வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

இருள் முனகும் பாதை - 7

 

ஷூமன்னின் மனம் நிலைகொள்ளாமல் தவித்தது. குறுக்கு நெடுக்காக விழுந்து கிடக்கும் மர உத்திரம் போல மனம் முழுவதும் ஒருமுனைப்பில்லாத குறிக்கீடுகள். தொழுவத்தில் கதகதப்புக்காகக் காத்திருக்கும் ஆடு போல ஏதோ ஒன்றின் வருகைக்காக காத்திருந்தார். இதற்கு முன் எதுவுமே நினைவில்லாதது போல மனம் அரற்றியபடி இருந்தது. மறுநாள் நினைத்துப் பார்க்கும்போது கடந்து போன இந்த இரவை மறப்பது கடினம். மளுக்கென சாயும் வெட்டப்பட்ட மரம் போல திடீரென ஒரு முறிவு. ஒரே ஒரு ஓசை. அதன் அங்க லாவண்யங்களை மனதுக்குள் ஒட்டிப் பார்த்தபடி இன்றிரவு கழிந்துவிடும் போல ஷூமன்னுக்குத் தோன்றியது.

கசிந்துகொண்டிருந்த சிறு ஒளிக்கீற்றில் பற்பல நிற தூசிகள் மிதந்தன. தங்களது இருப்பின் மூலாதாரமே இந்த வெளிச்சக்கீற்றுகள் தான் என உணர்ந்ததால் பதற்றத்துடன் மினுங்கின. எத்தனை நேரம் இதையே பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருப்பது என ஷூமன் யோசித்தார். கலைமனம் கூட செயலில் தான் வெளிப்படும் என்றாலும் ஒவ்வொரு கவிதை வரிக்கும் சேர்க்கும் இசை தன்னை பாதிப்பது போல கேட்பவரையும் அதே விதங்களில் பாதிக்குமா என ஷூமன் சில நாட்களாக யோசித்தார். அதே குழப்பங்கள். அதற்கிணையான சங்கடங்கள். புரியாத பாடல் வரிகளை ரசிக்க இயலா ரசிகர்கள் போல, இசையை ரசிக்க முடியாத தளத்தில் தனக்கு என்ன மதிப்பு? தனது அனுபவத்தின் தீவிரத்தை, கடுமையை உணரத் தலைப்பட்ட ரசிகருக்கு இந்த இசை போய்ச் சேரும் என்பது நிச்சயமல்ல. அப்போது எதுதான் நிச்சயம்? தான் அழியப்போவது நிச்சயம். மொழியும் இசையையும் என்னை வெளிப்படுத்தப் போதவில்லை என்பது நிச்சயம். அரைகுறையாக வெந்திருக்கும் சாப்பாடு போல.

தனது நாட்குறிப்பைத் திறந்து எழுதத்தொடங்கினார்.

நான் கண்ட கனவு:-1

அந்த உருவம் நெருங்க நெருங்க எனது இதயத்துடிப்பு அதிகரிக்கிறது. எங்கே என்னை வந்து பிடித்துவிடுமோ என வேகமாக ஓடுகிறேன். வளைந்து நெளிந்து வட்டச்சுழல் பாதையில் மிக வேகமாக ஓடிக்களைத்தபின் சுற்றிப்பார்த்தால் பெரிய சதுப்பு வெளியாக இருக்கிறது. நான் ஓடி வந்த பாதை முழுவதும் கருப்பு பூ தூவி நான் ஒடி வந்த தடத்தை அறிவிக்கிறது. கூர்மையான நாசியும் நீண்ட கேசமும் கொண்ட சுருக்கங்களே உருவமாகிய கிழவி கருப்பு பூக்களை சேகரித்தபடி என்னை நெருங்குகிறாள். நான் சென்ற பாதை வழியாக கதறியபடி பயங்கரமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன். சுற்றிலும் இருட்டு, எனது நிழலைக் கூட திருடிக்கொண்டது. என்னைச் சுற்றிலும் இருந்த கருப்பு நிறப் பூக்கள் நிறமிழந்தன. வாயோரம் மிகுந்த கொடூரங்களைத் தாங்கிய சிரிப்புடன் என்னைத் தொடர்ந்தாள் அந்தக் கிழவி. அவளது பாதங்கள் தொட்ட இடமெல்லாம் செந்தீ போன்ற தடித்த தோல் மண்ணோடு ஒட்டிக்கொண்டன. தேவாலயத்தில் இருக்கும் வண்ணக்குடுவைக் கண்ணாடிக்குப்பி ஒன்றை கையில் வைத்திருந்தாள். நெருங்கி வரும்போதெல்லாம், ‘ஷூமன், உனது விரல்கள் வேண்டும். பியானோ இசைக்கும் நேரம் தவிர மற்ற நேரங்களெல்லாம்..என்னைத் தெரியவில்லையா?’ எனக் கதறுகிறாள். அவளை எங்கோ பார்தது போலிருந்தாலும், மனம் எதையும் ஒத்துக்கொள்ளாமல் ஓடப் பணித்தது. புனித செயிண்ட் பீட்டர் ஆலயத்தின் திருகலான தூண்களுக்குப் பின்னால் மறைந்துகொள்கிறேன். அவள் அருகே வந்தாலும் பீட்டரைக் காட்டிக்கொடுக்கக்கூடாது என மனம் கட்டளையிடுகிறது. ‘உனக்கு ஒரு தேவ தூதனைக் கொண்டாடும் இசையை எழுதிக்கொடுக்கிறேன்..அந்தக் கிழவியிடமிருந்து என்னைக் காப்பாற்று’ எனக் மன்றாடுகிறேன். கடவுளின் குழந்தையை மறுக்கும் வல்லமை பீட்டருக்கு இன்னும் வரவில்லை. ‘எழுதித் தா. அதில் உலகியல் கொடூரங்களுக்கென ஒரு இடம் கொடு, என்னை அதிலிருந்து மீட்டுக்கொள்கிறேன்’, எனப் பீட்டர் கட்டளையிட்டபடி கிழவியிடமிருந்து என்னைக் காத்தார். ‘ஷூமன், உனது எமிலியை மறந்துவிட்டாயா..மறந்துவிட்டாயா’, பேரமைதியை மீறி ஆலயத்தின் உயர்ந்த கோபுரங்களில் எதிரொலித்து ஆல்டரில் காதை பிளக்கும் ஓசையாக அது கேட்டது.

அதில் உலகியல் கொடூரங்களுக்கென ஒரு இடம் கொடு, என்னை அதிலிருந்து மீட்டுக்கொள்கிறேன்’, எனப் பீட்டர் கட்டளையிட்டபடி கிழவியிடமிருந்து என்னைக் காத்தார். ‘ஷூமன், உனது எமிலியை மறந்துவிட்டாயா..மறந்துவிட்டாயா’, பேரமைதியை மீறி ஆலயத்தின் உயர்ந்த கோபுரங்களில் எதிரொலித்து ஆல்டரில் காதை பிளக்கும் ஓசையாகக் கேட்டது.

கொடிய சத்தம் காதில் விழாததுபோல ஒருத்தி தேவாலய இசைத்தூண்களுக்கு அருகில் ஆர்கன் இசைத்துக்கொண்டிருந்தாள். அறுபத்து நான்கு கம்பித் துளைகளாலான தூண்கள். இத்தனை சத்தத்துக்கு இடையே இனிமையான ஆர்கன் இசை ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. நான் அருகில் வருவதைக் கண்டும் பொருட்படுத்தாது அவள் வாசித்துக்கொண்டிருந்தாள். பூனை நடை போட்டு அவளருகே சென்றேன். எனது சிம்பொனி இசைக்குறிப்புகளை வாசித்துக்கொண்டிருந்தாள். எனது கிளாராவுக்கு இசைக்குறிப்புகள் தேவையில்லை தெரியுமா? இசையின் சகல பரிணாமங்களும் அவளது விரல்களில் தேக்கி வைத்திருக்கிறாள். ஆர்கன் விசையிலிருந்து கைஎடுக்காமல் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். எனக்கு முதன்முதலில் பியானோ இசையை அறிமுகப்படுத்திய எனது அம்மா. 'அம்மா! பார்வையாளர் மேஜை மேல் உட்கார்ந்திருக்கும் எமிலியைப் பார். உயிரோடு திரும்ப வந்துவிட்டாள். அவளைத் தேடிப்போன அப்பாவைத் தான் காணவில்லை. எமிலி, அருகே வா. எத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகு உன்னைப் பார்க்கிறேன். கிழவி போன்ற தோல் இருந்தாலும் உனது கண்களைக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன்.'

கிழ உருவில் அவள் தள்ளாடி நடந்தபடி ஆல்டர் அருகே வந்தாள். 'அம்மாவுக்காக இல்லை ஷூமன். உனக்காகவே மீண்டு வந்தேன். உனது காதல் கதைகள் மிச்சம் இருக்கின்றனவா?' எனக் கேட்டபடி எனது கையை இழுத்துப் பிடித்தாள். ஒரே கணம் எனக்கு எல்லாம் நினைவுக்கு வந்துவிட்டன. கையை வெடுக்கென இழுத்துக்கொண்டேன். சிறுவயது நினைவுகள் ஒவ்வொன்றும் துல்லியமான காட்சி போல என் முன்னே ஓடின. அவளது இதழ்விரிவு கூடிக்கொண்டே போனது. 'இங்கே பார் ஷூமன், எனது இரு துருவங்களும் இணைந்துவிட்டன..' அவள் காட்டிய இடத்தில் எனது கிளாராவின் பச்சை நரம்பு துடிப்புடன் துடித்துக்கொண்டிருந்தன. மனதுக்கு நெருக்கமான இசையை வாசிப்பது போன்ற ஒரு உத்வேகம் அந்தக் கையில் தெரிந்தன.

 

நினைவுகள் தான் நானோ என உரைத்தது. ஒவ்வொரு நினைவுகளும் எனது சமகாலத்தை மறைக்கும் திரை. ஞாபகங்கள் அழிக்க முடியாமல் உடம்போடு ஒட்டிக்கொண்டன. இசையிலும் ஞாபகங்கள் உண்டு. இசை கேட்கும் போது ஞாபகம் இல்லாமல் தொடர்ச்சியாக இசையை கேட்க முடியாது. சிறு அசைவைப் புரிந்துகொள்ள அதன் மாற்றங்களையும் தொடர்புகளையும் நினைவு வைத்திருக்க வேண்டியிருக்கிறது. மாற்றத்தை உணராமல் இசையை ரசிக்க முடியாது. அந்த ஞாபகமே இசை. இசையே ஞாபகங்களின் கூட்டுத்தொகை தான். உணர்வு பரிமாற்றத்துக்கும், நினைவு அறுபடாமல் இருப்பதற்கும் இசையின் ஒவ்வொரு ஸ்ருதியையும் நினைவு வைத்திருக்கவேண்டியுள்ளது. ஞாபகங்களை ஒழித்தால் தான் எனது இசையே தொடரும் எனும்போது இது சிரிப்பை வரவழைத்தது. இசையே வேதனை. கில்லட்டின் கத்தி போல சதா என் நினைவுகளில் தங்கி எனது ஆன்மாவைத் துளைக்கப்பார்க்கும் இசை ஒரு கொலைக்கருவி தான். சிறு சிறு கொலைகளை செய்யத் தூண்டுகிறது. 'கிளாராவை விட்டு விலகிவிடு. பாவம் அவள். 'எமிலியின் கதறல்கள் தேவாலயம் முழுவதும் எதிரொலித்தது.

 

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 6

காலை பத்துமணிக்கும் புலராத செப்டம்பர் மாதம். சாலை வரை நீண்டிருந்த பென்னட்டுடைய வீட்டின் புல்வெளி எங்கும் இரவு பனிப்பொழிந்ததற்கான அடையாளங்கள் மிச்சம் இருந்தன. திறந்திருந்த வரவேற்பறை ஜன்னல் சுவரில் பதிந்திருந்த கன அடுப்பின் முயற்சியைத் தோற்கடித்தது. வரவேற்பறை மூலையில் உட்கார்ந்திருந்த கிளாராவின் கண்கள் தூக்கத்தை இழந்திருந்தன. ரெண்டு நாட்கள் மூன்று இரவுகள் பயணம் செய்து இங்கிலாந்து யார்க் நகரில் பென்னட் வீட்டுக்கு வந்திருந்தாள். மரப்படிகேட்டுகள் உராயும் ஓசை கேட்க பென்னட் வந்துவிட்டாரென எட்டிப்பார்த்தாள். வேலையாள். பலகைச் சட்டகங்கள் போல, தேவையான அசைவுகளை மட்டுமே உடைய அவளது நகர்வு அதிசயமாக இருந்தது. கிளாராவுக்கருகே இருந்த மேஜையில் சிறு கிண்ணங்களில் இனிப்பு வகைகளை வைத்துவிட்டு அசைவே தெரியாதது போல மறைந்தாள். வெள்ளை மெழுகுவர்த்தி போலிருந்தாள். கதப்பூட்டும் நெருப்பில் அவ்வப்போது வெடித்த மரச் சுள்ளிகளை தவிர உயிர்ப்பே இல்லாத உறைந்தவிட்ட அறை.

