வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் கதைகள் பற்றி.

சொல்புதிது குழுமத்தில் எஸ்.ராவும் புனைவும் என்ற திரியில் எழுதியது. வருங்கால சந்ததியினருக்காக இங்கு சேமித்து வைக்கிறேன்.

 

*

எஸ்.ராவின் புனைவைப் பொறுத்தவரை கிட்டத்தட்ட அவரது எல்லா சிறுகதைகளையும் தொகுப்பாகப் படித்துள்ளேன். நாவலில் - நெடுங்குருதி, உறுபசி, யாமம் மட்டும்  படித்துள்ளேன். இவற்றை மட்டும் முன்வைத்து விமர்சிப்பது சரியாக இருக்காது என்றாலும் ஒரு சில அப்சர்வேஷன்களை மட்டும் எழுதுகிறேன்.
 
ஒரு வார்த்தை, ஒரு வரி மாறினால் கூட சிறுகதையின் இயல்பே மாறிவிடும் கச்சிதமான கட்டுக்கோப்புடைய  சு.ரா, அசோகமித்திரன் எழுத்துகளுடன் இவரது கதைகளைக்  கம்பேர் செய்யக் கூடாது என்பது முதல் விதி. அவர்கள் எழுதிய கதைகள் சீட்டுக்கட்டு கோபுரம் போலக் கட்டப்பட்டவை. பல சமயங்களில் ஒரே ஒரு வரி கதையையே திருப்பிப் போட்டுவிடும் - மீண்டும் படிக்கத் தூண்டும்.  அவர்கள் எழுதிய கதைகள் கச்சிதமான  (நவீனமான) கதை சொல்லல் முறையில் எழுதப்பட்டவை. ஓரளவுக்கு சிறுகதையின் இயல்பு இப்படி இருக்கவேண்டும் என்றாலும், இதை எல்லாருடைய பாணியிலும் பொருத்திப் பார்க்க முடியாது.
 
எஸ்.ரா எழுதிய ஆரம்பகாலகட்ட சிறுகதைகள் சாதாரண சம்பவங்களை முன்வைக்கும் இயல்பான கதைகள். கிட்டத்தட்ட முதல் இருபது முப்பது கதைகள் அப்படித்தான் இருந்தன. பின்னர் மெல்ல பின்நவீனத்துவ பாணிப்  படிமங்களை, கருக்களை உள்புகுத்தத் தொடங்கினார். ஆனால் பின்நவீனத்துவ பாணியில் விளையாட்டாக சிதைத்துப் பார்ப்பது என மொழி அளவில் மட்டும் அம்முயற்சிகள் நின்றுவிட்டன. வடிவ சோதனை, கதைக் கூறும் பாணியை சிதைத்துப் பார்ப்பது மட்டுமே பின்நவினத்துவம் எனப் பலர் சொன்னதைக் கொண்டு அவரது கதைகளைப் படிக்கலாம். ஆனால், அவை சரியான பின்நவீனத்துவ பாணியா என்பது கேள்விக்குரியதே.
 
பின்நவீன அல்லது  நவீனதத்துவ  பாணியில் கதைகள் எழுதலாம் - அவற்றை சொல்லவரும் கதைக்கரு , அல்லது உபயோகப்படுத்து படிம மொழி  தீர்மானிக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். அவ்விதத்தில் அசோகமித்திரனின் காலமும் ஐந்து குழந்தைகளும் எனக்குச்  சிக்கலில்லாத பின்நவீனத்துவக் கதையாகத் தெரிந்தது.
 
எஸ்.ராவின் எழுத்தில் எனக்கு பெரிய  தடைகளாக இருப்பவை:-
 
1. சிறுகதையின் ஆதி விதியான - சொல்லாதே, காட்டு.
 
இதை மிக மிக குறைந்த கதைகளில் மட்டுமே செய்துள்ளார். அவரது கதைகள் பெரும்பாலும் சொல்லப்படுவை. எதையும் புற நிகழ்வுகளில் உணர்த்துவதில்லை. இது ஒரு தப்பா? கட்டாயம் இல்லை. கி.ரா, யுவன் எல்லாருமே கதை சொல்லிகளாகவே அட்டகாசமான கதைகளை உருவாக்கியவர்கள். ஆனால், அவர்களது கதை சொல்லி உபயோகிக்கும் மொழி பேச்சு பாணியில் இருக்கும். சரளமாக பலதரப்பட்ட  பேச்சு வழக்குகள், சொல்லாடல்கள், பெரிய தத்துவங்கள் வந்து விழும். எஸ்.ராவின் கதைகளில் ஒரே போன்ற மொழி பயன்படுத்துவதால், கதை சொல்லலாக மிக பலவீனமாக இருக்கும். இதைத் தான் நாம் மிக தட்டையான ஒரே போன்ற மொழி எனக் குறிப்பிடுகிறோம் என நினைக்கிறேன்.
 
