாசிக்கு எழுதறேன்’ என்றார். பெரிய எடையை தூக்கி வைத்தவர் போல திணறி உள்ளங்கைக்குள் இருந்த கைக்குட்டையை விரித்து முகத்தை துடைத்துக்கொண்டார். முகத்தை அதில் ஒளித்துக்கொள்ள ஆசைப்படுபவர் போலிருந்தார்.)

கதையின் ஆரம்பத்தில் இருவரின் குணங்களும் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட பின் முடிவு வரை மாற்றமில்லை. உணர்வுகளை வெளிப்படையாக முன்வைக்கும் ராமனின் குணம் மாறுவதில்லை. ஆனால், உணர்வுகளுக்கு அறிவார்ந்த மேல்பூச்சு கலந்து வாதாடும் பாலுவுக்கு தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. சந்திரா வந்த பின் இது மேலும் தீவிரம் கொள்கிறது.

சந்திரா - திரைப்பட நாயகி போல் சாமிநாதன் பாடலுடன் அறிமுகமாகிறாள். ஒருவிதத்தில் இப்பாடல் கதையின் அடிநாதமாக விளங்குகிறது. ’கழுகுமலை முருகன்’.

– உண்ணும்
வாழ்க்கைக் குறக்குல வள்ளியே – உயிர்
வாங்கப் பிறந்திட்ட கள்ளியே

...மயக்
கம்செய்யுதே காமப் பித்தமே

இவ்வரிகள் முடியும்போது சந்திரா அறைக்குள் நுழைகிறாள்.  ‘தேடக் கிடையாத சொன்னமே’ எனும் வரியே காட்சியாக நடந்தது என அனானிமஸ் விவரிக்கிறார். சந்திரா வந்தவுடன் பாலு தன்னியல்பாக அவளை தன் மனத் தராசில் நிறுத்திப் பார்க்கிறார். அவள் கம்பீர செளந்தர்யத்தில் கலக்கம் அடைகிறார். இதை உணரும் சுப்பு ஐயர் ‘நானும் கவனிச்சிருக்கேன், சந்திராவ முதல்ல பாத்தப்ப பேஸ்தடிக்காத ஒருத்தனைக்கூடப் பாத்ததில்லை’ எனச் சொல்வதன மூலம் சந்திராவின் அழகின் வரலாறு நிலை நாட்டப்படுகிறது.

இக்காட்சியின் போது முக்கியமாக ஒன்று நடக்கிறது. அது வரை பாரபட்சமில்லாமல் எல்லாரையும் எடை போட்டு ‘இவன் இப்படித்தான்’ என ஸ்டாம்பு குத்தும் பாலு முதல் முறையாக தனக்குள் ஒரு உரையாடலை நடத்துகிறார். (’ஒருகணம் அவளுடைய முகமும் மறுகணம் தன்னுடைய தோற்றமும் அவர் மனதில் மாறி மாறி எழுந்தன. இன்னும் நல்ல சட்டை போட்டிருக்கலாமோ. தலையைச் சீவிக்கொண்டிருக்கலாமோ?’) இந்த இடத்தில் ஆசிரியர் பாலுவாக பேசி வெளிப்பட்டு விடுகிறார். இதே போன்ற  இடம் ஜெயகாந்தனின் ‘அக்கினிப் பிரவேசம்’ கதையில் நடக்கிறது (ஹ்ம்! இன்னிக்கின்னு போய் இந்த தரித்திரம் பிடிச்ச தாவணியைப் போட்டுண்டு வந்திருக்கேனே’ என்று மனதிற்குள் சலித்துக் கொண்டே, தாவணியின் தலைப்பைப் பிழிந்து கொண்டிருக்கையில்-) என கற்பழிக்கப்படுவதற்கு முன் அப்பெண் தனக்குள் பேசுவாள்.

