வார்த்தைகளின் விளிம்பில்

Hello, Goodbye புகைப்பழக்கம்

புகைப் பிடிப்பதை நிறுத்தி இன்றோடு மூன்று ஆண்டுகள் ஆகின்றன. கல்லூரி நாட்களிலிருந்து தொடர்வோம் துறவோம் மறவோம் என இருந்தாலும் அவ்வப்போது நிறுத்தியிருக்கிறேன். முழு முற்றாக நிறுத்தி அப்பழக்கத்தை துறந்தது என்றால் கடந்த மூன்றாண்டுகளாகத்தான்.

இந்தப்பழக்கத்தை நிறுத்துவதால் வரும் விளைவுகளைத் தொகுக்கும் எண்ணத்தோடு, கீழுள்ள பதிவை அவ்வப்போது எழுதி வந்தேன். சொல்வதற்கு இன்னும் நிறைய இருக்கிறது.

*

 

சிகரெட் பற்றவைத்தபின் ஊதி அணைக்கும் தீக்குச்சிப் புகை கண்ணில் புகுந்து கலக்கமுறச் செய்யாத புகைவாசிகளே இருக்க முடியாது. கடைசி சிகரெட் வரை இந்தப் பிரச்சனை எனக்கு இருந்தது. உரசிப் பற்ற வைத்தவுடன் கண்களை மூடியபடி குச்சியை அணைத்துவிடவேண்டும் என ஒவ்வொரு முறையும் நினைப்பேன். இன்று அணைத்த கடைசி குச்சியும் கண்களைக் குளமாக்கியது. அது ஒரு எரிச்சல் தான். சுகமான எரிச்சல். முதல் இழுவைக்காக எதையெல்லாம் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டியதாக உள்ளது! கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு வருடப் பழக்கம். பழக்கத்தை விடும்போதாவது கற்றுக்கொள்ளவில்லை என்றால் இந்தப் பழக்கத்தை எதற்கு துறக்கவேண்டும்? இல்லை, இதைத் தொடர்ந்து செய்வதால் தான் என்ன பிரயோஜனம்?

பழக்கத்தை விட்ட நண்பர்களைக் கேட்டேன். விட்டேனா? எப்போது? எனக் கேட்ட பலரைத் தவிர ஓரிருவர் 'வெயிட்டு போடும் பார்த்துக்க..மத்தபடி நடுக்கம் குறைய சில மாசமாகலாம்' எனக் கூற, தைரியம் பிறந்தது. அதற்கு முன் எதற்கு விடவேண்டும் என சுயசோதனை கேள்வி பதில்கள், விடுவதற்காகப் புதுப் புது தேதிகளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பதற்றங்கள் என ஆயத்தங்களே வாழ்வைத் தின்றுவிடும்போலிருந்தது. தயாராகும் பிரஸ்தாபங்களைத் தவிர்த்து நேரடியாக கோதாவில் இறங்கலாம் - பூஜை சாமான்களைக் மீண்டும் கையிலெடுக்க யாருடைய சம்மதமும் வேண்டாம் - இந்த தைரியம் ஒன்றுமட்டும் போதும் பழக்கத்தைத் துறக்க;பழக்கத்தைத் தொடரவும்.

நாட்களின் வெறுமையை வென்றெடுக்க சில புதிய பழக்கங்களைக் கற்றுக்கொள். குரங்கை மறந்துவிடு. மருந்தை மட்டும் உட்கொள். போடாங்க..

*

 

உடல் எடை கூடுவது, நள்ளிரவில் வியர்ப்பது, பாறாங்கல்லைக் காலில் கட்டிவிட்டதுபோல் நடக்கச் சிரமப்படுவது, கைகள் நடுங்குவதேல்லாம் ஒரு விஷயமே கிடையாது. இந்த பாதிப்புகள் சில மாதங்களுக்குத் தான். முதல் சில மாதங்களுக்கு பார்க்குமிடமெல்லாம் குரங்குதான். ஒல்லி குரங்கு மற்றவர் வாயில் புகையும், தவிர்க்க முகத்தைத் திருப்பி ஓடினாலோ வாசனை நம்மைப் பிடித்துவிடும். பல மாதங்களுக்கு பின் குரங்கின் வால் மறைந்தாலும் ஆலிஸின் சிரிப்பு போல, அதன் அழிச்சாட்டியம் மட்டும் மறையாது, அடங்காது.

புகையை நிறுத்திய சில வாரங்களுக்குப் பிறகு மூளையில் நடக்கும் மாற்றங்கள் தான் என்னை மிகவும் பாதித்தன. புகையில் இருக்கும் நிகோடின் எந்தளவு மூளையை பாதிக்கும் என அனுபவித்தால் மட்டுமே தெரியும். நிறுத்திய மூன்றாவது வாரத்திலிருந்து பலவிதமான பயம் என் நாட்களை ஆக்கிரமித்தன. நடக்கும்போது விழுந்துவிடுவேனோ என பயம், படுத்தால் கட்டிலிருந்து மிதப்பது போலத் தோன்றும், ஜீரோ டிகிரியில் கூட கைவிரல்களிடையே வியர்க்கும், ஒருவிதப் பதற்றத்தில் நள்ளிரவில் கால்கள் உதறிக்கொள்ளும்.

மனப்பிராந்தி. சிகெரெட்டை விட்டொழித்தால் பிராந்தி தரும் வியாதியா? கருமம். சில வாரங்களில் பயம் பல புதிய பரிமாணங்களை எடுத்தது. தனியாக லிப்டில் நுழைவதற்கு பயம், இரு ஸ்டேஷனுக்கு இடையே தரையடி ரயில் நின்றுவிட்டால் பதற்றம் அதிகமாகும். தனியாக மாட்டிக்கொள்வோமோ, உதவ யார் வருவார்கள்? யாருமே தேடாமல் போய்விட்டால் என்ன ஆவது என அடிப்படை பாதுகாப்பு சார்ந்த சந்தேகங்கள் வலுக்கத் தொடங்கின. சில நாட்களுக்குப் பின்னர் மறைந்தன.

பிறகு நடந்தது தான் உச்சகட்டம். இன்று நினைத்தால் கூட சிரிப்பு எல்லா வழிகளில் பிய்த்துக் கொண்டு போகும். ஆனால் அன்று அப்படியில்லை.

ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில், அடுத்த ஜென்மத்தில் எப்படி பிறப்பேன் என்று பயம் வந்துவிட்டது.சிரிக்காதீர்கள். சத்தியமான பயம். படபடபடப்பு. கொடுமையான கொலைக்காரனாக சின்ன வயதிலேயே இருட்டு சிறையில் அடைபட்டால் என்ன ஆவது, வெளி உலகமே தெரியாத குகைக்குள் சாப்பாட்டுக்கே அல்லல்படும் மிருகமாக மாட்டிக்கொண்டால்? இப்போது படிக்கும்போது உங்களுக்கு சிரிப்பு வரலாம். எனக்கும் தான். ஆனால், அன்று நான் இருந்த மன நிலையில் இப்படிப்பட்ட பய உணர்வுகள் தாறுமாறாக என்னை அலைகழித்தன. படித்த படிப்பு, சுயமுன்னேற்ற சுலோகங்கள், தர்க்க அறிவு எல்லாம் காற்றில் காணாமல் போயின. ஓரிரு மாதங்கள் இப்படிப்பட்ட பலவிதமான பயம் என்னைத் துரத்தியது. சுற்றிலும் மனிதர்கள் இருக்கும் ரயிலில், அலுவலகத்தில், வீட்டில் என துரத்தித் துரத்தி என் நினைப்பில் தொற்றிக்கொள்ளும். பதற்றம் கூடிக்கொண்டே போகும், பின்னர் எதோ ஒரு நிகழ்வால் படபடப்பு குறைந்து சரியாகிவிடும். மருத்துவர் anxiety தான் என்றார்.

அக்காலகட்டத்தில், என்னளவில் உடலுழைப்பும், மன உழைப்பும் அதிகமாக செலுத்திக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு நிமிடம் கூட வெறுமையாக இருக்க அனுமதிக்கவில்லை. பல உடற்பயிற்சிகள் செய்தேன், ஜிம்மில் ஓடத்தொடங்கினேன். தொடர்ச்சியாக பாடல்கள், இசைத் தொகுப்புகள் எனக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தேன். தன்னம்பிக்கை தரும் விஷயங்களை மட்டும் செய்தேன் அதேசமயம் அன்றாட சோக நிகழ்வுகள் பற்றிப் படிப்பதை தவிர்த்தேன். நிராயுதபாணியாக இருப்பதுபோல் ஒரு தவிப்பு. ஏனோ அவற்றைப் பார்த்தால் பதற்றம் அதிகமாகுமோ என பயம் வந்தது. ஆனால் எதுவும் உடனடியாகப் பயனளிக்கவில்லை.

இந்த பயத்தைப் பெருக்கும் அன்றாட வாழ்வின் கவலைகள் தின்னத் தகாமல் பார்த்துக்கொண்டதில் நண்பர்களுக்கு மற்றும் இசைக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. நாட்கள் செல்லச் செல்ல உடம்பும் மனமும் ஒருவித கண்டிஷனில் வந்துவிட்டன. என்ன தான் நடக்கும் நடக்கட்டுமே என தைரியம் ஒரு பக்கம் அமர்ந்தாலும் மற்றொரு பக்கம் பயத்தின் நிழல் நினைப்பில் நுழைய சமயம் பார்க்கும். அதை அண்ட விடாமல் செய்யப் பெரும் பிரயத்தனங்கள் செய்யவேண்டும்.

கிடைக்கும் சந்தர்ப்பத்தில் எல்லாம் இணையத்தில் புகைபழக்கத்தின் அதீத விளைவுகளைப் பற்றிப் படித்தேன். கைபேசியில், வீட்டில், அலுவலகத்தில் என ஒரு பக்கம் அதைப் பற்றி தேடிக்கொண்டே இருப்பேன். உடலில் ஏதேனும் வித்தியாசமாகப் பட்டால் உடனே கூகிள் தான். விசித்திரமாக இணையத்தில் படித்ததெல்லாம் எனக்கு வருமோ என பயந்தேன். ஒரு கட்டத்தில் எது எதைச் செரிக்கத் தொடங்கியது எனத் தெரியவில்லை. அடிக்கடி என் லோக்கல் டாக்டரைத் தொந்திரவு செய்து, என் பயத்தை எல்லாம் கேள்விகளாகக் கேட்டுத் தள்ளுவேன். அவரும் பொறுமையாக எனக்கு ஒன்றும் இல்லை என ஒவ்வொரு முறையும் விளக்கி விளக்கி ஓய்ந்து போய்விட்டார்.

அடுத்த பாதிப்பு பல் ஈறுகளுக்கு உண்டானது. புகை பழக்கத்தால் ஈறுகள் இறுகி ஜடம் போல ஆகிவிடுமாம். புகையை கைவிட்டபின் ஈறுகள் இளகி கருப்பு- வெள்ளை மாதரசிகள் போல தொட்டதுக்கெல்லாம் கசியுமாம். பல் துலக்கும்போது ஈறுகளிலிருந்து ரத்தம் வரத்தொடங்கியதைப் பார்த்து அலறி அடித்துக்கொண்டு பல டெஸ்டுகளை எடுத்துக் கொண்டேன். பழக்கத்தை விட்டிருக்கக் கூடாதோ என எண்ணுமளவு உடல் உபாதைகள் தாங்க முடியவில்லை. புகையில்லாமல் உடம்பு பழகுகிறதாமாம். என்னத்த சொல்ல?

தெரிந்தவர் தெரியாதவர் என யார் பேசக் கிடைத்தாலும் ஏதாவது சாக்கு வைத்துக்கொண்டு புகைப் பழக்கத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினேன். அவர்களது அனுபவங்களைத் தெரிந்துகொள்ள புதுப் புது வியூகம் வகுத்து கேள்விகளைக் கேட்பேன். பெரும்பான்மையானவர்கள், ஏதோ சரியில்லைன்னு தோணிச்சு சார் விட்டுட்டேன் என ஆபிஸ் போகும் வழியில் ஈபி பில் கட்டியது போல சர்வசாதாரணமாகச் சொன்னதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி சஞ்சலம் எனத் தோன்றும். ஒரு வேளை நாம் தான் அதிகமாகப் புகை பிடித்துத் தள்ளிவிட்டோமோ?