 

டிரெஸ்டன் நகரை விட்டு சொல்லிக்கொள்ளாமல் விடைபெற்றார் பென்னட் எனக் கேள்விபட்டதும் கடும் கோபம் அடைந்தாள் கிளாரா. நெருங்கிய நண்பர் என்பதால் மட்டுமல்ல, ஷூமன்னின் இசையை ஆஸ்த்ரிய ராஜ்ஜியம் தாண்டி எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய பொறுப்பு பென்னட்டுக்கு இருந்ததாக அவள் எண்ணியிருந்தாள். திடுமென கோவத்தில் கிளம்பிப் போவார் என அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை.

அரையிருட்டு நிலவிய பின்கட்டு அறையிலிருந்து பென்னட் வெளிப்பட்டார். கூன் போட்டிருந்தார். ரெண்டு நாட்கள் மழிக்காத முள் தாடி, மஞ்சள் வெண்மை நிறத்தில் வெளிறிய நிற முகம், முன்பார்த்ததை விட கருவட்டங்கள் அதிகமான கண்கள் என சோர்வாயிருந்தார்.

'வாருங்கள் கிளாரா. தங்கள் வரவு நல்வரவாகுக! நானே உங்களுக்கு மடல் எழுத நினைத்திருந்தேன்..', என தர்மசங்கடமாகச் சிரித்தார்.

'பரவாயில்லை பென்னட். உங்களது உஷ்ணக்காற்று எனது பியானோ அறையை இப்போதும் உயிர்ப்போடு வைத்திருக்கிறது. தங்களது மனைவி எலிசபெத் நலம் என நம்புகிறேன்.', என பென்னட்டின் கண்களை விட்டு அகலாமல் பேசினாள்.

'உங்களிடம் காரணம் கேட்கப் போவதில்லை பென்னட். மனநல மருத்துவமனையில் இருந்தபோது ஷூமன் எழுதிய இரு சிம்பொனிகள் மற்றும் நான்கு கான்சர்ட்டோக்களை லெப்சிக் மேடையில் அறிமுகப்படுத்த ஆசைப்படுகிறேன்.', என்றாள்.

'நான் என்ன செய்ய முடியும் கிளாரா? டிரெஸ்டன் சேம்பர் ஆர்க்கஸ்ட்ராவினராலும் இதுவரை உலகம் பார்த்திராத பியானோ கலைஞரான உங்களாலும் முடியாததை என்னால் முடியுமா? ', மிக நிதானமாக கேலித்தொனி வெளிப்படாத வண்ணம் கூறினார் பென்னட்.

 

நேரடியாக கேள்விக்கு பதில் தராத கிளாரா, 'இசையால் பெற்றவை குறைவு தான். இல்லை அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. மாறாக குறைவுபட்டவைகளையே இசை எனக்குத் தந்தது. மன்னிக்கவும், வேறு ஏதாவது தனிமையான அறைக்குச் செல்லலாமா? உங்கள் வீட்டு வரவேற்பறையில் ஒரு பெண் அழுதுகொண்டிருப்பதை விரும்பமாட்டீர்கள்..', கண் ஓரத்தில் தேங்கிய கண்ணீரை கைக்குட்டையினால் விழி நோகாமல் துடைத்தாள். அவளது பரிதாபமான முகத்தைப் பார்க்க பென்னட்டுக்கு சங்கடமாக இருந்தாலும் மிக திடமான நெஞ்சுடையவள் எனவும் உணர்ந்திருந்தார்.

'ஒ, மன்னிக்க வேண்டும். வாங்க..', என பதறியபடி பின் அறையின் இருட்டைக் கடந்து மேஜை மேலிருந்த சிறு கண்ணாடி விளக்கை படியேறத் துணையாக எடுத்துக்கொண்டார்.

மாடி அறை விசாலமாக இருந்தாலும் திரைச் சீலைகள் மூடி இருண்டிருந்தது. கண்ணாடி விளக்கை மேஜை மேல் வைத்ததும் ஜன்னல் நாதங்கிகளை நீக்கிவிட்டு உயரமான திரைச்சீலைகளை இழுத்துச் சேர்த்து நீல நிற சணல் கயிறால் சுவர் ஆணியில் சுற்றிக் கட்டினார்.

கிளாரா முதலில் பியானோவுக்கு அருகே இருந்த நாற்காலியில் ஷூமன்னின் கருப்பு அட்டை போட்ட டயரிக்குறிப்புகளைப் பார்த்தாள். அதற்கு கீழே இசைக்குறிப்புகள் நூலால் கட்டப்பட்டிருந்தன.

'உங்களிடம் கொடுத்துவிட்டு வர நினைத்தேன்..அவசரத்தில் பொட்டியோடு எடுத்து வந்துவிட்டேன்..இப்பவே அடுக்கி வைக்கச் சொல்கிறேன்.', எனத் தடுமாறி எல்லா குறிப்புகளையும் சேர்க்கத் தொடங்கினார்.

பெரிய அரசவைக் கூடம் போல விசாலமாக இருந்த அறைக்குள் ஜன்னல் வழியாக சில்லென்று காற்று வீசியது. கண்களில் ஒரு திரை மூடியது போல கிளாராவுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. எதற்காக இங்கு வந்தோம்? மைதொட்டு எழுதிய சில இசைக்குறிப்புகளை திரும்ப வாங்குவதற்கா? டிரெஸ்டன் நகரிலிருந்து பெரும் கோபத்தோடு தான் கிளம்பினாலும் இந்த அறைக்குள் ஷூமன்னின் பொருட்களைப் பார்த்ததும் அவளுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. இசை நிகழ்ச்சி நடத்துவதும், பென்னட்டிடம் முகம் கொடுக்காமல் கறாராகப் பேசுவதும் முக்கியமல்ல எனத் தோன்றியது. பென்னட் அனைத்தையும் பெட்டியில் அடுக்கிவைத்துக்கொண்டிருந்தார். ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தபோது தொடுவானம் தொட்ட இடங்களிலெல்லாம் கடந்த காலத்திலேயே தொக்கி நிற்பது போலத் தோன்றியது.

'இந்தாருங்கள் ஷூமன் என்னிடம் கொடுத்த புத்தகங்கள், இசைக்குறிப்புகள், அவனது நாட்குறிப்புகள்..இனிமேல் எனக்கு இது தேவையில்லை..', பெரும் பாரம் குறைந்தது போல பென்னட்டின் முகம் நிம்மதி அடைந்திருந்தது.

விழிகளைப் போல கைகால்களும் கிளாராவுக்கு கனமாக இருந்தன. திரும்ப எடுத்துச் சென்றுவிட வேண்டும் எனும் எண்ணத்தை நீட்டிக்கவிட்டு முடிவு எடுத்தவளாய், 'இல்லை பென்னட். நீங்கள் வைத்துக்கொள்ளுங்கள். எனக்காக அல்ல, உங்கள் நண்பரின் கனவை நிஜமாக்கக் கூட அல்ல. ஒரு உண்மையான கலைஞன் அடையாளம் தெரியாமல் உதாசீனத்தின் பிடியில் தவித்த கணங்களிலும் எப்பேர்பட்ட உன்னதமான சிருஷ்டியை செய்து காட்ட முடிந்தது என உலகுக்குத் தெரியப்படுத்துவதற்காக. எனது காதல், புகழ், பெருமிதம், வளர்ச்சி எல்லாம் இதற்கு முன் மண்டியிடவேண்டியவை. ஒரு வேளை நீங்கள் நினைப்பது போல ஷூமன் மீது நான் வைத்திருக்கும் காதல் உண்மையானதாக இல்லாமல் இருக்கலாம், ஆனால் மனிதனின் உச்சகட்ட வல்லமைகளின் வரிசையில் ஷூமன்னின் இசைக்கு ஒரு இடமுண்டு. வெறும் இசையின் சாதனைகளால் உண்டான இடமல்ல, அது அவருக்குத் தெரியாது; ஆனால் இசையோடு ஒன்றிய ஒரு கலைஞனின் மொழி இது.'

'பொதுவாக தனிமைச் சிறையில் சிக்கிக்கொண்டால் மனநோய் உருவாகிவிடும் என்றாலும் அதை கவனிக்கும் பயிற்சியைப் பெற்றவர் என மருத்துவர் ஷூமன் பற்றிக் கூறினார். புறச் சூழலை பிரதிபலிக்க இயலாத கலை தேங்கிவிடும் என்பதை ஷூமன்னனை விட அறிந்தவர் யாரும் இருக்க முடியாது. உயிர்ப்பிடிப்பாக அகத்தின் கூவல்கள் புற உலகை சென்றடையும் வழி என்றாலும் இசை அதோடு நின்றுவிடுவதில்லை என உணர்ந்தவர். நுட்பங்களும் இடைவிடாத பயிற்சியும் இசைக்கலைஞரை உருவாக்காது என்பதை ஐரோப்பா உணர வேண்டும். கலையின் உச்சகட்டத்தை நோக்கி உந்திச் செல்லும் ஒரு பெரிய சமூகம் சாவி கொடுத்த பொம்மைகள் போல மாறிவருவதைக் கண்டு வெதும்பியிருக்கிறார் ஷூமன்.'

மேகங்களைத் தாண்டி குளிர்ந்த நிலத்தை பார்த்துவிடுவோமா என வானம் திணறியது. வீசிய மெல்லிய காற்றில் ஆப்பிள் வாசனை. கிட்டத்தட்ட கையறுநிலையில் வெளிப்பட்ட கிளாராவின் வார்த்தைகள் அறைக்குள் மெளனத்தை அதிகப்படுத்தின. சுயவாதை என ஷூமன் தனது இசை பற்றிய ஒரு கடிதத்தில் எழுதியிருந்ததை பென்னட் நினைவுகூர்ந்தார். இசை தரும் போதையே எனக்கான பதாகை; அதுவே எனது உயிரை உறிஞ்சு கொல்லும் நோய். ஷூமன் பற்றி பென்னட்டுக்குத் தெரியாத எதையும் கிளாரா சொல்லிவிடப்போவதில்லை. அழகின் வெளிப்பாடு தான் கலை என நம்பிக்கையை இது போன்ற கலைஞர்களின் வாழ்வு சிதைத்துவிடுகிறது. கலையின் அழகும் மூர்க்கமும் இதுதான்.

'இந்த உண்மை தெரிந்தும் ஏன் இத்தனை நாள் மறைத்து வந்தேன் என நீங்கள் குழம்பக்கூடும்..உள்ளுக்குள் உணர்ந்த என்னால் வெளிப்படையாக காட்ட முடியவில்லை. சிறு வயதிலிருந்து நான் ஒப்புக்கொண்டுவிட்ட கலை எனும் ராட்சசனின் முகத்தை மறுக்கத் தயாராகவில்லை. ஷூமன்னின் பிரகடனத்தை ஏற்றுக்கொள்ள எனது அடிப்படை உலகை மாற்ற வேண்டும். இயல்பிலேயே ஒரு பியானோ கலைஞனாக மட்டும் இருந்ததால் இசை என்பது பயிற்சி மூலம் அசாத்திய ஒருமை மூலம் கைவசப்படக்கூடியது என நினைத்திருந்தேன். ஷூமன் காட்டிய உலகை மறைத்து வந்தேன். அதை ஏற்றுக்கொண்டால் எனது வாழ்வே அர்த்தமிலாத பாழும் கிணறு ஆகிப்போகும். நான் இறந்தபின்னும் ஐரோப்பாவின் மிகப்பெரிய பியானோ கலைஞன் எனப் பெயர் நிலைத்திருக்க வேண்டும். அதற்காகவே சிறுவயது முதல் இசைக்குறிப்பு கூட இல்லாமல் பயிற்சி எடுக்கப் பழகினேன். கிளாரா என்பவளது விரலில் உள்ளது பியானோவின் உன்னதமும் மென்மையும் என உலகுக்கு உணர்த்த நினைத்தேன். அதை பல இசைக்கூடங்களில் செய்தும் காட்டினேன். ஐரோப்பாவே என்னைப் போற்றியது. பியானோ வாசிப்பதில் இருக்கும் நுட்பங்கள் அறிந்தவர் என்னளவு யாருமில்லை. இதுதான் உண்மை. ஆனால் ஷுமன்னின் அளவுகோளை ஏற்றுக்கொண்டது நான் அழிந்துவிடுவேன். எனது திறமையான பியானோ வாசிப்பு வெறும் குரங்காட்டிவித்தை மட்டுமே என நானே ஒத்துக்கொள்வது போலாகிவிடும். எனது பிம்பம் அழிவதை விரும்பவில்லை.' , அழுகையை அடக்கி கம்பீரமாகப் பேசினாலும் அவளது குரல் உடைவதை பென்னட் கவனித்தார்.

'உதாசீனம் மூலம் என் இருப்பை நிலைப்படுத்தவும், பொதி சுமக்கும் கழுதை போல் மாறாத நுட்பங்கள் வழி உந்திச் செல்லவும் பழக்கப்படுத்தப்பட்டேன். என வாழ்வே இவ்வளவுதான். இதை மீறிய வழி ஒன்று கலையில் உள்ளது எனக் காட்டிய ஷூமன்னனை உள்ளூர வெறுத்தேன். அவரைக் காதலிக்காமல் ஒரு நாளும் இருந்ததில்லை, இன்றும். ஆனால் எல்லையை மீறி அவர் காட்டிய இசைப் பாதையில் கிளாராவுக்கு இடம் கிடையாது.'

