தாமஸ் மன் 'வெனிசில் மரணம்' (Death in Venice) எனும் குறுநாவலை எழுதியிருந்தார். வெனீஸ் சுற்றிப் பார்க்க வரும் ஒரு பிரபல எழுத்தாளர், அங்கு பார்க்கும் பதினோரு வயதுச் சிறுவனின் அழகில் தன்னை இழந்துவிடுவார். அவனது கரு நீல கண்களில் தென்படும் பரிசுத்தச் செளந்தர்யத்தில் அவரது அன்றாட வாழ்வு தள்ளாடும். சுற்றுலா வந்திருக்கும் சிறுவனது குடும்பம் செல்லும் இடங்களுக்கெல்லாம் பின்தொடர்ந்து அவனைப் பார்த்தபடி நாட்களைக் கழிப்பார். ஒரு கட்டத்தில், அதைத் தெரிந்துகொள்ளும் குடும்பம் வெனிஸ் பயணத்தை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பு ஆயத்தமாகும். ஒரு முறை அவனைத் தொட்டுப் பார்த்துவிடவேண்டும் என்ற ஆவலில் உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலியிலிருந்து எழ முடியாமல் இறந்து போவார்.
இது ஒரு கொலைக் கதையல்ல. எவ்விதமான மர்மங்களும் இக்கதையின் நிழலைச் சீண்டவில்லை. ஒருவித ப்லேட்டோணிக் காதல் கதையை விவரிக்கும் குறுநாவல் மட்டுமே. ஆனால் மிகப் பிரபலமான குறுநாவலாக இன்றும் இருந்து வருகிறது.ஆஸ்கார் வைல்ட் எழுதிய The Picture of Dorian Gray இவ்வகையைச் சார்ந்ததே. ஆனால் எனக்கு தாமஸ் மன் கதையே மிக விருப்பமானது. வாழ்வின் களிப்பு, மரணம் என இரண்டு நிலையையும் மிகத் தீவிரமாக தாமஸ் மன் முன்வைப்பதாலும், வைல்டின் கதை அழகியலை மட்டும் முன்வைப்பதால் இருக்கலாம்
காலவரையற்ற கொண்டாட்டத்தின் அதீத எல்லையில் வாழ்ந்து வரும் மக்களின் ரசனைகள் வெனீஸ் முழுவதும் நிரம்பி வழிகிறது. வெனீஸ் தண்ணீர் போல். கிட்டத்தட்ட வாழ்வின் சகல சந்தோஷங்களுக்கான அடையாளம் வெனீஸ். வாழ்வின் மேலதிக ருசிகளை தன் சின்னத் தெருக்களில் கொண்டது.
இக்கதையிலும் அழகு வெளிப்படையாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கு. ஆனால், அந்த எழுத்தாளரைப் பொறுத்தவரை வெனீஸ் மரணத்தின் அடையாளமாக மாறிவிட்டது. அவரது நிறைவேறாத ஆசைகளின் பிறப்பிடமாகவும், அவரது இறப்பிடமாகவும் வெனீஸ் வெளிப்படுகிறது.
ஜெஃப் டையர் (Geoff Dyer) எழுதிய வெனீசில் ஜெஃப், வாரணாசியில் இறப்பு (Jeff in Venice,Death in Varanasi) கதைக்கும் தாமஸ் மன் கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்?
தாமஸ் மன் கதையை மறு உருவாக்கம் செய்துப் பார்க்கிறது ஜெஃப் எழுதிய நாவல். கிட்டத்தட்ட அவரது பல வரிகளை எடுத்து நயமாக மாற்றியுள்ளார் ஜெஃப்.
இரு பகுதிகளைக் கொண்டது இந்நாவல். நாவல் தொடக்கத்தில், விவாகரத்துப் பெற்ற பின் வாழ்வில் கொஞ்சம் ஆர்வம் இழந்து அன்றாட வாழ்க்கையைத் தள்ளிக்கொண்டிருப்பவனாக லண்டன் வீதியில் வலம் வருகிறான் நாற்பது வயதுக்காரனான ஜெஃப். முதல் பகுதியில், ஓவிய விமர்சகனாக பியனால் (Bienalle) எனும் கலை நிகழ்வைப் பற்றி எழுத வெனீஸ் செல்கிறான். பலதரப்பட்ட விமர்சகர்களைச் சந்திக்கும் போது, ஒரு அழகு தேவதை இவனை இம்சிக்கிறாள். ஒருவர்க்கொருவர் ஈர்க்கப்பட அடுத்த நான்கு நாட்கள் நாவல் முழுவதும் காம விளையாட்டுகளால் நிரம்பிவிடுகிறது. பல நிலைகளில் உடலுறவு கொள்கிறார்கள். உட்கொள்ளும் போதை மருந்தால், அவர்களது அனுபவங்கள் சுயத்தைத் தாண்டிச் செல்கின்றன. கிட்டத்தட்ட ஒரு கொண்டாட்ட நிலப்பகுதியாகவும், இருவரும் அதில் திளைக்கும் ஒரே ஜோடி போலவும் அவர்களுக்கு வெனீஸ் சொர்க்கபுரியாக மாறிவிடுகிறது. நான்கு நாட்களுக்குப் பின் மீண்டும் சந்திப்போமா என்ற எந்தொரு நியமனமும் இன்றிப் பிரிகிறார்கள்.