மேலுள்ள ஒப்பீடு கதைக்கு முக்கியம். கதையின் ஆரம்பத்தில் நீலம்னா சொல்றேள் எனக் கேட்கிறார் பாலு. அதற்கு விளக்கம் பல பத்திகளுக்குப் பின் வருகிறது (’‘பொதுவா நீலம், ஊதால்லாம் மன இறுக்கம் உள்ளவங்களுக்கு புடிச்ச நெறம். மனுஷனோட தீமைய கவனிக்கிறவங்களுக்குண்டான நெறம்.’). இங்கே கதையில் நீலம் என்பது தீமைய கவனிக்கும் மக்களுக்குப் பிடித்த நிறம்.  மனிதன் தீமைக்காக மட்டுமே வாழ்பவன் என்பது பாலுவின் வாதம் (மனுஷனோட தீமைக்கு அளவே கெடையாது. அது மனுஷனை விட பலமடங்கு பெரிசு. வாழ்க்கைக்காக மனுஷன் தீமையப் பண்றதில்லை, தீமைக்காகத்தான் மனுஷன் வாழறான். ).  ஆனால் இத்தீமை வெளியே மற்றவனிடமிருந்து வரத்தேவையில்லை என்பது ராமனின் வாதம். நமக்குள்ளேயே தீமை சில குணாதிசயங்களாக மறைந்திருக்குன்னு ராமன் சொல்கிறார்( இருக்காங்க. ஆனா அவங்களும் வாழ்க்கையிலே மாட்டிண்டிருக்கிற சாதாரண மனுஷங்கதான்… பொறாமைப்படுறாங்க, பொருமறாங்க. முடிஞ்சவரைக்கும் மத்தவா கையிலே இருக்கிறத பிடுங்கிண்டுட முயற்சி பண்றாங்க… அதெல்லாம் பண்ணல்லேன்னா அப்றம் எப்டி மனுஷங்க?’).

தீமை வெளியே இருந்து வருவது என்பது பாலுவின் வாதம். மனிதனின் குணாதிசயத்தின் திருகலே தீமை என்பது ராமனின் வாதம். ஆனா, இன்னும் நல்ல சட்டை போட்டிருக்கலாம், தரித்திரம் பிடித்த தாவணியை போட்டிருக்ககூடாது என நினைக்கும்போதே தீமை மனதில் எழுந்துவிட்டதாக அர்த்தம் வருகிறது. தன் எல்லா உணர்வுகளுக்கும் தன்னால் விளக்கம் கொடுக்க முடியுமென இறுமாப்போடு இருக்கும் பாலுவுக்கு தனக்குள் நடக்கும் உரையாடல் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இப்படிப்பட்ட உரையாடலே திருகு மூளையின் தீமை என ராமன் சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டார். நமக்குள் இருக்கும் so called தீமை வெளிப்பட வெளியாள் தேவையில்லை நம் மனம் மட்டும் போதும் என்பதை கதை சொல்ல வருவதாகத் தோன்றுகிறது.

சந்திரா வந்தவுடன் அந்த அறையின் பேலன்ஸ் ஆட்டம் போடுகிறது. சொல்ல முடியாத மெளனம் அங்கிருப்போரைச் சூழ்ந்து கொள்ள சுப்பு ஐயர் மட்டும் தன் வழக்கம் போல் பேசியபடி இருக்கிறார். அதுவரை ஐயருடன் சந்தோஷமாகப் பேசிய ராமன் சந்திரா வருகைக்குப் பின் தலை குனிந்து ஏதோ சிந்தனையில் இருக்கிறார். பாலு தன் உணர்வுகளைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமலும், அறைக்குள் இருக்கும் மற்றவர்களுடன் சந்திராவுக்கு இருந்த உறவை எடை போட்டபடி இருக்கிறார்.