'என்றாவது ஒரு நாள் அவர் தற்கொலை செய்துகொள்வார் என எண்ணியிருந்தேன். பிரக்ஞை இழந்த மனநிலையில் சிருஷ்டியின் உச்சத்தில் இருந்த ஷூபர்ட் போல இவரது ஆயுசும் குறைவே என்பதை உணர்ந்திருந்தேன். என்னைப் போன்றவர்கள் இன்னும் ஆயிரம் வருடங்கள் கூட வாழ்ந்துவிட முடியும். தூண்டிலில் மாட்டிய மீன் போல வானை அள்ளவும் அதன் மூலம் உயிரை விடவும் சபிக்கப்பட்ட உண்மையான கலைஞர்களின் தலைவிதி எதிர்பார்க்கும் பலி இது. கண்டிப்பாக இது சிறு வீழ்ச்சிகள் தாம். ஆனால் கலை எனும் அகண்டாகார ஆத்ம லயிப்பை கோரும் செயல்களுக்கு அவ்வப்போது நமது தரப்பிலிருந்து தரும் அன்பளிப்பு.'

விக்கித்து நின்றிருந்தார் பென்னட். ஐரோப்பிய இசைக் குழுக்களில் உணர்வற்ற 'மாவு பொம்மை' என ரகசியமாக பலர் சிரிக்கும் கிளாராவா இது? கிளாராவின் பிரக்ஞை மோதியதன் வலி பென்னட்டை துளைத்தது. அழுது முடித்து கண்ணீர் வற்றிய கிளாராவை வெறித்துப் பார்த்தார். முடிவற்ற ஒரு பயணத்தில் தொடக்கத்தைப் போல மனதைரியமும் அவநம்பிக்கையும் பென்னட் கண்களில் தெரிந்தன. இனி இந்தப் பெட்டியை கிளாராவிடம் கொடுப்பதில் பயனில்லை. ரெண்டு நாட்கள் பயணம் செய்த அலுப்பு கண்ணீரோடு கரைந்துபோனது போல நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள் கிளாரா.

இனி ஷூமன்னின் நாட்குறிப்புகளை படிக்கத் தொடங்குவேன் என நினைத்தார் பென்னட்.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 5

எல்ப் நதியின் மேற்கு கரை காடு அடர்த்திக்குப் பிரசித்தம். மழைக்காடு போல தொட்ட இடமெல்லாம் ஈரம். தன்னை ஏன் ஐசக் இங்கு கூட்டி வந்தார் என ஷூமன்னுக்குப் புரியவில்லை. எமிலியின் சரீர உபாதைகள் ஒருபுறமிருக்க, இசையிலும் இருள் கவியும் நாட்கள் அலைக்கழிப்பதாக ஷூமன் விரக்தியில் இருந்தார். கைவிரல்கள் வீக்கம் கண்டிருந்தன. முழு காட்சி மனக்கண்ணில் விரிந்து அவற்றின் வரைகள் அரைகுறையாக மிஞ்சிப்போனவையாக இசைக்குறிப்புகளில் தங்கிவிடும். சில சமயம், இசையை முழுகிவிட்டு அம்மா சொல்வது போல வக்கீலுக்குப் படிக்கப் போகலாமெனத் தோன்றும். வழக்கம்போல வீட்டருகே இருந்த சிறு மணல்மேட்டில் மனம் வெதும்பி உட்கார்ந்திருந்த நேரத்தில் ஐசக் பரிச்சியமானார். செயிண்ட் அகஸ்டியன் தேவாலயத்தில் ஆர்கன் வாசிக்கும் ஐசக்கின் இசையை ஞாயிறு தோறும் ஷூமன் கேட்டு வந்தார். விபரமறிந்து கேட்ட முதல் இசையே அதுதான்.

 

ஓக் மரங்களுக்குப் பின் ஒளிந்து விடக்கூடிய தேகம். அரவணைக்கக்கூடிய மாலை சூரியனின் பார்வை. பேசப் பேச அவரது கண்களில் இருந்த ஒளி ஷூமன்னை ஊடுருவித் துளைத்தது. ஷூமன்னின் குடும்பம் பற்றி விசாரிக்கத் தொடங்கி, அவரது அபிலாஷை தோல்வி இழப்பு எனத் தொடர்ந்து ஐசக் நெருங்கினார். கடல் அலைகளின் பிரமிப்பு அடங்கி எவ்வளவு தூரம் மணலைத் தொடும் என விளையாட்டு கணக்காக மாறிப்போன பேச்சு அல்ல. ஐசக் போனபிற்பாடு அந்த இடம் சற்று முன் காட்சியளித்ததற்குக் கொஞ்சமும் சம்பந்தமில்லாததுபோல் ஆனது. தனது குழப்பங்களுக்கு விடை அளிக்கும் சாவி அவரிடம் இருப்பது போல ஒரு பிரமையும் தீர்க்கமுடியாத கேள்விகளின் சுரங்கமாகவும் அவருக்குத் தோன்றியது.

 

 

'உன்னை பின்மதியமல்லவா வரச் சொன்னேன்? சீக்கிரமாக இருண்டு விடும்.’

 

சருகுகளின் மேல் கால்பாவிப்பாமல் வந்ததுபோல ஐசக்கின் வருகை அமைதியுடன் இருந்தது. அவரது குரல் அடிக்கிணறிலிருந்து வருவது போல கனத்திருந்தது.

 

 

'வழிதவறிவிட்டேன்..இது என்ன எல்பே நதியை ஒட்டியிருக்கும் பகுதி இல்லையா?’

 

 

'சத்தமாகப் பேசாதே, காட்டின் இசையை குலைத்துவிடக்கூடும். இதுவும் எல்பே நதியின் அங்கம் தான். ஆனால் சாதார்ணவர்களுக்கானது அல்ல; கலைஞனின் தினவுக்குள் கூட அடங்காத வெளி.’

 

முதல் சந்திப்பில் கூட ஐசக்கின் பேச்சின் போக்கு அனுமானிக்க இயலாத திசைகளில் பரவுவதை ஷூமன் உணர்ந்திருக்கிறார்.

 

 

'ஹே! காட்டுக்கென தனி இசை இருக்கா என்ன?’ - கனவான் வளர்ப்பையும் மீறி பதினாலு வயதுக்கான துடுக்குத்தனத்துடன் ஷூமன் கேட்டார்.

 

 

'உஷ்ஷ்..’, கேள்வி கேட்டு வாயை மூடும்முன் அவரது கையைப் பிடித்து சற்று தள்ளியிறுந்த சதுக்குப் பகுதிக்கு இட்டுச் சென்றார். சுற்றிலும் நகரச்சுவர் போல சுற்றிலும் அடர்ந்து உயர்ந்த மரங்கள்.

 

 

'நன்றாக உற்றுக் கேள். விலங்குகள் எப்படி கேட்கின்றன எனப் புரியும்.’

 

சிறிது கணங்களில், நீர்ப்பறவைகள் ஒரு திசையிலிருந்து ஒலி எழுப்ப காட்டின் மற்றொரு திசையிலிருந்து குயில் ஒலியாக பதில் வந்தது. மான், தவளை போன்ற மிருகங்கள் கூட அவ்வப்போது கிடைக்கும் இடைவெளியை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தன. ஆம், இசைக்குழுவினர் போல ஷூமன் பார்த்திராத பூச்சி, பறவை, மிருகம் என கூட்டொலி அந்த வெளியெங்கும் வியாபித்தது.

 

 

'மிக உயர்ந்த இசைக்கலைஞனாக ஆசைப்படுகிறாயே! அதுக்கான தொடக்கம் எங்கிருக்கிறது தெரியுமா?’

 

 

'இசைக்குறிப்புகளில், வாத்தியங்களில், பாடல் வரிகளில்’, வேறெதைச் சொல்வது எனக் கேள்வி தெரியும் பாவனையோடு ஐசக்கைப் பார்த்தான்.

 

 

'பச்..இது எதுவுமே இசைக்குத் தேவையில்லை எனச் சொன்னால் குழம்பிப்போகமாட்டாயே? சரி, வேறு ஒரு கேள்விக்கு வருவோம்’, ஷூமன்னைப் பாராது காட்டின் வனப்பில் தொலைந்தது போல சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி நகர்ந்தபடி இருந்தார். பல சமயங்களில் நடந்து சென்ற ஐசக்கை ஓடித் தொடர்ந்தார் ஷூமன்.

 

 

'இசை என்றால் என்ன சொல் பார்க்கலாம்..’

 

 

'அதை எப்படி வார்த்தையில் சொல்வது..ம்ம், உணர்வு, அழகு, மொழிப் பரிமாற்றம், காதல்..’, கடைசி வார்த்தையை சொன்னபின் தவறுதலாய் ஏதோ சொல்லிவிட்டது போல ஷூமன் தலையைக் கலைத்துக்கொண்டார்.

 

 

'ஆஹா, நீ ஏன் இசைக்குறிப்பு, பியானோ, வயலின், சேம்பர் இசை, கார்ட்ஸ் எனச் சொல்லாமல் உணர்ச்சி, அழகு எனச் சொல்கிறாய் தெரியுமா? பதில் சொல்லாதே, உனக்குள் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டிய கேள்வி அது. மொழியால் வெளிப்படுத்தும் சங்கடத்துக்குச் செல்லாதே. உன் ஆழ்மனதுக்குத் தெரியும். அது என்ன என உணர்ந்துகொள்.’

 

புது வழி புலப்பட்டது போல ஒரு அடி பின்னால் சென்று இடதுபுறம் தெரிந்த சவுக்குமரப்பகுதிக்குள் நுழைந்தார். ஐசக்கின் ஒவ்வொரு அசைவும் ஏதோ ஒரு காட்டு மிருகம் போல இருந்தது. அவர்கள் சந்தித்த இடத்தை விட இப்பகுதியில் மரங்கள் நெருக்கமான இருந்தன. ஒவ்வொரு திருப்பங்களும் காட்டின் மத்தியப் பகுதிக்குச் செல்வது போல ஷுமன்னுக்குத் தோன்றியது. சிறிது நேரம் எதுவும் பேசாமல் ஐசக்கைத் தொடர்ந்தார். கேள்வி சார்ந்த கற்பனைகளின் சுவாரஸ்யம் தாண்டி ஒரு சில நிமிடங்கள் தன்னை இழந்துவிட்டு பிரக்ஞை திரும்பியது போலத் தோன்றியது. வானம் எங்காவது தெரிகிறது எனப் பார்த்தார். கிழக்கு பகுதியில் கொஞ்சம் ஒதுங்கி இருந்தன. மனம் முழுவதும் காட்டின் அழகோடு குவிய மறுத்தது. ஏதோ விசித்திர நோய் பீடித்தவ்ன் போல எதிலும் ஒன்றாத இருப்பின்மை. ஐசக் கேட்ட கேள்விக்கான பதில் தெரிந்தாலும் இதுவரை எந்தவித விசாரமும் இல்லாமல் இருந்தது ஏன்? இனம் தெரியாத நம்பிக்கையின்மை ஒருவித பதற்றம் சுற்றிப் புகைந்துகொண்டு இருப்பது போல் தோன்றியது. எவ்வளவு தூரம் சென்றாலும் காடு முடிவடையாதது போலவும், வரும் ஒலிகலெல்லாம் ஏனோ தொலை தூரங்களிலிலிருந்து வருவது போலவும் தோன்றிற்று. திடீரென வரிசையாக ஒலிக்கும் பலவித குரல்கள் அலை போல திடமாகத் தொடங்கி எதிர் திசையில் மெல்லிய கேவலாகச் சரணம் அடைந்தன. துணையின் தேடல் உணவுக்கான கூவலாக மாறியது போலிருந்தது. காடு நிர்மானுஷ்யமாய் மாறியது.

 

 

'இன்னும் காதுகளை கூர்மையாகத் தீட்டிக் கேள்.’

 

நீண்ட மரங்கள் முடிவில்லாத வானை துழாவிக்கொண்டிருந்தன. எத்தனை தடிமனான கிளைகள்? எல்பே நதியை ஒட்டி நெடிது நிற்கும் மரங்கள் ஒடிசலானவை. குளிர் கால சூராவளிக்காற்றில் வளைந்தும் உடைந்தும் போகக்கூடியவை. கிட்டத்தட்ட ரெண்டு மைல் தூரம் காட்டின் உட்புறமாக இருக்கும் இப்பகுதி மரங்கள் எப்படி இத்தனை செழிப்பாக இருக்கின்றன? மண்ணை பிளந்து வேரின் நுனியை தொடர்ந்து சென்றால் நதியின் சென்று சேருமோ?