ஆனால், இரு விஷயங்களில் மட்டும் திடமாக இருந்தேன். ஒன்று, இந்தப் பழக்கத்தை விடுவதற்கு எதுவும் பேட்ச் அல்லது மருந்துகளை சாப்பிடக்கூடாது. தானாக அனுபவித்துச் சரியாக வேண்டும். ரெண்டு, இந்த விளைவுகள் நாளடைவில் சரியாகிவிடும் என்பதால், வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லி பயமுறுத்தக் கூடாது.

இப்போது படிக்கும்போது இதெல்லாம் பெரிய பூ சுற்றல் போலத் தெரியலாம். அந்த சில மாதங்களை நினைத்துப் பார்க்கும் போது எனக்கே அப்படித்தான் தோன்றுகிறது. சாதாரண சிகரெட் என்ன பெரிய போதைமருந்தா என்றெல்லாம் தோன்றியது. விளைவுகள் எல்லாம் ஓவராக இருக்கே என இப்போது தோன்றுகிறது. ஆனால், இவை அனைத்தும் உண்மை. எந்த கற்பனையும் இல்லாமல் எனக்கு நடந்தவை. எல்லாருக்கும் இவை நடக்கும் என நினைக்கவில்லை. இருபத்து ஐந்து வருடங்கள் நாளொன்றுக்கு ரெண்டு பாக்கெட் பிடித்த சிலர் சாப்பிட்டு கைகழுவி ஈரத்தை உதறுவது போல அனாவசியமாக இப்பழக்கத்தை உதறியிருக்கிரார்கள்.

உடலில் இருக்கும் கடைசி அவுன்ஸ் நிகோடின் வெளியேறியபின் சிக்கலில்லை என பலர் சொல்வதில் உண்மை இருந்தாலும், மூளையில் அவை நிகழ்த்தும் சாகசங்கள் பல மாதங்களுக்கு நீடிக்கின்றன. சிகரட்டில் எட்டாயிரம் ரசாயினத் துகள்கள் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். அவற்றில் சில மில்லிகிராம்கள் தான் நம் உடம்பில் தங்குகின்றன. ஆனால், பாதிப்பு அளவிடமுடியாதது. உடல் உழைப்பின் சாத்தியங்களை, மனதின் விநோதங்களை பெரிதளவு பாதிக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் நாம் புகைப் பழக்கத்திலிருந்து விலக முடியாமைக்கு இவை பெரிய காரணிகளாக இருக்கின்றன.

எது எப்படியோ இன்றோடு மூன்று ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இதுவரை ஒரு முறை கூட இப்பழக்கத்தை உதற மருந்து உட்கொள்ளவில்லை. பேட்ச் அணியவில்லை. எதுவும் இ-சிகெரெட் பிடிக்கவில்லை. சட்டென வந்ததுபோல, திடுப்பென விலகிவிட்டது எனச் சொல்லத்தான் ஆசை. ஆனால், பழக்கத்தை விட்டபின் ஒரு வருட அனுபவத்தினால் இப்படிச் சொல்ல மனமில்லை. இப்பழக்கத்தை விட்டவர்கள் சிகரெட் வாசனை ரசிப்பார்கள். யாராவது பிடித்தால் அந்தப் புகையை மட்டும் இழுத்து ஆஹா என்ன வாசனை என அனுபவிப்பார்கள். சிலர் அறுபது வயதுக்குப் மேல் மீண்டும் பிடிக்கத்தொடங்குவேன், அந்த அனுபவத்தை விடக்கூடாது எனச் சொல்வார்கள். நல்ல அனுபவம் தான், இல்லைஎன்று சொல்ல முடியாது. தனிமைக்குத் துணை.

பீட்டில்ஸ் குழுவினரின் ஒரு பிரபலமானப் பாடல் 'Hello,Goodbye'. அதில் வரும் வரிகள்,

 

You say "Goodbye" and I say "Hello, hello, hello".
I don't know why you say "Goodbye", I say "Hello, hello, hello"

 

சிகரெட்டைப் பொறுத்தைவரை, மனதுக்கும் உடலுக்குமான உரையாடலாக இவ்வரிகள் கச்சிதமாகப் பொருந்துகின்றன. போய்வா என நாம் கோபமாகச் சொன்னாலும் எப்போதாவது வேண்டும் எனும் நினைப்பு சிகரெட் பிடித்தவர்களுக்குப் புரியும்.ஒருவிதத்தில் சிகரெட் பிடிப்பது கூட பழைய நினைவுகளுடன் நாம் செய்யும் ஒரு நினைவுருட்டி எனத் தோன்றுகிறது. அதைப் பிடிக்கும்போது ஒவ்வொரு முறையும் நாம் இப்பழக்கத்தின் ஆரம்பகாலகட்ட சுகங்களை ஒருமுறை ஓட்டிப்பார்கிறோம். எனக்கு அப்படித்தான், நண்பர்கள், கல்லூரி சூழல் என ஒரு வட்டம் வரும். ஒவ்வொரு முறையும். ஆனால், மீண்டும் ஒரே ஒரு சிகரெட் பிடிக்க வேண்டும் எனும் எண்ணம் இதுவரை ஒரு முறை கூட எழவில்லை. பார்க்கலாம்.

செல்லமே செல்லம்.

என் மகள் ஆதிராவுக்கு இரண்டரை வயதாகிறது. அவள் பார்ப்பதற்காக சில குழந்தைத் தமிழ்ப் பாடல் குறுந்தகடுகளை கடந்த இரண்டு வருடங்களாக வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன். பல வண்ணங்களில் விதவிதமான அனிமேஷன் யுத்திகளுடன் ஆங்கிலத்தில் பல காணொளிகள் இருக்கின்றன. ஆனால் எத்தனை காலத்துக்குத்தான் டிவிங்கிள் டிவிங்கிள், ஜாக் அண்ட் ஜில் பார்ப்பது? தமிழில் வரும் குழந்தைப் பாடல் தொகுப்புகளின் அனிமேஷன் நன்றாக இருக்காது, இருந்தாலும் தமிழ் பாடல்களை ஏன் கேட்க வேண்டும் என்பதே என் நண்பர்கள் பலரின் வாதமாக இருந்தது. மேற்படியாளர்களுக்கு பெரிய விளக்கங்கள் அளிக்காமல் தொடர்ந்து பல பாடல் தொகுப்புகளை வாங்கிக்கொண்டிருந்தேன்.மிகத் தரமான பல குறுந்தகடுகள் அகப்பட்டன.

கடந்த வருடம் இந்தியா சென்றிருந்த  போது அபிராமி ரெகார்டிங் கம்பெனி தயாரித்துள்ள செல்லமே செல்லம் தொடர் பாடல்களையும், மேஜிக் பாக்ஸ் எனும் விற்பனையாளர் தயாரிக்கும் குறுந்தகடுகளையும் வாங்கினேன். இப்போதெல்லாம், ஆதிரா பார்க்காவிட்டாலும் நான் தினமும் ஒரு முறையாவது பார்த்துவிடுகிறேன். மிக அழகானப் பாடல் வரிகள், உறுத்தாத வண்ணங்கள், எளிமையான கிராபிக்ஸ் என ரசிக்கும்படி செய்திருக்கிறார்கள். குழந்தைகளின் நார்னியா உலகம் போல கனவுலகில் சஞ்சரிக்காமல் லோகாயாத நிகழ்வுகளையும் அன்றாடம் நாம் பார்க்கும் வாழ்வையும் தெளிவாக அனிமேஷனில் செய்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக, வீடுகளின் அமைப்பு, சராசரி குடும்பங்களில் இருக்கும் வீட்டுச் சாமான்கள், புழங்கும் அன்றாட பேச்சு மொழி என அசத்தியிருக்கிறார்கள்.

ஔவையின் ஆத்திச்சூடி, பஞ்சதந்திரக் கதைகள், தெனாலிராமன் கதைகள், கிருஷ்ண பலராமன் கதைகள் என நமக்குத் தெரிந்த கதைகளை ரசித்துப் பார்க்கும்படியாக உருவாக்கியுள்ளனர். கீழுள்ள 'எலியும் பூனையும்' என் விருப்பப் பாடலில் சேர்ந்துவிட்டது. பாடல் வரிகள் எத்தனை அழகாக உள்ளன! பூனையின் தந்திரக் கேள்விகள், எலியின் தற்காப்பு பதில்கள் அவைகளின் முக பாவனைகள் என ரசிக்கும்படியாக செய்திருக்கிறார்கள்.

 

ஒரு முறை கேட்டதும் குழந்தைகளை ஈர்க்கக் கூடிய வகையில் எளிமையான மெட்டுகள், அழகான பாடல் வரிகள், சிறு புன்னகையை வரவழைக்கும் மிருகங்களில் அங்க அசைவுகள், குறும்புத்தனங்கள் என பாடல்கள் கண்ணுக்கு, செவிக்கு செம கதம்பக் கூடை. சிறு குழந்தை உள்ளவர்களுக்கு கண்டிப்பாக பரிந்துரைக்கிறேன்.

ஆங்கிலத்தில் மட்டும் சில பாடல்களைப் பாடி வந்த ஆதிரா, இப்போதெல்லாம் பல தமிழ் குழந்தைகள் பாடல்களையும் ரசித்துப் பாடுகிறாள். வார்த்தைகளுக்கு அர்த்தம் கேட்கிறாள். எலி பூனை போல மாறி மாறி வெவ்வேறு குரல்களில் பாடிக்காட்டுகிறாள். திரும்பப் பாட முடியும்படியான மெட்டுக்கள் இருப்பதால் தமிழ் சாவதும் சற்றே தள்ளிப்போகலாம்.

நல்லது கெட்டது

நண்பர் நட்பாஸ் தளத்தில் எழுதிய சம்பவக்குறிப்பு. நிமிஷக்கதையான்னு படிச்சிட்டு முடிவு பண்ணுங்க.

 

*

பார்க்காதது போல நடந்து சிறு கல் தடுக்கி கீழே விழும் பபூனுக்கு இருக்கும் மதிப்புக்கு கொஞ்சம் மேலேதான் பள்ளிக்கூட தமிழ் வாத்தியார்களுக்கு. அதுவும் ஆங்கில வழிப் பள்ளி என்றால் சொல்லவே தேவையில்லை. பபூனுக்குக் கூட பெஞ்சு சீட் கிடைத்துவிடும். தமிழ் வாத்திகளுக்கு தரை டிக்கெட்டுதான்.

இன்னிக்குக் மார்னிங் வரைக்கும் நானும் இது கரெக்டுதான்னு நினைச்சேன்.

பெரிய பொயட் பெயர் வெச்ச எங்க ராமலிங்கம் வாத்தி செய்யும் சேஷ்டைகள் கொஞ்ச நஞ்சம் கிடையாது. நான் படிப்பது ஆங்கிலோ இந்தியப் பள்ளி என்பதால் பாதர்களின் பாதரேஷன் நிறைய உண்டு. வகுப்பில் பாடம் நடக்கும்போது விண்டோ வழியா எட்டி டிசிப்ளின் மெயிண்டயின் செய்வது அவர்களது வேலை. ஆனா அப்படி ஸ்டடி செய்யும்போதுதான், வாத்தியின் சேஷ்டை ஆரம்பமாகும்.

“டேய் பசங்களா, இந்த காலத்துல மட்டுமில்ல, அந்த காலத்துலக் கூட உளவுத்துறை உண்டு. வணிகம் செய்யறேன்னு உள்ள நுழைஞ்சு உளவு பார்த்து சொல்றது அந்த காலத்து ஸ்டைலு. இந்த காலத்தைப் பத்தி உங்களுக்குச் சொல்ல வேணாம். ஆனா, ஆசைப்பட்டு எட்டிப் பார்த்து தொட நினைச்சவங்க மூக்கு அறுந்தது நமக்குத் தெரிஞ்ச கதை தானே! சரி செய்யுளைக் கவனமா படிச்சிக்கோங்க..”

நாங்கெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு சிரிப்பை கண்ட்ரோல் பண்ணிக்குவோம். அருணால மட்டும் முடியாது. விரலு வழியா எச்சி தெறிக்க சிரிச்சிருவான். லஞ்சுக்கு அப்புறம் நடக்கிற கிளாசுன்னா பர்ர்ரு தான். வெடிச் சிரிப்பா எல்லாரும் சிரிக்கத் தொடங்கிடுவோம். எங்க ரோவுக்கு பின்னாடி சிரிப்பு போறதுக்கு முன்னாடி கேஸ் கண்டினியு ஆகிடும்.