-

உரையாடல் சந்திரா- ஐயரின் தனிப்பட்ட அம்புகளாக அமைய அதுவரை நெளிந்து வந்த ராமன் கீழுள்ள ஒரு அறைக்கு தப்புகிறார். பாலுவும் அவரைப் பின் தொடர்கிறார். இருக்கமான அறையிலிருந்து விடுபட்டதும் பாலுவுக்கு தன்னியல்பு திரும்புகிறது. ராமன் பேசாமல் பெருமூச்சோடு நிற்பது தெரிந்தும், அவராக பேசட்டும் பேசாமல் அவரால் இருபது நிமிடம் கூட இருக்கமுடியாதே என நினைக்கிறார்.  உரையாடல் தொடரும்போது திரும்பவும் பாலு தன்னியல்பாக ராமனின் இசை பிரயோகத்தைப் பற்றி அவருக்கே விளக்குகிறார் (சிலபேர் இயற்கைய வர்ணிப்பா. சிலபேரு சமையலை வர்ணிப்பா. நீங்க இசைய சொல்றேள்…’ என்றார் பாலசுப்ரமணியன். ‘அப்டீங்கறீங்களோ?’ என்றார் ராமன்). வழக்கம்போல் ராமன் அதைப் புரிந்துகொள்ள முயல்பவர் போல் கேட்டுக்கொள்கிறார். சந்திராவின் இருப்பிலிருந்து விலகியதும் இருவரும் சகஜ நிலைக்குத் திரும்புவது போல் உள்ளது.

’நீலப்பட்டுப்பொடவைய எடுத்து வச்சு ராத்திரி லைட்டு போட்டு பாத்துண்டே இருந்தேன். என்னன்னே தெரியலை, திடீர்னு ரொம்ப பயந்துட்டேன்’ - திரும்பவும் நீலம் எட்டிப்பார்க்கிறது. ஜெயமோகன் பல கதைகளில் அமானுஷத்தன்மையை விளக்க நீலத்தை உபயோகித்துள்ளார். குறிப்பாக கொற்றவை நாவலே நீல நிறத்திலிருந்து பிறந்ததாக கூறியுள்ளார் - கொற்றவையின் முதல் வரி ‘அறியமுடியாதவற்றின் நிறம் நீலம் என்பதை அவர்கள் உணர்ந்திருந்தார்கள்’. ஒரு எழுத்தாளனின் கதையில் இப்படி பல self references இருப்பது ஒரு வகையில் கதையின் ஆழத்தைக் கூட்டுகிறது.

அடுத்து வரும் பத்திகளில் ராமன் - சந்திரா உறவு விரிவடைகிறது. பாலு ராமனின் மெளனத்தை அவதானிக்கிறார் - ஆனால் பாலு திடீரென சந்திரா வேணாம், கச்ச்சேரி வேணாம்னு சொல்கிறார். ஏன்? இங்க கதையோட முடிச்சு கிடைக்கிறது - எதனால் சந்திரா மேல் எரிச்சல்? இல்லை அது அவர்மேல இருந்ததில்லை முழுமையான அழகை சந்திக்க முடியாமை, தன்னுள் ஏற்படுத்தும் மாற்றம், தாபம்னு சொல்கிறார் ராமன்.( ‘ராமன் எழுந்து சட்டையை கழற்றியபடி கவனமில்லாமல் கேட்பதுபோல ‘அவளும் உண்டோ?’ என்றார். ’) சந்திராவும் கச்சேரிக்கு வருவது தெரிந்ததும் தன்னால் கச்சேரியில் லயிக்க முடியாது என்ற எரிச்சல் மேலோங்குகிறது. அதனாலே கச்சேரி வேண்டாம் எனக் கிளம்பப் பார்க்கிறார்.