 

ஐசக்கின் ஓட்டம் தடைபெற்றது. பலவிதமான ஒலிகள் கூட்டறிக்கை போல தத்தமது கோரிக்கைகளை முன்வைத்துக்கொண்டிருந்தன. அனைத்து பரிமாணங்களிலும் ஒலியே பிரதானமாகச் சஞ்சாரிப்பது போன்றதொரு பிரமை. மெல்ல ஐசக் பாடத்தொடங்கினார். ஆந்தைகளைக் கூட உறங்க வைக்கக்கூடிய மதுரக்குரல். இத்தனைக்கும் பாடல் வரிகள் ஷூமன்னை ஈர்க்கவில்லை. காட்டில் ஒலியோடு மற்றொரு மிருகம் போல் மிக லாவண்யத்துடன் ஐசக்கின் குரல் இயைந்துவிட்டது. அலைக்கழிப்பின் விசையை சரியாகச் சுண்டி விட்டது போல ஐசக் காட்டின் குழுவினரோடு ஒன்றாகிவிட்டார். மாலை வெயில் நன்றாக இறங்கியிருக்கவேண்டும். ஐசக் ஒரு மெல்லி வடிவமாகப் புலப்பட்டார். மெல்ல நீண்ட முறுகலான கொம்பை உடைய மான் அருகிலிருந்த மரத்துக்குப் பின்னிருந்து எட்டிப்பார்த்தது. எதிரே தெரிந்த புதரிலிருந்து கொழுத்த முயல், மரப்பொந்திலிருந்து அடர்த்தியான வால் கொண்ட மரங்கொத்திப்பறவை, தூரத்தில் நின்றிருந்த நரி என அவர்களைச் சுற்றி காட்டு மிருகங்களில் இசையில் மயங்கியிருந்தன. மகுடிக்கு கட்டுப்பட்ட பாம்பு போலிருந்த ஷூமன்னுக்கு நடப்பது எதுவும் விளங்கவில்லை. ஐசக் உடன் இருக்கையில் இதை எதிர்பார்க்கக்கூடாது என உணர்ந்திருந்தார். அப்பொது அவருக்கு எஞ்சியிருந்த ஒரே ஆசுவாசம் தூரத்தொலைவில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அருவியின் ஓசைதான். கிட்டத்தட்ட புற உலகோடு ஷுமன்னுக்குத் தொடர்பிருந்த ஒரே இழை. எந்த திசை எனத் தெரியாது எனினும் அந்த அருவியின் ஓசையை விட ஐசக்கை சுற்றி நடப்பவற்றுக்கு தன்னை ஒப்புக்கொடுத்து நின்றார்.

 

நிகழ்வில் ஒரு சுருதி மாற்றம் நடப்பது போன்ற பிரமை. மெல்ல அனைத்து மிருகங்களும் ஐசக் இருந்த இடத்தை சுற்றி நின்றிருந்தன. பெரிய தவறு செய்துவிட்டேனோ என ஷுமன்னுக்குத் தோன்றியது. புதிர் தன்மையுடன் பேசும் ஐசக்கின் வலையில் கிளுகிளுப்போடு ஏற்று விழுந்தது தவறோ என மனம் அரற்றத் தொடங்கியது. ஆனாலும் அந்த இடத்தை விட்டு நகர ஷூமன்னுக்கு மனம் வரவில்லை. விதியின் விசித்திரத்துக்கு அடங்கிவிட்டது போல் நின்றுகொண்டிருந்தார். பத்து நிமிடங்கள் சீராக ஓடினால் நதியையும் அதன் கரையைக் கடந்து தனது வீடு இருந்த பகுதிக்கும் விரைந்து தஞ்சம் புகுந்துவிடலாம் என்ற சாத்தியம் இருந்தாலும் அருவி ஓசை தவிர வேறேதுவும் உலகத்தோடு தொடர்பிலாதது போலிருந்தது.

 

ஐசக் அதை உணர்ந்தவர் போல பாடலை நிறுத்தினார். குயில்களும், ஆந்தைகளும், கோட்டான்களும் எண்ணற்ற பூச்சி இனங்களும் தத்தமது ஒலி உலகுக்குள் நுழைந்தன. மெல்ல பழைய இரைச்சல் மிக்க சமநிலை திரும்பியது. நீண்டப் பெருமூச்சை காடு இழுத்துவிட்டது போல சற்று முன் அமானுஷமாகத் தெரிந்த மரக்கும்பல்கள் சகஜமாயின.

 

'ஐசக், என்ன நடந்தது? என்ன..என்ன விதமான இசை இது?!’

 

 

'இங்கு நடந்ததை இசை என்றா நினைக்கிறாய்?’, தனது வீட்டுக்குள் நுழைவது போல சகஜமாக நகரத் தொடங்கினார்.

 

 

'ஷூமன், உன்னை சந்தித்த போது இசை என்றால் என்ன எனக் கேட்டபோது, உணர்ச்சி, இடப்பெயர்ச்சி, காதல் என ஏதேதோ சொன்னாய். இதுக்கெல்லாம் முதலாய் ஒன்று ரொம்ப முக்கியம், கேட்கும் விதம். அதை மறந்துபோனாய்?’

 

 

'கேட்பதில் என்ன இருக்கிறது? வாயிருப்போரெல்லாம் பேசுவது போலத்தானே? இங்கு நடந்ததுக்கு விளக்கம் கேட்டால் நீங்கள் ஏதேதோ பேசிகிறீர்கள்?’ - உண்மையான சீண்டல் ஷூமன் குரலில் இருந்தது. தன் புரிதல் எல்லைக்குள் வராத ஏதோ ஒன்றால் உலுக்கப்பட்டவனின் குரல் போல.

 

 

'இல்லை. காதிருப்பவன் கேட்பது போலல்ல. நாம் கேட்கும்போது இசையை பிரித்து வகைப்படுத்தத் தொடங்கிவிடுகிறோம். முக்கியமாக நமது ஞாபக அடுக்குகளை புரட்டிப் போட்டு இது என்ன இசை, இதுவரை கேட்ட இசையில் இது என்ன ரகம், அதன் பெயரை கண்டுபிடிக்க முடியுமா, யார் எழுதியது, எப்போது என கேள்விகள் நிரம்பி வழிகின்றன. இசை முடிந்ததும் யார் இசைத்தது, என்ன வகையான இசை எனத் தெரிந்துகொள்வதில் முதன்மையான முனைப்பு இருக்கும். பாதியில் கேட்கும்போது கூட நமது மூளையை நோண்டியது போல அருகில் இருப்பவர்களைச் சீண்டி கேட்கப்பார்கிறோம். கேள்விகள், பதில்கள், மேலும் அதிகமான கேள்விகள் என இசைக்கு போட்டியாக நமது நினைவுகள், வகுக்கும் திறமைகள், இசை நுணுக்கங்கள் என சில்வண்டுகள் போல நம்மைச் சுற்றி ரீங்காரமிடத் தொடங்குகின்றன. ஷூமன், இசைக்கு இத்தனை பாரம் ஆகாது.’

 

துவண்டுபோனவனின் கடைசி ஆயுதம் போல, ‘இசையை மிருகங்கள் போலக் கேட்பதற்கு நாம் ஒன்றும் உணர்ச்சி இல்லாதவர்கள் இல்லையே?’, என ஷூமன் கேட்டதும்.

 

 

'பார், இப்போது கூட என்ன பதில் சொல்லலாம் என உனது மூளை நோண்டிக்கொண்டேயிருந்திருக்கிறது. எனது முதல் கேள்வியைத் தவிர மற்றவை எதுவும் உனக்குள் இறங்கவில்லை. இசையைக் கேட்கவும் உணரவும் உருவாக்கவும் வாத்தியக்கருவிகள் கூடத் தேவையில்லை என சற்று நேரத்திற்கு முன் புரிந்திருக்கும். எந்த மிருகமும் ஒலி உண்டாக்க யோசிப்பதில்லை, ஆத்ம பலம் உள்ளதா என சோதிப்பதில்லை, ஏன் பலத்தை சோதிக்கவும் நிரூபிக்கவும் முனைவதில்லை. சரி உன்னிடம் மற்றொரு கேள்வி. இந்த மயிலும், குயிலும், மானும் காட்டில் இருப்பதாக நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறதா?’

 

சம்பந்தமில்லாத கேள்வியால் சற்றே எரிச்சல் அடைந்தாலும் தனது மனது ஐசக்கோடு ஒத்துப்போவதை ஷூமன் உணர்ந்திருந்தார், ‘அப்படித்தான் நினைக்கிறேன். மிருகங்கள் என்ன நினைக்கின்றனவோ?’

 

 

'அதுதான் இல்லை. அவற்றின் இருப்பிடம் தான் காடு. காட்டில் வாழ்வதாக அவை நினைப்பதில்லை. காடே அவர்களில் வாழ்வில் ஒரு அங்கம். இசையும் அப்படித்தான். எல்லாவற்றோடு தொடர்புடையது இசை. ஆனால் அதை நேர்மையாக அணுகி இயல்பாக புரிந்துகொள்ள அதோடு நீ ஒன்ற வேண்டியது அவசியம். காதுகளால் மட்டுமல்ல, உனது ஒவ்வொரு இருப்பும், அசைவும் பொருந்தவேண்டியுள்ளது. அவற்றில் இருக்கும் இசையை நீ உணரவேண்டும். இங்கு நான் காட்டு விலங்குகளோடு ஒன்றானதால் மட்டுமே அவர்களது இசையை தன்னகப்படுத்த முடிந்தது. கேட்கத் தெரிந்தால் போதும். செவி அவசியமல்ல.’

 

வெகுநேரம் ஆகிவிட்டது. தாட்சண்யமற்ற காடு விலகி வழிவிடுவது போல அவர்களை நதிப்படுகைக்குக் இட்டுச் சென்றது. தூரத்திலிருந்து தனது வீட்டுப் பகுதியைப் பார்த்த ஷூமன்னுக்கு எமிலியும் தனது காதலும் நினைவுக்கு வந்தது சுகமாக இருந்தது. பாழ்வெளியின் ஆதார சுருதியோடு இணைந்திருந்தது போல என்னவொரு அனுபவம்! இதுவரை உணராத காட்டின் ஈர மணம், பறவைகளின் மணங்கள் சூழ்ந்துகொண்டன. தூரத்தில் தெரிந்த புல்வெளிகள் சூழந்த வீடுகள் அன்னியமாக இருந்தன. எவ்வளவு விலகி இருக்கிறார்கள்! பிரத்தியட்சம் மட்டுமே நினைவும் அண்டமும் என வாழும் துர்பாக்கியசாலிகள். ஷூமன் அடைந்த அனுபவம் கடலின் சிறு துளி தான் என்றாலும் பிரக்ஞை இழக்கவல்ல பேரனுபவம் தான் இது. உலகம் எனும் கற்பனையிலிருந்து தப்ப முடியுமா? காதல் அனுபவங்கள், முதல் முத்த வாசம் எல்லாம் அற்பமான செய்கைகள் போல ஷூமன்னுக்குத் தோன்றின. நாற்புறமும் மரங்கள் சூழ்ந்திருந்தாலும் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் வெட்டவெளியை போல உணர்ந்திருந்தது எவ்விதம்? திடுமென கனவு வாழ்க்கைகுள் திரும்ப ஒரு வெறியும், கற்பனை எதுவெனப் புரியாத குழப்பமும் ஷூமன்னின் தசைநார்களை வலுவிழக்கச் செய்தன. மெல்ல துவளத் தொடங்கினார். திடுக்கிட்டு காட்டை திரும்பிப் பார்த்தார். கண் முன் காடு ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்புடைய ஓர் உடல் கொண்ட பிராணி போல சிலிர்ந்து அடங்கியது. விரிந்து விலகும் பெரிய கதவு போல காடு பச்சை நிற வாயோடு பிளந்து கிடக்கிறது. பிளவு முடியும் இடத்தில் ஒளிவீசும் தாட்சண்யமான கண்களுடன் காட்டு மிருகங்கள் ஷூமன்னைப் பார்த்தன.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 3

 

முதல் ஆபரா. கனத்த திரைசீலைகளுக்குப் பின்னால் உலகம் உருபெறவில்லை. கனப்பு அறை போல டிரேஸ்டன் நகரின் மேன்மை பொருந்திய கனவான்கள் சுற்றிலும் புகைபிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். பலத்த சிரிப்பொலிகளும் போலியான முக பாவனைகளும் கிளாராவுக்குப் புதிது. ஆங்காங்கே தெரிந்த குழந்தைகளின் கண்களைப் பார்த்து எதையோ தேடினாள். இறுக்கமான முகத்தை விட தந்தையின் இறுக்கமான பிடி அவளை உட்கார வைத்திருந்தது. ஆபராவின் மேன்மை பற்றிய கதைகள் ஒரு மாதமாகவே வீட்டில் ஆரம்பித்திருந்தன. டிரேஸ்டன் நகருக்கு வரும் முதல் மொட்சார்ட் ஆபரா. விலகிய திரைக்குப் பின்னால் கதறல்களுடன் பாடிய கிழவியை காலத்துக்கும் கிளாரா மறக்கப்போவதில்லை. அவளது மகள் ஒரு இளைஞனுடன் ஓடிவிட்டானாம். உன் சுற்றுவட்டாரத்தில் இருந்தால் ஒரு காளையோடு கூட நான் ஓடத் தயாராக இருந்திருப்பேன் கிழவியே என கிளாரா நினைத்து களுக்கென சிரித்தாள். கையில் பிடி இறுகியதில் அடுத்த இரு நாட்கள் பெர்ரி கொடி போல பச்சை நரம்புகள் புடைத்துத் தெரிந்தன. அதற்குப் பிறகு ஆபராவில் சத்தமாகச் சிரித்தது வாக்னர் அரங்கில் தான் - ஐம்பது வருடங்களுக்குப் பிறகான ஏளனச் சிரிப்பு - அச்சிரிப்புடன் ஆபரா புது எல்லைகளைத் தாண்டத் தொடங்கியது, விலகும் மேகம் போல கிளாராவின் உலகைப் பின்னுக்குத் தள்ளியபடி.

'அறிஞர் கதே வீட்டு விருந்தாளியாகப் பெரும் காத்திருப்புப் பட்டியல் இருக்கு பெண்ணே! உனது இந்த வாசிப்பு அவரது கதவை நிரந்தரமாக மூடிவிடும்'

பயணங்கள் ஆரம்பித்தன. குரங்காட்டியின் வித்தை போல இசையை சுமந்தபடி ஐரோப்பா முழுவதும் பனிரெண்டு வயதில் பல முறை வலம் வந்தவள், முதல் முறையாக அரசர்களின் வாசலைத் தட்டத் தொடங்கினாள். முதல் வாழ்த்து மகுடத்தை அளித்தவர் கதே.