ப்ரைமரி வாத்தி சீனிவாசன் எதையும் ராமலிங்கம் வாத்தி மாதிரி வெளிப்படையா சொல்லமாட்டாரு. ரொம்ப கோவம் வந்தா உளவுக்காரங்க இருக்காங்களான்னு சுத்திப் பார்த்துவிட்டு உதட்டை மடக்கி தலை முடியைப் பிய்க்கிறா மாதிரி ஆக்ஷன் செய்வார். அப்புறம் அந்த கை போகும் இடம் தான் செம கேஸ் பரவக் காரணமாயிருக்கும்.

கிளாசுக்கு உள்ள தான் இப்படின்னா, பி.டி பீரியடில் அரட்டை அடிக்கும்போதும் தமிழ் வாத்திங்க சொல்றதை வெச்சுத்தான் கிண்டல் அதிகமாப் பண்ணுவோம்.

இன்னிக்கும் அப்படித்தான். சும்மா வேடிக்கைப் பார்த்திருந்த என் தலை மேல வாட்டர் பாட்டிலை கவிழ்த்திட்டு டீச்சர் ரூம் வாசலுக்கு அருண் ஓடிட்டான். நான் சேஸ் பண்ணா, சீனிவாசன் வாத்தி மாதிரி ஆக்ஷன் காட்டிகிட்டே கிளாஸ் இருக்கிற பக்கம் ஓடறான் அவன், திருப்பத்தில ராமலிங்கம் வாத்தி வர்றதைப் பார்க்காம.

“போடாங்க…..” என அருணைப் பார்த்து நான் கத்த, வாத்திய எதிர்பார்க்காத அவன் நேரா போயி அவர் மேல மோதி கீழே விழுந்திட்டான்.

ஒரு நிமிஷம் எனக்கு மூத்திரம் வந்திருச்சு. கையில டஸ்டரை உருட்டிகிட்டே வாத்தி என்னையும் அருணையும் பார்க்கறாரு. அருண் விழுந்தவன்தான் – “அவன்தான் சார், அவன்தான் சார்” உளறிகிட்டே பிட்ஸு வந்தவன் மாதிரி படுத்தபடி பின்னாடியே போக, என் தொடை நடுங்க, “சாரி சார், சாரி சார்” என பயந்தபடி ஓடப் பார்த்தேன்.

கொஞ்ச நேரம் எங்களையே பார்த்துகிட்டிருந்த வாத்தி,

“ஏண்டா, கை கால் மாதிரி அதுவும் ஒரு உறுப்புதான? அதை வெச்சு ஏண்டா திட்டிக்கிறீங்க!” என கைக்கொடுத்து அருணை எழுப்பிவிட்டார்.



நிராயுதபாணி

கடந்த புதன் கிழமை பின் மாலை வேளையில் நொறுங்கிய மனிதனாக தலை கவிழ்ந்து என் வீட்டு மொட்டை மாடிப்படியில் நீ உட்கார்ந்திருந்த நொடியிலிருந்து தான் எனக்கு மிக நெருங்கிய நண்பனானாய்.

மாலையில் தொடங்கும் கேளிக்கைக்காக வண்ண பலூன்களும், மிருதுவான பொம்மைகளும் தயாராகிக்கொண்டிருந்த ஒரு ரம்மியமான காலையில் மெல்ல கழுத்தை நீட்டி கூடாரத்தின் உள் நுழைந்தது அந்த ஒட்டகம் என சொன்னபோது உன் வேதனையின் அழுத்தம் புரிந்தது. இந்த நிகழ்வை நீ சொல்லி நான் பத்தாவது முறையாகக் கேட்டேனோ? அதற்கும் அதிகமாகக் கூட இருக்கலாம்.

ஒவ்வொரு முறையும் என் கேள்வி இதுதான். உன்னை மகிழ வைத்தவர்கள், சொக்க வைத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் யாரெனத் தெரியுமா? முக்குளத்தை தெறித்து உன் பீடத்துள் நுழைந்தவர்களின் உண்மை முகம் புரியுமா?

உன்னை அனுப்பிய பின்னும் பல கேள்விகள் என்னை தூங்கவிடாமல் தடுத்தன. நீ பேசாமல் அழுததில் உன் ஏமாற்றங்கள் தொடர் ஓட்டம் போல் எனக்கும் தொற்றி அறை முழுவதும் நிரம்பி வழிந்தன.

என் ஆதர்சம் என ஒருவரை நீ உயர்த்தி சொல்வது முதல் முறையல்ல. என்னிடம் சொன்னவை மட்டுமே பல கதைகள் இருக்கும்.

உன்னை ஓயாமல் பேச வைத்த அந்த நபர்களை நீ சந்தித்திருக்கலாம். சந்திக்காமலும் இருந்திருக்கலாம். நீ பேசியிருக்கலாம் அல்லது கேட்டுக்கொண்டு மட்டும் இருந்திருக்கலாம். எது எப்படியோ, ஒவ்வொரு நிமிடமும் நீ நம்பிய ஆதர்சங்களே உன் நினைவுகளை ஆக்கிரமித்தார்கள் என்பது உனக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா என்ன?

எப்போதும் அவர்களைப் பற்றி மட்டுமே பேச்சு. ஆனால் பாகவத சம்பந்தம் போலில்லாமல் உன்னுடன் அவர்களுக்கு இருந்த உறவை நீ என்றும் என்னிடம் கூறியதில்லை. இந்த அறியாமையினால் என் அனுமானங்கள் தவறியிருக்கின்றன.

மதிப்பீடுகளின் வீழ்ச்சி பற்றி மட்டுமே எண்ணிக்கொண்டிருந்தால் நம் லட்சியத்தை எட்ட முடியாது என உன் ஆதர்சம் சொன்னதைக் கேட்டு நிலைகுலைந்ததாக சொன்னாய். நம்பிக்கை துரோகம் என சுலபமாக இதை புறந்தள்ள முடியாது.

உன் ஆதர்சத்துக்காக நீ செய்தவை ஏராளம் இருக்கலாம். எனக்கு முழுவதும் தெரியாது. மதிமயக்கத்தில் இருந்ததால் உனக்கும் தெரியுமா என்பது சந்தேகமே.

அவர்கள் என்ன நினைப்பார்களோ என உன் சிந்தனை ஓட்டத்தை நீ மட்டுப்படுத்தியிருக்கலாம். சாதக பாதக விளைவுகள் வெளிவருவதற்குள் உன் செயல்களை அவர்களது ஸ்ரீபாத கமலங்களில் நீ காணிக்கயாக்கியிருக்கலாம்.உன் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் மூலவரிடம் சிறு தலையசைப்போ அங்கீகாரமோ எதிர்ப்பார்த்தபடி உன் வாழ்வின் அர்த்தத்தை கண்டடைந்திருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்? காது குண்டலங்களை அறுத்தெறிவது போல் ஆதர்சங்களுக்காக உன் நேர்மையை கூடப் பறக்கவிட்டிருக்கலாம்.

உன் முதல் ஆதர்சத்துக்காக ஆயுதம் ஏந்திய தடக்கையனாக நீ கன்னிக் கழியாமல் வலம் வந்த போது நான் சொன்னது உனக்குப் புரியவில்லை. உன் அனுபவத்தை நானும் வாழ்ந்திருப்பதால் எனக்கு அது ஆச்சர்யம் தரவில்லை. இந்த அவசர உலகில் சட்டையை மாற்றுவது போல் தேவைக்கேற்ப கொள்கையை மாற்றும் நியாயவான்கள் உன் கடைக்கண் பார்வையில் படாமலா இருப்பார்கள்? நம்ப மறுத்த குருடன் நீ. அது ஒரு உலகம். அதில் நானும் இருந்திருக்கிறேன். நாளையும் இருப்பேன் என நினைக்கிறேன்.

மறுபரிசீலனையற்ற விதந்தோம்பல்கள். ஆற்றொழுக்கற்ற சரணாகதி. நாளை மற்றுமொரு நாள் அல்ல. விழித்திருக்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் பேருவகை தருணங்கள். கபடமில்லாத மனம் புது அதிகாரத்தை ஆதர்சமாக சுவீகரித்துக் கொண்டது.

கண்ணசைப்பிலும்,முக மாற்றங்களிலும் சொர்க்கத்தை தரிசித்து நெக்குருகி மயிர்கூசி ஆதர்சம் சொல்லாத வார்த்தைகள் வழி மற்றவர்களுக்கான சாட்டையை நீ எடுத்துக்கொண்டாய். அவன் காலடியில் எஞ்சிய தூசில் யாரோ ஒருவனின் சிதைக்கு தீ மூட்டினாய். அவனுக்காக பல அட்டைக்கத்தி சண்டைகள் போட்டாய். அதற்கான உரிமை உனக்கு இருப்பதாக நம்பினாய்.

மனிதனின் பலகீனமான தருணத்தில் முதல் முறை ஆதர்சம் சறுக்கிய போது, கூரிய பற்களில் குருதி வழியும் வனவிலங்காக உன் மனதில் ஆதர்சம் மாறிவிட்டார் என மனமுடைந்தாய்.

'நீண்ட நாட்களாக உன் மனதில் நர்த்தனமாடும் தூய பிம்பங்கள் உடையும் நிகழ்வுகள் அதிசயமில்லை.அது காலாகாலமாய் நடந்து வருவதுதான்'  - மேலோட்டமான சமாதானமாக நான் சொன்னதை வேத வாக்கியமாக அன்று முழுவதும் நீ பிதற்றிக் கொண்டிருந்தாய்.

காலம் உன் காயத்தை ஆற்றும் என்ற முடிசூடா சமாதான வாக்கியத்திற்கும் நான் சொன்னதற்கும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. அந்த நொடியில் உன்னை ஆற்றுப்படுத்தும் சக்தி என் கனமில்லாத சொற்களுக்குக் கிடையாது எனத் தெரிந்திருந்தும் அப்போது நான் சொன்னது அது மட்டுமே, இதை எழுதும்வரை.

மனதுக்கு நெருக்கமான பிம்பங்கள் உடையும்போது , கரை தொட்டு விலகி அலையில் மிதக்கும் இலைகளாக மனம் சில நாட்கள் அலைகழிக்கும். நம்பிக்கையின்மை மெல்ல சம்மணம் போட்டு உட்கார்ந்து பல நாட்கள் ரத்த நாளங்களில் நடுக்கத்தை செலுத்தும். சந்தேகித்து சிதைந்து கலைந்து பல வெறுமைகள் மனதில் குடியேறும். எதிலும் ஒரு நிலையின்மை. எல்லாவற்றிலும் சலிப்பு. எதிலாவது பற்று வைக்க மனசு பரபரக்கும். நெருங்கி வருபவற்றை தாவி இறுக அணைத்துகொள்ளும் ஆவேசம் உண்டாகும்.

புது வாதங்களோடு வரும் புது ஆதர்சத்தின் மேல் ஒரு பிடிப்பு உருவாக அதிக நாட்கள் ஆகாது. அதற்கான பொறுமை நம் மனதுக்கு இல்லை. கட்டற்ற பிரவாகம் போல பீறிட்டுக் கிளம்பும். முதல் அனுபவம் தந்த பாடமாக கூடவே ஒரு சந்தேகம், பதட்டம்.

நடுங்கும் நம் அபலை விரல்களைப் பற்றும் மயிரடர்ந்த நேசக் கரம் மனிதக்கரமாகத் தோன்றாது. மயிரிருந்தாலும் அது கடவுளின் கரம். புது வெளிச்சம். புது நம்பிக்கைகள் பழைய அதிகாரத்தின் சாயத்தை வெளுக்க முற்படும். அட, ஆதர்சத்தைக் கூட அதிகார சட்டாம்பிள்ளையாக எண்ணுவோமா? ஆம், கனவு கலையும்போது பழைய ஆளுமைக்கு எதுவும் நடக்கலாம். பழைய ஏமாற்றத்தை மறந்து புது மூர்த்தியை சுமக்க மனம் எதையும் செய்யும்.

மீண்டும் முன்னெப்போதும் கண்டிராத உத்வேகம்.