மணி ஐயருக்கு புரிந்த அழகியல் தனக்கு புரியலைன்னு ராமனுக்கு வருத்தம் என எனக்கு தோன்றியது. அதை பாலு புரிந்து கொண்டாரோ என்ற பதற்றம் - இத்தனைக்கும் ராமன் பெண்மை சாயல் கொண்டவர், பெண் அழகு பற்றி கதை எழுதுபவர் - செக்ஸ் பற்றி நுட்பமா எழுதுபவர் - அவராலேயே அந்த அழகை புரிந்துகொள்ள முடியலை - ஆராதிக்க வேண்டாம் - சொந்தம் கொள்ள ஆசை இல்லை - `புரியலை` அது தரும் வேதனை ராமனுக்கு உண்டாவதாக நான் புரிந்துகொண்டேன். சாமிநாதன் சொல்வதும் அப்படியே தோன்றுகிறது (இல்லண்ணா …தெரிஞ்சா இவர வரச்சொல்லியிருக்க மாட்டேன். ரொம்ப கஷ்டப்படுறார். ஆனால் நல்லா நாலஞ்சு அடிகிடைச்சு முறிஞ்சுபோனாக்கூட நல்லதுதான்). தாபம், காதல் என மற்றவர்கள் நினைக்கிறார்கள். ஆனால் ராமனுக்கு அது கானல் நீர் எனத் தெரிகிறது - ஐயரின் இசை ஞானம் எல்லாருக்கும் முழுவதாய்ப் புரியாதது போல்.

மெளன கோபுரம்

Tower of Silence: பார்ஸி இனத்தவர்கள் இறந்தவர்களைப் பிரியும் இடம்.

வெள்ளை சிறகுகளை சுருட்டி மடித்துக்கொண்டு லாகவமாக மொட்டை சுவற்றில் வந்து உட்கார்ந்த கழுகு, தரையிலிருந்து பார்க்க சின்ன குருவிபோல இருந்தது. தன் கூட்டத்துடன் உட்கார்ந்ததில் ராஜாக்களின் கம்பீரம் தோற்றது. சார்வர் இதே மொட்டை சுவற்றை கடந்த ஒரு வருடமாக பார்த்து வருகிறார்.கழுகுகள் முன்னிருந்தது போல் இப்போதெல்லாம் வருவதில்லை. பலாஷிடம் கேட்டுப் பார்த்தார். ’நானும் கொஞ்ச காலமாய் பார்த்துவருகிறேன், குறைவாகத் தான் இருக்கின்றன’ . பலாஷ் சார்வரின் டாக்டர்.

‘உங்களுக்கென்ன வயதாகவில்லையே’ - சம்பந்தமேயில்லாமல் ஜோக்கடித்தார்.

டாக்டரைத் தொடர்ந்து தன் வீட்டருகே இருந்த டெய்லர், பாபுபாய், அவுனிகா, ஏன் தன் கடைசி பேரன் மோட்டுவிடம் கூட கேட்டுப்பார்த்தார். யாருக்குமே தெரியவில்லை. ஆனால், யாருக்கு என்ன அக்கறை. எல்லோரும் சின்ன வயதுக்காரர்கள். தன் வயதை ஒத்தவர்களிடம் சரியான பதில் கிடைக்கலாமென, மோட்டுவின் ஸ்கூல் அருகே இருந்த பூங்காவுக்குள் நுழைந்தார்.

தன் பிறப்பின் அர்த்தமே இந்த கேள்வியில் இருப்பதாய் அவருக்கு எண்ணம். ஆனால் கேள்வியோ இறப்பை பற்றி இருக்கின்ற நகைமுரண் உரைக்காமலில்லை. ஆனாலும் தன் கேள்வியை விடாது,கிட்டத்தட்ட தன் வயதை இருக்கும் அந்த பூங்காவின் காவலாளியிடம் கேட்டார்.

‘இப்போதெல்லாம் தீ கோவிலில் ஏன் கழுகு அவ்வளவாக இருப்பதில்லை. ஏதாவது கெமிக்கல் பிரச்சனையாக இருக்குமோ?’- இயல்பாக இருக்க முயன்ற கேள்வி, அவரையும் மீறி பதட்டம் அவசரத்தை மேலும் கூட்டியது.