எப்படியும் இருநூறு வயதாவது இருக்கும் தாத்தாவுக்கு. காது கூட மந்தம் தான் போலிருக்கு, சரியாயிருக்கிறது எனச் சொன்னபின்னும் என் இருக்கையின் பஞ்சனையை சரிசெய்து பின்புறம் தொட்டபடியே இருக்கிறார். எழுந்தால் விரல்கள் இன்னும் முன் நீண்டு விடுமோ என பயத்தில், அசைந்தபடி இருக்கையை சரி செய்துகொண்டாள்.

'நீ என்ன வாசிக்கப் போகிறாய் எனச் சொல்லக்கூடாது. நானே கண்டுபிடிப்பேன்!' - கண்சிமிட்டளுடன் தனது பச்சை இருக்கையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தார் கதே.

முதலில் சிறு சறுக்கல்களுடன் குரங்கு குட்டிக்கரணம் அடித்தது. ஆட்டம் சூடுபிடித்ததும் அவரவர் நிலை மறந்தனர். எட்ட முடியா தூரங்களை சென்றுச் சேரும் முனைப்போடு கைவிரல்கள் பியானோவின் மூலைகளுக்குப் குதித்தோடியது. திமிங்கலம் கனத்த கடற்பரப்பைக் கிழித்து வெளியே பாய்ந்தது. முதுகெலும்பு இல்லா சிறு ரேயா மீன்கள் ஆயிரக்கணக்கில் கூட்டமாக திமிங்கலத்தைத் தொடர்ந்தன. நன்நீர்சுழல் அடர் பச்சை நிறத்தில் கடந்து சென்றன. வாயைப் பிளந்து நூற்றுக்கணக்கான ரேயா மீன்களை விழுங்கி அவர்கள் பாதையின் எதிர்புறம் விலகிச் சென்றது திமிங்கலம். குறுக்கே வரும் சற்றே பெரிய சால்மன்களை அது கண்டுகொள்ளவில்லை. சிறு அசைவு தரும் கனப்பரிமான மாற்றங்களே அதன் குறிக்கோள். ஊதா நிறப் பாசிகளுக்குள் பல ரேயா மீன்கள் தஞ்சம் புகுந்தன. சில பாதியிலேயே விலக திமிங்கலத்தின் பெரு வாய்க்குள் பத்திரப்படுத்தப்பட்டன. பெரிய வயிறு பெரிய பசி. மிகத் துல்லியமாகத் திட்டமிட்டு ஒரு இன அழிப்பு நடந்துகொண்டிருக்கிறது. சால்மன்களுக்குக் கவலை இல்லை. அவை பாதியில் உதிர்ந்துவிடும். பெரும் கட்டுமான திமிங்கிலமும் சில ரேயா மீன்கள் மட்டும் வண்டலாகத் தங்கிவிடும். எழும்பி அடங்கியது உயிர்த்திருக்கும் சாகசம். இவ்வளவுதானா என எண்ணும் நேரத்தில் நீர்பரப்பை விட்டு செந்நிற ஜ்வாலை வெளிவருகிறது. சீற்றம் குறையாத பிரம்மாண்ட தாய்ப்பந்தின் ஆட்டம் தொடங்குகிறது. ஒரே ஒரு கணம் உயிர்ப்பிடிப்பின் அத்தனை விளையாட்டுகளும் ஒடுங்குகின்றன. கதேவின் அறையில் அந்த நொடியில் எதுவுமில்லை, சில கையசைப்புகள் தவிர அங்கு மனித இருப்பின் வேலை என எதுவும் மிஞ்சவில்லை. வேட்டை முடிந்தது என போலி கெளரவத்தின் பெருமிதத்தில் தொடாத ஆழமான கருமைக்குள் ஜ்வாலையின் வெளிச்சம் புகுந்தது. இலைகள் உதிர்ந்த பட்டமரம் போல வெறுமையும் தளர்ச்சியும் கிளாராவைத் தாக்கின. சொனாட்டா ஓய்ந்ததும் யார் பேசத் தொடங்குவது என ஆழமான மெளனம் அந்த அறையில் நிலவியது.

வென்றது கதே.

தனது கனத்த இருக்கையை பின்னுக்குத் தள்ளி எழுந்து நின்றார். இந்த தாத்தா இவ்வளவு உயரமாக இருந்தாரா என குழம்பியவள் ஒரு கணம் தடுமாறி பியானோ மேஜையை விட்டு நகர்ந்தாள். பூவிதழ் மங்கைகள் படம் போட்ட தரைவிரிப்பில் சற்று தடுக்கியபடி அவளருகே வந்தார் கதே. ஐரோப்பாவின் சிந்தனையாளர்களின் மகுடம் எனப்பெயர் போன கதே பனிரெண்டு வயது நிரம்பாத கிளாராவின் முன் மண்டியிட்டு அவளது கைகளை தன் கன்னத்தோடு அழுத்தினார். ஒரு நிமிடம் முடிந்து ரெண்டாவது ஆரம்பித்திருந்தது. களைத்திருந்த கிளாராவுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. முழுவதாய் ஐந்து நிமிட சிறைவாசத்துக்குப் பின் கதே எழுந்தார். இல்லை எழுப்பிவிடப்பட்டார். அவரது தோல் சுருக்கங்களுக்கு இடையே சிக்கிக்கொண்ட விரல்களை அழுத்தித் துடைத்தாள். சந்தேகமே இல்லை.கண்டிப்பா இருநூறு வயதுதான். அறையின் வலது மூலையில் இருந்த குதிரை பொம்மைகள் தனக்கு வேண்டுமென கேட்க நினைத்தாள். அடக்க முடியாத வல்லமை தனக்குள் வியாபித்தது போல கதே அவளைக் கடந்து அடுத்த அறைக்குள் நுழைந்துவிட்டார். கிளாராவின் கைகளைப் பற்றிய நிலையிலேயே அவரது கைகள் இருந்தன. அலைகளற்ற கடலை தனக்குள் உணர்ந்தவர் போல அவர் மோன தரிசனம் அவரது முகத்தில். பெரிய மலையை கையால் அள்ளி இடப்பெயர்வு செய்தது போல களைப்பு அவளது முகத்தில்.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 2

பளிங்குத் தரை பாவித்த அந்த விசாலமான அறைக்குள் நுழைந்தபின்னாலும் உங்களால் அந்த சிறுமியை கண்டுபிடித்துவிடமுடியாது. நடனப் பயிற்சிக்காக மரப்பலகைகளால் பதியப்பட்ட அறை பியாநோக்கூடமாக அவளது அப்பா மாற்றியிருந்தார். மிக உயரமான தேக்கு மரக்கதவுகள், ஜன்னல் சீலைகள். ஒரு பெரிய அரசவைக்கு அரங்கத்துக்கு உண்டான அலங்கார வேலைப்பாடுகள். பாரீஸ் கபேக்களின் அண்மைக்கால பேசுபொருளாக இருக்கும் அனைத்து வகை பியானோக்களும் அங்கு இருந்தன. அறையின் மூலையில் இருந்த ஒக் மரத்தாலான பியானோவை வாசித்துக்கொண்டிருந்தாள் அந்த சிறுமி. உங்கள் காதுகளுக்கு கனத்த பியானோ தந்திகள் அதிர்வு இனிமையாகத் தோன்றலாம். அவளுக்கு அருகே உட்கார்ந்திருந்த அவளது தந்தை பிரெட்ரிக் தூங்குவது போல கண்ணைக் மூடிக்கொண்டிருந்தார். அவரது கைவிரல்கள் தன்னிச்சையாக தூரிகையாக மாறி காற்றில் ஓவியங்களைத் தீட்டிக் கொண்டிருந்தன. அச்சிறுமியின் முகத்தில் லயிப்பு சிறிதளவு கூட இல்லை. சாவி கொடுக்கப்பட்ட பொம்மையைப் போல  அவளது மெல்லிய விரல்கள் ஸ்டைன்வே பியானோவின் விசைகளை பாலே நடனக்காரியின் கால்களைப் போல் தாவித்தாவி இசைத்துக்கொண்டிருந்தன. ஆனால் உங்களுக்கு கேட்கும் இனிமையான ஒலிகள் அவளுக்குக் கேட்காது. ப்ரேட்ரிக்கின் கைவிரல்களின் தாளகதிக்கு ஏற்ப அவளது கைவிரல்கள் துள்ளிக்கொண்டிருந்தன.

'மறுபடியும். ஜி ஸ்கேலில் தொடங்கு..' - கண்ணைத் திறக்காமல் பிரெட்ரிக் சொன்னதைக் கேட்டு ஒரு நொடி தாமதித்து மீண்டும் தொடங்கினாள்.

நீங்கள் இன்னும் அருகே சென்று பார்க்கலாம். அவள் தந்தையின் முன் இருந்த இசைக்கோவை வாசிக்கும் அவள் முன் இருக்காது. ஐரோப்பாவிலேயே நோட்சைப் பாராது இசைக்கும் முதல் பியானோ கலைஞாக நீ மாற வேண்டும் என்பது அவளது மூன்றாவது வயதில் சொல்லப்பட்டது. அம்மாவிடம் பால் குடிப்பதை நிறுத்துவதற்கு முன்னரே பியானோ கற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கியவள். பயிற்சிகளுக்கு இடையே அம்மாவின் அரவணைப்பில் பால் குடித்தபிறகு மீண்டும் தொடங்குவாள். ஐந்து வயது வரை.

அருகே நெருங்க நெருங்க சத்தம் அதிகரிக்கிறது. சிக்கெடுக்கும் தாயைப் போன்ற சங்கடமற்ற முகப்பொலிவுடன் பிரெட்ரிக் உட்கார்ந்திருக்கிறார்.

'அப்பா, இன்னும் எத்தனை முறை இதையே வாசிக்க வேண்டும்? சலிப்பாக இருக்கிறது..' - அவள் பேசி முடிக்கவில்லை, பிரேட்ரிக்கின் சிவப்பேறிய கண்கள் உங்கள் மேல் நிலைகுத்தி நிற்கிறது. பதட்டப்பட வேண்டாம். பயிற்சியின் போது மட்டுமல்ல மற்றவர்களிடம் பேசும்போதும் அவரது பார்வை பேசுபவரைத் தாண்டி எங்கோ இருக்கும். முடிந்தால் கிளாரா அருகில் உட்கார்ந்து பயிற்சியை வேடிக்கை பாருங்கள்.

'நூறு முறை வாசித்தும் இசை மட்டும் தான் கேட்கிறது. இந்நேரம் நீ அதைக் கடந்து இந்த வரிகளின் ஆத்மாவை வெளிப்படுத்தியிருக்க வேண்டும். பிசிறின்றி நேரக்கவனத்துடன் வாசிக்க நீ ஒரு பறவை அல்ல. இரை தேடுவதும், மக்களை கவர்வதும் அல்ல உன்னோட வேலை. அதற்கு ஐரோப்பா கேளிக்கை விடுதிகளில் வாழ்நாள் பயிற்சி தேவைப்படாத பல பெண்கள் இருக்கின்றனர். நீ தேடுவது இசையில் உள்ளது.இதை உருவாக்கியவனின் உணர்வைத் தேடு.'

ஒரு கணம் பிரேட்ரிக்கின் வார்த்தைகள் உங்களை அதிரவைக்கும். எட்டு வயது சிறுமியிடம் பேசக்கூடிய வார்த்தைகளா அவை?

டிரேஸ்டன் நகரம் வாய் மூடுவதில்லை. பகலின் எந்த நேரத்திலும் பிரெட்ரிக் வசித்த எம்மானுவல் தெருவைக் கடப்பவர்களுக்கு பலவித அலறல்கள் கேட்கும். நீங்களும் அதைக் கேட்டபின் அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்திருப்பீர்கள். பக்கத்து அறையில் உலர்ந்த திராட்சை போன்ற சருமம் கொண்ட வீக்கிடம் கேட்டுப் பாருங்கள். ரெண்டு மணி நேரங்களுக்கு முன்னர் ஓரடி நீளமுள்ள காய்ந்த விறகுக்குச்சி அவனது கைவிரல் முட்டிகளில் என்ன செய்துகொண்டிருந்தது எனச் சொல்லும்.'பரிதாபம்' என்பதைத் தவிர நீங்கள் என்ன சொல்லிவிட முடியும். நான்கு வயதில் மோட்சார்ட், ஐந்தரை வயதில் ஆண்ட்ரியா ஸ்னைப்பர் என ஐரோப்பாவின் இசை அரங்கங்கள் பால் வாசம் மாறாத இளம் மேதைகளால் நிரம்பி வழிகிறது.இன்னும் இரண்டு வருடங்களில் கிளாரா மேல் இருக்கும் கவனம் திசை திரும்பிவிடும்.

வாசிப்பு அறையில் இருப்பதால் குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டுப் பொருட்கள் இல்லை என நினைப்பீர்கள். பத்து நிமிடங்களில் எம்மானுவேல் சாலை வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்துவிடலாம். கீழே இருக்கும் இரு வரவேற்பறைகள், உயரமான சுவர்களைக் கொண்டு பயிற்சி அறை, அதை ஒட்டி இருக்கும் சமையலறை, முதல் தளத்தில் இருக்கும் வாத்தியக்கருவிகள் அறை என எங்கும் ஒரு பொம்மை கூட கிடையாது என உங்களுக்குத் தெரியவரும். நான்கு வயது முதல் பனிரெண்டு வயது வரையான பத்து குழந்தைகள் இருக்கும் வீட்டில் பொம்மைகளோ விளையாட்டு சாமான்களோ இல்லையா என நீங்கள் திகைக்கக்கூடும். பியானோ பழுதுபார்க்க வந்த டிரேஸ்டன் அரசவை பாடகர் கேட்ட போது பிரெட்ரிக் அளித்த பதில், 'தேவைப்படவில்லை'.