2. அவரது மொழி மிகச் சாதாரணமானது.

இது தப்பா? கிட்டத்தட்ட, அசோகமித்திரனின் எல்லா கதைகளும் மிக எளிமையான மொழியில் எழுதப்பட்டவையே. பின்னர் என்ன சிக்கல்? எஸ்.ராவின் மொழி ஆழமில்லாமல் இருப்பது சிக்கலில்லை. அவரது சொற்றொடர்கள் கதைக்குத் தேவையான உணர்வுகளை எனக்கு வழங்கவில்லை என்பது தான் சிக்கல். ஒன்று - கட்டுக்கோப்பான சொற்றொடர்கள் மூலம் சரளமாகச் சொல்வதில்லை. மேலும், மிக உதிரியான சொற்றொடர் வரிசையாக மாறி, அவற்றில் ஒன்றே ஒன்று மட்டும் கவித்துவ  ரீதியாக நின்றுவிடும். அந்த கவித்துவ வரி சொல்வதையே பல வரிகளில் நீட்டி எழுதியிருப்பார். அவை ஒரு பத்தியாகப் படிக்கும்போது, எனக்கு ஒட்டாமல் இருக்கிறது. இதனால், அவரது சொற்றொடர் வரிசை பல சமயங்களில் ஏமாற்றமளிக்கும். பல சமயங்களில், வாய்விட்டு சரளமாக  படிக்க முடியாத கதைகளாக இருக்கும். ஏனோ, எனக்குச் சிறுகதைகள் வாய்விட்டு சத்தமாகப் படிப்பது பிடிக்கும். பல நல்ல கதைகளின் லயமே மிக ஈர்ப்பாக இருக்கும். நல்ல அனுபவமாக  இருக்கும். அது எனக்கு இங்கு மிஸ்ஸிங்.
 
3. கதை மாந்தர்களின் உணர்வுகள் வாசகர்களுக்குக் கடத்தப் படுவதில்லை - கதைச் சொல்லி, பேசிக்கொண்டே இருப்பதால் வரும் சிக்கல்.

அவரவர் மொழியில் இயல்பாகப் பேசினால், ஒருசில வார்த்தைகள் கொண்டே கதை மாந்தர்களின் உணர்வுக்குள் நம்மால் நுழையமுடியும். எனக்குக் கோபம் வருகிறது, எரிச்சலாக இருக்கு - என மாந்தர்கள் பேசுகிறார்கள் - அவர்களது செயல்கள் மூலம் பெரும்பாலும் வெளிப்படுவதில்லை. இதனால் காட்சிப்படுத்துதல் அமையவில்லை, கதாப்பாத்திரங்கள் என்னைப் பாதிக்கவில்லை.
 
மேற்கூறிய குறைகள்  சிலவகைக் கதைகளுக்குக் கச்சிதமாக ஒத்துப்போகும். பத்திரிகை பாணியில் செய்தியறிக்கையாகப் படிக்கும்போது, மிக இயந்திரத்தன்மையான மொழி கைகொடுக்கும். அவரது 'புத்தனின் குளம்', 'நயனம்', 'பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் மழை', 'கற்மண்டபம்' போன்றவை. அவை கதையாக நமக்குப் பிடித்துவிடும்.
 
இதனாலேயே ஓர் எல்லை வரை,சுஜாதா கதைகள் மிக மேலோட்டமாக  இருந்தாலும் அதில் இருக்கும் கட்டுக்கோப்பு, அனுபவம் எஸ்.ராவின் சிறுகதைகளில் கிடைப்பதில்லை எனச் சொன்னேன் (சுஜாதா திரியில்). எந்தவிதமானக் கதையாக இருந்தாலும், சிறுகதையில் கட்டுக்கோப்பு அவசியம் என நினைக்கிறேன். அதனாலேயே , கதைக் கருவுக்கு ஏற்றார்போல மிக ஆழமான அர்த்தம் பொதிந்த மொழி அமையவேண்டும் என்றும் நினைக்கிறேன்.
 
நாவலிலும் இப்படிப்பட்ட குறைகள் உண்டு. ஆனால், யாமம் (வரலாறு நோக்கு), நெடுங்குருதி போன்ற படைப்புகளுக்கு அவை இயல்பாகப் பொருந்தி விடுகின்றன. நீண்ட கால இடைவெளிக்கதைகளாக இருப்பதால், படிக்கப் படிக்க அவரது நாவலில் புழங்கும்  பாத்திரங்களுடன் ஒத்துப் போக முடிந்தது.