எங்கு முடியும் இந்த ஓட்டம்? கால மாற்றத்தில் புத்தம் புது பிம்பங்கள் வெளியேறுவதும் உள் இறப்பதும் அவரவர் தேர்வு. யார் அவற்றைக் கேள்வி கேட்டுவிட முடியும்?

புது விசுவாசங்களும், ஆதர்சங்களும் நிறம் மாறும்வரை என் கைதட்டல்கள் அவர்களுக்கே என நீ தீர்ப்பு சொன்னாயேயானால் உன் நேர்மையின் உரம் அதிகம். ஒரு கணத்திலேனும் உன் ரசனை பழுத்தற்றதாக இருந்திருக்கிறது. என்றாவது ஒருநாள் உண்மையை அரையடி தள்ளி தரிசிக்க உனக்கு பரிசாகக் கிடைத்திருக்கும் கடவுச்சீட்டு அது.

இல்லையில்லை நிறம் மாறினாலும், இருந்தாலும், இறந்தாலும் என் ஆதர்சங்களின் வேட்டி அவிழும் நேரத்தில் எல்லாம் முடிந்து விடவும் அரண் அமைக்கவும் அயராது பாடுபடுவேன் என்றால் - அதற்கும் உனக்கு உரிமை உண்டு. உன்னுள் இருந்த மலையளவு நேர்மை கடுகளவாக மாறி முதுகைக் காட்டியபடி உன்னை விட்டு விலகியபின்னும் நீ அந்த உரிமைக்காகப் போர் கொடி தூக்கலாம்.

நீ கடந்த வந்த பாதையை நிதானமாக அசைபோடும் காலம் ஒரு நாள் வரக்கூடும். வராமலும் போகலாம். வரும் நாளில் ஓடுவதை சற்றே நிறுத்தித் திரும்பிப் பார்ப்பாய். உன்னுடன் வந்தவர்கள் அப்பாதையில் நெருஞ்சி முற்களாக எஞ்சியிருப்பார்கள். உன் பாதத்தின் ரத்த கசிவுகளுக்கிடையே அவற்றைக் கண்டுபிடிப்பாய். உன்னை வழிநடத்திய ஆதர்சங்கள் அவற்றில் இருக்கக்கூடும்.

பழைய முள்ளை எடுக்க புது முள். ஒவ்வொரு முறையும் வேதனை, வெறுப்பு. பின்பு புது வெள்ளமென காட்டாறு சந்தோசம். புதுயுக தரிசனம். பழைய இழப்பின் சோகம் விரட்டியடிக்கப்படும். நடுக்கங்கள் குறையும்போது சிந்தனை விடுத்து விட்டு விடுதலையாகியிருப்பாய். உன் சகாவினுடைய கோஷங்கள் சகஸ்ரநாமம்.

புது பாதை உண்டாக்குவோம். ஒன்று கூடி தேர் இழுப்போம். சக்கரத்தின் அடியில் சிக்கும் புழுக்கள் சாகப் பிறந்ததே. ஆம், நம் தலைவருக்குத் தோள் கொடுப்போம். எத்தனை கோஷங்கள்? எவ்வளவு புகைபோக்கி உபயோகித்தாலும் திரை விலகாது. மிக ஸ்திரமான பந்தம். இப்படியே கோஷ்டிப் பாடிப் பாடி ஒய்ந்துபோகும்படியான ரகசிய ஆஞ்சை போலும் ரசிகர்களுக்கு. எக்காலத்திலும் ஆதர்சங்களின் சொற்கள் ஒன்றுதான். ஆனால் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் எத்தனை மனங்களில் அது தங்கிவிடுகிறது?

உன் தலைவனைத் தொடரும்போது உன் கனவைத் தான் கண்டடைகிறாயா? யாருடைய கனவைத் தொட்டு மீட்க உன் கைகளை உயர்த்துகிறாய்? இல்லை, உன் கனவுகளை தொடக்கூடாத உயரத்துக்கு தள்ளி விடும் பயிற்சியரங்கமா?

பாதாள குகைக்குள்ளும் வெளிச்சம் காட்டுவேன் என்னைப் பின் தொடருங்கள் என படைதிரட்டும் வீரரின் செயல் தளபதியா நீ? பாதாளத்தில் இருட்டு உண்டாகிவிட்டது என ஏதோ இல்லாததை சிருஷ்டி செய்தது போல் காட்டியதாலேயே அவன் ஆதர்சம். அவன் இருக்கும்போது மட்டுமல்ல இறந்த பின்னும் நன்றாக செயலாற்றுவாய் எனத் தெரிந்த பேராளுமை. அரிதாரம் பூசிய ஆதர்சத்திற்கு உன் வாழ்க்கை ஒரு நாடகம்.

எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிடவில்லை. எண்ணிலடங்கா சுழற்சிப் பாதையில் சிறு துளி மட்டுமே நீ அடையும் இந்த நம்பிக்கையிழப்பு என நான் சொன்னால் அதைப் புரிந்துகொள்வாயா?

காந்த பிம்பங்களால் கவரப்படும் இரும்பாக இருப்பதுதானா உன் வாழ்வின் லட்சியம்? வீரனே, எத்துணை ஆதர்சங்களைத் தொட்ட பிறகு உன்னுள் அந்த காந்த சக்தி ஏறும்?

உண்மையான குழப்பங்களை விட தெளிவான பொய்களுக்கு வீரியம் அதிகம் என்பதை அறியாதவனில்லை நான். தெரிந்தே அவற்றில் வழுக்கி விழும் சம்பவங்கள் எனக்கும் நடந்தபடிதான் இருக்கிறது.

நாளை ஏதோ ஒரு நெருஞ்சி முள் பாதையில் நாம் ஒன்றாக நடக்கக்கூடும். அப்போது உன்னிடம் சொன்னதெல்லாம் எனக்கு மறந்துபோயிருக்கும். ஆனால் நான் இப்போது சொன்னவை சத்திய சுத்தம். பொய்யெனக் கருதினால் உனக்கு வந்தனங்கள். இந்த உலகில் பல மொட்டை மாடிப் படிகள் உள்ளன.

கொஞ்சமாவது உண்மை இருக்கலாம் என நீ எண்ணினால் என் வீட்டு மாடிப் படிகள் நமக்காகக் காத்திருக்கின்றன.

ஆஸ்க் கணேஷாவிடம் ஓர் ஜெமினியனின் விண்ணப்பம்

நேற்று ஒரு நேர்முகத் தேர்வுக்குப் போய்வந்தேன். தற்காலிக வேலையில் இருப்பதால் அடிக்கடி வேலை கைநழுவிப் போய்  சகஜமாகிப் போன நிலையிலும் நேர்முகத் தேர்வுகளின்  டெக்னிக் மாறிக்கொண்டேவருவதை உணர முடிகிறது. தொலைக்காட்சியில் வரும் ராமாயணம், மகாபாரதம் போல் நான் நெருப்பாகப் போனால்,எதிரே தண்ணீராக அம்பு வந்து புஸ்சாக்கி விடுகிறது. சரி, நல்ல வேலையென நாம சூலத்துடன் போனால், அங்கு பாம்பு போல வந்து பிடுங்கி எறிந்துவிடுகிறது. இதெல்லாம் நேர்முகத்தின் போதுதான் நடக்கும் என்றாலும்  அதற்கு முன்னரே டென்ஷனுக்கான ஆயத்தங்கள் தொடங்கிவிடும்.

குறிப்பாக, இந்திய கம்பனிகளில் வேலைக்கு விண்ணப்பித்தால் கூப்பிடுவார்களா என்றொரு டென்ஷன். கூப்பிட்டாலும் சரியான ஆட்களை அமர்த்தி கேள்வி கேட்க வைப்பார்களா என்பது மற்றொரு டென்ஷன். இதெல்லாம் சரியாக அமையும் பொது,  சொதப்பலாக தட்டிக்கழிக்க வேண்டுமே என்ற கோணத்திலிருந்தே கேள்விகள் கேட்கப்படும்  போது  உச்சகட்ட டென்ஷன்.

பிரோக்ராமிங் வேலையா எடு பேப்பரை, மடமடவென எழுது நான்கைந்து வரிகளை என்பது ஹைதர் கால  சங்கதி ஆகிவிட்டது. இக்கால வைபவங்களில் பளப்பளவென துடைத்து நம் முகரையே நம்மைப் பார்த்து சிரிக்கும் ஜொலிப்பில் ஒரு புது கணினியை நம்முன் வைப்பார்கள். எங்களைக் குடைகிற பிரச்சனை இதுதான், அதுக்கு ஒரு மூலதன திட்டம் போட்டு, UML வட்டம் போட்டு, அக்குவேறு ஆணி வேறாகப் பிரித்து நிரலி எழுதி, நேரம் இருந்தால் அதுக்கு ஒரு ரேஷனல் மாடலும் போட்டிடுடா கண்ணா?  முடிஞ்சா இன்னின்ன நிரலி வரிகள் இன்னின்ன செய்யுதுன்னு 'டாக்கு' போட்டிடும்மா, என் செல்லமில்லை. மூன்று மணி நேரங்கள் முக்கி முனகி முடித்தால் , எல்லாம் சேவ் ஆகிவிட்டதா என சரிபார்த்து, பாத்து பத்திரமா வீட்டுக்கு போம்மா என கிளப்பிவிடுவார்கள். வாசல் வரைக்கும் அரவணைத்துப் போய் , பஜ்ஜி சொஜ்ஜி சாப்பிட்டு செல்லும் மாப்பிள்ளை வீடு போல், இரண்டொரு நாளில் பதில் அனுப்புவோம்னு கழுத்தம்பட்டையோடு சேர்த்து அனுப்புகிறார்கள்.

நேற்று நடந்தது புதுசு. என்னைவிட டிரிபிள் பிளேடில் சவரம் செய்து,  அப்போதுதான் ஓவனிலிருந்து எடுத்த பிஸ்கட் போல் ப்ரேஷ்ஷாக  இருந்த இந்தியர்கள் என்னை நேர்முகம் செய்தனர். என்னை விட சிறியவர்களாக இருப்பார்கள் என நினைக்கிறேன். அவர்கள் பிராஜெக்டில் இருக்கும் சந்தேகங்களை எல்லாம் நிவர்த்தி செய்து கொண்டனர். முதலில் நறுக் நறுக்கென பதில் சொன்னாலும் பல நிமிடங்கள் ஊறவைத்த கெல்லாக்ஸ் போல் சிறிது நேரத்தில்  சோர்ந்து போய்விட்டேன். கேள்விகள் ஒரே விஷயத்தை சுற்றிக் கொண்டே இருந்ததால் வந்த சோர்வு, அலுப்பு.  மீண்டும் அதே கேள்வி வெவ்வேறு மாதிரி திரும்பத் திரும்ப வந்ததில் கொஞ்சம் டென்ஷன் ஆகி, கணினி இருந்தால் கொடுங்கள் செய்து பார்க்கலாம் என சொல்ல, பழம் போல் அவர்கள் பக்கம் பம்மி  இருந்த நோட்புக் கணினியை உக்கிரம் வந்த காளி போல் சடக்கென என் பக்கம் திருப்பி விட்டு வேடிக்கை பார்க்கத் தொடங்கினர்.

அடுத்த இரண்டு மணி நேரங்கள் போராட்டத்துக்குப் பின், என் காலர் நனைந்திருக்க, அவர்கள் முகங்களில் நிம்மதி தெரிய காபி பிஸ்கெட் எல்லாம் கொடுத்து வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தனர். வீட்டுக்குக் கிளம்ப   தெரு முனை வரை சென்ற என்னை கைப்பேசியில் அழைத்து மீதி விடுபட்ட சில கேள்விகளைக் கேட்டனர். பாவம், மறந்துவிட்டார்கள் போல. எல்லாம் முடித்து, மானேஜர் மூலவ மூர்த்தியைப் பார்க்க, அடுத்த கட்ட நேர்முகம் இருக்கலாம் என சொல்லிவிட்டபோது எரிச்சலுடன் கூடவே கொஞ்சம் நிம்மதி வந்தது.