பனித் துவாலைகள் இறுகி கடும் பொழிவு தொடங்கிய டிசம்பர் மாத இறுதியில் கிளாராவுக்கு செய்தி வந்தது. ஷுபர்ட் இறந்து விட்டான். உலகின் கடைசி கலைஞன், கிளாராவின் ரகசிய காதலன் இறந்துவிட்டான். என்றாவது ஒரு நாள் வியன்னா நகர் அரங்கில் அவனது இசையைக் கேட்டுவிடுவோம் என்பது கிளாராவின் நித்தியக் கனவு. நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அரங்கின் பின்பகுதிக்குச் சென்று காத்திருக்கும் பல நூறு ரசிகர்களை விலக்கிவிட்டு கடைசி மூலையில் மறைவாய் நிற்கும் தன் கரத்தைப் பற்றி முத்தமிடுவான் என விழி மூடிய கணங்களிலும் நாணுவாள்.

கதவைத் திறந்து செய்தி கேட்ட ஆல்வினுக்கு மயக்கம் வராத குறை. கனமான நாதங்கியை நடுங்கும் விரலால் பற்றியபடி சுவரில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான். இத்தனைக்கும் ஷூபர்ட்டை அவனுக்குப் பிடிக்காது. ஊரில் உள்ள பெண்களை எல்லாம் கவரும் கலைஞனை எந்த ஆணுக்குப் பிடிக்கும்? ஆனால் அவனது நடுக்கம் அதனால் அல்ல. தந்தை பிரேட்ரிக்கின் எப்படி எதிர்வினையாற்றுவார் என அவனுக்குத் தெரியும். மோட்சார்ட் இறந்த வாரம் முழுவதும் அவர் உண்ணவில்லை, உறக்கம் கூட கனவிழிகளின் கட்டுப்பாட்டில் திறக்கும் மூடும்.

முதலில் செய்தியை அவர் நம்பவில்லை. ஷூபர்டின் இறப்பு செய்தி கூட இவ்வளவு தாமதமாக வருமா? ஒரு மாதமாக அவனது இருப்பில்லாமல் உலகம் இயங்கத்தான் செய்ததா? பின்னர் அவன் கடைசியாக ஆசைப்பட்ட பெத்தொவனின் தந்தியிசையைக் கூடக் கேட்காமல் மறைந்தான் எனக் கேள்விப்பட்டது மடை உடைந்தது.

பிரெட்ரிக் அழுது கிளாரா பார்த்ததில்லை. தங்கை ஜோஹான்னவோடு அம்மா பிரிந்தபோது கூட. வல்லமை தரும் மேன்மை நட்டுவாக்கிளியின் புடைத்த கொடுக்கைபோல வீரியம் கொண்டு வலி உண்டாக்கும். வரவேற்பறையை விட்டு வெளியேற அவருக்கு ஒரு வாரம் ஆனது. பள்ளம் நிரவி தவளை எட்டிப்பார்க்க மேலும் ஒரு வாரம் ஆனது.

(தொடரும்)

இருள் முனகும் பாதை - 1

அன்புள்ள கிளாரா,

இருபது பக்கங்கள் கிறுக்கிய கடிதத்திலிருந்து சொற்களைப் பொறுக்கி எடுத்து இந்த கடிதத்தை உனக்கு அனுப்புகிறேன். என்னை மீண்டும் உமிழ்ந்த எல்ப் நதியை சபித்தபடி ஒவ்வொரு நாளின் கொடிய விடியலை எதிர்பார்த்து நிற்கிறேன். எங்கோ ஒரு நினைவறையை தாங்கி நிற்கும் வலைகளை பிய்த்து எறிவது போல அவனது உருவத்தை அழிக்க முற்படுகிறேன். முன்னர் நாம் ஆஸ்த்ரிய பனிப்பாறை வெடிப்புகளைக் காணச் சென்றது வியாகூலமாக நினைவுக்கு வருகிறது. மீண்டும் மீண்டும். உறைந்து துண்டாகிவிடும் என நான் சொல்வதையும் கேளாது சிறுகுழந்தையைப் போல பனிப்பாரறைக்கு அடியில் ஓடிய நீரோசையைக் கேட்க காதைத் தரையில் அழுத்திப் படுத்துக்கிடந்தாயே. நீ புனல் நீரிடம் சொன்ன ரகசியத்தை எல்ப் நதி என்னை உமிழும் முன் பகிர்ந்துகொண்டது. நீராவி போல என்னுள்ளே மேலெழும்பி நெஞ்சு அதிர விழுந்தபடி உன்னுடைய சிமிக்ஞைகள் வெளியேற வாசலின்றி தவிக்கின்றன. காதலியின் மூச்சுக்காற்று என் இருப்பின் பதாகை போல எனப் பாடிய ஷூபர்ட்டிடம் கடன் வாங்கிய சில வரிகளை இத்துடன் இணைத்துள்ளேன். அந்த இசைக்கோப்பை உனது பியானோவில் மெல்ல இசைக்கவேண்டும், நதியிடம் கிசுகிசுப்பதைப் போல.

அன்பு முத்தங்கள்,

ராபர்ட் ஷூமன்.

வில்லியன் பென்னட் கடிதத்தை மூடி வைத்தார். தனது நடுங்கும் கைகளில் கத்தையாக ஷூமன்னின் கடிதங்கள். போதும். ஒன்று படித்தால் போதும். ரெண்டாக வெட்டிய மண்புழுவைப் போல உணர்ந்தார். மென்டல்சன் இறந்த நாள் முதல் மனம் அலைக்கழித்தபடி இருந்தது. ஏன் இப்படி கலைத்தன்மை திரண்டு பீறிடும் சமயங்களில் அகால மரணங்கள்? காற்றில் துடிக்கும் மெழுகுச் சுடர் போல அலைக்கழிப்புகளை கைக்கொள்ளத் தெரிந்த கலைஞனை துரத்தும் சாபக்கேடு.

மார்ச் மாதம் உருகி வழிந்து ஏப்ரலுக்குள் நுழையத் தொடங்கியது. 1865 ஏப்ரல். நேற்று டிரஸ்ட்னுக்கு வந்து இறங்கியதிலிருந்து கிளாராவோடு பேச முடியவில்லை. அவளைச் சந்திப்பதை தவிர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பயணம் முழுவதும் மனதை வியாபித்தது என்றாலும் ஷூமன் அதை விரும்பியிருக்க மாட்டார் என்பதை உணர்ந்திருந்தார் பென்னட்.

கடிதங்களிலிருந்து அலைபாயும் தனது மனதை திசை திருப்ப அறையை சுற்றிப் பார்த்தார். மிக விசாலமான படிக்கும் அறை. மத்தியில் டேனியல் சன்ஸ் பியானோ கம்பீரமான ராஜா போல வீற்றிருந்தது. ஓக் மரச் சட்டகத் தூண்களுக்குப் பின்னால் தனது வருகையை தேவ தூதுவர்களுக்கு அறிவிக்கும் மடோன்னாவின் ஆளுயர சிலை சுவரோடு ஒன்றியிருந்தது. மஞ்சள் நிற ஜன்னலிலிருந்து கண்ணுக்குத் தெரிவதெல்லாம் வானம் தான். தூரத்தில் டிரஸ்டன் நகரின் மதில்சுவர் தெரிந்தது. சட்டென பென்னட்டுக்குத் தோன்றிய வார்த்தை தவிப்பு. தவிப்பு. ஷூமன் மட்டுமல்ல கிளாராவின் தவிப்பு பிராம்ஸின் ஏக்கம் என அறையின் பரிமாணங்கள் மூச்சு முட்டுவது போலிருந்தது.

கையிலிருந்து கடிதங்களை மேசைக் குடுவைகளுக்கு அருகில் வைத்தபின் பியானோ அருகில் நின்றார். இந்த அகோர மெளனத்தை ஒரே ஒரு மீட்டலில் கலைத்துப் போட்டுவிடமுடியும். மரணத்துக்குப் பின் எஞ்சுவது நினைவுகள் மட்டுமே என எழுதிய ஷேக்ஸ்பியர் ஒரு முட்டாள். எதையும் அனுபவித்து அறியாதவன். எஞ்சுவது இழப்பு மட்டுமே. வெற்றிடம். அதைத் தாண்டி ஒன்றும் கிடையாது. இருப்பின் தவிப்பைப் போல இல்லாமையின் இழப்பு அபாயகரமானது. அப்பாவித்தனங்கள் நிறைந்த தைரியம் போல, ஓடும் ஆற்றில் குதித்த ஷூமன் போல. பியானோவை இசைக்க இயலாத தனது கைகளை வெறுத்தபடி ஜன்னலுக்கு அருகே சென்று ஆழமான மூச்சிழுத்தார். அருகில் இருந்த கண்ணாடியில் தனது முகத்தைப் பார்க்க கொடுமையாக இருந்தது. பேயைப் பார்ப்பது போல வெளுத்த சருமம். ஸ்காத்லாந்து ரத்தத்தை தன்னுள் செலுத்திய பாட்டியின் வெண்மையான முகம். பனிக்கட்டியால் செய்தது போல. வறண்ட சதைக்கூண்டு.

ராபர்ட் ஷூமன் வெளியிடாத சிம்போனிகளைப் புரிந்து கொள்வது பென்னட்டுக்கு அத்தனை சுலபமான விஷயமாகத் தோன்றவில்லை. அதுவும் இருக்கும் அவகாசமோ குறைவு. மூன்றே மாதங்கள். லெப்சைக் இசை அரங்கத்தில் இன்னும் மூன்று மாதத்தில் நடக்க இருக்கும் இசை மாஸ்டர்கள் எனும் விழாவில் ஷூமன்னின் வெளியிடாத இசையை அரங்கேற்ற வேண்டும் என கிளாரா ஆசைப்படுவது நடக்கக்கூடிய ஒன்றாகத் தெரியவில்லை. மூன்று மாதங்களில் ரெண்டு சிம்பொனிகள். ஐரோப்பாவின் பிரபலமான பியானோ கலைஞரான கிளாராவால் முடியாததை பென்னட் சாதிக்க வேண்டுமாம். சிறுவதிலேயே பெரியவள் போன்ற முதர்ச்சி வந்ததன் விளைவு. கணவனின் இழப்பை கையகப்படுத்தி மனதில் வியாபித்திருக்கும் பாரத்தின் அளவை கணிக்க முடியாத முதிர்ச்சி. மரப்பொம்மையை இழந்த குழந்தை உலகத்தையே கைமாறாகக் கொடுத்துப் பெற நினைக்கும் தவிப்பு அறியாத முதிர்ச்சி. அடுத்தது என்ன என தெளிவான திட்டங்களினால் கையில் கிடைக்கும் முத்துக் கல்லை கூழாங்கல் என நினைத்து ஆழ்கடலை நோக்கி தூர வீசும் முரட்டு முதிர்ச்சி.

தனது நெருங்கிய நண்பன் ஷூமன்னை மனநிலை மருத்துவமனைக்குச் சென்று பார்ப்பதற்கு அனுமதி மறுத்த கிளாரா. தனது ஒன்பதாவது குழந்தையைப் பார்த்திராத கணவனிடம் அவனைக் காட்டுவதற்குச் செல்லாத கிளாரா. கடைசி முறை காணச் சென்றபோதும் தனது காதலன் பிராம்சுடன் ஜோடி சேர்ந்து விரிசலை சாத்வீகமாக முன்மொழிந்த கிளாரா. உலகை வாய் வழியாக அறிய முற்படும் குழந்தை போல இசையை தனது இருப்பின் அடையாளமாக, உலகின் சாராம்சமாக உணர்ந்த மேதையை உதாசீனப்படுத்திய கிளாரா.

நினைத்துப் பாக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் பென்னட்டுக்கு வெறுப்பு கூடிக்கொண்டு போனது. எதற்காக டிரேஸ்டன் வரச் சம்மதித்தேன்? நாளை கிளாரா வந்தவுடன் பொறுப்புகளை ஒப்படைத்துவிட்டு இங்கிலாந்துக்குத் திரும்பவேண்டும். ஒரேடியாக. கப்பலில் போர்ட்ஸ்மவுத் துறைமுகத்தை சென்றடையும் சித்திரம் இப்போது நினைக்கையில் பெருத்த ஆசுவாசத்தை அளித்தது. விலைமதிப்பற்ற இழப்பை ஏற்றுக்கொண்டு அரவணைக்கத் தெரியாத பிணங்களின் நிழலை தரிசிப்பது கூட பாவச் செயல்.

காத்திருக்கும் நேரத்தில், ஷூமன்னின் சிம்பனி எண் மூன்று , நான்கு மற்றும் ஆர்கஸ்ட்ராவுக்காக எழுதிய சேம்பர் இசை கோப்புகளை பென்னட் பார்வையிட்டார். அவரால் அந்த இசைக்குறிப்புகளோடு மனம் ஒன்றமுடியவில்லை. மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவர் என அனைவராலும் முத்திரை குத்தப்பட்ட ஷூமன் ஏன் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே இருந்தார். எழுதுபவர்களெல்லாம் சமநிலையோடு இருக்கிறார்களா என்ன எனக் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டார். ஆனாலும் ஏன் இத்தனை வேகம்? அதுவும் கைவிரல்கள் பாதிக்கப்பட்டு உடலை அசைக்கவே சிரமப்பட்ட நேரத்திலும் இசை புனைய அவசியம் என்ன?