கோடுகள் இல்லாத வரைபடம்

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எழுதிய ’கோடுகள் இல்லாத வரைபடம்’ லட்சிய மனம் கொண்ட பயணிகளைப் பற்றிய சிறு தொகுப்பு. தெளிவாகப் புரியாத ஓலைச்சுவடுக்கு விளக்கம் சொல்வது போல், எடுத்தார் கைப்பிள்ளையாக வரலாறுக்கு இக்காலகட்டத்தில் பல கோணங்களில் அர்த்தம் கொடுக்கப்படுகிறது. வென்றவர்களின் சரித்திரம், அரசாட்சிகளின் எழுச்சி/வீழ்ச்சிக் கதைகள், புராணங்கள் வழி பக்தி கூடாரங்களின் கதைகள், சாதாரண மக்களின் கதை, சமூக/கலாச்சார மாற்றங்களின் ஆவணம், வர்க்கப் போராட்டத்தின் கதை என வரலாறுக்குப் பல முகங்கள்.

பண்டைய இந்திய சரித்திரத்தின் திறவுகோள்கள் நமக்கு பல புத்தகங்கள் வழியாகக் கிடைக்கின்றன. வரலாறாக நாம் முன்வைப்பது - ஒரு சிலப்பதிகாரம் போல் சில சமூகங்களின் கதைகளாக இருக்கலாம், ‘என் சரித்திரம்’ போல் ஒரு குடும்பக் கதையாக இருக்கலாம். புத்தகங்களின் நோக்கம் எதுவானாலும் அவை பழைய வாழ்க்கையின் நிழலுருவமாய் நிற்பதையே பிரதானமாகக் கொண்டுள்ளன. அக்காலகட்டத்து நாகரிகம், பொருளாதாரம், குல நம்பிக்கைகள், மொழி அமைப்புகள் என நாம் அறியாத பல செய்திகளை அளிக்கின்றன.

கோடுகள் இல்லாத வரைபடம் - பண்டைய இந்தியாவுக்கு வந்த யாத்ரீகர்களைப் பற்றிய கட்டுரைத் தொகுப்பு. இடுக்கிய கண்கள், சிறு குடுமி, கையில் காகிதச் சுருளுடன் ஃப்ளாஷ் இல்லாமல் எடுத்த புகைப்படம் போல் நிழல்ருவமாக யுவான் சுவாங்கை நாம் பள்ளி சரித்திர புத்தகத்தில் பார்த்திருப்போம். அவர் எழுதிய நாட்குறிப்புகள் பற்றி ஓரிரு குறிப்புகள் படித்திருப்போம். கடலில் அடித்த புயலில் அட்ரெஸ் இல்லாமல் கரை ஒதுங்கிய ஒரு சீன பயணி என்ற அளவில் மட்டுமே நான் அக்குறிப்புகளைப் புரிந்துகொண்டேன். அதன் முக்கியத்துவத்தை சரியாக உள்வாங்காமல் போனதால் சரித்திரம் எனக்கு கசந்திருக்கலாம். அதைக் களையும் விதத்தில் இப்புத்தகக் கட்டுரைகள் இருக்கின்றன. இப்புத்தகத்தில் இந்தியாவுக்கு வந்த பல பயணிகளைப் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன; பயணிகளாக இருப்பதால் மட்டுமல்ல. இந்தியாவைப் பற்றி பல செய்திகளை தங்கள் நாட்குறிப்பில் எழுதியதால் மட்டுமே இப்பயணிகள் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றுள்ளனர்.

பாஹியான், வாஸ்கோட காமா, அல்பெருனி, மார்க்கோ போலோ, ராபர்ட் ப்யரி, இபின் பதூதா என பல பயணிகளைப் பற்றிய கட்டுரைகள் இடம் பெற்றுள்ளன. இவர்கள் அனைவரும் இந்தியாவைத் தெரிந்துகொள்ள வந்தவர்கள் இல்லை. அரச தூது, வணிகம், ஒற்றனாக, இந்திய மெய்யியல் கற்பதற்கு என ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனி திட்டங்கள். எதிலும் இந்தியாவை வளப்படுத்தும் நோக்கம் துளியும் கிடையாது. சுமூக நல்லுறவுக்காக பயணம் செய்யும் இக்கால சமாதானத் தூதுவர்கள் இல்லை இவர்கள். ஆனால் அவர்கள் முன் அனுபவங்களாகக் குவிந்த இந்தியா எனும் கருதுகோளை பதிவுசெய்தார்கள்;விவாதித்தார்கள். கற்பனை என பலது விலக்கப்பட்டாலும், இந்தியாவை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தது இப்பயணிகள் அனைவருக்கும் உள்ள ஒற்றுமை. .