ஆஸ்க் கணேஷாவில் ஏற்கனவே என் விண்ணப்பம் இருக்கிறது - இந்த வருடம் ஜெமினி வாசிகளுக்கு காதல் களை கட்டுமளவுக்கு, வேலை தலையில் குட்டுமாம். கொஞ்சம் சிரமம் தானாம்; விட்டு விட்டு அடிக்குமாம்.  கொஞ்சம் இழுபறியாக இருக்கலாம் என கணேஷா குட்டியிருந்தாலும், தெரு முனை, லைட் கம்பம் அடியில், பஸ்ஸில் தொங்கிக் கொண்டு போகும்போது என விடாது கேள்வி மழையாகக் கேட்கும் கன்சல்டன்ட், விட்டுப் போனக் கேள்விகளை 'நீங்க வெறும் தாஸா ' என நடு ஜாமத்தில் கேட்கும் உற்சவ மூர்த்திகளிடமிருந்து தப்பிப்பதற்காகவேனும் ஆஸ்க் கணேஷா  ஜெமினி கோள்களுக்கு டேக் டைவர்ஷன் போர்ட் போட ஆவண செய்யவேண்டும்.

நிழலாட்டம்: ரமேஷ் வர்றான், ஓடுங்கடா !

இந்த ஊருக்கு வந்த பிறகு நான் வானத்தைப் பார்க்கவில்லை. தலைக்கு மேலே என்ன உள்ளது எனத் தெரியாமல் அலுவலகத்துக்கு போய் வருவதற்கே மூன்று வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. பின்னர் வேலை மாற்றத்தில் ஒரு புறநகர் பகுதிக்கு வந்து சேர்ந்தேன். இரண்டு அடுக்குகள் கூட இல்லாத கட்டிடங்களைக் கொண்ட பகுதி.

இப்போதுதான் இந்த ஊரில் வானத்தை முதல் முறை பார்க்கிறேன்.

கூடவே ரமேஷ் ஞாபகம் வந்தது. ரமேஷ்,பாண்டிச்சேரியில் என் வீட்டருகே இருந்தவர். என்ன வேலை செய்தார் எனத் தெரியாது. நாற்பது வயது. எந்நேரமும் தாடி, கையில் குறைந்தது இரண்டு புத்தகங்கள் , சார்மினார் சிகரெட்.கைகள் எப்போதும் நடுங்கியபடி இருக்கும். கண்ணுக்கு கீழிருந்த கருவளையம் நான் பார்த்த நாள் முதல் அதிகரித்துக்கொண்டேபோனது. விவாகரத்தானவர் என மற்றொரு சமயத்தில் கூறியிருந்தார்.

எங்கள் சந்திப்பு எப்படி நிகழ்ந்தது என ஞாபகம் இல்லை.ஆனால்,கண்டிப்பாக ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் சுமூகமான முறையில் ஆரம்பித்திருக்காது என உறுதியாகத் தெரியும்.

அப்போது எனக்கு பதிமூன்று வயதிருக்கும். என் வீட்டருகே இருந்த நண்பர்கள் ரமேஷைக் கண்டாலே ஓடத்தொடங்க, நான் மட்டும் பேமாரமாய் மாட்டிக்கொள்வேன். பல நேரங்களில் ரமேஷுக்கு பயந்தே வீட்டை விட்டு வெளியே வராமல் இருந்திருக்கிறேன். ரமேஷ் அப்படி என்ன செய்வார்?

ரமேஷிடம் சில விசேஷ குணங்கள் இருந்தன. அவரால் தொடர்ந்து மூன்று மணி நேரம் சளைக்காமல் பேசிக்கொண்டேயிருக்க முடியும். முதல் சில மாதங்களில் வாரக்கடைசிகளில் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தோம். என் வீட்டு வாசலில் வந்து கூப்பிடுவார்.  வார்த்தைகள் வரும் வேகத்தில், புகை ரிலீஸ் ஆகும். சிகரெட் பிடித்தவர்களை அவ்வளவு கிட்டத்தில் பார்த்திராத எனக்கும், அந்த புகை போதையைத் தந்தது போலிருந்தது. வீட்டுக்குள் போனால், புகை வாசம் வருமே என்றெல்லாம் பயந்து கொண்டிருப்பேன்.

கிட்டத்தட்ட உன் சித்தப்பா வயதுள்ள ஆளுடன் உனக்கு என்னடா பேச்சு என என் வீட்டில் கேட்காத நாளில்லை.ஆனால், ரமேஷுக்கு இதெல்லாம் கவலை இல்லை. தொடர்ந்து அரசியல், இலக்கியம், அறிவியல், சினிமா மட்டுமே உலகம்.

நீங்கள் மேட்ரிக்ஸ் படம் பார்த்திருப்பீர்கள். கிளைமாக்ஸ் காட்சியில் குண்டுகள் தரையில் சரமாறியாக விழுந்து கொண்டேயிருப்பதை ஸ்லோ மோஷனில் காட்டுவார்கள். இங்கு குண்டுகளுக்கு பதிலாக, வார்த்தைகள். கீழிருக்கும் இந்த மூன்று வரிகளை ரமேஷ் ஒரு சில வினாடிகளில் பேசியிருப்பார். யாரிடம்? வர்ற பொங்கலுக்கு எந்த ரஜினி படம் பார்க்கலாம், என் நண்பன் அருணுக்கு மீசை முளைக்கத் தொடங்கிவிட்டது - எனக்கு எப்போ என தடவியபடி இருக்கும் பதிமூன்று வயது பையனிடம் -

`இஸ்ரேல்ல wailing wall சுற்றி இருக்கும் இடத்தில் குறைந்தது 2000 ஒற்றர்கள் இருப்பார்கள் தெரியுமா? அவங்க அரசியலே வேறப்பா. ரிலிஜியனுக்கு , ஹுமானிட்டிக்கும் நடுவுல எவ்வளவு காலத்துக்கு இப்படி நடக்கும். ஐன்ஸ்டீனை அந்த நாட்டு பிரசிடெண்டா கூப்பிட்டாங்க. அவரோ அப்பத்தான் ரிலேட்டிவிட்டி வீக்கா மாறிப்போனதுக்கு என்ன பண்ணலாம்னு யோசிக்கிற காலகட்டம். ஸ்விஸ்ல அப்போதான் அவர் கண்டுபிடிச்ச தியரி சிலது தப்புனு ப்ரூவ் பண்ணத் தொடங்கினாங்க..என்ன சிக்கல்னா..`

இதே ரீதியில் குரங்குத் தாவலாய் சப்ஜக்ட் தாண்டிக்கொண்டேயிருப்பார். ஆழமாக ஏதாவது சொல்லிவிட்டு, அதை என் முகம் ஆமோதிக்கிறதா எனப் பார்ப்பார். ஓரிரு வினாடிகள் தான். அடுத்ததது வேறொரு விஷயத்துக்கு தாவிவிடுவார். இதைப் போன்ற வாரகடைசி சந்திப்புகள் கிட்டத்தட்ட ஒரு வருட காலம் நீடித்தது.

என் ஏரியா நண்பர்களுடன் வாரக்கடைசிகளில் தான் கிரிக்கெட் விளையாடுவேன். இதனால் ரமேஷை சந்திப்பதை தவிர்க்க முயல்வேன். சில நேரங்களில் நான் விளையாடும்போது, ஓரமாய் வந்து நின்று கொள்வார். விளையாடும் போது தொந்தரவு செய்ய மாட்டார். தன் புத்தகத்துக்குள் புதைந்து கிடைப்பார். ஆட்டம் முடிந்ததும், வேறு வழியில்லாமல் அவரைப் பார்க்கச் செல்வேன். பிறகு மீண்டும் ஒரு மூன்று மணிநேரங்கள் ஒரு வாய் ஓசை தொடரும்.

இது நண்பர்கள் மற்றும் என் வீட்டார் மத்தியில் பெரும் பிரச்சனையாக மாறியது. எங்கள் நண்பர்கள் மத்தியில் ரமேஷை ஒரு கிறுக்கன் என்றே நினைத்தனர். நாங்கள் விளையாடும்போது எங்களைப் பார்த்தபடி ரமேஷ் நிற்பது இவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. வீட்டிலோ நான் ரமேஷுடன் சேர்ந்து `கெட்டுப்` போய்விடுவேன் என பயந்தார்கள். எனக்கும் கொஞ்சம் அறுவையாக இருந்தாலும், அவர் கூறும் பல விஷயங்களைப் பற்றி மெல்ல ஆர்வம் அதிகமாகத் தொடங்கியது.

சின்ன வயதில் பல மணிநேரங்கள் வானத்தைப் பார்த்து படுத்த இரவுகள் உண்டு. பாண்டிச்சேரியில் இருந்த வீட்டில் விசாலமான மொட்டை மாடி இருந்தது. வானவியல் ஆராய்ச்சி என பல கும்பல்கள் தொலைநோக்கியை ராக்கெட் லாஞ்சர் போல வானத்தை நோக்கி நிறுத்தியிருப்பார்கள். இவர்களைப் போல எனக்கும் தொலைநோக்கி வாங்க வேண்டுமென்ற ஆசை அதிகமானது. ஆனால், பத்தாங்கிளாஸ் படிப்பு, பரிட்சை என ராட்சஸர்கள் ஆட்டி வைக்கும் வயதானதால் நான் கேட்ட எதுவுமே நடக்கவில்லை.

ரமேஷ் இதில் விற்பன்னர். அவர் வீட்டின் மாடியில் ஒரு தொலைநோக்கி இருந்தது.முதல் முறை அவ்ர் வீட்டுக்கு போனபோது தொலைநோக்கி வழியே நிலாவைப் பார்த்தேன்.பல கருவிகளுடன் ஒரு ஆராய்ச்சிகூடம் போல் அவர் மேல்மாடி அறை இருந்தது. நல்ல வெளிச்சமான வீடு. ஆங்காங்கே புத்தகங்கள், கேசட்டுகள், பலவிதமான போஸ்டர்கள் என ஒரு பேச்சிலர் குடியிருப்பு போல இருக்கும். முதல் முறையாக `அப்பா`, போனிஎம் போன்ற பாடல்களையும், ரஸ்புடீனின் கதையும் அன்று கேட்டேன். இயல்பிலேயே இவர் ஒரு ஜீனியஸ் என்ற நினைப்பு எனக்குள் உருவான நாட்கள் அவை.

வாரக்கடைசியில்லாமல், சில வார நாட்களிலும் அரைமணிநேரம் பேசத் துவங்கினோம். இதற்குள் என் நண்பர்கள் மத்தியில் ரமேஷ் ஒரு ரஷ்ய உளவாளி என்ற புரளி பரவியது. ரஷ்யாவுக்கு பாண்டிச்சேரிக்கும் ஸ்நானப்பிராப்தி கூட கிடையாது என எங்களுக்குத் தெரியாது. ஏதோ உளவாளி என்ற அளவில், தீண்டத்தகாதவராகவே கருதப்பட்டார். பெரியவர்கள் மத்தியில் என்ன அபிப்பிராயம் இருந்தது எனத் தெரியவில்லை.அவர்களுக்கு ரமேஷைப் பிடிக்காது எனத் தெரியும்.

பத்தாவது பயிற்சித் தேர்வு என சில மாதங்கள் அவரைப் பார்க்காமல் தவிர்த்து வந்தேன். அடுத்த நான்கு மாதங்களுக்குப் பிறகு பார்த்தபோது, மேலும் உருக்குலைந்தது போல் இருந்தார். முன்னர் பேசும்போது தெளிவாக இருந்தது அவர் குரல், இப்போது எச்சையுடன் கலந்து கொழ கொழ என்றானது. வாயோரங்களில் ஈரம் நிரந்தரமாக ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஏதோ ஒரு மனவலியில் இருப்பது போல், விட்டேற்றிதனமான பார்வை கண்களில் குடிகொண்டது.

என் பரிட்சை நேரத்தில், அவரைத் தொடர்ந்து தவிர்த்து வந்ததால் சற்று குற்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. அடுத்த வாரம் அவர் வீட்டுக்குச் சென்றிருந்தேன். மனிதர் சற்று நிதானமாக இருந்தார். அவர் மேல் மாடி அறையில் உட்கார்ந்து தொலைநோக்கி, அவர் பிரத்யேகமாக வைத்திருந்த பிரொஜெக்டர் என நோண்டிக்கொண்டிருந்தேன்.