அடுத்தப் பகுதியில், ஒரு ஓவிய விமர்சகன் வாரணாசி நகரத்தைப் படம் பிடிக்க வருகிறான். முதல் பகுதியில் வந்த ஜெஃப் அல்ல என்பது சில தனிப்பட்ட செய்கைகள் மூலம் உணர்த்தப்படுகிறது. முதல் பகுதியில், ஜெஃப் தன் எண்ணங்களைச் சத்தமாகச் சொல்லிப் பார்ப்பவன். கிட்டத்தட்ட ஒரு வியாதி போல. இரண்டாம் பகுதியில் வரும் பெயரற்ற ஓவிய விமர்சகனுக்கு அப்படிப்பட்டப் பழக்கங்கள் இல்லை.
எல்லா மேற்கத்திய பயணக் குறிப்பு போல, வாரணாசியின் அழுக்கு, குப்பை கூளங்கள், பிச்சை எடுப்பவர்களின் உடல் வியாதிகள், எங்கு சென்றாலும் காசு கேட்கும் சிறுவர்கள் எனப் மேற்கத்திய மேலோட்ட பார்வையால் இப்பகுதியின் முதல் பல பக்கங்கள் நிரம்பி வழிகிறது. ஒரு விதத்தில் எனக்கு மிகவும் சலிப்பாகிப்போனது. ஆனால், மெல்ல கதை வாரணாசியில் நடக்கும் மரணச் சடங்கு கோலாகலங்களைச் சொல்லத் தொடங்குகிறது. அவன் பார்க்கும் பண்டைய கோவில்கள், சந்திக்கும் மனிதர்கள், அழுக்காக இருந்தாலும் பலர் குளிக்கும் கங்கை என அவனது பார்வை மாறத் தொடங்குகிறது.
குறிப்பாக, அவன் சந்திக்கும் யோகிகள் போலியாயிருந்தாலும் அவர்களும் அடிப்படையில் இந்திய அமைப்பில் இயங்குபவர்களே எனும் உண்மை புரியத் தொடங்குகிறது. பீட்டில்ஸ் குழுவினர், ஜார்ஜ் ஹாரிசன், பீட் குழுவின் ஆலன் கில்ஸ்பேர்க் போல் தற்செயலாகப் பல யோகிகளைச் சந்திக்கிறான். ஆனால், அவர்களால் பெரிதும் ஈர்க்கப்படாமல் எந்த இலக்குமில்லாமல் வாரணாசித் தெருக்களில் சுற்றித் திரிகிறான்.
இங்கிருந்து, பல மேற்கத்தியப் பிரபலங்களில் கோணத்திலிருந்து அவனது பார்வை விலகத் தொடங்குகிறது.
பின்னர் வங்கியின் ஏடிஎம் இயந்திரத்தில் பணமெடுக்க வரிசையாக நிற்கும்போது அவனை முந்திப் பலர் முன்னால் செல்வது அவனது ஆத்திரத்தை அதிகமாக்குகிறது. ஏன் எல்லாரும் வரிசையைப் பின்பற்றுவதில்லை, எதிலும் ஏன் இப்படி ஒரு அலட்சியம் என அங்கு முந்துபவர்களிடம் கொஞ்சம் கடுமையாக நடந்துகொள்கிறான். ஆனாலும், மக்கள் பொறுமையாக இருப்பது அவனை எரிச்சலூட்டுகிறது. எதற்காக எல்லாவற்றுக்கும் பொறுமையாக இருக்கிறார்கள்? வேகவேகமாக அவசரப்பட்டாலும் கிட்டத்தட்ட எதை முடிக்கவும் இங்கு பலத்த பொறுமை தேவைப்படுகிறது. அரசின் மெத்தனத்தைக் கண்டு மக்கள் கோபப்படுவதில்லை. அதற்காக சுரணை கேட்டும்போவதில்லை - ஒரு இடத்தில் நடக்கும் குண்டு விபத்தில் மக்கள் யாரையும் எதிர்பாராது பேருதவியாக இருக்கின்றனர். இது அவனை மிக ஆச்சர்யப்படுத்துகிறது. மக்கள் இந்த குழப்பமான வாழ்க்கை ஓட்டத்தில் தங்களுக்குத் தேவையான பாதையை சரிவரப் புரிந்து அதன் படி நடக்கிறார்கள் எனப் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்குகிறான். பல சிக்கல்களுக்கு இடையே இந்தியா எனும் மக்கள் திரள் முன்நகர இது ஒரு காரணி என்ற உண்மை அவனை நிலைகுலையச் செய்கிறது.