பண்டைய இந்தியா ஒருங்கிணைந்து ஆட்சி செய்யப்பட்ட நிலப்பகுதி கிடையாது. ஒவ்வொரு குழுவுக்கும் ஒரு தலைவர். ஒன்றாகக் கட்டுப்படுத்தும் அரசியல் பிணைப்பு இல்லாத பல குழுக்கள். இவர்கள் அனைவரையும் இணைத்தது எது? அரசாட்சி மாறி புது அதிகார வரவை மக்கள் எப்படி ஏற்றுக்கொண்டனர்? கலாச்சார மாற்றங்களை கொண்டு சமூக வீழ்ச்சி/வளர்ச்சி கணக்கெடுக்க முடியுமா?

இப்புத்தகத்தின் கட்டுரைகளில் பயணிகளைப் பற்றிய பல செய்திகளைத் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. குறிப்பாக அவர்கள் எதற்காக இந்தியா வந்தனர், என்னென்ன நிலக்காட்சிகளைப் பதிவுசெய்தனர், மக்கள் மனதில் எப்படிப்பட்ட பிம்பத்தை அவர்கள் உருவாக்கினார்கள் போன்ற பல் சுவாரஸ்யமானத் தகவல்கள் கிடைக்கின்றன.

பண்டைய இந்தியா பற்றி மட்டுமல்லாது, தற்கால பயணிகளைப் குறித்தும் சில கட்டுரைகள் இருக்கின்றன. குறிப்பாக ‘நடையால் உலகை வென்றவர்’ கட்டுரை. சதீஷ்குமார் என்ற இளைஞர் உணவு, செலவு பற்றிக் கவலைப்படாது இந்தியாவிலிருந்து அமெரிக்கா வரை நடந்தே பயணம் செய்தது பற்றிய இக்கட்டுரை மிகச் சுவாரஸ்யமானது. சக மனிதர்கள் மேல் நம்பிக்கை வைத்து இப்பயணத்தைத் தொடங்கிய சதீஷ்குமாருக்கு நினைத்ததை விட அதிக வரவேற்பு பல இடங்களிலும் கிடைத்தாக குறிப்பிடுகிறார். அவர் செல்லும் வழியிலெல்லாம் பலர் அன்பளிப்புகள் தந்ததை அன்போடு நினைவு கூர்கிறார்.

எவரெஸ்ட் ஏறிய டென்சிங் சந்தித்த சோதனைகள், அவரது சாகஸங்கள் போன்றவற்றை விவரித்து ஒரு கட்டுரை உள்ளது. பொதுவாக அக்கால பயணிகள் என்றாலே கடினமான சூழலை தங்களுக்கு சாதமாக மாற்றியவர்களைக் குறிப்பிடுவோம். அதுவும், மலை ஏறுவது, ஆழ்கடல் ஆராய்ச்சிகள் போன்றவை அதிக மன உறுதி மற்றும் உடல் உறுதி கொண்டவர்களால் மட்டுமே நிறைவேற்றக் கூடியது என்று தோன்றுகிறது. அப்படிப்பட்ட கடுமையான மலையேற்றத்தைச் செய்த டென்சிங் சந்தித்த சிக்கல்கள் பற்றியும், எவரெஸ்ட் பற்றிய பல குறிப்புகளும் இக்கட்டுரையை முக்கியமானதாக்குகிறது.

இவர்கள் அனைவரும் யாரும் முடியாததை சாதிக்க வேண்டும் என்ற குறிக்கோள் கொண்டவர்கள் அல்ல. மனிதனின் சாதனை எல்லையை சிறிது சிறிதாக தள்ளி வைத்தபடி முன்னேறுபவர்கள். இக்குறிப்புகளைப் படிக்கும்போது, மனித சக்தியின் ஆற்றல் எல்லையைத் தாண்டி, மனித மனதின் லட்சிய செயல்பாடுகள் மிகுந்த ஆச்சர்யமூட்டுவதாக தோன்றுகிறது.