'ஒரு கலைஞனைப் புரிந்துகொள்ள அவனது ஸ்டூடியோவுக்குச் செல்' என ஷூமன் சொன்னதை நிழலாடியது. கருகிய சருகுகள் போன்ற ஸ்தூலமிலா வார்த்தைகள் நம் மேல் ஒட்டிக்கொள்ளும் வாசனைத் தடம். எண்ணிலடங்காத தத்துவங்களை ஷூமன் வாழ்க்கை முழுவதும் சொல்லியபடி இருந்தார். அது எந்தளவு அவரது வாழ்விலும் உண்மையாகிப்போனது?!

முதல்முதலாக பிராம்ஸ் எனும் சிறுவனை சந்தித்த நாளில் பென்னட்டுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், 'கடவுள் தந்த சொத்துகளை ரசிக்க ஒரு மனநிலை வேண்டும். அதிர்ஷ்டம் நம்மேல் படிவது போல், கலை நமது அழகில் வெளிப்பட்டுவிடும். இன்று பூத்த சூரியகாந்திப் பூ போன்ற இளமை பிராம்ஸின் முகத்தில். பியானோ கலைஞனின் விரல்கள் போல தடிமனானது அல்ல. உன் ஊரான யார்க்கில் விளையுமே அதைப் போன்ற மிருதுவான இளம் சிவப்பு கேரட். அவன் இசைக்கும்போது முகத்தில் தெரிந்த பொலிவை விட இசை என்ன சொல்லிவிடமுடியும்? கலைஞனின் ஆன்மா அவனது விரல்களில் இல்லை. அவனது கம்பீரத்தில். பல இரவுகளைப் போல இன்றிரவும் எனக்குத் தூக்கம் கிடையாது. மனவெழுச்சியினால்.'

நண்பனே, உன் சொற்களை விடவா உனது இசைக்கு பெருமை அதிகம்? ஆல்ப்ஸ் மலைச் சிகரத்தில் நிற்பவன் சிறு குன்றின் நிழலைக் கண்டு பதட்டப்படுவானா? எதற்காக நீ விட்டுச் சென்ற இசையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்? இதுவரை சொல்லாத எந்த ரகசிய சிமிக்ஞையை அதில் ஒளித்து வைத்திருப்பதாக கிளாரா எண்ணுகிறாள்? என்னை மன்னித்துவிடு நண்பா, உனது காதலின் மதிப்பை அறிந்த என்னால் அது சிறுமைப்படுவதை காண முடியாது. மழைமுன் வரும் வாசம் போல மனம் முழுவதும் பகுத்தறிய முடியா கோபம், ஆற்றாமை. தவிப்பின் உச்சகட்டத்தில் நிலைகொள்ளாமல் அறையைச் சுற்றி வந்துகொண்டிருந்தவர் திடீரென முடிவெடுத்தவர் போல வீட்டை விட்டு வெளியேறினார்.

பேயைக் கண்டதைப் போல வெளிறிய முகத்தோடு டிரேஸ்டன் நகரை விட்டு ஹாம்பர்க் நகரத் துறைமுகத்துக்கு விரைந்ததாக பின்னிரவில் வீட்டுக்கு வந்த கிளாராவிடம் வேலையாள் தெரிவித்தான்.

(தொடரும்)

வெளியிட்ட 'வலசை' சிற்றிதழ் நண்பர்களுக்கு நன்றி.

 

ஓடும் குதிரைக்கு பத்து கால்கள்

மீள்பதிவு.

0. இப்போது

கனமான பித்தளை கடிகாரம் ‘நங்.. நங்...’ எனச் சத்தமிட்டது. அதன் தொண்டையிலிருந்து வந்த சத்தத்தில் பூமி அதிர்ந்தது. மணிக்கொரு முறை சரியாக அதன் உள்ளிருக்கும் வாத்தியக்காரர்கள் இசைப்பர். அந்த சத்தங்கள் அடங்கிய பின் அறைக்குள் மரண அமைதி திரும்பும். அறுபது நிமிடங்களுக்குப்பின் இந்த சலனமற்ற அறையில் வேறுவிதமான உணர்வுகளை மீட்ட வேண்டுமென்ற உறுதியுடன் கடிகாரம் உறங்கச் செல்லும்.

கடிகாரம் அடங்கிய பின் எழுதுவதைத் துவங்கினேன். ‘மனிதனுக்கு எத்தனை கர்வம்? தொள்ளாயிரம் கோடி மக்கள் தன்னைச் சுற்றி இருக்கும் போது, தான் உருவாக்கும் பாத்திரங்கள், தன் கற்பனை, கனவு என அவற்றுடன் மட்டும் கொண்டிருக்கும் நட்பை என்னவென்று சொல்வது? யாரும் சிருஷ்டிக்க வேண்டாம், தன் காரியத்துக்கு காரணனும் தானே என்னும் ஜம்பம்! ஆக்கம், காப்பு,அழிவு என மொத்த குத்தகைக்கு எடுத்துக் கொண்டான். இது மட்டுமா....’

சே.. இதற்குமேல் என்ன எழுதுவதென்றே தெரியவில்லை. என் கால்களைப் போல் எழுத்தும் முட்டுக்கட்டையானது. சக்தியைச் சேகரித்து எழுந்து நிற்க முற்பட்டேன். தடுமாறிய ஒரு கையால் ஜன்னல் கம்பியைப் பிடித்தேன்; கண் கூசியதால், அதன் வழியே எட்டிப் பார்த்த சூரியனை மறு கையால் மறைத்தேன். பத்துக்கு பனிரெண்டு அடி இருக்கும் அறையை எத்தனை முறை அளப்பது? மதியமும் சாப்பிடவில்லை. இரண்டு நாளாய் பசி மரத்துப் போயிருந்தது. இப்படியே இருந்தால் எழுதக் கூட முடியாது. வந்து விழும் வார்த்தைகளில் அலுப்பும் அசூயையும் தெரித்தது. ஒருகணம் எல்லாமே தெளிவாய் தெரிவது போல் இருந்தாலும், உடல் நடுக்கம் மூலம் குளிர் ஜுரம் அந்த கணத்தின் உண்மையை அறைந்து விடுகிறது.

இரவு வருவதற்குள் சாப்பிட்டாக வேண்டும். மற்றொரு இரவை எவ்வளவு பிரயாசனப் பட்டாலும் தாண்ட முடியாது. ஜே.ஜியிடம் கேட்கலாம். இன்னும் தன் அறைக்கு வந்திருக்க மாட்டான். அதுவரை அயர்ச்சியைப் போக்க ஏதாவது படிக்கலாமென - கையில் கிடைத்த புத்தகத்தை பிரிக்க, அதிலிருந்து சில காகிதங்கள் என் மடியில் விழுந்தன. கசங்கிய அந்த பக்கங்களில் –

1. பின்னொரு காலத்தில்...

...என்னுடைய பத்தொன்பதாவது வயதில் பிரயாணம் செய்ய ஆசைப்பட்டேன். என் அப்பாவின், ‘The Book of Travels’ என்ற புத்தகத்திலிருந்த சில பயணங்களுடன் தொடங்கலாமென்றிருந்தேன். பெயரற்ற யாத்ரீகனாக பல இடங்களுக்குச் செல்வது என் கனவுகளில் ஒன்றாக இருந்தது. என் அப்பாவின் கனவும் அதுவே. இரு கனவுகளையும் சாத்தியப்படுத்த சரியான நேரத்திற்காக காத்திருந்தேன். வெளி உலகத்தை அளக்க பிரெஞ்சு மட்டும் தெரிந்தால் போதாது. முதல் வேலையாக, ஆங்கிலமும், ஸ்பானிஸ் மொழியும் கற்கத் தொடங்கினேன். தாய் மொழி மட்டும் தெரிந்து என்ன செய்யமுடியும்? ஆங்கிலம் தெரிந்தவன் லௌகித்திலும், வேற்று மொழி தெரிந்தவன் கனவுலோகத்திலும் மட்டுமே அலைய முடியும்.

என் ஊரிலிருந்த ஒரு ஆங்கில பயிற்சி நிறுவன அதிபரைச் சந்தித்தேன். ஆறு மாத பயிற்சியில் சேர்ந்து படிக்க நேரம் இல்லாததைப் பற்றி அவரிடம் விவரித்து, சீக்கிரமாக ஆங்கிலத்தைக் கற்றுக்கொள்ள வழி கேட்டேன். அவரிடம் இது போன்ற கேள்விகளை யாருமே கேட்டதில்லை போலும்; என்னைப் போன்ற அறிவிலிக்கு எதுவுமே சொல்லித்தர இயலாது என துரத்திவிட்டார். இந்த சம்பவத்தின் அயற்சியைப் போக்க எங்கள் ஊரிலே இருந்த மிகக் கீழ்த்தரமான கபேவுக்குச் சென்று இருப்பதிலேயே ஸ்ட்ராங்கான காபியை தருவித்தேன். மஞ்சள் நிற மாலையில், கபேயின் வெளியேயிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தேன்.

ஆள்அரவமற்ற சந்து. தூரத்தில் வந்த ஒரு கிழவரின் காலடி சத்தம் மட்டும் கேட்டது. மெல்ல காலை தேய்த்து நடந்து வந்து எனக்கு அடுத்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்து, மடித்து வைத்திருந்த புத்தகத்தைப் பிரித்துப் படிக்கத் தொடங்கினார். ஆங்கில புத்தகம் எனத் தெரிந்தது. அவருடன் பேச்சை ஆரம்பித்தேன்.

சம்பிரதாய அறிமுகத்தில் தொடங்கினாலும், அவர் சொன்ன விஷயங்களால் முழுவதும் என்னை ஆட்கொண்டார். கிழவர் செல்லாத பயணங்களில்லை. அவருடைய ஆங்கில புத்தகத்தின் மேலிருந்த நாட்டத்தைத் தெரிவிக்க, அதன் பிரெஞ்சு மொழிபெயர்ப்பை பையிலிருந்து எடுத்துக் கொடுத்தார். அவர் கொடுத்த புத்தகத்தில் புதிதாய் இருபது பக்கங்கள் இருந்தன. வேறு பதிப்பாக இருக்கலாம். நான் அதைப் படிக்கும் ஆர்வத்தில் புரட்ட, அவர் தன் பயணக் கதைகளை சொல்லத் தொடங்கினார்.

அவர் சொன்ன கதைகளில் ஜப்பான் நாட்டு கிராமத்துக் கதைகள் என்னைக் அதிகம் கவர்ந்தது. சாமுராய் கதைகளை மட்டுமே கேட்டுப் பழகிய எனக்கு அவர் கூறிய கதைகள் முற்றிலும் வித்தியாசமாயிருந்தன. அவை சாதாரண மத்திய வர்க்கக் கதைகள்; ஆனால், மாய முடிச்சுகளைக் கொண்டிருந்தன. ஜப்பான் பயணத்தை சலிப்புடன் அவர் கூறினார். சாகசம் நிறைந்த பயணத்தை எதிர்பார்த்திருந்த எனக்கோ ஏமாற்ற மடைந்தாலும், என்னுடைய பயணம் அப்படி இருக்காதென்பதில் உறுதியாயிருந்தேன்.

அவர் புத்தகத்தில் கூடுதலாய் இருந்த இருபது பக்கங்களைப் படிக்கத் தொடங்கினேன்.

2. இருபத்து மூன்றாம் நூற்றாண்டு உலகம் - யாத்ரிகனின் குறிப்புகள்.

அது செர்கே என்ற பிரஞ்சுக்காரனின் பிரயாணக் குறிப்புகள். எந்த வருடத்தின் பயணம் என்ற செய்தி தெரிந்து கொள்ள அந்த இருபது பக்கங்களையும் வேக வேகமாகத் தேடினேன். ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. ஒரு கால வரையறைக்குள் வராத அனுபவங்களின் தொகுப்பு. எந்த பக்கத்தில் உண்மையான குறிப்புகள் உள்ளன எனத் தேடிப் படிக்கத் தொடங்கும்போது, மெல்ல அந்த அனுபவங்கள் ஒரு முடிவிலியான கனவில் சென்று முடிந்துவிடும். அவை செர்கேவுக்கு நடந்தவை என திட்டவட்டமாக கூற முடிய வில்லை; அதே சமயம் அது கனவு போலில்லாமல், அந்தக் குறிப்புகள், வழித் தடங்களுடன் துல்லியமான வரைபடத்தைப் போலிருந்தது.

காலங்களுக்குள் பயணம் செய்வதுபோல், எண்ணிலடங்கா குறிப்புகள் அந்த பக்கங்களில் இருந்தன. இருபது பக்கம் முடிந்தது என மறுபடியும் முதல் பக்கத்திலிருந்து தொடங்கினால் வேறொரு பயணம் போல் அந்தக் குறிப்புகள் ஆழியின் ஆழத்தில் சென்று கொண்டேயிருந்தது. அதில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது இந்திய பயணம். அதைப் பற்றிய குறிப்புகளை உன்னிப்பாக படிக்கத் தொடங்கினேன். இந்தியாவுக்கு செல்ல வேண்டுமென்ற கனவு என் மாமாவிடமிருந்து ஒட்டிக்கொண்ட ஒன்று. யாத்ரிகனாக ஐரோப்பாவில் சுற்றிய அவர் - நார்வே ஃபியாட்ஸ் பகுதியில் இருக்கும் திமிங்கில பார்வை மையத்தில் இருந்த ஒரு வருடம் முதல், மராகேஷ் பகுதியில் இருந்த மகரந்த பூக்களின் மணம் வரைக் கூறி ஊர் சுற்றுதல் பற்றிய கனவை என்னுள் விதைத்து விட்டார். அவர் இலக்கில்லாமல் அலைந்த நாட்கள் அவை.