திடீரென நடந்தது போலிருந்தாலும் - மெல்ல ஏதேதோ பேசியபடி, என் தொடையில் கை வைத்துத் தடவினார். அதற்கு முன்னர் என்ன நடந்ததெனத் தெரியவில்லை. உங்களுக்கு அதிர்ச்சியாக இருப்பதுபோலத்தான் எனக்கும் இருந்தது. இந்த செயலுக்கான ஆரம்ப சுவடுகள் இதுவரை தென்பட்டதில்லை. எனக்குப் புரியாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆனாலும், அவர் பார்வையில் தப்பு இருப்பது தீர்க்கமாகத் தெரிந்தது. என்ன தப்பு அது? நான் என்ன பெண்ணா? என்னை என்ன செய்ய முடியும்? என்றெல்லாம் யோசிக்க முடியவில்லை.

ஏதோ தப்பாட்டம் எனப் புரிந்தது. ரமேஷ் திட்டமிட்டு செய்ததுபோலவும் இல்லை. ஏனோ  கனவில் நடந்ததுபோல், அவருக்கும் இது அதிர்ச்சையாக இருந்திருக்க வேண்டும். மற்றொரு கையிலிருந்த லென்ஸைக் கீழே போட்டார். தடுமாறியது போல் திரும்பியபோது அருகிலிருந்த டேபிலில் இடித்துக்கொண்டார்.

அடுத்த சில நிமிடங்களில் என் வீட்டை நோக்கி நான் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். கிரிக்கெட் ஆடிக்கொண்டிருந்த என் நண்பர்கள் கூப்பிடுவது கிணற்றடியிலிருந்து கேட்பது போலிருந்தது. என் வீட்டை அடைந்த பிறகு டாய்லெட்டில் புகுந்து கொண்டேன்.

அரைக்கால் சட்டைக்கு கீழே மயிர்கள் குத்திட்டு நின்றிருந்தன.இனம் தெரியாத பயத்தில் என் தொடைகள் நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன.

ஓட்டம் கற்றுத் தரும் பாடம்

அவனவன் ட்ரெட் மில், க்ராஸ் ட்ரைனர் போன்ற சர்வலோக நிவாரணிகளில் ஓடிக்களைக்க, நான் ஆபிரகாம் லிங்கனைப் போல் மயக்கும் மாலை வேளையில் ப்ளேடு பக்கிரியாக தெருக்களிலும், பூங்காவிலும் ஓடி பயிற்சி செய்துவருகிறேன். ஓட்டப் பயிற்சி போல் இல்லாவிட்டாலும், மராத்தானில் ஸ்டாமினா ஷூவை விட முக்கியமாகிறது. பயிற்சிக்காக கடந்த ஒரு மாதமாய் தான் வீட்டருகேயிருக்கும் பூங்காவில் ஓடி வந்தாலும், இதற்காக என் உடம்பு பல வருடங்களாய் தயாராகி வந்துள்ளது. நான் தங்கியிருந்த வீட்டருகே நாய்கள் எனச் சொல்ல வேண்டிய அவசியமே இல்லாத , முதல் பிரஜைகளான நாய்கள் இருக்கும் பெங்களூரில் பல வருடங்கள் இருந்திருக்கிறேனே. இதைவிட என்ன வேண்டும்? மஜ்னுக்களின் தூதுவர்களுக்குப் பயந்து எதோ வீட்டிற்குள் நுழைந்தது, அருகிலிருக்கும் பொட்டிக்கடையிடம் தஞ்சம் புகுந்ததென பல அனுபவங்கள் உண்டு.இதற்காக கேப்டனைப் போல் உள்ளத்தில் ஒரு வேகம், எதிரே வரும் மரங்களையும் நொறுக்கித் தள்ளும் புஜபுல பராக்கிரமங்கள் என ஜவ்வாது சந்தன வஸ்துக்கள் இருத்தல் அவசியம்.

ஓடத்துவங்கி இரண்டு கி.மீ தூரம் வரை, எங்கும் அண்டக்கூடாது.அப்படி மறைவான இடத்தைப் பார்த்தால் அப்படியே உட்காரத் தோன்றும். அதுதாண்டினால் எல்லாம் சுகமே என நினைத்தால் அதுவும் தவறு. மீதமுள்ள எட்டைத் தத்தித் தத்தியாவது முடித்தல் அவசியம். கால்கள் துவளும், கண்ணில் வியர்வை திரை மறைக்கும், கணுக்கால் வீங்கும் அவஸ்தைகளை கடக்க இருபது நாட்களாவது ஆகும்.

பூங்காவில் என்னைப்போல் தினமும் வலம் வரும் பிராணிகள் அதிகம். வித விதமான மனிதர்கள். எல்லோரும் எதைத் தேடி வருகிறார்கள் எனப் புரிவதில்லை. சிலர் வீட்டுப்பிரச்சனையை தவிர்க்கவும், புது உறவுகளை எதிர்ப்பார்த்தும், செல்ல நாய் குட்டிகளின் பின்கட்டு அவஸ்தைகள் நீங்கவும் வருகிறார்கள்.

ஒரு நாள் நடந்து வரும் சமயம், மூன்று நபர்கள் ஷேக்ஸ்பியரின் 'As you like it' புத்தகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருந்தனர். சரி, ஏதோ ட்ராமா ட்ரூப் ஒத்திகை என நினைத்தால், தினமும் அவர்கள் அதே இடத்தில், கைகளில் கிழிந்து போன ஷேக்ஸின் புத்தகம். இதென்னடா விஷயமென அவர்களை கவனிக்கத் தொடங்கினேன்.ஓடும்போது நிதானமாய் அவர்களைக் கடந்தும், சில சமயம் மெதுவாய் அவர்கள் தலை புத்தகத்தில் இருக்கும்போது எந்த பக்கமென நோட்டம் விட்டேன். மிக ஆச்சர்யமாக, தினமும் மாலையில் அதே நேரத்தில் அவர்கள் வருவதும், படிப்பதுமாய் இருந்தனர். புத்தக பக்கங்களும் மாறியபடியே இருந்தன.

வம்புக்கு அலையும் சொம்பியாய், அவர்களிடம் பேச்சுக்கொடுத்துப் பார்த்ததில், ஏதோ புத்தக க்ளப் பெயர் சொன்னார்கள். இதைப் போல் மாதம் ஒரு புத்தகத்தை, குறிப்பாக நாடகங்களை, குழுக்களாய் பிரித்து படித்து பார்க்கவும், அந்தந்த புத்தகங்களின் விமர்சனங்களை விவாதிக்கவும் பயிற்சிக்காக பூங்காவுக்கு வருவதாய் சொன்னார்கள்.

இதுதான் பிரிட்டனின் ஆச்சர்யங்களில் ஒன்று.

பளபளப்பான பளிங்கு கட்டிடங்களும், பங்கு சந்தை, புல்-புஷ் மார்க்கெட் நிலவரங்கள், வர்த்தக நிறுவனங்கள்,பல பெரிய நாடுகளும் வியக்கும் துறைமுகம், கலைக்கான வர்த்தகங்கள், புதுவித கலை பரிவர்த்தனைக்காக அரசு செலவழிக்கும் பணம் என அனைத்துக்கும் மத்தியில் பழைய செல்வாக்குகளையும், செல்வங்களையும், ஓரளவு அதிகாரத்தையும் விட்டுக்கொடுக்காத சூழல் தான் இங்கிலாந்து. நான் ட்யூப் எனும் தரைக்கடியே இயங்கும் ரயில் வண்டியில் தினமும் பயணிக்கிறேன். கூட்ட நெரிசலிலும் பலர் கைகளில் புத்தகங்களோ, நாளிதழ்களோ இருக்கும். சும்மாவேனும் வம்படித்தபடி, வேடிக்கைப் பார்த்தும் வரும் கூட்டம் மிகக் குறைவு. இங்கு கலைகளை நேசிக்கும் மனோபாவம் மாறிவருகிறது என்றாலும், அதன் சிறப்புகளையும், வரலாற்றுப் பார்வையையும் யாரும் மறந்துவிடவில்லை.

சரி, பறவைகளின் சத்தங்களைத் தவிர்த்து ஓடத் தொடங்கினால், `பழகலாம் வாங்க` என அரவணைக்கத் துடிக்கும் கும்பல் வந்துவிடும். அவர்களுக்கும் இது தான் நல்ல சமயம் போலும். நான் பொதுவாக அலுவலகம் முடித்துவிட்டு பூங்காவுக்குச் செல்லும் நேரம், பறவைகள் வீட்டுக்குச் சென்று டீல் ஆர் நோ டீல் பார்த்துத் தூங்கியிருக்கும் சமயம். நானோ அடி மேல் அடி வைத்து நிதானமாக வருவதற்குள் அந்தி வானம் கேப்டன் கண்களாய் சிவந்து, வெளுத்து, கறுக்கத் தொடங்கியிருக்கும். அதுதானே மூன்றாம் பால் நெளிவு-சுளிவுகளை அவிழ்த்து விடும் நேரம்? அதற்காக வரும் கூட்டமும் பூங்காவில் அலைமோதும். சிலர் நிஜமாகவே `மூன்றாம் பாலாக` இருப்பார்கள்.

சில இந்திய/சிறீலங்கா தாத்தாக்கள் பரிதாபமாக நடந்து கொண்டிருப்பர். வீட்டுக்குப் போனால் , பிள்ளையோ/மருமகளோ/மகளோ பாத்திரம் கழுவ விட்டுவிடுவார்களோ என்ற பயம் அவர்களின் கண்களில் தெரியும். இதற்காகவே, இந்தியாவில் வயிறு முட்ட சாப்பிட்டு தூங்கும் கோஷ்டிகளெல்லாம், இங்கே வேகவேகமாய் நடந்து கொண்டிருக்கும். சிலர் ராணுவ வீரன் போல் கஞ்சி போட்டு நடப்பார்கள்.

மொத்தத்தில் யாருக்கும் பிரச்சனையில்லையெனில் பூங்காவுக்கெல்லாம் வரமாட்டார்கள். ஏதோ ஒருவிதத்தில் தங்களிடமிருந்தும், மற்றவர்களிடமிருந்தும் தப்பிப்பதே இந்த பூங்கா விஜயத்தின் நோக்கம். இப்படியெல்லாம் எழுதினால், என்ன ரசனையையா உனக்கு, நல்ல காற்று, சிரமப்பரிகாரம், லேசான நடை என நடப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள் தெரியுமா எனக் கேட்கிறார்கள்.அவர்களுக்கு ஒரு கதை.

பகவத் கீதையில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், மனிதனின் சோம்பேறித்தனத்தை சொல்ல ஒரு கதையுடன் விளக்குகிறார் - ஒரு சோம்பேறி எத்தையோ செய்து கடவுளை வரவழைத்துவிடுகிறான். அவனுக்கும் கடவுள், உனக்கு ஒரு வரம் தருகிறேன்; என்ன வேண்டுமெனச் சொல் என்கிறார்.

அவனோ உடம்பளவில் மட்டுமே சோம்பேறி; டாப் ஃப்ளோர் ஷார்ப்பென நினைக்கிறேன் - `என்னுடைய நூறாவது பேரனுடைய நூறாவது பேரனுக்கு என் வீட்டின் ஏழாவது மாடியிலிருந்து தங்க கிண்ணத்திலிருந்து சாப்பாடு ஊட்டிவிட்டவுடன் மோக்‌ஷம் வேண்டும்` என்றான்.

நோகாமல்..கும்பிடுவது இதுதான். பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் உயிர் வாழ்ந்தால் மட்டும்  போதாது, பரம சுகமாய் எல்லா சவுகரியங்களுடன் வாழ பெரிய வீடு, தங்க பாத்திரங்கள் எனக் கேட்டதோடு மட்டுமல்லாமல், கடைசியில் மோக்‌ஷமும் வேண்டுமாம்.

இதுதான் நாம்.

ஓடி ஓடி களைக்கணும்

சின்ன வயதிலிருந்து விளையாட்டு, உடற்பயிற்சி என எதிலுமே ஆர்வம் இருந்ததில்லை. பள்ளியில் ப்ளே டைமில் கூட நண்பர்கள் எல்லாரும் பந்தைத் துரத்திக் கொண்டிருக்க, என்னுடைய ‘செட்’ மட்டும் வெட்டி அரட்டை அடித்துக்கொண்டிருக்கும். இன்று வரை இந்த அரட்டை தொடர்கிறது. பொதுவாகவே கூச்ச சுபாவம் அதிகமிருந்தாலும், தெரிந்தவர் வந்தால் அவர் ஓடும் வரை பேசிக்கொண்டேயிருந்து அவரை வீரராக்கும் திறமை உண்டு. சேர்க்கை ஒரு காரணமாயிருக்கலாம் என்றாலும், ஒரு விளையாட்டைப் பார்க்கக் கூட கொஞ்சமேனும் ஆர்வமில்லாதது பற்றி ரத்தத்தில் கண்டிப்பாக இருந்திருக்கவேண்டும் அல்லது ஃப்ராய்ட் எழுதி நொந்திருக்கவேண்டும்.