இக்கட்டுரைகள் பல இணையத்தில் வெளியாகியிருந்தாலும், ஒட்டுமொத்தமாகப் படிக்கும்போது இப்பயணங்களின் இயல்பு கச்சிதமாக விளங்குகிறது. கோள்களைப் போல் இலக்கற்று பல திசைகளிலும் செல்வதைப் போல் தோன்றினாலும், மனித முன்னேற்றப் பாதையின் ஒவ்வொரு படிக்கட்டிலும் இப்பயணங்கள் திடமாக கால் வைத்தது புரிகிறது. எப்படிப்பட்ட இலக்காக இருந்தாலும், இவர்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி இழுப்பது அந்த அறுபடாத மனித முன்னேற்றச் சரடை மட்டுமே.

இலைகளை வியக்கும் மரம் - சில வரிகளில் புத்தக விமர்சனம்

எல்லா எழுத்தாளர்களிடமும் ஏதேனும் ஒன்றை எதிர்பார்த்தே படிக்கிறேன். அது கிடைக்காத போது அந்த புத்தகத்தையே தொட மாட்டேன். பல சமயம் தொலைத்தும் விடுவேன். அப்படி தொலைத்த ஒன்றுதான் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் `இலைகளை வியக்கும் மரம்`. இது எஸ்.ராவின் எத்தனாவது கட்டுரை புத்தகம் என்பது அவருக்கே மறந்திருக்கும். இன்னும் ஒரு கட்டுரைத் தொகுப்பா என நினைத்து படிக்காமல் தள்ளிப்போட்டேன். இரு வருடங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் அந்த புத்தகத்தை வாங்க வேண்டிய நிலை. அவர் எழுதிக்கொண்டிருக்கும் இணைய கட்டுரைகள், அரவோன் நாடகம், இந்த புத்தகத்திற்குப் பிறகு வெளியான மேலும் சில கட்டுரைத் தொகுப்புகளை படித்தபோதும், இந்த புத்தகம் நல்ல படிப்பு அனுபவத்தை தந்தது.

காணும் மனிதர்களிடமும், பயணங்களின் கதைகளுமே இந்த தொகுப்பு. கதாவிலாசம் தெரிந்தவர்களுக்கு எஸ்.ராவின் பயண அனுபவங்கள் புதிதல்ல. கிட்டத்தட்ட ஒரு யாத்ரிகன் போல பல ஊர்களுக்கும் சென்று அதன் அனுபவங்களை நம் ஞாபகத்திலுள்ள அனுபவமாக மாற்றக்கூடிய எழுத்து.நகுலனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டதினால், அவர் வார்த்தைகளிலேயே புத்தக தலைப்பாக்கப்பட்டது.

என்னிலடங்கா கதைகளை உடைய சாமானியன். அவன் தரித்த வேஷங்கள், அதன் துக்க அனுஷ்டானங்கள் போன்றவை எஸ்.ராவின் பேட்டை. சாதாரணமாக சென்று கொண்டிருக்கும் வாக்கியம் சரேலென சர்ரியலிஸ்டிக்காக பெறும் வடிவம் எஸ்.ராவின் டச். இந்த இரு காரணத்திற்காகவே இவர் எழுத்துக்களை கூர்ந்து வாசிக்கப் பழக்கப்படுத்திக்கொண்டேன்.

இந்த சர்ரியலிஸ்டிக் நகர்வு கதையையோ/கட்டுரையையோ எந்த விதத்திலும் குறைப்படுத்தாது பார்த்துக்கொள்ள சில கட்டமைப்புகளை முதலிலேயே நிறுவவேண்டும். கோணங்கி எழுத்தில் இது அப்பட்டமாகத் தெரியும். எஸ்.ராவோ ராவாகச் சொல்லாமல் , மெல்ல மெல்ல அதை நுழைப்பவர்.

எஸ்.ரா புனைவில் உருவாக்கும் கோலத்திற்கு வித்தாக அமைவது அவருடைய பயணமென்னும் புள்ளிகளே.

உதாரணங்கள்:

உலகின் எல்லாப் பாதைகளும் எனது வீட்டு வாசற்படியோடே இணைக்கட்டிருக்கின்றன என்பதை நான் ஒவ்வொரு முறையும் திட்டமில்லாத பயணத்தைத் துவங்கும்போது நினைத்துக்கொள்கிறேன்.

இந்த இரவிற்குப் படுக்கையைத் தந்து உதவிய பெருங்கருணைக்கு நன்றி சொல்லியபடி நட்சத்திரங்களை எண்ணத் துவங்கினேன். நகரம் என்னையும் தன்னோடு சேர்த்துக் கொண்டது.

கதைகள் காலத்தினுள் அலைந்து கொண்டிருக்கும்போது அதன் நாவு காலத்தைவிட்டு வெளிதூரம் நீண்டு யாவையும் தீண்டிக் கொண்டிருக்கிறது.