மாமாவின் சொற்களின் ஜாலத்தில் அந்தந்த நாட்டின் வாசனைக்காகக் கூட ஏங்கத் தொடங்கினேன். இந்தியாவில் நேபால் பகுதியில் இருக்கும் ஒரு ஏரியில் படகு சவாரி பற்றி கூறியபோது அவர் கண்களில் தெரிந்தது ஆர்வமா, குறுகுறுப்பா எனத் தெரியவில்லை. அது, முதல் முறை காம விளையாட்டை கேள்விப்படும் சிறுவனின் தத்ரூப உணர்வலங்காரம் போலிருந்தது.

இந்திய குறிப்புகள் - 213 ஆம் பக்கதிலிருந்து தொடங்கியது. மாரீஸ் என்பவரால் சிறு திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டதற்கான அடையாளங்கள் ஆங்காங்கே தென்பட்டன. முதல் பத்தியில் - ஹம்பி என்ற இடத்திலிருக்கும் இசைக் கோவில் - அடிக்கோடிடப்பட்ட இந்த வரிகளுக்குப் பக்கத்தில் ‘செலிம் ஹாசனுடன் இன்று கீசா (Giza) பகுதியிலிருக்கும் ஸ்பின்க்ஸ் என்ற சிங்கத்தின் அடியிலிருக்கும்போது - ஆஹா, ஹம்பி சென்றால் மண் சிலைகளின் நேர்த்திகளை காணலாமே என பைத்தியக்காரத் தனமாக எண்ணுகிறேன். அதனாலேயே இந்தக் குறிப்பை இங்கு எழுதுகிறேன்’ என குறிப்பு உள்ளது. மாரீஸ் எழுதியவையாக இருக்கக் கூடும். இருந்தாலும் உலக வரலாற்றில் இரு பெரிய மண் வடிவங்களை ஒரே வரியில் நம் கண்முன்னே நிறுத்தி ஒப்பிடு செய்யப்பட்ட முதலும் கடைசியுமான வரி இது என்றே எனக்குத் தோன்றியது.

அடுக்கடுக்காய் ஆச்சர்யமான தகவல்கள் வந்து கொண்டேயிருந்தன. இந்தக் குறிப்புகள், தேடலே தேடலின் இலக்காகக் கொண்டவனின் பிதற்றலாகச் சென்றது. செர்கே எழுதியதைவிட பக்கங்களின் ஓரங்களில் எழுதப்பட்டிருந்த மாரீஸின் குறிப்பே என்னை இதனுள் இழுத்தது. இந்தியாவின் பாரம்பரிய இசை நாகரிகத்தைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்தாலும், 216ஆம் பக்கத்தில் படித்த இந்த குறிப்பினால் ஆச்சர்யத்தின் விளிம்புக்கே சென்று வந்தேன்.

‘..இப்படிப்பட்ட நாகரிகத்தில் முளைத்த தென் மற்றும் வட இந்திய இசை வடிவத்தை புரிந்து கொள்ள நாம் இந்த நில அமைப்புகளைப் பிரிக்கும் விந்திய மலை கொடுக்கும் ஆச்சர்யங்களைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இந்தியர்கள் மொழிகளில் பல மீமொழி ரகசியங்களை உறைத்து வைத்திருக்கிறார்கள். அதனால், இசையிலும் அப்படிப்பட்ட ரசசிய குறியீடுகள் இருப்பதில் ஆச்சர்யமில்லை. விந்திய என்ற வார்த்தை – விந்து எனும் உயிர் பரிவர்தனைக்காக உருவான வார்த்தையில் தொடங்குகிறது. உயிர்கள், முதன் முதலாக மலை சார்ந்த இடங்களில் தோன்றியிருக்கக் கூடிய சாத்தியங்களை இது உருவாக்குகிறது. மொழியியல் ஆராய்ச்சியாளர்கள் இதைப் போல் பல ரகசியங்கள் இந்திய மொழிகளில் உள்ளதாய் கண்டுபிடித்துள்ளனர். அதே போல் தென் மாநிலங்களில் பல நூற்றாண்டுகளாய் இசையைப் பேச்சு வழக்குகளிலிருந்து மாற்றாமல் வைத்திருக்கிறார்கள். தற்போது, எட்டு நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு, மீண்டும் இந்திய இசை உலக அரங்குகளில் உச்சாணியாக விளங்குகிறது...’

எனக்கு இந்திய இசையில் இருந்த தேக்க நிலை தெரியும். அவை இருபத்தோறாம் நூற்றாண்டில் நடந்தவை. சரித்திரத்தில் படித்திருந்தாலும், கலைகளின் சிகரமாக இந்தியா மாறியது இருபத்து மூன்றாம் நூற்றாண்டிலேயே. ஆப்ரிக்க நாட்டின் அமேசான் காடுகளுக்குள் ஒளித்து வைக்கப்பட்டிருந்த Z எனும் நகரம் வெளியே தன் ரகசிய இடத்திலிருந்து வெளியே வந்ததும் இந்த காலகட்டத்தில் தான். உலகில் சில உன்னத மாற்றங்களை இந்த Z நகரம் கொண்டு வருமென அமேசான் பழங்குடியினர் நம்பி வந்தாலும், அது உண்மையில் நடந்து இந்தியாவிற்கு பொற்காலத்தை மீட்டுத் தந்தது.

Z நகரத்தை அடைந்த வில்லியம்ஸ் சகோதரர்கள் பழங்குடியினரின் உதவியில்லாமல் ஒன்றுமே சாதித்திருக்க முடியாது. ஆப்ரிக்கா நாட்டின் அடர்ந்த காடுகளிலிருக்கும் பழங்குடியினரின் பழம்பாடல்படி Z நகரம் கண்டெடுக்கப்படும் என்றும், அதனால் உலகில் சில மாறுதல்கள் உண்டாகும் குறியீட்டு விளக்கத்தை வில்லியம்ஸ் சகோதரர்கள் கண்டுபிடித்துள்ளனர். இதற்கு பழங்குடியினர் தங்கள் வாய்வழிப் பாடல்கள் பலவற்றைத் தந்து வில்லியம்ஸ் சகோதரர்களுக்குக் கொடுத்துள்ளனர். இதே பாடலை ஆராய்ந்த பிரின்ஸ்டெனின் மற்றொரு குழுவோ, Z நகரம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டால், அதன் தாய் சமூகங்களிலும், அதனுடன் ஒட்டியிருந்த பல சமூகங்களுக்கும் மாறுதல் ஏற்படும் என்றே பழம்பாடல் குறிப்பதாய் தெரிவிக்கின்றனர்.

லெமூரியாவும் Z நகரமும் ஒன்றாய் இருந்ததென அவற்றில் வாழும் ஒரேவிதமான பல மண் புழுக்களைக் கொண்டு நிரூபித்துள்ளனர். இவை, தன் பள்ளி நாட்களில் படித்திருப்பதாய் மாமா கூறத் தெரிந்து கொண்டவை. எது எப்படியோ, கலைகளுக்குப் இந்தியா எனும் பழம்பெயர் இந்த இருபத்து மூன்றாம் நூற்றாண்டில் உண்மையாகி விட்டது. அடுத்த ஐந்து பக்கங்களில் மாரீஸ் தன் குழுவோடு இந்தியாவில் செலவு செய்த நாட்களின் குறிப்பு மட்டுமே இருந்தது:

‘..இந்த மாற்றங்கள் திடீரென Z நகர உதயத்தினால் நிகழவில்லை. கலை, ஒரு நாகரீக அமைப்பின் உணர்வுப் பிரவாகம். கலையின் கோட்டை பழைய மேதாவிகளாலேயே கட்டப் பட்டது.பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த மூர்த்திகளான தாகூர், அரவிந்தர், ரவிசங்கர், எம்.எஸ்.சுப்புலட்சுமி, அலி அக்பர் கார், ஏ.ஆர்.ரகுமான் போன்றவர்களின் இசை மேதா விலாசத்துக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டதும் இந்த மறுபிரவாகத்திற்கு ஒரு காரணம். வரலாற்றின் தேக்கத்தை உடைத்தெரிய இவர்களிடம் பல ஆயுதங்கள் இருந்தன. பழமைவாதத்தை தூளாக்கக் கட்டப்பட்ட பீரங்கிகள். கண்ணாடிக்குள் பாங்காக வைக்கப்பட்டிருந்த அதிகாரம், சாதிப்பற்று, மொழிப்பற்று எனும் தடைகளை உடைத்தெரிய காட்டாறுகளை அதனுள் திருப்பி விட்டவர்கள்.. கலையின் தீர்மானிக்கப்பட்ட ரஸங்களை உடைத்தெரிந்து அவற்றின் தேக்க நிலையின் அழிவுகளை திறந்த மனத்துடன் வரவேற்றனர்..’

இப்படிப்பட்ட சமூகத்தில் ஒரு முறையேனும் வாழ்ந்து பார்க்க வேண்டுமென்பதால் என் பிரயாணத்தைத் தொடங்கிவிட்டேன். எனக்கு இந்தியா பற்றி ஏற்கனவே தெரிந்த பல்வேறு செய்திகளுடன், மாரீஸ், செர்கேவின் குறிப்புகள் மிகவும் தேர்ச்சியான திட்டத்தைக் கொடுத்துள்ளது. என் கண் முன்னே தெரிந்த பாதை தொடங்கி முடியும் இடம் இந்தியாதான். புத்தகத்தை கையில் வைத்தபடியே கனவில் சொகுசாகப் புகுந்து கொண்டேன்.

என் தந்தையின் கனவுகளை உண்மையாகக் காண்பதில் என் தேடல் முடிவுக்கு வராது. ஆனாலும், கனவுகளில் வாழ்ந்து பார்த்து, நினைவில் தீர்மானிக்கும் தேடல்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. நினைவுகள் எல்லாம் நாம் வாழ்ந்து கடந்தவை மட்டுமல்ல, நம் கனவுகளும் தான். அந்த கனவுகளில் இருக்கும் சொகுசு அலாதியானது. என் கனவுடன் பக்கங்களைத் திருப்புவதுமாக கடைசி இரண்டு பக்கங்களுக்கு வந்துவிட்டேன். அங்கேயும் மாரீஸ் விடுவதாக இல்லை.

‘..தலைநகரம் மட்டுமல்ல, சிற்றூர்களிலும் (அப்படி கூறிவிட முடியுமா என்ன?) இருக்கும் தேர்ந்த கலை வடிவங்கள், மக்களின் ரசனைத் தரத்தை தெளிவுபடுத்துகிறது. அங்கே, நம் நாட்டைப்போல பழைய கலை வடிவம் புறக்கணிக்கப்படுவதில்லை. புது கட்டமைப்பிற்குள் அதை நுழைப்பதற்கு தனி அமைப்புகள் உள்ளன. ச.மு.வெற்றி அவர்களின் ‘கலைக்கான அமைப்பும், அதன் கூறு அமைப்புகளும்’ போன்ற அறிவார்ந்த ஆராய்ச்சிகள், அதை மேற்கொள்ளும் பல்கலைக் கழக ஆராய்ச்சிக்கு மட்டு மல்லாது, மக்கள் மத்தியில் தினமும் விவாதிக்கப்படுகின்றது. மொழிக்கான அமைப்பு, கலை பரிவர்த்தனைக்கான சங்கம் போன்ற தோற்றங்களினால், பல்வேறு மொழிகளைக் கொண்ட பகுதிகளும் இயல்பாக இணைக்கப் பட்டுள்ளது. தென் பிராந்திய ஃபிரெஞ்சு மொழி, வடகிழக்கு மொழியுடன் நம் நாட்டில் ஒத்துப் போவதில்லையே? இந்தியாவில் இப்படிப்பட்ட சிக்கல்களை இந்த அமைப்புகள் எளிதில் களைந்துவிடுகின்றன.. 1760களில் மைசூர் என்ற தென் இந்திய நகரத்தில் உலா வந்த ஜார்ஜ் தளபதி, இப்படிப்பட்ட மேன்மையான அதே சமயம் எல்லாவித செல்வத்திலும் கொழித்த நாட்டை எங்குமேபார்த்ததில்லை எனக்கூறியிருந்தாராம். அப்படிப்பட்ட பொற்காலமாகவே இந்தியா இப்போது மீண்டும் உருவாகியுள்ளது...’

இந்த குறிப்புகளுடன் என் பயணத்தை துவங்கப்போகிறேன். என் கனவுகளே என்னை வழிநடத்தும் யாத்ரிகனின் பிம்பங்கள். இதோ, The Lost City என்றழைக்கப்படும் Z நகரம் போன்றதொரு மாயையான இந்தியாவைத் தேடிப் பயணிக்கின்றேன்...

00. இப்போது

கண்விழித்தபோது ஜே.ஜி என்னருகே நிற்பது தெரிந்தது. அவன் உலுக்கும்போது, என் கைகளிலிருந்து நழுவிய பக்கங்கள் காற்றில் மறைந்தன.