என் தாத்தா பள்ளி நாட்களில் விக்கெட் கீப்பராய் இருந்திருக்கிறார். கல்லுரியிலும் அதைத் தொடர்ந்திருக்கிறார். என் சித்தப்பாவும் கிரிக்கெட்டில் ஆர்வமதிகமாய் இருந்திருக்கிறது. அதனால் கிரிகெட் கொஞ்சமேனும் ஒட்டிக்கொண்டாலும், தரதரவென இழுத்து வந்தாலும் ‘சப்’பென சம்மளம் கட்டு உட்காருவேனே தவிர விளையாட மாட்டேன்.

இதற்கெல்லாம் ஒத்துழைப்பதுபோல் உடம்பும் `உனக்கு பின்னால இருடீ` என வெடவெடவென இருந்தது. எல்லாம் வேலைக்குச் சேரும் வரைதான். அதன் பிறகு ‘நீ கூட இவ்வளவு அகலமாவாயா’ என டன்லப்பெல்லாம் ஆச்சர்யப்பட வைக்கும் அசுர சாதனை நான்கே ஆண்டுகளில் நடந்தது. அந்த நான்கு வருடத்தில் கிட்டத்தட்ட பதினைந்து கே.ஜிக்கள் அசால்டாக அதிகமானது. நுங்கம்பாக்கம் ‘பஞ்சாபி தாபாவையும்’(அதற்குப் பக்கத்தில் தான் என் முதல் ஸ்டார்ட் அப் மன்னார் & கம்பெனி), அஞ்சப்பரை மட்டும் குறை சொல்லக் கூடாது. கூடவே சச்சின் கா தாபாவின்  பின்னிரவில் பட்டர் தடவிய ரொட்டிகள், கிழக்கு மாம்பலம் ஞானாம்பிகாவின் காலை பொங்கல்+வடை+காபி,ஸ்ரீ பாலாஜி பவனின் மதிய சாப்பாடு என கலோரிக்கள் சல்யூட் அடிக்காத குறையாய் அணிவகுப்பு செய்தன.

‘இந்த சலாம் பாஸ்’ களுக்கு இடையில் பாத்ரூமுக்குக் கூட வண்டி சாவியைத் தேடும் காலகளும், மொட்டை மாடியிலிருந்து இரவு நடப்பவர்களை பார்த்து எள்ளலும் நாளுக்கு நாள் என் பாச்சிலர் வாழ்வு பெல்டுக்கு ஓட்டை போடுவதைப் போல மெதுவாக ஏறின. சும்மா, எவ்வளவு முறைதான் செருப்பு தைப்பவனிடன் ஓட்டைக்காக நிற்பது; எதற்கும் ஒரு அளவு வேண்டாமா? வண்டியை அழுத்தி அடுத்த நிமிடமே மெட்ராஸ் பேப்பர் மார்டிலிருந்து ஓட்டை போடும் மிஷின் ரெடி.

வீட்டுக்கு பின்னலிருந்த வெங்கடேஸ்வரா போளி ஸ்டால், வாராந்திர பாண்டி பயணத்தில் புது பவன்களில் விஜயம், சோளாபூரியில் எண்ணை எடுக்கும் என்.ஆர்.ஐ அம்பிகளிடம் ‘ரொம்ப ஃபிலிம் காட்டாதீங்கடா’ என ஒவ்வொரு அவமதிப்பிலும் ரேமண்ட்ஸும், பார்க் அவென்யூவும் மாதாமாதம் வயிறு குலுங்க சிரித்தார்கள்.

லண்டனுக்கு வந்த மூன்று வருடங்களில் பலவிதமான புகைப்படங்கள் எடுத்தாலும், பார்த்தே கவனிக்காமல் சைடில் போனது ஆரோக்கியம்.  இதற்கிடையே சொல்லாமலேயே முப்பதும் கடந்து போனது. அப்போது நடத்திய ஒரு உரையாடல்:

நான்: என்னப்பா சொல்லவேயில்ல..

30: இவ்வளவு வருஷம் சொல்லிகிட்டா வந்தேன்.

நான்: இருந்தாலும், கொஞ்சம் சொல்லியிருக்கலாம். தயாரா இருந்திருப்பேனில்ல...

30: 20தில எல்லாத்துக்கும் நான் சொல்லாமலேயே தயாரா இருந்தியே !!

நான்: ஆங்..(பாண்டு ஸ்டைல்)

30: இனிமே இப்படித்தான், தலைவர் மாதிரி ஒவ்வொரு வருஷமும் சொல்ல மாட்டேன். செய்வேன். அஸ்திவாரத்தையே ஆட்டுவேன்..வர்ட்டா!!

ஏதோ பழங்கால கருப்பு-வெள்ளை படத்தைப் பார்த்து ஏங்குவதைப் போல், இரு வருடத்திற்கு முன் எடுத்த என் புகைப்படங்களைப் பார்க்கிறேன். பாசாங்குகளை கழற்றி வைக்கும் வயதுன்னு தலைவர் எழுபதை சொல்லிவிட்டு ‘ரைட் ரைட்’னு போய்விட்டார். இந்த வேலை ஓட்டத்தில் சில வருடங்களிலேயே கிழடு தட்டியது போலாகிவிட்டது. ஆரோகியத்தை பாத்துக்கலன்னா இப்படித்தான், என ருத்ரர்களும், டாக்டர்களும் பயமுறுத்திவிட்டார்கள். இதற்கிடையே கிடுகிடுவென எடை 90 கிலோவை நெருங்கிவிட்டது.

இந்த டாக்டர்களோ முப்பதிலிருந்து வருடத்திற்கு ஒரு முறை உடம்பை சோதித்துக்கொள்ள வேண்டுமென டெண்டு போட்டு ஆபிஸில் கடைவிரிக்கிறார்கள். சும்மாவேனும், டாய்லட் போகிறவனையெல்லாம் பிடித்து நிறுத்தி கட்டாய மூச்சு பயிற்சி, கண் சோதனை என ரோதனைப்படுத்துகிறார்கள்.

இதனாலேயே பலரும் அலுவலகத்தில் மூச்சாவை அடக்கி, வீட்டுக்குப் தொப்பலாய் போனாலும் பரவாயில்லை என்ற கதிக்கு ஆளாகிவிட்டனர். ஆனாலும் , மாக்பெத் ஆவியைப் போல இரவு நேரத்தில் முப்பதில் மார்பகமடைத்து செத்தவர்களும், ஹைப்பர் டென்சன் கேசுக்களும் வந்து பயமுறுத்துகின்றன.

சரி, சரி மேட்டர் இதுதான்.

செப்டம்பர் மாதம் லண்டன் கான்சர் மையம் நிதிக்காக நடத்தும் 10K ஓட்டத்தில் கடைசியாக மூச்சு வாங்கியபடி சென்று, முன்னே மற்றவர்களெல்லாம் எப்படி ஓடுகிறார்கள், ரொடெல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா, பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் மாதம் மும்மாரி பெய்கிறதா என சோதனை செய்யப் போகிறேன். 100 மீட்டர் மட்டுமே இது வரை ஓடிய நான் (இருபது வருடங்களுக்கு முன், ஆமாம் ஓடி இவ்வளவு நாளாச்சா???) ஒரே மாத பயிற்சியில் 10K ஓடப்போகிறேன்.

செண்ட்ரல் லண்டலில் தொடங்கும் இது பத்து கி.மீ சுற்றி மேற்கே சென்று முடியும்.

பயிற்சியைத் தொடங்கி இரு வாரங்கள் ஆகிறது. அருகிலிருக்கும் பார்க்கில் தினம் இரு கி.மீ எண்ணி வைத்தார் போல நடை மட்டுமே. இதற்கான ஒரு அட்டவணையை `Heart Monitor Training` என்ற புத்தகத்தில் கொடுத்திருக்கிறார்கள். அதைப் இச்சன்னா, இக்கன்னா மாறாமல் பின்பற்றலாமென்றிருக்கிறேன்.

திங்கள் - 3 கி.மீ
செவ்வாய் - 3 கி.மீக்ஷ்`
புதன் - தண்ணீர் குடித்து குடையும் காலை அமுக்க - ரெஸ்ட்.
வியாழன் - 3 கி.மீ
வெள்ளி - 2 கி.மீ  - எவ்வளவு பெரிய மனசு.
சனி,ஞாயிறு - 3 கி.மீ.

ஒருவித சுகமான அனுபவமாயிராமல், நிர்பந்தமாய் உணர்வதை ஆரம்பத்திலிருந்தே தவிர்க்க முயற்சிக்கிறேன்.ஒழுக்கமாய் கடைபிடித்தால் ஒரே மாதத்தில் 10K ஓடிவிடலாமென John L.Parker காரு செப்பிஸ்தாரு. அப்படி வேலைக்கு ஆகவில்லை என்றால், பெருமாளை சேவித்து விட்டு, திருப்பாணாழ்வார் போல ஒற்றைக் காலில் ஜில்லெனத் தேம்ஸ் நதியில் நின்றபடி `பகவானே ரட்சி` எனக் கத்துங்கள் என்றும் முன்னுரையில் எழுதியிருக்கிறார். யாருமே அதற்குப் பிறகு காப்பாற்ற முடியாதாம்!!

புத்தகத்தை திருப்பி அனுப்பிவிடாதீர்கள். அப்படி செய்த வில்லியம்ஸ் ஓட முடியாமல் படுத்தபடி `ஸ்வீட் சில்லி சிப்ஸ்` சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார் என்றும் பயமுறுத்துகிறார்.

என் அனுபவத்தை, ஓடிக் களைத்தப் பிறகு சொல்கிறேன்.

வயலின் அனுபவம் - இசைக் கருவிகள்

பாண்டிச்சேரியில், வீட்டருகே இருந்த கோயிலில் நடக்கும் விஷேசங்களில் இசைக்கப்படும் நாதஸ்வரம், மேளம், தம்புரா மேல் ஆரம்பித்த ஈர்ப்பு, வயலின் கற்றுக்கொடுக்க அப்பாவிடம் உயிரெடுத்ததில் போய் நின்றது. புல்புல்தாரா, வயலின், தம்புரா போன்ற தந்தியமைப்புள்ள கருவிகள் மீதே மோகம் அதிகமாக இருந்தது.  இத்தனைக்கும் பள்ளியில் மேஜை மேல் தாளம், சாவுமேளம் போன்றவற்றை போடுவதில்தான் என் திறமை அதிகமாக இருந்தது. ஆனால் ஏனோ வயலின் மோகம் அதிகரித்து, என் அப்பா தெருத் தெருவாக எனக்கு வாத்தியார் தேடும்படலத்தில் தள்ளியது. ஏதேச்சையாக என் பெரியப்பாவிற்கு புதுவை ஆல் இந்தியா ரேடியோவில் வயலின் இசைப்பவரைத் தெரிந்ததினால் அப்பாவிற்கு தொல்லை விட்டது. வயலின் கலைஞர் பாலுவும் எனக்கு வாரம் ஒரு முறை வீட்டுக்கு வந்து சொல்லிக்கொடுக்குமாறு ஏற்பாடானது.

இந்த கலாட்டாவில் சும்மாவேனும் தனியாகச் சேரமுடியுமா? அடி உதவுவதுபோல் அண்ணன் உதவமாட்டான் என சொல்லித் திரிந்து கொண்டிருந்த என் அண்ணனையும் இதில் சேர்த்தாகிவிட்டது. சுகமாக ஆரம்பித்த பயிற்சி, ஸரளி வரிசை, ஜண்டை வரிசை என கொஞ்சம் கொஞசமாக அதன் வேஷத்தைக் கலைக்க ஆரம்பித்தது. தினமும் ஒரு மணிநேரம் பயிற்சி செய்யணுமாம், வாத்தியார் வந்ததும் இதுவரை நடத்தியதை இசைத்துக் காட்டவேண்டுமாம். இதெல்லாம் எனக்கு யாருமே சொல்லவில்லையே.