மெல்ல இந்தியாவின் ஆன்மா அவனுக்குப் பிடிபடத் தொடங்குகிறது. ஒரு நாள் காலை, கங்கை நதியில் குளிக்க இறங்குகிறான். அது வரை அழுக்கு என அவன் ஒதுக்கியிருந்த நீர் அப்படி ஒன்றும் அழுக்காக அவனுக்குத் தெரியவில்லை. தன்னை எல்லாரும் வித்தியாசமாகப் பார்ப்பார்கள் என நினைத்துத் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, ஓரிரு மேற்கத்தியர்கள் தவிர அங்கு குளிக்கும் இந்தியர்கள் எவரும் அவனை கண்டுகொள்வதில்லை. அசாத்தியமான வாழ்க்கைப் பார்வை அவனுக்குக் கிடைக்கிறது. தன் அகம் விரிவடைந்து பேரமைதி அவனை ஆட்கொள்கிறது.
இரண்டாம் பகுதியிலும் அவனது வெனீஸ் காதலி வருவாள் என எதிர்பார்த்திருந்தேன். முதல் பகுதியில் அவள் வாரணாசி பற்றி சொல்வதால் வந்த எதிர்ப்பார்ப்பாக இருக்கலாம். ஆனால், முதல் பகுதியில் வரும் ஜெஃப் இரண்டாம் பகுதியில் இல்லை என்பது என் கணிப்பு. அதனால், காதலியும் வருவதில்லை. மொழி, அவர்களது எண்ண ஓட்டம் எல்லாமே வேறுமாதிரி இருப்பதால் இருக்கலாம். ஆனால், முதல் பகுதி படர்க்கை கூறுமுறையிலும், இரண்டாம் பகுதி தன்னிலை முறையாகவும் விரிகிறது. இதனால் என் கணிப்பு தப்பாகவும் இருக்கலாம்.
நான் படித்த ஆங்கில நாவல்களில் இந்தியாவைப் பற்றி ஒரு ஒட்டுமொத்தப் பார்வையை ஆழமாக முன்வைத்தது இதுவாகத்தான் இருக்கும். இந்தியாவைப் மேலோட்டமாகப் பார்த்து எழுதும் ஆக்கங்களில் ஒருவித அலட்சிய 'பாவம்' தெரியும். தெருக்களில் அழுக்கு, சுகாதாரமற்ற சூழல்கள், ஒழுக்கமற்ற மக்கள் பண்பு என நேரடியாகப் பார்ப்பதை மட்டும் வைத்து எழுதப்படுபவை. ஆனால், இந்தியா இவற்றில் மட்டும் இல்லை. மிக நுணுக்கமான வாழ்வியல் முறை உள்ளது. வேதியல் பாடம் போல் அதன் இயல்புகளை விவரித்துவிட முடியாது. மிகத் துல்லியமான சுவிஸ் ரயில்கள் போல் திட்டமிட்டு நடப்பவை அல்ல. மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில் ஒழுங்கற்ற தன்மை தெரியும் - இந்திய ராகங்கள் போல். அதன் அனுபவங்களை பார்க்கப் பார்க்க இந்தியாவின் ஒழுங்குப் பரிமாணம் அவனுக்குப் புரியத் தொடங்குகிறது.
அதை இந்தியா ராகங்களைக் கொண்டு விமர்சகன் விவரிக்கும் பக்கங்கள் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. பிரபஞ்ச ஒழுங்கு போல், ராக ஒழுங்கு போல், கண்ணுக்குத் தெரிவதைக் கொண்டு இநதிய ஒழுங்கின் மத்தியத்தைக் கண்டுபிடிக்க இயலாது. அதனதன் லயத்தோடு ஒன்றாகப் பயணிக்கும்போது இந்தியாவின் ஆன்மா பிடிபடும் என விமர்சகன் கண்டுகொள்கிறான்.
மரணம் மற்றும் மறு உலகம் என இரு கங்கைக் கரைகளை விவரிக்கிறார். கிட்டத்தட்ட மரணத்தின் குறியீடாக இருந்தாலும், வாரணாசி மக்கள் வாழ்வின் மீது மிகுந்த பற்றுள்ளவர்கள். வெனீஸ் போல அங்கும் களிப்பும், குதூகலங்களும், வாழ்வின் சந்தோஷங்களும் திகட்டத் திகட்டக் கிடைக்கின்றன. ஆனால், மரணம் என்பது ஒரு நிலைப்பாடு. முடிவல்ல. ஒரு உலகத்திலிருந்து மறு உலகப் பிரவேசம் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளும் மக்கள். இதைப் புரிந்துகொண்டால் இந்தியா எனும் பெருங்குழுவின் ஆன்மாவைக் கைப்பற்ற முடியும் என்ற பேரமைதியோடு நாவலும் முடிகிறது.
ஜெஃப் டையரின் மற்ற எழுத்துகளைப் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை இந்த லண்டன் வாசியின் நாவல் அளித்து விட்டது. மற்றொன்றையும் குறிப்பிட வேண்டும் - நாவலின் மொழி அவ்வளவு இயல்பாக இருக்கிறது. எளிமையாக இருந்தாலும், மிகத் தெளிவான மொழி அமைந்திருப்பதால் நாவல் வாசிக்கச் சுவாரஸ்யமாக இருக்கிறது.
Recent Comments