‘அப்படியில்ல தாத்தா, புது ஏர்போர்ட் வருதுல்ல, கழுகு பறக்கிற உயரத்தில, பிளேன் ஓட்ட முடியலியாம். அதான் அதையெல்லாம் துறத்தராங்க..’ - தாத்தா எனக் கூப்பிட்ட பிறகு, கழுகுகளை தடுப்பது யார் எனக் கேட்கத் தோன்றவில்லை. ரொம்பவே பைத்தியக்காரத்தனமாக இருந்தது. தன் வயது குறித்து யாராவது ஏமாந்தாலும், தனக்கு ஏதேனும் லாபம் உள்ளதா. தான் ரிடயர்ட் ஆன இந்த பதினைந்து வருடங்களில் சாவுக்கு தயாரான நாட்கள், வாழ்ந்த நாட்களை விட அதிகமாக இருக்கும். ஒவ்வொரு நாளும் அரிப்பு அதிகமானாலும், அதை பங்கிட உறவுகளுக்கு நேரமில்லை. அவர்களுக்கு இருக்கும் அவகாசத்தில் தன் பிரச்சனையின் முதல் வரியைக் கூட சொல்ல முடியாது.

சார்வர் கடந்த பதினைந்து வருமாகத்தான் மும்பாயின் இந்த புறநகர்ப் பகுதிக்கு குடிபெயர்ந்தார். எவ்வளவு தள்ளி வந்தாலும் கூட்டத்திற்கும், ஏழ்மையிலிருந்தும் ரொம்பத் தள்ளிப் போக முடியவில்லை. போரிவெல்லியைத் தாண்டிய ஒண்டுக்குடியிருப்பு, எல்லோரும் வேலைக்காக மேற்கு நோக்கி படையெடுக்க, இவருக்கு தெற்கிலேயே வேலை கிடைத்தது.இதனாலேயே இந்த பகுதியை தவிர்த்து வந்திருந்தாலும், காலை அகட்டிப் படுத்தால் அடுத்த குடியிருப்பில் தொடாத இருப்பிடம், குறைந்த வாடகை இங்கு தள்ளியது. தீகோவில் பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவு. ரத்தன் டாடா புண்ணியம். எப்படியும் வாரத்திற்கு மூன்று முறையேனும் சென்றுவிடுவார். எப்படியும் கடைசியில் அங்குதான் செல்லவேண்டுமென்ற விருப்பம்; தன் அப்பா இறந்த பிறகு அங்குதான் விட்டு வந்திருந்தர்.

‘சே, இதென்ன கடைசில போகவேண்டிய இடத்தின் சவுகரியத்தைப் பார்க்க ஒவ்வொரு தடவையும் போகவேண்டியதா இருக்கு’ - எப்போதும் அலுத்துக்கொள்ளும் விஷயம் தான். எப்படிப் போனால் என்ன என்று நினைப்பு பல இரவுகளில் வந்தாலும், தன் மதத்தின் நம்பிக்கையை புறக்கணிக்கும் எண்ணம் என்றுமே வந்ததில்லை.’மூன்று நாட்களில் காணாமலேயே போய்விடுவேன்; காற்றிலே கரைந்து விடுவேன். பூமி, நெருப்பு எதையும் அசுத்தம் செய்யாமல் போனார் அந்த பார்சின்னு எல்லோரும் சொல்ல வேண்டும்’ என அடிக்கடி மலங்க மலங்க விழிக்கும் தன் பேரன் மோட்டுவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார். அவனுக்கு இன்னும் வயதானால் ஓடிவிடுவான்.

இரவுகளில் அடுத்த நாள் செல்லவேண்டிய மெளன கோபுரத்தைப் பற்றி யோசிப்பார். கழுகுகள் வட்டம் அடித்து, தங்கள் சிறகுகளைவிரித்து பறந்து வரும் காட்சி கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தும். ஏன் மரணத்தையும், அதன் பின் நடக்கும் நாடகத்தையும் இவ்வளவு யோசிக்க வேண்டும். தனக்கும் வேலையில்லாததால் இதைப் பற்றியெல்லாம் யோசனை செய்யவேண்டியதாய் இருக்கிறது என்றும் தோன்றும். வயதானாலே நிம்மதியை தேடுவதில் முக்கால்வாசி நாட்கள் போய்விடுகின்றன. மீதமுள்ள நேரத்தில் இருப்பவர்களிடம் பயப்பட வேண்டியிருக்கிறது. அதைவிட சாவைப் பற்றி யோசிக்கலாம் என்ற எண்ணம் சார்வருக்கு உண்டு. பார்சி பழக்கங்களின் நம்பிக்கையில், மீதமுள்ள இரவை மந்திரங்கள் ஜெபித்தபடி கரையும்.