இதிலே வாத்தியார் வரும் நாளோ வெள்ளிக்கிழமை இரவு ஏழிலிருந்து ஒன்பது மணி வரை.அப்போதுதான் அவருக்கும் ஃபிரீயாம்.என் அண்ணனுக்கும் எனக்கும் அடிச்சிக்கோ பிடிச்சிக்கோ என சண்டை உருவாகும் நேரம். பின்ன என்ன செய்வது, அப்போதுதானே டிவியில் 'ஒலியும் ஒளியும்'  காண்பிப்பார்கள். இதனாலேயே 'நீ போ, போன வாரம் நான் தானே ஃபர்ஸ்டு போனேன்' - பிரளயமே உருவாகும். இதில் என் அண்ணன் ஜில்பான்ஸ் வேலையெல்லாம் காட்டுவான். அப்போது பள்ளியில் பனிரெண்டாம் வகுப்பானதால்,ஸ்பெஸ்ஷல் க்ளாஸ் என சொல்லி தப்பித்துக்கொண்டிருந்தான்.

எங்கள் சண்டை ஒரு நாள் வெளியே கேட்டு, என் வாத்தியார் அப்பாவிடம் - 'பசங்க படிப்பு தான் சார் முக்கியம். கொஞ்சம் பெரியவங்க ஆகட்டும் பார்க்கலாம்' என விட்டால்போதுமென கிளம்பிவிட்டார். அத்துடன் என் வயலின் பயிற்சியும் முடிந்தது. அதற்கு பிறகு அந்த வயலின் போன இடமே தெரியாது.புதுவையிலிருந்து, சென்னை பெங்களூர் என நான் போகும் இடமெல்லாம் ஏதேனும் ஒரு மூட்டையில் கூடவே வரும்.

பல சமயம்,கம்பிகள் அறுந்து போய் பொக்கைவாயைப் போல இருக்கும்போது பாவமாக இருக்கும். சரிதான் ,திரும்பப் பயிற்சியை தொடங்கலாமென பார்த்தால் அதற்கு பொறுமை இப்போது இருக்குமா எனத் தெரியவில்லை. இசை கேட்பதில் பாதியளவுகூட இசைப்பதில் இல்லை.

தொடர்ச்சியாக இந்த நினைவுகள் வருவதற்குக் காரணம் - என் அண்ணன் அந்த வயலினை தூசி தட்டி தன்னுடன் எடுத்துச் சென்றுள்ளான்.கற்றுக்கொள்ளப்போகிறானாம் !!

அந்த வயலினைப் பற்றி நினைத்தாலே பாவமாக இருக்கிறது.

 

இதன் தொடர்ச்சியான சரடாய் - தந்தி இசைக் கருவிகள் பற்றி.

தந்திக் கருவிகளைப் போன்ற வகைவகையான கருவிகள் கிடையாது. தந்தி கருவிகளின் குடும்பத்தில் நூற்றுக்கும்மேலான வகைகள் உள்ளன. வடிவத்திலும், அளவிலும் வெளிப்படையாக வித்தியாசம் இருந்தாலும், அவற்றின் ஒலி அமைப்புகளிலும் வித்தியாசம் உண்டு.

இரு தந்திகளை மட்டும் உடைய கருவிகளிலிருந்து, ஏழு, பத்து, இருபது என பல வகையான கருவிகள் இருக்கின்றன. யாழ் இருபத்து இரண்டு தந்திகளை உடையது. இதைத் தவிர வடிவங்களில் வித்தியாசம் உடைய கருவிகள் உண்டு.

செல்லோ,சாரங்கி, சாரிண்டா, ஃபிடில் போன்றவை வடிவத்திலும்,அதன் தந்திகளின் தடிப்புகளிலும் மாறுதல் உடையது.

செல்லோ பெரிய கருவியாகும். அதை உட்கார்ந்து மட்டுமே வாசிக்க இயலும். சுரஸ்தானங்களில் (Octaves) அது கீழே இசைக்கும் கருவி. வயலின் மேதை குன்னக்குடி வைத்தியனாதனின் மகன் மிகப் பெரிய செல்லோ கலைஞராவார்.இவர் மெட்ராஸ் ஸ்டிரிங் குவார்டட் (Madras  String Quartet) எனும் இசைக் குழுவில் முதன்மைச் செல்லோ கலைஞராக உள்ளார்.

சாரங்கி வடிவிலும் ஒலியிலும் ஃபிடிலைப் போன்றதே. தென் இசையில் இது அதிகமாக இடம்பெறாது. ஆனால், ஹிந்துஸ்தானி இசையில் வயலின் இடத்தை சாரங்கி அல்லது சரோடே பிடிக்கும்.

கர்நாடக சங்கீத இசைக் கச்சேரிகளில் முக்கியமாக வயலின், தம்புரா, மிருதங்கம், வீணை, கடம், கஞ்சிரா போன்ற இசைக் கருவிகளுக்கே இடமுண்டு. பாடகர் பாடும்போதெல்லாம் வயலின் கூடவே இரண்டாம் ஒலியாக இசைக்கும். இதன் மூலம் பாடகருக்கு இணையான மரியாதையை ஒரு ஐரோப்பா இசைக் கருவியான வயலின் பெற்று வருகிறது. வயலின் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பா இசைக் கலைஞர்களால அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு, இன்று கர்நாடக சங்கீதத்தில் ஒரு இன்றியமையாத இடத்தைப் பெற்றுள்ளது.

தம்புரா என்றுமே சுருதி சேர்க்கும் இசைக் கருவியாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது.  எல்லா இசைக் கருவிகளும், பாடகரின் குரல் ஸ்தாகித்தியத்துக்கு ஏற்பபுடையதாக இருக்கிறதா எனப் பார்ப்பதே சுருதியின் வேலை. சுருதி கூட்டுவது எனச் சொல்வர். இதைச் செய்யாமல் போனால், இசைக் கருவிகள் பாடகரின் குரல் அமைப்பிற்கு ஏற்ப இயைய முடியாமல் போகும்.

இதன் தொடர்ச்சியாக, கடந்த சில நாட்களாய், காமான்சே எனும் பெர்சிய நாட்டு இசைக் கருவியைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். இரான் நாட்டில் வரவலாக ஒலிக்கும் இசைக் கருவிகளில் காமான்சேவுக்கு ஒரு முக்கிய இடமுண்டு. நம் ஃபிடில், சாரங்கி போல் உட்கார்ந்து இசைக்கும் கருவியாகும். அதே சமயம் , இதன் தந்திகள் வயலினைப் போன்று இல்லாமல்,கீழ் முகமாகவே இருக்கும்.

காய்ஹான் காலோர் (Kayhan Kalhor) எனும் இரான் நாட்டு இசைக் கலைஞர், நியூயார்க் நாட்டு String Quartet உடன் இசைத்தது இங்கே.

ரணகளமான நாட்டிலிருந்து வந்த நாடோடி என இவரை வர்ணிக்கின்றனர்.

லண்டன் காலா பந்தர் - சில உள்நாட்டு பந்தர்களும்

டெல்லி-6 படத்தில் வந்த கருப்பு குரங்கு (படத்தில் 'காலா பந்தர்`) , அபிஷேக் இல்லை, ஆட்டத்தில் தில்லி கலங்கியது போல் லண்டனிலும் நடந்துள்ளது. நம் தலைநகரமே காலா பந்தர்களின் அணிவகுப்புதானே போன்ற விவகாரங்களுக்குள் நுழையாமல் , சொல்ல வந்த கதை இதோ.

இந்த ஹீரோவின் பெயர் Spring-heeled Jack என்று பெயர். அதாவது இவனுக்கு குதிப்பதற்காக மட்டுமே கால்களுண்டு. சும்மா எல்லார்மேலேயும் குதிக்காமல், இளைஞிகளைப் குறி பார்த்து குதித்து வந்தான். 1838 களில் சின்ன பெண்களின் மேல் விழுந்து பயமுறுத்துவது இவன் வேலை.ஸ்பெஷாலிடி - மறைந்து தாக்குவது, குறிப்பாக வேலைக்குப் போகும் இளம் பெண்களை. அவன் சில்மிஷம் செய்தவர்கள் கொடுத்த விவரணையின்படி - இரும்பு பிடியும், ஐஸ் போன்ற கை நகங்களையும், நெருப்பு போன்ற கண்களுடன் வலம் வந்துகொண்டிருந்தான். Duke of London என்ற தலை, சொம்பு,ஆலமரம் இத்தியாதியில்லாத பஞ்சாயத்தில் ,பொது மக்கள் தங்கள் விருப்பப்படி துப்பாக்கி உபயோகிக்கலாம் என்று தாராளமயமாக்கினார். இதற்கு முன்னுதாரணமாக தானே Wild Wild West போல துப்பாக்கியுடன் குதிரையில் லண்டன் முழுவதும் வலம் வந்திருக்கிறார்.

1870 களின் பனிக் காலம். நம் குதியாட்ட மனிதன் நடமாட்டம் தாங்க முடியாமலே போய்விட்டது. பல வீடுகளில் பனிமழையோ என சந்தேகிக்கும் அளவிற்கு தப தபவென ஓடு விட்டு ஓடு தாண்டத்தொடங்கினான். வெல்லிங்டன் என்ற இடத்தில் அப்படி தாண்டும்போது ,பந்தய குதிரைபோல் இடரி அருகிலிருந்த குட்டைக்குள் விழுந்துவிட்டான். அவனை அப்புறப்படுத்த பயந்து ஒரு நாள் தூங்காமல் காத்துக்கிடந்த பொதுஜனம், காலையில் குட்டையில் அவன் சட்டையை மட்டும் கண்டு பீதியானது.

அத்துடன் Spring heeled Jack கதை முடிந்தது என்றே நினைக்கிறார்கள். இது Jack the Ripper என அசுர வில்லன் வரும் வரையிலேயே.

இதைப்போன்ற `காலா பந்தர்களால்` என்ன பயன் இருக்கும். அரசியல் பானங்களைப் போல மின்னலென வந்தாலும் பயமே இவர்களின் வெற்றி எனத் தோன்றுகிறது. ஜனங்கள் பயப்படாத போதுதான் காலா பந்தர்களால் பெரிய ஆபத்துண்டு.

இதைப்போன்ற காலா பந்தர்கள் நம் தமிழ் பிளாக்கர்கள் மத்தியில் உளவினால் என்ன ஆகும்? இப்போதே கொளுத்திப்போட பலதுகள் காத்துக்கிடந்தாலும், நம் தமிழ் இணையத்தில் சில விஷயங்களைப் பேசினால் சுலபமாக மடக்கிவிடலாம்.

தமிழ் பண்பாடு, இந்திய வரலாறு, கலாசாரம் என்போரிடம் - காந்தி, நேரு போல் நீயும் நாட்டைக் கெடுக்க வந்தவன் எனலாம்.

கோவில், புராணம், தெய்வீகம் என எழுதுவோரை  - உன்னைப்போன்றவர்களால் தான் தீண்டாமையே துடங்கியது. வெங்காயம் எனலாம்.

நான் எதிலும் சாராதவன், எல்லாமே எனக்கு சம்மதம் என்போரை - கமலஹாசன், மணிரத்னம் பிடிக்கும் என்றாயே. hypocrite எனலாம்.

பழைய எழுத்தாளர்களின் எலிக்குஞ்சுகளை , Foucault , Derrida என மிரட்டலாம். இதற்கும் ரஜினி `லகலகலக` என சொல்லி பயமுறுத்துவதற்கும் எந்த வித்தியாசமும் கிடையாது.

கவிதை எழுதுபோரை - ஹைக்கூ, பொய்க்கூ எனச் சொல்லி கும்மியடிக்கலாம்.

கருணாநிதி, ஜெயலலிதா என மேல் பட்டன் கிழிய சண்டையிடுவோரை , பொழப்பை பார்க்கச் சொல்லலாம்.

பெண் பிளாகர்களுக்கு - இருக்கவே இருக்கிறது ` பின் இரவில் குமட்டில் தொடுகை`  போன்ற `அப்படியாகப்பட்ட` கதை எழுதி நிர்கதியடையலாம்!

உமாச்சி பற்றி எழுதுவோரை - பார்பனீய சவுக்கால் பின்னிப் பெடலெடுக்கலாம்

Spring heeled Jack போல் லிங்கு தாவும் ஜந்துக்களால் பல பிரச்சனைகளை உண்டுபண்ணலாமே!