தன் அப்பாவை வழியனுப்பவே கடைசியாக அந்த மெளன கோபுரத்திற்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. தேவையில்லாத சடங்குகள் வேண்டாமென்று தன் காலம் முழுக்க சொல்லிக்கொண்டிருந்தாலும், சார்வரின் அப்பா கடைசி நாட்களில் பார்சி முறைபடி கடைசி காரியங்கள் செய்வது மிகச் சுகாதாரணமானது என அவர் நண்பர்கள் வற்புறுத்தலால் இயைந்தார். உயிர் போனபின் கழுகுக்கு இரையானால் என்ன, நெருப்பு, மண் என்ற எல்லாமே ஒன்றுதானே. ஆனால், அவர் கடைசி வரை தன் பார்சி மதத்தின் மேல் நம்பிக்கை வைக்காதது சார்வருக்கு வருத்தமே. ’சும்மாவா 3000 வருடமா செய்யறாங்க’ என தன் சகோதரர்களிடம் கட்சி ஓட்டு சேகரித்தார். எது எப்படி நடந்தென்ன சார்வரின் அப்பா மெளன கோபுரத்திற்கு சென்று அமைதியானார்; மூன்று நாட்களில் கிடைத்த எலும்பை புதைத்த பின்னே சார்வருக்கு நிம்மதியானது.

அப்போதெல்லாம் கழுகுகள் நிறைய இருந்தன. அதனாலேயே எலும்புகள் கிடைக்குமா, அல்லது இன்னும் சில நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டுமா என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை. தன் மகனிடம் இப்போதெல்லாம் அந்த கதையைச் சொல்லி அங்கலாய்க்கிறார் சார்வர். அவனோ காலம் மாறிவிட்டது, வெளிநாட்டில் பார்சிக்கள் புதைக்கப்படுகிறார்கள் என சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு என்ன தெரியும்; அவரவர் செய்தால் சுமூகமாக முடிந்தது என்ற எண்ணம் சார்வருக்கு அதிகமாகிக்கொண்டேயிருந்தது.

நாளாக நாளாக வருவோர் போவோரிடமெல்லாம் இதைப்பற்றியே புலம்பத் தொடங்கினார். இதனாலேயே தன் மகன், மோட்டு உட்பட எல்லாருமே அவரை ஒதுக்கத் தொடங்கினர். அவரவர் தங்கள் வேலைகளில் மூழ்கியிருப்பதை , ஏதோ தனக்கெதிரான சதியென்றே அவர் எண்ணத் தொடங்கினார். நாட்கள் இமைப்பொழுதில் மாறிவருவதைப் பற்றிய பிரஞை அவருக்கு கொஞ்சம்கூடயில்லை.

காலையில் கிளம்பி கோயிலுக்குச் சென்று, அங்கிருக்கும் வசதியான இடத்திலிருந்து மெளன கோபுரத்தைப் பார்க்கத் தொடங்குவார். கழுகு வரும்போதெல்லாம் அவர் கண்கள் விரிந்து அடங்கும். மெளன கோபுரமும் யாருக்கும் தெரியாமல் விழிக்கும் கட்டிடம் தான். அதன் செங்குத்தான வடிவம், பல ஜன்னல்களை உடைய மாய உலகம். அந்த உலகத்தினுள் செல்ல உடைந்த படிகெட்டுகள் உண்டு. மொட்டையாக இருக்கும் அந்த கல்கோபுரத்தில், அதற்குமேல் ஒன்றுமே தெரியாது. அங்கு செல்லும் உடல்களைப் போல் அந்த கட்டிடமும் உறைய வைத்தது போல இருக்கும். ஆனால், சார்வருக்கோ அவருடன் பேசும் ஒரே கட்டிடமாக அந்த கோபுரம் தெரியும். அங்கு வரும் கழுகுகளாய் அந்த உடல்கள் உருமாறுகின்றன என அவர் நினைத்துக்கொள்வார். தானும் கழுகாய் மாறி அவைகளின் உலகில் சஞ்சாரிக்க போகும் நாட்கள் உண்டென அவருக்குத் தெரியும்.

ஆனால், உண்மையில் அங்கு வருபவை வயதால சில கழுகுகளே.கோவிலில் இருப்போரிடம் கழுகுகளைப் பற்றிக் கேட்பார். அங்கு நடந்த கடைசி சேர்க்கை பற்றியும், வந்த உடலிலிருந்து எத்தனை நாட்களுக்குப் பிறகு எலும்புகள் சேகரிக்கப்பட்டன என்றும் தவறாமல் கேட்டு தன் கறுப்பு புத்தகத்தில் குறித்துக்கொள்வார். அந்த கோவிலில் இருப்பவர்களுக்கு இது வாடிக்கையாகப் போய்விட்டது.ரொம்பத் தொந்தரவான நாட்களில், சார்வரிடம் தவறாக ஏதாவது சொல்லி தங்கள் கேளிக்கைக்கு வழிவகுத்துக்கொண்டனர்.

சார்வர் தன் பகுதியில் இருந்த பார்சி அமைப்பிடம் இதற்கான முறையீட்டை எடுத்துச் சென்றுள்ளார்.ஆனால், அரசின் உத்தரவுபடி மாறும் ஏர்போர்ட்டை யாராலும் ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று சொல்லிவிட்டனர். உயரப் பறக்கும் கழுகு விமானத்திற்கு கேடுவிளைப்பதாகவும், இதனால் மெளன கோபுரத்தையும் அதைச் சார்ந்துள்ள கோவிலையும் வேறு இடத்துக்கு மாற்றப்போவதாகவும் தெரிவித்தனர். ஒரு ஹிந்து,முஸ்லிம் புனித இடத்தை இப்படி செய்ய இயலுமா என்பது அந்த அமைப்பிலுள்ளவர்கள் அனைவரும் கேட்க விரும்பும் கேள்வி. பார்சி என்ற வகுப்பினரின் வளர்ச்சி, குஜராத்திகளின் வளர்ச்சியைப் போல மும்பாயின் சரித்திரம். இவற்றில் எதையுமே பிரிக்க முடியாது என்பது எல்லோருக்குமே தெரிந்த ஒன்று. அந்த அமைப்பின் சார்பில் கோரிக்கையை ஆளும் கட்சி மந்திரியிடம் கொடுத்திருப்பதாக சார்வரிடம் சொல்லப்பட்டது.பொதுநலத்தில் சுயநலம், சுயநலத்தில் பொதுநலம் போன்ற குழப்பங்கள் இல்லாத மனிதர்கள்.

அரசுக்குத் தொந்தரவென்றால் மனிதனைக்கூட ஒதுக்கும் இயந்திர அமைப்பு. அது அதிகாரம், ஆதாயம், சுயநலம், விலை என்ற அமைப்புகளில் இயங்குகிறது - போன்ற பிரச்சார வாக்கியங்கள் சார்வருக்கு உவப்பானதாக இல்லை. இப்படியாக ஆரம்பிக்கும் பிரச்சனை, எப்படி எந்த நேரத்தில் முடியுமென்பது அவருக்குத் தெரியாமலில்லை. இப்படிப்பட்ட பிரச்சனைகளை சதா பார்த்துவரும் மும்பாயில், பல வருடங்களாக வாழ்ந்துவருபவர்தான். அதிகப்படியாக பறவை பாதுகாப்பு மையத்தில் அவர் முறையாக புகார் கொடுக்க முடியும் என்றும் சொன்னார்கள்.

அதையும் செய்து பார்க்கலாமென சார்வர் முடிவெடுத்துள்ளதாக நெருப்புக் கோவிலில் கூறினர். அதுவரை அந்த கழுகுகள் பாரம்பரியம் வேட்டையாடப்படுவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான் என சார்வர் நினைத்துக்கொண்டார்.